هدف این تحقیق، مقایسه اثر دو نوع بازیافت "فعال" (شنا کردن با دو شدت) و یک نوع "غیرفعال" (نشستن) بر تغییرات میزان لاکتات خون و ضربان قلب شناگران نخبه، در دو گروه سنی 12 تا 14 و 15 تا 20 سال بوده است. آزمودنیهای این تحقیق 20 نفر بودند که به صورت تصادفی، برای شرکت در این تحقیق از بین داوطلبان برگزیده شدند. آزمودنیها در سه نوبت جداگانه و به فاصله های 48 ساعت، در محل اجرای آزمونها حضور یافتند. طبق برنامه، تمام آزمودنیها در برنامه گرم کردن، استراحت، خونگیری (لاله گوش)، ثبت ضربان قلب (دستگاه ضربان سنج) و لاکتات خون (دستگاه سنجش لاکتات) قبل از آزمون شرکت کردند. پس از اجرای آزمون (صد متر شنای آزاد) بلافاصله کار خونگیری و ثبت ضربان قلب دوباره انجام شد. در نوبتهای بعدی که به فاصله 48 ساعت بعد انجام شد، دو نوع بازیافت فعال (شنا کردن با 30 تا 45 و 55 تا 65 درصد رکورد) به مدت 15 دقیقه انجام شد. در پایان دورههای بازیافت، نتیجه های ضربان قلب و لاکتات خون ثبت شدند. این نتیجه ها نشان میدهند، برای بازگذشت سریعتر شناگران به حالت اولیه، بازیافت فعال نسبت به بازیافت غیرفعال در کاهش سطح لاکتات خون مناسبتر است. شدت فعالیت در دوره بازیافت فعال برای شناگران 15 تا 20 سال، 55 تا 65 درصد از رکورد صد متر و برای شناگران 12 تا 14 سال، 30 تا 45 درصد از رکورد صدمتر توصیه میشود.