بیماری های پوست
سال:1386 | دوره:10 | شماره:2 (پیاپی 40) |تعداد مقالات:15

سردبیر محترم، اشعه خورشید، طیف وسیعی از طول موج است که 10 درصد آن اشعه ماوراء بنفش با طول موج 400-100 نانومتر است. اشعه ماوراء بنفش بر اساس طول موج شامل UVB (290-320), UVA (320-400) و UVC (100-290) است. آثار اشعه ماوراء بنفش بر پوست به دو دسته تقسیم می شوند: آثار کوتاه مدت شامل برنزه شدن، قرمزی و آفتاب سوختگی، گرمازدگی (عارضه فوری در اثر مواجه زیاد با اشعه آفتاب) و آثار بلند مدت در اپی درم و درم شامل لنتیگو، کراتوز آکتینیک، سرطان سلول های بازال، سرطان های سلول های سنگ فرشی، ملانوما، تخریب رشته های کلاژن و الاستین، پیری پوست و تلانژکتازی است.

دختری 14 ساله با شکایت تورم انگشتان از حدود چند سال قبل مراجعه کرد. در معاینه تورم قرینه در سطح پشتی و کناره های فالانکس پروگزیمال انگشتان 3, 2 و 4 مشاهده شد (تصویر شماره 1). در معاینه سیستمیک و پوست و مخاط بیمار هیچ نکته پاتولوژیک یافت نشد.شرح حالی از ترومای مکانیکی یا جویدن عادتی انگشتان وجود نداشت. در رادیوگرافی به عمل آمده از دستان بیمار، هیچ یافته غیر طبیعی گزارش نشد.

حرفه پزشکی از گذشته های بسیار دور حرفه ای مقدس و قابل احترام بوده و بزرگان این حرفه از بقراط و جالینوس گرفته تا ابن سینا، سعی فراوان در حفظ قداست آن داشته اند که این مهم تا زمان ما نیز ادامه یافته است. با توجه به این که تخطی از استاندارد حرفه ای در رشته پزشکی موجب خدشه دار شدن این حرفه مقدس خواهد شد، لذا آگاهی پزشکان از قوانین حاکم بر امور پزشکی از اهمیت به سزایی برخوردار است. رعایت تکالیف حرفه ای و اخلاقی یاد شده موجب اعتماد و اطمینان بیش تر بیماران به پزشک و نیز حفظ شان و جایگاه معنوی جامعه پزشکی خواهد شد و با توجه به این انتظارها است که قانون گذار برای حفظ سلامت این حرفه مجازات نسبتا شدیدی را برای مختلف های ملبس به کسوت پزشکی در نظر گرفته است.

زمینه و هدف: درمان زگیل های مقاوم، مشکل بالینی شایعی است. در این زمینه ایمونوتراپی با دی فنیل سیکلوپروپنون (DCP) به عنوان یک حساس کننده تماسی آلرژیک، موفق بوده است. هدف از این مطالعه ارزیابی مصرف DCP در درمان زگیل های مقاوم بوده است.روش اجرا: از بین مراجعه کنندگان به بیمارستان رازی در سال 1383، نوزده بیمار دارای زگیل های متعدد و مقاوم (حداقل به دو روش درمانی معمول پاسخ نداده باشند)، به وسیله محلول 2 درصد DCP حساس شدند و سپس غلظت 1 درصد برای کف پا و 0.2 درصد برای سایر نقاط جهت شروع درمان زگیل به کار رفت.یافته ها: دو بیمار به رغم سه بار استفاده از دارو هیچ واکنشی نشان ندادند که از مطالعه خارج شدند. سه بیمار، درمان را به علت عوارض جانبی (ضایعه های اگزمایی لوکالیزه شدید و خارش) قطع کردند. در میان بیماران باقی مانده، 6 بیمار مذکر و 8 بیمار مونث بودند که در 10 بیمار (71.5 درصد) بهبودی کامل زگیل ها مشاهده شد. اکثر این بیمارن درمان را به خوبی تحمل کردند. عوارض جانبی گزارش شده شامل خارش موضعی (21 درصد)، ضایعه های اگزمایی دور دست (10.5 درصد) و تاول موضعی (26.3 درصد) بود. به طور متوسط بیماران 5 نوبت درمان دریافت کردند.نتیجه گیری:ایمونوتراپی موضعی به کمک DCP برای زگیل های مقاوم یک روش درمانی موثر است که با توجه به میزان پاسخ درمانی بالا، ایجاد نکردن اسکار و بدون درد بودن آن، توصیه می شود تا به عنوان خط اول درمانی زگیل های مقاوم مدنظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: پسوریازیس یکی از شایع ترین بیماری های پوستی التهابی با زمینه ژنتیکی است. برای درمان این بیماری مزمن از روش های متفاوتی استفاده شده است. برای این بیماری، Systemic PUVA و Bath PUVA دو گزینه درمانی است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان پسوریازیس با Systemic PUVA  و Bath PUVA در بیمارستان رازی تهران است.روش اجرا: این مطالعه به روش گذشته نگر Routine database study صورت گرفت و طی آن پرونده 390 بیمار مبتلا به پسوریازیس بررسی شد که از 1378 تا 1382 به بخش فتوتراپی بیمارستان رازی تهران مراجعه کرده بودند. 149 بیمار با Systemic PUVA و 238 بیمار با Bath PUVA درمان شده بودند.یافته ها: پسوریازیس مزمن به شکل پلا ک (Plaque type)، شایع ترین نوع بیماری بود و در هر دو گروه درمانی، بیماران مرد، بیش تر از زن بودند. در 20.1 درصد بیمارانی که با Systemic PUVA درمان شده بودند و 17.2 درصد آن هایی که با Bath PUVA درمان شده بودند، بهبودی کامل ضایعه ها گزارش شده بود. این بهبودی معهمولا بین جلسه های بیستم تا بیست و نهم درمان رخ داده بود. متوسط دوز کلی UVA برای بهبودی کامل، حدود 233.46 ژول بر سانتی متر مربع در درمان با Systemic PUVA و 108.79 ژول بر سانتی متر مربع در درمان با Bath PUVA بود. در 23.3 درصد بیماران درمان شده با Systemic PUVA که بهبودی کامل داشتند و در 17.07 درصد موارد بهبودی کامل به روش Bath PUVA عود بیماری گزارش شده بود. شایع ترین عارضه در هر دو گروه تحت درمان، اریتم بوده است.نتیجه گیری: Systemic PUVA و Bath PUVA، روش های موثری در درمان پسوریازیس هستند. دوز متوسط اشعه که سبب پاک شدن کامل ضایعه ها می شد به صورت معنی داری در گروهی که Systemic PUVA گرفته بودند، بیش تر بود و عود بیماری هم در این گروه بیش تر دیده شد.

زمینه و هدف: پسوریازیس، بیماری مزمن و التهابی پوست است که 0.6 تا 4.8 درصد از افراد جامعه را مبتلا می کند. فتوتراپی به طور شایع در درمان این بیماری استفاده می شود. با توجه به چندین مطالعه که نشان داده اند Minimal Erythema Dose در نقاط مختلف بدن با هم متفاوت است امکان دارد پاسخ پلاک های پسوریازیس نقاط مختلف بدن نیز به فتوتراپی متفاوت باشد. هدف ما در این مطالعه مقایسه پاسخ درمانی در پلاک های پسوریازیس نقاط مختلف بدن به فتوتراپی بود.روش اجرا: در این کارآزمایی بالینی 40 بیمار مبتلا به پسوریازیس نوع پلاک ژنرالیزه وارد مطالعه شدند. این بیماران قبل از شروع فتوتراپی و سپس در طی درمان با فواصل منظم (هر10 جلسه یک بار) تحت معاینه قرار گرفتند. در هر بیمار زمان پاک شدن پلاک های پسوریازیس در ناحیه تنه، اندام فوقانی و اندام تحتانی به طور جداگانه ثبت شد و در نهایت تعداد جلسه ها و دوز لازم برای پاک شدن ضایعه ها در هر یک از این نواحی مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: پس از پایان دوره فتوتراپی، ضایعه های تنه در 32 بیمار کاملا بهبود یافته بود و در 8 نفر تعدادی پلاک، در ناحیه تنه باقی مانده بود. ضایعه های اندام فوقانی در 37 بیمار کاملا بهبود یافته بود و در 3 بیمار هنوز درگیری مختصر وجود داشت. ضایعه های اندام تحتانی در 22 بیمار کاملا بهبود یافته بود و در خاتمه درمان در 16 بیمار تعدادی پلاک پسوریازیس در اندام تحتانی باقی مانده بود. تعداد مواردی که پس از دوره فتوتراپی در ضایعه های اندام تحتانی بهبود کامل ایجاد نشده بود به طور معنی دار بیش تر از ضایعه های تنه و اندام فوقانی بود.نتیجه گیری: پاسخ درمانی به فتوتراپی در ضایعه های پسوریازیس اندام تحتانی کمتر از تنه و اندام فوقانی است.

زمینه و هدف: پمفیگوس ولگاریس بیماری تاولی خود ایمن، مزمن و راجعه است که در ایران شیوع بالایی دارد. در حال حاضر عوارض و مرگ و میر آن بیش تر ناشی از عوارض مصرف طولانی مدت و با دوز بالای استروئید سیستمیک است. هدف از این مطالعه تعیین اثر داپسون به عنوان adjuvant دوم علاوه بر آزاتیوپرین برای کاهش استروئید مورد نیاز و هم چنین بررسی عوارض آن بود.روش اجرا: بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس متوسط و شدید مراجعه کننده به بیمارستان رازی در سال های 84-1383 تحت درمان با پردنیزولون، آزاتیوپرین و داپسون قرار گرفته و برای مدت 18-12 ماه پیگری شدند.یافته ها: در 22 بیمار (10 زن و 12 مرد) 16 تا 74 ساله با میانگین سنی 41.71 سال، مدت زمان لازم برای کاهش دوز استروئید سیستمیک به میزان 7.5 میلی گرم روزانه 8 تا 15 ماه و با میانگین 13 ماه بود. در طی دوره پی گیری، 6 بیمار دچار عود مینور شدند و دوز متوسط پردنیزولون در زمان عود 13.8 میلی گرم روزانه بود ولی هیچ موردی از عود ماژور مشاهده نشد. به جز یک مورد قطع داپسون به علت همولیز شدید در سایر بیماران عوارض جدی داپسون که به قطع آن منجر شود، به وجود نیامد.نتیجه گیری: استفاده از داپسون به عنوان adjuvant دوم در درمان پمفیگوس ولگاریس متوسط و شدید ممکن است بدون ایجاد عوارض جدی و flare قابل توجه ضایعه ها، به امکان کاهش سریع تر دوز استروئید سیستمیک و در نتیجه کاهش عوارض ناشی از آن منجر شود.

زمینه و هدف: ویتیلیگو بیماری اکتسابی با علت ناشناخته و سیر پیش رونده بالینی است که خصوصیت های مختلفی دارد. این مطالعه با هدف مقایسه خصوصیت های بالینی نوع پیش رونده و غیر پیش رونده بیماری به اجرا در آمد.روش اجرا: این مطالعه توصیفی روی 816 بیمار مراجعه کننده به کلینیک های پوست در فاصله بهمن ماه سال 1383 تا مهر ماه سال 1385 در شهر کرمان صورت گرفت. برای هر بیمار پرسش نامه ای حاوی جنس، تاریخچه فامیلی، نوع بالینی، سن شروع، دوره بیماری، پدیده کوبنر، موی سفید و درگیری مخاطی تنظیم و اطلاعات مربوط در آن ثبت شد.یافته ها: نوع پیش رونده بیماری در 607 بیمار (74.39 درصد) و نوع غیر پیش رونده آن در 209 نفر (25.61 درصد) دیده شد. بین دو گروه فوق از نظر جنس، تاریخچه فامیلی، سن شروع، دوره بیماری و موی سفید اختلاف معنی دار آماری دیده نشد. در مبتلایان به نوع غیر سگمنتال بیماری، پدیده کوبنر مثبت بوده و درگیری مخاطی بیش تری وجود داشت.نتیجه گیری: برخی خصوصیت های بالینی شامل نوع بالینی، پدیده کوبنر و درگیری مخاطی می توانند در پیش بینی سیر و پروگنوز بیماری اهمیت داشته باشند.

زمینه و هدف: توجه به ظاهر به طور روز افزونی مورد توجه قرار می گیرد و مشاهده های متخصصان در مطب های خصوصی حاکی از نارضایتی بیش از پیش مراجعان نسبت به ظاهر فیزیکی خود است. هم زمان برای اعمال زیبایی به منظور بهبود ظاهر فیزیکی تقاضای بالایی پیش روی متخصصان پوست و پلاستیک وجود دارد. فرض بر این است که میزان رضایت شخص از ظاهر و پذیرش محیط اجتماعی فرد در ایجاد انگیزش برای مداخله های زیبایی موثر است. مطالعه اخیر با هدف تعیین ویژگی های جمعیت شناسی و میزان رضایت از ظاهر افراد متقاضی تزریق بوتولینوم توکسین صورت گرفته است که به متخصصان پوست مراجعه می کنند.روش اجرا: 116 مراجعه کننده به کلینیک های متخصصان پوست از طریق پر کردن پرسش نامه مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میزان تحصیلات دانشگاهی و اشتغال خانم های متقاضی بیش از متوسط جامعه است. 49.1 درصد مراجعان از ظاهر خود ناراضی بودند. 44 درصد سابقه جراحی زیبایی داشتند که با جراحی زیبایی در یکی از بستگان درجه اول، ارتباط معناداری داشت. شیوع گروه سنی 20 تا 35 سال دو برابر گروه سنی مشابه در آمریکا است.نتیجه گیری: آمار بالای گروه سنی پایین مورد توجه است و به نظر می رسد که میزان تحصیلات و پذیرش اجتماعی محیط زندگی فرد بیش از عوامل اقتصادی در ایجاد انگیزش برای مداخله های زیبایی مورد توجه باشد.

زمینه و هدف: پسوریازیس بیماری مزمن، شایع، التهابی و پرولیفراتیو پوست است که عوامل ژنتیک و محیط در بیماری زایی و هم چنین دوره آن، نقشی اساسی دارند. هدف از این مطالعه تعیین سطوح سرمی ویتامین A و E در بیماران مبتلا به پسوریازیس و مقایسه آن با گروه شاهد بود.روش اجرا: در این مطالعه مورد شاهدی 30 بیمار مبتلا به پسوریازیس و 30 فرد فاقد بیماری های پوستی مورد بررسی قرار گرفتند. روش سنجش سطوح ویتامین های A و E با استفاده از HPLC (کروماتوگرافی مایع با کارآیی بالا) بود. مقادیر P<0.05 دارای اعتبار آماری در نظر گرفته شد.یافته ها: مشخصات دموگرافیک، شامل سن و جنس، بین گروه شاهد و مورد متناسب شده بود. سطح سرمی ویتامین A در گروه شاهد 1.09±0.27 و در گروه پسوریازیس 1.08±0.36 بود که بیان گر تفاوت آماری معنی دار بین دو گروه نبود. سطح سرمی ویتامین E در گروه شاهد 15.52±8.36 و در گروه پسوریازیس 9.02±5.41 بود (p=0.001). مقایسه سطوح سرمی ویتامین A و E در بیماران مبتلا به پسوریازیس به تفکیک وسعت درگیری (شامل کمتر از 25 درصد و بین 25-75 درصد درگیری سطح پوست) تفاوت آماری معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که سطح سرمی ویتامین E مشخصا در بیماران مبتلا به پسوریازیس نسبت به گروه شاهد متناسب شده از نظر سن و جنس کمتر است، اگر چه سطح ویتامین A بین گروه شاهد و مورد تفاوت معنی دار آماری نداشت.

زمینه و هدف: استرومای تومور سلول بازال Basal Cell Carcinoma (BCC) غنی از ماست سل است. گزارش شده که نوع مورفه ایک BCC نسبت به سایر انواع آن، ماست سل بیش تری دارد ولی اهمیت آن ناشناخته مانده است. در این مطالعه ارتباط احتمالی بین افزایش تعداد ماست سل ها و پارامترهای بالینی و هیستولوژیک شامل سن و جنس بیماران، زیر گروه هیستولوژیک BCC و شدت التهاب اطراف تومور بررسی شده است.روش اجرا: در این مطالعه که به روش Routine data base study صورت گرفت، 50 نمونه BCC از نظر هیستولوژی مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین درجه التهاب اطراف تومور، نمونه های رنگ شده با H&E زیر میکروسکوپ نوری مطالعه شدند و شدت التهاب به صورت نظری تحت عناوین خفیف،متوسط و شدید درجه بندی شد. سپس به منظور شناسایی ماست سل ها نمونه های بیوپسی با رنگ آمیزی گیمسا رنگ شدند. اطلاعات بالینی شامل سن و جنس از پرونده بیماران استخراج شد. در نهایت، اطلاعات با کمک آزمون های آماری Mann-Whitney, t test و ANOVA و نرم افزار آماری SPSS آنالیز شدند و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: اشکال سطحی BCC نسبت به اشکال عمقی به طور قابل توجهی تعداد ماست سل بیش تری داشتند (P<0/02 ). اشکال ندولو کیستیک BCC از سایر اشکال BCC ماست سل کمتری داشتند. بین تعداد ماست سل و درجه التهاب اطراف تومور، سن و جنس رابطه ای دیده نشد.نتیجه گیری:ممکن است ماست سل ها در تعیین زیر گروه BCC و درجه تهاجم آن نقش کمک کننده داشته باشند. به نظر می رسد که ماست سل در برابر تهاجم BCC نقش پیش گیری کننده داشته باشند، زیرا در این مطالعه تعداد ماست سل در انواع سطحی BCC بیش تر از انواع عمقی بود.

اریترومایسین اولین ماکرولیدی بود که در سال 1952 کشف شد. در دهه 90 میلادی ماکرولیدهای جدید شامل کلاریترومایسین، آزیترومایسین و دیریترومایسین به بازار ارایه شد. در این مقاله بر ساختمان، فارماکوکینتیک، مکانیسم اثر و اندیکاسیون مصرف این داروها در رشته درماتولوژی مروری صورت گرفته است.

سندرم Brooke-Spiegler نوعی بیماری ارثی نادر با توارث اتوزوم غالب است که با تمایل به ایجاد نئوپلاسم های آدنکسال (تومورهای ضمایم پوست) به ویژه تریکواپی تلیوما، سیلندروما و گاهی اسپیرآدنوما مشخص می شود که معمولا در دهه 2 یا 3 شروع به ظهور می کند. در این گزارش یک مورد از سندرم در خانمی 26 ساله با ضایعه های تومورال صورت و پوست سر معرفی می شود.