مجله دانشگاه علوم پزشکی اردبیل
سال:1390 | دوره:11 | شماره:4 (پیاپی 42) |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: درد یکی از مشکلات شایع است که انسان را وادار می کند به دنبال چاره و درمان آن باشد. درد به علل مختلفی ایجاد می شود ولی یکی از موارد شایع درد ناشی از تزریق عضلانی است. در طی سال های اخیر پرستاران و پزشکان تلاش زیادی برای کاهش آن انجام داده اند. لذا پژوهش حاضر به منظور مقایسه شدت درد ناشی از تزریق عضلانی با دو روش Z و قفل هوا انجام گرفت. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است و نمونه های آن شامل 60 دانشجوی دختر پرستاری بودند که به روش نمونه گیری آسان و به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. هر نمونه در دو نوبت به فاصله 24 ساعت مورد تزریق یک میلی لیتر آب مقطر قرار گرفت: یک نوبت به روش Z و یک نوبت به روش قفل هوا. شدت درد با استفاده از مقیاس شماره ای اندازه گیری درد که از صفر تا ده شماره گذاری شده بود و در دو نوبت اندازه گیری و نتایج با استفاده از آزمون t مستقل توسط نرم افزار 12 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش بیانگر آن بود که میانگین شدت درد در روش Z برابر با 1.90±1.80، و در روش قفل هوا 2.33±3.13 می باشد. همچنین شدت درد در این دو روش تزریق از نظر آماری اختلاف معنی داری با هم داشت (0.01>p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که روش Z در مقایسه با روش قفل هوا درد کمتری را حین تزریق ایجاد می کند.با توجه به این یافته روش Z بعنوان روش مناسب جهت تزریق عضلانی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: سکته مغزی سومین عامل مرگ و معلولیت در بسیاری از جوامع انسانی است. به جهت پیچیدگی عوامل پاتوفیزیوژلوژیک دخیل در ایجاد ضایعه ایسکمیک مغزی هنوز درمان موثری برای آن پیدا نشده است. امروزه مطالعات وسیعی با استفاده از مدل های آزمایشگاهی حیوانی جهت شناسایی عوامل موثر در ایجاد ضایعه ایسکمیک مغزی و معرفی روش های درمانی نوین صورت می گیرد. در این مطالعه تلاش شده است تا الگوی مناسب، تکرارپذیر و موفقی از مدل تحقیقاتی ایجاد سکته مغزی در موش صحرائی معرفی گردد تا ضمن افزایش میزان موفقیت تکنیک، میزان مرگ و میر حیوانات مورد مطالعه را نیز کاهش دهد.روش کار: در این تحقیق 32 سر موش صحرائی نر از نژاد Sprague-Dawley در چهار گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. حیوانات با تزریق داخل صفاقی کلرال هیدرات (mg/kg 400) بیهوش شدند. ایسکمی موضعی مغز با استفاده از تکنیک انسداد شریان میانی مغز توسط نخ نایلون پوشیده از سلیکون ایجاد شد. هدایت نخ در مسیر عروقی با کمک ثبت مداوم جریان خون موضعی مغز صورت گرفت. 24 ساعت پس از ایسکمی حیوانات از نظر اختلالات حرکتی نورولوژیک با استفاده از آزمون ویژه ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت تعیین حجم ضایعه مغزی 6 برش از سطوح مختلف مغز تهیه شده و پس از رنگ آمیزی با استفاده از سیستم آنالیز تصویری ویژه ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای ارزیابی شدت ادم ایجاد شده از تعیین محتوی آب بافت مغز استفاده شد. یافته ها: در حیوانات گروه شاهد اختلال حرکتی یا ضایعه مغزی مشاهده نشد. حیوانات گروه ایسکمیک اختلالات حرکتی شدیدی نشان دادند (نمره آزمون نورولوژیک 4±0.5). میزان حجم ضایعه مغزی ایجاد شده در نیمکره چپ این گروه 43±402 میلی متر مکعب بود که 62.7% آن در نواحی قشری و 37.3% آن در مناطق زیر قشری مغز می باشد. بروز ایسکمی محتوی آب نیمکره چپ مغز در گروه ایسکمیک را افزایش داد که بطور معنی داری از نیمکره سالم مغز در همین گروه و نیمکره های مغز گروه شاهد بیشتر بود (0.23±84%، 0.05>p). میزان موفقیت تکنیک در ایجاد ایسکمی 100% بود و مرگ و میر حیوانات مورد مطالعه در اثر عوارض تکنیک مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که کاربرد جریان سنج لیزری و ثبت مداوم جریان خون موضعی مغز نقش تعیین کننده ای در افزایش موفقیت تکنیک ایجاد ایسکمی مغزی و کاهش مرگ و میر در مدل تحقیقاتی موش صحرائی دارد. مدل حاضر با کمترین محدودیت ها و بالاترین ضریب موفقیت می تواند الگوی مناسبی از مدل های تحقیقاتی آزمایشگاهی جهت مطالعه سکته مغزی در زمینه شناسایی عوامل سلولی و مولکولی دخیل در ایسکمی و ارزیابی کارآئی روش های درمانی جدید باشد.

زمینه و هدف: گسترش مشکل مقاومت میکروبی، نیاز به تحقیقات دارویی را، برای جایگزینی داروهای شیمیایی ضروری کرده است، که از ارزنده ترین جایگزین ها، متابولیت های ثانویه آنتی بیوتیکی سیانوباکتری ها است. از آن جایی که تاکنون گزارشی از بررسی فعالیت ضدمیکروبی سیانوباکتری های حوضه آبریز دریاچه ارومیه صورت نگرفته است، لذا در این تحقیق به بررسی خواص ضدباکتریایی و ضدقارچی سیانوباکتری های جدا شده از دریاچه ارومیه و شناسایی سویه های پرتوان پرداخته ایم.روش کار: انواع نمونه های محیطی برای جداسازی سویه های سیانوباکتری غربالگری شد، علاوه بر سوپرناتانت محیط های کشت، عصاره های سیانوباکتری ها با استفاده از انواع حلال ها تهیه گردید. اثر سوپرناتانت و عصاره های سیانوباکتری با استفاده از روش انتشار از دیسک و همچنین اندازه گیری حداقل غلظت بازدارندگی (MIC; Minimum Inhibitory Concentration) علیه باکتری های گرم مثبت و منفی و قارچ ها بررسی شد، سیانوباکتری های دارای فعالیت ضدمیکروبی بالا بر اساس ویژگی های ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک و همچنین توالی 16 SrRNA مورد شناسایی قرار گرفتند. یافته ها: در این بررسی تعداد 54 سویه مختلف سیانوباکتری جداسازی شد که شش سویه با داشتن اثرات ضدمیکروبی قابل توجه شناسایی شدند که مربوط به جنس های Synechococcus sp.، Gloeocapsa sp.، Anabaena sp.، Nodularia sp.،  Leptolyngbya sp.و گونه Chroococcus disperses بودند. بهترین اثر ضدمیکروبی با عصاره های کلروفرمی حاصل شد که روی باکتری های گرم مثبت و قارچ ها بیشترین اثر مشاهده شد. مقادیر MIC در سویه های سیانوباکتریایی مورد مطالعه بین 20 تا 80 میکروگرم بر میلی لیتر متغیر بود و سویه لپتولینگبیا با داشتن MIC حدود 20 mg/ml روی کاندیدا کروزئی بالاترین فعالیت ضدمیکروبی را در بین سیانوباکتری ها نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده سیانوباکتری ها می توانند به عنوان یکی از منابع تولید ترکیبات ضدمیکروبی مطرح شوند. نتایج حاصل نشان داد که سیانوباکتری های رشته ای Anabaena sp.، Nodularia sp. و Leptolyngbya sp. ترکیبات موثرتری را علیه باکتری های گرم مثبت و قارچ های مخمری تولید می کنند.

زمینه و هدف: هیپوکلسمی یکی از عوارض شدید جراحی تیروئیدکتومی توتال است. این عارضه معمولا بدنبال صدمه غدد پاراتیروئید در حین جراحی اتفاق می افتد. این مطالعه فراوانی هیپوکلسمی دائم و موقت در بیماران توتال تیروئیدکتومی و نیز نقش کاشت پاراتیروئید در جلوگیری از هیپوکلسمی دائم در بیماری های بدخیم و یا خوش خیم را مورد بررسی قرار می دهد. روش کار: در این مطالعه گذشته نگر، صد بیمار تیروئیدی با بدخیمی و خوش خیمی که تحت اعمال جراحی تیروئیدکتومی توتال با یا بدون دیسکسیون رادیکال غدد لنفاوی گردن قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. در این مطالعه عوارض تیروئیدکتومی توتال بخصوص هیپوکلسمی گذرا و دائمی و نیز درمان آن مورد مطالعه قرار گرفت. در این مطالعه گروه 1 با 46 نفر از بیماران بعلت بدخیمی که 37 آن ها (زیرگروه A) با توتال تیروئیدکتومی درمان شدند که در 3 مورد کاشت پاراتیروئید صورت گرفت و در 9 بیمار بقیه (زیرگروه B) که با اعمال جراحی دیسکسیون رادیکال گردنی توام با تیروئیدکتومی درمان صورت گرفت و در 4 بیمار کاشت پاراتیروئید انجام یافت. گروه II با 54 بیمار با بیماری های خوش خیم تیروئید که با اعمال جراحی تیروئیدکتومی درمان شده اند در 2 مورد کاشت پاراتیروئید صورت گرفت. کلا در 9% از بیماران پیوند یا کاشت پاراتیروئید در بین الیاف عضله استرنوکلوئید و ماستوئید یا دلتوئید انجام گرفت. یافته ها: شصت و هفت درصد زن با میانگین سنی 10.8±39.9 سال و 33% مرد با میانگین سنی 8.8±37.2 سال افراد مورد مطالعه را تشکیل داده اند. هیپوکلسمی گذرا در 17% از بیماران اتفاق افتاد که اکثر آنها با تجویز کلسیم تزریقی و یا خوراکی درمان شدند. هیچ یک از بیماران دچار هیپوکلسمی دائم نشدند. از گروه 1، 13 بیمار دچار هیپوکلسمی گذرا شدند. در زیرگروه A از گروه بدخیمی 8 بیمار و در زیرگروه B از همان گروه 5 بیمار دچار هیپوکلسمی گذرا شدند. در گروه 2 (گروه خوش خیمی) 4 بیمار دچار هیپوکلسمی گذرا شدند.اختلاف آماری معنی داری از نظر کاشت پاراتیروئید و اثر آن در جلوگیری از هیپوکلسمی در بین گروه های 1 و 2 (p=0.006) و نیز بین دو زیرگروه A و B از گروه 1 (0.04=p) وجود داشت. پارزی گذرای عصب راجعه در 2% و پارالیزی دائمی عصب راجعه در هیچ کدام از بیماران ایجاد نشده است.نتیجه گیری: کاشت پاراتیروئید صدمه دیده و یا اجبارا برداشته شده در غلاف عضله استرنوکلوئید و ماستوئید یا دلتوئید در حین جراحی تیروئیدکتومی توتال با و یا بدون دیسکسیون رادیکال گردنی می تواند از ایجاد عارضه هیپوکلسمی دائمی جلوگیری کند.

زمینه و هدف: آمیکاسین یکی از داروهای کلیدی خط 2 برای درمان سل می باشد. جهش در کدون های 1400، 1401 و 1483 از ژن16 srRNA  با مقاومت به آمیکاسین در ارتباط است. هدف از این مطالعه آشکارسازی این جهش ها با استفاده از روش PCR-RFLP در سوش های مقاوم به چند دارو (MDR; Multiple Drug Resistant) مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مقاوم به آمیکاسین بود.روش کار: آزمون ارزیابی حساسیت دارویی با استفاده از روش تناسبی برای داروهای خط1  و 2 روی 100 ایزوله انجام شد. بر اساس نتایج حاصل از آن 97 ایزوله با روش PCR-RFLP مورد آزمون قرار گرفت. از پرایمرهای 1096 rrs و 1539 rrs جهت تکثیر ناحیه460 bp  از ژن rrs استفاده شد. سپس محصولات PCR توسط دو آنزیم برشگر Tai 1 و Dde 1 هضم گردیدند. از آزمون آماری مربع کای با استفاده از نرم افزار SPSS جهت آنالیز داده ها استفاده شد.یافته ها: بر اساس نتایج حاصل از روش تناسبی از مجموع 97 نمونه، 63 نمونه (64.9%) MDR و 26 نمونه (26.8%) حساس، 8 نمونه (8.2%) نیز MDR-non بودند. همچنین 13 نمونه (13.4%) (XDR; Extensively Drug Resistant) و 6 نمونه (6.1%) (Totally Drug Resistant;TDR ) شناسایی شدند. با استفاده از روش PCR-RFLP 7 نمونه (7.2%) مقاوم به آمیکاسین و 90 نمونه (92.7%) حساس به این دارو بودند. به علاوه ما دریافتیم که فراوانی جهش های مربوط به مقاومت به آمیکاسین در کدون 1400 از ژن rrs بیشتر از سایر کدون ها است.نتیجه گیری: روش PCR-RFLP می تواند به عنوان یک روش مکمل در تشخیص موارد مقاوم به این دارو استفاده شود. اگر چه برای افزایش حساسیت روش PCR-RFLP نیاز به بررسی کدون های بیشتری از ژن rrs می باشد.

زمینه و هدف: عوامل استرس زایی که معمولا انسان ها در زندگی توسعه یافته و مدرن با آن مواجه هستند به طور وسیعی از اجتماع و ارتباطات اجتماعی منشا می گیرد. بررسی اثرات استرس در مدل های حیوانی ممکن است بتوانند راهی برای درمان های کلینیکی و یا جلوگیری از اثرات استرس در انسان پیشنهاد کنند. در مطالعه حاضر اثرات استرس اجتماعی بر مجاری تناسلی موش سوری مورد بررسی قرار گرفت.روش کار: تعداد 60 سر موش سوری نر پس از وزن شدن به طور تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند. 2 گروه کنترل که در هر قفس 5 سر موش، 2 گروه تحت استرس کم که در هر قفس 10 سر موش و 2 گروه تحت استرس زیاد که در هر قفس 15 سر موش قرار داده شد. سه گروه از حیوانات پس از مدت 1 ماه و سه گروه دیگر پس از مدت 2 ماه با تزریق محلول کتامین و زایلازین بصورت داخل صفاقی بیهوش شدند و بیضه ها، مجاری دفران و اپیدیدیم جدا و به قطعات کوچک تقسیم شدند و جهت مطالعه با میکروسکوپ نوری مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و آزمون آماری ANOVA در سطح معنی داری 0.05>p آنالیز شد.یافته ها: نشان داد که در گروه های تحت استرس 1 ماهه میانگین قطر لوله های سمینفروس، مجرای دفران، ارتفاع سلول های اپیتلیال مجاری اپیدیدیم، دفران در بین تمامی گروه ها دارای اختلاف معنی داری نبوده است. در حالیکه میانگین قطر مجاری اپیدیدیم در گروه های تحت استرس در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشتند (0.009>p و 0.02>p). یافته ها در گروه های تحت استرس 2 ماهه نشان داد که میانگین قطر لوله های سمینفروس، مجاری اپیدیدیم، میانگین ارتفاع سلول های اپیتلیال مجاری اپیدیدیم در بین تمامی گروه ها دارای اختلاف معنی داری نبوده است. ولی میانگین قطر مجاری دفران در گروه تحت استرس کم در مقایسه با کنترل کاهش معنی داری داشت (0.02>P). همچنین میانگین ارتفاع سلول های اپیتلیال مجرای دفران در گروه های تحت استرس در مقایسه با کنترل کاهش معنی داری داشت (0.001>p و 0.001>p).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استرس ازدحامی می تواند با کاهش در قطر اپیدیدیم و قطر و ارتفاع سلول های اپیتلیال دفران بر سیستم تولید مثلی موش سوری نر اثر منفی داشته باشد.

زمینه و هدف: اهداف اصلی درمان شکستگی با جابجایی و شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس، بازسازی آناتومیک سطح مفصلی و بازگرداندن توانایی راه رفتن بدون ایجاد درد می باشد، اما هنوز هم نتایج درمانی رضایت بخش نیست. هدف از این مطالعه مقایسه پیامدهای عملکردی دو روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی و پرکردن نقایص استخوانی با کمک اتو گرافت استخوانی و سیمان ارتوپدی (پلی متیل متاکریلات) می باشد.روش کار: در این مطالعه مقایسه ای آینده نگر، 44 بیمار با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس تحت درمان قرار گرفتند. پروتکل استاندارد، شامل اپروچ لترال و ثابت سازی داخلی با بازسازی پلاک برای بیماران انجام شد. صفحه خلفی در گروه اول با کمک اتوگرافت استخوانی (BG; Bone Graft) و در گروه دوم با کمک سیمان ارتوپدی (BC; Bone Cement) تقویت شد. بیماران پس از جراحی از لحاظ 5 عارضه شامل: عفونت سطحی، از هم گسیختگی زخم، نکروز پوست محل انسیزیون، پارستزی عصب سورال و استئومیلیت پیگیری شدند. پیامدهای عملکردی با کمک سیستم امتیازدهی شکستگی های کالکانئوس و سیستم اندازه گیری مچ و پاشنه (AOFAS (American Orthopaedic Foot and Ankle Society ارزیابی گردید. اختلاف آماری بین نتایج دو گروه با استفاده از آزمون های تی، کای اسکوئر و یا تست دقیق فیشر توسط نرم افزار SPSS آنالیز گردید. یافته ها: از میان 44 بیمار مورد مطالعه 36 (81.8%) نفر مرد و 28 (18%) نفر زن بودند. میانگین سنی بیماران 11.34±44.25 بود. بیماران بعد از درمان برای مدت 9 تا 18 ماه پیگیری شدند. میانگین زمان عمل جراحی در گروه دوم (41.82 دقیقه) (BC) بطور معنی داری از گروه اول (64.55 دقیقه) (BG) کمتر بود (0.001>p). پنج (23%) نفر از بیماران گروه اول و یک نفر (5%) از بیماران از گروه دوم دچار عوارض جراحی شدند. اختلاف چشمگیری بین میانگین معیار شکستگی های کالکانئوس و همچنین معیار اندازه گیری مچ و پاشنه AOFAS، در دو گروه مشاهده نگردید.نتیجه گیری: استفاده از سیمان ارتوپدی بجای اتوگرافت استخوانی برای پرکردن نقایص استخوانی در شکستگی های کالکانئوس باعث کاهش زمان عمل و جلوگیری از ناخوشی های ناشی از عمل برداشت گرافت در بیماران می گردد.

زمینه و هدف: اسهال به عنوان یکی از عوامل مرگ و میر در میان کودکان در کشورهای در حال توسعه محسوب می شود. در مورد اثر مکمل یاری روی در کاهش مدت زمان و شدت اسهال اختلاف نظر وجود دارد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر مکمل یاری روی بر طول مدت و شدت اسهال کودکان زیر پنج سال بستری در بیمارستان علی اصغر اردبیل در سال 1384 بود.روش کار: این پژوهش بصورت کار آزمایی بالینی تصادفی دو سوکور انجام گرفته است. جامعه پژوهش شامل کلیه کودکان زیر پنج سالی بود که به علت اسهال حاد در بیمارستان علی اصغر اردبیل بستری شدند. جهت تعیین حجم نمونه مورد نظر در این مطالعه، اقدام به انجام پایلوت گردید و بر اساس آن تعداد حجم نمونه در این پژوهش 228 نفر برآورد شد (114 نفر گروه مورد، 114 نفر گروه شاهد) و انتخاب نمونه در داخل جامعه بصورت تصادفی ساده بوده و نمونه ها یک در میان در داخل هر گروه قرار گرفتند تا تعداد نمونه در هر گروه تکمیل گردید و سپس به یک گروه شربتی که حاوی 20 میلی گرم سولفات روی در دکستروز 5% روزانه همراه با داروی روتین بخش و به گروه دیگر دکستروز 5% با داروی روتین در طول زمان بستری بخش داده شد و سپس مدت زمان و شدت اسهال سنجیده شد و داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و کای دو، تی - استیودنت و ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج تحقیق نشان می دهد که، اکثریت واحدهای مورد پژوهش پسر، سن 12-1 ماهه، وزن 11-3 کیلوگرم و بین صدک وزنی 50-3 بودند، اکثر کودکان از شیر مادر تغذیه می کردند، اکثرا کودکان اول خانواده بوده، واکسیناسیون کامل داشته و ساکن شهر (اردبیل) بوده اند. نتیجه تحقیق بیانگرآن است که بین مصرف روی و شدت اسهال ارتباط معنی داری وجود دارد (0.037=p). ولی بین طول مدت اسهال در دو گروه تفاوت معنی دار وجود نداشت (0.737=p) و همچنین بین شدت اسهال و صدک وزنی ارتباط معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که مکمل یاری روی، روی شدت اسهال تاثیر دارد لذا می تواند بعنوان مکمل در کودکان مبتلا به اسهال مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: رادیوداروهای بر پایه آنتی بادی، امروزه در تصویربرداری و رادیوتراپی سرطان به شدت مورد توجه می باشند و یک وسیله بی نظیر برای انتقال اختصاصی رادیونوکلیدها به آنتی ژن های خاص در بافت بیمار فراهم می کنند. آنتی بادی منوکلونال آواستین با اتصال به فاکتور رشد اپی درمال عروقی و خنثی نمودن آن، رگزایی القا شده در تومورها را متوقف می نماید. در این تحقیق ترکیب ذره بتا با آنتی بادی آواستین به عنوان اولین قدم در تولید یک رادیوداروی جدید مورد بررسی قرار گرفت.روش کار: در ابتدا آنتی بادی آواستین تخلیص گردید. آنتی بادی پس از کونژوگاسیون با DOTA-NHS تازه تهیه شده با ساماریم کلراید - 153Sm نشاندار گردید. بازده نشاندارسازی و پایداری برون تنی با استفاده از کروماتوگرافی لایه نازک اندازه گیری شد. برای بررسی آزمایش یکپارچگی (Integrity) ساختار آنتی بادی نشاندار شده از روش الکتروفورز پلی آکریل آمید در حضور سدیم دودسیل سولفات (SDS-PAGE) استفاده شد. نحوه توزیع حیاتی فراورده در موش های BALB/C ،2 ،24 ،48 و 72 ساعت پس از تزریق بررسی گردید. یافته ها: بازده نشان دارسازی بیشتر از 98% بود. پایداری برون تنی فراورده نشاندارشده در سرم تازه انسانی پس از 120 ساعت 2±83% بود. در SDS-PAGE هیچ گونه شکستگی و قطعه شدنی در آنتی بادی نشاندار شده رخ نداد. بالاترین درصد رادیواکتیویته دز تزریق شده در هر گرم بافت (%ID/g)، در کبد، ریه ها و کلیه مشاهده گردید.نتیجه گیری: آنتی بادی منوکلونال آواستین علیه رگزایی، به طور موثر با ساماریم 153 نشاندار گردید و مطالعه توزیع بیولوژیکی نشان داد که دارای ویژگی بالایی برای تجمع در بافت های غنی از رگ های خونی می باشد.

بیماری هیداتید توسط لارو اکینو کو کوس گرانولوزوس در انسان ایجاد می شود. سگ سانان به عنوان میزبان نهایی این انگل شناخته شده اند و گیاه خواران به عنوان میزبان واسط محسوب می شوند. انسان نیز می تواند به عنوان میزبان واسط عمل کند. بیماری کیست هیداتیک تمامی ارگان ها را می تواند مبتلا کند، ولی شایعترین محل های درگیری کبد، ریه و به میزان کمتری ارگان های دیگر مانند کلیه ها، مغز، قلب، استخوان و طحال را نیز می تواند درگیر کند. در این مقاله یک مورد نادر کیست هیداتیک طحالی گزارش می شود. بیمار مرد 51 ساله ای بود که به علت درد در ناحیه شکم به مدت یک هفته به درمانگاه مراجعه کرده بود در بررسی اولیه توسط سونوگرافی و سی تی اسکن تشخیص کیست طحالی داده شد. کیست به طور موفقیت آمیزی با عمل جراحی خارج و بعد از آزمایشات هیستوپاتولوژیک کیست هیداتیک تشخیص داده شد.