بینا
سال:1387 | دوره:14 | شماره:1 (پی در پی 54) |تعداد مقالات:14

هدف: تعیین بقای کره چشم و بقای بیماران مبتلا به رتینوبلاستوما بعد از شیمی درمانی اولیه و درمانی کانونی بر اساس طبقه بندی بین المللی رتینوبلاستوما (A تا (E در یک مرکز ارجاعی سرطان های چشم در ایران.روش پژوهش: این مطالعه به طور گذشته نگر بر روی 156 چشم از 105 بیمار مبتلا به رتینوبلاستوما انجام شد که به طور پی در پی، از سال 1380 تا 1386 به مرکز انکولوژی چشم بیمارستان حضرت رسول اکرم، مراجعه کرده بودند. تمام یافته های دموگرافیک، سابقه خانوادگی، علایم بروز بیماری، مدت زمان بروز علایم تا تشخیص صحیح، یافته های چشمی و روش های درمانی انجام گرفته برای بیماران جمع آوری شدند. فوت کودک مبتلا، جهت محاسبه میزان بقای بیماران و انجام انوکلیشن، برای محاسبه میزان بقای کره چشم به کار گرفته شدند.یافته ها: بیماران شامل 58 دختر (55.2 درصد) و 47 پسر (44.8 درصد) با میانگین سنی 23±28.5 ماه (120-3 ماه) در زمان تشخیص بودند. میانگین مدت پی گیری بیماران 29.0±30.9 ماه (72-3 ماه) بود. پنج بیمار دارای سابقه خانوادگی مثبت بودند. رتینوبلاستوما در 52 درصد موارد یک طرفه و در 48 درصد از بیماران دوطرفه بود. انوکلیشن در 76 چشم (48.7 درصد) به طور اولیه و در 11 چشم (7.1 درصد) برای درمان عود بیماری انجام شد. چشم ها در 69 مورد (44.2 درصد) با روش های مختلف درمانی حفظ شدند. بقای 5 ساله کره چشم بر اساس تقسیم بندی بین المللی رتینوبلاستوما، 100 درصد برای گروه A، 93.5 درصد برای گروه B، 86.7 درصد برای گروه C، 57.1 درصد برای گروه D و صفر برای گروه E محاسبه شد. بقای 5 ساله بیماران 100 درصد برای گروه های A و B، 92.3 درصد برای گروه C، 73.2 درصد برای گروه D و 79.9 درصد برای گروه E بود. بقای 5 ساله بیماران برای مبتلایان به بیماری گروه A تا D بهتر از مبتلایان به گروه E رتینوبلاستوما بود (P=0.004).نتیجه گیری: تشخیص زودهنگام رتینوبلاستوما و ارجاع سریع و به موقع به مرکز تخصصی درمان سرطان های چشمی کودکان و هم چنین پیشرفت روش های درمانی می توانند بقای کره چشم و بقای کلی بیماران مبتلا را بهبود بخشند.

هدف: تعیین عوامل موثر بر بروز رتینوپاتی دیابتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی که در کلینیک فوق تخصصی دیابت بیمارستان ولی عصر بیرجند و در سال 1386 انجام شد؛ تعداد 800 پرونده مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات مورد بررسی شامل سن، جنس، طول مدت بیماری، وجود عارضه چشمی و نوع آن، وضعیت چربی خون، سطح قند خون ناشتا (FBS) و سطح هموگلوبین (HbA1C)A1C بودند.یافته ها: از 800 پرونده مورد بررسی، 359 نفر مبتلا به دیابت نوع 2 بودند. میانگین سنی این بیماران 0.8±51.2 سال (65-35 سال) بود. بیش تر افراد (66.6 درصد) زن بودند. در 54.2 درصد بیماران، کم تر از پنج سال از شروع دیابت گذشته بود و 37.3 درصد بیماران دارای عارضه چشمی مربوط به دیابت بودند که شامل رتینوپاتی غیرپرولیفراتیو (71.6 درصد)، رتینوپاتی پرولیفراتیو (20.2 درصد) و آب مروارید (3 درصد) بودند. همبستگی مثبتی بین رتینوپاتی و طول مدت ابتلا به دیابت (P=0.001)، سن بیماران (P=0.006)، جنس مرد (P=0.002) سطوح بالای FBS (P=0.03) و سطوح پایین (P=0.001) HbA1C وجود داشت ولی بین رتینوپاتی و سطح چربی خون، ارتباط معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: عواملی مانند سن، جنس مرد، مدت ابتلا به دیابت، سطوح بالای FBS و سطوح پایین HbA1C موجب افزایش بروز رتینوپاتی دیابتی در مبتلایان به دیابت نوع 2 می شوند ولی وضعیت چربی خون تاثیر معنی داری بر بروز این عارضه ندارد.

هدف: تعیین مقادیر نرمال در الکترورتینوگرافی (ERG) فول فیلد استاندارد (standard full field electroretinography) و بررسی تغییرات آن با افزایش سن در یک جمعیت ایرانی.روش پژوهش: در 170 فرد نرمال در سنین 80-1 سال، بر اساس روش استاندارد انجمن بین المللی الکتروفیزیولوژی بالینی بینایی، ERG فول فیلد انجام شد. این افراد از میان مراجعان به درمانگاه عینک یا همراهان بیماران مراجعه کننده به درمانگاه چشم و یا از بین کارکنان بیمارستان انتخاب شدند. امواج ERG پس از تطابق در روشنایی شامل یک پاسخ به صورت فلاش منفرد سفید (single white flash) و فلیکر 30 هرتز (30 Hz flicker) و امواج ERG پس از تطابق در تاریکی به مدت حداقل 30 دقیقه، شامل پاسخ های استوانه ای (rod)، فلاش استاندارد و پتانسیل های نوسانی (oscillatory) بودند.یافته ها: دامنه و زمان نهفته (implicit time) امواج ERG در زنان و مردان به تفکیک دهه های سنی مختلف به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری بین اندازه های به دست آمده در چشم چپ و راست، بین زنان و مردان به طور کلی و نیز در دهه های مختلف سنی وجود نداشت. هم چنین تفاوت آماری معنی داری بین زنان و مردان از نظر زمان نهفته و دامنه امواج به طور ک لی و در دهه های مختلف سنی به دست نیامد. در دهه سنی 80-70 سال نسبت به سایر دهه های سنی، دامنه امواج به طور قابل توجهی، کاهش (P=0.04) و زمان نهفته به طور معنی داری افزایش می یافت (P=0.03).نتیجه گیری: مقادیر ثبت شده ERG در سنین بالا کاهش می یابد. نتایج مطالعه حاضر به عنوان پایه ای برای مقایسه الکترورتینوگرافی که بر اساس پروتکل استاندارد ضبط شده اند؛ مناسب است.

هدف: تعیین نتایج عمل جراحی گونیوتومی در کودکان مبتلا به گلوکوم مادرزادی اولیه.روش پژوهش: این مطالعه گذشته نگر بر روی 26 چشم از 19 کودک مبتلا به گلوکوم مادرزادی اولیه که از سال 1378 تا 1384 در بیمارستان فارابی تهران تحت عمل جراحی گونیوتومی قرار گرفته بودند؛ انجام شد. بیماران سن کم تر از 3 سال داشتند و فاقد سابقه قبلی عمل جراحی داخل چشمی بودند. پیامدهای اصلی مورد سنجش شامل فشار داخل چشمی (IOP)، نسبت کاپ به دیسک (C/D)، قطر قرنیه، میزان موفقیت عمل و عوارض جراحی بودند. موفقیت جراحی به صورت IOP کم تر از 20 میلی متر جیوه، با یا بدون مصرف دارو، به شرط توقف پیش رفت کدورت قرنیه، توقف افزایش قطر قرنیه و توقف افزایش نسبت C/D تعریف شد.یافته ها: متوسط سن بیماران در زمان تشخیص، 12.2±10.5 ماه (دامنه 36-0 ماه و میانه 7.5 ماه) و متوسط زمان پی گیری، 18.3±19.31 ماه (62-2 ماه) بود. قرنیه در 23.1 درصد موارد شفاف و در 76.9 درصد موارد دچار کدورت بود. متوسط IOP بیماران قبل از عمل 6.07±27.74 میلی متر جیوه (44-17 میلی متر جیوه) بود که بعد از عمل به 7.88±24.44 میلی متر جیوه (40-11 میلی متر جیوه) کاهش یافت (P=0.048). میانگین قطر عرضی قرنیه، قبل و بعد از عمل، به ترتیب 0.99±13.60 میلی متر (12-16mm) و 1.08±13.98 میلی متر (12-16mm) بود (P=0.174). سن بروز بیماری، شفافیت قرنیه، اندازه IOP، نسبت C/D و قطر قرنیه قبل از عمل، بر میزان موفقیت گونیوتومی تاثیر قابل ملاحظه ای نداشتند. در همه بیماران، مختصری هایفما بعد از عمل وجود داشت که تنها در یک مورد اندیکاسیون جراحی و شستشو اتاق قدامی جهت خروج خون پیدا کرد که هایفمای مجدد ایجاد نشد و در بقیه موارد، خود به خود بهبود یافت.نتیجه گیری: گونیوتومی یک عمل جراحی با عوارض اندک است ولی در بیماران ما میزان موفقیت این عمل کم تر از میزان موفقیت در گزارش دیگران، به ویژه  کشورهای غربی بود. شاید علت عمده این امر، وخیم تر بودن بیماری در نژاد ما و بروز بیش تر موارد بیماری در بدو تولد باشد.

هدف: تعیین اثر تزریق زیر ملتحمه ای اواستین (bevacizumab) در مقایسه با دارونما در درمان ناخنک فعال اولیه.روش پژوهش: بیماران با تشخیص ناخنک فعال اولیه به شرط فقدان سایر بیماری های چشمی، دیابت یا بارداری، به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. در یک گروه 0.1 میلی لیتر اواستین به طور زیر ملتحمه ای در مجاور لیمبوس و در گروه دیگر 0.1 میلی لیتر محلول نمکی طبیعی، به طور مشابه تزریق گردید. بیماران در فواصل زمانی 48 ساعت، یک هفته و ماهانه تا 6 ماه بعد از عمل، از نظر اندازه ناخنک، پرخونی ملتحمه و میزان نورگ زایی، ارزیابی و رتبه بندی شدند.یافته ها: بعد از 48 ساعت، پرخونی ملتحمه (125.76 در مقابل 73.98) و نورگریزی (139.01 در مقابل 69.18) در گروه اواستین بیش تر از گروه دارونما بود (P<0.001) ولی از نظر اندازه ناخنک، تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. بعد از یک هفته، پرخونی ملتحمه (90.98 در مقابل (P=0.01, 108.20 و نور گریزی (85.08 در مقابل (P<0.001, 114.36. در گروه اواستین کم تر از گروه دارونما بود ولی تفاوت دو گروه از نظر اندازه ناخنک (105.89 در مقابل 94.06)، هم چنان غیرمعنی دار بود (P=0.120). این روند تا پایان 6 ماه ادامه یافت و پس از آن، نتایج مانند 48 ساعت اول بعد از تزریق شد که نشان دهنده از بین رفتن اثر داروست.نتیجه گیری: تزریق زیر ملتحمه ای اواستین ممکن است در درمان ناخنک فعال اولیه مفید باشد ولی تزرق مجدد را باید مدنظر داشت.

هدف: تعیین منشا میوفیبروبلاستی سودوتومورهای التهابی (IPT: inflammatory pseudotumor) ایدیوپاتیک اربیت با بررسی نشانگرهای ایمونوهیستوشیمی موجود در یاخته های دوکی شکل این تومورها.روش پژوهش: در این مطالعه، نمونه های آسیب شناسی 32 بیمار با تشخیص IPT ایدیوپاتیک اربیت از نظر نشانگرهای (smooth muscle actin) SMA، ویمنتین (Vimentin)، دسمین (Desmin) و (anaplastic lymphokinase) ALK تحت بررسی ایمونوهیستوشیمی قرار گرفتند.یافته ها: ایمونوهیستوشیمی یاخته های دوکی در 51.7 درصد موارد برای SMA در 72.0 درصد موارد برای ویمنتین و در 17.2 درصد موارد برای دسمین مثبت بودند ولی همه موارد از نظر ALK منفی بودند.نتیجه گیری: با توجه به مثبت شدن SMA در تعداد قابل توجهی از یاخته های دوکی موجود در نمونه های مورد بررسی می توان نتیجه گرفت که این ضایعه می تواند منشا میوفیبروبلاست داشته باشد. عدم بروز ALK در همه موارد، نشان می دهد که شاید این ضایعه به رغم شباهت مورفولوژیک به همتاهای خود در دیگر قسمت های بدن، یک فرآیند بیولوژیک مجزا باشد و یا این که اختلال کروموزومی در منطقه ای غیر از ناحیه 2P23 است که تاکنون شناخته نشده است.

هدف: تعیین شیوع موارد سرولوژی مثبت از نظر ویروس لنفوتروپیک یاخته انسانی نوع 1 و 2 (HTLV-1, 2) در بین دهندگان بانک چشم جمهوری اسلامی ایران بین سال های 1386-1384.روش پژوهش: نتایج سرولوژی همه دهندگان در فاصله زمانی مرداد 1384 تا تیر 1386 از نظر ویروس 2 و HTLV-1 ارزیابی شدند. در مورد دهندگان –HTLV مثبت، گزارش های بیمارستانی و پزشکی قانونی و محل تولد آن ها نیز بررسی شدند.یافته ها: در مجموع، نتایج سرولوژی 5533 دهنده بررسی شدند. دهندگان در 80.7 درصد موارد مذکر بودند. محدوده سنی دهندگان از 2 سال تا 84 سال متغیر بود. دهندگان در 37 مورد (0.67 درصد) از نظر 2 و HTLV-1 مثبت بودند که محدوده سنی آن ها از 7 تا 84 سال (میانگین 17.0±45.8 سال) متغیر بود و در 70.3 درصد موارد مذکر بودند. شایع ترین علل مرگ در موارد –HTLV مثبت به ترتیب عبارت بودند از حوادث رانندگی (37.8 درصد)، بیماری قلبی- عروقی (24.3 درصد)، سقوط از بلندی (10.8 درصد) و مسمومیت دارویی (10.8 درصد). با بررسی پرونده های پزشکی قانونی و بیمارستانی دهندگان –HTLV مثبت، هیچ مدرکی دال بر بیماری نورولوژیک یا هماتولوژیک یافت نشد.نتیجه گیری: این مقاله نخستین گزارش موارد –HTLV مثبت در بین دهندگان قرنیه در بانک چشم جمهوری اسلامی ایران است که شیوی معادل 1 در 150 طی 2 سال داشت.

هدف: تعیین فراوانی نسبی الگوی درست نشستن چشم پزشکان در خلال معاینه بیماران و حین عمل جراحی و تعیین ارتباط دردهای اسکلتی با میانگین ساعات کار.روش پژوهش: در این مطالعه به صورت توصیفی - مقطعی (cross sectional)، وضعیت نشستن چشم پزشکان در موقعیت های مختلف شامل پشت میز کار، حین معاینه با اسلیت لمپ و حین عمل جراحی بررسی شد و با نحوه نشستن درست در شرایط فوق مقایسه گردید. مولفه های مورد بررسی شامل زاویه درست قرارگیری گردن نسبت به بدن، حفظ لوردوز کمری، زاویه درست قرارگیری لگن و ران، موقعیت ساق پا نسبت به زمین و قرارگیری درست کف پا روی زمین بودند. هم چنین به وسیله پرسش نامه در مورد دردهای احتمالی ستون فقرات، شانه ها و ساعات کار در مطب و در اتاق عمل سوال شد.یافته ها: مطالعه بر روی 73 چشم پزشک شامل 60 مرد و 13 زن انجام شد که از این تعداد، 43 نفر (58.9 درصد) از نظر وضعیت گردن، 36 نفر (49.3 درصد) از نظر لوردوز کمری، 9 نفر (12.3 درصد) از نظر زاویه لگن، 49 نفر (67.1 درصد) از نظر موقعیت ساق پا و 31 نفر (42.6 درصد) از نظر قرارگیری کف پا هنگام کار با اسلیت لمپ دچار اشکال بودند. از 62 چشم پزشک که عمل جراحی انجام می دادند؛ 23 نفر (61.3 درصد) از نظر زاویه گردن، 38 نفر (61.3 درصد) از نظر لوردوز کمری، 23 نفر (37.1 درصد) از نظر زاویه لگن، 43 نفر (69.4 درصد) از نظر زاویه زانو (وضعیت ساق پا) و 44 نفر (71.0 درصد) از نظر قرارگیری کف پا هنگام کار با میکروسکوپ اتاق عمل دچار اشکال بودند. شکایت از درد ستون فقرات و شانه با افزایش ساعات کاری در مطب (P=0.01) و اتاق عمل (P=0.02) افزایش می یافت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج فوق و ارتباط بین درد ستون فقرات و شانه با ساعات کاری، ارایه آگاهی های لازم به چشم پزشکان در مورد نحوه درست نشستن حین کار ضرورت دارد.

هدف: ارایه یک روش قابل اطمینان، دقیق و سریع تشخیص عنبیه چشم که در یک سامانه تعیین هویت نیز قابل اجراست.روش پژوهش: پیاده سازی و آزمون سامانه بر روی 876 نمونه تصویر استاندارد چشم (بانک اطلاعات تصویری عنبیه داگمن) از 876 فرد با ملیت های مختلف، با استفاده از تکنیک های پردازش تصویر انجام شد.یافته ها: خطاهای مثبت و منفی روش پیشنهادی ما مشابه روش داگمن یا کم تر از آن بوده اند. به علاوه، زمان پردازش و حجم تصویر مورد پردازش نیز در روش پیشنهادی ما نسبت به روش داگمن کم تر بوده اند. به عبارت دیگر، روش پیشنهادی ما نسبت به روش داگمن، دقیق تر و در عین حال سریع تر (با تسریع 90 درصد) است.نتیجه گیری: روش پیشنهادی ما به عنوان یک روش صنعتی سریع و دقیق تشخیص عنبیه و مقاوم در برابر عوامل مزاحم مانند پلک چشم می تواند در اهداف کاربردی مختلف مانند تعیین هویت یا تشخیص بیماری های چشم به کار رود.

هدف: گزارش نتایج بالینی و عوارض سه مورد کارگذاری لنز داخل چشمی (IOL) آنیریدیک به روش تثبیت صلبیه ای هم زمان با پیوند نفوذی قرنیه.روش پژوهش: این مطالعه بر روی 3 بیمار نیازمند پیوند قرنیه که هم زمان دچار آنیریدیا و یا آفاکی بودند انجام شد. در هر 3 بیمار، پس از انجام ویترکتومی و برداشتن بقایای کپسول، IOL آنیریدیک یک قسمتی دارای دیافراگم تاریک (Marxher® IOL, Stuttgart, Germany)، به روش تثبیت صلبیه ای کار گذاشته شد و سپس پیوند نفوذی قرنیه انجام گردید.یافته ها: بیماران به طور متوسط به مدت 24 ماه (بین 18 تا 30 ماه) پی گیری شدند. هیچ عارضه ای حین عمل جراحی رخ نداد. دید هر سه بیمار بعد از عمل بهبود یافت و هر سه نفر بهبود در احساس درخشش نور (glare) را گزارش کردند. دو بیمار بعد از جراحی دچار افزایش فشار داخل چشمی (IOP) شدند که در یکی از آن ها، با تیمولول کنترل شد و در دیگری شنت گلوکومی احمد (Ahmed) کار گذاشته شد. هیچ کدام از بیماران دچار یووییت مزمن، ادم کیستی ماکولا و جداشدگی شبکیه نشدند و هر سه از نتایج زیبایی جراحی رضایت داشتند.نتیجه گیری: کارگذاری لنز آنیریدیک به روش تثبیت صلبیه ای هم زمان با پیوند نفوذی قرنیه در بیماران مبتلا به کدورت قرنیه همراه با آب مروارید یا آفاکی که زنول و عنبیه مناسبی ندارند؛ با نتایج قابل قبولی همراه است.

هر چند عفونت های قرنیه بعد از اعمال کراتورفرکتیو نادرند اما با توجه به آمار بالای این اعمال و این که اکثر مبتلایان، افراد جوان و دارای پتانسیل دید کامل می باشند؛ تشخیص، درمان و پیش گیری از این عارضه اهمیت فراوانی دارد. کراتیت های عفونی زودرس (شروع طی کم تر از یک هفته از زمان عمل)، بیش تر در اکثر باکتری های گرم مثبت می باشند. در برخورد با کراتیت های دیررس (بعد از یک هفته) عوامل دیگری مانند مایکوباکتریوم های غیر سلی (آتیپیک)، نوکاردیا، قارچ و آکانتاموبا را باید در نظر داشت. انتخاب آنتی بیوتیک موضعی مناسب با کمک اسمیر و کشت، اساس درمان درست می باشد. در مورد کراتیت های به دنبال لیزیک (LASIK)، بلند کردن بدون تاخیر فلپ و تهیه اسمیر و کشت از ترشحات زیر فلپ و سپس شستشو و در صورت لزوم، قطع کامل فلپ، قطع کامل فلپ، راهکار تشخیصی و درمانی مناسب است. درمان عوامل زمینه ساز کراتیت عفونی مانند بلفاریت، توجه دقیق به شرایط ضد عفونی محیط عمل، استفاده از لنز تماسی پانسمانی مناسب به مدت حداکثر 72 ساعت استفاده پیش گیرانه از قطره های آنتی بیوتیک وسیع الطیف مناسب و آموزش صحیح بیمار، امکان ابتلای به این عارضه خطیر را کم تر خواهند کرد.

هدف: معرفی یک مورد مردمک تونیک در یک کودک با سابقه آبله مرغان.معرفی بیمار: یک دختر هفت ساله با سابقه آبله مرغان با شکایت از کاهش حدت بینایی یک طرفه در چشم راست، یک هفته بعد از شروع آبله مرغان مراجعه نمود. در معاینه، آنیزوکوری داشت به طوری که در اتاق روشن، مردمک چشم راست 3 میلی متر بزرگ تر بود و در معاینه با اسلیت لمپ، شکل مردمک چشم راست غیر عادی بود و انقباض قطعه ای ماهیچه های آن مشاهده شد. در آزمایش با پیلوکارپین رقیق شده (0.1 درصد) میوز فقط در چشم درگیر دیده شد و تشخیص مردمک تونیک قطعی گردید. بیمار دوربینی دو طرفه داشت که برایش عینک دو کانونه تجویز شد و شکایات وی کاهش یافتند.نتیجه گیری: توصیه می شود احتمال مردمک تونیک در همه کودکان به دنبال بروز آبله مرغان مد نظر قرار گیرد. تا زمان بهبود علایم، استفاده از عینک دو کانونی می تواند در رفع شکایات بیمار کمک کننده باشد.

هدف: گزارش درمان ادم سیستویید ماکولای مقاوم به استازولامید خوراکی، توسط تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون استوناید در یک بیمار مبتلا به رتینیت پیگمنتوزا.معرفی بیمار: مرد 22 ساله ای با تاری دید چشم راست (9.10) و سابقه شب کوری، پس از فوندوسکوپی و OCT، با تشخیص ادم سیستویید ماکولا تحت درمان با استازولامید خوراکی و سپس ایندومتاسین قرار گرفت. پس از درمان، دید بیمار به 6.10 کاهش یافت و در نتیجه، تحت تزریق داخل زجاجیه ای 4mg تریامسینولون استوناید قرار گرفت که منجر به بهبود دید بیمار به 10.10 و رفع کامل ادم ماکولا گردید.نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از تریامسینولون استوناید در درمان ادم سیستویید ماکولا به عنوان یک درمان موثر در موارد مقاوم به داروهای خوراکی، شیوه موثری باشد که احتیاج به بررسی بیش تری دارد.

بیمار، مردی 33 ساله و راننده کامیون بود که به علت تصادف رانندگی زندانی شده و به دنبال تب و کاهش وزن، در زندان تحت بررسی قرار گرفته و برایش تشخیص ایدز مسجل شده بود. از یک سال قبل از مراجعه دچار کاهش دید چشم راست و از 2 ماه قبل دچار کاهش دید چشم چپ شده بود. در مورد نحوه آلودگی با ویروس HIV اطلاعات قابل اعتمادی را ارایه نمی داد و داروی مشخصی هم مصرف نمی کرد.در معاینه، بیمار کاشکتیک بود، دید چشم راست در حد عدم درک نور (NLP) و دید چشم چپ 20.80 بود و نقص آوران مردمکی (RAPD) نیز برای چشم راست +4 بود. در معاینه با اسلیت لمپ در چشم راست، 360 درجه چسبندگی خلفی عنبیه به عدسی و آب مروارید رسیده وجود داشت و در چشم چپ، واکنش اتاق قدام و زجاجیه قدامی در حد +2 یاخته مشاهده می شد ولی عدسی شفاف بود. فشار چشم راست 8 و فشار چشم چپ 13 میلی متر جیوه بود. فوندوس چشم راست به علت کدورت مدیا قابل مشاهده نبود ولی در B-scan به عمل آمده از چشم راست، جداشدگی شبکیه دیده می شد. در فوندوسکوپی چشم چپ، نمای تیپیک رتینیت ناشی از سایتومگالوویروس (CMV) شامل کدورت و نکروز شبکیه همراه با اگزودا، ادم و خون ریزی داخل شبکیه مشاهده می شد. بیمار با تشخیص رتینیت ناشی از CMV تحت درمان با گان سیکلوویر داخل زجاجیه ای به اندازه 2mg در 0.1ml قرار گرفت و طی مشاوره با گروه عفونی جهت دریافت داروهای ضدرتروویروسی و گان سیکلوویر داخل سیاهرگی، به گروه عفونی ارجاع شد.