Journal of Shahid Sadoughi University of Medical Sciences
Year:2003 | Volume: | Issue: |Papers Count:14

مقدمه: کاهش حدت اختلالات بینایی و علل منجر به کوری از عمده ترین مسایل بهداشتی ـ درمانی و اجتماعی در جوامع بشری بوده و نسبت به اهمیت آن در تلاش های جهانی برای توسعه سلامتی توجه شایانی به آن نشده است. بخش اعظم این ناتوانی با استفاده از منابع موجود و توسعه قابل پیشگیری و درمان می باشد. آگاهی از وضعیت و شناخت مشکلات بینایی جامعه روستایی در جهت توسعه امکانات بهداشتی ـ درمانی و پیشگیری از علل منجر به کاهش بینایی ضرورت دارد. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش مقطعی در سطح روستاهای استان یزد با هدف بررسی وضعیت بینایی و شیوع انواع اختلالات بینایی در سال 1378 انجام شده است. 287 نفر در 35 خوشه 40 خانواری مورد مصاحبه و معاینات اولیه چشم توسط پزشک عمومی قرار گرفتند. نتایج: در 32% نمونه ها حدت بینایی کمتر از حد طبیعی بود شیوع کلی کوری در چشم چپ 14 مورد (2.7 در هزار) در چشم راست 6 مورد (1.2 در هزار) بدست آمد. (کوری کامل هر دو چشم 3 مورد 0.6 در هزار بود). مناطع روستایی شهرستانهای مختلف استان از نظر حدت بینایی یکسان نبوده و بهترین وضعیت دید طبیعی را شهرستان مهریز با 77.1% و کمترین آن مربوط به شهرستان بافق با 51.9% بود (0.001=P). دید غیرطبیعی در زنان (37.4%) به طور معنی داری بیشتر از مردان 26.6% بود (0.001=P). با افزایش سن مشکل بینایی افزایش معنی داری داشته بنحوی که در سنین زیر یکسال 2.9% و در سنین بالای 65 سال 86.6% می باشد (0.001=P). نتیجه گیری: عیب انکساری اصلاح نشده شایعترین علت کاهش بینایی در تمام سنین می باشد که با ایجاد یک سیستم مراقبتی قابل پیشگیری و درمان است.

مقدمه: اختلال فانکشن پلاکتی و کاهش تعداد آن از علل مهم خونریزی در عمل جراحی قلب باز به روش سیر کولاسیون خارج بدنی( CPB (Cardio Pulmonary Bypass با استفاده از دستگاه پمپ قلب و ریه مصنوعی می باشد. هدف ما از این مطالعه بررسی تغییرات تعداد پلاکت در جریان عمل CABG به روش CPB بود. روش بررسی: 51 بیمار کاندید عمل جراحی پیوند عروق کرونر به روش CPB، به صورت نمونه گیری آسان در طی 2 ماه از مهرماه 80 لغایت آبانماه 80 وارد مطالعه شدند و آزمایش شمارش پلاکت در زمان قبل از عمل، در دقایق 15-30-45 بعد از آغاز CPB و بعد از عمل در ICU از نمونه خون شریانی انجام گرفت. تعداد پلاکت در زمانهای ذکر شده با یکدیگر و با متغیرهای مدت زمان پمپ مدت زمان هیتوترمی، درجه هیپوترمی و زمان کراس کلامپ با استفاده از آزمون رگرسیون و t.TEST و F-TEST تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بیماران مورد بررسی شامل 32 (62.7%) مرد و 19 (37.3%) زن تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر به روش CPB قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 12±56.11 (27-28) سال بود. میانگین مدت زمان پمپ 11±52.29 (30-85) دقیقه بود. میانگین تعداد پلاکت در زمانهای قبل از CPB و دقایق 15-30-45 بعد از آغاز CPB و بعد از عمل به ترتیب مساوی 103×222.86، 103×118/31 و 103×131/96و 103×140.88و 103×156/94 بود. همانطوری که ملاحظه می شود تعداد پلاکت تا دقیقه 15 کاهش می یابد و پس از آن شروع به افزایش می کند. ضریت همبستگی تعداد پلاکت در 15 دقیقه و پلاکت قبل از عمل، پلاکت 15 دقیقه و پلاکت 30 دقیقه، پلاکت 30 دقیقه و پلاکت 45 دقیقه و بعد از عمل به ترتیب برابر با 0.608، 0.656، 0.801، 0.842 بود که در هر چهار مورد همبستگی مثبت و معنی دار می باشد (p.value~0.00). تعداد پلاکت در دقیقه 15 و 30 با مدت هیپوترمی و تعداد پلاکت قبل از عمل ارتباط معنی دار دارد (در هر دو مورد p.value~0.00) ولی این ارتباط در مورد مدت پمپ و مدت کراس کلامپ معنی دار نبود(p.value=0.55). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد در جریان عمل جراحی پیوند عروق کرونر به روش CPB تعداد پلاکت تا دقیقه 15 کاهش واضح و از آن به بعد تعداد آن رو به افزایش است. مدت هیپوترمی و تعداد پلاکت قبل از عمل موثرترین عوامل روی تعداد پلاکت حین عمل بودند.

مقدمه: بیماریهای التهابی عضله یکی از مشکلات مزمن بیماران روماتولوژی است. از ارکان تشخیص این بیماریها بهره گیری از بیوپسی عضله است. هدف از این مطالعه بررسی سودمندی بیوپسی عضله با سوزن در مقایسه با روش معمول جراحی است. روش بررسی: این مطالعه طی سالهای 81-1380 بصورت Cross Sectional بر روی 32 بیمار مشکوک به میوپاتی التهابی مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران انجام گرفت در طول مدت بستری هر 2 روش بیوپسی از بیماران بعمل آمد و نتایج آنالیز گردید. نتایج: 40 مورد از 32 مورد در هر دو روش نرمال، 9 مرود در هر دو روش یک تشخیص پاتولوژیک خاص مشترک، 3 مورد آتروفی و 9 مورد در هر دو روش میوپاتی التهابی غیر اختصاصی گزارش گردید. یک مورد اشکال تکنیکی بیوپسی سوزنی و یک مورد واسکولیت به همراه میوزیت التهابی که در بیوپسی سوزنی فقط میوپاتی التهابی را نشان می داد، وجود داشت. از طرفی در 2 مورد بیوپسی جراحی نرمال بود، در بیوپسی آتروفی عضلانی گزارش گردید. در مجموع تفاوتهای این دو روش از نظر آماری معنی دار نبود ولی از نظر عوارض پس از عمل تفاوت عمده موجود بین دو روش معنی دار بود (0.021=P). نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیوپسی سوزنی بی خطر بوده نتایج قابل مقایسه ای با بیوپسی باز دارد برای بررسی اولیه میوپاتی های التهابی توصیه می شود.

مقدمه: آسم بیماری التهابی راههای هوایی از رده سلولهای خاص می باشد که منجر به پر حساسیت شدید راههای هوایی و در نهایت حمله تنگی نفس می شود. فنی تونین با مکانیسم های زیاد اثرات متفاوتی بر روی آدم و انقباض راههای هوایی دارد و مطالعاتی که در این زمینه شده است اثرات متفاوتی را ارایه داده اند که این تحقیق جهت تأیید و یا رد آنها صورت گرفته است. روش بررسی: این تحقیق به روش Randomized Clinical Trial بر روی 190 بیمار آسمی طی سالهای 1377 تا 1379 در بیمارستان افشاز یزد انجام شد. بیماران به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد کپسول فنی توئین 100 ملی گرم دو بار در روز و گروه شاهد کپسول پلاسبو (مشابه کسپول فنی توئین) دو بار در روز توسط پزشک دیگر دریافت می کردند. مدت 12 ماه درمان ادامه یافت و گروه مورد پس از آن به مدت 18 ماه پلاسبو دریافت کردند. از بیماران هر ماه توسط پزشک شرح حال، معاینه بالینی و اسپرومتری به عمل می آمد و تعداد حملات آسم و حداکثر پله هایی که بیمار قادر بود بالا برود و تعداد شبهای بیدار شدن از خواب به علت تنگی نفس و نتیجه اسپرومتری ثبت می شد. بیماران بر حسب شدن بیماری داورهای استنشاقی بکلومتازون، ایپراتروپیوم بروماید استنشاقی، تئوفیلین، کورتون خوراکی و در صورت نیاز سالبوتامول استنشاقی دریافت می کردند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون Mann Whitiheney Wilcoxon انجام گردید. نتایج: نشان داد که مصرف پردنیزولون نسبت به گروه شاهد کاهش یافت(0.001=P). این کاهش در آن دسته از بیمارانی که روزانه 31 تا 60 میلی گرم پردنیزولون دریافت می کردند محسوس تر بوده است و پاسخ به درمان 2 تا 3 ماه بعد از درمان با فنی توئین شروع شد. علایم کلنیکی گروه مورد (خس خس سینه، سرفه، بیداری شبانه از خواب و تست عمل ورزش و تعداد حمله شبانه آسم) نسبت به گروه شاهد کاهش شدید یافته که از نظر آماری معنی دار بوده است (0.001=P). درصد FEVI در گروه مورد نسبت به گروه شاهد افزایش محسوس داشت (0.001=P). نتیجه گیری: پس از 12 ماه درمان با فنی توئین در مورد بیمارانی که پردنیزولون 60-31 میلی گرم مصرف می کردند داروی آنها کاهش یافت ولی بر روی بیمارانی که مقدار کم کورتیکوستروئید مصرف می کردند تاثیر چندانی وجود نداشت. با توجه به نتایج این مطالعه و به علت عوارض جانبی زیاد داروی فنی توئین، در بیماران آسمی مبتلا به صرع می باشد و یا آن دسته از بیماران که به کورتون با دوز بالا نیاز دارند و دچار عوارض آن شده اند می توان درمان با فنی توئین را توصیه نمود.

مقدمه: بار اختلالات روانپزشکی در کشورهای پیشرفته تا حد زیادی به وسیله پرسش نامه های غربالگری و مصاحبه بالینی ساختار یافته شناسایی شده، ولی بررسی بار اختلالات روانپزشکی در کشور ما محدود و تعداد مطالعات انجام شده کم می باشد. برنامه ریزی برای ارایه خدمات اساسی بهداشت روان به افراد، نیازمند آگاهی از وضعیت موجود بیماری روانی در جامعه است. روش بررسی: این مطالعه با هدف بررسی همه گیری شناسی اختلالات روانی در افراد 18 سال به بالای مناطق شهری و روستایی استان یزد انجام گرفت. نمونه مورد مطالعه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و سیستماتیک از بین خانوارهای موجود استان یزد انتخاب گردید و از طریق تکمیل پرسش نامه اختلالات عاطفی و اسکیزوفرنیا SADS: sedule For Affective and Schizopherenia توسط کارشناسان روانشناسی در استان، جمعا 419 نفر مورد مطالعه قرار گرفتند. تشخیص گذاری اختلالات بر اساس معیارهای طبقه بندی DSM-IV می باشد. نتایج: یافته های این بررسی نشان داد شیوع انواع اختلالات روانپزشکی در استان 15.27 درصد می باشد که این شیوع در زنان 25 درصد و در مردان 6.05 درصد بوده است. اختلالات اضطرابی و خلقی به ترتیب: 6.20 و 5.49 درصد، شایع ترین اختلالات روانپزشکی در استان بودند. شیوع اختلالات پسیکوتیک در این مطالعه 96%، اختلالات عصبی- شناختی 2.15% و اختلالات تجزیه ای 0.48% بوده است. در گروه اختلالات خلقی، افسردگی اساسی با 4.77% و در گروه اختلالات اضطرابی، اختلال استرس پس از رویداد آسیب زا با 1.91%، شیوع بیشتری داشته اند. در این مطالعه 10.53% افراد مورد مطالعه دچار حداقل یک اختلال روانپزشکی بوده اند. شیوع اختلالات روانپزشکی در استان در افراد گروه سنی 40-26 سال با 15.60 درصد، افراد طلاق گرفته یا جدا شده با 66.67 درصد و افراد خانه دار با 15.56 درصد بیش از گروه های دیگر بوده است. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق مسئولیت سیاست گذاران و برنامه ریزان بهداشتی استان یزد و کشور را در رابطه با تدوین برنامه های عملی و اجرایی بهداشت روان بیش از پیش روشن می سازد.

مقدمه: هسته اکومبنس بطنیNucleus Accumbens Septi) NAS )و هسته خلفی سجافی Mucleus Raphe Dorsalis NRD از جمله مهمترین هسته های درگیر در اعتیاد می باشند. ثبت خارج سلولی از سلولهای هسته اکومبنس بطنی متعاقب تحریک الکتریکی هسته خلفی در خلال خودمصرفی هروئین در موشهای بیهوش شده با هالوتان به عمل آمد. روش بررسی: در این تحقیق تجربی، تحریکات الکتریکیA (PULSE: 30 MIN 0.5 MS ,15A,20HZ )در بخشهای قدامی ـ خلفی هسته سجافی اعمال شد. خودمصرفی هروئین در هر روز برای 2 ساعت انجام گرفت و در هر مرحله تعداد خود تزریقی و تعداد فشار دادن اهرم اندازه گیری شد. در پایان روز دهم فعالیت خودبخودی سلولهای NAS ثبت گردید. هم چنین پاسخ این سلولها متعاقبت تزریق هروئین (0.5mg/kg s.c) و سپس نالوکسان (5mg/kg s.c) ثبت گردید. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که اعمال تحریکات الکتریکی در NRD منجر به کاهش خودمصرفی هروئین و تأخیر در وابستگی به مورفین در خلال یک دوره 10 روزه شد. این نتایج کاهش معنی داری را در تعداد تزریقات در گروه تحریکی نسبت به گروه کنترل که تحریکات الکتریکی دریافت نکرده بودند نشان می دهد (0.01>P). فعالیت خودبخودی سلولهای NAS در گروه دریافت کننده هروئین نسبت به گروه شاهد کاهش یافت (0.01>P)، اما اعمال تحریکات الکتریکی در NRD از کاهش فعالیت خودبخودی سلولهای NAS جلوگیری کرد. تزریق هروئین در هنگام ثبت خارج سلولی اثرات متفاوتی گذاشت. در مجموع از 96 سلول ثبت به عمل آمد که 59 عدد بدون تغییر، 22 عدد به هنگام تزریق هروئین تحریک و 15 سلول دیگر به هنگام تزریق هروئین مهار شدند که نالوکسان این اثرات را معکوس کرد. نتیجه گیری: این تحقیق نقش تحریکات الکتریکی در NRD را در جلوگیری از اختلالات رفتاری و الکتروفیزیولوژیک تأیید می کند و از آنجا که مصرف مزمن هروئین با تنظیم کاهشی باعث تضعیف سیستم نروترانسمیتری از قبیل سروتونین و دوپامین می شود، چنین تصور می ِشود که تحریکات الکتریکی در NRD باعث تقویت سیستم نروترانسمیتری سروتونین و اوپیوئیدهای درون زا می شود که این تحریکات در نهایت منجر به تعدیل فعالیت نرونهای NAS می ِشود.

مقدمه: جلوگیری از فاسیکولاسیون ناشی از ساکسینیل کولین به کمک پیش درمانی با دوزهای غیر فلج کننده شل کننده های عضلانی غیردپلاریزان می تواند بر روی کیفیت بلوک عصبی ـ عضلانی ناشی از ساکسینیل کولین و نیز و طول مدت اثر آن تاثیر گذار باشد. کوتاه یا طولانی شدن مدت اثر ساکسینیل کولین مهم است زیرا که مادام که از برگشت نمودن فلج عضلانی ناشی از ساکسینیل کولین اطمینان حاصل نشده است، نباید شل کننده غیر دپلاریزان را تجویز نمود. در جستجوی بعمل آمده در نرم افزارهای Med line 2003 و proquest 2003 در 15 سال گذشته، از میان مطالعاتی که در زمینه پیش درمانی و جلوگیری از فاسیکولاسیون انجام شده است تنها مطالعة Ebeling توجه خود را به تغییرات مدت اثر ساکسینیل کولین به دنبال پیش درمانی معطوف داشته است. در مطالعه فوق افزایش طول اثر ساکسینیل کولین با پانکورونیوم و کاهش طول اثر آن با آتراکوریوم مشاهده گردید. روش بررسی: در مطالعه حاضر به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده (Randomized Clinical Trial) است، طول مدت ساکسینیل کولین به دنبال پیش درمانی با آتراکوریوم و پانکورونیوم در 98 بیمار 50-20 ساله متعلق به کلاس II و ASA I که کاندید اعمال جراحی غیر اورژانس تحت بیهوشی عمومی بودند، مورد بررسی قرار گرفته است. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه آتراکوریوم (33 نفر)، پانکورونیوم (33 نفر) و شاهد (32 نفر) قرار گرفتند. قبل از تزریق ساکسینیل کولین به گروههای A و B به ترتیب: آتراکوریوم 50 mg/kg و پانکورونیوم 10 mg/kg به صورت وریدی تزریق شد. بیماران گروه C دارویی به عنوان پیش درمانی دریافت نکردند. فاصله زمانی از بین رفتن اولین موج پاسخ به تحریک Four of Train: T.O.F عصب اولنار در ناحیه مچ دست تا بازگشت آن، به عنوان طول مدت فلج عضلانی ناشی از ساکسینیل کولین شناخته و اندازه گیری شد. یافته ها: طول اثر ساکسینیل کولین به دنبال پیش درمانی با آتراکوریوم (0.24±5.58) دقیقه در مقایسه با گروه شاهد (0.26±4.36) دقیقه کوتاهتر بود؛ در حالیکه پیش درمانی با پانکورونیوم (0.29±10.79) دقیقه باعث افزایش آن گردید. اختلاف بین سه گروه از لحاظ آماری معنی دار بود (0.001>P). نتیجه گیری: طولانی شدن اثر ساکسینیل کولین بعد از پانکورونیوم احتمالا ناشی از اثر شناخته شده پانکورونیوم در مهار آنزیم پسودو کولین استرار می باشد. آتراکوریوم می تواند به واسطه آنتاگونیسم رقابتی رسپتورهای استیل کولین باعث افزایش علظت ساکسینیل کولین باند نشده به رسپتورو کاهش طول اثر آن شود.

مقدمه: بنظر می رسد که بین لیپیدهای خون و افزایش سرعت رسوب خون (سدیمان) ارتباطی وجود داشته باشد. چنین ارتباطی در مطالعات قبلی بین افزایش کلسترول و سدیمان گزارش شده بود. ولی بین افزایش تری گلیسیرید و سدیمان تاکنون گزارشی نشده است. این مطالعه نشان دادن ارتباط بین هیپرتری گلیسیریدمی و سرعت رسوب خون وجود دارد. روش بررسی: برای بررسی این ارتباط، دو گروه بیمار و شاهد مشابه (از نظر سن جنس و محل آزمایشگاه) انتخاب گردیدند. افرادی که دارای آنمی و یا سی راکتیو پروتئین مثبت بودند از مطالعه خارج شدند و دو فاکتور افزایش  تری گلیسیرید خون و سدیمان را بررسی کردیم. 49 نفر در گروه بیمار، سطح تری گلیسیرید بالا داشتند و 43 نفر در گروه شاهد دارای سطح تری گلیسیرید طبیعی خون بودند. بیماران مراجعه کننده به صورت اتفاقی در مطالعه قرار گرفتند ولی افراد گروه شاهد با افراد گروه بیمار مشابه انتخاب می شدند. نتایج: کل افراد مورد مطالعه شامل 79 نفر زن و 14 نفر مرد با نسبت M:F=1:5.5 بودند که میانگین سنی آنها 45.9±12 بود. در گروه بیمار 40.8% ولی در گروه شاهد 9.3% دارای افزایش سدیمان بودند. گروه بیمار نسبت به گروه شاهد تری گلیسیرید و کلسترول بالاتری دارند. با استفاده از t.test میزان و مقدار تری گلیسیرید و کلسترول در هر دو گروه بیمار و شاهد مورد مقایسه قرار گرفت. بطور مشخص، اختلاف آماری معنی داری در گروه بیمار نسبت به گروه شاهد در هر دو مرود تری گلیسیرید و کلسترول دیده شد. (0.001>P) در گروهی که دارای کلسترول و تری گلیسیرید بالاتری هستند سرعت رسوب نیز بالاتر است. میزان و مقدار ESR با استفاده از t.test در هر دو گروه بیمار و شاهد و هر دو نوع لیپید مقایسه شد که اختلاف معنی دار است. (0.008=‍P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر ارتباط بین هیپر تری گلیسیرید و افزایش سدیمان خون را به طور معنی داری نشان می دهد.

مقدمه: لاکتوباسیلوس کازئی نوعی باکتری است که همراه فرآورده های شیر مورد استفاده قرار می گیرد و برای انسان بیماری زا نمی باشد. اشرشیاکلی بعنوان یکی از باکتری های عمده مولد اسهال مسافرین و اسهال کودکان محسوب می گردد. در این مطالعه کاربرد لاکتوباسیلوس کازئی به عنوان ارگانیسم پروبیوتیک و به منظور کاهش کلونیزه شدن اشرشیاکلی آنتروتو کسینوژنیک مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: موشهای Balb/c چهار هفته ای به دو گروه آزمون و یک گروه شاهد تقسیم شدند. در حالی که به گروه شاهد، باکتری پروبیوتیک خورانده نشد یکی از گروههای آزمون 3 روز و دیگری 6 روز باکتری پروبیوتیک را دریافت کردند. 72 ساعت پس از دریافت آخرین تجویز خوراکی پروبیوتیک، به هر سه گروه اشرشیاکلی آنتروتو کسینوژنیک خورانده شد. اندازه گیری تعداد باکتری های اشرشیاکلی دفع شده از موشها در زمانهای تعیین شده به عنوان معیار کلونیزاسیون باکتری پاتوژن تلقی گردید. نتایج: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان می دهد که هر دو گروه موش آزمون، چه آنهائیکه باکتری پروبیوتیک را به مدت 3 روز و چه آنهایی که 6 روز دریافت کرده اند، در مقایسه با گروه شاهد، تعداد کمتری از باکتریهای اشرشیاکلی آنتروتو کسینوژنیک را در روده خود کلونیزه می کنند (0.001=P). مقایسه دو گروه آزمون نشان داد که دریافت طولانی تر باکتری پروبیوتیک موجب کاهش بیشتر کلونیزاسیون باکتری پاتوژن می گردد. نتیجه گیری: با توجه به مطالعه حاضر می توان لاکتوباسیلوس کازئی را به عنوان کاندیدای پروبیوتیک در جهت پیشگیری از ابتلا به اسهال ناشی از اشرشیاکلی آنتروتو کسینوژنیک پیشنهاد کرد.

مقدمه: ویروس سیتومگال به عنوان یکی از عوامل خطر در دریافت کنندگان پیوند کلیه محسوب می گردد. بطور معمول عفونت با این ویروس در میان دریافت کنندگان پیوند کلیه منجر به رد عضو پیوندی و در برخی باعث مرگ بیمار می شود. لذا در بررسی وضعیت بیماران نسبت به عفونت فعال با این ویروس ضروری می باشد. هر چند روشهای تشخیص آزمایشگاهی جهت کمک به پزشک برای پیشگیری یادرمان عفونت های ویروس سیتومگال وجود دارد اما برخی از این روشها در ارزیابی وضعیت بیماران از ارزش کافی برخوردار نمی باشد. روش بررسی: هدف از این مطالعه مقایسه الیزا با تکنیک آنتی ژنمی است به همین منظور مطالعه ای بصورت توصیفی ـ مقطعی طی سالهای 1380-81 بر روی 50 دریافت کننده پیوند کلیه انجام گرفت. دو نمونه خون از هر بیمار گرفته شد. نمونه اول (6 میلی لیتر) واحد فاکتور ضد انعقاد که برای روش آنتی ژنمی بکار برده شد و نمونه دوم (3 میلی لیتر) بدون فاکتور ضد انعقاد که برای روش الیزا استفاده گردید. جهت آنالیز نتایج از روشهای آماری مجذور کای و Relative prevalance استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که 10% با روش آنتی ژنمی مثبت بودند. تمامی بیماران با روش الیزا- IgG، IgGB84%، IgM 6% مثبت بودند. اختلاف آماری میان آنتی ژنمی و الیزا جهت تشخیص عفونت فعال ویروس سیتومگال معنی دار بود (0.05>P). سن بیماران در نتایج تاثیر داشت (0.05>P) ولی چنین ارتباطی میان جنسیت وجود نداشت. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که الیزا جهت تشخیص آزمایشگاهی عفونتهای فعال ویروس سیتومگال قابل اعتماد و کافی نمی باشد، پیشنهاد می گردد که افرادی که تست الیزا در آنها مثبت است فعالیت بیماری با تکنیک آنتی ژنمی کنترل و ملاک تجویز داروی ضد ویروسی تکنیک آنتی ژنمی مثبت باشد.

کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک تکنیک انتخابی در درمان سنگ کیسه صفرای علامت دار می باشد. از آنجا که نزدیک به 10-15% این بیماران دارای سنگ کلدوک نیز می باشند، نحوه درمان مناسب آن در بیمارانی که کاندیدای کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک هستند به طور مختلفی قابل انجام است. چنانچه قبل از عمل جراحی متوجه سنگ کلدوک بشویم توصیه عمومی به انجام ERCP و خروج سنگ به کمک Basket و در صورت لزوم اسفنکتروتومی ادی می باشد و چنانچه حین عمل به کمک کلانژیوگرافی و یا لمس متوجه سنگ کلدوک شویم بر حسب ابعاد سنگ می توان یا از طریق مجرای سیستیک به کمک کلدوکوسکوپ و Basket سنگ را خارج نمود و یا با کلدوکوتومی و کلدوکوسکوپی از آن طریق، سنگهای با ابعاد بزرگتر را به کمک Basket خارج کرد. اقدامات دیگری نیز در این گروه از بیماران قابل انجام است نظیر: ERCP حین عمل و یا بعد از عمل، Stent گذاری از راه مجرای سیستیک و ERCP بعد از عمل که با نتایج قابل قبولی همراه بوده است. هدف این مطالعه ضمن بررسی دقیق روشهای مختلف بکار رفته در درمان این بیماران، معرفی One Stage Operation به روش لاپاروسکوپیک در درمان کلدوکولیتیازیس به عنوان متدی قابل مقایسه با روشهای دیگر از لحاظ نتایج بالینی و با ویژگی کمترین موربیدیتی و هزینه برای بیمار می باشد. این روش برای اولین بار در دانشگاه علوم پزشکی تهران به طور موفقیت آمیز شامل کلدو کودئودنوستومی گذاشتن لوله T شکل و خروج سنگ با بسکت از راه مجری سیستیک بکار برده شده است که اصول تکنیکی آن و optionهای درمانی بکار رفته نیز شرح داده می شود.

شکستگی کف اربیت (Blowout Fracture) به شکستگی گویند که در کف اربیت بدون شکستگی ریم ایجاد شده باشد و گاهاً بافت چربی به داخل سینوس ماگزیلا پرولاپس شده و علایم چشمی ایجاد می نماید. علایم بالینی شامل اکیموز پلک، دیپلوپی، محدودیت حرکت چشم، انوفتالموس و گاهی کاهش حس در مسیر توزیع عصب اینفرااربیتال می باشد. مورد معرفی شده دچار شکستگی کف اربیت به دنبال تروما بود که باعث اکیموز پلک، دیپلوپی، انوفتالموس و محدودیت حرکت چشم در نگاه به بالا شده بود. در CT Scan کرونال از نوع High Resolution شکستگی کف اربیت و پرولاپس بافت چربی به داخل سینوس ماگزیلا مشهود بود ولی علایمی از شکستگی لامینا پاپیراسه وجود نداشت. سپس بیمار توسط آندوسکوپ و با اپروچ ترانس نازال تحت عمل جراحی قرار گرفت و جهت بیمار انتروستومی میدل مثاتوس وسیع ایجاد شده و سپس قطعات شکسته کف اربیت جابجا شده و بافت چربی و پریوست اربیت به محل اولیه برگردانده شده و کف اربیت ترمیم و سوند فولی به مدت 14 روز در سینوس ماگزیلا گذاشته و کاف آن باد شد که در CT Scan بعد از جراحی بهبودی کلنیکی تأیید گردید. به نظر می رسد این نوع جراحی با توجه به دید عالی به محل کف اربیت و خونریزی کمتر و عدم گذاشتن مواد خارجی مثل سیلاستیک و غیره. روش بهتری نسبت به اپروچ های ترانس اربیتال یا ترانس انترال باشد.

دسترسی آسان به تست های عملکرد کبد و استفاده وسیع از آن ها موجب افزایش تست های غیرطبیعی عمل کبد شده است که برخورد مناسب و صحیح با آن توسط پزشکان لازم می باشد. تست های غیرطبیعی کبد نه تنها در بیماران یافت می شود، بلکه امروزه با انبوهی از افراد، که به طور اتفاقی در بررسی های سالانه و یا در حین انتقال خون و یا توسط سازمان های بیمه گر، دارای تست های غیرطبیعی هستند روبرو می باشیم. به طوری که 4-1% افراد سالم جامعه افراد دارای تست های غیرطبیعی عملکرد کبد هستند. بنابراین جهت تشخیص سریع تر و صرف هزینه کمتر، نیازمند برخورد صحیح و سیستماتیک با این افراد هستیم. چنان چه تست های بررسی کبد از یک الگوی علمی پیروی نکنند با افزایش موارد مثبت و منفی کاذب همراه شده و هزینه های اقتصادی سنگین را تحمیل می کنند ...

دیابت بیماری شایعی است که 2 درصد جمعیت را مبتلا می سازد 15-10 درصد نوع یک (IDDM) و بقیه نوع دو (NIDDM) دیابت هستند نوع یک در کشورهای اسماندیناوی شایع تر است. رتینوپاتی دیابتیک از شایع ترین عوارض میکروواسکولر است که به طور کلی 50% دیابتی های را گرفتار می کند هر فرد دیابتی در معرض خطر رتینوپاتی است. رتینوپاتی دیابتیک شایع ترین علت کاهش دید در سنین کاری و فعالیت بین 20 تا 60 سالگی است. ریسک نابینایی در افراد دیابتی 25 برابر جمعیت معمولی است اغلب بیماران رتینوپاتی دیابتی بدون علایم هستند علی رغم این که ضایعه ی تهدید کننده بینایی در شبکیه دارند اگر رتینوپاتی به سرعت درمان نشود منجر به کاهش شدید و غیر قابل بازگشت دید می گردد. رتینوپاتی دیابتیک در هر دو نوع دیابت اتفاق می افتد و در دیابت نوع یک (ژوونیل) شایع ترو شدیدتر از دیابت نوع دو (سنبل) است ...