مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1396 | دوره:26 | شماره:1 |تعداد مقالات:21

در این پژوهش اثر غلظت های متفاوت آسکوربیک اسید بر روی شاخص های رشد و بقای ماهیان انگشت قد کپور معمولی و همچنین تعیین مقادیر بهینه این ویتامین در شرایط پرورش انجام شد. برای این منظور بچه ماهیان کپور با وزن متوسط 6.85±0.16 گرم با جیره غذایی حاوی خوراک آغازین کپور (SFC) با 4 سطح مختلف از آسکوربیک اسید (500 mg/Kg، 100، 300، صفر) به مدت 8 هفته مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین تیمارهای مورد بررسی از نظر وزن و طول بدن ماهیان اختلاف معنی دار آماری وجود دارد (p<0.05)؛ اما در شاخص بازماندگی تفاوتی مشاهده نشد (p>0.05). ماهیانی که با خوراک SFC حاوی 300 mg/kg آسکوربیک اسید (تیمار 2) تغذیه شدند، بیشترین افزایش وزن و طول و ماهیان شاهد و تیمار 3 که با 500 mg/Kg آسکوربیک اسید تغذیه شدند، کمترین افزایش وزن و طول را نشان دادند (p<0.05). نتایج همچنین نشان داد بیشترین میزان شاخص رشد ویژه (SGR)، وزن مطلق (WG)، نرخ رشد روزانه (DGR)، درصد افزایش وزن بدن (BWi%) و کمترین ضریب تبدیل غذایی (FCR) در تیمار 2 (با 300 mg/Kg آسکوربیک اسید) مشاهده گردید. تفاوتی در ضریب فولتون (CF) بین تیمارها دیده نشد (p>0.05). بنابر نتایج حاصله افزودن آسکوربیک اسید به میزان 300 mg/Kg موجب بهبود شاخ های رشد ماهیان انگشت قد کپور پرورشی گردید.

در آزمایش حاضر، اثرات سطوح مختلف انرژی قابل هضم (Digestible Energy) و انرژی قابل سوخت و ساز (Metabolizable Energy) برعملکرد ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) به منظور دستیابی به سطح مطلوب آن نسبت به پروتئین ثابت جیره مورد بررسی قرارگرفت. در این آزمایش مقادیر 2600 (جیره شاهد)، 2900، 3200، 3500 و 3800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل هضم که معادل 2250، 2500، 2750، 300 و 3300 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل متابولیسم می باشد با سطح 35 درصد پروتئین ثابت در جیره استفاده گردید. بدین ترتیب، نسبت های DE/CP برابر 74، 83، 92، 100 و 108 و ME/CP برابر 64، 71، 78، 86 و 94 در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار به مدت 9 هفته با 200 قطعه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 195±5 گرم مورد مقایسه قرارگرفتند. نتایج نشان داد که با افزایش نسبت انرژی به پروتئین در جیره های آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد میزان رشد بیشتری مشاهده شد. علاوه بر این، ماهیان دریافت کننده جیره DE/CP=100 (معادل ME/CP=86) با اختلاف معنی داری نسبت به سایرجیره ها بیشترین افزایش وزن را نشان دادند (p<0.05) و همچنین، مناسب ترین ضریب تبدیل خوراک را نیز به خود اختصاص دادند. افزایش DE جیره تا سطح 3500 کیلوکالری بر کیلوگرم تاثیرمثبت بر میزان رشد ویژه داشت (p<0.05). افزایش نسبت DE/CP تاثیر معنی داری بر ماده خشک و خاکستر گوشت ماهی نداشت، اگرچه به صورت معنی داری افزایش چربی گوشت و به طور غیرمعنی داری کاهش پروتئین را باعث گردید. بر اساس نتایج بدست آمده، جیره حاوی 35 درصد پروتئین و انرژی برابر 3500 و 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم به ترتیب برای DE و ME که معادل نسبت های DE/CP و ME/CP برابر 100 و 86 می باشد برای ماهی قزل آلای رنگین کمان در مرحله پرواری قابل توصیه است.

جانداران هنگامی که در معرض یون های فلزی هستند مکانیسم های دفاعی متفاوتی برای حفاظت خود در برابر اثرات منفی این یونها و ترکیباتشان دارند. متالوتیونین به عنوان یکی از این مکانیزم های دفاعی در بدن موجودات زنده تولید میشود. متالوتیونین وابسته به گروهی از پروتئین ها می باشد که در پاسخ به فلزات سنگین مثل مس در سلولهای مهره داران القا می شود. اخیرا توجه ویژه روی نقشی که این پروتئین در متابولیسم فلزات و سمیت زدایی از آنها بازی می کند متمرکز شده است. ماهی استرلیاد (Acipenser ruthenus) گونه استورژن وابسته به بستر می باشد و به دلیل اینکه جهت تغذیه به بی مهرگان در طول چرخه غذایی خود وابسته است، شاخص خوبی جهت پایش کیفیت اکوسیستم آبی می باشد. افزودن مس به آب منجر به القاء متالوتیونین در آبزیان می گردد. در این بررسی ساختارژن متالوتیونین در بافت کبد تاسماهی استرلیادکه در معرض غلظت زیر حد کشنده مس قرار گرفته بود مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج حاصل شده ساختار ژن متالوتیونین در تاسماهی استرلیاد برای نخستین بار شناسایی و به ثبت رسید. مقایسه توالی متالوتیونین در ماهی استرلیاد با توالی آن در سایر ماهی ها نشان داد ساختاراصلی ژن در متالوتیونین تاسماهی استرلیاد بسیار شبیه متالوتیونین در سایر ماهی ها میباشد. همچنین نتایج نشان داد ساختار اصلی ژن متالوتیونین در تاسماهی استرلیاد شامل 20 اسید امینه سیستئین است که میتواند توسط گروه تیولات خود به فلزات متصل شود. که این امر میتواند نشان دهنده این باشد که متالوتیونین در تاسماهی استرلیاد میتواند به فلزات متصل شود.با این وجود ساختار اصلی متالوتیونین در تاسماهی استرلیاد منحصر به فرد است و معلوم نیست که این امر میتواند روی عملکرد این پروتئین اثر بگذارد یا خیر.

باکتری یرسینیا راکری (Yersinia ruckeri) از مهمترین عوامل عفونی ایجاد کننده خسارات اقتصادی در مزارع پرورشی کشور می باشد. به منظور جداسازی و شناسایی باکتری یرسینیا راکری، عامل بیماری دهان قرمز روده ای (Entric red mouth)، طی فروردین ماه 1391 تا مرداد ماه 1392، نمونه گیری از 285 ماهی قزل آلای رنگین کمان به ظاهر بیمار با اوزان 1 تا بالاتر از 200 گرم، از 19 مزرعه پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان در سطح استان آذربایجان غربی به عمل آمد. نمونه گیری از بافت های کلیه، یک سوم انتهایی روده و قسمت دهانی ماهی صورت گرفت و بر روی محیط کشت اختصاصی یرسینیا (Yersinia selective agar) کشت داده شد. پلیت ها در درجه حرارت 25 درجه سانتی گراد به مدت 48 الی 72 ساعت در انکوباتور نگهداری شدند. با استفاده از رنگ آمیزی گرم، آزمایش های بیوشیمیایی و مولکولی (PCR) مشخص گردید از 285 نمونه مورد مطالعه، 110 نمونه آلودگی به یرسینیا راکری، مربوط به بافت روده (با میانگین 38.59 درصد آلودگی)، 76 نمونه مربوط به قسمت دهانی (با میانگین 25.66 درصد آلودگی) و 25 نمونه در قسمت کلیه (با میانگین 8.77 درصد آلودگی) ماهیان بود. ضمن آنکه از 19 مزرعه مورد مطالعه در سطح استان از ماهیان 12 مزرعه باکتری یرسینیا راکری جدا گردید و آلودگی معادل 36.84 درصد محاسبه گردید که نشان از بالا بودن میزان درصد آلودگی به یرسینیوزیس در مقایسه با سایر استان ها بوده است. در خصوص اوزان مختلف ماهیان، اندازه تا انگشت قدی با وزن 1-20 گرمی بیشترین آلودگی (%52.63) و اندازه بازاری با وزن 200 گرم به بالا (%24.56) کمترین آلودگی را به باکتری یرسینیا راکری داشته که نشان از امکان آلودگی بالای ماهیان در اوزان انگشت قدی نسبت به ماهیان با اوزان بالاتر داشت. همچنین مشخص شد که همبستگی معنی دار مستقیمی بین مقدار نیتریت آب استخرها و بروز بیماری وجود دارد (r=870 و p=0.03). چنین بنظر می رسد که مقادیر بالای نیتریت (از ppm 0.1 به بالا) به عنوان یک فاکتور مستعد کننده قوی در گسترش بیماری فوق نقش کلیدی دارد. بنابراین انجام اقدامات مدیریتی و بهداشتی مناسب تا حد زیادی می تواند در کنترل بیماری در مزارع استان موثر واقع شود.

آلومتری به عنوان رشد ناهمسان بخش های مختلف بدن یک ویژگی معمول در تکوین لارو ماهیان می باشد. در این تحقیق الگوی های رشد آلومتریک ماهی هیبرید تریپلوئید (فیل ماهی ماده×ماهی سیبری نر) در مراحل اولیه تکوین از زمان تخم گشایی تا پنجاه روز پس از آن مورد بررسی قرار گرفت. داده های ریخت سنجی مورد مطالعه از روی تصاویر گرفته شده از نمونه ها توسط نرم افزار ImageJ استخراج و الگوی رشد آلومتری به صورت تابع توانی طول کل با استفاده از داده های تغییر نیافته در فرمول Y=axb اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که در روز اول پس از تخم گشایی در ناحیه سر و دم الگوی رشد آلومتری مثبت بودند که دلیل آن می تواند اولویت عملکردهای حیاتی مانند سیستم های حسی، تنفس و شنا باشد. نقاط عطف سایر بخش های مورد سنجش تا روز بیست و پنجم پس از تخم گشایی بود و پس از این زمان تمامی قسمت های بدن به یک نسبت رشد کردند و الگوی رشد آنها ایزومتریک گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که باوجود تفاوت ژنتیکی ماهی تریپلویید با والدینش، الگوی رشد آن شباهت های زیادی به والدین خود دارد که بیانگر اهمیت انعطاف پذیری ریختی در تنظیم شکل بدن در مراحل اولیه تکوین می باشد.

این تحقیق با هدف تعیین میزان غلظت فلزات سنگین نیکل و کادمیوم در بافت های عضله و کبد ماهی سنگسر معمولی (Pomadasys kaakan) در بندر بوشهر در سال 1394 انجام پذیرفت. تعداد 20 قطعه ماهی سنگسر معمولی به صورت کاملا تصادفی از بندر بوشهر توسط صیادان بومی منطقه صید گردید. بعد از زیست سنجی، بافت عضله و کبد نمونه ها جداسازی و هضم شیمیایی نمونه ها به روش MOOPAM انجام شد و با استفاده از دستگاه جذب اتمی مجهز به کوره گرافیتی VARIAN مدل (AA 100) میزان غلظت فلز نیکل و کادمیوم در بافت ها اندازه گیری گردید. بر اساس نتایج بدست آمده میانگین غلظت نیکل در بافت عضله و کبد ماهی سنگسر معمولی به ترتیب 0.284±0.074 و 0.344±0.081 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک محاسبه شد و اختلاف معنی داری را نشان نداد (p>0.05). همچنین بر اساس نتایج بدست آمده میانگین غلظت کادمیوم در بافت عضله و کبد ماهی سنگسر معمولی به ترتیب 0.118±0.11 و 0.132±0.21  میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک محاسبه شد و اختلاف معنی داری را نشان داد (p<0.05). نتایج این مطالعه نشان داد که غلظت فلزات سنگین نیکل و کادمیوم در بافت خوراکی (عضله) ماهی سنگسر معمولی در منطقه مورد مطالعه پایین تر از حد مجاز استاندارد های سازمان بهداشت جهانی (WHO)، سازمان جهانی غذا و کشاورزی (FAO)، مرکز ملی بهداشت و پزشکی استرالیا (NHMRC)، وزارت کشاورزی، شیلات و غذای انگلستان (MAFF) UK و سازمان غذا و دارو آمریکا (FDA) بود. لذا استفاده از این گونه برای مصارف انسانی مشکلی را از دیدگاه سلامت و بهداشت عمومی ایجاد نخواهد کرد.

ماهی تون زردباله (Thunnus albacares) از جمله مهمترین گونه های مورد استحصال سطح زیان درشت توسط شناورهای پرساینر ایرانی در آبهای اقیانوس هند و دریای عمان می باشد. در این تحقیق ارتباط متغیرهای زمانی، مکانی بهمراه متغیرهای محیطی حاصل از تصاویر ماهواره ای جهت بررسی پراکنش و کمک به اجرای مدیریت اکوسیستم محور برای مدیریت و حفظ ذخایر تون زرد باله مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از مدل جمعی تعمیم یافته (GAM) با دو توزیع گاوسی و دوجمله ای نشان داد متغیرهای مکانی و زمانی به همراه متغیرهای محیطی دما و شوری سطحی آب دریا، عمق لایه مخلوط شونده و تولید اولیه خالص بیشترین تاثیر را در پراکنش این گونه در فصول گرم (نیمه اول سال) و سرد (نیمه دوم سال) داشتند. نتایج این تحقیق نشان داد در فصل گرم عرض جغرافیایی تاثیر بمراتب بالاتری را در توضیح انحراف مدل داشته است. از سوی دیگر تاثیر طول جغرافیایی و متغیر های محیطی در فصل سرد مشهودتر بود. در فصل گرم مدل با توزیع دو جمله ای میزان بالاتری از انحرافات مدل را بیان کرد، اگرچه توضیح انحراف بهترین مدل در فصل سرد کمتر از فصل گرم بود ولی اختلاف معنی داری بین دو نوع مدل با توزیع متفاوت نشان نداد. از آنجا که اولین گام در جهت مدیریت اکوسیستم دانش کافی در حوزه آن اکوسیستم و بویژه پراکنش آن گونه در ارتباط با متغیرهای محیطی است، لذا این تحقیق می تواند ضمن کمک به شناورهای صنعتی کشور در امر افزایش کارایی صید، در برنامه ریزی های آتی و کمک به اجرای مدیریت اکوسیستم محور در اقیانوس هند مورد استفاده قرار گیرد

اثر بتائین به عنوان جاذب غذایی بر شاخص های رشد، بازماندگی و مقاومت در برابر برخی از عوامل محیطی (دما و شوری) در بچه ماهی سفید (Rutilus frisii kutum) طی یک دور 8 هفته ای انجام شد. تعداد 225 عدد بچه ماهی با وزن متوسط 2.26±0.2 گرم و با تراکم 15 عدد در مخازن توزیع و تغذیه شدند. سطوح مختلف بتائین شامل صفر، 0.5، 1، 1.5 و 2 درصد به جیره غذایی تجاری (حاوی %41 پروتئین و %8 چربی) افزوده شد. میانگین شاخص های رشد و تغذیه تیمارها در پایان دوره معنی دار نبود (p>0.05). تفاوت معنی داری در بازماندگی ماهیان بین تیمارهای مختلف مشاهده نگردید (p>0.05). نتایج حاصله تفاوت معنی داری را در میزان پروتئین و چربی لاشه در بین تیمارها نشان نداد (p>0.05). همچنین تفاوت معنی داری در میزان مدت زمان زنده مانی بچه ماهیان سفید تغذیه شده با سطوح مختلف بتائین در مقابله با استرسهای محیطی در انتهای دوره پرورش مشاهده نشد (p>0.05). در نتیجه گیری کلی میتوان گفت بتائین به عنوان یک جاذب غذایی فاقد اثر معنادار مثبت بر عملکرد رشد، بازماندگی و مقاومت به استرس در بچه ماهی سفید بود.

در این مطالعه اثر جیره های غذایی حاوی مقادیر مختلف اسانس مرزنجوش بر شاخص های رشد و کیفیت فیله ماهی قزل آلای رنگین کمان در دمای یخچال (4±1oC) مورد پژوهش قرار گرفت. بدین منظور، ماهیان قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 69.38±0.44 گرم با جیره های غذایی حاوی اسانس مرزنجوش (صفر، 250، 500 و 750 میلی گرم اسانس در هر کیلوگرم جیره غذایی) مورد تغذیه قرار گرفتند. بعد از پایان 48 روز دوره آزمایش، میزان شاخص های رشد مورد نظر تعیین و نیز از تعدادی از ماهیان گروه های آزمایشی فیله تهیه شد و فیله ها جهت بررسی کیفیت به مدت 21 روز در دمای یخچال (1±4 درجه سانتی گراد) قرار گرفتند و باکتری های سرماگرا، تیوباربیتوریک اسید (TBA) و مجموع بازهای ازته فرار (TVB-N) در فواصل زمانی 7 روزه (روزهای صفر، 7، 14 و 21) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در برخی از شاخص های رشد شامل وزن نهایی، افزایش وزن، درصد افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی تفاوت معنی داری در تیمارهای آزمایشی وجود دارد (p<0.05). هم چنین نتایج این بررسی نشان داد که فیله ماهیان تحت تیمار با سطوح مختلف اسانس مرزنجوش نسبت به گروه شاهد در طی نگهداری در یخچال، باکتری های سرماگرا و تیوباربیتوریک اسید (TBA) کمتری داشتند (p<0.05). به طوری که در روز 21، بیش ترین شاخص PTC در گروه شاهد (14.39±0.12 log cfu/g) و کم ترین آن در تیمار 750 میلی گرم اسانس مرزنجوش (12.38±0.09 log cfu/g) مشاهده گردید. هم چنین بیش ترین مقدار تیوباربیتوریک اسید در تیمار شاهد (1.57±0.05 mgMDA/Kg) و کم ترین آن در تیمار 250 میلی گرم اسانس مرزنجوش 1.20±0.08MDA/Kg به دست آمد (p<0.05). تیمارهای حاوی مقادیر مختلف اسانس تفاوت معنی داری با هم نداشتند (p>0.05). به طور کلی می توان گفت استفاده از 500 میلی گرم اسانس مرزنجوش در جیره می تواند موجب بهبود شاخص های رشد و کیفیت فیله ماهی قزل آلای رنگین کمان در زمان نگهداری دمای یخچال (4±1oC) گردد.

هدف از این مطالعه بررسی وضعیت آلودگی عناصر فلزی و ترکیبات نفتی رسوبات سطحی در محدوه استقرار قفس های پرورش ماهی (قبل از ماهیدار کردن) واقع در سواحل مازندران (شهرستان کلارآباد) بود. تعداد 76 نمونه (سه تکرار) رسوبات سطحی از پائیز 1390 تا زمستان 1391 در سه ایستگاه جمع آوری شد. نمونه ها پس از آماده سازی (استخراج و عمل هضم) بروش استاندارد بوسیله دستگاههای جذب اتمی و کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که میانگین سالانه فلزات روی، مس، کروم، نیکل، سرب، کادمیم، جیوه و ترکیبات هیدروکرین های پلی آروماتیک (16PAHS) در رسوبات به همراه خطای استاندارد (SE) به ترتیب برابر 59 (3±)، 25 (1±)، 42 (2±)، 28 (1±)، 14 (1±)، 16 (0.06±)، 0.020 (0.005±) و 2.81 (0.73±) میلی گرم بر کیلوگرم وزن خشک بود. همچنین نتایج نشان داد که رسوبات این منطقه بر اساس برخی شاخص ها (ژئوشیمیایی و غنی شدگی) در وضعیت غیرآلوده بوده اما شاخص های دیگر (فاکتور آلودگی، درجه آلودگی و بارگذاری آلودگی) در محدوده آلودگی کم تا حضور آلودگی پایه بود. همچنین ریسک اکولوژیکی (HQ) هشت ترکیب از PAHs 16 چند برابر واحد بود. نتایج این پژوهش بیانگر ضرورت مدیریت بهتر سازه های دریایی و توسعه صنعت آبزی پروری در دریای خزر به همراه ملاحظات زیست محیطی بود.

این مطالعه به منظور بررسی اثر استرس های مزمن (تراکم) و حاد (دستکاری) موجود در محیط های پرورشی بر شاخص های استرسی و خونی فیل ماهی (Huso huso) در شرایط زمستانه (دمای زیر 10 درجه سانتیگراد) پس از اعمال بیهوشی انجام گردید. ماهی هایی با میانگین (±خطای استاندارد) وزن 399±1.4 گرم در دو تراکم کم (1 kg/m2) و زیاد (8 kg/m2) هرکدام در 3 تکرار به مدت یک هفته نگهداری شدند. سپس ماهیان تحت شرایط استرس حاد قرار گرفتند به گونه ای که سریعا از آب خارج شده و به مدت 2 دقیقه در مخزن آبی (50 I) که حاوی 400 میلی گرم در لیتر پودر گل میخک بود بیهوش شده و سپس به مخزن اصلی پرورش برگردانده شدند. قبل از استرس، 1، 3، 6، 12، 24 و 48 ساعت پس از اعمال استرس از ماهیان خون گیری گردید و شاخص های استرسی (کورتیزول، گلوکز و لاکتات) و خونی (هماتوکریت، هموگلوبین، تعداد گلبول قرمز، MCV، MCH، MCHC، تعداد گلبول سفید، لنفوسیت، نوتروفیل، ائوزینوفیل و مونوسیت) سنجش شد. پس از یک هفته نگهداری در تراکم های پایین و بالا اختلافی در پارامترهای اندازه گیری شده مشاهده نشد. نتایج بررسی میزان پارامترهای استرسی یک ساعت پس از اعمال استرس حاد و بیهوشی اختلاف معنی داری را با ساعت صفر (قبل از استرس) نشان داد (p<0.001)، همچنین در میزان لاکتات اندازه گیری شده در ساعت 3 پس از اعمال استرس حاد و بیهوشی اختلاف معنی داری بین دو تیمار کم تراکم و پرتراکم مشاهده شد (p=0.032). تعداد گلبول سفید در ساعت 1 و 6 پس از اعمال استرس حاد و بیهوشی در تیمار پرتراکم با ساعت شروع اختلاف معنی داری از خود نشان داد (p<0.001). میزان MCV نیز در ساعت 48 پس از اعمال استرس و بیهوشی اختلاف معنی داری در بین تیمارهای مورد آزمایش نشان داد (p=0.016). در بررسی سایر پارامترها اختلاف معنی داری بین تیمارهای مختلف در ساعت های مختلف نمونه گیری مشاهده نگردید (p>0.05). نتایج حاصله نشان از مقاومت بالای فیل ماهیان در شرایط استرس مزمن، اعمال بیهوشی و استرس حاد دارد. با این حال به نظر می رسد بیهوشی نتوانسته است اثرات منفی اندک ناشی از استرس را حتی در شرایط دمای پایین کنترل نماید.

اکوسیستم های دریایی و ساحلی فراهم کننده ی مزایا و خدمات مختلفی برای انسان هستند که آبزی پروری دریایی به عنوان یکی از مهم ترین این خدمات به شمار می رود. سواحل جنوبی دریای خزر به ویژه سواحل مازندران از پتانسیل مناسبی جهت توسعه ی آبزی پروری دریایی برخوردار است. هم اکنون 9 مزرعه پرورش ماهی در سواحل مازندران با ظرفیت های تولید مختلف در حال بهره برداری و یا دارای مجوز به منظور بهره برداری است. در این مطالعه با استفاده از مدل آبزی پروری دریایی، رشد ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchs mykiss) با توجه به دمای روزانه، نرخ متابولیسم و نرخ مرگ و میر طبیعی روزانه مدل سازی شد و در نهایت میزان تولید و ارزش فعلی خالص (NPV:Net Present Value) برای این دو گونه در هر مزرعه با در نظر گرفتن دو سناریوی 1) توسعه و 2) تولید بر اساس وضعیت کنونی محاسبه گردید که این مقادیر به ترتیب در هر سناریو برابر با 2786 و 1121 تن با میزان 11158 NPV و 4496 میلیون تومان از کل قفس های موجود در مدت 1 سال برآورد شد نتایج حاصل از اجرای مدل نشان می دهد، دوره رشد کامل از زمان رهاسازی (100 گرم) تا برداشت 2 دوره در هر سال می باشد. طول دوره رشد نیز با افزایش دما کاهش می یابد به صورتی که در دمای 14، 16 و 18 درجه سانتی گراد به ترتیب 142، 124 و 110 روز می باشد. از آنجایی که در مزارع آبزی پروری موجود در سواحل مازندران اکثرا گونه ی قزل آلای رنگین کمان پرورش می یابد؛ مطالعه ی حاضر به برآورد میزان تولید و NPV این گونه پرداخته است. این گونه به علت غیربومی بودن در دریای خزر خطرات محیط زیستی مختلفی ممکن است به همراه داشته باشد در نتیجه لازم است که در مطالعات بعدی اثرات و پیامدهای مختلف آن مورد بررسی قرار گیرد.

در مطالعه حاضر، اثر پروبیوآنزیم بر بیان ژن های وابسته به ایمنی بخش قدامی کلیه ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) و نیز اثر حفاظتی این ترکیب در رویارویی با بیماری دهان قرمز روده ای (yersiniosis) بررسی گردید. میزان پروبیوآنزیم استفاده شده 0.3 g/kg و 0.5 غذا بوده و به تعداد 225 عدد ماهی با وزن متوسط 26.3±2.7 گرم در تیمارهای مختلف و در تانک های 200 لیتری به مدت 60 روز خورانده شدند. در انتهای دوره تغذیه، گروه های مختلف ماهیان و گروه شاهد در رویارویی با باکتری Yersinia ruckeri آزمایش شدند. گروه با دوز زیاد پروبیوآنزیم بیشترین مقاومت در مقابل عامل بیماری زای ذکر شده را نسبت به تیمار با دوز کمتر پروبیوآنزیم و گروه شاهد داشت (p<0.05). پس از تعیین میزان mRNA سیتوکین های IL-1β و TNF-αدر کلیه، TNF-α در تیمار با دوز زیاد (0.5 g/kg) بیان بیشتری نسبت به گروه با دوز کم و گروه شاهد داشت (p<0.05). در حالیکه میزان پروبیوآنزیم در تیمارهای مختلف تاثیرمعنی داری بر بیان ژن IL-1β در کلیه نداشت (p>0.05). تنها دز زیاد پروبیوآنزیم بطور قابل توجهی بیان ژن TNF-α را نسبت به ژن IL-1β متفاوت نموده است. بر اساس نتایج، میزان بیان سیتوکین های مورد مطالعه وابسته به دز بوده و ممکن است در بافتهای مختلف الگوی متفاوتی در بیان داشته باشند. بر اساس یافته ها، افزایش بیان سیتوکین ها بویژه TNF-α در کلیه، می تواند بر توان مقاومت به بیماری در ماهی موثر باشد. در مطالعه حاضر، استفاده از مکمل پروبیوآنزیم به میزان 0.5 g/kg غذا می تواند محرک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت به بیماری در ماهی قزل الای رنگین کمان باشد. با این وجود، انجام تحقیقات مربوط به اثرات پروبیوآنزیم بر سیتوکین ها در بافت ها و سنین مختلف گونه های پرورشی ضروری بنظر می رسد.

به منظور بررسی هم اوری و ترکیب جمعیتی گاماروس (Gurianova, 1951)Pontogammarus maeoticus در نوار سواحلی دریای خزر، نمونه برداری بصورت دو ماه یکبار در ده ایستگاه (بین بابلسرو فریدون کنار) به مدت 11 ماه از مرداد 1392 لغایت اردیبهشت 1393 بصورت تصادفی انجام گرفت. از 1906 عدد گاماروس بررسی شده، دارای ترکیب جمعیتی نر (673)، ماده (873) و نابالغ (360) بود. بر اساس آزمون کراسکال- والیس بین میانگین تعداد گاماروس ها در ایستگاه ها و ماه های مختلف (p<0.05) اختلاف معنی داری وجود دارد. میانگین طول در نمونه های نابالغ و جنسهای نر و ماده بترتیب 4.1، 8.5 و 8.3 میلی متر و وزن بترتیب 0.0068، 0.0303 و 0.0282 گرم محاسبه شد. نرها دارای طول و وزن بیشتری از ماده هستند و بین میانگین های طول و وزن دو جنس نر و ماده از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود دارد (بترتیب طول: p<0.041 و وزن: p<0.005). بین طول و وزن گاماروس کل نمونه ها رابطه نمایی بسیار قوی وجود دارد (R2=0.80). مقدار شیب خط b=2.1205 مدل برآورد شد. حداقل میانگین هم آوری 6.0±0.59 عدد و حداکثر هم آوری 16.4±0.71 عدد می باشد. بر اساس آزمون کراسکال- والیس بین میانگین هم آوری در ماه های مختلف اختلاف معنی داری وجود دارد (p<0.001). نتایج نشان می دهد که در مجموع نسبت نر: ماده 1:0.77 بوده و ماده ها کاملا غالب هستند (p<0.001). همچنین مقایسه فراوانی جنسی نر و ماده در ماه های مختلف نیز نشان می دهد که در ماه های اردیبهشت، مرداد و اسفند ماده ها از نظر آماری غالب هستند (p<0.05).

این مطالعه بررسی و مقایسه غلظت عناصر فلزی سرب، نیکل، آهن و مس در بافت عضله میگوسفید سرتیز (Metapenaeus affinis) در سه منطقه قشم، بندرخمیر و بندرلافت در استان هرمزگان است. نمونه برداری در تابستان و زمستان 1394 صورت پذیرفت. پس از بیومتری 180 نمونه صید شده، بافتهای عضله جداسازی شدند. آماده سازی و آنالیز نمونه ها طبق روش استاندارد MOOPAM صورت گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که غلظت عناصر مورد مطالعه در بافت عضله میگوسفید سرتیز در مناطق نمونه برداری شده از لحاظ آماری اختلاف معنی داری را نشان می دهد (p<0.05). همچنین از نظر غلظت عناصر مورد مطالعه در بافت عضله میگوسفید سرتیز در سه منطقه مورد مطالعه بین دو فصل تابستان و زمستان از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده شد (p<0.05). بطوریکه هم در فصل تابستان و هم زمستان غلظت عناصر سرب، نیکل، آهن و مس در بافت عضله میگوسفید سرتیز در منطقه قشم بیشتر از دو منطقه دیگر می باشد. ضمنا نتایج حاصل از مقایسه غلظت عناصر مورد مطالعه در بافت عضله میگوسفید سرتیز با استانداردهای جهانی نشان داد که غلظت عناصر مورد مطالعه در بافت عضله میگوسفید سرتیز در مناطق قشم، بندرخمیر و بندرلافت کمتر از حد مجاز استاندارد های جهانی می باشد، که نشان دهنده آن است که این اکوسیستم ها از نظر آلودگی برای سلامتی این آبزی مشکل ساز نمی باشد.