مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1388 | دوره:27 | شماره:97 |تعداد مقالات:8

مقدمه: افزایش مصرف اسیدهای چرب امگا - 3 با افزایش الحاق آن ها به فسفولیپیدهای غشا و افزایش تولید متابولیت های پراکسید لیپید همراه می باشد. ارتباط بین عملکرد سلول های تک هسته ای، دریافت اسیدهای چرب امگا - 3 و مکمل یاری هم زمان با آنتی اکسیدان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید خیلی کم بررسی شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر اسیدهای چرب امگا - 3 حاصل از مکمل یاری هم زمان آن با ویتامین E بر تولید سیتوکین های التهابی توسط سلول های تک هسته ای در این بیماران انجام شد.روش ها: در این مطالعه 55 بیمار (50 زن و 5 مرد) با میانگین سنی (47±11) در 3 گروه در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور مورد بررسی قرار گرفتند. گروه اول، دارونما (2 گرم در روز روغن MCT به اضافه دارونمای ویتامین E)، گروه دوم، اسیدهای چرب امگا - 3 (1.2 گرم در روز) به اضافه دارونمای ویتامین E و گروه سوم، اسیدهای چرب امگا - 3 (1.2 گرم در روز) به اضافه 100 IU ویتامین E دریافت کردند.یافته ها: تولید TNF-a توسط سلول های تک هسته ای خون در محیط کشت سلولی به طور معنی داری در دو گروه "امگا - 3 به تنهایی" و "امگا - 3 توام با ویتامین E" نسبت به گروه "دارونما" کاهش یافت. میزان MDA سرم به طور معنی داری فقط در گروه دریافت کننده مکمل "امگا – 3 توام با ویتامین E" نسبت به دو گروه دیگر کاهش داشت.نتیجه گیری: مصرف اسیدهای چرب امگا - 3 توام با ویتامین E علاوه بر کاهش تولید شاخص های التهابی توسط سلول های تک هسته ای خون منجر به کاهش پراکسیداسیون لیپید در این بیماران نیز می گردد.

مقدمه: بیشتر مطالعات انجام شده جهت بررسی نتایج جراحی اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانی (Adolescent Idiopathic Scoliosis)، به ارزیابی میزان بهبود درجه انحراف ستون فقرات و شاخص های رادیوگرافیک استوار بوده است و اطلاعات کمی از میزان رضایت مندی بیماران بعد از عمل جراحی در دسترس می باشد. این مطالعه، با هدف ارزیابی نتایج جراحی اسکولیوز ایدیوپاتیک با تکیه بر جنبه اجتماعی، روانی و عملکردی در کنار شاخص های رادیوگرافیک طراحی گردید.روش ها: مطالعه به صورت مقطعی (cross-sectional) بر روی بیماران کاندید جراحی مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک صورت گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه SR 30 (پرسش نامه شماره 30 انجمن پژوهشگران بیماری اسکولیوز) استفاده گردید. این پرسش نامه قبل و 24 ماه پس از عمل توسط بیماران تکمیل شد و سپس نتایج حاصل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 43 بیمار در این مطالعه بررسی شدند. میانگین شاخص رضایت مندی بیماران قبل و پس از جراحی 2.7±0.3 و 4.2±0.2 بود که نشانه پیشرفت چشم گیر وضعیت بیماران بود (P<0.01). تصویر بدنی کلی از خود (General self image)، وضعیت روحی و عملکرد و سطح فعالیت بیماران نیز همگی پیشرفت قابل توجهی نشان داد (P<0.01). درد یافته مهمی در بیماران ما نبود. در مجموع %95 بیماران رضایت بالا و %5 رضایت نسبی داشتند.نتیجه گیری: عمل جراحی علاوه بر اصلاح قابل توجه بدشکلی ستون فقرات، بهبود چشم گیری در وضعیت روحی و رضایت مندی و سطح فعالیت بیماران خواهد داشت.

مقدمه: مطالعات نشان می دهد که فرآیند آنژیوژنز در بیماری فیبروز ریوی دخیل بوده، همراه با تغییرات عروقی در بافت ها و سطح سیتوکین ها می باشد. تالیدومید دارویی است که باعث آسیب وسیع اندوتلیال و تغییر در سطح TNF-a و VEGF می گردد. لذا در مطالعه حاضر اثر این دارو را در مدل حیوانی فیبروز ریه القا شده با بلئومایسین بررسی نمودیم.روش ها: 18 رات مورد مطالعه به سه گروه 6 تایی تقسیم شدند: 1) گروه مداخله: که بلئومایسین داخل تراشه ای و تالیدومید داخل صفاقی دریافت کردند، 2) گروه شاهد مثبت (بلئومایسین) و 3) گروه شاهد منفی (تزریق داخل تراشه نرمال سالین). پس از یک ماه، بافت ریه آنها جهت بررسی فیبروز به روش اندازه گیری کمی هیدروکسی پرولین و همچنین اندازه گیری رگ زایی با شمارش تعداد عروق زیر میکروسکوپ، خارج گردید. با استفاده از نرم افزار MATLB6 نیز درصد فضای آلوئولی در لام ها به عنوان اندکس ظرفیت کل ریوی (TLC) تعیین شد.یافته ها: بین گروه های شاهد منفی و مثبت و همچنین گروه مداخله و شاهد منفی، اختلاف معنی داری در مقدار کمی کلاژن وجود داشت، ولی در مقایسه گروه های شاهد مثبت و مداخله، تفاوت معنی داری یافت نشد. در میانگین تعداد عروق و درصد فضای آلوئولی در لام های مربوط به 3 گروه تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد.نتیجه گیری: تالیدومید در روند آنژیوژنز و به طبع آن فیبروز ریوی در گروه مداخله اثری نداشته است. علاوه بر این تالیدومید با مکانیسم ناشناخته، باعث درگیری ریوی مشابه پاتولوژی IPF می شود. لذا بررسی های بیشتر و با دوزهای متفاوت و در ترکیب با داروهای دیگر، برای شناخت آثار آنتی آنژیوژنیک آن مفید به نظر می رسد.

مقدمه: غضروف بافتی بدون رگ است که توانایی پایینی در خودترمیمی دارد و یکی از روش های ترمیم آن، بهینه کردن عوامل فیزیکو شیمیایی موثر بر روی سیستم داربست سلول می باشد. سیستم داربست سلول، سیستم مهندسی شده ای است که می تواند با کنترل عوامل مختلف فیزیکی و بیوشیمیایی در عملکرد سلول و رشد بافت جدید تاثیر بگذارد؛ علاوه بر آن که انتخاب نوع داربست نیز می تواند در فرآیند متابولیسم سلولی و تشکیل بافت جدید تاثیرگذار باشد.روش ها: در این تحقیق، پس از جداسازی کندروسیت های مفصلی از مفصل پای گوساله های 6-9 ماهه، تاثیر دو عامل فیزیکوشیمیایی یعنی فشار جزی اکسیژن و pH بر میزان تولید و نرخ تولید لاکتیت بعد از 1، 2 و 3 روز کشت سلولی و تولید گلایکوسامینوگلایکن (glycosamonoglycan یا GAG) بعد از 3، 7 و 14 روز کشت سلولی کندروسیت ها بر روی داربست زیست تخریب پذیر پلی یورتان (BPUS) و آلژینات بررسی و مقایسه شد.یافته ها: تغییر فشار جزی اکسیژن و pH، بدون توجه به نوع داربست، می تواند باعث تغییر میزان لاکتیت و GAG تولید شده و در نتیجه تغییر متابولیسم کندروسیت ها شود. بهترین شرایط متابولیسم بر روی هر دو داربست در فشار جزی %5 اکسیژن و pH=7.4 حاصل شد (P<0.001). مقایسه نتایج بین داربست BPUS و آلژینات نشان داد که متابولیسم سلولی تحت شرایط بهینه، بر روی داربست آلژینات بهتر از BPUS می باشد (P<0.001).نتیجه گیری: تغییرات فشار جزیی اکسیژن و pH، می تواند باعث تغییر حجم سلول و در نتیجه در مکانیزم انتقال مواد مغذی به داخل و خارج از سلول گردد. بنابراین، بهینه سازی شرایط فشار جزی اکسیژن و pH می تواند باعث بهینه شدن فرآیند Glycolysis در غضروف شود. از طرف دیگر، آب دوستی بیشتر آلژینات نسبت به BPUS می تواند سبب توزیع بهتر و تغذیه مناسب تر سلول ها در شرایط مختلف فیزیکوشیمیایی شود؛ چرا که این آب دوستی موجب انتقال بهتر مواد مغذی به سلول ها شده، عاملی برای بهتر بودن متابولیسم سلول ها بر روی آلژینات می گردد.

مقدمه: درمان استاندارد کانسر مری ازوفاژکتومی است. مطالعات مختلف نشان می دهد که از مهم ترین عوامل موثر بر موربیدیتی و مورتالیتی ازوفاژکتومی عوارض تنفسی پس از عمل است. هدف از این مطالعه، تعِیین فراوانی نسبی عوارض تنفسی پس از ازوفاژکتومی و عوامل مرتبط با آن بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی آینده نگر، بیماران مبتلا به کانسر مری که از آبان 1385 تا آبان 1386 تحت عمل جراحی ازوفاژکتومی ترانس هیاتال قرار گرفتند، بررسی شدند. اطلاعات بیماران از طریق چک لیست جمع آوری شد و عوارض تنفسی طی یک سال پس از عمل جراحی به صورت پنومونی، اتلکتازی ریه، پلورال افیوژن یا آمپیم، آمبولی و شیلوتوراکس تعریف و فراوانی متغیرهای ذکر شده در این گروه از بیماران با بیماران فاقد عوارض تنفسی مقایسه گردید.یافته ها: از 61 بیمار بررسی شده، 18 بیمار دچار عوارض تنفسی شدند، که شامل 10 مورد آمپیم یا پلورال افیوژن، 5 مورد پنومونی و 3 مورد آتلکتازی ریه بود. نتایج نشان داد که آلبومین کمتر از 3.5 گرم در دسی لیتر، کاهش وزن بیش از %20، لیک آناستوموز، FEV1 زیر 2 لیتر، مدت دست کاری مدیاستن، در بیماران با عوارض تنفسی بیشتر از گروه شاهد است (P<0.05).نتیجه گیری: با آماده سازی مناسب بیماران قبل از عمل، اصلاح سوء تغذیه، اصلاح کاهش وزن و سطح آلبومین سرم، احیای قلبی – ریوی، بهبود ظرفیت ریوی و کاستن از زمان دست کاری مدیاستن حین عمل، می توان عوارض تنفسی پس از ازوفاژکتومی را کاهش داد.

مقدمه: مت آمفتامین یک داروی محرک سیستم عصبی مرکزی می باشد که به طور فزآینده ای توسط جوانان و نوجوانان مورد سوء استفاده قرار می گیرد. اثرات مت آمفتامین بر روی سیستم تولید مثل جنس نر ناشناخته می باشد. در این مطالعه تجربی، ما اثرات یک بار تزریق سه دوز مختلف این دارو را بر تکثیر و آپوپتوزیس سلول های اجدادی اسپرم موش صحرایی بالغ ارزیابی نمودیم.روش ها: چهار گروه موش صحرایی بالغ به صورت داخل صفاقی تحت تزریق سه دوز مختلف مت آمفتامین (15، 5 و 1 میلی گرم بر کیلوگرم) یا سالین قرار گرفتند. مقاطع مربوط به بیضه راست و چپ به ترتیب جهت مطالعه آپوپتوزیس و تکثیر سلولی با استفاده از روش های ایمونوهیستوشیمی رنگ آمیزی شد. برای سلول های در حال تکثیر و آپوپتوتیک ایندکس هایی محاسبه گردید.یافته ها: تکثیر سلولی در گروه آزمایش با بالاترین دوز کاهش معنی داری داشت. همین کاهش را در رابطه با نسبت تکثیر به آپوپتوزیس در دو گروه با دوز بالا مشاهده نمودیم، اما وقوع آپوپتوزیس در این دو گروه افزایش یافت. در گروه شاهد بیش از %95 اسپرماتوگونی ها در حال تکثیر بودند، اما مت آمفتامین با دوز 15 میلی گرم بر کیلوگرم باعث کاهش اسپرماتوگونی های در حال تکثیر تا حدود %85 گردید. برعکس در بعضی لوله های اسپرم ساز در گروه با دوز بالا تعداد سلول آپوپتوتیک حداقل دو برابر شد. این اختلاف معنی دار بین گروه با دوز پایین و گروه های با دوز بالاتر نشان دهنده اثرات تا حدودی وابسته به دوز این دارو می باشد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که حتی مصرف یک بار مت آمفتامین به ویژه با دوز بالا، می تواند باعث تغییر در نسبت تکثیر به آپوپتوزیس در بیضه گردد. بنابراین فرآیند طبیعی اسپرم سازی مختل شده، این مساله می تواند منجر به مشکلاتی در باروری مردان شود.

مقدمه: تشخیص سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS یا Polycystic Ovary Syndrom) به دلیل وجود تظاهرات مختلف کلینیکی و یافته های آزمایشگاهی متفاوت مشکل است. با توجه به پاتوژنز و درمان متفاوت PCOS چاق و غیر چاق، بررسی کلینیکی و آزمایشگاهی در هر دو گروه ضروری به نظر می رسد. هدف ما بررسی مقایسه ای مرفولوژی تخمدان، سیکل های قاعدگی و سطح تستوسترون در بیماران PCOS چاق در مقایسه با غیر چاق بود.روش ها: خصوصیات کلینیکی، پروفایل هورمونی و مرفولوژی تخمدان 54 بیمار در دو گروه 27 نفری بیماران PCOS چاق (BMI≥25) و غیر چاق (BMI<25) با سن 21 تا 48 سال در یک مطالعه مقطعی با روش نمونه گیری آسان بررسی شد. اطلاعات از طریق فرم جمع آوری اطلاعات، جمع آوری و آنالیز آماری شد.یافته ها: میانگین شاخص توده بدنی (BMI یا Body Mass Index) در گروه چاق 28.5±3.2 و در گروه غیر چاق 21±2.6 کیلوگرم بر متر مربع بود (P<0.001). سیکل قاعدگی در 11 نفر (20.4 درصد) منظم و در 43 نفر (79.6 درصد) نامنظم بود. BMI در افراد با سیکل منظم 23.6±3.6 و در افراد با سیکل نامنظم 25±5 بود (P=0.36). میانگین سطح تستوسترون در افراد چاق 7.1±1.7ng/ml و در افراد غیر چاق 5.6±2.9ng/ml بود (P=0.69). 8 نفر از افراد چاق (29.6 درصد) تخمدان های طبیعی و 19 نفر (70.4 درصد) تخمدان های غیر طبیعی داشتند (P=0.039) و در افراد غیر چاق 12 نفر (44.4 درصد) تخمدان های طبیعی و 15 نفر (55.6 درصد) تخمدان های غیر طبیعی داشتند (P=0.039).نتیجه گیری: مطالعه نشان داد بین BMI و مرفولوژی تخمدان رابطه آماری معنی دار وجود دارد ولی بین شاخص توده بدنی (BMI) با سیکل قاعدگی و BMI با سطح تستوسترون رابطه آماری معنی دار وجود ندارد. بنابراین هر دو گروه زنان چاق و غیر چاق مبتلا به PCOS ممکن است تظاهرات بیماری را با شدت متفاوت نشان بدهند (صرف نظر از BMI) و مطالعات بیشتر در زمینه مقایسه علایم بیماری در زنان چاق و غیر چاق جهت تشخیص و شروع به موقع درمان، به خصوص در زنان غیر چاق که ظاهر فنوتیپی بیماری را ندارند، ضروری می باشد.

مقدمه: شایع ترین شکل آمیلوئیدوز سیستمیک، نوع اولیه است که از علل نادر آن گاماپاتی منوکلونال با اهمیت نامشخص (MGUS) می باشد. تظاهرات بالینی به صورت ابتلای کلیه، قلب، دستگاه گوارش، بزرگی زبان، سندرم تونل کارپال و تجمع چربی در قدام شانه است.معرفی مورد: بیمار خانم 42 ساله ای بود که با شکایت درد مبهم شکم و بزرگی کبد و طحال از یک سال قبل مورد بررسی قرار گرفته بود. در سیر بستری، به علت پولیپ روده، دچار خونریزی گوارشی تحتانی شد که با برداشت پولیپ خونریزی گوارشی شدیدی رخ داد. زبان بزرگ و باقی ماندن جای دندان ها بر روی زبان و نمای جرقه های درخشان در اکوکاردیوگرافی دیده شد. در بررسی مغز استخوان %8 پلاسماسل و در الکتروفورز پروتئین های سرم گاماپاتی تک دودمانی، در حد دو گرم یافت شد. در ادرار این یافته منفی، اما پروتئین بنز جونز مثبت بود و تشخیص MGUS مطرح شد. کلیه بررسی های تکمیلی جهت یافتن علل دیگر اولیه و ثانویه آمیلوئیدوز منفی بود. در بیوپسی دوازدهه با رنگ آمیزی قرمز کنگو رسوبات آمیلوئید رویت شد و بیمار با تشخیص آمیلوئیدوز اولیه به دنبال MGUS درمان گردید.نتیجه گیری: آمیلوئیدوز اولیه و MGUS هر کدام به تنهایی، به خصوص در سن زیر 50 سال و همراهی این دو با هم نادر می باشد. با این وجود در ابتلای ارگان های متعدد باید آمیلوئیدوز را در نظر داشت و با بیوپسی بافتی و رنگ آمیزی قرمز کنگو اثبات کرد.