مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1391 | دوره:21 | شماره:1 (مسلسل 78) |تعداد مقالات:20

این تحقیق به منظور سنجش تاثیر سطوح متفاوت ویتامین های C و E جیره بر برخی از شاخص های رشد و بقای ماهی استرلیاد پرورشی(Acipenser ruthenus)  در انستیتو تحقیقات بین المللی ماهیان خاویاری دکتر دادمان اجرا شد. نه جیره غذایی شامل ترکیبی از مقادیر 0، 100 و 400 میلی گرم در کیلوگرم غذا ویتامین C و 0، 100 و 400 میلی گرم در کیلوگرم غذا ویتامین E در دو تکرار و به مدت 15 هفته برای تغذیه ماهیان استرلیاد در نظر گرفته شدند. تعداد 270 نمونه ماهی استرلیاد با وزن متوسط 350.92±14.28 گرم به 18 عدد تانک فایبرگلاس (هر تانک 15 عدد ماهی) معرفی گردیدند. ماهیان روزانه به میزان 3 درصد وزن بدن تغذیه شدند. نتایج نشان دادند که بالاترین متوسط (± انحراف استاندارد) وزن کسب شده در تیمار 400 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین C و تیمار صفر میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E و کمترین آن در تیمار شاهد ملاحظه گردید که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. حداکثر مقدار ضریب تبدیل غذایی (FCR) در تیمار شاهد و حداقل آن در تیمار 100 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین C و در تیمار 400 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E، اندازه گیری شد که اختلاف معنی داری را با سایر تیمارها داشت. همچنین کمترین مقدار سرعت رشد (GR)، سرعت رشد ویژه (SGR)، شاخص وزن بدن (BWI)، بازده غذایی (FE) و نرخ کارایی پروتئین (PER) در تیمار شاهد و بیشترین مقدار این فاکتورها در تیمار 100 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین C و تیمار 400 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E مشاهده گردید که اختلاف معنی داری را بین تیمارهای مختلف نشان داد. بر اساس نتایج بدست آمده می توان اظهار نمود که ویتامین های C و E می توانند نقش مهمی را در افزایش عملکرد رشد و کارایی تغذیه ماهی استرلیاد ایفا نمایند.

مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر پوشش ژلاتینی حاوی اسانس دارچین بر حفظ کیفیت فیله تازه ماهی قزل آلای رنگین کمان در زمان نگهداری در یخچال طراحی و انجام شد. فیله های تازه ماهی با محلول ژلاتینی (4 درصد) حاوی 1.5 درصد اسانس دارچین، تیمار شده و در یخچال ذخیره شدند. آزمایش های میکروبی و شیمیایی شامل: بار کل باکتریایی و باکتری های سرمادوست، مجموع بازهای نیتروژنی فرار و تیوباربیتوریک اسید همچنین ارزیابی حسی بصورت دوره ای برای همه تیمارها انجام شد. برای نمونه های دارای پوشش حاوی اسانس دارچین میزان بار باکتریایی کل تا روز پانزدهم هنوز در دامنه قابل قبول برای مصارف انسانی قرار داشت ولی در نمونه های دارای پوشش ژلاتینی و شاهد این میزان در روز پانزدهم بترتیب به 7.88 و 7.44 (Log cfu/g) رسید که فراتر از حد مجاز می باشد. مقادیر باکتری های سرمادوست برای تیمار شاهد و دارای پوشش ژلاتینی بصورت معنی داری افزایش بیشتری نسبت به تیمار دارای پوشش حاوی اسانس داشت. مقادیر مجموع بازهای نیتروژنی فرار و تیوباربیتوریک اسید در فیله های دارای پوشش حاوی اسانس 1.5 درصد از سایر تیمارها بود. این بررسی نشان داد که با استفاده از پوشش ژلاتین حاوی اسانس دارچین می توان از رشد باکتری ها در فیله های تازه ماهی جلوگیری کرده و ویژگی های حسی آن شامل: بافت، بو، رنگ و پذیرش کلی را نیز تا حدود زیادی حفظ کرده و موجب افزایش دوره نگهداری ماهی در یخچال شد.

انگل های داخلی و خارجی 4 گونه ماهی بومی و معرفی شده تالاب حنا در شهرستان سمیرم استان اصفهان، در طول پائیز و زمستان 1386، بهار و تابستان 1387 مورد بررسی قرار گرفتند. در مجموع تعداد 120 نمونه ماهی بوسیله دام گوشگیر و تور پره صید و در آزمایشگاه بررسی شدند. بر اساس نتایج بدست آمده انگل Trichodina perforata در پوست و آبشش ماهی کاراس Carassius auratus auratus و سه گونه زالوی Glossiphonia heteroclita، Thromyzon tessulatum و Hemiclepsis marginata در پوست و قاعده باله ها سیاه ماهی ریز فلس Capoeta damascina برای اولین بار در این میزبان ها گزارش می شوند. علاوه براین، 13 گونه انگل داخلی و خارجی دیگر شامل: میکسوزوآ (Myxobolus varicorhini و .Myxobolus sp)، مژه داران (Ichthyophthirius multifiliis)، کرم های مونوژن (Dactylogyrus lenkorani،Dactylogyrus intermedius و Gyrodactylus sp) و کرمهای دیژن نابالغ Diplostomum spathaceum و .Tylodephys sp و کرم های دیژن بالغAllocreadium isoporum ، A.laymani، یک کیست دیژن ناشناخته، یک گونه آکانتوسفال .Acanthocephalorhynchoides sp، یک گونه سستود Khawia armeniaca شناسایی گردید. بیشترین میزان شیوع به انگل Diplostomum spathaceum در ماهی Aphanius isfahanensis در فصل بهار و تابستان (100 درصد) و ماهی مروارید Alburnus sp. در فصل تابستان (100 درصد) و کمترین میزان شیوع مربوط به انگل Allocreadium laymani در سیاه ماهی در فصل زمستان (صفر در صد) و در فصول پاییز و بهار (11 درصد) مشاهده گردید. آلودگی به زالو صرفا در سیاه ماهی مشاهده گردید. بیشترین میانگین (± انحراف استاندارد) شدت آلودگی انگل مربوط به K.armeniaca در سیاه ماهی در فصل بهار معادل 12.50±3.40 با دامنه 16-8 مشاهده گردید. بیشترین میانگین (± انحراف استاندارد) فراوانی انگل مربوط به D.spathaceum در ماهی کاراس در فصل زمستان به میزان 41.67±11.79 مشاهده گردید. نتایج حاکی از تنوع گونه ای نسبتا بالای انگل های ماهی در این تالاب می باشد که در صورت عدم توجه به شرایط اکولوژیک تالاب می تواند در دراز مدت اثر منفی بر جمعیت ماهیان این اکوسیستم بگذارد.

تاثیر عصاره سیر بر فاکتورهای رشد و بازماندگی پست لاروهای یک روزه میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei)، به مدت 12 روز مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش در 6 تیمار و هر کدام با سه تکرار صورت پذیرفت. پست لاروها با وزن متوسط 1.3 میلی گرم، در تیمار شاهد با ناپلیوس آرتمیای غنی نشده و در سایر تیمارها با ناپلیوس آرتیمای غنی شده با عصاره سیر با غلظت های 200، 400، 600، 800 و 1000 میلی گرم در لیتر تغذیه گردیدند. نتایج حاصل از بررسی نشان داد که در تمام تیمارها میانگین وزن و طول کل لاروها نسبت به تیمار شاهد اختلاف معنی داری داشتند. همچنین در بین تیمارها، تیمار دوم یعنی ناپلیوس آرتیمای غنی شده با غلظت 200 میلی گرم عصاره سیر در لیتر از میزان رشد، بازماندگی و طول مطلوب تری بترتیب (0.0062 میلی گرم، 81.6 درصد و 10.6 میلی متر) در مقایسه با سایر تیمارهای غنی شده با عصاره سیر برخوردار بوده و اختلاف معنی داری با سایر تیمارها نشان داد. از نظر میزان بقاء نیز بعد از تیمار 2، تیمار 3 (غلظت 400 میلی گرم در لیتر عصاره سیر) و شاهد از درصد بالاتری نسبت به بقیه گروه ها برخوردار بود و کمترین میزان بقا بترتیب در تیمارهای تغذیه شده با غلظت های 600، 800 و 1000 میلی گرم در لیتر بدست آمد ولی فقط تیمار 2 از نظر بقاء نسبت به سایر تیمارها اختلاف معنی داری را نشان داد. نرخ رشد ویژه (specific growth rate) کلیه تیمارهای آزمایشی نسبت به تیمار شاهد اختلاف معنی داری داشتند و بین تیمارهای آزمایشی نیز تیمارهای 2 و 3 در مقایسه با سایر تیمارها از میزان نرخ رشد ویژه بالاتری برخوردار بودند.

سیستم مدار بسته در تکثیر و پرورش میگو با هدف کاهش مواد دفعی محیط کشت، یکی از استراتژی هایی است که می تواند به اقتصاد تولید کمک نماید. در این تحقیق، تاثیر نسبت تراکم های مختلف ماهی تیلاپیای نیل (Oreochromis niloticus) و میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei) بر رشد، ضریب تبدیل مواد مغذی نیتروژن و فسفر غذا – زیتوده و اقتصاد تولید در سیستم مدار بسته مورد مطالعه قرار گرفت. راندمان اقتصادی با توجه به میزان برداشت نهایی زیتوده میگو و تیلاپیا و محاسبه قیمت روز و هزینه های هر تیمار آزمایشی بدست آمد. آزمایش ها در تانک با 6 تیمار، (T1) تیمار دارای فقط میگو با سیستم آب تعویضی، (T2) تیمار دارای فقط میگو با سیستم مدار بسته و (T3-T6) تیمارهای سوم تا ششم دارای تراکم های مختلف تیلاپیا و میگو با نسبت های ذخیره سازی بترتیب 0.01، 0.025، 0.05، و 0.075 که در تمام تیمارها تعداد 40 میگو در هر مترمربع در نظر گرفته شد. میگوها فقط با غذای پلت تغذیه گردیدند و غذای خاصی برای تیلاپیا به سیستم اضافه نگردید. مدت زمان آزمایش برای میگو 8 هفته و برای ماهی 7 هفته در نظر گرفته شد. نرخ رشد و میزان تولید میگو در تیمار دوم به نسبت تیمارهای پنجم و ششم افزایش معنی داری نشان داد هر چند که با سایر تیمارها اختلافی نشان نداد. افزایش نرخ رشد تیلاپیا در تیمار سوم نسبت به سایر تیمارها معنی دار بود. ضریب تبدیل نیتروژن زیتوده کل (میگو– تیلاپیا) در تمام تیمارها بجز تیمار نخست افزایش معنی داری را نشان داد. که بین آنها، با افزایش نسبت تیلاپیا – میگو، افزایشی در این ضریب بدست آمد. ضریب تبدیل فسفر زیتوده کل (تیلاپیا – میگو) بترتیب در تیمار سوم تا ششم اختلاف افزایشی معنی داری با تیمارهای اول و دوم نشان داد. اقتصاد تولید در تیمار دوم و سپس تیمارهای سوم و چهارم افزایش معنی دار آماری را با سایر تیمارها نشان داد. کمترین بازده اقتصادی مربوط به تیمارهای پنجم و ششم و بیشترین آن در تیمار دوم بدست آمد. بطور کلی در کشت توام، افزایش تراکم تیلاپیا در تیمارها، تاثیر آماری مستقیمی بر بهبود نرخ تبدیل فسفر و تاثیر آماری معکوسی بر ضریب تبدیل نیتروژن و نرخ رشد میگو بجای خواهد گذاشت. با توجه به پارامترهای مطالعه شده، در سیستم کشت توام، با کاهش نسبت تراکمی تیلاپیا- میگو (نسبت های 0.01 و 0.025) بدون تاثیر کاهنده بر نرخ رشد میگو، افزایش تاثیرگذاری در بهبود ضریب تبدیل نیتروژن بدست خواهد آمد.

این تحقیق به منظور بررسی تغییرات رشد و پروفیل اسید آمینه لارو ماهی سفید Rutilus frisii kutum در طول دوره تکامل لاروی ماهی صورت گرفت. برای این منظور از لاروهای حاصل از تکثیر مولدین ماهی سفید در مرکز تکثیر و پرورش ماهیان شهید رجائی ساری نمونه برداری دوره ای شد. نمونه برداری در روزهای 7 ، 10، 15، 20، 25، 30، 35، 40 و 50 پس از تخم گشایی انجام گرفت. نتایج رشد نشان داد که میانگین (± انحراف استاندارد) طول ماهی سفید در روز اول و آخر پس از تخم گشایی بترتیب 8.47±0.02 و 35.34±0.41 میلیمتر و میانگین وزن (± انحراف استاندارد) آن بترتیب 4.02±0.01 میلی گرم و 483.33±1.11 میلی گرم بود. بررسی تغییرات ترکیب اسیدهای آمینه ماهی سفید در مراحل مختلف رشد و تکامل لاروی، از روز 7 تا روز 50 پس از تخم گشایی، نشان داد که ترکیب اسید آمینه های لارو ماهی سفید تغییرات معنی داری را از خود نشان می دهد. مقایسه ترکیب اسید آمینه لارو ماهی سفید و روتیفر همبستگی قوی و معنی داری را نشان می دهد، اما در مقایسه با روتیفر، ضریب همبستگی غذای خشک بالاتر بود. این نتایج نشان دادند که ظاهرا هیچ عدم تعادل عمده و مهمی در پروفیل اسید آمینه های ضروری جیره غذایی لارو ماهی وجود نداشت با این وجود ضریب همبستگی پایین تر روتیفر نسبت به غذای خشک نشان داد که روتیفر از نظر اسید آمینه های ضروری دارای توازن و تعادل کمتری بود. در طول این مطالعه اسید آمینه های متیونین، لیزین، آرژنین، ترئونین و هیستیدین بعنوان اسیدهای آمینه محدود کننده ظاهر شدند و بیشترین تفاوت بین ترکیب اسید آمینه لارو و غذای مصرفی را از خود نشان دادند.

مطالعه کیفیت آب در سد قشلاق سنندج حاکی از غلظت بیش از حد مجاز جیوه در این منبع آبی بوده و از آنجائی که این سد مهمترین منبع شیلاتی شهر سنندج است، احتمال آلوده بودن ماهی کپور معمولی به عنوان پر مصرف ترین ماهی منطقه به فلز جیوه مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه برای اولین بار تجمع زیستی جیوه در بافت عضله قرمز بررسی و با جیوه موجود در عضله سفید و کبد ماهی مورد مقایسه قرار گرفت. تعداد 24 نمونه ماهی کپور معمولی در طول ماه های تیر تا آذر سال 1388، از دریاچه سد قشلاق سنندج صید گردید و غلظت جیوه کل تجمع یافته در بافت های عضله سفید، عضله قرمز و کبد توسط دستگاه اندازه گیری شد. دامنه مقادیر جیوه تجمع یافته در بافت های عضله سفید، عضله قرمز و کبد بترتیب بین (458-123)، (455-115) و (303- 107) برحسب نانوگرم در گرم وزن خشک بود. مقایسه غلظت جیوه کل تجمع یافته در بافت های مذکور نشان دهنده وجود اختلاف معنی داری بین این سه بافت بود. مقایسه تغییرات میانگین های ماهانه جیوه تجمع یافته تنها در بافت کبد دارای اختلاف معنی دار بود. وزن ماهی های صید شده در این تحقیق بین 330.1 تا 753 گرم متغیر بود. غلظت جیوه تجمع یافته در بافت های عضله سفید و قرمز ماهیانی که وزن آنها بیشتر از 500 گرم بود، بالاتر از استاندارد EPA بود. بنابراین انجام مطالعات تکمیلی برای بررسی تاثیرات احتمالی مصرف این ماهی بر سلامت انسان ضروری به نظر می رسد.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر رنگدانه آستازانتین بر کارایی رشد (افزایش وزن نسبی، نرخ رشد ویژه و وزن پایانی)، بازماندگی و تجمع رنگدانه آستازانتین در پست لارو میگوی پاسفید (Litopenaeus vannamei) می باشد. این مطالعه در مرکز توسعه آبزیان کلاهی در بهار 1390 انجام گردید. در این آزمایش پست لاروهای 8 روزه با متوسط (± انحراف استاندارد) وزن اولیه 5.3±1.6 میلی گرم بوسیله رژیم غذایی که حاوی سطوح مختلفی (0، 50، 100 و 200 میلی گرم در هر کیلوگرم از رژیم غذایی) از رنگدانه آستازانتین بود به مدت 30 روز مورد تغذیه قرار گرفتند. در میگوهای تغذیه شده با رژیم غذایی حاوی 50، 100 و 200 میلی گرم رنگدانه آستازانتین، کارایی رشد و بازماندگی بطور قابل ملاحظه ای نسبت به گروه شاهد بالاتر بود. میزان تجمع رنگدانه در بدن پست لاروها به روش HPLC مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل تجمع رنگدانه در بدن پست لاروها نشان داد که با افزایش میزان رنگدانه آستازانتین در رژیم غذایی کارایی رشد و بازماندگی در پست لاروها افزایش می یابد بطوریکه در پست لاروهای تغذیه شده با 200 میلی گرم رنگدانه، میانگین (± انحراف استاندارد) وزن پایانی (700.6±12.7 میلی گرم) و نرخ بازماندگی (82±1.5 درصد) نسبت به پست لاروهای گروه شاهد (وزن پایانی 484.2±28.9 میلی گرم و بازماندگی 54.7±4.5 درصد) بطور معنی داری بالاتر بود. از این رو با توجه به خواص تغذیه ای رنگدانه آستازانتین و تاثیر مثبت آن بر رشد و بازماندگی، توصیه می گردد رژیم غذایی پست لارو میگوی پاسفید حداقل حاوی 100 میلی گرم رنگدانه آستازانتین در هر کیلوگرم از رژیم غذایی باشد.

در تحقیق حاضر به بررسی ترکیبات تقریبی و پروفیل اسیدهای آمینه در استخوانهای ماهی ساردین پهلو طلایی (Sardinella gibossa)، کیلکای آنچوی (Clupeonella engrauliformis) و موتو ماهی (Stolephorus indicus) در فصل پاییز پرداخته شد. بالاترین میزان رطوبت و پروتئین در استخوان موتو ماهی و بالاترین میزان چربی و خاکستر در کیلکای آنچوی وجود داشت. موتو ماهی با ماهی کیلکا در تمامی فاکتورها اختلاف معنی داری را نشان داد. اختلاف معنی دار بین ساردین پهلو طلایی و دو گونه دیگر نیز دیده شد. در بررسی ماده خشک بدون چربی بیشترین نسبت خاکستر به پروتئین در کیلکای آنچوی دیده شد. اسیدهای آمینه کل در ماهی کیلکا و ساردین پهلو طلایی فاقد اختلاف معنی دار بود اما هر دو گونه با موتو ماهی اختلاف معنی داری داشتند. اسیدهای آمینه غیرضروری کل در ماهی کیلکا و موتو ماهی فاقد اختلاف معنی دار بود و کمترین میزان در ماهی ساردین پهلو طلایی مشاهده شد. کمترین میزان اسیدهای آمینه بازی در موتو ماهی و بیشترین میزان در ماهی ساردین پهلو طلایی بود. همچنین بیشترین میزان اسیدهای آمینه سولفوردار در کیلکا ماهی دیده شد که اختلاف معنی داری را با دو گونه دیگر مورد مطالعه نشان داد. در بررسی شاخص شیمیایی هیچ اسید آمینه ضروری در سه گونه ماهی کمبودی را در مقابسه با پروتئین مرجع نشان نداد. بر این اساس ترکیب استخوان هر سه گونه ماهی مورد مطالعه کیفیت خوبی را از نظر تغذیه ای نشان می دهند اما در برخی از پارامترها ضعف دارند. بهترین ترکیب مشاهده شده در ساردین پهلو طلایی بوده و کیلکای آنچوی و موتو ماهی در جایگاه بعدی هستند. در نتیجه به نظر می رسد استفاده از پودر استخوان این ماهیان بعنوان مکمل غذایی در صنایع غذایی توجیه پذیر باشد.

در این تحقیق اثرات پربیوتیک الیگوفروکتوز بر شاخص های رشد، بازماندگی، ترکیب لاشه و مقاوت در برابر تنش شوری بچه ماهیان نورس کلمه (Rutilu rutilus) بررسی شد. بچه ماهی ها با میانگین (± انحراف استاندارد) وزنی 0.67±0.03 گرم از استخرهای مرکز سیجوال استان گلستان تامین و با تراکم 100 عدد در تشت هایی با حجم تقریبی60 لیتر ذخیره سازی و پس از سازگاری، به مدت 7 هفته با جیره های آزمایشی حاوی 0 (شاهد)، 1، 2 و 3 درصد پربیوتیک الیگوفروکتوز تغذیه شدند (4 تیمار و 3 تکرار). در انتهای (هفته هفتم) دوره شاخص های رشد (وزن نهایی، افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، فاکتور وضعیت)، بازماندگی، ترکیب شیمیایی لاشه (رطوبت، خاکستر، چربی، پروتئین خام) و همچنین مقاومت بچه ماهی ها در برابر تنش شوری بررسی شد. نتایج بدست آمده نشان داد بچه ماهیان تغذیه شده با پربیوتیک وضعیت بهتری از نظر شاخص های رشد شامل وزن نهایی، نرخ رشد ویژه بیشتر، فاکتور وضعیت بهتر و ضریب تبدیل غذایی کمتری در مقایسه با تیمار شاهد داشتند. وزن نهایی و نرخ رشد ویژه در بچه ماهی های تیمار 2 درصد الیگوفروکتوز بطور معنی داری بیشتر از تیمار 1 درصد الیگوفروکتوز و شاهد بود. از نظر میزان افزایش وزن و شاخص وضعیت تفاوتی بین تیمارهای پربیوتیکی مشاهده نشد. بررسی ترکیب شیمیایی لاشه تفاوت معنی داری بین تیمارها نشان نداد. پربیوتیک بطور چشمگیری مقاومت بچه ماهی های کلمه را در برابر تنش شوری افزایش داد و بیشترین میزان بازماندگی در تیمار الیگوفروکتوز 3 درصد مشاهده شد.

یکی از شرایط ضروری در پرورش زئوپلانکتونها بخصوص پاروپایان اکسیژن محلول آب است زیرا بر رشد و پارامترهای تولید مثلی آنها تاثیرات مهمی دارد. تاثیر غلظت های مختلف اکسیژن محلول بر رشد و تولید سیکوپئید پاروپای Metacyclops gracilis تغذیه شده با جلبک میکروسکوپی سبز scenedesmus quadricauda در شرایط آزمایشگاهی بررسی گردید. تیمارهای آزمایشی حاوی 2، 3، 4 و 6 میلی گرم در لیتر از اکسیژن محلول بود. نتایج نشان داد که میانگین کل تولید M.gracilis (ناپلیوس+کپه پودید+بالغین) در اکسیژن محلول 2، 3، 4 و 6 میلی گرم در لیتر بترتیب 3666.7، 3133.3، 3600 و 3733.3 فرد در هر لیتر بدست آمد که بترتیب تولید ناپلیوس 1533.3، 2000، 2466.7 و 2800 فرد در هر لیتر و تولید کپه پودید 1266.7، 666.7، 600 و 600 فرد در هر لیتر بود. میزان رشد ویژه M.gracilis در دوره آزمایش 0.088، 0.082، 0.061 و 0.081 بر روز بترتیب در 2، 3، 4 و 6 میلی گرم در لیتر اکسیژن محلول بدست آمد. اگرچه در مجموع این تحقیق نشان داد که رشد و تولید گونه M.gracilis در غلظت های مختلف اکسیژن محلول (2 تا 6 میلی گرم در لیتر) انجام می گیرد، اما در غلظت های 4 و 6 میلی گرم در لیتر اکسیژن محلول جمعیت ناپلیوس ها و در غلظت های 2 و 3 میلی گرم در لیتر از اکسیژن محلول جمعیت افراد بالغ افزایش معنی داری داشت. این گونه می تواند بعنوان غذای زنده در پرورش لارو ماهی در صنعت آبزی پروری استفاده شود.

با توجه به اثرات نوکلئوتید جیره بر رشد و متابولیسم، این مطالعه با هدف تعیین اثر سطوح مختلف این ماده غذایی بر منابع انرژی بدن و عملکرد رشد بچه ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) (انجام پذیرفت. بچه ماهیان کپور با میانگین (انجراف استاندارد) وزن 7.5±0.2 گرم با 5 سطح نوکلئوتید جیره شامل مقادیر صفر، 0.1، 0.2، 0.3 و 0.4 درصد به مدت 8 هفته در مخازن پرورشی مورد تغذیه قرار گرفتند. غذادهی 5 بار در روز در حد سیری ماهیان صورت گرفت. پس از طی 56 روز، نتایج نشان داد با اینکه سطح 0.2 درصد بیشترین میزان رشد را از نظر وزن و طول نشان داد اما در خصوص سایر شاخص های اندازه گیری شده مانند درصد افزایش وزن، نرخ رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی، اختلافات حاصله معنی دار نبودند. آنالیز بیوشیمیایی نمونه های سرم و تجزیه لاشه نشان داد برخی شاخص های بیوشیمی ماهی تحت تاثیر تغذیه با سطوح مختلف نوکلئوتید قرار گرفته و در مورد منابع تامین انرژی شامل: گلوکز، تری اسیل گلیسرول، پروتئین کل و آلبومین سرم اختلاف معنی داری مشاهده نشده اما کلسترول و چربی لاشه اختلاف معنی داری را نشان داد. نتایج این تحقیق بیان کننده اثر مثبت نوکلئوتید جیره بر سنتز منابع انرژی و عملکرد رشد ماهی کپور معمولی بوده و با اینکه قابلیت سنتز این ماده در بدن وجود دارد اما سطح 0.2 درصد آن در جیره اثرات مثبتی بر رشد و برخی از شاخص های بیوشیمیایی گذاشت.

در این تحقیق غلظت فلزات سنگین (کادمیوم، سرب و مس) در بافت عضله، کبد و آبشش ماهی کفشک (Euryglossa orientalis) از خانواده Soleidae در دو منطقه صیادی شمال خلیج فارس، به نام بندر هندیجان (بحرکان) در استان خوزستان و بندر دیلم در استان بوشهر اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفت. در تابستان 1387 تعداد 50نمونه ماهی کفشک بصورت تصادفی از بنادر هندیجان و دیلم در سه ایستگاه جمع آوری گردید. یافت نمونه های ماهی با استفاده از روش MOOPAM هضم شده و غلظت فلزات کادمیوم، سرب و مس نمونه های آماده شده توسط دستگاه جذب اتمی (AAS) مورد سنجش قرار گرفت. عناصر کادمیوم، سرب و مس در هر یک از دو منطقه هندیجان و دیلم در بافتهای آبشش، کبد و عضله ماهیان نمایانگر اختلاف معنی دار می باشند. در منطقه هندیجان بیشترین میانگین (± انحراف استاندارد) کادمیوم و مس در بافت کبد ماهیان (بترتیب 2.11±0.22 و 366.41±15.63 میکروگرم/گرم وزن خشک) و کمترین میزان آنها در بافت عضله (بترتیب 0.70±0.07 و 5.08±0.27 میکروگرم/گرم وزن خشک) مشاهده گردید. در منطقه دیلم نیز بیشترین میانگین (± انحراف استاندارد) این عناصر در بافت کبد (بترتیب 1.47±0.10 و 240.24±10.50 میکروگرم/گرم وزن خشک) و کمترین میزان آن در بافت عضله (بترتیب 0.49±0.07 و 3.08±0.52 میکروگرم/گرم وزن خشک) مشاهده شد. در منطقه هندیجان بیشترین میانگین (± انحراف استاندارد) سرب در بافت آبشش (10.72±1.71 میکروگرم/گرم وزن خشک) و کمترین میزان آن در بافت عضله (5.20±0.05 میکروگرم/گرم وزن خشک) مشاهده گردید. در منطقه دیلم بیشترین میانگین (± انحراف استاندارد) این عنصر در بافت آبشش (6.91±0.52 میکروگرم/گرم وزن خشک) و کمترین میران ان در بافت عضله (4.09±0.52 میکروگرم/گرم وزن خشک) مشاهده شد. بطور کلی مطالعه حاضر نشان داد بافت های مختلف ماهی کفشک منطقه هندیجان دارای غلظت بیشتری از فلزات سنگین نسبت به منطقه دیلم می باشند. همچنین مقادیر کادمیوم و سرب در بافت عضله ماهی کفشک، در هر دو منطقه نمونه برداری (هندیجان و دیلم) از استانداردهای جهانی مانند WHO، FAO، ITS و ... از حد مجاز بالاتر بود.

در حال حاضر صیادان تالاب انزلی برای صید ماهیان استخوانی از تور گوشگیر ثابت استفاده می نمایند. این تحقیق با هدف مقایسه CPUE (صید به ازای واحد تلاش)، ترکیب گونه ای، فراوانی طولی و میزان آسیب پذیری ماهیان استخوانی تالاب انزلی با دو روش تور گوشگیر ثابت و تله مخروطی به مدت 5 ماه از آبان تا اسفند 1389 در تالاب انزلی صورت پذیرفت. برای این منظور 10 رشته تور گوشگیر ثابت و 10 دستگاه تله مخروطی مستقر گردید. میزان میانگین (± انحراف استاندارد) CPUE هر رشته تور گوشگیر ثابت 0.17±0.03 و هر دستگاه تله مخروطی 0.26±0.07 کیلوگرم در 24 ساعت بدست آمد که اختلاف معنی دار بود. همچنین میزان آن برای هر 100 مترمربع از تور گوشگیر ثابت و تله مخروطی بترتیب 1.36±0.28 و 2.14±0.54 کیلوگرم در 24 ساعت محاسبه گردید که اختلاف معنی دار بود. بیشترین فراوانی نسبی (درصد) ماهیان صید شده برای تور گوشگیر ثابت، ماهی کاراس با 38 درصد و برای تله مخروطی، اردک ماهی با 65 درصد تعیین گردید. ماهیان صید شده در تله های مخروطی از نظر ترکیب گونه ای با دامنه تغییرات کمتر ولی از نظر فراوانی طولی و وزنی با دامنه تغییرات بیشتری نسبت به تورهای گوشگیر ثابت بودند. میزان صدمات وارده به ماهی صید شده در تله های مخروطی در مقایسه با تورهای گوشگیر ثابت، کمتر و مدت زمان ماندگاری یا زنده بودن ماهی در آن بیشتر بود. نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از تله مخروطی به جای تور گوشگیر ثابت از نظر میزان صید، بازارپسندی و در نتیجه ارزش ریالی برای صیادان تالاب انزلی مقرون به صرفه تر خواهد بود و با بکارگیری این ابزار صید بر میزان درآمد آنان افزوده گردیده و همچنین آسیب کمتری به محیط زیست تالاب وارد می گردد.

شاخه نرمتنان از نظر تعداد و تنوع بعد از شاخه بند پایان بزرگترین گروه بی مهرگان می باشند (Barnes,1974). در بین نرمتنان، رده شکم پایان بزرگترین رده را تشکیل می دهند. توسعه انواع گوناگون این رده مربوط به شرایط مختلف زندگی آنها است که انواع شکم پایان در تکامل خود به آن سازگار شده اند. این رده نسبت به تمام گروههای عمده نرمتنان بیشترین پراکنش و گسترش جهانی را دارا هستند.از دیگر کاربردهای نرمتنان می توان به استفاده های پزشکی و دارویی اشاره نمود.

اسیدهای چرب از فراوانترین و جالب ترین گروهها در ترکیبات طبیعی هستند که از قارچها، جلبکها، ماهیان، نرمتنان و سایر موجودات دریایی جدا شده اند. اسیدهای چرب با زنجیره طولانی توسط آنزیم های جانداران به هیدروکربن های حلقوی یا غیر حلقوی تبدیل می شوند و این هیدروکربن ها بعنوان فرومون های تولید مثل جنسی، پروستاگلندین ها یا دفاع کننده های شیمیایی جانداران اهمیت دارند یا اسیدهای چرب هالوژن دار مانند اسیدهای چرب کلردار تشکیل می دهند که از سازندگان اصلی ترکیبات ارگانوهالوژن در جلبکها، ماهی ها، نرمتنان و سایر بی مهرگان بوده و این واکنش ها در حضور آنزیم هایی از گروه هالوپروکسیدازها انجام شده و نتیجه آن ایجاد ترکیباتی طبیعی مانند ایندولهای هالوژن دار است که فعالیت ضد التهابی و ضد سرطانی دارند.