مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1400 | دوره:21 | شماره:1 |تعداد مقالات:5

مقدمه: تشکیل پلی پپتید آمیلوییدی جزیره ای (IAPP) عاملی برای افزایش آپوپتوز سلول های بتای در دیابت نوع دو است. تمرین ورزشی نقش حفاظتی در برابر دیابت دارد. ازطرفی، آلفالیپوییک اسید یک آنتی اکسیدان بیولوژیکی قوی است. بااین حال، اثر هم زمان تمرین ورزشی و آلفالیپوییک اسید بر IAPP به خوبی مشخص نیست. هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی اثر شدت های مختلف تمرین همراه با آلفالیپوییک اسید بر بیان ژن IAPP بافت پانکراس موش ها دیابتی بود. روش ها: در این مطالعه تجربی، 35 موش ویستار به صورت تصادفی به 7 گروه: کنترل، دیابتی، دیابتی مکمل، دیابتی تمرین تناوبی شدید، دیابتی تمرین تناوبی متوسط، دیابتی تمرین تناوبی شدید+ مکمل، دیابتی تمرین تناوبی متوسط+مکمل تقسیم شدند. پروتکل تمرین تناوبی متوسط و شدید به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا شد. تمرین تناوبی شدید شامل 10 وهله 4 دقیقه ای دویدن (با شدت VO2max 90-85%) و تمرین تناوبی متوسط شامل 13 وهله 4 دقیقه ای دویدن (با شدت VO2max 65-70%) بود. آلفالیپوییک اسید به مقدار mg/kg20 در روز به صورت گاواژ به موش ها داده شد. بیان ژن IAPP از روش real-time PCR اندازه گیری گردید. یافته ها: سطح IAPP در گروه دیابتی نسبت به گروه سالم افزایش معنی داری داشت (0039/0P=). آلفالیپوییک اسید (01/0P=) و تمرین تناوبی شدید+آلفالیپوییک اسید (021/0P=) سطح IAPP را به طور معنی داری نسبت به گروه دیایت کاهش دادند. نتیجه گیری: بیماری دیابت نوع دو با افزایش بیان ژن IAPP در سلول های بتای پانکراس همراه است و تمرین تناوبی شدید به همراه مکمل آلفالیپوییک اسید یک مداخله ی موثرتر در کاهش IAPP سلول های بتای پانکراس در دیابت در نظر گرفته می شود.

مقدمه: پروتیین های AMPK و P53 تنظیم کننده ی پروتیین TOR در کمپلکس TORC1 هستند که بسیاری از فرآیندهای فیزیولوژیک را تنظیم می کند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر پروتیین های AMPK و P53 بر مسیر TOR به دنبال تمرین استقامتی در بطن چپ قلب موش های صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید است. روش ها: در این مطالعه ی تجربی، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی 20± 270 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین و کنترل (هر گروه 6 سر) تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدت 6 هفته و هر هفته 4 جلسه به مدت 42 دقیقه تمرین استقامتی دویدن روی تردمیل مخصوص جوندگان را با شدتی حدود 50 تا 70 درصد حداکثر سرعت انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 23 و آزمون t-مستقل استفاده شد. یافته ها: شش هفته تمرین استقامتی منجر به افزایش معنی داری در محتوای پروتیین های AMPK (009/0P=) و TOR (005/0P=) بین گروه های تمرین و کنترل در بافت بطن چپ عضله ی قلبی شد. در مقابل کاهش معنی داری در محتوای پروتیین P53 بین گروه های تمرین و کنترل در بافت بطن چپ عضله ی قلبی مشاهده شد (0001/0=P). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که تمرین استقامتی می تواند با افزایش محتوای پروتیین های AMPK و TOR و کاهش محتوای پروتیین P53 سبب تنظیم فرآیندهایی مانند سوخت و ساز، بیوژنز میتوکندیریایی، هیپرتروفی قلبی، مهار اتوفاژی در قلب آزمودنی های دیابتی شود.

مقدمه: نشان داده شده است که اعضای خانواده ی C1q/tumor necrosis factor (TNF) related proteins (CTRPs) نقش مهمی در متابولیسم و التهاب دارند. با این حال، اطلاعات محدودی در مورد ارتباط تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) با سطوح پروتیین های CTRP1 و CTRP3 در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو وجود دارد. بنابراین، هدف این مطالعه ارزیابی اثرات 12 هفته تمرین HIIT بر روی پروتیین های CTRP1 و CTRP3 در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش ها: در یک مطالعه ی نیمه تجربی و طرح پیش آزمون-پس آزمون، تعداد 30 نفر زن مبتلا به دیابت نوع دو (با میانگین و انحراف معیار؛ سن: 21/4± 69/40 سال و نمایه ی توده ی بدن: 88/2± 81/34 کیلوگرم بر مجذور قدر به متر) به طور تصادفی در دو گروه تمرین HIIT (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین یک برنامه ی تمرین تناوبی، 3 جلسه در هر هفته، با شدت 90-80% ضربان قلب بیشینه، 60 دقیقه در هر جلسه به مدت 12 هفته اجرا کردند. وزن، نمایه ی توده ی بدن، اوج اکسیژن مصرفی، قند خون ناشتا و سطوح سرمی پروتیین های CTRP1 و CTRP3 قبل و بعد از دوره ی مطالعه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح کمتر از 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: پس از 12 هفته تمرین، تفاوت معناداری در وزن، نمایه ی توده ی بدن، اوج اکسیژن مصرفی، قند خون ناشتا و سطوح سرمی پروتیین های CTRP1 و CTRP3 بین گروه ها وجود داشت (05/0

مقدمه: پروتیین TORC1 عاملی مهم در تنظیم سوخت و ساز بافت چربی است. دیابت نوع دو می تواند منجر به نقص در عملکرد آن و توسعه ی چاقی شود. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) و استقامتی بر میزان قند خون و محتوای پروتیین TORC1 در بافت چربی زیرجلدی موش های صحرایی چاق مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: در این مطالعه، 18 سر موش صحرایی نر 2 ماهه ی نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 30± 270 گرم انتخاب شدند. پس از دیابتی شدن از طریق محلول استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید، به روش تصادفی به 3 گروه: 1) تمرین HIIT 2) تمرین استقامتی و 3) کنترل (هر گروه 6 سر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی 4 روز در هفته مطابق با برنامه های تمرینی HIIT و استقامتی به مدت 8 هفته به تمرین ورزشی پرداختند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ی 23، آزمون آنوای-یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: هشت هفته تمرین HIIT و استقامتی منجر به کاهش معنی دار سطوح قند خون (0001/0>P) و افزایش معنی دار در محتوای پروتیین TORC1 (0001/0>p) نسبت به گروه کنترل شدند. نتیجه گیری: تمرین HIIT و استقامتی، سطوح قند خون را کاهش و محتوای پروتیین TORC1 را افزایش داده اند، که این تمرین های ورزشی می تواند راه درمانی مناسب و غیرتهاجمی برای کنترل دیابت و همچنین تنظیم سوخت و ساز بافت چربی در افراد دیابتی نوع 2 که مستعد چاقی هستند، باشند.

مقدمه: در این مطالعه به بررسی قدرت تشخیصی سونوگرافی در تشخیص ندول های بدخیم تیروییدی در بیماران ایرانی پرداختیم. بدین منظور، ارتباط میان یافته های حاصل از سونوگرافی را با یافته های پاتولوژی مورد بررسی قرار دادیم. روش ها: مطالعه ی حاضر یک بررسی گذشته نگر است که بر روی بیماران با تشخیص ندول تیرویید که سونوگرافی و FNA شده اند، انجام شده است. برای بررسی ارتباط بین نتایج حاصل از FNA با خصوصیات سونوگرافیک ندول ها، نتایج حاصل از FNA را به دو گروه بدخیم و خوش خیم تقسیم کردیم و سپس به مقایسه ی خصوصیات سونوگرافیک بین این دو گروه پرداختیم. در مواردی که جواب FNA نامشخص بود (AUS/FLUS یا FN/SFN)، جواب پاتولوژی بعد از جراحی ملاک قرار گرفت (در صورت جراحی ندول بیمار و موجود بودن جواب آن). یافته ها: در مجموع 201 ندول در این مطالعه وارد شدند. نتایج مطالعه نشان داد که هیپواکوژنیسیتی، حاشیه نامشخص/نامنظم، میکروکلسیفیکاسیون، الگوی عروقی بدخیم در سونوگرافی داپلر و وجود هم زمان لنفادنوپاتی گردنی با خصوصیات بدخیم به طور معنی داری در ندول های بدخیم بیشتر از ندول های خوش خیم وجود دارند. در عین حال، سایر یافته های سونوگرافیک مانند اندازه و مکان ندول، کیستیک بودن ندول، وجود Halo sign و وجود شکل Taller-than-wide قادر به افتراق بین ندول های خوش خیم و بدخیم نبودند. در نهایت، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سونوگرافی از دقت بالایی در تشخیص بدخیمی در ندول تیرویید برخوردار است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که استفاده از سونوگرافی می تواند در تشخیص بدخیمی در ندول تیرویید بسیار موثر واقع شود.