Iranian Journal of Obstetrics, Gynecology and Infertility
Year:2014 | Volume: | Issue: |Papers Count:3

مقدمه: سرطان تخمدان از شایع ترین بدخیمی های ژنیکولوژیک همراه با افزایش زیاد مرگ و میر بیماران می باشد که این میزان مرگ و میر، ناشی از تاخیر در تشخیص می باشد. استفاده از تومور مارکرهای خاص که در مراحل اولیه قدرت تشخیص دارند، اقدامی بسیار موثر در بهبود نتایج درمانی می باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی سطح سرمی HSP70 و CA125 در بیماران مبتلا به تومورهای اپی تلیال تخمدان انجام شد. روش کار: این مطالعه تحلیلی در سال 91-1390 بر روی 37 بیمار مبتلا به سرطان اپی تلیال تخمدان و 35 بیمار مبتلا به توده لگنی خوش خیم انجام شد. قبل از عمل جراحی، نمونه خون از تمام بیماران گرفته شد. بیماران با سرطان تخمدان تحت عمل جراحی سایتوریداکتیو و مرحله بندی سرطان و بیماران با توده های خوش خیم تحت جراحی سیستکتومی یا اووفورکتومی قرار گرفتند. سطح سرمی HSP70 به روش ELISA و سطح سرمی CA125 به روش رادیوایمونواسی اندازه گیری شد. سرانجام سطح HSP70 و CA125 قبل از عمل بین دو گروه مقایسه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 16) و آزمون های فیشر، کای دو، تی دانشجویی، من ویتنی وANOVA  انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سن بیماران دارای توده بدخیم به طور معنی داری بیشتر از بیماران دارای توده خوش خیم بود (0.001>p). در 62.5% افراد هر دو گروه، شایع ترین علامت بالینی درد بود. در بیماران مبتلا به توده بدخیم، میانگین سطح CA125، 672.95±470.55 و میانگین سطح HSP70، 0.859±0.461 بود. متوسط سطح CA125 و HSP70 در گروه با تومور بدخیم اپی تلیال تخمدان به طور معنی داری بالاتر از گروه خوش خیم بود (به ترتیب 0.025=p و 0.001=p). نتیجه گیری: می توان از HSP70 در کنار CA125 جهت تشخیص زودرس توده های بدخیم تخمدانی استفاده کرد.

مقدمه: مایع منی به عنوان عامل مشارکت کننده در آماده سازی آندومتر برای لانه گزینی جنین مطرح می باشد. این نظر در تضاد با باورهای سنتی است که پاسخ های ایمنی به آنتی ژن های مایع منی را مانع بارورسازی و ایجاد بارداری می دانند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تلقیح پلاسمای مایع منی در موفقیت روش درمانی تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در درمان زوجین نابارور انجام شد. روش کار: این کارآزمایی بالینی در سال 1390 بر روی 140 زوج نابارور تحت درمان با روش تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در مرکز پژوهشی کلینیک نازایی و بهداشت تولید مثل کوثر شهر ارومیه انجام شد. افراد در دو گروه تلقیح پلاسمای مایع منی و بدون تلقیح قرار گرفتند. 30 تا 60 دقیقه قبل از انتقال جنین، نمونه منی از فریزر خارج و آماده تلقیح بعد از انتقال جنین گردید. سطح سرمی bHCG در روز 14 و سونوگرافی در هفته 6 تا 12 پس از انتقال جنین انجام شد و دو گروه از نظر پیامدهای مورد بررسی با یکدیگر مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: دو گروه از نظر تعداد تخمک های به دست آمده، تعداد جنین های منتقل شده و گرید جنین های انتقال یافته تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند p>0.05)). در بررسی میزان لانه گزینی بر اساس مثبت بودن نتیجه تست bHCG در دو گروه مورد مطالعه، نتایج تست در 18 نفر (25.5%) از بیماران گروه کنترل و 17 نفر (24.3%) از بیماران گروه مداخله مثبت بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (1=p). در گروه کنترل 2 مورد (11.1%) سقط و در گروه مطالعه 3 مورد (18.7%) سقط مشاهده شد که دو گروه از نظر سقط زودرس تفاوت معنی داری نداشتند (0.5=p). نتیجه گیری: تلقیح پلاسمای مایع منی بر پیامدهای باروری در بیماران تحت درمان با تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم تاثیری ندارد.

مقدمه: سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان ها در زنان می باشد. از آنجا که تغذیه، یکی از عوامل موثر در ابتلاء به این بیماری می باشد و عوامل غذایی نقش بالقوه در بروز سرطان پستان دارند، مطالعه حاضر با هدف بررسی دریافت فرآورده های لبنی، کلسیم، ویتامین D و خطر ابتلاء به سرطان پستان انجام شد.روش کار: این مطالعه مقطعی در سال 1390 بر روی 125 زن مبتلا به سرطان پستان در شهرستان سبزوار انجام شد. پرسشنامه مربوط به اطلاعات فردی و بسامد خوراک نیمه کمی مشتمل بر 160 نوع از اقلام غذایی، توسط پرسشگر مجرب تکمیل شد. اطلاعات غذایی به دست آمده با استفاده از نرم افزار Nutritioni (نسخه 4) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و روش های آمار توصیفی و فراوانی و آزمون غیر پارامتریک کای دو انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: دریافت فرآورده های لبنی، کلسیم و ویتامین D در زنان مورد مطالعه، کمتر از مقادیر استاندارد دریافت غذایی بود (0.05>p). همچنین درصد ابتلاء به سرطان پستان در افرادی که دریافت بالاتری از کلسیم، ویتامین D و فرآورده های لبنی در رژیم غذایی روزانه خود داشتند، نسبت به افرادی که دریافت پایین تری داشتند، کمتر بود. نتیجه گیری: دریافت فرآورده های لبنی، ویتامین D و کلسیم، خطر ابتلاء به سرطان پستان را در زنان کاهش می دهد.