مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:250 |تعداد مقالات:7

مقدمه: در دهه گذشته، تحریک الکتریکی درون نخاع به عنوان یک روش موفق در بازیابی حرکت اندام های معلول شناخته شده است. وجود شبکه هایی از نرون های واسطه ای در نخاع نشان داده شده است (ساختارهای پایه ای حرکت یا استخرهای حرکتی) که امکان فعال سازی گروه هماهنگی از ماهیچه ها را به عهده دارند. در این مقاله، امکان فعال سازی این واحدهای حرکتی با استفاده از تحریک الکتریکی میکرونی درون نخاع مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: آزمایشات بر روی سه رت بالغ ویستار انجام شد. با لامینکتومی موضعی، استخوان های روی مهره های T13 تا L4 برداشته شد. حیوانات بر روی یک استریوتکس قرار داده شدند، به طوری که پای حیوان به راحتی قابلیت حرکت داشته باشد، در حالی که سر حیوان و مهره های T12 و L5 به وسیله گیره های نخاعی استریوتکس ثابت شده بود. برنامه ای در محیط LabVIEW برای تخمین بی درنگ زوایای مفاصل گسترش داده شد. برای تحریک نخاع، یک تحریک کننده میکرونی قابل برنامه ریزی 16 کاناله مورد استفاده قرار گرفت. دامنه، فرکانس و عرض پالس سیگنال تحریک به صورت بی درنگ امکان تغییر داشت. نقاط مختلف درون نخاع بین مهره های T13 تا L4 تحریک و زاویه مفصل های مچ، زانو و ران اندازه گیری شد.یافته ها: امکان فعال سازی بلوک های پایه حرکتی گام برداشتن در نخاع با استفاده از تحریک میکرونی مشاهده شد. با تعریف مناسب الگوهای تحریک بلوک های پایه حرکتی می توان حرکت شبه گام برداشتن را به وجود آمد. منحنی به کار گیری ساختارهای پایه حرکتی بیانگر رابطه خطی بین شدت تحریک و اندازه جابه جایی مفاصل بود.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که می توان با ترکیب بلوک های پایه حرکتی، حرکت شبه گام برداشتن را در رت قطه نخاع شده با استفاده از تحریک میکرونی درون نخاع ایجاد کرد.

ژن DAL-1 (Differentially expressed in adenocarcinoma of the lung-1) که بر روی کروموزوم شماره 18 (18p11.3) واقع است، به عنوان یک ژن مهار کننده تومور شناخته می شود. این ژن از اجزای Cell adhesion molecules است که در سازمان دهی اسکلت سلولی با ایجاد اتصالات محکم بین سلولی نقش ایفا می نماید. غیر فعال شدن این ژن می تواند چسبندگی بین سلولی و نیز اتصال بین غشا و اسکلت سلولی را از بین برده، باعث بروز بدخیمی و متاستاز گردد. این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای بروز پروتئین مهار کننده تومور DAL-1 در نمونه های سرطانی و سالم تخمدان انجام گرفت.روش ها: در این مطالعه، از 60 نمونه سرطانی تخمدان و 60 نمونه بافت سالم مجاور از همان نمونه ها استفاده شد. همچنین، از روش ایمونوهیستوشیمی برای بررسی بروز پروتئین DAL-1 استفاده گردید. بررسی درصد سلول های رنگ آمیزی شده در مقاطع بافتی با استفاده از میکروسکوپ نوری و نرم افزار Motic Advanced Plus 2 انجام شد. حضور رنگ قهوه ای سیتوپلاسم، همراه با رنگ قهوه ای غشا و یا بدون آن، برای بیان DAL-1 مثبت در نظر گرفته شد.یافته ها: بیان این پروتئین در بافت های سرطانی در مقایسه با بافت های سالم مجاور، به طور معنی داری کاهش یافته بود (P<0.001) همچنین، کاهش بیان این پروتئین از لحاظ آماری به طور معنی داری با متاستاز به غدد لنفاوی مرتبط بود (p=0.036).نتیجه گیری: با توجه به کاهش بروز پروتئین DAL-1 در نمونه های سرطانی نسبت به نمونه های سالم در این مطالعه، به نظر می رسد بیان پروتئین DAL-1 بتواند با پاتوژنز سرطان تخمدان مرتبط باشد. از طرف دیگر، فقدان یا کاهش بروز معنی دار این پروتئین در نمونه های سرطانی با متاستاز به غدد نشان می دهد که می توان DAL-1 را به عنوان یک نشان گر تشخیصی برای بیماران مبتلا به سرطان تخمدان مورد استفاده قرار داد.

مقدمه: انجام بی حسی نخاعی مستلزم ورود سوزن از طریق پوست به داخل فضای ساب آراکنوئید می باشد. ورود سوزن نخاعی از طریق پوست در اکثر بیماران همراه با درد است که سبب ناراحتی، استرس، تغییر وضعیت ناخواسته در بیمار و احتمال جابه جایی سوزن و در نهایت، شکست در انجام بلوک می گردد. جهت کاهش درد در حین القای بی حسی نخاعی، تا کنون از روش های مختلفی استفاده شده است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر روش های مختلف انفیلتراسیون پوستی بی حس کننده موضعی بر درد، حین انجام تکنیک بی حسی نخاعی به انجام رسید.روش ها: طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 172 بیمار تحت اعمال جراحی با بی حسی نخاعی به صورت تصادفی به 4 گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه 1، تزریق اینتراتکال بدون انجام بی حسی موضعی، در گروه 2 تزریق اینتراتکال همراه با بی حسی موضعی پوست توسط یک سی سی لیدوکائین یک درصد با ایجاد Skin wheal، در گروه 3 تزریق اینتراتکال همراه با بی حسی موضعی پوست توسط دو سی سی لیدوکائین یک درصد به صورت تزریق زیرجلدی و در گروه 4، تزریق اینتراتکال همراه با بی حسی موضعی پوست توسط 3 سی سی لیدوکائین یک درصد به صورت تزریق زیرجلدی همراه با تزریق عمقی انجام شد. سپس شدت درد بیماران در حین انجام تکنیک بی حسی نخاعی با استفاده از معیار Visual analog scale (VAS) تعیین گردید.یافته ها: میانگین شدت درد بلافاصله پس از انفیلتراسیون پوستی در سه گروه Skin wheal، تزریق زیرجلدی و تزریق عمقی، طبق آزمون آنالیز واریانس یک طرفه اختلاف معنی دار نداشت (p=0.94) میانگین شدت درد در حین انجام تکنیک نخاعی در چهار گروه شاهد، Skin wheal، تزریق زیرجلدی و تزریق عمقی طبق آزمون مذکور تفاوت معنی داری نداشت ((p=0.54، ولیتوزیع فراوانی رضایت مندی بیماران از تکنیک القای بی حسی در چهار گروه متفاوت بود و بالاترین میزان رضایت مندی در گروه Skin wheal و تزریق زیرجلدی مشاهده شد.نتیجه گیری: انفیلتراسیون پوستی جهت القای بی حسی نخاعی در صورتی که به شیوه مناسبی انجام گیرد، می تواند در پروسه ایجاد بی حسی و رضایت مندی بیمار تاثیر مثبت داشته باشد. انفیلتراسیون بی حس کننده موضعی به روش Skin wheal و تزریق زیرجلدی با رضایت مندی بیشتری در بیماران همراه است.

مقدمه: روتاویروس های انسانی از مهم ترین عوامل ایجاد گاستروانتریت حاد ویروسی در نوزادان و کودکان کم سن و سال جهان محسوب می شوند. از این رو، بررسی نمونه های اسهالی کودکان جهت تشخیص میزان شیوع روتاویروس و تعیین ژنوتایپ غالب برای جلوگیری از مصرف نابه جای آنتی بیوتیک و استفاده از واکسن ضروری به نظر می رسد. هدف این مطالعه، بررسی میزان شیوع روتاویروس و ژنوتایپ غالب آن در جمعیت کودکان زیر 3 سال مبتلا به اسهال حاد در اصفهان بود.روش ها: در این پژوهش، 116 نمونه مدفوعی از کودکان زیر 3 سال مبتلا به اسهال حاد مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین اصفهان به عنوان بیمارستان مرجع اطفال، جمع آوری شد. با استفاده از تکنیک SDS-PAGE (Sodium dodecyl sulfate polyacrylamide gel electrophoresis)، اقدام به شناسایی روتاویروس گروه A گردید و سپس، ژنوتایپ نمونه های مثبت با روش Nested RT-PCR (Reverse transcription polymerase chain reaction) مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از 117 نمونه مدفوع اسهالی، 41 نمونه (35.3 درصد) روتاویروس گروه A مشخص گردید. در تعیین ژنوتایپ مشخص شد که از این تعداد نمونه، بیشترین فراوانی ژنوتیپ های روتاویروسی جدا شده مربوط به G1p8 (65.9 درصد) بود و پس از آن، ژنوتیپ های G8p4 (17.1 درصد)، G8p8 (12.2 درصد)، G1p4 (2.4 درصد) و G1G4P8 (2.4 درصد) قرار داشتند.نتیجه گیری: یافته های ما شیوع بالا عفونت با روتا ویروس را نشان می دهد. پیشنهاد می گردد، در بررسی علت اسهال در کودکان، روتاویروس مورد توجه بیشتری قرار گیرد، همچنین، شایع ترین ژنوتاپ G8P4 بود که می تواند راهنمای تهیه واکسن مناسب باشد.

مقدمه: گیرنده نوع یک فاکتور رشد ترانسفورم کننده بتاTransforming growth factor beta receptor type 1) یاTGFbR1 ) یک سرین-ترئونین پروتئین کیناز است که از طریق ایجاد کمپلکس با TGFbR2، سیگنال های مهارکننده رشد TGFβ را به سیتوپلاسم منتقل می کند. مطالعات اپیدمیولوژیک بسیاری در زمینه بررسی ارتباط پلی مورفیسم های ژن TGFBR1 و خطر ابتلا به سرطان صورت گرفته است. هدف از این پژوهش، بررسی پلی مورفیسم تکرار سه نوکلئوتیدی GCG واقع در اگزون شماره یک ژن TGFbR1 و ارتباط آن با خطر ابتلا به سرطان پستان در زنان بود.روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه مورد-شاهد بود که بر روی 200 زن مبتلا به سرطان پستان و 200 زن سالم در شهر اصفهان صورت گرفت. پس از استخراج DNA از نمونه خون محیطی افراد مورد مطالعه، توالی مورد نظر توسط واکنش زنجیره ای پلیمراز (Polymerase Chain Reaction یا PCR) تکثیر گردید. سپس، تعداد تکرارهای GCG توسط الکتروفورز قطعات تکثیر شده بر روی ژل پلی اکریل آمید و در نهایت، توالی ژنی مشخص شد.یافته ها: پراکندگی اللی تکرار GCG ژن TGFbR1 در جمعیت زنان اصفهان بین 6 تا 9 تکرار متغیر بود. بیشترین فراوانی اللی در هر دو گروه افراد بیمار و شاهد متعلق به الل 9(GCG) بود. فراوانی اللی 6(GCG) و افراد هموزیگوت برای این الل، در افراد بیمار به شکل قابل توجهی کمتر از افراد شاهد به دست آمد.نتیجه گیری: برخلاف نتایج پیشین، یافته های ما نشان می دهد که زنان حامل دو الل 6(GCG) ژن TGFBR1 در معرض خطر پایین تری برای ابتلا به سرطان پستان قرار دارند. نتایج ما پیشنهاد کننده نقش حفاظتی این الل در برابر سرطان پستان است.