مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1398 | دوره:18 | شماره:5 |تعداد مقالات:6

هدف: کاردیومایوپاتی یکی از عوارض دیابت است که با اختلال در عملکرد و متابولیسم قلب همراه است. تمرینات ورزشی با تغییر در بیان ژن های درگیر در متابولیسم قلبی و افزایش ترشح مایوکین ها نقش مهمی در کاهش عوارض ناشی از دیابت بر روی عضله ی قلب دارند. هدف از مطالعه ی حاضر تأثیر 8 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن PGC-1α بافت قلب و سطح پلاسمایی آیریزین در رت های دیابتی شده با STZ بود. روش ها: 16 سر رت 10 هفته ای دیابتی شده با STZ به دو گروه تمرین هوازی و گروه کنترل تقسیم شد. مدت و شدت فعالیت از 15 دقیقه با سرعت 10 متر در دقیقه شروع و به صورت تدریجی به 40 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه در هفته هفتم رسید و تا پایان هفته هشتم این شدت حفظ شد (8 هفته). بیان ژن PGC-1α قلب به روش PCR و سطح پلاسمایی آیریزین، انسولین و گلوکز با استفاده از کیت الایزا 48 ساعت بعد از آخرین جلسه ی تمرینی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی زوجی و در سطح معنی داری 05/0 مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرین هوازی موجب افزایش معنی دار غلظت PGC-1α بافت قلب (001/0>P) و غلظت آیریزین پلاسما (001/0>P) شد. نتایج همچنین نشان داد که تمرین هوازی با کاهش معنی دار گلوکز (001/0>P) و افزایش انسولین (001/0>P) پلاسما همراه است. اما تأثیری بر شاخص مقاومت انسولینی ندارد 79/0=P). علاوه بر این مشخص شد که غلظت PGC-1α بافت قلب با غلظت آیریزین (001/0>P) و انسولین پلاسما (019/0=P) ارتباط مثبت معنی داری دارد اما با غلظت گلوکز این ارتباط معکوس است (001/0=P). آیریزین نیز با غلظت انسولین ارتباط مثبت (001/0=P) و با غلظت گلوکز ارتباط معکوس (002/0=P) معنی داری داشت. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که تمرین هوازی موجب افزایش بیان ژن PGC-1α در بافت قلب و آیریزین پلاسما می شود. این تغییرات ارتباط معنی داری با کاهش گلوکز و افزایش انسولین پلاسما در رت های دیابتی شده با STZ دارد.

مقدمه: کاردیومیوپاتی دیابتی اولین عامل مرگ و میر بیماران دیابتی است و آنژیوژنز مهم ترین سازوکار احیاء جریان خون قلب در شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک است. هدف از مطالعه ی حاضر، مقایسه تأثیر هشت هفته تمرین تداومی متوسط و تناوبی شدید بر آنژیوژنز قلب موش های نر دیابتی نژاد ویستار است. روش ها: تعداد 32 سر رت نژاد ویستار به صورت تصادفی در 4 گروه سالم بدون تمرین، دیابتی بدون تمرین، دیابتی + تمرین تداومی متوسط و دیابتی + تمرین تناوبی شدید قرار گرفتند. دو نوع تمرین از نظر کالری مصرفی یکسان سازی شد و شدت تمرین براساس حداکثر اکسیژن مصرفی و 5 روز در هفته تعیین گردید. عوامل پروآنژیوژنیک (VEGF, MMP2, TGFβ 1) و آنتی آنژیوژنیک (TIMP2) از بافت بطن چپ قلب رت بعد از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرینی برداشت شد. برای ارزیابی میزان سنتز پروتئین های درگیر در مسیر آنژیوژنیکی از روش وسترن بلات استفاده شد. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس یکراهه با اندازه گیری های مکرر اندازه گیری شد (05/0P<). یافته ها: نتایج نشان داد که سطح عوامل پروآنژیوژنیک VEGF, MMP2, TGFβ 1 به طور معنی داری افزایش داشت ولی عامل آنتی آنژیوژنیک TIMP2 کاهش یافت (05/0P<). علاوه بر آن سطح حداکثر اکسیژن مصرفی در هر دو گروه تمرینی تداومی و تناوبی افزایش معنی داری نشان داد (000/0=P). نتیجه گیری: تمرین تداومی متوسط و تناوبی شدید سبب افزایش فاکتورهای آنژیوژنیکی و کاهش عامل آنتی آنژیوژنیکی در بافت قلب رت های نژاد ویستار دیابتی می شود که راهکاری مناسبی برای کاهش میزان مرگ و میر ناشی از قلب دیابتی است.

مقدمه: ابتلا به دیابت که با افزایش قندخون، لیپیدها وآنزیم های کبدی همراه است، ممکن است منجر به تغییرات تولید سایتوکاین های التهابی شامل پروتئین شبه کیتیناز 3 (YKL-40)و پروتیئن واکنش کننده ی C با حساسیت بالا (hs-CRP) شود که در ایجاد و پیشرفت عوارض دیابت ازجمله، آترواسکلروز نقش دارند. هدف این مطالعه تعیین و مقایسه ی سطح سرمی YKL-40-و hs-CRP در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو دارای تنگی عروق کرونردر مقایسه با افراد دیابتی و سالم بود. روش ها: این مطالعه به صورت تحلیلی-مقطعی بر روی 87 نفر در چهارگروه شامل: 23 نفر افراد سالم (گروه یک)، 22 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو(گروه دو)، 20 بیمارتنگی عروق کرونر (گروه سه) و 22 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و تنگی عروق کرونر(گروه چهار) انجام شد. سطح سرمی قند ناشتا (FBS)، کلسترول، تری گلیسیرید، لیپوپروتیئن با دانسیته ی کم (LDL-C)، لیپوپروتیئن با دانسیته ی بالا(HDL-C)، آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST)، آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، YKL-40 وhs-CRP تعیین شدند. یافته ها: میانگین سطح سرمی در پارامترهای: FBS (گروه یک با گروه های دو و چهار وگروه دوبا گروه سه، 001/0P=)، کلسترول (گروه یک با گروه سه، 03/0P=)، تری گلیسرید (گروه دو با گروه سه، 027/0P=)، HDL-C(گروه یک با گروه های سه وچهار، به ترتیب 02/0P=، 01/0P=)، ALT (گروه یک با گروه چهار، 03/0P= و گروه دو با گروه چهار، 02/0P=) و AST (گروه دو با گروه چهار، 009/0P=) معنی دار بود. میانگین سطح سرمیYKL-40 در بین گروه های یک (27/1± 81/4 نانوگرم بر میلی لیتر) با گروه دو(61/4± 52/15نانوگرم بر میلی لیتر) (01/0P=) و گروه سه (75/2± 20/19نانوگرم بر میلی لیتر، 017/0P=) و نیز بین گروه های یک و چهار (17/4± 10/16نانوگرم بر میلی لیتر، 04/0P=) ارتباط معنی داری را نشان می داد. سطح سرمیhs-CRP در بین گروه های سه (53/1± 49/4 میکروگرم بر میلی لیتر) و چهار (43/0± 28/1 میکروگرم بر میلی لیتر)، به طور معنی داری متفاوت بود (028/0P=). نتیجه گیری: سطح سرمی YKL-40 در افراد مبتلا به دیابت نوع دو و بیماری عروق کرونر افزایش می یابد. تعیین سطح سرمی این مارکر در این افراد توصیه می شود.

مقدمه: طیف سنج تحرک یونی یک تکنیک تجزیه ای است که به دلیل حساسیت و سرعت بالا برای آشکارسازی مولکول های یونیزه در فاز گازی و در فشار اتمسفر، از کاربرد فراوانی برخوردار است. آنالیز تنفسی یک روش جدید تجزیه ای برای به دست آوردن اطلاعات در مورد وضعیت بالینی یک فرد است. هوای بازدم انسان شامل اجزای متنوعی از جمله بخار آب، هیدروژن و استون است که در صورت بروز بیماری در فرد مقدار این مواد افزایش یا کاهش می یابد. برخی از این مواد به شدت با بیماری هایی مانند آسم، سرطان ریه، دیابت مرتبط هستند. در کار تحقیقاتی حاضر، شناسایی و اندازه گیری میزان استون در بازدم تنفسی افراد دیابتی با استفاده از طیف سنج تحرک یونی با منبع یونیزاسیون کرونا مثبت توصیف می شود. روش ها: عوامل دستگاهی شامل دمای سل و محفظه تزریق، ولتاژ شناوری و منبع کرونا، جریان گاز حامل و شناوری و همچنین پهنای پالس مورد بررسی قرار گرفت. در شرایط بهینه، نمودار درجه بندی رسم شد و دیگر ارقام شایستگی تعیین شدند. بازدم تنفسی افراد مبتلا به بیماری دیابت در سرنگ جمع آوری و در شرایط بهینه به دستگاه تزریق شد. نتایج: در شرایط بهینه تجربی، نمودار درجه بندی در محدوده ng80-10 خطی شد. انحراف استاندارد نسبی برای محلول های 20 و ng 50 از استون با 6 بار اندازه گیری به ترتیب 2/7 و % 2/6 تعیین شد. حد تشخیص و حد تعیین روش به ترتیب 7/2 و ng 9 برای استون به دست آمد. روش پیشنهادی و توسعه یافته به طور رضایت بخشی جهت اندازه گیری استون در بازدم تنفسی افراد دیابتی به کار برده شده است.

مقدمه: آدروپین یک هورمون پپتیدی است که نقش مهمی در همئوستاز انرژی دارد و اخیراً در تنظیم متابولیسم بافت چربی به علت ارتباط منفی آن با چاقی و مقاومت به انسولین مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 10 هفته فعالیت هوازی با شدت کم بر سطوح آدروپین سرم و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در نوجوانان پسر چاق غیرفعال بود. روش ها: این مطالعه در قالب طرح نیمه تجربی انجام گرفت. 26 نفر از نوجوانان پسر چاق (سن 81/0± ٤ ٠ /13 سال؛ وزن 51/8± 44/85 کیلوگرم)، در این پژوهش انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه فعالیت ورزشی هوازی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین، فعالیت دویدن با شدت 50-65 درصد حداکثر ضربان قلب، سه جلسه در هفته به مدت 10 هفته انجام دادند. قبل و پس از مداخله، خونگیری به منظور اندازگیری آدروپین سرم، انسولین و گلوکز ناشتا انجام شد. داده ها به وسیله آزمون تی زوجی و تی مستقل در سطح 05/0≤ P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان داد که وزن (001/0P=) و درصد چربی بدن (017/0P=) در گروه فعالیت هوازی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون و نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت. سطوح آدروپین سرم در گروه فعالیت ورزشی هوازی نسبت به پیش آزمون و نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری یافت (001/0P=). بین تغییرات آدروپین با تغییرات وزن، درصد چربی بدن و HOMA-IR همبستگی معناداری مشاهده گردید (٠ ٥ /٠ P≤ ). نتیجه گیری: با توجه به رابطه ی آدروپین با ترکیب بدنی و مقاومت به انسولین و تأثیرپذیری آن از تمرین هوازی، آدروپین ممکن است نقش ویژه ای در کنترل وزن و چاقی ایفا نماید.

مقدمه: چاقی باتوجه به هورمون های درگیردر اضافه وزن، خطرابتلا به دیابت نوع دو را افزایش می دهد. هدف از انجام تحقیق نیمه تجربی حاضر، بررسی تأثیر تمرین هوازی بر Dpp-4 و GLP-1 در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش ها: از بین زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دوِ 50-35 ساله ی مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق تعداد 20 نفر به طور داوطلب انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر) و تمرین هوازی (10 نفر) تقسیم شدند. 24 ساعت قبل از شروع تمرینات، ویژگی های فردی آزمودنی ها شامل سن، قد، وزن و نمایه ی توده ی بدن و متغیرهای تحقیق (مقاومت انسولین، Dpp-4 و GLP-1) در پیش آزمون اندازه گیری شده و گروه تمرین هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه برنامه ی تمرینی مربوط به خود را انجام دادند و گروه کنترل هیچ تمرینی نکرد. پس از گذشت 8 هفته و 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین مجدداً ویژگی های فردی و متغیرهای تحقیق اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و تی همبسته در سطح 05/0P≤ تحلیل شد. یافته ها: افزایش معناداری در سطح GLP-1 (001/0 (P=و کاهش معناداری در سطحDPP-4 (001/0 (P=در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل دیده شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین هوازی و متعاقب آن کاهش وزن در گروه تجربی با افزایش معناداری در سطح GLP-1 و کاهش معنادار سطح DPP-4 همراه است.