بیماری های پوست
سال:1384 | دوره:8 | شماره:5 (پیاپی 33) |تعداد مقالات:20

پسری 15 ساله به علت یک توده سریعا بزرگ شونده در ناحیه پشت به درمانگاه پوست مراجعه کرد. ضایعه در طی 50 روز قبل به وجود آمد و به حداکثر رشد خود رسید. ضایعه بدون درد، خون ریزی و ترشحات چرکی بود. در معاینه بالینی، تومور منفرد در اندازه 2.5×3 سانتی متر، صورتی مایل به قرمز، نسبتا سفت، متحرک و بدون درد در ناحیه پشت شانه وجود داشت. (تصاویر شماره 1 و 2). تومور به طور کامل جراحی شد که دارای چسبندگی در اطراف بود. ضایعه به آسیب شناسی فرستاده شد. (تصاویر شماره 3 و 4).

بیمار آقای 20 ساله افغانی الاصل است که به علت وجود ضایعه های پوستی بنفش رنگ از بدو تولد در ناحیه صورت به درمانگاه پوست بیمارستان رازی مراجعه کرد. بیمار از بدو تولد ماکول های متعدد قرمز رنگ در ناحیه صورت، تنه و اندام ها داشته است که ضایعه های بیمار به تدریج با افزایش سن، تیره تر و مشخص تر شد. بیمار سابقه تشنج، مشکل چشمی یا اختلال اسکلتی را ذکر نمی کرد. هم چنین مشکل پوستی مشابه در بستگان بیمار وجود نداشت. در معاینه بیمار، در سمت چپ و راست صورت ماکول های متعدد به رنگ بنفش تیره با نمای port wine stain دیده شد (تصویر شماره 1). سه ضایعه مشابه در ناحیه تنه بیمار و ضایعه های متعدد مشابه در ناحیه ساق و پشت پای بیمار وجود داشت (تصویر شماره 2). علاوه بر port wine stain های متعدد ota nevus نیز به شکل تغییر رنگ آبی خاکستری در اطراف چشم راست بیمار که اسکلرای چشم را نیز درگیر کرده بود، در سمت راست صورت دیده می شد (تصویر شماره 3). مشاوره چشم برای رد همراهی ضایعه های چشمی در بیمار صورت گرفت و نتایج معاینه های چشمی بیمار نشان داد که درگیری چشمی در بیمار وجود ندارد. هم چنین نتیجه CT-scan مغز و پرتونگاری ستون فقرات بیمار طبیعی بود.

بیمار دختر 8 ساله ای است که به علت کاهش موهای سر و ابروها، از بدو تولد مراجعه کرده است. پدر و مادر بیمار نسبت فامیلی نزدیک دارند ولی سابقه خانوادگی بیماری مشابه را ذکر نمی کنند. در معاینه، موهای سر کم پشت، کوتاه (به طول تقریبی یک تا یک و نیم سانتی متر) و مجعد و موهای ابروها نیز تنک بود. در بررسی به عمل آمده، سایر قسمت ها مالفورماسیون های ذیل را داشت: پرده پوستی در پشت هر دو زانو که از پشت پاشنه تا ایسکیوم ادامه داشت، فقدان کامل انگشتان پا (تصویر شماره 1)، سین داکتیلی در انگشتان سوم و چهارم دست راست (تصویر شماره 2)، بقایای شکاف لب فوقانی (که تحت عمل جراحی قرار گرفته بود)، شکاف کام، supernumerary و pectus excavatum (تصویر شماره 3). نمونه موهای بیمار برای تریکوگرام فرستاده شد که فاقد هر گونه تغییر اختصاصی بود.

زمینه و هدف: ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان، خط اول درمان لیشمانیوز جلدی هستند، ولی به دلیل عوارض بالقوه این داروها، کوشش برای یافتن داروی خوراکی یا موضعی با اثر بخشی بالا و عوارض کم در درمان سالک ادامه دارد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر درمانی امپرازول خوراکی همراه با دوز پایین گلوکانتیم سیستمیک با اثر گلوکانتیم سیستمیک با دوز استاندارد در لیشمانیوز جلدی بود. روش اجرا: در طی یک کارآزمایی بالینی، 150 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی واجد شرایط به طور تصادفی در 3 گروه درمانی قرار گرفتند:1) تزریق داخل عضلانی گلوکانتیم به مقدار 60 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز و دارونما خوراکی (3 هفته).2) امپرازول خوراکی 40 میلی گرم در روز و تزریق داخل عضلانی گلوکانتیم به مقدار 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز (3 هفته).3) تزریق داخل عضلانی گلوکانتیم به مقدار 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز و دارونما خوراکی (3 هفته).کارآمدی این روش درمانی، هر دو هفته تا 3 ماه از شروع درمان در سه سطح بهبودی کامل، بهبودی نسبی و بدون بهبودی مورد بررسی و نتایج از طریق آزمون های X2، Mann-Whitney، Kaplan-Mayer و ANOVA به کمک نرم افزار SPSS 10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در پایان 3 ماه، بهبودی کامل و نسبی به ترتیب در گروه 1 (43 بیمار) 93% و 0% و به طور معنی داری بیش تر از دو گروه دیگر بود. در گروه 2 (36 بیمار) بهبودی کامل و نسبی به ترتیب 88.9% و 2.8% و در گروه 3 (45 بیمار) 80% و 2.2% بود. تفاوت بین گروه های 2 و 3 معنی دار بود (p<0.05).نتیجه گیری: امپرازول خوراکی و دوز پایین گلوکانتیم سیستمیک، اگر چه از گلوکانتیم سیستمیک با دوز استاندارد در درمان لیشمانیوز جلدی اثربخشی کم تری دارد ولی در بیماران پرخطر (بیماری های قلبی، کلیوی، کبدی) با نظر پزشک متخصص مسوول می تواند به عنوان یک درمان جایگزین، به کار برده شود.

زمینه و هدف: تاکنون در مورد ارتباط بین مایکوزیس فونگوییدیس mycosis fungoides (MF) و نوع لوکمیک آن سندرم سزاری Sezary syndrome (SS) با عفونتHuman T Lymphotropic Virus 1 (HTLV1) نتایج متفاوتی گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی نسبی عفونت HTLV1 در بیماران مبتلا به MF بود.روش اجرا: در یک مطالعه مورد - شاهد، 150 بیمار مبتلا به MF مراجعه کننده به بیمارستان رازی که تشخیص آنها از طریق بالینی و آسیب شناسی به اثبات رسیده و همچنین 150 فرد سالم از نظر وجود عفونت HTLV1 مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. روش بررسی از طریق آزمایش ELISA روی سرم بود که موارد مثبت با تست western blot تایید شدند.یافته ها: از نظر عفونت HTLV1 سه بیمار از 150 بیمار مبتلا به MF و 2 مورد از 150 مورد سالم مثبت بودند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که در ایران عفونت HTLV1 با بیماری MF همراهی ندارد.

زمینه و هدف: (FDE) Fixed drug eruption یکی از انواع بثورات دارویی است که سبب ابتلای پوست یا مخاط می شود و پس از مصرف مجدد دارو در همان محل (محل های) قبلی عود می کند. این مطالعه با هدف تعیین ویژگی های بالینی و عوامل ایجاد کننده FDE صورت گرفت.روش اجرا: این مطالعه توصیفی case-series روی یک صد بیمار مبتلا به FDE صورت گرفت که به درمانگاه سرپایی پوست بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران در عرض مدت شش سال مراجعه کرده بودند. تشخیص اولیه FDE بر اساس یافته های بالینی انجام می شد که پس از بهبود کامل ضایعه اولیه با باقی ماندن پیگمانتاسیون قهوه ای رنگ در پوست همراه بود. برای تایید تشخیص، از تست تشخیصی challenge test به شکل مصرف خوراکی دوز واحد از داروی مورد نظر با مقدار کم استفاده شد که با ظهور مجدد ضایعه در مکان قبلی همراه بود.یافته ها: بیش ترین موارد ناشی از حساسیت به داروهای کوتریموکسازول و کدیین بود که 88% و 3% را شامل می شد. شایع ترین محل بروز FDE در بیماران مذکر، ناحیه گلنس آلت تناسلی و در بیماران مونث پوست تنه و قفسه سینه بود که به ترتیب در 57.7% افراد مذکر و 48.3% افراد مونث مورد مطالعه دیده شد. در یک مورد از بیماران، حساسیت به چند دارو به شکل حساسیت به کوتریموکسازول، کدئین و تتراسیکلین مشاهده شد که پس از بهبود ضایعه های اولیه مجددا با تجویز انفرادی هر کدام از سه دارو، ضایعه ها در همان محل اولیه بروز کردند. بسیاری از بیماران به طور هم زمان داروی استامینوفن هم مصرف می کردند ولی موردی از حساسیت به این دارو اثبات نشد.نتیجه گیری: کوتریموکسازول شایع ترین داروی عامل FDE است.

زمینه و هدف: رویش موهای ناخواسته یکی از مشکلاتی است که از مدت ها قبل به علت حساسیت بیماران تحقیق های بسیاری را به خود اختصاص داده است. از این جهت روش های مختلفی به منظور برداشت این موها ارایه شده است. با توجه به این که لیزر یکی از جدیدترین روش های برداشت موهای ناخواسته است، در این مطالعه بر آن شدیم اثربخشی و عوارض آن را در بیماران ایرانی بررسی کنیم. روش اجرا: مطالعه روی 58 نفر از متقاضیان برداشت موهای ناخواسته و مراجعه کننده به مرکز لیزر درمانی بیمارستان شهید بهشتی اصفهان صورت گرفت. در اولین جلسه، تست لیزر دیود با انرژی 42 تا 61 ژول بر سانتی متر مربع به اجرا درآمد و در صورت نبود واکنش شدید پوستی، چهار جلسه لیزرتراپی با فواصل 1 الی 1.5 ماه وسیله لیزر دیود با طول موج 810 نانومتر، spot size برابر 5 میلی متر و مدت پالس برابر 200 هزارم ثانیه صورت گرفت. معیار مورد استفاده جهت تعیین میزان اثربخشی لیزر دیود، مقایسه تعداد موها در واحد سطح و نیز عکس های گرفته شده قبل و یک ماه پس از پایان دوره درمان بود. بیماران مزبور تا چهار ماه پس از آخرین جلسه درمانی تحت مراقبت و پی گیری قرار گرفتند. یافته ها: جمعا 58 بیمار از بانوان مراجعه کننده به مرکز لیزر درمانی، با متوسط سن 30 سال و تیپ های پوستی II, III, IV )تقسیم بندی (Fitzpatrick و رنگ موی غالبا سیاه در محل درمان، تحت مداوا قرار گرفتند. در این بررسی میزان اثربخشی لیزر دیود در از بین بردن موهای ناخواسته 64% بوده است. بهترین پاسخ به درمان در تیپ پوستی IV (70.4%) مشاهده شد. شایع ترین عارضه (34.5%) اریتم گذرای چند ساعته بلافاصله بعد از لیزر درمانی بود. در این بررسی بین میزان انرژی و میزان اثربخشی لیزر دیود در درمان موهای ناخواسته رابطه آماری معنی داری معکوس و (P<0.05 و r=-0.29) وجود داشت، ولی این رابطه، بین سن بیماران و میزان اثربخشی، مستقیم و معنی دار (P<0.05 و r=0.42) بود. نتیجه گیری: لیزر دیود با طول موج 800 نانومتر در برداشت موهای ناخواسته روش موثری است و عوارض محدودی دارد. با توجه به تاثیر سن و میزان انرژی دستگاه بر میزان اثربخشی لیزر دیود در درمان موهای ناخواسته به نظر می رسد این دو عامل باید مورد توجه بیش تری قرار گیرند.

زمینه و هدف: لیشمانیازیس گروهی از بیماری های ناشی از تک یاخته جنس لیشمانیا است. به علت دشواری روش های کنترل این بیماری، به نظر می رسد که یافتن واکسنی موثر تنها راه برد کنترل این بیماری باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان مصونیت زایی واکسن L.major کشته شده به وسیله حرارت و رسوب در آلوم (Alum-ALM) مخلوط با Mycobacterium vaccae به عنوان یاور در موش بود. روش اجرا: غلظت های مختلف واکسن Alum-ALM مخلوط با غلظت های مختلف M.vaccae یا BCG در سه نوبت به 11 گروه 10 تایی موش ماده Balb/c تزریق شد. روند افزایش ضخامت کف پای موش ها بعد از چالش با انگل عفونت زای L.major و بار انگل در بافت زنده در گروه های مختلف مقایسه شد. آزمون جلدی لیشمانین و میزان سایتوکاین ها IFN-γ و IL-4 در کشت سلولی و پادتن IgG total و ایزوتوپ های IgG1 و IgG2a در سرم، مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در گروه هایی که دوز پایین Alum-ALM مخلوط با M.vaccae دریافت کرده بودند افزایش IFN-γ و کاهش IL-4 مشاهده شد. در گروه هایی که BCG دریافت کرده بودند اختلاف معنی داری با گروه شاهد در آزمون جلدی و اندازه IFN-γ وجود داشت و کاهش بار انگل نیز مشاهده شد. در گروهی که دوز بالا Alum-ALM همراه با دوز بالا M.vaccae دریافت کرده بودند، اختلاف معنی داری با گروه شاهد در ضخامت کف پا، میزان IL-4، آزمون جلدی پادتن IgG1 وجود داشت. در یک موش از این گروه بار انگل، افزایش چشم گیری نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه تزریق M.vaccae همراه با دوز پایین Alum-ALM گرچه قادر به ایجاد مصونیت در موش های Balb/c نبود، ولی الگوی سایتو کاینی را به نفع پاسخ Th1 تغییر داد. هم چنین دوزهای مختلف Alum-ALM مخلوط  با BCG سیستم ایمنی را به نفع پاسخ Th1 تغییر داد و در این مورد بین دو یاور BCG و M.vaccae تفاوت معنی داری وجود نداشت. از طرفی، تزریق دوز بالای Alum-ALM همراه با دوز بالای M.vaccae پاسخ سیستم ایمنی را به سمت تحریک نوع Th2 پیش برد.  

زمینه و هدف: تحقیق های انجام شده نشان داده است که کاربرد جریان الکتریکی از نوع میکرو روی شکستگی ها موجب تسریع بخشی التیام آن ها شده است. هدف از این مطالعه بررسی آثار کاربرد جریان الکتریکی میکرو بر فرایند التیام زخم برشی با ضخامت کامل پوست خرگوش به روش های بافت شناسی و تنسیومتری بود. روش اجرا: 30 راس خرگوش نر بالغ به طور تصادفی به گروه های شاهد و تجربی تقسیم شدند. هر گروه به سه گروه کوچک تر با دوره های بررسی 4 و 7 و 15 روزه تقسیم و در پوست هر خرگوش یک زخم برشی ایجاد شد. خرگوش های گروه تجربی روزانه به وسیله جریان الکتریکی میکرو به مدت 2 ساعت تیمار شدند؛ (شدت خروجی 200 µA، دانسیته جریان 66 µA بر سانتی متر مربع، فرکانس 0.5 هرتز(. در 3 جلسه اول پولاریته، منفی و در روزهای بعد مثبت بود. مطالعه هایی در زمینه ی بافت شناسی و تنسیومتری صورت گرفت. در مطالعه بافت شناسی سلول های نوتروفیل و فیبروبلاست و مقاطع عروق شمارش شد و در مطالعه ی تنسیومتری، قدرت کشش نمونه ها به دست آمد. داده ها با روش آماری Student t test تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته ها: در روز هفتم، فیبروبلاست های گروه تجربی (862.6±70.1) به طور معنی داری(P<0.05)  بیش تر از گروه شاهد (468.2±59) و در روز پانزدهم قدرت کشش گروه تجربی (2138.2±212.2) به طور معنی داری (P<0.05) بیش تر از گروه شاهد (1443.1±218.8) بود. نتیجه گیری: کاربرد جریان الکتریکی میکرو بر زخم برش پوست خرگوش موجب تسریع فرایند التیام زخم شد.

زمینه و هدف: بیماری های پوستی یکی از مشکلات رایج بیمارانی است که روزانه به پزشکان مراجعه می کنند. لیکن تحقیق های اپیدمیولوژیک که میزان این بیماری ها را در نقاط مختلف کشور نشان دهد و الگوی انتشار این بیماری ها را تعیین کند بسیار اندک بوده و آگاهی ما در این زمینه ناقص است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان انتشار و نوع بیماری های پوستی در مناطق روستایی شهرستان همدان در سال 1380 بوده است. روش اجرا: این پژوهش به روش تصادفی خوشه ای بر روی 9450 نفر از افراد ساکن در روستاهای همدان انجام گرفته است. تمامی افراد توسط پزشک همگن، مورد معاینه پوستی قرار گرفتند و برای تشخیص دقیق تر نمونه برداری از ضایعه های مشکوک شد. نتایج معاینه ی هر بیمار در فرم مربوط وارد شد و در پایان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: شایع ترین بیماری های پوستی در این منطقه به ترتیب پیتیریازیس آلبا 21 درصد، ملاسما 18.5 درصد، درماتیت ها 16.5 درصد، اختلال های ناخنی 13 درصد و آکنه 11.7 درصد بود. هم چنین سر و گردن با 66% موارد، شایع ترین محل انتشار ضایعه های پوستی بود. 58.3 درصد بیماران، مرد و 41.7 درصد زن بودند و طیف سنی آن ها از 1 تا 75 سال بود. نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که شیوع و الگوی انتشار بیماری های پوستی در همدان با سایر نقاط دنیا متفاوت است. به خاطر فقدان پژوهش های مشابه در سایر نقاط کشور، چنین تحقیق هایی ضروری به نظر می رسد. در ضمن با آموزش های لازم به مردم می توان باعث کاهش شدت و دوره این بیماری ها شد و هزینه های مربوط را تقلیل داد و ارتقا سطح سلامت مردم را فراهم آورد.

زمینه و هدف: زونا یا هرپس زوستر به علت فعال شدن مجدد ویروس واریسلا زوستر باقی مانده در اعصاب محیطی پس از ابتلا به آبله مرغان و بهبودی از آن، تظاهر می یابد، مطالعه حاضر به منظور تعیین فراوانی زونا در مراجعان به درمانگاه عفونی دانشگاه علوم پزشکی یزد طی سال های 178 تا 1383 صورت گرفت. روش اجرا: این مطالعه مقطعی برای جمع آوری آگاهی ها با استفاده از روش مصاحبه ای و مشاهده ای به اجرا در آمد. یافته ها: از مجموع 109 بیمار مراجعه کننده ی مبتلا به زونا 52% مرد بود و بیش ترین فراوانی آن در گروه سنی 60 تا 70 سال قرار داشت. بیش ترین تعداد مراجعه کننده در فصل تابستان و کم ترین تعداد آن در فصل بهار بود. شایع ترین درماتوم گرفتار، توراسیک (49%) و سپس به ترتیب سرویکال (25%)، لومبوساکرال (21%) و تری ژمینال (12%) بوده و گرفتاری هم زمان دو طرف بدن در 3% موارد مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بسیار شبیه تحقیق های دیگر در ایران و خارج از ایران است به طوری که با افزایش سن، شانس ابتلا به بیماری افزایش می یابد، در دو جنس تقریبا به یک میزان مشاهده می شود و در گرفتاری سمت راست و چپ بدن تفاوت چندانی وجود ندارد، شایع ترین درماتومی که گرفتار می شود درماتوم توراسیک است.

زمینه و هدف: مایکو باکتریوم لپره مایکوباکتریوم اجباری درون سلولی است که در سلول های پوست، اعصاب محیطی و ماکروفاژها، تکثیر می یابد و عامل بیماری جذام می باشد. رشد نکردن در محیط های کشت آزمایشگاهی (in vitro) و طولانی بودن زمان تکثیر (حدودا 14-11 روز) از ویژگی هایی است که کار با این باکتری را در آزمایشگاه با مشکل روبرو کرده است. یکی از روش هایی که امروزه برای تشخیص میکروارگانیزم های مختلف مورد استفاده قرار می گیرد، بهره گیری از روش واکنش زنجیرهای پلیمراز (PCR) است. در این مطالعه با بهره گیری از دو آنتی ژن شاخص مایکوباکتریوم لپره نسبت به تشخیص آزمایشگاهی آن، به روش PCR اقدام شد. روش اجرا: پرایمرهای اختصاصی برای ژن های کد کننده آنتی ژن های 18 و 36 کیلودالتونی مستقیما بر نمونه های بیوپسی پوست 15 بیمار ایرانی مبتلا به جذام مورد استفاده قرار گرفتند. یافته ها: با این روش، قطعات خاصی از ژن های اختصاصی M.leprae با پرایمرهای طراحی شده در 5 بیمار تکثیر یافت. نتیجه گیری: با توجه به تکرارپذیری آزمایش و تایید آن توسط آنزیم های محدودگر و تعیین توالی در کشور آلمان، این دو سایت می تواند به عنوان جایگاه های اختصاصی و مناسب برای تشخیص مولکولی افراد مقیم در مناطق آلوده به جذام، افراد مشکوک به جذام و بیماران جذامی مورد استفاده قرار گیرد.

دیابت شایع ترین بیماری اندوکرین است که با هیپر گلیسمی در اثر نقص ترشح انسولین (IDDM)، اختلال عملکرد انسولین یا هر دو (NIDDM) مشخص می شود. در این مقاله بر تظاهرهای جلدی دیابت مروری شده است. تظاهرهای پوستی دیابت در قالب چهار گروه اصلی شامل عوارض مرتبط با دیابت (مانند نکروبیوزیس لیپوییدیکا و درموپاتی دیابتی)، عفونت های پوستی در دیابت، علایم پوستی ناشی از عوارض دیابت (مانند زخم های دیابتی) و واکنش های پوستی به درمان های دیابت عرضه می شود. تظاهرهای جلدی در حدود دو سوم بیماران مبتلا به دیابت روی می دهد که می تواند از عوارض میکروواسکولار، اختلال بهبود زخم یا سایر موارد ناشناخته ایجاد شود. تظاهرهای جلدی در دیابت اغلب پس از شروع بیماری زمینه ای به وجود می آیند ولی گاهی ممکن است سال ها قبل از تشخیص دیابت ظاهر می شوند.

Basal cell carcinoma (BCC) شایع ترین شکل سرطان پوست است که انواع ندولر، سطحی، میکروندولر، مورفه آفورم، پیگمانته، متاتیپیکال و فیبرواپیتلیوماپینکوس را دارد. در این گزارش سه بیمار مبتلا به BCC معرفی می شوند که تحت درمان با کرایوسرجری با ازت مایع قرار گرفتند. پاسخ به درمان خوب بود و بیماران با فواصل منظم پی گیری و معاینه شدند و تا حدود 25 ماه پس از درمان، عودی مشاهده نشد. این روش برای درمان بعضی انواعBCC  خوب، ارزان و سریع است.

تاکنون همراهی های پوستی ویژه ای را در مورد افراد مبتلا به پوسته ریزی تکراری و موضعی کف دست ها، گزارش نکرده اند. در این مقاله بیماری گزارش می شود که مشخصه های بالینی واضح و ویژه این بیماری را داشته و ضمنا به «خال عروقی لکه شرابی» هم مبتلا بوده است. همراهی این دو مورد در منابع علمی پوست تا به حال گزارش نشده است. ضمنا نکته قابل توجه در بیمار مزبور این است که ضایعه یک طرفه و به وضوح به مکان خال عروقی لکه شرابی محدود بوده است.

نوکاردیوز جلدی، بیماری حاد تا مزمن چرکی است که وسیله باکتری گرم مثبت هوازی ایجاد می شود. بیماری ممکن است محدود به پوست باشد یا به صورت سیستمیک تظاهر کند. در نوع جلدی، ضایعه ها معمولا بعد از تروما، به صورت سلولیت، پوستول، آبسه یا پیودرما تظاهر می کند. شایع ترین عامل نوکاردیوز جلدی، Nocardia brasiliensis است. در این جا مرد جوانی گزارش می شود که به دنبال تصادف و پرتاب بدن به زمین که به قطع دست راست وی منجر شد، در نزدیکی محل قطع عضو دچار نوکاردیوز جلدی شد که با کوتریموکسازول تحت درمان کامل قرار گرفت.