مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1395 | دوره:16 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

مقدمه: کاردیومیوپاتی از جمله عوارض ناشی از دیابت است. به نظر می رسد هایپرگلیسمی طولانی مدت موجب افزایش بیان ژن گیرنده RAGE و در نتیجه فعالیت آبشار سیگنالینگی مسیرهای پاتوژنز در قلب رت های دیابتی نوع دو می شود، بنابراین فعالیت های بدنی ممکن است بتواند از طریق اثرگذاری بر هایپرگلایسمی در کاهش کاردیومیوپاتی موثر باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر بیان ژن VCAM, ICAM, RAGE در قلب رت های دیابتی شده با STZ بود.روش ها: 16 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن 20 ± 200 گرم به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه دیابتی مقاومتی (تعداد 8)، دیابتی کنترل (تعداد 8) تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی، 12 هفته تمرین مقاومتی را اجرا کردند و 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه ی تمرینی، رت ها بی هوش و قربانی شدند. سپس قلب آن ها خارج و با استفاده از روش Real time – PCR میزان بیان ژن VCAM, ICAM, RAGE طن چپ قلب اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد بیان ژن RAGE در بطن چپ قلب گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری یافت، بیان ژن ICAM،VCAM در گروه تمرین مقاومتی کمتر از گروه کنترل بود که این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: با توجه به کاهش معنی دار در بیان ژن RAGE و الگوی کاهشی اما غیر معنی دار در ژن ICAM VCAM،در بطن چپ رت های دیابتی که تمرین مقاومتی نموده اند، به نظر می رسد تمرین مقاومتی در شرایط دیابت یک روش تاثیرگذار بر کاهش فعالیت آبشار سیگنالینگی مسیرهای پاتوژنز در قلب رت های دیابتی نوع دو می باشد.

مقدمه: دیابت نوع دو یک اختلال متابولیکی است که با افزایش قندخون می تواند به اعصاب آسیب بزند. در این میان اندام های بسیاری تحت تاثیر قرار می گیرند، به ویژه پا که آسیب منجر به درد و در نهایت از دست دادن حس لامسه در این اندام می گردد که این عوامل، شرایط را برای ابتلا به زخم پای دیابتی مساعد می سازند. پلی مورفیسم (Thr399Ile) از ژن Toll Like Receptor4 (TLR4) سبب نقص در عملکرد پروتئین TLR4 که یک پروتئین مهم تنظیم کننده ی التهاب زخم است می گردد. این مطالعات با هدف بررسی پارامترهای تاثیرگذار بر عدم تعادل برنامه ی ضد التهاب و در نتیجه مزمن شدن التهاب و عدم بهبود زخم بنا گردیده است و در صورت تایید همبستگی پلی مورفیسم (Thr399Ile) با زخم پای دیابتی می توان از آن به عنوان مارکر زیستی پیش آگاهی دهنده استفاده کرد.روش ها: این مطالعه از نوع مورد - شاهد است. پلی مورفیسم (Thr399Ile) از ژن TLR4 در 100 بیمار دیابتی دارای زخم در گروه مورد و 120 بیمار دیابتی فاقد زخم در گروه شاهد با استفاده از تکنیک Tetra ARMS PCR تعیین ژنوتیپ گردید.یافته ها: آزمون Chi-square بین دو گروه شاهد و مورد، از نظر آماری یک اختلاف معنی دار را در فراوانی ژنوتیپ های(CC) ، (TT) و(CT)  متعلق به پلی مورفیسم (Thr399Ile) نشان داد (P=0.021).نتیجه گیری: یک ارتباط معنی دار بین پلی مورفیسم (Thr399Ile) از ژن (TLR4) و خطر ابتلا به زخم پای دیابتی در بین افراد مبتلا به دیابت نوع دو وجود دارد.

مقدمه: تشخیص به موقع بیماری دیابت به طور چشم گیری صدمات و آسیب های ناشی از این بیماری را در جامعه کاهش می دهد. دیابت بیماری است که علاوه بر پیشگیری، نیاز به مراقبت های فراوانی از قبیل پیش بینی صحیح میزان نوسانات سطح قندخون دارد. از مهم ترین عوارض این بیماری می توان به بیهوشی، کما و حتی مرگ اشاره کرد. امروزه در این بیماران، تعیین صحیح دز انسولین بر اساس تجربه و دانش پزشکان در کنار تعامل بیماران با آن ها مشخص می شود، هر چند که وجود خطاهای انسانی اجتناب ناپذیر است.روش ها: در این تحقیق 124 بیمار و 188 فرد سالم مشکوک به بیماری بر اساس 21 ویژگی (7 ویژگی به منظور تشخیص، 14 ویژگی به منظور پیش بینی دز انسولین) مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند، سپس سیستمی ارائه شد که ابتدا شناسایی یا تشخیص بیماری را انجام دهد، بعد برای افراد بیمار، مهم ترین داروی این بیماران، یعنی دز انسولین مشخص کند. سیستم پیشنهادی دارای دو مرحله (تشخیص بیماری و پیش بینی) و چندین زیر سیستم می باشد. در مرحله ی تشخیص بیماری، زیر سیستم هایی از قبیل سیستم فازی (Fuzzy) به منظور برآورد صحیح پیشرفت بیماری در بیماران، درخت تصمیم گیری (D-T) به منظور تهیه قوانین در سیستم فازی (فرآیند نگاشت فضای ویژگی (افراد) به خروجی (نتیجه ی تشخیص)) استفاده شده است. همچنین در مرحله ی پیش بینی دز انسولین از الگوریتم های کاوشی (BPSO) به منظور انتخاب بهترین ویژگی ها، الگوریتم های طبقه بندی (SVM) به منظور طبقه بندی ویژگی های موثر از غیر موثر و سیستم های انطباقی مصنوعی فازی - عصبی (ANFIS) برای پیش بینی نهایی داروی بیماران استفاده شده است.یافته ها: سیستم پیشنهادی بر اساس بهترین ویژگی ها در بانک داده تهیه شده در قالب ترکیب و تعامل موفق شد به دقت %95.1 دست یابد، که البته در هنگام مقایسه با سایر روش های معمول به سرعت قابل توجه و عملکرد مناسب آن و البته دقت بالای آن پی می بریم.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده به میزان قابل توجهی نسبت به تحقیقات قبلی بهبود یافت. همچنین در مقایسه با نتایج پزشکان، نشان دهنده ی عملکرد خوب در صحت پیش بینی سری زمانی غلظت قند خون است، چرا که سیستم پیشنهادی موفق شد، سطح قندخون تا 48 ساعت آینده را پیش بینی نماید.

مقدمه: خودکارآمدی با بهبود رفتارهای خودمراقبتی موجب ارتقاء کیفیت زندگی بیماران می گردد. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین عوامل مرتبط با خودکارآمدی سازگاری درک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو اجرا گردید.روش ها: این مطالعه ی مقطعی، از نوع توصیفی - تحلیلی بود که به مدت 9 ماه در سال 1394 انجام شد. 536 نفراز بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی - درمانی تابعه ی دانشگاه علوم پزشکی تهران به صورت تصادفی انتخاب و از طریق پرسش نامه روایی و پایای خودکارآمدی سازگاری درک شده، وضعیت خودکارآمدی سازگاری و عوامل مرتبط با آن، در آن ها مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز داده ها از آزمون های آماری تی تست، من - ویتنی، آنالیز واریانس و نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 23 استفاده شد.یافته ها: میان سن (p=0.013)، تحصیلات (p=0.036)، درآمد (p=0.002) و میزان HbA1c (p=0.049) با خودکارآمدی سازگاری درک شده کل رابطه ی آماری معنادار وجود داشت. اما متغیرهای جنس، شغل، مدت زمان ابتلا، وضعیت تاهل و سابقه ی خانوادگی و سابقه ی بیماری مزمن با هیچ کدام از ابعاد خودکارآمدی سازگاری درک شده ارتباط آماری معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: مداخلات مبتنی بر نظریه های سازگاری جهت افزایش خودکارآمدی سازگاری درک شده بیماران دیابتی بیشتر بر روی بیمارانی که دارای شرایط اقتصادی - اجتماعی پایین، سن بالا و با کنترل نامطلوب دیابت پیشنهاد می گردد.

مقدمه: غلبه بر موانع مرتبط با مراقبت از دیابت به عنوان زیرساختی منطقی در راستای توانمندسازی بیماران مبتلا در مدیریت زندگی با دیابت و شناخت عوامل موثر بر این موانع به شمار می آید. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مداخله ی آموزشی مبتنی بر مدل بزنف بر موانع آگاهی، سبک زندگی، سازگاری و حمایتی در زندگی با دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و عوامل موثر بر آن طراحی و اجرا شد.روش ها: این مطالعه یک مداخله ی نیمه تجربی دو گروهی بود که روی 168 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی ماه های مرداد و شهریور سال 94 انجام شد. قبل از اجرای مداخله، پرسش نامه موانع زندگی با دیابت و پرسش نامه بر اساس سازه های الگوی بزنف تکمیل گردید که بعد از انجام پیش آزمون با تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله و مقایسه با روش بلوک های چهارتایی تصادفی شده انتخاب شدند و در دو گروه مداخله و کنترل تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران مبتلا به دیابت گروه مداخله، تحت شش جلسه ی آموزشی 45 تا 60 دقیقه ای به عنوان مداخله آموزشی قرار گرفتند و آموزش جلسه ی پنجم را به همراه خانواده خود و کادر درمانی مربوطه دریافت کردند. طراحی برنامه ی آموزشی بر اساس سازه های مدل بزنف (آگاهی، نگرش، نرم های انتزاعی، عوامل قادر کننده و قصد رفتاری) و محتوی آموزشی بر اساس موانع زندگی با دیابت (آگاهی و باور، سبک زندگی، حمایتی و سازگاری) تدوین گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون های آماری T مستقل و T زوجی تجزیه، ویلکاکسون، مک نمار و من یو ویتنی تحلیل شدند. سطح معناداری در مطالعه، کمتر از 5% در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج نشان داد، بین نمره ی دریافتی مربوط به مولفه های آگاهی، سبک زندگی، سازگاری و حمایتی موانع زندگی با دیابت و آگاهی، نگرش، نرم های انتزاعی، عوامل قادر کننده و قصد رفتاری متغیرهای اجزای مدل بزنف در گروه مورد قبل و بعد از مداخله آموزشی اختلاف معناداری وجود داشت (p<0.05).نتیجه گیری: آموزش بیماران دیابتی نوع دو بر اساس الگوی بزنف به عنوان الگوی آموزشی موثر می تواند به کاهش مولفه های آگاهی، سبک زندگی، حمایتی و سازگاری موانع زندگی با دیابت منجر شود.

مقدمه: هدف مطالعه ی حاضر بررسی تاثیر سه برنامه ی تمرینات هوازی - مقاومتی با شدت های مختلف بر کنترل متابولیک و سطوح ویسفاتین در مردان مبتلا به دیابت نوع دو بود.روش ها: 43 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو به صورت تصادفی در 4 گروه (سه گروه تمرینات ترکیبی 1، 2، 3 و گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته تمرینات ترکیبی هوازی - مقاومتی را با شدت های مشخص (گروه 1: مقاومتی 60-50% یک تکرار بیشینه - هوازی 80-70 % ضربان قلب بیشینه، گروه 2: مقاومتی 70-60% یک تکرار بیشینه – هوازی 70-60% ضربان قلب بیشینه و گروه 3: مقاومتی 80-70% یک تکرار بیشینه - هوازی 60-50% ضربان قلب بیشینه) اجرا کردند. فرآیند خونگیری به منظور تعیین سطوح ویسفاتین، انسولین، گلوکز ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله قبل و پس از 12 هفته، اجرا شد.یافته ها: پس از 12 هفته تمرین سطوح ویسفاتین و مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله در هرسه گروه تمرینی و گلوکز ناشتا در گروه 2 تمرینات ترکیبی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05). در هر سه گروه تمرینی حداکثر اکسیژن مصرفی به طور معناداری افزایش یافت (P<0.05). تفاوت معنی داری در وزن، نمایه ی توده ی بدنی، درصد چربی، سطوح انسولین و مقاومت به انسولین بین گروه ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: 12 هفته تمرینات ترکیبی با شدت های اجرا شده به واسطه ی کاهش سطوح ویسفاتین و هموگلوبین گلیکوزیله و بهبود توان هوازی می تواند در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مفید باشد. علاوه بر فواید فوق، تمرینات ترکیبی با شدت 70-60 % یک تکرار بیشینه، 70-60 % ضربان قلب بیشینه به واسطه ی کاهش گلوکز ناشتا می تواند مزیت های مثبت بیشتری را نصیب این بیماران نماید.