مجله علوم پایه پزشکی ایران
سال:1382 | دوره:6 | شماره:1 (پیاپی 17) |تعداد مقالات:9

هدف از این مطالعه، ارزیابی و بررسی ارزش تشخیصی (Argyrophilic Nucleolar Organizer Proteins Region) AgCOR در ضایعات غیرنئوپلازیک و نئوپلازیک بدخیم و درجه بندی هیستولوژیک (Grading) کارسینوم سلولهای ترانزیشنال مثانه، و نشان دادن میزان پراکندگی نقاط(Distribution Score) AgNOR ، در هسته سلولهای غیرنئوپلازیک و نئوپلازیک بدخیم اپیتلیوم مثانه به عنوان یک شاخص (Marker) مهم تشخیصی در سطح میکروسکوپ نوری است. 49 نمونه بلوک پارافینی، از آرشیو بخش پاتولوژی بیمارستان قائم (عج) انتخاب شد، که شامل: 6 نمونه سیستیت مزمن، 5 نمونه کارسینوم سلولهای ترانزیشنال درجه یک، 15 نمونه کارسینوم سلولهای ترانزیشنال درجه دو و 23 نمونه کارسینوم سلولهای ترانزیشنال درجه سه، می باشند. نقاط AgNOR هستکی را در هسته سلولهای اپیتلیال سیستیت مزمن و کارسینوم سلولهای ترانزیشنال مثانه درجه 1، 2 و 3 با میکروسکوپ نوری، از نظر تعداد متوسط در هسته یکصد سلول و میزان پراکندگی آنها در هسته یک صد سلول که سه یا بیش از سه نقطه AgNOR داشتند، مورد بررسی قرار دادیم. افزایش تدریجی تعداد نقاط شمارش شده و درصد، سه عدد AgNOR و بیشتر در هسته سلولهای اپیتلیال سیستیت مزمن و کارسینوم مثانه با درجات متفاوت، به طور معنی داری افزایش یافته است. شمارش مناطق رنگ پذیر هستکی AgNOR ومیزان پراکندگی این نقاط با رنگ آمیزی نقره دوست، روشی مناسب، ساده و ارزان، برای تمایز ضایعات غیرنئوپلازیک و نئوپلازیک بدخیم و همچنین معیاری با ارزش تشخیصی بالایی برای درجه بندی و تمایز کارسینوم سلولهای ترانزیشنال مثانه محسوب می شود.

در این تحقیق از روش دزیمتری ترمولومینسانس (TLD) برای اندازه گیری و مقایسه دز سطحی تیرویید ناشی از پرتوهای پراکنده در تصویربرداری قفسه سینه در چهار روش مختلف CT scan استفاده گردید. افراد مورد مطالعه از بین بیماران بالغ و با جثه متوسط که در زمان انجام این مطالعه به مرکز تصویربرداری پزشکی ولیعصر بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه نمودند، به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. روشهای CT Scan مورد استفاده عبارتند از:  CT Scanمعمولی، CT Scan مارپیچی با سه فاکتور Pitch مختلف1.2) ، 1.5، .(1.7 برای دزیمتری از تراشه های TLD از نوع LiF ,Mg ,Ti موسوم به TLD-100 استفاده شد. در هر روش از 30 بیمار دزیمتری به عمل آمد. نتایج دزیمتری در هر فرد نسبت به فاکتورهای: BMI، وزن، طول اسکن،  BMIو طول اسکن به طور توام نرمالایز گردید و سپس میانگین مقادیر دز و دز نرمالایز شده در هر روش محاسبه و به کمک آزمون آماری t-student با ضریب اطمینان 95% مقایسه شدند. نتایج حاصل نشان دهنده کاهش دز در استفاده از CT Scan مارپیچی با فاکتور Pitch بزرگتر از یک به جای CT Scan معمولی و همچنین هنگام افزایش فاکتور Pitch می باشد.

آلژینات یک پلیمر سالم، غیرایمنی زا و ارزان قیمت است که دارای خواص مخاط چسبی مناسبی میباشد. میکروسفرهای آلژینات می توانند به عنوان سیستم دارو رسانی مناسب برای تجویز آنتی ژنها در سطوح مخاطی به کار برده شود. در این مطالعه میکروسفرهای آلژینات حاوی توکسوئید کزاز با روش امولسیون سازی - ژل کردن فاز داخلی تهیه و سپس تأثیر برخی از پارامترهای فرمولاسیون بر خصوصیات میکروسفرها و نیز آزاد سازی آنتی ژن از میکروسفر مورد بررسی قرار گرفت. اثر غلظتهای مختلف امولسیون کننده و آلژینات، زمانهای مختلف سونیکاسیون و حجم و غلظت محلول کلرید کلسیم در اکتانول بر میانگین قطر، محدوده اندازه ذره ای، ناصافی و تخلخل سطحی، کرویت و به هم چسبیدگی میکروسفرها، با استفاده از میکروسکوپ نوری و دستگاه آنالیز کننده اندازه ذره ای بررسی شد. بهترین میکروسفرها هنگامی به دست آمدند که محلول آلژینات با غلظت 3% w.v در حضور%2 w.v  سورفکتانت و با استفاده از 90 ثانیه سونیکاسیون در اکتانول امولسیون شده و با افزودن به 60 میلی لیتر محلول  33% w.vاز کلرید کلسیم در اکتانول شکل داده شدند. میکروسفرهای به دست آمده با شرایط بالا دارای قطر میانگین(n=3) 1.34±0.3 µm  و محدوده اندازه ذره ای 0.3-2.0 µm بدون ناصافی و تخلخل سطحی، به هم چسبیدگی کم و کرویت بالا بودند. میزان انکپسولاسیون توکسویید کزاز (TT) حدود  (n=6)%47.7بود. همه میکروسفرهای ساخته شده با شرایط مختلف، الگوی رهش نزدیک به هم و با رهش اولیه کم از خود نشان دادند. پایداری آنتی ژن مدل (توکسویید کزاز) استخراج شده ازمیکروسفرها به وسیله SDS-PAGE اثبات شد و آنتی ژنیسیته آن با استفاده از الایزا (ELISA) تعیین شد که برابر 5 ±91% توکسویید اولیه بود. با توجه به اندازه و خصوصیات شکلی میکروسفرهای تهیه شده و حفظ آنتی ژنیسیته توکسوئید کزاز انکپسوله شده، این میکروسفرها می توانند به عنوان یک سیستم دارو رسانی در تجویز مخاطی توکسوئید کزاز به کار برده شوند.

هدف اصلی این مطالعه تهیه یک فرآورده لیپوزومی حاوی (Major surface glycoprotein of leishmania recombinant) rGP63 است که بتواند در موشهای BALB/c به صورت اختصاصی باعث القای ایمنی سلولی شود و موشها را در مقابل چالش با انگل زنده لیشمانیا ماژور محافظت کند. لیپوزومهای حاوی rGP63 با استفاده از لسیتین و کلسترول، با نسبت مولی 1:1، با استفاده از روش تبخیر حلال (Multilamellar vesicles, MLV-rGP63) تبخیر فاز معکوس (Large unilamellar vesicles, LUV-tGP63) و انحلال با دترژنت (Small unilamellar vesicles, SUV-rGP63) تهیه شدند. فرآورده های لیپوزومی حاوی (2 μg) rGP63، rGP63 خالص به تنهایی در (2 μg) PBS و لیپوزوم خالی (لیپوزوم بدون (rGP63 به عنوان کنترل به صورت زیر جلدی به موشهای BALB/c در گروه های 10تایی سه مرتبه به فاصله 3 هفته از هم تزریق شدند. سه هفته بعد از آخرین تزریق ایمن سازنده تست ازدیاد حساسیت تاخیری (Delayed type hypersensitivity, DTH) با تزریق 2 µg از rGP63 در کف پای چپ موش و(Phosphate buffer saline) PBS  به عنوان کنترل در کف پای راست به صورت زیر جلدی انجام گرفت و میزان تورم حاصل در پای موشها 24، 48 و 72 ساعت پس از تزریق اندازه گیری شد. یک هفته بعد از تست DTH موشها با تزریق پروماستیگوتهای زنده لیشمانیا ماژور (1×610.50 μl) در کف پای چپ به صورت زیرجلدی تحت چالش قرار گرفتند. میزان تورم و زخم در پای موشها به صورت هفتگی به مدت 10 هفته اندازه گیری شد. آنالیز نتایج DTH نشان داد که در بین گروه های مختلف فرآورده لیپوزومی SUV-rGP63 در مقایسه با گروه های کنترل بیشترین تأثیر را در ایجاد پاسخ DTH مثبت در هر سه نوبت اندازه گیری دارد (P<0.01)، پاسخ گروه های LUV-rGP63 و rGP63 نیز در هر سه نوبت مثبت بود (P<0.05)، ولی پاسخ MUV-rGP63 نسبت به بقیه گروه ها کمتر بود و پاسخ DTH مثبت این گروه فقط در زمانهای 24 و 48 ساعت بارز بود(P<0.05) . در تست چالش با انگل زنده گروه SUV-rGP63 اثر محافظتی کامل داشت (P<0.001) ولی دو فرآورده لیپوزومی LUV-rGP63 و MUV-rGP63 اثر محافظتی جزئی نشان دادند که از نظر آماری بارز نبود و خود rGP63 به تنهایی فقط به صورت نسبی (P<0.05) باعث محافظت موشها شد. این نتایج نشان می دهد که لیپوزومهای تهیه شده به روش انحلال با دترژنت می توانند ایمونوادجوانتهای مناسب برای rGP63 برای تحریک ایمنی سلولی و محافظت در موشها در مقابل لیشمانیوز پوستی باشند.

نواحی جغرافیایی با شیوع بالای سرطان مری به عنوان کمربند سرطان مری شناخته شده است که یک انتهای آن ناحیه شمال ایران و انتهای دیگر آن در شمال چین میباشد. یکی از عوامل متعدد مطرح شده در بروز SCC مری، پاپیلوما ویروس انسانی (HPV) است. مطالعات متعددی در سراسر دنیا، به خصوص نواحی با شیوع بالا، همراهی این ویروس با SCC مری را نشان داده است. این مطالعه در سالهای 1381-1376، به منظور بررسی وجود ژنوم HPV در نمونه های SCC مری انجام گرفته است و از آنجا که مکانیسم سرطان زایی HPV از طریق غیرفعال کردن پروتیین Rb و P53 میباشد، تغییرات همزمان پروتیین P53 نیز مورد مطالعه قرار گرفت تا علاوه بر میزان همراهی HPV با Scc مری، نقش سببی آن نیز بررسی گردد.جهت مطالعه، بلوکهای پارافینی 50 مورد SCC مری از بیمارستان قائم مشهد از سالهای 1381-1376، انتخاب گردید که پس از استخراجDNA ، بر روی 45 نمونه قابل بررسی جهت جستجوی ژنوم HPV تیپ 16 مثبت و تمام نمونه ها برای HPV تیپ 18 منفی بودند. بررسی تغییرات بیان پروتیین موتانت P53 با استفاده از تکنیک ایمونوهیستوشیمی، در 37 مورد (74%) از 50 مورد مثبت و در 13 مورد (26%) منفی بود. تمام موارد HPV مثبت از نظر بیان P53 منفی بودند که مطابق با انتظار ما از نحوه سرطان زایی HPV میباشد. با توجه به درصد همراهی به دست آمده، احتمالا HPV می تواند در بروز SCC مری نقش داشته باشد.

زنجبیل ریشه گیاه Zingiber officinale حاوی ترکیبات متعددی است که از آن جمله می توان به اولئورزین، زینجیبرن، شوگالولها، جرانیول، جینکل، جینجرولها، پیروگالولها، ارکوکورمن، بتابیزابولن و ترکیبی از هیدروکسی آلکانون اشاره کرد. گزارش شده است که خاصیت ضدتهوعی زنجبیل مربوط به ترکیب اخیر میباشد. از آنجایی که زنجبیل به عنوان داروی ضدتهوع و استفراغ دوران بارداری پیشنهاد شده است، در این تحقیق سمیت جنینی عصاره آبی و الکل زنجبیل براساس روش استاندارد GLP مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا حداکثر دوز قابل تحمل عصاره آبی و الکلی محاسبه شد و سپس دوز تجویز شده انتخاب گردید و از روزهای ششم تا چهاردهم بارداری به موشها به صورت داخل صفاقی تجویز شد. جنین ها در روز هجدهم با جراحی سزارین خارج شده و پس از بررسی متغیرهای خارجی به کمک امواج مایکروویو رنگ آمیز شده و مورد بررسی قرار گرفتند. تجویز هر دو دوز عصاره های آبی یا الکلی باعث اختلال در سیر طبیعی افزایش وزن موشهای باردار و همچنین کاهش معنی دار وزن رحم در مقایسه با گروه کنترل گردید. وزن و قد جنینهای موشهای دریافت کننده عصاره آبی یا الکلی کاهش قابل ملاحظه ای نشان داد. ناهنجاریهای بافتی متعددی در گروه های دریافت کننده عصاره آبی یا الکلی مشاهده شد که از آن جمله می توان کوتاهی و پیچش غیرطبیعی است و پا، غده تیرویید فولیکولار، ماکروسفالی، اگزنسفالی، بزرگ بودن کلیه ها، زائده دنده ای و اختلالات فراوان دیگری اشاره کرد که به وضوح نشان دهنده اثرات تراتوژنیک عصاره های زنجبیل در دوزهای تجویز شده میباشد. احتمالا زنجبیل با تاثیری که بر روی عضلات صاف دارد و همچنین با تاثیری که بر سنتز لکوترین ها و پروستاگلندین ها دارد باعث ایجاد اختلالات وسیع و ناهنجاری در جنین میشود. اگر چه زنجبیل در طب سنتی سابقه مصرف طولانی دارد ولی از جنبه آزمایشگاهی تا کنون مطالعات بسیار محدودی در زمینه ارزش درمانی و خواص فارماکولوژیک و سمی این گیاه صورت گرفته است و مصرف آن در زنان باردار باید با مطالعات وسیع تر و گسترده تر صورت گیرد.

ماده خارج سلولی و پوشش ترکیبات قندی در سطح سلولهای جنینی در انجام اعمال سلولی نقش بحرانی ایفا مینمایند. هدف از مطالعه اخیر تعیین زمان ظهور ترکیبات قندی در مرحله گذر سلولهای مزانشیمی جوانه های اندام در جنین به تراکم مزانشیمی و سپس تبدیل به غضروف میباشد. با به کارگیری روشهای هیستوشیمیایی جوانه های اندام جنینهای 16-10 روزه موش برای مطالعات لکتین هیستوشیمی آماده شدند. در این مطالعات از لکتین هاDBA ، VVA،VVA/B4  و SBA استفاده گردید که همگی به HRP متصل شده بودند. این لکتین ها اختصاصا قند انتهای ان - استیل گالاکتوز آمین را در زنجیره های قندی مربوط به پروتیین ها مشخص مینمایند. نتایج نشان داد که در طی این دوران گذر فقط دو لکتین VVA و VVA/B4 با تراکم سلولهای مزانشیمی واکنش دادند که مشخص میکند این قند انتهایی اختصاصا نقش عمده ای در این مرحله تکاملی دارد. زمان و توزیع واکنشها به مزانشیم و تراکم مزانشیمی و تبدیل آنها به غضروف نیز مؤید این موضوع میباشد.

مقاله حاضر در برگیرنده اطلاعاتی در زمینه افزایش تراوایی غشاء در اثر حضور مواد فعال سطحی است. مدل غشایی انتخاب شده پوست مار است که اغلب به عنوان یک غشاء مقلد شرایط آبدوست پوست انسان به کار می رود. این غشا در یک محفظه انتشاری که برای مطالعات پوستی طراحی شده بود، تعبیه و مورد استفاده قرار میگرفت. همچنین لیپوزوم های تهیه شده از کلسترول و فسفاتیدیل کولین با روش انجماد - ذوب نیز به عنوان یک غشاء مصنوعی مورد آزمایش قرار گرفت. مدل دارویی به کار رفته در این بررسی جنتامایسین سولفات است که به صورت خوراکی جذب مناسبی ندارد و برای اهداف سیستمیک به صورت تزریقی (عضلانی یا وریدی) مصرف میشود. همچنین از مدلهای دارویی آبدوست دیگر، یعنی فنل رد و 5 (6) - کربوکسی فلورسیین به جهت سهولت ردیابی و تعیین مقدار در کنار داروی اصلی استفاده شد. جذب افزاهای به کار رفته در این بررسی شامل دو سورفکتانت سنتزی سدیم لوریل سولفات (آنیونی) و بنزالکونیوم کلراید (کاتیونی) و همچنین افزای با منشاء طبیعی یعنی ساپونین تام کیلایاساپورناریا (Quillaja saponarial) و ساپونین تام اکانتوفیلوم اسکواروزوم (Acanthopyllum squarrusom) بود. در این بررسی همچنین ویژگیهای کاهش دهندگی کشش سطحی آب و اثرات همولیتیک جذب افزاها تعیین گردید تا رابطه احتمالی بین خواص سورفکتانت و اثرات جذب افزایی آن مشخص گردد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین اثرات جذب افزایی در غلظت های کمتر از غلظت بحرانی تشکیل میسل (cmc) حاصل می گردد، در حالی که حداکثر فعالیت همولیتیک، در غلظت های بیش از cmc دیده شد. نتایج به دست آمده بر این دلالت دارد که بنزالکونیم کلراید، همچگونه اثر افزایشی بر روی جذب از راه پوست مار ندارد، درحالی که بر روی مدل لیپوزوم دارای بیشترین اثر افزایندگی است. ساپونین های تام نیز در هر دو مدل غشایی دارای اثرات افزایندگی قابل قبولی در مقایسه با سورفکتانت های سنتزی بوده اند. مکانیسم دقیق جذب افزایی مواد فعال سطحی هنوز به درستی روشن نیست ولی نتایج به دست آمده نشان داده است که علاوه بر خاصیت سطحی، عوامل دیگری نظیر بار الکتریکی ملکول و مدل غشایی مورد استفاده در میزان افزایش جذب دارو موثر میباشند.

در این پژوهش ابتدا عصب سیاتیک 24 رت نر بالغ از نژاد Wistar در ناحیه میانی ران (در بین عضلات گلوتئال) قطع گردیده و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. سپس سعی شد تا اثر درمانی تجویز یک نوبت از عصاره مغز جنین (FBE) بر حفظ و بقای نورونهای حرکتی اعصاب نخاعی (عصب سیاتیک) قطع شده گروه تجربی مورد مطالعه و ارزیابی قرار گیرد و با گروه کنترل مقایسه گردد. این مطالعه نشان داد با گذشت 6 هفته از قطع عصب، قریب به 80% نورونهای حرکتی عصب قطع شده سیاتیک که در زمان قطع، مورد تجویز عصاره مغز جنین واقع شده اند، حفظ گردیده است درحالی که در گروه کنترل (قطع عصب بدون دریافت عصاره) فقط حدود 40% از نورونها حفظ گردیده است. این مشاهدات می تواند دلالت بر این موضوع باشد که تجویز یک نوبت عصاره مغز جنین به محل ضایعه در هنگام قطع عصب توانسته است نورونهای حرکتی شاخ قدامی نخاع را در گروه تجربی تا حدود زیادی نسبت به کنترل محافظت نماید.