مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1388 | دوره:31 | شماره:67 |تعداد مقالات:12

سابقه و هدف: بی حسی داخل نخاعی یکی از شایع ترین روش های بیهوشی رژیونال در عمل سزارین است و وجود سردرد پس از نشت مایع مغزی نخاعی یک عارضه مهم برای آن محسوب می شود.هدف از این مطالعه بررسی فراوانی سردرد در دو روش مدین و پارامدین در بیماران کاندید سزارین الکتیو است.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور تعداد 125 خانم باردار ASA کلاس 1 و 2 که کاندیدای سزارین الکتیو بودند، با داروی لیدوکائین و سوزن شماره 25 توسط یک آنستزیولوژیست واحد به صورت تصادفی تحت بی حسی داخل نخاعی با روش مدین یا پارامدین قرار گرفتند و وجود یا عدم وجود سردرد تا سه روز بعد مورد بررسی قرار گرفت.یافته های بررسی با استفاده از آزمون های مان ویتنی، مربع کای (یا تست دقیق فیشر) تجزیه و تحلیل شد. P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: میزان بروز سردرد در گروه پارامدین %9.8 و در گروه مدین %9.4 بوده و اختلاف بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین دو گروه از نظر تغییرات فشار خون، ضربان قلب و ضرورت استفاده از افدرین تفاوت معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: استفاده از روش پارامدین در مورد زنان بارداری که توانایی اتخاذ وضعیت مناسب را ندارند قابل قبول بوده و بدون خطر افزایش سردرد و تغییرات همودینامیک است.

زمینه و هدف: یکی از چالش های کنترل درد حاد بعد از عمل در بیمارانی است که قبل از عمل مبتلا به سوء مصرف دارو بوده اند. تجویز مخدرها یکی از روش های اصلی در این موارد است، اما حتی تجویز مقادیر بالا از مخدرها در این بیماران همیشه باعث ایجاد عدم درد کافی بعد از عمل نمی شود. به همین دلیل، برخی از داروهای کمکی برای ایجاد عدم درد کافی در این بیماران تجویز شده است. هدف از انجام این مطالعه آینده نگر تصادفی، بررسی اثرات بی دردی افزودن پروتکل ترکیبی شامل کلرپرومازین، پرومتازین و میدازولام به مرفین در پمپ وریدی کنترل درد PCA در بیماران معتاد است.مواد و روش ها: هشتاد بیمار مبتلا به سوء مصرف دارو که کاندید جراحی بودند برای کنترل درد بعد از عمل توسط پمپ کنترل درد PCA در دو گروه قرار گرفتند (گروه M و P). شروع پمپ PCA در هر دو گروه با سرعت تزریق 5 میلی متر در ساعت بود و میزان تجزیه روزانه مرفین در گروه شاهد (M) 40 میلی گرم به تنهایی، و در گروه پروتکل (P) مرفین 20 میلی گرم همراه با کلرپرومازین 50 میلی گرم، پرومتازین 50 میلی گرم و میدازولام 10 میلی گرم بود. نمره درد معیار بصری سنجش درد، نمره آرام بخشی، میانگین مرفین مصرفی و عوارض به مدت 72 ساعت بعد از عمل بررسی گردید. بررسی آماری در این مطالعه با استفاده از آزمون فریدمن، کای اسکوار، کروسکال والیس و آزمون های نان پارامتریک مان - ویتنی انجام شد.یافته ها: اطلاعات دموگرافیک در بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشتند. میانگین نمره درد در گروه شاهد بالاتر از گروه پروتکل بود 3.2±1.8) در مقابل (2.4±1.2. (P<0.05). همچنین نمره آرام بخشی در گروه شاهد کمتر از گروه پروتکل بود 1.2±0.3) درمقابل (2.3±0.4، که بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت. (P<0.05) اگر چه میزان مصرف مرفین اضافی در بین دو گروه تفاوتی نداشت 21±8.5) در مقابل 20.5±6.5 میلی گرم) ولی میزان کل مصرف مرفین در گروه اول به طور معنی داری بیشتر از گروه پروتکل 140±15.9) در مقابل 81.2±12.6 میلی گرم) بود. (P<0.01). عارضه قابل توجهی در گروه مورد مشاهده نگردید.نتیجه گیری: افزودن ترکیب کلرپرومازین، پرومتازین و میدازولام به مرفین در پمپ PCA باعث ایجاد آرام بخشی و بی دردی بیشتر و کاهش میزان مصرف مرفین پس از عمل در بیماران معتاد می گردد.

مقدمه: هیپوترمی عارضه شایع بیهوشی عمومی و ناحیه ای است و می تواند پس از عمل باعث بروز عوارض جانبی مانند اختلالات قلبی، اختلالات انعقادی، عفونت زخم های جراحی و نیز کاهش متابولیسم داروهای بیهوشی و بروز لرز شود.بیماران در حین جراحی به علل متعددی مانند توزیع گرما از مرکز به محیط در اثر وازودیلاتاسیون ناشی از داروهای بیهوشی، پایین بودن درجه حرارت محیط اتاق عمل، شستشوی محل جراحی و حفره های بدن با مایعات سرد و همچنین انفوزیون وریدی مایعات با دمای اتاق و خون سرد و نیز مهار پاسخ های ترمورگولاتوری توسط داروهای بیهوشی، دچار هیپوترمی می شوند، بنابراین پیشگیری از این عارضه از اهمیت زیادی برخوردار است.هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تزریق محلول کریستالویید وریدی نگهداری شده در درجه حرارت اتاق عمل بر روی دمای بدن بیماران بود.مواد و روش ها: این تحقیق آینده نگر توصیفی و مقطعی بر روی 80 نفر زن حامله که کاندیدای سزارین الکتیو با بی حسی ناحیه ای بودند انجام گرفت.در اتاق عمل قبل از انجام بی حسی، ابتدا درجه حرارت مرکزی و محیطی بیماران و درجه حرارت محلول کریستالویید آماده تزریق اندازه گیری شد. سپس برای بیماران 10 میلی گرم/ کیلوگرم محلول رینگر که در درجه حرارت اتاق نگهداری می شد سریعات انفوزیون گردید. پس از تزریق، دمای بدن بیماران مجددا اندازه گیری می شد.نتایج: متوسط سن بیماران 28.37±4.07 سال و متوسط دمای سرم های رینگر مورد تزریق 23.48±0.08 درجه سانتی گراد بود. دمای مرکزی و محیطی بیماران بعد از تزریق سریع 10 میلی متر/ کیلوگرم از سرم رینگر، به طور معنی داری (به ترتیب به میزان 0.5±0.12 و 0.6±0.31 درجه سانتی گراد) کاهش یافت.نتیجه گیری: تزریق مایعات وریدی با دمای اتاق می تواند باعث افت معنی دار دمای بدن بیماران و بروز هیپوترمی خفیف شود.

مقدمه: تیزانیدین یک آگونیست a2 آدرنورسپتور و مشتقی از کلونیدین است که اثرات مشابهی با کلونیدین داشته (ایجاد آرامش، کاهش اضطراب و بی دردی)، در حالی که اثرات جانبی کمتری درد (افت فشار خون شریانی و برادیکاردی). در این مطالعه اثرات تیزانیدین خوراکی بر درد بعد از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این کار آزمایی بالینی دوسوکور تعداد 60 بیمار ASA یک و دو، 18-60 ساله به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند.90 دقیقه قبل از القا بیهوشی به گروه کنترل و تیزانیدین به ترتیب دارونما و 4 میلی گرم تیزانیدین خوراکی تجویز شد. قبل و بعد از دریافت دارونما یا تیزانیدین و در 24 ساعت اول بعد از عمل شدت درد - میزان آرام بخشی و مپریدین مورد نیاز محاسبه گردید.نتایج: شدت درد و نیاز به مپریدین در گروه تیزانیدین به صورت بارزی کمتر از گروه کنترل بود. (p<0.001) و میزان آرام بخشی در گروه تیزانیدین به صورت بارزی بالاتر بود (p<0.001).بحث: تجویز 4 میلی گرم تیزانیدین خوراکی قبل از عمل، می تواند باعث کاهش درد بعد از عمل گردد بنابراین توصیه می شود در بیماران کاندید عمل جراحی از تیزانیدین به عنوان پیش دارو استفاده گردد.

مقدمه: مصرف مخدرهای داخل نخاعی برای کاهش درد ناشی از اعمال جراحی سزارین به طور روزافزونی افزایش یافته است؛ اما متاسفانه این داروها باعث بروز عوارضی همانند تهوع، استفراغ و خارش می شوند.هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو داروی فنتانیل و سوفنتانیل داخل نخاعی برای عمل جراحی سزارین است. در این راستا متغیرهای فشار خون، اختلال تنفسی که به صورت هیپوکسی مشخص شود، تهوع و استفراغ و خارش در طی 24 ساعت پس از عمل، آپگار نوزادان و مدت زمان بی دردی موثر و شدت درد مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسویه کور بر روی 129 بیمار باردار در کلاس 1 و 2 ASA که برای سزارین الکتیو به بیمارستان امام خمینی اهواز مراجعه کرده بودند صورت گرفت. بیماران به طور تصادفی به سه گروه 43 نفره تقسیم شدند. دو گروه مورد به ترتیب با لیدوکائین 60 میلی گرم، 5 میکروگرم سوفنتانیل و لیدوکائین 60 میلی گرم، فنتانیل 25 میکروگرم داخل نخاعی و گروه شاهد با 60 میلی گرم لیدوکائین داخل نخاعی قبل از شروع عمل مورد بی حسی داخل نخاعی قرار گرفتند و در طی عمل و تا 24 ساعت بعد از عمل از نظر وجود تهوع، استفراغ، خارش و مدت زمان بی دردی موثر و شدت درد تحت نظر قرار داشتند.نتایج: مدت زمان بی دردی موثر به طور متوسط برای گروه شاهد 72±3.7 دقیقه بود در حالی که این زمان برای گروه سوفنتانیل 97.8±4.2 دقیقه و برای گروه فنتانیل 99±2.3 دقیقه بود (p<0.05). میانگین شدت درد به ترتیب در گروه شاهد با VAS=4.58±0.82 و پس از آن گروه فنتانیل با VAS=4.51±1.8 بود و نهایتا گروه سوفنتانیل کمترین شدت درد را با VAS=3.25±0.81 داشت (p<0.05). بیشترین میزان تهوع و استفراغ چه در طول عمل و یا پس از آن مربوط به گروه فنتانیل بود که نسبت به گروه شاهد معنی دار (p<0.05) بود، در حالی که نسبت به گروه سوفنتانیل تفاوت معنی داری نداشت (p>0.05). از نظر میزان خارش تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت. از نظر سایر عواض بین گروه ها تفاوت معنی دار وجود نداشت (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه و انجام تست های آماری، تجویز داخل نخاعی فنتانیل و سوفنتانیل سبب افزایش کیفیت و طول مدت بی دردی طی و پس از عمل جراحی می شود. از طرفی عوارضی همچون خارش و اختلال تنفسی مشاهده نشد. تهوع و استفراغ به دنبال تجویز اینتراتکال این دو دارو بیشتر رخ می دهد که با استفاده از داروهای ضد استفراغ می توان عوارض مزبور را برطرف کرد.

مقدمه: شکستگی اندام ها همیشه با درد شدید همراه است و پزشکان همواره به دنبال شیوه هایی هستند که بتوانند درد را کاهش دهند و در این زمینه به نتایج بهتری دست یابند. بلوک هماتوم یکی از این روش ها است که می توان برای کاهش درد آن را به عنوان جایگزینی برای بیهوشی عمومی به ویژه در بیماران دارای ریسک بالا مورد استفاده قرار داد.هدف از این پژوهش مقایسه زمان شروع بی حسی در بلوک هماتوم به وسیله لیدوکائین با بی کربنات و بدون بی کربنات در جااندازی بسته شکستگی کالیس است.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی به صورت دوسوکور به روی 80 نفر از بیمارانی در رده سنی 45-65 با ASA کلاس 1-3 با شکستگی کالیس صورت گرفت. بیمارانی که ملاک های ورود به مطالعه را داشتند به صورت نمونه های در دسترس به طور تصادفی بدون این که تقسیم بندی جنسیتی در انتخاب نقش داشته باشد در دو گروه B (با بیکربنات) و گروه A (بدون بیکربنات) مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه A برای هر نمونه 9 میلی لیتر لیدوکایین به علاوه 1 میلی لیتر بیکربنات و در گروه B 9 میلی لیتر لیدوکایین به علاوه 1 میلی لیتر آب مقطر برای تجویز تهیه گردید. انجام بلوک به روش تزریق و مکش مکرر صورت گرفت. برای کاهش درد بیماران از داروی مخدر فنتانیل با دوز 1 میکروگرم/ کیلوگرم و میدازولام با دوز 0.15 میلی گرم/ کیلوگرم استفاده شد که شامل هر دو گروه بیماران بود. تمام نمونه ها از نظر کیفیت شروع بی دردی و کمیت آن با استفاده از معیار بررسی بر اساس نمره بندی 10-1 در مرحله قبل از بلوک، زمان جااندازی عضو دچار شکستگی و 30 دقیقه بعد توسط تست کای دو و تست تی جفتی با در نظرگیری سطح معنی داری (p<0.05) مورد مطالعه قرار گرفتند. داده های بررسی توسط نرم افزار SPSS مورد آنالیز قرار گرفت.نتایج: زمان شروع بی حسی در گروه دارای بیکربنات 388.2±63.8 ثانیه و در گروه بدون بیکربنات 469.5±32.2 ثانیه به دست آمد. (p=0.0001) میانگین VAS در شروع تزریق در گروه دارای بیکربنات 7.9±1.9 و در گروه بدون بیکربنات 7.5±0.93 محاسبه شد (p=0.609). میانگین VAS هنگام دستکاری در گروه دارای بیکربنات 1.4±0.75 و در گروه بدون بیکربنات 1.8±0.83 محاسبه شد (p=0.029). میانگین VAS در 30 دقیقه بعد از جااندازی در گروه بدون بیکربنات 4±0.81 و در گروه بدون بیکربنات 4.7±0.88 محاسبه شد (p=0.001).نتیجه گیری: بیکربنات به عنوان یک ماده افزودنی می تواند در تسریع شروع بی حسی و کاهش درد بعد از جااندازی در شکستگی بسته کالیس نقش موثری ایفا کند.

مقدمه: لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه غالبا با افزایش فشارخون و ضربان قلب همراه است. یکی از روش های پیشنهاد شده برای کاهش این تغییرات استفاده از برونکوسکوپ فیبراپتیک برای لوله گذاری تراشه است. در مطالعه حاضر تغییرات همودینامیک ناشی از لوله گذاری به روش فیبراپتیک با روش معمول لارنگوسکوپی در بیماران مبتلا به فشار خون مقایسه شده است.مواد و روش ها: 94 بیمار مبتلا به فشار خون بالا که حداقل در 10 روز پیش از مراجعه داروی ضد فشارخون مصرف نکرده بودند به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و به روشی مشابه بیهوش شدند.لوله گذاری در یک گروه با برونکوسکوپ فیبراپتیک و در گروه دیگر با لارنگوسکوپ انجام شد. پارامترهای همودینامیک شامل ضربان قلب، فشار خون سیستولی و دیاستولی قبل از القا (پایه)، قبل از لوله گذاری و 2، 4 و 6 دقیقه پس از لوله گذاری ثبت شد.یافته ها: ضربان قلب دقیقه 2 و فشار خون دیاستولی دقیقه 4 پس از لوله گذاری در گروه فیبراپتیک و فشارخون سیستولی دقیقه 6 پس از لوله گذاری در گروه لارنگوسکوپی نسبت به گروه دیگر به طور معنی داری بالاتر بود.مقایسه داده های به دست آمده پس از لوله گذاری با مقادیر پیش از لوله گذاری بجز فشارخون دیاستولی و ضربان قلب دقیقه 6 در گروه فیبراپتیک نشان دهنده یک افزایش معنی دار است.نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه نشان می دهد که شدت تغییرات همودینامیک در لحظات اولیه بعد از لوله گذاری در گروه فیبراپتیک بیشتر است در حالی که طول مدت آن کوتاه تر از لوله گذاری به روش لارنگوسکوپی است.به نظر می رسد برونکوسکوپی فیبراپتیک در بیماران مبتلا به پرفشاری خون کمک زیادی به تخفیف رفلکس های همودینامیک ناشی از لوله گذاری نمی کند.

مقدمه: از تزریق داخل نخاعی داروهای مختلف به عنوان یکی از روش های کنترل درد می توان سود برد. در این مطالعه میزان کارایی یک بنزودیازپین (میدازولام) که اثر بی دردی اثبات شده ای در صورت تزریق داخل نخاعی دارد، در مقایسه با یک مخدر (فنتانیل، ضددرد و فاقد اثر بی حس کنندگی موضعی) بررسی شده است. طبق مطالعات پیشین این دارو دارای عوارض کمتری نسبت به سایر داروهای مورد استفاده در تزریق داخل نخاعی بر روی همودینامیک و سیستم تنفسی است.مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 60 نفر از بیماران دچار شکستگی اندام تحتانی (زیر زانو، با گذشت کمتر از 24 ساعت از واقعه) در بیمارستان های امام حسین و لقمان الدوله انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه میدازولام (M) و فنتانیل (F) تقسیم شدند. در هر گروه پس از بررسی های اولیه، دریافت مایعات وریدی و تعیین نمره درد اولیه بر اساس معیار VAS، تزریق در فضای داخل نخاعی انجام می شد و پس از گذشت 15 دقیقه، مجدا نمره درد بیماران تعیین می گردید.نتایج: میدازولام به طور قابل توجهی در کاهش میزان درد حاد بیماران در مقایسه با فنتانیل موثرتر بود به طوری که میزان افت درد حاد در گروه میدازولام، 3.06±1.617 و در گروه فنتانیل، 1.46±0.507 بود (p-value<0.001). مدت زمان بی دردی بیماران پس از پایان عمل جراحی، در گروه میدازولام بیش از فنتانیل بود (میانگین زمان بی دردی در گروه میدازولام (CI.%95:6.6-7.8)7.15′ و در گروه فنتانیل (CI.%95:3.3-3.7)3.30′.بحث: در صورت تزریق داروی میدازولام فاقد مواد نگه دارنده (سولفات) به میزان 4 میلی گرم در فضای داخل نخاعی، درد حاد بیماران به طور موثرتری نسبت به فنتانیل (به میزان 40 میکروگرم) کنترل می گردد. تحقیقات بیشتری برای تعیین میزان اثر بی دردی میدازولام و ارزش درمانی آن لازم است.

مقدمه: سودوآنوریسم بر اثر پارگی داخلی دیواره آئورت به علت تروما، عمل جراحی قبلی یا عفونت های آئورت رخ می دهد. از جمله عوارض وخیم عمل جراحی سودوآنوریسم، اتفاقات عروقی مغز است که بر اثر کاهش خونرسانی، آمبولی هوا، لخته، یا پلاک های آترومی و در نتیجه ایسکمی مغزی ایجاد می شود.گزارش مورد: بیمار مرد 56 ساله ای است که حین عمل جراحی سودوآنوریسم آئورت صعودی تحت پایش اکسی متری مغزی قرار گرفت و افت اشباع اکسیژن مغزی در مراحلی از عمل جراحی مشاهده شد. همچنین بیمار پس از عمل دچار همی پلژی راست گردید.نتیجه گیری: اکسی متری مغزی وسیله ای مفید برای پایش اشباع اکسیژن مغزی حین اعمال جراحی قلبی و عروقی است و می تواند در تشخیص و پیشگیری از عوارض عصبی موثر باشد.