مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1395 | دوره:59 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مقدمه: اسینتوباکتر بومانی، یک باکتری گرم منفی فرصت طلب، به دلیل توانایی بقای بالا و همچنین استعداد دریافت مقاومت به آنتی بیوتیک های مختلف، امروزه به عنوان یک تهدید در عفونت های بیمارستانی به ویژه بخش های مراقبت ویژه تلقی می شود. تاکنون گزارش های محدودی درباره الگوهای حساسیت جدایه های بالینی اسینتوباکتر بومانی مقاوم به چند دارو به ویژه مقاومت به کارباپنم، از بیمارستان های مختلف ایران به ویژه شهر مشهد وجود دارد. روش کار:در این مطالعه 54 سویه اسینتوباکتر بومانیمقاوم به چند دارو از بخش مرجع سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) طی مهر ماه تا اسفند ماه 1392 جمع آوری شدند. آزمون حساسیت به آنتی بیوتیک به روش کربی- بائر برای هر جدایه انجام شد. فراوانی ژن های مختلف مسوول مقاومت به کارباپنم ها با استفاده از روش PCR بر روی هر جدایه بررسی شد. نتایج:میزان مقاومت به آنتی بیوتیک های آزموده شده بیش از 95% بود. به علاوه این مطالعه شیوع بالای ژن های blaVIM، blaIMP، blaTEM، blaADC، OXA-Like 23، OXA-Like 24، OXA-Like 51، OXA-Like 58 و ISAba 1، را نشان می دهد که مقاومت به عوامل آنتی بیوتیکی کلاس بتالاکتام را واسطه گری می کنند. نتیجه گیری:این نتایج نشان می دهد که تمامی جدایه ها به آنتی بیوتیک های مهم بالینی در کلاس بتالاکتام که در درمان عفونت های این باکتری کاربرد دارند، مقاوم بوده اند. این نتایج مطالعات بیشتر بر روی تجویز منطقی دارو در درمان اسینتوباکتر بومانی را پیشنهاد می دهد.

مقدمه: یکی از مزایای بی حسی داخل وریدی منطقه ای بازگشت سریع حس طبیعی و قدرت حرکت به دنبال پایان جراحی می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر دوز های مختلف گرانیسترون همراه با لیدوکائین در بی حسی داخل وریدی منطقه ای می باشد. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور از اردیبهشت ماه 1393 تا تیر ماه 1394 تعداد 90 نفر از بیماران کاندید جراحی های ارتوپدیک ساعد وارد مطالعه شدند. بیماران در گروه اول 3 میلیگرم بر کیلوگرم لیدوکائین 0.5٪ دریافت کردند، درگروه دوم یک میلیگرم گرانیسترون و درگروه سوم 2 میلیگرم گرانیسترون را همراه با 3 میلیگرم بر کیلوگرم لیدوکائین 0.5 درصد دریافت نمودند. درد بیماران در حین جراحی و پس از آن با استفاده از خط کش دیداری درد ارزیابی گردید. اطلاعات با نرم افزار SPSS و آزمو ن های کای دو، آنوا، آنالیز واریانس و ویکلز بررسی شد. نتایج:نتایج نشان داد که میانگین درد بیماران بلافاصله پس از بسته شدن تورنیکه و در دقایق 15، 30 و 45 در گروه 3 به طور معنی داری کمتر از دو گروه دیگر بود (p=0.0001) و اختلاف بین گروه 2 و3 (گروههای گرانیسترون) و 1 نیز معنی دار بود. میانگین شروع زمان درد تورنیکه در گروه یک برابر با 33.50±7.56 دقیقه، در گروه 2 برابر با 41.33±4.96 دقیقه و در گروه 3 برابر با 44.70±4.39 دقیقه بود که این زمان در هر دو گروه گرانیسترون (گروه 2 و3) به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (p=0.0001). نتیجه گیری: به نظر میرسد استفاده از گرانیسترون میتواند به طور معنی داری موجب کاهش درد حین و پس از عمل جراحی ساعد گردد.

مقدمه: جستجوی اطلاعات سلامت وکسب دانش نقش مهمی در فرایند مدیریت بیماری مزمنی چون دیابت ایفا می کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی کسب دانش توسط بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز دیابت استان خراسان رضوی انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی به روش توصیفی-تحلیلی بر روی 185 بیمارمبتلا به دیابت درشهر مشهد انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته که روایی آن توسط دونفر متخصص انفورماتیک پزشکی و پایایی آن با استفاده از آزمون باز آزمون تایید شده بود جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از آمار های توصیفی و آزمون کای دو و با به کارگیری نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج:میانگین سنی افراد مورد مطالعه 61 سال بود و 63% بیماران را زنان تشکیل می دادند. حدود 62% از بیماران دیابتی پس از ابتلا، هیچ دانشی دررابطه با بیماری خود کسب نکرده بودند. 38% از بیماران به اطلاعات موجود اطمینان نداشتند و 23% عدم دسترسی به منابع اطلاعاتی مناسب مانند پزشک متخصص، رسانه های جمعی، مراکز دیابت و منابع چاپی را دلیل عدم کسب دانش دررابطه با بیماریشان میداشتند. از دیدگاه بیماران (63.5٪) مناسب ترین منبع برای کسب دانش پزشک معالج و مراکز تخصصی دیابت می باشد. نتیجه گیری: عدم کسب دانش وآگاهی کم دررابطه با بیماری مزمنی چون دیابت مشکلی رایج در بین افراد مبتلا به این بیماری است. این امر می تواند منجر به عوارض جدی در بیماران گردد و هزینه های سنگینی رابه نظام سلامت تحمیل نماید. بنابراین ضروری است که کارکنان بهداشتی از روش های موثر انتقال اطلاعات برای این افراد استفاده کنند.

مقدمه: مهم ترین عامل مقاومت به آنتی بیوتیک های خانواده بتالاکتام در اسینتوباکترها، تولید آنزیم های بتالاکتاماز وسیع الطیف (ESBL) می باشد و OXA یکی از شایع ترین این آنزیم ها است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی بتالاکتامازهای وسیع الطیف (ESBL) تیپهای OXA- 2 و OXA- 10 در سویه های اسینتوباکتر جدا شده از بیماران شهر زاهدان می باشد. روش کار:این مطالعه توصیفی مقطعی بر 100 نمونه اسینتوباکتر که طی سالهای 92-93 از بیماران در شهر زاهدان جداسازی شده بودند، انجام شد. تست های افتراقی و بیوشیمیایی برای شناسایی ایزوله ها انجام و سپس الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی با روش دیسک دیفیوژن تعیین شد. جهت تایید تولید ESBL در ارگانسیم های غربالی از روش Combined Disc استفاده شد و جهت تعیین حضور ژنهای OXA- 2، OXA- 10 در ایزوله ها، نمونه DNA باکتریها استخراج گردیده و با روش PCR مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. نتایج:نتایج بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی ایزوله ها نشان داد که بیشترین مقاومت به ترتیب در برابر آنتی بیوتیک های آمپی سیلین، اگزاسیلین (100%) و سفوتاکسیم، سفکسیم (99%) بوده در حالی که بیشترین حساسیت در برابر آنتی بیوتیک کولسیتین (93%) مشاهده گردید. نتایج PCR نشان داد از میان24 ایزوله ESBL مثبت، ژن OXA- 2 در 5 مورد (20.8٪) و OXA- 10 در 4 مورد (16.66٪) مثبت بودند. نتیجه گیری: در این مطالعه، سویه های اسینتوباکتر به آنتی بیوتیکهای مختلف مقاومت بالا یی داشتند. با توجه به اهمیت این باکتری در عفونت های بیمارستانی اعمال اقداماتی در جهت جلوگیری از پراکندگی این باکتری ضروری می باشد و نتایج این مطالعه نشانگر فراوانی ESBL های تیپ OXA- 2 و OXA- 10 در ایزوله های اسینتوباکتر مورد بررسی بود. بنابراین اتخاذ تدابیر مناسب جهت پیشگیری از انتشار سویه های مقاوم ضروری بنظر می رسد.

مقدمه: کم کاری تحت بالینی تیروئید، بیماری نسبتا شایع با علل مختلف است. یکی از علل مطرح شده کمبود روی است که در ایران شایع است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین سطح پلاسمایی روی با کم کاری تحت بالینی تیروئید است. روش کار: این مطالعه مورد شاهدی مقطعی بین سالهای 1388-1389 در شهر مشهد در استان خراسان رضوی انجام شد. 57 بیمار مبتلا به کم کاری تحت بالینی تیروئید و 57 فرد همسن و همجنس با عملکرد طبیعی تیروئید وارد مطالعه شدند. سطح TSH و روی در گروه کنترل و Anti-thyroid peroxidase، TSH و free T 4 یا free T 4 index و روی در بیماران با کم کاری تحت بالینی تیروئید اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از SPSS و با استفاده از آزمونهای مقایسه میانگینها و بررسی ارتباط بین دو متغیر بر اساس نوع توزیع متغیرها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. P کمتر از 0.05 معنی دار درنظر گرفته شد. نتایج: میانگین سطح روی در بیماران 83 و در گروه کنترل 90 میکروگرم در دسی لیتر و اختلاف بین آنها معنی دار بود. (p=0.022). ارتباط معنی داری بین سطح روی و TSH وهمچنین بین سطح روی و Anti-TPO در گروه مورد دیده نشد. نتیجه گیری:گرچه ارتباط معکوسی بین سطح روی با TSH در بیماران با کم کاری تحت بالینی تیروئید دیده شد ولی به دلیل معنی دار نبودن این ارتباط، نتایج مطالعه حاضر از نقش روی در بروز این اختلال حمایت نمی کند.

مقدمه: انسداد های وریدی شبکیه باعث از دست دادن ناگهانی بینایی وادم ماکولا می شوند. نوید نتایج بهبود بینایی با تزریق Bevacizumab داخل زجاجیه در سالهای اخیر دلیل این مطالعه است. هدف از این پژوهش ارزیابی تاثیر بواسیزوماب در بینایی مبتلایان به انسداد های وریدی شبکیه می باشد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی قبل و بعد، در کلینیک چشم پزشکی ولی عصر بیرجند در سال 1392-1393 انجام شده است. کلیه مبتلایان به انسداد وریدی شبکیه وارد مطالعه شدند. پس از معاینه کامل چشم لگاریتم بینایی بیماران قبل از عمل با لگاریتم بینایی بعد از تزریق بواسیزوماب و با دوز 1.25 میلی گرم در 1و3و6 ماه بعد از تزریق مقایسه شدند. ضمنا هر گونه عارضه توسط پزشک معالج ثبت گردید و آزمون های ویلکاکسون و کروس کالوالیس و ضریب همبستگی فریدمن در سطح a£0.05 استفاده شد. نتایج: میانگین سن 39 بیمار مورد مطالعه 607±10.9 سال بود. همچنین میانگین مدت ابتلا به بیماری 2.29±2.72 ماه تعیین گردید. همچنین اختلاف معناداری در میانگین حدت بینایی در زمان های مختلف مورد بررسی مشاهده گردید (p<0.001). به طوری که میانگین حدت بینایی قبل از تزریق 1.58±0.81، یک ماه پس از تزریق 0.93±0.77، سه ماه پس از تزریق 1.16±0.97 و شش ماه پس از تزریق 1.27±1 بود. نتیجه گیری: بواسیزوماب نقش به سزایی در بهبود بینایی بیماران مبتلا به انسداد وریدی شبکیه داشت. عوارض ناخواسته چشمی بواسیزوماب به مراتب کمتر از روش های مشابه می باشد اگر چه تعداد اندکی به دارو جواب ندادند و دچار گلوکوم نئووازکولار شدند.

مقدمه: اختلال وسواسی-جبری از اختلالات شایع روان پزشکی در میان نوجوانان است که موجب اختلال کارکرد مبتلایان شده و این امر لزوم بررسی روش های مناسب تشخیصی و درمانی را روشن می سازد. علاوه بر درمان های متداول دارویی، درمان شناختی-رفتاری و درمان هایی نظیر نوروفیدبک نیز مورد استفاده قرار گرفته اند. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی روش های درمان شناختی-رفتاری و نوروفیدبک در اختلال وسواسی-جبری نوجوانان بود. روش کار: این مطالعه مداخله ای در سال 1391-1392 انجام شده و جامعه آماری آن شامل نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسی-جبری است که به کلینیک خصوصی در مشهد مراجعه کرده اند. 24 نوجوان 12 تا 18 ساله دارای نمرات هوش وکسلر حداقل 70 با توجه به مصاحبه روان پزشکی فوق تخصصی کودکان و مقیاس تشخیصی DSM IV با نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شده و به طور تصادفی در دو گروه نوروفیدبک و درمان شناختی-رفتاری قرار گرفتند. نمونه ها مقیاس یل-براون را قبل و بعد مداخله (10 جلسه هفتگی) تکمیل نمودند. داده ها با آمار توصیفی، تحلیل واریانس و آزمون تی و نرم افزار SPSS تحلیل شدند. نتایج: نوجوانان دو گروه از نظر سن و تحصیلات با هم همسان بودند. نمرات یل-براون دو گروه قبل از مداخله، تفاوت معنی داری نداشت (p=0.421). بعد مداخله نمرات گروه درمان شناختی-رفتاری (p=0.001) و نوروفیدبک (p=0.000) کاهش معنی داری نشان داد و تفاوت بین دو گروه هم با برتری اثر نوروفیدبک معنی دار بود (p=0.014). نتیجه گیری: بنا بر نتایج مطالعه، درمان نوروفیدبک و درمان شناختی-رفتاری بر کاهش علایم اختلال وسواسی-جبری نوجوانان تاثیر معنی داری داشته اند اما اثربخشی درمان نوروفیدبک بر کاهش علایم این اختلال به طور معنی داری بیش از درمان شناختی-رفتاری می باشد.

مقدمه: با توجه به شیوع بالای دیابت در ایران و آثار و عوارض روانی، اجتماعی و اقتصادی بالای آن بر جامعه، امروزه توجه به رویکردهای توانمندسازی در مراقبت از دیابت بیش از پیش مورد توجه قرر گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی وضعیت شاخص توانمندی دیابت و عوامل موثر بر آن در بیماران دیابتی نوع 2 شهرستان سیرجان است. روش کار: در این مطالعه توصیفی-همبستگی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی تعداد 160 بیمار دیابتی نوع2 مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان سیرجان انتخاب شدند. وضعیت توانمندی بیماران با پرسشنامه خودگزارشی«ابزار توانمندی دیابت» و سوالاتی مرتبط با آن مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری کای دو، ضریب همبستگی و رگرسیون ترتیبی تحلیل شدند. نتایج: میانگین و انحراف استاندارد شاخص کلی توانمندی دیابت در پاسخگویان به ترتیب 101.5 و 12.5 بود. 35 % شرکت کننده گان کنترل مطلوبی در شاخص متابولیک دیابت داشتند. شاخص توانمندی دیابت با متغیرهای سالهای سپری شده از دیابت و سطح تحصیلات همبستگی مثبت و معنادار داشت. تحلیل رگرسیون ترتیبی نشان داد که سطح تحصیلات دیپلم و بالاتر (p<0.05) و شاخص متابولیک مرزی و بهینه (p<0.05) فاکتورها موثری در توانمندی بیماران دیابتی بودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد تلاش در جهت بهبود توانمندی بیماران دیابتی می تواند وضعیت کنترل بهتر این بیماری را به همراه داشته باشد.. در این راستا طراحی برنامه های آموزشی خودمراقبتی و برنامه هایی با هدف بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی می تواند یاری رسان باشد.