مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1387 | دوره:19 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

پیش زمینه و هدف: سوکسی نیل کولین با دوز 1mg/kg معمولا شرایط عالی برای لوله گذاری تراشه در عرض 60 ثانیه فراهم می کند. برگشت فونکسیون تنفسی بعد از این دوز به حد کافی سریع نیست تا از دساچوراسیون خطرناک اکسی هموگلوبین در صورت عدم امکان تهویه کمکی، جلوگیری شود. در این مطالعه، اثر دوزهای پایین تر سوکسی نیل کولین برای تسهیل لوله گذاری رضایت بخش تراشه در القای سریع و متوالی بیهوشی با زمان برگشت سریع تر فونکسیون تنفسی بررسی شد.مواد و روش کار: در این کارآزمایی بالینی آینده نگر، تصادفی، دوسوکور و مورد - شاهدی، 120 بیمار با کلاس I یا II درجه بندی متخصصان بیهوشی آمریکا (ASA)، بررسی شدند. پس از القای بیهوشی عمومی با فنتانیل / تیوپنتال سدیم، بیماران از نظر دریافت دوز سوکسی نیل در سه گروه (1×ED95) 0.3mg/kg، (2×ED95) 0.6mg/kg و (3×ED95) 1mg/kg قرار گرفتند. پاسخ برانگیخته عضله نزدیک کننده شست به چهار تحریک متوالی عصب اولنار با استفاده از دستگاه محرک عصب محیطی ثبت شد. زمان شروع اثر، حداکثر تضعیف تویچ، شرایط لوله گذاری تراشه، زمان برگشت تنفس (مدت آپنه) و زمان برگشت تویچ به %90 میزان طبیعی برگشت تنفس خود به خودی منظم ثبت شد.یافته ها: زمان شروع اثر در محدوده 81-49 ثانیه بود که با افزایش دوز، شروع اثر کاهش داشت، ولی بین دوزهای 0.6 و 1mg/kg تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. حداکثر تضعیف تویچ با دوزهای 0.6 و 1mg/kg مشابه بود (%98.2-%100). شرایط لوله گذاری تراشه با دوز 0.3mg/kg قابل قبول نبود، اما در تمام بیماران با دوزهای 0.6 و 1mg/kg شرایط رضایت بخش لوله گذاری تراشه حاصل شد. زمان برگشت تنفس (زمان آپنه) در دوزهای 0.3 و 0.6mg/kg (به ترتیب 1.8±0.6 و 2.4±0.6 دقیقه) به طور معنی دار کمتر از دوز 1mg/kg (6.3±0.8 دقیقه) بود (به ترتیب P<0.0001 در مقابل دوز 0.3mg/kg و P<0.001 در مقابل دوز 0.6mg/kg). زمان ریکاوری تویچ به %90 طبیعی (T1=%90) به طور معنی دار در دوز 0.6 (5.2±1.0 دقیقه) کمتر از دوز 1mg/kg (8.8±1.3 دقیقه) بود (P<0.001).بحث و نتیجه گیری: استفاده از دوز 0.6mg/kg سوکسینیل کولین می تواند شرایط قابل قبول لوله گذاری تراشه بعد از 60 ثانیه از تجویز دارو حاصل کند. شرایط لوله گذاری با دوز 0.6mg/kg مشابه 1mg/kg است، اما دوز پایین تر با زمان آپنه کوتاه تر و ریکاوری سریع تر تویچ همراه است.

پیش زمینه و هدف: فولات و ویتامین B12 برای عملکرد طبیعی سیستم عصبی ضروری می باشند. نتایج مطالعات انجام شده در مورد ارتباط بین افسردگی اساسی با این ویتامین ها متناقض است. در ایران تاکنون مطالعه ای جهت بررسی وضعیت دریافت اسیدفولیک و ویتامین B12 در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی (MDD) انجام نگرفته است، لذا مطالعه حاضر با هدف ارزیابی وضعیت فولات و ویتامین B12 و تعیین ارتباط بین فولات و ویتامین B12 دریافتی با مقادیر پلاسمایی آنها در این بیماران انجام گرفت.مواد و روش کار: در 70 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان رازی شهر تبریز مبتلا به MDD مقادیر فولات و ویتامین B12 پلاسما اندازه گیری شد. مقادیر دریافتی این ویتامین ها با استفاده از سه یادآمد 24 ساعته متوالی ارزیابی شد. تعریف افسردگی اساسی بر اساس شاخص DSM-IV بود.یافته ها: میانگین و خطای استاندارد فولات و B12 پلاسمایی به ترتیب 5.18±0.73ng/ml و 389.05±4.46pg/ml بود. بر اساس مقادیر پلاسمایی کمبود فولات و ویتامین B12 به ترتیب در %51.4 و %5.7 نمونه ها مشاهده شد. بر اساس نتایج بررسی مصرف %97.1 و %95.7 نمونه ها کمتر از مقادیر توصیه شده فولات و ویتامین B12 دریافت می کردند. ارتباط معنی داری بین غلظت پلاسمایی فولات با فولات دریافتی مشاهده شد (r=0.283, P<0.05). این ارتباط بین ویتامین B12 پلاسما با ویتامین B12 دریافتی و یا سایر ویتامین های گروه B مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشانگر لزوم ارزیابی غلظت پلاسمایی فولات و ویتامین B12 در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی است. غلظت پایین پلاسمایی این ریز مغذی ها در این بیماران نشانگر لزوم انجام مداخلات مناسب جهت دریافت کافی فولات و ویتامین B12 می باشد.

پیش زمینه و هدف: هیداتیدوز دارای انتشار جهانی بوده و به عنوان یکی از بیماری هایی که می تواند چندین ارگان متعدد بدن را درگیر کند، از اهمیت به سزایی برخوردار است. این بیماری عوارض متعددی نیز می تواند داشته باشد و درمان آن هزینه و مشکلات خاص خود را دارد. شناخت روش های تشخیصی و مهمتر از آن درمان کیست هیداتید با توجه به شیوع نسبتا قابل توجه این بیماری، اهمیت به سزایی در اعاده سلامتی بیماران دارد. درمان قطعی بیماری جراحی می باشد، و در موارد خاص آلبندازول موثرترین دارو در درمان کیست هیداتید مورد استفاده قرار می گیرد. آلبندازول پس از مصرف به سرعت جذب و به سولفوکساید که متابولیت اصلی و فعال دارو می باشد تجزیه می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر کشندگی آلبندازول سولفوکساید در غلظت ها و زمان های متفاوت بر روی پروتواسکولکس ها در محیط آزمایشگاهی می باشد.مواد و روش کار: این مطالعه از نوع مداخله ای تجربی بود. پس از جداسازی صدها کیست هیداتید از اندام های آلوده دام های کشتار شده، بعد از بررسی های لازم در مورد بارور بودن کیست ها، پروتواسکولکس های آنها تخلیه و با سرم فیزیولوژی شستشو داده شد و میزان viability آنها زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفت. محلول آلبندازول سولفوکساید در غلظت های 25mg/ml، 50mg/ml، 100mg/ml حاضر گردید سپس تعداد معینی از پروتو اسکولکس ها به لوله های حاوی سولفوکساید ریخته شد و در زمان های متفاوت آزمایشات انجام گرفت. در مرحله بعد به کمک میکروسکوپ درصد زنده ماندن آنها از روی حرکت سلول های شعله ای تعیین و ثبت شد.یافته ها: نتایج نشان داد بین افزایش مدت زمان و مقدار غلظت دارو و زنده ماندن پروتواسکولکس ها رابطه مستقیم وجود دارد. در گروهی که آلبندازول سولفوکساید با غلظت 100mg/ml استفاده شده بود تا دقیقه 20 بر روی پروتواسکواکس ها اثر نداشت، فقط با افزایش مدت زمان در دقیقه 60، %60 پروتواسکولکس ها از بین رفته بودند. در صورتی که در غلظت 50mg/ml تا دقیقه 35 هیچ اثری نداشت و در دقیقه 60، فقط %40 پروتواسکولکس ها مرده بودند.بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتا یج تحقیق و محدودیت زمانی که جراحان در اتاق عمل دارند، آلبندازول سولفوکساید نمی تواند به عنوان یک داروی مناسب در از بین بردن پروتواسکولکس های کیست هیداتید بیماران در حین جراحی و جلوگیری از عود مجدد بیماری استفاده شود.

پیش زمینه و هدف: استفاده از رژیم های شلاتور درمانی در کنار تزریق منظم خون به طور قابل توجهی امید به زندگی بیماران تالاسمیک را بهبود بخشیده است. علی رغم پیشرفت هایی که در درمان این بیماران صورت گرفته، اختلال رشد و کوتاهی قد در درصد قابل توجهی از آنها مشاهده می شود. عواملی مثل اضافه بار آهن، سمیت دسفرال و اختلالات اندوکرین در اختلال رشد این بیماران نقش دارند اما ممکن است عوامل ناشناخته دیگری نیز دخیل باشند. در این مطالعه به بررسی وضعیت رشد و عوامل دخیل در کوتاهی قد بیماران تالاسمیک خود پرداختیم. مواد و روش کار: مطالعه حاضر به صورت توصیفی - تحلیلی بر روی 71 بیمار مبتلا به بتا - تالاسمی ماژور که مراجعه مرتب داشتند و پرونده پزشکی آنها کامل بود در سال 85 انجام گرفت. بیماران از نظر قد، اختلالات اندوکرین، فریتین سرم، هموگلوبین قبل از تزریق خون و آنزیم های کبدی مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس در دو گروه کوتاه قد و غیر کوتاه قد با هم مقایسه شدند. یافته ها: 45 پسر و 26 دختر با میانگین سنی 12.9±5.2 سال مورد بررسی قرار گرفتند. 45.1 درصد بیماران کوتاه قد بودند و رابطه خطی معکوس بین افزایش سن و SDS قد یافت شد. بیماران دچار اختلالات اندوکرین، کوتاهتر بودند و بیمارانی که چند اختلال اندوکرین را با هم داشتند دچار اختلال رشد شدیدتری بودند. تعداد موارد هیپراسپلنیسم در میان بیماران کوتاه قد به مراتب بیشتر بود اما اختلاف معنی داری بین میانگین هموگلوبین قبل از تزریق خون و فریتین سرم دو گروه وجود نداشت. اگرچه درصد قابل توجهی از بیماران دچار افزایش آنزیم های کبدی بودند اما تفاوت معنی داری از این نظر بین دو گروه یافت نشد. بحث و نتیجه گیری: اختلال رشد بیماران مبتلا به بتا - تالاسمی ماژور از دهه اول زندگی شروع می شود و با افزایش سن شدت می یابد. جهت جلوگیری از کوتاه قد شدن آنها لازم است به طور مرتب از نظر سرعت رشد بررسی شوند و عوامل دخیل در اختلال رشد به موقع شناسایی شده و تحت درمان مناسب قرار گیرند.

مقدمه: آنزیم های ماتریکس متالوپروتئیناز (MMPs)، خانواده بزرگ آنزیم های پروتئولیتیک وابسته به کلسیم و روی هستند که در تجزیه ترکیبات مختلف ماتریکس خارج سلولی نقش دارند. نقش این آنزیم ها در پیشرفت و گسترش بیماری های التهابی (آرتریت روماتوئید)، بیماری های قلبی عروقی و تومورهای سرطانی کاملا شناخته شده است. مطالعات انجام شده دال بر اثر مهاری ترکیبات ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) و استروئیدی (دگزامتازون) بر روی ماتریکس متالوپروتئینازها است.مواد و روش کار: در این تحقیق اثر مهاری و سمیت سلولی عصاره هیدروالکلی گیاهان شیرین بیان و بابونه در مقایسه با داروهای استروئیدی و غیر استروئیدی با به کارگیری سل لاین فیبروسارکوما (Wehi 164) برای بررسی سمیت سلولی و روش ژلاتین زایموگرافی برای سنجش میزان اثر مهارکنندگی بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها بررسی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که اثر مهارکنندگی شیرین بیان و بابونه، به ترتیب، معادل 9500mg/ml و 933.33 و سمیت سلولی به دست آمده برای این گیاهان، به ترتیب، معادل 326.67mg/ml و 3450 بود.نتیجه گیری: گیاهان بابونه و شیرین بیان سمیت سلولی بسیار کمتری ولی اثر مهاری ضعیف تری نسبت به داروهای استروئیدی و غیر استروئیدی بکار رفته در این تحقیق از خود نشان دادند. همچنین مشخص شده است که سمیت سلولی بابونه 0.1 سمیت سلولی شیرین بیان است.

مقدمه: حوادث عروقی مغزی، فیبریلاسیون دهلیزی، نارسایی کلیه و عوارض گوارشی بعد از جراحی قلب مسایل مهمی هستند که می توانند به افزایش مورتالیته، اتلاف منابع بیمارستانی و افزایش مدت بستری بیمار در بخش مراقبت های ویژه منجر شوند. هدف این مطالعه تعیین انسیدانس عوارضی است که مدت اقامت بیماران را در بخش مراقبت های ویژه، پس از اعمال جراحی قلب باز، تحت تاثیر قرار می دهند.مواد و روش کار: در یک مطالعه گذشته نگر توصیفی، پرونده 475 بیمار که در طول فروردین 1384 الی اسفند 1385 تحت اعمال جراحی قلب باز با استفاده از بای پس قلبی ریوی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. انسیدانس عوارض مهم بعد از عمل مانند: حوادث عروق مغزی، مسایل گوارشی، نارسایی کلیه و فیبریلاسیون دهلیزی مورد محاسبه قرار گرفت. داده های مختلف پس از جمع آوری با توجه به ماهیت متغییرها با استفاده از روش های آماری توصیفی ارایه گردید.نتایج: میانگین سنی در بیماران پیوند عروق کرونر، 58±9 سال و میانگین مدت زمان بستری در بخش مراقبت های ویژه 3.4±0.9 روز بود. انسیدانس عوارض مهم در بخش مراقبت های ویژه در بیماران پیوند عروق کرونر به صورت: حوادث عروق مغز %1.7، مسایل گوارشی %0.25، نارسایی کلیه %1.7 و فیبریلاسیون دهلیزی %20 و برای بیماران با تعویض دریچه فراوانی نسبی این عوارض به ترتیب، %4.1، %0، %2.2 و %21.1 بود.نتیجه گیری: بعضی از عوارض مانند سکته مغزی با مورتالیته و موربیدیته کوتاه مدت بالا بعد از اعمال جراحی قلب باز همراه هستند. ریسک عوارض می تواند با فاکتورهای کلینیکی قبل و یا بعد از عمل تخمین زده شود. انسیدانس عوارض مهم بعد از اعمال جراحی قلب باز در مطالعات و جوامع مختلف متفاوت است.

پیش زمینه و هدف: از آنجا که آپاندیسیت حاد شایع ترین علت شکم حاد جراحی است. این مطالعه با هدف تعیین حساسیت، ویژگی و دقت سونوگرافی کالر داپلر برای تشخیص آپاندیسیت حاد انجام شد.مواد و روش کار: 164 نفر از بیماران مشکوک به آپاندیسیت حاد که تحت عمل جراحی آپاندکتومی قرار گرفتند قبل از عمل توسط سونوگرافی کالر داپلر بررسی شدند و وجود جریان خون در جدار آپاندیس به عنوان معیار مثبت تلقی شدن نتیجه امتحان در نظر گرفته شد.یافته ها: حساسیت، ویژگی و دقت تشخیصی سونوگرافی کالر داپلر به ترتیب %100، %94.4 و %98.8 بدست آمد. همچنین میزان PPV و NPV به ترتیب برابر %98.4 و %100 محاسبه شد.بحث و نتیجه گیری: سونوگرافی کالر داپلر روشی بسیار دقیق و حساس برای تشخیص آپاندیسیت حاد است و عدم مشاهده جریان خون در جدار آپاندیس یا RLQ رد کننده آپاندیسیت حاد است.

مقدمه: هدف از این مقاله، مقایسه CT هلیکال با روش های متداول بررسی (IVP و در موارد لزوم پیلوگرافی رتروگراد) در بیماران مبتلا به درد حاد پهلو است که یافته های مشکوکی در KUB و سونوگرافی دارند.موارد و روش کار: 32 بیمار در طی بررسی 5 ماهه که با درد حاد پهلو به اورژانس مرکز مراجعه کرده و در KUB و اولتراسونوگرافی دارای یافته های غیرتشخیصی بودند، انتخاب شدند. تمامی این 32 نفر تحت بررسی با روش های متداول تشخیصی (IVP و در صورت لزوم پیلوگرافی رتروگراد) و نیز CT هلیکال بدون ماده حاجب تزریقی یا خوراکی قرار گرفتند. نتایج توسط یک رادیولوژیست و یک ارولوژیست مطالعه و تحلیل شد. نتیجه مثبت سی تی اسکن در صورت مشاهده سنگ به علاوه وجود علایم ثانویه ثبت می شد. در صورت مثبت بودن علایم ثانویه ولی عدم مشاهده سنگ، نتیجه منفی قلمداد می شد. اگر پاتولوژی دیگری که می توانست موجب درد حاد پهلو شود نیز در بررسی مشخص می شد (از جملهUPJO ، تومور و تنگی حالب)، باز هم به عنوان نتیجه مثبت در نظر گرفته می شد.نتایج: از 32 بیمار مذکور، 25 نفر برای مطالعه انتخاب شدند (در 7 بیمار هیچ یافته پاتولوژیک دال بر وجود سنگ یا سایر علل درد پهلو یافت نشد و چون معیار طلایی ما (نتیجه جراحی یا دفع سنگ) قابل دسترسی نبود، این افراد از مطالعه خارج شدند). از 25 بیمار باقیمانده، 5 نفر پاتولوژی غیر از سنگ داشتند (یک مورد تنگی حالب به علاوه پولیپ و چهار مورد UPJO) CT هلیکال در تمامی 25 مورد توانست پاتولوژی را به درستی تشخیص دهد. در یک مورد، مطالعه با استفاده از کنتراست خوراکی و وریدی دنبال شد.نتیجه گیری: CT هلیکال در مقایسه با روش های متداول دیگر، در تشخیص سنگ های لوسنت و سایر علل درد حاد پهلو دقیق تر است. از CT هلیکال می توان برای قطعیت عدم وجود پاتولوژی دستگاه ادراری در درد حاد پهلو نیز استفاده کرد. در مواقعی که درد حاد پهلو به عللی غیر از سنگ دستگاه ادراری باشد، استفاده از CT هلیکال با ماده حاجب خوراکی و وریدی بر دقت تشخیص می افزاید. در مواردی که بیمار کنتراندیکاسیونی برای دریافت ماده حاجب داشته باشد،CT  هلیکال (بدون کنتراست) ارزش دو چندان پیدا می کند، ما پیشنهاد می کنیم جهت بررسی موارد با KUB و سونوگرافی مشکوک، قدم بعدی استفاده از CT هلیکال بدون ماده حاجب باشد.

پیش زمینه و هدف: سرطان پروستات شایع ترین سرطان شناخته شده مردان است. در حال حاضر DRE, PSA روش های SCREENING بیماران بوده و در صورت بالا بودن PSA یا DRE مشکوک از TRUS بیوپسی پروستات که روشی تهاجمی است جهت تشخیص قطعی استفاده می شود. عوامل متعددی باعث افزایش PSA می شود. ما در این مطالعه سعی داریم اثرات BCG تراپی داخل مثانه ای بر سطح سرمی PSA را بررسی کنیم.مواد و روش کار: مطالعه فوق از نوع Clinical trial می باشد. از بین بیماران مبتلا به تومور سطحی مثانه که تحتTUR  تومور قرار گرفته و 2 هفته بعد BCG تراپی داخل مثانه ای می شدند و قبل از عمل PSA>4ng/ml یا DRE غیرطبیعی نداشتند 66 نفر وارد مطالعه شدند. BCG تراپی به طور هفتگی به مدت 6 هفته انجام شد. PSA قبل از شروع BCG تراپی و سپس قبل از هر جلسه BCG تراپی و 3 ماه بعد از اتمام BCG تراپی چک شد در صورتی که PSA بیشتر از 2 برابر حد پایه افزایش می یافت یا PSA>4ng/ml می شد،significant  در نظر گرفته شده، و از گروه دارای PSA>4ng/ml  بیوپسی پروستات تحت گاید سونوگرافی بعمل می آمد.یافته ها: در 15 نفر (%22) PSA افزایش قابل توجه دیده شد از 0.1-10.3 (متوسط  2.3ng/ml) در10 نفر PSA (%15.1) به بالاتر از 4ng/ml رسید و در تمامی آنها در عرض 3 ماه از قطع درمان به حد پایه برگشت. در 5 نفر از بیماران PSA در 2 نمونه متوالی به بیش از 2 برابر حد پایه رسید. در اینها PSA به حد پایه برنگشت در 3 نفر همچنان بالاتر از 2 برابر حد پایه باقی ماند و در 2 نفر به کمتر از 2 برابر حد پایه رسید. در 10 نفر با PSA>4ng/ml زمان متوسط رسیدن به بالاتر 4ng/ml، 1.8 هفته با  1-3rangeهفته بود. DRE در 7 نفر از بیماران با PSA>4ng/ml و نیز در 5 نفر با افزایش PSA به بیش از 2 برابر پایه طبیعی بود. در 1 نفر از 10 نفر ندول لوب راست و در 2 نفر پروستات بزرگتر از حد طبیعی بود. در 6 نفر از 10 نفر بیوپسی TRUS guided پروستات بعمل آمد که در 2 نفر پروستاتیت گرانولوماتوزو در 4 نفر بافت طبیعی پروستات گزارش شد.نتیجه گیری: BCG تراپی باعث افزایش PSA می شود و تا 3 ماه بعد از قطع BCG تراپی قابل برگشت است و در صورتی که بعد از 3 ماه بالای 4ng/ml باشد بیوپسی پروستات پیشنهاد می شود.

پیش زمینه و هدف: دیابت دوران بارداری GDM به عنوان عدم تحمل کربوهیدرات با شدت های متفاوت که در دوران بارداری شروع و یا اولین تشخیص در هنگام بارداری باشد، تعریف می شود. بیشترین اطلاعات بدست آمده از این بیماری مربوط به ایالات متحده آمریکا است. ما به منظور کمک به جمع آوری اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری و تعیین میزان شیوع آن در شهر ارومیه این مطالعه را انجام دادیم. مواد و روش کار: در این مطالعه 84 زن باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر ارومیه که در حین مراجعه سن حاملگی بین 24 تا 28 هفته داشتند و سابقه دیابت تشخیص داده شده قبل از بارداری، سابقه هرگونه مصرف داروی خاص و بیماری های پانکراس، سندروم های هورمونی از قبیل کوشنیگ، آکرومگالی، فتوکروموستیوم، آلدوسترونیسم اولیه، گلوکوگونوما و غیره سابقه بیماری های ژنتیکی خاص نداشتند را وارد مطالعه نمودیم. در ابتدا بر روی افراد مورد مطالعه آزمایش گلوکز پلاسمای ناشتا، تست غربالگری با 50 گرم گلوکز خوراکی انجام شد و برای افرادی که در تست غربالگری گلوکز پلاسمای بیش از 130 میلی گرم بر دسی لیتر داشتند تست تحمل گلوکز خوراکی با 100 گرم گلوکز انجام بر اساس ملاک های تشخیص کارپنتروکاستون، دیابت حاملگی تشخیص داده شد. نتایج: از 84 نفر خانم های باردار مورد مطالعه 30 نفر (%35.7) پس از مصرف 50 گرم گلوکز خوراکی، گلوکز پلاسمای مساوی یا بیشتر از 130 میلی گرم در دسی لیتر داشتند که همه آنها تحت آزمایش تحمل گلوکز خوراکی با 100 گرم گلوکز قرار گرفتند که 12 نفر (%14.28 کل) آنها نه مبتلا به اختلال تحمل گلوکز و نه مبتلا به دیابت دوران بارداری بودند، 8 نفر (%9.5 کل افراد) تست تحمل گلوکز مختل داشتند و 10 نفر (%11.9 کل افراد) مبتلا به دیابت دوران بارداری GDM تشخیص داده شدند. فقط دو نفر (%2.38 کل افراد و یا %3.7 افراد زیر 25 سال) با سن کمتر از 25 سال مبتلا به دیابت حاملگی تشخیص داده شدند و 8 نفر (%9.5 کل افراد و %26.6 افراد بالای 25 سال) با سن بیشتر از 25 سال (میانگین سن 33.75±4.2 سال) مبتلا به دیابت حاملگی بودند. بحث و نتیجه گیری: شیوع دیابت دوران بارداری GDM در کل زنان مورد مطالعه در این طرح %11.9 بود که با اطلاعات موجود در سایر مطالعات (1-9، 2، 5) که شیوع این بیماری را در جوامع مختلف بین 1 تا 14 درصد نشان می دهد هم خوانی دارد.

 MALIGNANT PERIPHERAL NERVE SHEATH TUMORتومور نادر و بدخیمی است که می تواند کشنده باشد.MPNST  تومورهای خیلی تهاجمی هستند و تمایل زیادی برای متاستاز به مناطق دوردست دارند. در حقیقت سیستم اسکلتی بدن اغلب به صورت متاستاز یا درگیری ثانویه، درگیر می شود. هدف اصلی درمان در بیمار مبتلا به تومور بدخیم استخوان کتف حذف کافی تومور، حفظ عملکرد و ظاهر قابل قبول است. درمان متداول تومورهای بدخیم استخوان کتف حذف کامل استخوان می باشد. اما این روش نتایجی مثل ناپایداری شانه، محدودیت عملکرد و ظاهر غیرقابل قبول دربر دارد. در برخی موارد حذف ناکامل استخوان کتف در از بین بردن تومور به اندازه حذف کامل استخوان کتف موثر می باشد. حذف ناکامل استخوان کتف با حفظ گلنوئید، عملکرد بیمار را در مقایسه با حذف کامل کتف بسیار کمتر کاهش می دهد. بیمار فوق 2 سال پس از جراحی عود موضعی را نشان داد.

موارد بیماری لیشمانیوز جلدی در جهان رو به افزایش است و در بسیاری از مناطق ایران از جمله استان اصفهان، خوزستان و کرمان به صورت آندمیک دیده می شود. شرایط خوب آب و هوایی برای ناقلین، نبود امکانات بهداشتی و درمانی کافی در زمان جنگ جهت پیشگیری و درمان، زمینه ساز شیوع بیماری در بین نیروهای مسلح که در جبهه جنگ حضور داشتند بود. با توجه به مشکلاتی که مطرح شد به خصوص در امر مبارزه با ناقلین و مخازن، امروزه بهترین و ساده ترین راه مبارزه همان افزایش سطح ایمنی افراد است. لذا ایجاب می کند که مطالعاتی در زمینه تهیه مایه لیشمن استاندارد و ارزیابی آن در انسان صورت گیرد تا با اطمینان کامل نسبت به استفاده آن در مناطق آندمیک مبادرت نمود.بیمار مردی اهل میاندوآب قبل از اعزام به جبهه حدود شانزده سال پیش از بازوی سمت چپ تحت لیشمانیزاسیون قرار گرفته بود. بعد از 3 ماه زخم هایی در اطراف محل تزریق دیده می شود. سپس به صورت موضعی با گلوکانتیم تحت درمان قرار می گیرد. در عرض این چند سال چندین بار زخم ها عود کرده و تحت درمان قرار می گیرد تا این که بالاخره توسط یکی از متخصصان پوست به بخش انگل شناسی ارجاع شد. اجسام لیشمن و فرم پروماستیگوت در اسمیر و محیط کشت رویت گردید.با توجه به مشکلاتی که به بیمار گزارش شده فوق به علت لیشمانیزاسیون پیش آمده و گزارشات دیگری که همکاران انگل شناسی در کنگره های مختلف از عود بیماری در افراد واکسینه شده ارایه داده اند، پیشنهاد می شود توجه محققان نسبت به تهیه و ارزشیابی واکسنی بی خطر و موثر علیه این بیماری معطوف گردیده تا پس از حصول اطمینان از بی خطر بودن آن، در مناطقی که سایر روش های کنترلی موثر نمی باشد، مورد استفاده قرار گیرد.

نکروز گلانس عارضه نادری می باشد، مایک مورد نکروز گلانس به علت کلسی فیلاکسی در بیمار ESRD و دیابتیک گزارش می کنیم که با پارشیل پنکتومی درمان شد.بیمار آقای 56 ساله که سابقه 2 ساله از دیابت و ESRD و همودیالیز داشته از حدود 2 ماه قبل از مراجعه دچار نکروز پیش رونده انگشت های دست ها و گلانس پنیس شده بود. بیمار چندین بار تحت دبریدمان موضعی قرار گرفته و لیکن اقدامات فوق موثر نبوده و در نهایت تحت عمل جراحی پنکتومی پارشیل قرار گرفت و حدود 2 هفته بعد زخم پنکتومی به خوبی التیام یافت و عارضه بعد از عمل مشاهده نگردید.نکروز پنیس یا نکروز گلانس عارضه نادری است. علل نادر و متنوع عروقی، عفونی و تروماتیک دارد. کلسی فیلاکسی به عنوان یک بیماری که روی عروق تاثیر می گذارد از علل بسیار نادر نکروز گلانس می باشد. پنکتومی پارشیل به عنوان روش درمانی موثر در جلوگیری از پیشرفت نکروز در این بیمار بکار رفته است.

درماتومیوزیت دوران کودکی بیماری سیستمیک اتوایمیون با درگیری پوست و عضلات و ارگان های دیگر می باشد بیماری فوق ممکن است با ادم در اطراف چشم مراجعه نماید ولی مشاهده ادم ژنرالیزه بسیار نادر گزارش شده است.در اینجا کودک 11 ساله با ادم ژنرالیزه و علایم کلاسیک درماتومیوزیت گزارش می شود.درماتومیوزیت بایستی در تشخیص افتراقی ادم ژنرالیزه قرار گیرد و شناسایی ادم ژنرالیزه در درماتومیوزیت در مراحل اولیه و اقدام درمانی مناسب و به موقع با کورتیکواستروئد باعث کاهش مرگ و میر در بیماری فوق خواهد شد.