مجله دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد
سال:1388 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:18

زمینه و هدف: دیابت از گروه بیماری های متابولیک و یک اختلال چند عاملی است که با افزایش مزمن قندخون مشخص می شود. از آنجایی که در زمینه اپیدمیولوژی ژنتیک دیابت نوع 2 در کشور ما، مطالعات اندکی انجام شده و هنوز بطور قطعی مشخص نیست که توارث دیابت نوع 2 بیشتر از طرف کدام یک از والدین (پدر یا مادر) به فرزندان منتقل می شود، این مطالعه با هدف بررسی زمینه ژنتیکی بیماران دیابتی نوع 2 استان چهارمحال و بختیاری طراحی و اجرا گردید.روش بررسی: این بررسی یک مطالعه اپیدمیولوژیک از نوع توصیفی - تحلیلی است که جامعه پژوهش آن افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در استان چهارمحال و بختیاری در سال 1387 بود. تعداد 254 نفر به روش تصادفی دو مرحله ای انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها بوسیله مصاحبه و با تکمیل فرمی، جمع آوری و با نرم افزار STATA9 و آزمون مجذور کا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 254 نفر بررسی شده 150 نفر (59%) مونث و 104 نفر (41%) مذکر بودند. متوسط سن آنها 6/8±8/54 سال و متوسط مدت زمان ابتلا به دیابت در آنها 8/5±4/7 سال بود. 116 نفر (7/45%) از آنها دارای سابقه خانوادگی مثبت دیابت بودند که از این میان، 4/61% مادر دیابتی، 8/19% پدر دیابتی، 9/62% خواهر دیابتی، 1/18% برادر دیابتی، 5/40% دختر دیابتی و 1/18% پسر دیابتی داشتند. سابقه خانوادگی دیابت در مادر بیشتر از پدر، در خواهر بیشتر از برادر و در دختران بیشتر از پسران بود (P<0.001).نتیجه گیری: نسبت شانس ابتلا به دیابت برای کسانی که سابقه خانوادگی مثبت دیابت در مادر دارند بیشتر و مهم تر از پدر بوده و می توان اظهار نمود که به احتمال قوی، توارث دیابت نوع 2 بیشتر از طریق مادر به فرزندان منتقل می شود.

زمینه و هدف: یک حادثه برای همه به یک اندازه، استرس زا نیست. ادراک فرد است که میزان استرس زا بودن آن رویداد را تعیین می کند. افراد مبتلا به سردرد در ارزیابی خود از رویدادها دچار مشکل هستند. این مطالعه با هدف بررسی اثر گروه درمانگری شناختی - رفتاری بر ادراک فراوانی عوامل استرس زا و ادراک ناخوشایند از این عوامل در افراد مبتلا به سردردهای عود کننده انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی از بین کلیه دانشجویان دختر دانشگاه شیراز، 20 نفر بر اساس مصاحبه تشخیصی و تشخیص نورولوژیست، به عنوان بیمار مبتلا به میگرن و سر درد تنشی (گروه بیمار) انتخاب شدند. همچنین 32 نفر از دانشجویان که از لحاظ رشته و دامنه سنی با گروه بیمار مشابه بودند، به عنوان گروه عادی (فاقد سردرد) انتخاب شدند. هر دو گروه به پرسشنامه عوامل استرس زا پاسخ دادند و در متغیرهای ادراک ناخوشایند از عوامل استرس زا و ادراک فراوانی عوامل استرس زا، مورد مقایسه قرار گرفتند. در بخش دوم پژوهش، گروه بیماران، به مدت 9 هفته، هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای در گروه شرکت کردند. آنها در طول دوره درمان در سه موقعیت پیش آزمون، میان آزمون (هفته پنجم) و پس آزمون (هفته نهم) مورد سنجش قرار گرفتند. داده ها به کمک آزمون های آماری t مستقل و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: ادراک ناخوشایند از استرس ها و ادراک فراوانی عوامل استرس زا در گروه مبتلا به سردرد بیشتر از افراد عادی بود (P<0.001). گروه درمانی شناختی - رفتاری به طور معنی داری به تغییر ادراک ناخوشایند عوامل استرس زا و کاهش تعداد عوامل استرس زای ادراک شده، در افراد مبتلا به سردرد منتهی گردید (P<0.001).نتیجه گیری: گروه درمانگری شناختی - رفتاری، نقش مهمی در مهار سردرد دارد و ادراک بیماران مبتلا به سردرد را نسبت به خطرناک بودن عوامل استرس زا، تغییر می دهد.

زمینه و هدف: از علل مهم مرگ و میر بخصوص در جوامع شهری و صنعتی آسیب های تروماتیک مغزی است. از جمله اختلالات الکتروکاردیوگرافی (ECG) در آسیب های تروماتیک مغز تاکی آریتمی ها، برادی آریتمی ها، افزایش فاصله QTc (interval) و تغییرات قطعه ST می باشد. در بیماران با ترومای مغزی از جمله خونریزی ساب ارکنویید (SAH) طولانی شدنQTc interval  گزارش شده است. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی و شدت افزایش  QTc interval در بیماران با آسیب مغزی متوسط و شدید انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 200 بیمار مبتلا به ترومای متوسط و شدید مغزی بستری شده در بیمارستان های الزهرا(س) و کاشانی اصفهان در سال های 85-1383، به صورت در دسترس انتخاب شدند. فاصله QTc بر اساس فرمول Bazett و سطح هوشیاری بیماران بر اساس (Glasgow Coma Scale) GCS از پرونده بیماران استخراج و ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های آماری t و کای دو تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: شایع ترین آسیب ایجاد شده در دو جنس خونریزی داخل مغزی (ICH) بود. بین سن بیماران با فاصله QTc با سطح هوشیاری بر اساس سیستم GCS رابطه ای وجود نداشت. بیشترین موارد مرگ مربوط به خونریزی ساب ارکنویید (SAH) بود (33%)، ولی ارتباطی بین نوع ضایعه و مرگ وجود نداشت. فاصله QTc در بیماران فوت شده نسبت به بیماران زنده (P>0.01) و در زنان نسبت به مردان طولانی تر بود (P<0.05). بین شدت کاهش سطح هوشیاری (بر اساس GCS) و افزایش فاصله QTc بیماران رابطه مستقیم وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج شاخص فاصله QTc می تواند در تعیین پیش آگهی بیماران مفید می باشد و لذا تشخیص زود هنگام اختلالات الکتروکاردیوگرافی و آریتمی های قلبی و درمان این اختلالات در کاهش مرگ و میر بیماران موثر خواهد بود.

زمینه و هدف: شیوع بالای عارضه فلبیت یکی از مسایل مهم در رابطه با تزریقات وریدی می باشد. در بیمارستان هایی که میزان عوارض ناشی از تزریقات وریدی کمتر بوده، مدت اقامت بیماران در بیمارستان و همچنین موارد مرگ و میر کاهش چشمگیری داشته است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر کاربرد پماد نیتروگلیسرین 2% بر شدت فلبیت ناشی از کاتتر وریدی انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سو کور 300 نفر از بیماران بستری در بخش قلب و سی سی یو بیمارستان قائم شهر مشهد به روش مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و آزمون قرار گرفتند. در گروه آزمون پس از جایگذاری کاتتر وریدی در قسمت دیستال کاتتر پماد نیتروگلیسرین 2% به میزان 5/0 اینچ گذاشته و پانسمان می شد و در گروه شاهد جایگذاری کاتتر وریدی بدون استفاده از پماد نیتروگلیسرین انجام شد. پس از جایگذاری کاتتر هر 12 ساعت محل کاتتر از نظر وجود علایم فلبیت بررسی و در گروه آزمون پانسمان پماد نیتـــروگلیسرین تعـویض می شد. داده های به دست آمده به کمک آزمون های آماری t مستقل، کای دو و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: شدت فلبیت در گروه آزمون کمتر از گروه شاهد بود (P<0.001). شدت فلبیت، طبق معیار مادوکس، در گروه آزمون بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.05). از طرفی، فلبیت درجه دو در گروه شاهد بطور معنی داری بیشتر از گروه آزمون بود (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه استفاده موضعی از پماد نیتروگلیسرین 2% در محل کاتتر وریدی به عنوان یک روش جایگزین جهت کاهش میزان فلبیت ناشی از کاتتر وریدی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: در بزرگسالان ورزش های پلایومتریک به منظور افزایش قدرت عضلات، هماهنگی عصبی - عضلانی و افزایش پرش عمودی استفاده می شود. متاسفانه اطلاعات محدودی در باره اثرات این نوع ورزش ها بر سیستم تنفس وجود دارد، این مطالعه با هدف بررسی اثرات ورزش های پلایومتریک و هوازی بر میزان اتساع قفسه سینه و حجم های ریوی در دانش آموزان دبیرستان انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 60 دختر و پسر سنین 18-14 سال از طریق نمونه گیری غیراحتمالی و ساده از بین دانش آموزان دبیرستان های زاهدان انتخاب و به صورت تصادفی در یکی از دو گروه دوچرخه ســـواری (30 مورد) و طناب زدن (30 مورد) قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت 12 جلسه، 3 بار در هفته ورزش ها را دریافت کردند. داده ها بر اساس میزان اتساع قفسه سینه (در دو سطح آگزیلاری و گزیفویید)، ظرفیت حیاتی، حجم ذخیره بازدمی، ظرفیت حیاتی حداکثر، حجم بازدمی فشار در ثانیه اول قبل و بعد از ورزش جمع آوری شد. اطلاعات با آزمون های t مستقل و زوج تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان اتساع قفسه سینه در ناحیه آگزیلار در گروه دوچرخه سواری از 10±76 سانتی متر به 10±4/77 سانتی متر و در گروه طناب زدن از 1/8±7/77 سانتی متر به 7/8±5/78 سانتی متر (P<0.001) و میزان اتساع قفسه سینه در ناحیه گزیفویید در گروه دوچرخه سواری از 9/8±7/68 سانتی متر به 8±70 سانتی متر و در گروه طناب زدن از 6/6±3/71 سانتی متر به 4/6±3/72 سانتی متر ارتقا یافت (P<0.001). همچنین افزایش معنی داری در حجم های ریوی در دو گروه دیده شد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که میزان انبساط قفسه سینه و حجم های ریوی متعاقب انجام ورزش های پلایومتریک نظیر طناب زدن افزایش می یابد.

زمینه و هدف: پره اکلامپسی یک دلیل عمده مرگ و میر و ایجاد عوارض در مادران و عقب ماندگی رشد داخل رحمی، زایمان زودرس و مرگ و میر در نوزادان می باشد. مطابق فرضیه ناسازگاری ایمونولوژیک استفاده از روش های سد کننده پیشگیری از بارداری و یا کوتاه بودن مدت تماس جنسی قبل از بارداری، به جهت کاهش مواجهه قبلی مادر با آنتی ژن های اسپرم پدری، ممکن است عامل خطری در ایجاد بیماری پره اکلامپسی باشد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط احتمالی بین این فاکتورها با ایجاد بیماری پره اکلامپسی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی بر روی 300 نفر از زنان باردار بستری در بخش زنان و زایمان بیمارستان تامین اجتماعی شهرکرد انجام گرفت. 150 زن باردار مبتلا به پره اکلامپسی و 150 شاهد سالم که از نظر فاکتور سن مورد همگن سازی گروهی قرار گرفته بودند جهت تکمیل پرسشنامه طرح، با آنان مصاحبه حضوری صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری t، کای دو و نسبت شانس انجام پذیرفت.یافته ها: ارتباط معنی داری بین پره اکلامپسی با بارداری اول، زایمان اول و سابقه شخصی (P<0.001) یا فامیلی پری اکلامپسی (P<0.05) وجود داشت. رابطه معنی داری میان سابقه سقط، استفاده از روش های سد کننده پیشگیری از بارداری یا مقاربت منقطع با خطر ابتلا به پره اکلامپسی وجود نداشت. رابطه مستقیم معنی دار میان طول دوره زناشویی با خطر ابتلا به پره اکلامپسی وجود داشت (P<0.001) که این ارتباط حتی پس از حذف فاکتور تعداد زایمان به عنوان یک متغیر مداخله گر، باقی بود.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر، فرضیه ناسازگاری ایمونولوژیک را از برخی جنبه ها در جامعه مورد مطالعه خود به چالش کشیده و چنین به نظر می رسد که شاید فرضیات دیگر در مورد بیماری پره اکلامپسی، برای توضیح دوره زناشویی به عنوان فاکتور خطر این بیماری مناسب تر باشند.

زمینه و هدف: هنوز تاثیر میزان پلاکت در پیشگویی سرانجام تروما مشخص نیست. هدف از این مطالعه تعیین رابطه بین میزان شمارش پلاکتی بیماران ترومایی در بدو ورود و میزان مرگ و میر آنها می باشند.روش بررسی: این مطالعه بصورت توصیفی - تحلیلی (cross – sectional) در نیمه دوم سال 1384 بر روی بیمارانی که به علت تروما به بدن (قفسه سینه و شکم) به اورژانس بیمارستان الزهرا (س) مراجعه می کردند انجام شد. جهت تمامی بیماران آزمایشات شمارش کامل سلول های خون (CBC)، پلاکت خون وریدی بدو ورود و (Injury Severity Score) ISS محاسبـــه شد. بیمـــار طی مدت بستری از نظر نیاز یا عدم نیاز به بخش مراقبت های ویژه (ICU)  طبق نظر متخصص مربوطه، بروز حوادث ترومبوآمبولیک نظیر (Deep Vein Thrombosis) DVT و آمبولی ریه بر اساس سونوگرافی داپلر یا CT اسکن و همچنین از نظر سرانجام تروما (وقوع مرگ و میر یا بهبودی بیمار) بررسی شدند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کا دو، t-test و رگرسیون آنالیز شد.یافته ها: در این مطالعه 300 نفر بیمار ترومایی با میانگین سنی 51/17±32 سال بررسی شدند، که 78% این بیماران (237 نفر) مرد بودند. میانگین مدت بستری بیماران به صورت معنی داری با تعداد پلاکت و ISS در بدو ورود ارتباط داشت (P<0.05). میانگین پلاکت در بیمارانی که فوت کردند 203000±57233 و در بیمارانی که بهبود یافتند 233208±72345 بود (P>0.05).نتیجه گیری: پلاکت خون وریدی بدو ورود بیماران می تواند بعنوان یک عامل پیشگویی کننده طول مدت اقامت در بیماران ترومایی مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: یکی از راه های اصلی انتقال مقاومت دارویی از طریق فرآورده های غذایی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای الگوهای مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوک های جدا شده از آب میوه ها (سیب و پرتقال) با الگوی سویه های استافیلوکوک مجزا شده از نمونه های بالینی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی – تحلیلی بر روی 111 نمونه استافیلوکوک جدا شده از نمونه های آب میوه سیب و پرتقال و نمونه های بالینی مجزا شده از بیماران بستری و سرپایی بیمارستان های آموزشی شهرکرد انجام شد. الگوی حساسیت سویه های مورد بررسی با استفاده از تست حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن (Kirby-Bauer method) نسبت به آنتی بیوتیک های جنتامایسین، کلوکساسیلین، تتراسیکلین، اریترومایسین، کلرامفنیکل، آموکسی سیلین و کوتریموکسازول مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین باکتری ها به طریق آنتی بیوتایپینگ دسته بندی شدند. داده ها به وسیله آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بین الگوی حساسیت ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس در نمونه های آب میوه و نمونه های بالینی تنها در مورد آنتی بیوتیک کلوگزاسیلین و ایزوله های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس، تنها در آنتی بیوتیک های کلوکساسیلین، تتراسیکلین و آموکسی سیلبن تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.05) نتایج آنتی بیوتایپینگ نشان داد که 111 ایزوله مورد بررسی در 36 الگوی مختلف آنتی بیوتایپ قرار می گیرند. 10 ایزوله (53%) استافیلوکوک های اورئوس جدا شده در 4 الگو و 62 ایزوله (67%) استافیلوکوک های اپیدرمیدیس جدا شده در 11 الگو قرار گرفته که الگوهای یاد شده به نسبت یکسان در نمونه های جدا شده از آب میوه و نمونه های بالینی دیده شده اند (P>0.05). سایر ایزوله ها (39 ایزوله)، 21 الگوی دیگر را ایجاد کردند.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، ایزوله های جدا شده از آب میوه ها و نمونه های بالینی، الگوی مقاومت یکسانی را نشان دادند. لذا این احتمال وجود دارد که مواد غذایی از جمله آب میوه ها بتوانند در انتقال مقاومت های دارویی نقش ایفا نمایند.

زمینه و هدف: آترواسکلروزیس یک بیماری التهابی خودایمنی مزمن است که همچنان به عنوان شایع ترین علت مرگ و میر در جهان شناخته می شود. آترواسکلروز روی دیواره عروق اثر گذاشته و منجر به بیماری های عروق کرونر قلب می شود. مطالعات اخیر نشان می دهند که پاسخ های ایمنی از جمله اتو آنتی بادی ها در بیماریزایی آترواسکلروزیس دخالت می کنند. این مطالعه با هدف ارزیابی ارتباط بین سندرم حاد کرونری با سطح سرمی اتوآنتی بادی Anti- b2GP1 انجام شد.روش بررسی: بررسی از نوع موردی ـ شاهدی بود که در دو گروه و در مجموع بر روی 179 شرکت کننده، شامل 100 فرد مبتلا به سندرم حاد کرونری و 79 فرد سالم انجام شد. برای تمام افراد بیمار و سالم داوطلب پرسشنامه ای تکمیل گردید. نمونه خون تهیه و سرم تا زمان انجام آزمایش در دمای -20oC نگهداری شد و با روش الیزا میزان اتوآنتی بادیAnti- b2GP1  در سرم گروه های مورد بررسی، برای هر کدام از کلاس های IgM و IgG بطور مجزا اندازه گیری شد. داده های به دست آمده به کمک آزمون های آماری t و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: بر اساس نتایج در سرم 6/68% بیماران و 1/48% افراد سالم آنتی بادی از کلاسIgG  علیه b2GP1 وجود داشت (P<0.01). در سرم 43% بیماران و 5/2% از افراد سالم آنتی بادی از کلاس IgM علیه b2GP1 وجود داشت. نتایج این بررسی همچنین نشان داد که در سرم %50.0از زنان بیمار و 2/73% از مردان بیمار (P<0.01) و از سوی دیگردر سرم 5/48% از زنان سالم و 8/47% از مردان سالم، آنتی بادی از کلاسIgG  علیه b2GPI وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: یافته های ما نشان داد که بین سطح سرمی آنتی بادی علیه b2GP1 از کلاس IgG با سندرم حاد کرونری در بیماران ارتباط وجود دارد و احتمالاً آنتی بادی های ضد b2GPI از کلاس  IgGدر روند ایجاد ضایعات عروقی منجر به سندرم حاد کرونری می توانند نقش داشته باشند.

زمینه و هدف: فیستول شریانی وریدی در ناحیه Snuff box یکی از تکنیک های رایج فیستول گذاری در بیماران دیالیزی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه کارآیی و عوارض بستن و نبستن دیستال ورید در فیستول های شریانی وریدی در ناحیهSnuff box  در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه بود.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 60 بیمار ( 30 مرد، 30 زن) با نارسایی مزمن کلیه که برای فیستول گذاری مراجعه کرده بودند به روش آسان انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. در گروه اول پس از گذاشتن فیستول شریانی وریدی (AVF) دیستال ورید بسته شد و در گروه دوم بسته نشد. بیماران در روزهای 1، 30 و 90 پس از جراحی از نظر عملکرد فیستول و عوارض مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها به کمک آزمون های آماری t دانشجویی و کای دو تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: کارآیی زودرس در دو گروه لیگاتور شده و لیگاتور نشده به ترتیب 100 و 7/96 درصد و کارآیی دیررس به ترتیب 90 و 4/83 درصد بود (P<0.05). شایع ترین عارضه در دو گروه ترومبوز بود (P>0.05)(%11.7). هایپرتانسیون وریدی و ادم در دو بیمار (هر دو در گروه لیگاتور نشده) و عفونت محل عمل تنها در یک بیمار مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به کارآیی بالا و عوارض اندک، فیستول های شریانی وریدی، ناحیه Snuff-box یکی از راه های ارجح عروقی ممکن برای بیماران همودیالیزی است. بستن دیستال ورید سبب می شود که عارضه هایپرتانسیون وریدی در فیستول ایجاد نشود.

زمینه و هدف: ارزیابی آکوستیکی صدا جهت ثبت اطلاعات قبل و پس از درمان به منظور فهم بهتر پاتوفیزیولوژی تولید صدا و پیگیری میزان پیشرفت و بهبودی بیمار به صورت معین استفاده می شود. در جوامع مختلف به دلایل فوبی و فرهنگی میزن پارامتری صوتی افراد با هم تفاوت دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی پارامترهای صوتی در افراد بزرگسال بود.روش بررسی: این پژوهش به صورت توصیفی – تحلیلی بر روی 90 نفر از افراد بزرگسال طبیعی فارسی زبان شهر زاهدان (45 مرد و 45 زن) انجام شد. از یک کامپیوتر که دارای نرم افزار Dr. Speech 4.0 (زیر گروه Vocal Assessment  بود) جهت ثبت و آنالیز نمونه های صوتی استفاده گردید. آواسازی افراد در شرایط راحت صورت می پذیرفت. داده های به دست آمده به کمک آزمون های آماری کروسکال والیس، t دانشجویی و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان فرکانس پایه زنان (213±25.4 Hz) به طور معنی داری بیشتر از مردان (121.3±16.4 Hz) بوده (P<0.05). در نقطه مقابل میزان حداکثر زمان آواسازی (MPT) در مردان (28.0±9.4 s) بیشتر از زنان (22.6±7.6s) می باشد (P<0.05). تفاوت معنی داری در میزان نسبت صوتی (SPL) و آشفتگی فرکانس بین زنان و مردان وجود نداشت. غالب متغییر های صوتی به غیر از آشفتگی دامنه نوسان و نسبت هارمونی به نویز تفاوت معنی داری در بین گروه های سنی هر دو جنس نشان نداد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه عمده خصوصیات صوتی افراد به نظر می رسد با افزایش سن تا 50 سالگی ثابت می باشند البته بایستی در استفاده از پارامترهای آشفتگی دامنه نوسان و نسبت هارمونی به نویز در مقایسه کیفیت صدا دقت نمود.

زمینه و هدف: یکی از شایع ترین علل وحشت بیماران از جراحی، درد بعد از عمل می باشد. بطور معمول جهت تسکین درد بیماران داروی ضددرد از گروه مخدرها و یا از گروه داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی استفاده می شود. با توجه به اثرات جانبی هر دو گروه، این مطالعه به منظور بررسی اثر بی حس کننده موضعی بویپواکایین در تسکین درد بعد از عمل سزارین انجام شده است.روش بررسی: این بررسی از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود، که بر روی 100 زن حامله ای که جهت سزارین به بیمارستان مرکز آموزشی درمانی نجمیه تهران مراجعه کرده بودند، انجام شد. این افراد بطور تصادفی به دو گروه مورد (50 نفر) و شاهد (50 نفر) تقسیم شدند، برای گروه مورد بوپیواکایین 5/0% به میزان 10 سی سی در محل برش جراحی (زیر جلد) در پایان عمل سزارین تزریق شد. شدت درد در ساعت های اول، دوم، چهارم، ششم، نهم و دوازدهم بعد از عمل با استفاده از آزمون (Visual Analogue Scaling) VAS ارزیابی شد. همچنین میزان مصرف مسکن (آمپول پتدین) در دو گروه مطالعه و شاهد مورد مقایسه قرار گرفت. یافته های بدست آمده از پژوهش توسط آزمون های آماری کولموگراف، اسمیرنوف، t مستقل و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین مصرف مسکن در گروه مورد 25.63±16 mg و در گروه شاهد 35.05±13.6 mg بود (P<0.05). در ساعت های چهارم، ششم و نهم و میانگین شدت درد در گروه مورد کمتراز گروه شاهد بود (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به اطلاعات بدست آمده از این پژوهش و با توجه به این که در بخش های زنان امکان استفاده بیشتر از مسکن های قوی (مخدر) وجود ندارد، این روش می تواند جایگزینی، بهتر و عملی تر بود و آرامش و تسکین درد بیمار را در ساعات بعد از عمل تامین نماید.

زمینه و هدف: PH مایع جنب یکی از عمده ترین شاخص ها در تعیین نوع افیوژن های پلور و تصمیم گیری برای نصب Chest-tube بوده و معیاری حساس برای تعیین سرنوشت یک پلورزی است. این مطالعه با هدف تعیین ارزش تشخیصی میزان PH در افتراق مایع پلور انجام شد.روش بررسی: این مطالعه با روش تشخیصی و تکنیک مشاهده ای روی 350 نفر بیمار مبتلا به افیوژن پلور مراجعه کننده به بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گردید. مقدار 20-30 cc مایع پلور بیماران اخذ و مقادیر پارامترهای قند، پروتئین، گلبول سفید و لیپوپروتئین با دانسیته بالا (HDL) و اندازه گیری شد. حساسیت، اختصاصیت، ارزش پیشگویی کننده مثبت و منفی و کارآیی اندازه گیری هر یک از این فاکتورها در مقایسه با چهار فاکتور دیگر در افتراق افیوژن های پلور به اگزوداتیو و ترانسوداتیو بررسی و محاسبه گردید.یافته ها: از 350 نمونه مایع پلور 266 نفر اگزوداتیو و 84 نفر ترانسوداتیو بودند. بر اساس نوع مایعات تعیین شده حساسیت، ارزش پیش گویی کننده مثبت، کارآیی، ارزش پیش گویی کننده منفی و PH به ترتیب 75%، 72%، 61%، 26% به دست آمد.نتیجه گیری: با توجه به اینکه هنوز در اکثر بخش ها توصیه به انجام تمامی تست ها جهت افتراق افیوژن های پلور می گردد و این می تواند علاوه بر هزینه و صرف زمان دارای خطا و اشتباه باشد به نظر می رسد که تعیین میزان PH تنها جهت افتراق افیوژن های پلور بدور از هرگونه خطا و اشتباه باشد.

زمینه و هدف: بیماری رینود یکی از علل سیانوز انتهاها متعاقب سرما یا تماس با اجسام سرد می باشد که بیشتر با تظاهرات سیانوز در دست بیمار مشاهده می گردد. این بیماری همراه با بیماری روماتولوژیک اسکلرودرمی، لوپوس و آرتریت روماتویید و گاها بدون همراهی با بیماری های فوق دیده می شود.معرفی بیمار: خانم 32 ساله با حاملگی 38 هفته گراوید 2 ساکن توابع شهرستان شهرکرد که جهت انجام سزارین به صورت الکتیو به اطاق عمل بیمارستان هاجر (س) مراجعه نمود. بیمار سابقه هیچگونه بیماری را ذکر نمی کرد و آزمایشات همراه وی نرمال بود. القا ادامه و اتمام بیهوشی و همچنین عمل جراحی سزارین بیمار بدون بروز کوچکترین مشکلی به پایان رسید و بیمار به ریکاوری منتقل گردید. حدود 15 دقیقه پس از ورود بیمار به ریکاوری، دچار سیانوز ناحیه دست ها شد که به طور همزمان بیمار هیچگونه مشکل دیگری نداشت.نبض های محیطی به خوبی لمس می شد و اشباع اکسیژن خون شریانی (SPo2) برابر 95% بود و دست ها در لمس سرد بودند. جهت بیمار فنومن رینود مطرح گردید که پس از مشاوره داخلی فنومن رینود یا آکروسیانوزیس تایید گردید.نتیجه گیری: در کلیه بیمارانی که قبل یا بعد از عمل دچار سیانوز انتهاها به خصوص در ناحیه دستها می شوند بایستی علاوه بر توجه به علل سیانوز بروز فنومن رینود یا بیماری های مشابه را مد نظر قرار داد.