طب مکمل
سال:1399 | دوره:10 | شماره:3 (پیاپی 36) |تعداد مقالات:8

هدف: تولد نوزاد نارس و بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه سبب بروز بحران ها و استرس های زیادی برای مادران می شود. در این میان روایت نویسی یک روش مشاوره در جهت کاهش استرس مادران است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر روایت نویسی بر استرس مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی شصت مادر نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان انجام شد که به روش تصادفی ساده انتخاب شده و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسش نامه استاندارد استرس مادران نوزادان بستری (میالز و مونک 1998) بود. اطلاعات قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه جمع آوری شد. در گروه آزمایش براساس آموزش های داده شده، مادر روزی سه بار به مدت 20-10 دقیقه حوادث و رویدادهای روزمره خود را ثبت می کرد. گروه کنترل نیز مراقبت های روتین پرستاری را دریافت می کرد. اطلاعات در نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 توسط آزمون های تی زوجی، تی مستقل، آزمون فیشر و آزمون آنکوا. . . ) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین استرس قبل از مداخله، در گروه آزمایش 2/66± 97/43 و در گروه کنترل 5/76± 95/26 و بعد از مداخله در گروه آزمایش 5/35± 84/9 و در گروه کنترل 5/25± 87/10 بود. با حذف اثر پیش آزمون، بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده شد (0/03=P و ضریب اتا=0/07)، به طوری که 7 درصد تغییرات کاهش استرس در ارتباط با روایت نویسی مادران بود. نتیجه گیری: روایت نویسی به عنوان یک مداخله حمایتی کارآمد نقش مهمی در کاهش استرس مادران نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه دارد. بنابراین می توان از این روش درمانی به عنوان یک مداخله اثربخش و کم هزینه در مراقبت های پرستاری در بخش نوزادان استفاده کرد.

مقدمه: برخی مطالعات گذشته نشان دهنده اثرات محافظتی کافیین علیه آپوپتوز القا شده، از طریق تنظیم پروتیین های پیش آپوپتوزی و ضدآپوپتوزی هستند. لذا، هدف پژوهش حاضر، بررسی آثار تجویز مزمن کافیین بر تعامل بین پروتیین های Bax و Bcl-2 در بافت میوکارد موش های مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: در طرحی نیمه تجربی، 24 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار به طور تصادفی در سه گروه هشت سری کنترل سالم (C)، کنترل دیابتی (D) و دیابتی دریافت کننده کافیین به میزان 70 میلی گرم بر کیلوگرم در پنج روز هفته به مدت هشت هفته (D+CA) تقسیم شدند. بیان پروتیین های مرتبط با مسیر پیام رسانی آپوپتوتیک (Bax و Bcl-2) در میوکارد عضله قلبی (بطن چپ) با روش مبتنی بر روش وسترن بلات بررسی شد. آنالیز نتایج توسط آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت. یافته ها: ابتلا به دیابت نوع 2 موجب افزایش بیان پروتیین Bax و کاهش بیان پروتیین Bcl-2 نسبت به گروه کنترل سالم شد (0/001=P)، در حالی که تجویز کافیین باعث افزایش بیان پروتیین آپوپتوزی Bax (131 درصد) در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد (0/001=P). بنابراین افرایش قابل توجهی در نسبت Bax/Bcl-2 مشاهده شد (0/001=P). نتیجه گیری: هشت هفته تجویز کافیین دارای اثرات تشدید کننده بر مرگ سلولی آپوپتوتیک ناشی از دیابت نوع 2 به واسطه افزایش در پروتیین های پیش آپوپتوزی و کاهش در پروتیین ضدآپوپتوزی است.

مقدمه: سکته مغزی یک ضایعه طولانی مدت و از عوامل اصلی ناتوانی بزرگسالان است. اختلالات حرکتی، شایع ترین علایم بالینی سکته مغزی هستند که فعالیت های روزانه بیماران را مختل می کنند. در این راستا هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آینه درمانی بر راه رفتن بیماران مرحله تحت حاد و مزمن سکته مغزی بود. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون، در بین بیماران سکته مغزی تحت حاد و مزمن مراجعه کننده به کلینیک تبسم تهران انجام شد که از بین آن ها پانزده بیمار تحت حاد و پانزده بیمار مزمن به صورت هدفمند انتخاب و وارد پژوهش شدند. آزمودنی های دو گروه قبل و پس از هشت هفته تمرین، در آزمون ارزیابی و مداخله راه رفتن شرکت کردند. برنامه تمرین دو گروه مشابه و شامل هشت هفته، هر هفته دو جلسه و هرجلسه 90 دقیقه (شامل60 دقیقه تمرین معمول توان بخشی و 30 دقیقه تمرین با آینه) بود. داده ها توسط آزمون های تی وابسته، تی مستقل و تحلیل کوواریانس با نرم افزار spss نسخه 23 تحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمره راه رفتن گروه تحت حاد و گروه مزمن در پیش آزمون به ترتیب 20/70 و 22/46 بود و در پس آزمون به ترتیب به 14/10 و 20/46 کاهش یافت. پیش آزمون و پس آزمون راه رفتن در هر یک از گروه های تحت حاد (0/001=P) و مزمن (0/001=P) دارای تفاوت معنی داری بود. همچنین پس آزمون راه رفتن بین گروه تحت حاد و مزمن تفاوت معنی داری داشت (0/001=P) نتیجه گیری: آینه درمانی در مرحله تحت حاد اثربخشی بیشتری بر راه رفتن نسبت به مرحله مزمن دارد. بنابراین توصیه می شود آینه درمانی در مرحله تحت حاد پس از سکته مغزی استفاده شود.

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی بازتوانی شناختی با استفاده از رایانه بر دشواری تنظیم هیجانی دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی کمبود توجه بود. روش ها: شرکت کنندگان در این پژوهش شامل 24 (دوازده پسر و دوازده دختر) دانش آموز دارای اختلال بیش فعالی کمبود توجه مقطع ششم تا نهم منطقه هفت تهران در سال تحصیلی 98-1397 بودند که به صورت نمونه گیری قضاوتی یا هدفمند بر اساس ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان، پرسش نامه دشواری در تنظیم هیجانی را در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل کردند. برای گروه آزمایش به مدت ده هفته، بیست جلسه بازتوانی شناختی با استفاده از رایانه (هفته ای دو جلسه 30دقیقه ای) اجرا شد. یافته ها توسط آزمون تحلیل واریانس چندراهه با اندازه گیری مکرر در محیط نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین نمرات دشواری تنظیم هیجانی دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی کمبود توجه در تمام زیرمقیاس ها به طور معنی داری با اندازه اثر متوسط تا زیاد، کاهش پیدا کرد. نتیجه گیری: توسعه و ارزیابی اولیه مداخله بازتوانی با استفاده از رایانه برای کودکان دارای اختلال بیش فعالی کمبود توجه می تواند اولین گام را در پر کردن شکاف موجود در ادبیات بالینی حال حاضر بردارد و باعث بهبود و اثربخشی معنی دار و بالینی در عملکرد دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی کمبود توجه شود.

هدف: دیابت بیماری مزمنی است که با طیف وسیعی از اختلالات کبدی همراه است. سطح آنزیم های کبدی آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) در آسیب های کبدی تغییر می کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر هم زمان تمرین هوازی به همراه مصرف عصاره استویا بر سطوح سرمی برخی آنزیم های کبدی در رت های دیابتیک بود. روش ها: در این مطالعه تجربی از چهل سر رت نر نژاد ویستار در محدوده وزنی150 تا 220 گرم استفاده شد. حیوانات به طور تصادفی به پنج گروه شامل کنترل سالم (غیردیابتی)، کنترل دیابتی، دیابتی+تمرین، دیابتی+استویا و دیابتی+تمرین+استویا تقسیم شدند. تجویز عصاره در مدت زمان شش هفته به روش گاواژ انجام شد. برنامه تمرین هوازی پنج روز در هفته برای مدت شش هفته اجرا شد. در پایان دوره برای اندازه گیری مقادیر آنزیم های کبدی منتخب، نمونه خون از قلب رت ها جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میزان آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز در تمامی گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معنی داری داشت (0/05>p)، ولی این کاهش در گروه دیابتی+تمرین+استویا بیشتر بود. نتیجه گیری: ورزش هوازی و عصاره استویا هرکدام به تنهایی در موش های دیابتی اثر محافظتی در برابر آسیب کبدی ناشی ازدیابت دارند، اما اگر ورزش هوازی و مصرف عصاره استویا هم زمان باشد، این دو اثر افزایش یافته و عملکرد کبد را بهبود می بخشد.

هدف: از مشکلات عمده بیماران پس از جراحی های ارتوپدی، درد حاد است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر ماساژ بازتابی پا بر میزان درد بیماران کاندید جراحی پلاک گذاری تیبیا انجام گرفت. روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی 96 نفر از بیماران کاندید جراحی پلاک گذاری تیبیای مراجعه کننده به بیمارستان امام علی(ع) شهر بجنورد در دو گروه 48نفره آزمایش و کنترل بررسی شدند. پس از اخذ رضایت نامه، برای گروه آزمایش یک ساعت قبل از عمل، ماساژ بازتابی کف پا به مدت 10 دقیقه و برای گروه کنترل لمس پا به مدت 2 دقیقه انجام شد. شدت درد بیماران با استفاده از مقیاس استاندارد آنالوگ بصری (VAS) قبل از مداخله، بلافاصله بعد از مداخله و در ساعت های 2، 4، 6، 12 و 24 پس از جراحی اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون کای دو جهت متغیرهای کیفی و از آزمون های تی مستقل و برای متغیرهای کمی یا معادل ناپارامتریک آن ها مثل من ویتنی و فریدمن استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره درد در حالت پایه در گروه آزمایش 0/9± 8/1 و در گروه کنترل 0/9± 8/4 بود. پس از مداخله، میانگین نمره درد در گروه آزمایش به1/1± 6/9 و در گروه کنترل به 1/0± 8/1 رسید (001/P<0). در سایر زمان ها تا 24 ساعت پس از جراحی میزان درد در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش بیشتری داشت (05/P<0). نتیجه گیری: ماساژ بازتابی کف پا موجب کاهش درد بیماران تحت جراحی پلاک گذاری تیبیا می شود، بنابراین می توان از این روش جهت کاهش درد بیماران جراحی های ارتوپدی استفاده کرد.

مقدمه: استرس و اضطراب در بیماران مالتیپل اسکلروزیس شایع است. عوامل مذکور باعث تشدید بیماری ام اس می شوند. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر طب فشاری بر استرس و اضطراب مبتلایان به ام اس انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده، 106 بیمار مبتلا به ام اس از انجمن حمایت از مبتلایان به ام اس شهر مشهد پس از تکمیل فرم رضایت نامه، پرسش نامه جمعیت شناختی و زیر مقیاس های استرس و اضطراب از DASS-42 را تکمیل کردند. سپس با استفاده از روش پرتاب سکه به صورت تصادفی در دو گروه شم و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت یک ماه، روزانه 15 دقیقه نقاط شن من و یین تانگ را فشار دادند. گروه شم 5/2 سانتی متر بالاتر از نقطه شن من و 3 سانتی متر بالاتر از نقطه یین تانگ را فشار دادند. پس از اتمام مداخله، پرسش نامه مجدد تکمیل شد. از آزمون های کولموگروف اسمیرنف، کای دو، تی مستقل و تی زوجی استفاده شد. یافته ها: میانگین نمرات استرس قبل از مداخله بین گروه مداخله (5/80± 34/73) و گروه شم (6/42± 33/06) و همچنین میانگین نمرات اضطراب قبل از مداخله بین گروه مداخله (6/96± 27/09) و گروه شم (6/88± 25/31) تفاوت آماری معناداری نداشت (0/05)؛ اما مقایسه تغییرات میانگین نمرات استرس و اضطراب بین دو گروه نشان داد که میانگین نمرات استرس و اضطراب در گروه مداخله به طور معناداری کاهش بیشتری نسبت به گروه شم داشتند (0/05>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد می توان از طب فشاری در کنار سایر مداخلات درمانی و دارویی به منظور کاهش استرس و اضطراب بیماران مبتلا به ام اس بهره برد.

مقدمه: بستری نوزاد در بخش مراقبت های ویژه ممکن است خانواده، خصوصا مادر را با چالش های زیادی روبه رو کند؛ طوری که خانواده در مواجهه با آن دچار ضربه و شوک شود. خودمراقبتی به عنوان یک فاکتور بارز در سلامت جسم و روان، در تطابق مادران با بیماری فرزندشان موثر است؛ بنابراین این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی معنوی بر رنج مراقبتی مادران نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه تنفسی بیمارستان های شهر ساری انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع تجربی، روی 64 نفر از مادران نوزادان بستری که رضایت نامه کتبی را آگاهانه امضا کرده بودند، در بخش مراقبت های ویژه تنفسی بیمارستان های شهر ساری در سال 1398 انجام شده است. نمونه گیری به شیوه در دسترس و به صورت تصادفی ساده بود و نمونه ‍ ها به دو گروه آزمایش (32 نفر) و کنترل (32 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش برنامه آموزش خودمراقبتی معنوی را در طی شش جلسه 60دقیقه ای به صورت یک روز در میان دریافت کردند. داده ها با استفاده از پرسش نامه جمعیت شناختی و مقیاس 22سوالی رنج (CBC) جمع آوری و در نرم افزار SPSS نسخه 25 وارد شد. سپس از آزمون های آماری تی مستقل، کای اسکویر، فیشر و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: میانگین رنج مراقبتی قبل از مداخله در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 4/51± 65/46، 7/29± 62/68 بود که آزمون تی زوجی اختلاف معنی داری را نشان نداد (0/07=P). میانگین رنج مراقبتی بعد از مداخله به ترتیب 6/47± 43/47 و 6/73± 60/59 بود که آزمون تی زوجی اختلاف معنی داری را نشان داد (0/01>P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که آموزش خودمراقبتی معنوی موجب کاهش رنج مراقبتی مادران می شود؛ بنابراین کاربرد آن برای همه مراقبین پیشنهاد می شود.