مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1387 | دوره:19 | شماره:4 |تعداد مقالات:17

پیش زمینه و هدف: آترواسکلرور و بیماری عروق کرونر قلبی (CAD)، عامل مرگ و میر در کشورهای صنعتی و هم چنین کشورهای در حال توسعه می باشد. مالون دی آلدهید محصول نهایی پراکسیداسیون لیپیدهاست. روش های متعددی برای ارزیابی پراکسیداسیون لیپیدها ارایه شده است هدف اصلی از این مطالعه تحقیق و ارزیابی روش های تیوباربیتوریک اسید (TBARS) و کروماتوگرافی با کارایی بالا (HPLC) برای تعیین و مقایسه مالون دی آلدهید (MDA) در گروهی از مبتلایان به تنگی عروق کرونر و افراد شاهد بوده است.مواد و روش کار: افراد مورد مطالعه شامل 47 نفر شاهد و 53 نفر مبتلا به CAD بودند. نمونه خون بعد از یک شب ناشتا ماندن تهیه و سرم جدا گردید. برای اندازه گیری MDA ابتدا پروتئین های سرم با استفاده از محلول تری کلرواستیک اسید رسوب داده شده و با عمل سانتریفوژ جدا گردید. محلول صاف شده رویی با اسید تیوباربیتوریک در حرارت 95 درجه سانتیگراد و به مدت 50 دقیقه واکنش داده شد. برای تعیین MDA به روش تیوباربیتوریک اسید، مجموعه رنگی حاصل در طول موج 532 نانومتر سنجش شد. برای روش HPLC، 20 میکرولیتر از مجموعه رنگی حاصل به ستون فاز معکوس HPLC تزریق و پس از شستشو به روش ایزوکراتیک، مجموعه رنگی حاصل جداسازی و با دتکتور مریی در طول موج 532 نانومتر اندازه گیری شد.یافته ها: درصد بازیابی روش های HPLC و TBARS به ترتیب بین 92.05 تا 105.2 و 84.7 تا 102 درصد به دست آمد. ضریب تغییرات روش HPLC در حدود 4-6.17 درصد و برای روش TBARS در حدود 7.27-12.22 درصد محاسبه گردید. حد تشخیص روش HPLC و روش TBARS به ترتیب 0.05 میکرومولار و 0.1 به دست آمد. سطح سرمی MDA تعیین شده با روش تیوباربیتوریک اسید از سطح به دست آمده به روش HPLC به طور معنی داری بالا بود (p value=0.002). هم چنین میانگین سطح سرمی MDA در بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر قلب بالاتر از افراد گروه کنترل بود. همبستگی معنی داری بین نتایج حاصل از سنجش MDA به روش تیوباربیتوریک اسید با نتایج حاصل از تعیین این ترکیب به روش HPLC به دست آمد (P value=0.02 و r2=0.325).بحث و نتیجه گیری: اگر چه روش HPLC روش دقیق و صحیحی برای اندازه گیری MDA در مایعات بیولوژیک می باشد، ولی این روش وقت گیر و پر هزینه است. بنابراین با ایجاد شرایط مناسب و بهبود کیفیت در روش تبیوباربیتوریک اسید می توان نتایج قابل قبولی را از این روش انتظار داشت و از آن برای کارهای روتین آزمایشگاهی و مطالعات اپیدمیولوژیکی استفاده نمود. بر اساس این مطالعه و هم چنین مطالعات قبلی، سطح سرمی MDA در بیماران عروق کرونر بالاتر از افراد شاهد بوده و بدین ترتیب اندازه گیری MDA به عنوان یک عامل خطرساز مستقل و یا به عنوان شاخصی از وجود آترواسکلروز و بیماری های قبلی عروقی مطرح می باشد.

پیش زمینه و هدف: در برخی حاملگی های سه ماهه دوم به دلیل اندیکاسیون های مادری یا جنینی نیاز به ختم حاملگی وجود دارد. از آنجایی که معمولا در سه ماهه دوم بارداری، دیلاتاسیون وافاسمان در سرویکس وجود ندارد نیاز به آماده سازی (ripening) سرویکس قبل از اینداکشن وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر بخشی انفوزیون اکسترا آمنیوتیک نرمال سالین (EASI) و شیاف واژینال پروستاگلاندین E2 با نام تجاری دینوپروستون در ripening سرویکس در ختم بارداری های سه ماهه دوم می باشد.مواد و روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی 80 زن با سن حاملگی 28-14 هفته که جهت ختم حاملگی بستری شده بودند انجام شد. چهل بیمار در گروه انفوزیون اکستراآمنیوتیک نرمال سالین (گروه 1) و 40 بیمار در گروه شیاف پروستا گلاندین E2 (گروه 2) به صورت تصادفی و یک در میان قرار گرفتند. اینداکشن با اکسی توسین غلیظ بعد از انفوزیون اکستراآمنیوتیک نرمال سالین در گروه یک و گذاردن 2 عدد شیاف پروستاگلاندین E2 ( 1 عدد به فاصله 4 ساعت) در فونیکس خلفی در گروه دو آغاز می شد. Bishop score قبل و بعد از استفاده از روش های ripening، موارد دفع جنین، مدت دفع جنین از شروع اینداکشن، موارد شکست درمان و هر گونه عوارض احتمالی ثبت شده و آنالیز آماری با استفاده از داده ها انجام می شد.یافته ها: ishop Score اولیه و ثانویه به ترتیب در گروه 1.2±0.53 EASI و 4.55±2.14 و در گروه شیاف پروستا گلاندین 1.68±0.66 E2 و 3.1.66 بود. با یک بار استفاده از روش ختم حاملگی میزان دفع جنینی در گروه %50EASI و در گروه شیاف پروستاگلاندین %20 E2 بود. میانگین زمانی شروع اینداکشن تا خروج جنین در گروه 17±8.38 ESAI ساعت و در گروه شیاف پروستاگلاندین 20.9±6.7 E2 ساعت بود که تفاوت آماری در هر دو مورد معنی دار بود. عارضه جدی و خاصی در هیچ یک از دو گروه مشاهده نشد.بحث و نتیجه گیری: روش EASI برای ختم بارداری در 3 ماهه دوم ارزان و بی خطر بوده به خوبی توسط بیماران تحمل می شود. در مواردی که دسترسی به سایر روش ها مانند شیاف 20 میلی گرمی پروستا گلاندین E2 و یا شیاف های میزوپروستول امکان پذیر نیست باید به عنوان انتخاب اول در نظر گرفته شود.

پیش زمینه و هدف: هزاران سال است که بومادران در ملل و اقوام گوناگون به عنوان طعم دهنده و گیاه دارویی مورد استفاده بوده است. تحقیقات بیوشیمیایی امروزه نشان دهنده آن است که ترکیبات زیست فعال گوناگونی مسوول خواص دارویی و درمانی بومادران است. یکی از مهم ترین خواص دارویی بومادران، تاثیرات ضدمیکروبی آن است. هدف انجام این تحقیق ارزیابی مقایسه ای پتانسیل مهاری عصاره های آبی و الکلی بومادران بر روی میکروارگانیسم های پاتوژن: استافیلوکوکوس اورئوس، ایشرشیا کلی، پسودوموناس آئروژینوزا بوده است.مواد و روش کار: به منظور انجام این تحقیق از گیاه بومادران تولید شده در مناطق اطراف شهرستان ارومیه استفاده شده است. پس از تهیه عصاره آبی و الکلی، عصاره مذکور به ترتیب در رقت های 10%، 20%، 30%، 40%، 70% و خالص بر روی میکرو ارگانیسم های کنترول: استافیلوکوکوس اورئوس (ATCC25923) ، ایشرشیا کلی (ATCC25922) ، پسودوموناس آئروژینوزا (ATCC27853) (گروه بهداشت مواد غذایی - دانشکده دامپزشکی دانشگاه ارومیه) مورد آزمون قرار گرفت. این پژوهش با استفاده از آزمون انتشار بر روی پلیت آگار انجام شده است.یافته ها: بر اساس یافته های حاصل از این تحقیق باکتری استافیلوکوکوس ائروس حساس ترین میکرو ارگانیسم نسبت به تاثیر مهاری عصاره آبکی و الکلی بومادران بوده است و در مقابل کمترین حساسیت را باکتری پسودوموناس آئروژینوزا از خود نشان داده است (P<0.05). هم چنین حداقل غلظت مهاری عصاره های بومادران در رقت های 30% و بالاتر بوده اند.بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده از این تحقیق و سایر گزارشات موجود در این زمینه می توان عصاره آبی و الکلی بومادران را دارای خواص مهاری بر روی میکرو ارگانیسم های پاتوژن کنترول دانست. علی رغم این مطلب، نیاز به انجام تحقیقاتی بالینی و میدانی در این زمینه قبل از ارایه هرگونه توصیه در مورد کاربرد بالینی آن شدیدا احساس می شود.

پیش زمینه و هدف: عفونت های بیمارستانی مشکل عمده ای در بخش های ICU بوده و یکی از علل مهم افزایش طول مدت بستری، هزینه های درمانی، و مرگ و میر بیماران می باشند. متاسفانه میزان شیوع این عفونت ها در کشور ما بیشتر از کشورهای پیشرفته است. از نکته نظر تئوری یک علت اصلی این مشکل پایین بودن کیفیت مراقبت های پرستاری است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر استاندارد سازی مراقبت های پرستاری بر میزان بروز عفونت های بیمارستانی در بخش MICU بود.مواد و روش کار: این مطالعه یک تحقیق عملیاتی است که در سال ها ی 1383 و 1384 در بخش MICU بیمارستان امام رضا (ع) ارومیه در چهار مرحله انجام گرفته است. در مرحله اول طرح که به مدت 3 ماه طول کشید اطلاعات پایه در مورد میزان بروز عفونت های بیمارستانی بدون انجام هیچ نوع مداخله ای گردآوری و ثبت شد. در مرحله دوم طرح عملیاتی برای استاندارد کردن مراقبت های پرستاری طراحی شد. شالوده این طرح را بهبود نسبت پرستار به بیمار در بخش، آموزش کارکنان پرستاری، فراهم سازی امکانات لازم برای ساکشن استریل، و اجرای استاندارد مراقبت های پرستاری تشکیل می داد. مرحله سوم شامل اجرای طرح عملیاتی و مرحله چهارم استخراج نتایج، مقایسه و تصمیم گیری برای ادامه طرح بود. در مجموع 64 بیمار در مرحله 1 مطالعه و 86 بیمار در مرحله 3 مطالعه به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از روش تری آنگولیشن شامل پرسشنامه، نتایج تست های آزمایشگاهی، نظرات متخصصان و یادداشت های محقق استفاده شد. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS 12 استفاده شد. آماره های توصیفی به شکل میانگین، انحراف معیار و درصد بیان شدند. از تست فیشر برای مقایسه نسبت ها استفاده شد.یافته ها: بر اساس نتایج مطالعه، استاندارد سازی مراقبت ها باعث افت معنی دار در میزان بروز پنومونی وابسته به ونتیلاتور، عفونت ادراری، و پنومونی به ترتیب از 17.18، 9.37، و 1.85 به 3.48، 3.48 و صفر درصد شد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه اهمیت و تاثیر ارتقا کیفی مراقبت های پرستاری بر کاهش میزان بروز عفونت های بیمارستانی در بخش های ICU را به خوبی نشان می دهد.

پیش زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده اند که القای پرفشاری خون کلیوی- عروقی (2K1C) گلدبلاتی یک کلیپ دو کلیه موجب حذف اثرات افزاینده فشارخون به دنبال غییر فعال سازی هسته آمیگدال مرکزی می گردد. این مطالعه به منظور بررسی امکان تغییر در سیستم رنین- آنژیوتانسین بافتی در هسته CA آمیگدال مرکزی متعاقب القای پرفشاری خون و ارزیابی پاسخهای قلبی- عروقی به تزریق آنژیوتانسین یک در آمیگدال مرکزی انجام شد.مواد و روش ها: 130 راس موش صحرایی در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفتند. در گروه مورد با نصب گیره نقره ای بر روی شریان کلیوی چپ پر فشاری خون 2K1C القا و در گروه شاهد عمل جراحی مشابهی بدون نصب گیره نقره ای انجام شد. هفت هفته بعد کانول گذاری دوطرفه در بالای آمیگدال مرکزی جهت تزریقات انجام گرفت. پس از یک هفته بهبودی از جراحی، با تزریق داخل صفاقی اورتان یک گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بیهوشی القا و کانول گذاری در شریان رانی چپ بمنظور اندازه گیری فشار خون متوسط شریانی و ضربان قلب انجام شد. اثرات تزریق آنژیوتانسین یک در آمیگدال مرکزی با دوزهای پی درپی (10 میکرومولار، 10 نانومولار و 10 پیکومولار- نیم میکرولیتر)، سالین و پیش درمانی با کاپتوپریل (10 µM)، لوزارتان (10 µM) و سارالازین (1 nM) قبل از آنژیوتانسین یک بر میزان فشار متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب در سه گروه کنترل، شاهد و گلدبلاتی اندازه گیری شد.یافته ها: تزریق دو طرفه دوزهای پی درپی آنژیوتانسین یک در حیوانات مبتلا به پرفشاری خون 2K1C موجب افزایش معنی دار فشار متوسط شریانی و ضربان قلب نسبت به گروه های کنترل و شاهد گردید (P<0.001). پس از پیش درمانی با لوزارتان و سارالازین اثرات تزریق آنژیوتانسین یک در تمام گروه ها مهار شد. پیش درمانی با کاپتوپریل نیز اثرات تزریق آنژیوتانسین یک را در حیوانات سالم مهار کرد اما در گروه 2K1C اثرات تزریق (10 µM) آنژیوتانسین یک را مهار نکرد.بحث و نتیجه گیری: این مطالعه بروز اثرات قلبی عروقی تزریق آنژیوتانسین یک در آمیگدال مرکزی و افزایش آن در حیوانات 2K1C را نشان داد. مهار اثرات آنژیوتانسین یک توسط لوزارتان و سارالازین مطرح کننده میانجی گری گیرنده های آنژیوتانسین دو (AngII) و از طرف دیگر مهار این اثرات توسط کاپتوپریل در حیوانات نرموتنسیو مطرح کننده دخالت آنزیم مبدل آنژیوتانسین در اثرات آنژیوتانسین یک تزریق شده در این هسته می باشد و عدم مهار این اثرات توسط کاپتوپریل در حیوانات 2K1C احتمال افزایش فعالیت آنزیم مبدل آنژیوتانسین و یا سایر آنزیمهای تبدیل کننده آنژیوتانسین یک به آنژیوتانسین دو را مطرح می کند. نتایج این تحقیق عملا اثرات قلبی عروقی تزریق آنژیوتانسین یک در آمیگدال مرکزی و افزایش این اثرات پس از القای پرفشاری خون 2K1C را نشان می دهد.

مقدمه: میگرن قاعدگی به عنوان سردرد ضربان دار و یک طرفه که در ارتباط با قاعدگی اتفاق می افتد و با تهوع و استفراغ همراه است، شرح داده شده است. سردردهای در رابطه با قاعدگی، سردردهایی ناتوان کننده، طولانی مدت و مقاوم به درمان می باشند. این مطالعه جهت بررسی سردرد قاعدگی در بین دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی تبریز از فروردین ماه 1384 تا فروردین ماه 1385 انجام شد.مواد و روش کار: 300 دانشجوی دختر در محدوده سنی 26-18 سال تحت مطالعه قرار گرفتند. از 6 رشته تحصیلی پزشکی، دندانپزشکی، داروسازی، پرستاری، مامایی، بهداشت و تغذیه، از هر کدام 50 نفر وارد مطالعه شدند. اطلاعات موجود در پرسشنامه را پر کردند.یافته ها: شیوع سردرد قاعدگی 27.3 درصد بود. در 62.9 درصد دانشجویان با سردرد قاعدگی، سابقه فامیلی سردرد مثبت بود. 20 درصد از دانشجویان بومی و 34.2 درصد از دانشجویان غیر بومی، سردرد قاعدگی را تجربه کرده بودند. میزان شیوع میگرن قاعدگی 30.5 درصد و سردرد تنشی قاعدگی 69.5 درصد بود. 47.6 درصد دانشجویان 2 روز قبل از شروع قاعدگی و 41.6 درصد در طی 3 روز اول قاعدگی سردرد داشتند.بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تقریبا با نتایج مطالعات قبلی هم خوانی دارد. شیوع سردرد قاعدگی در بین دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی تبریز و به خصوص دانشجویان پزشکی بالا است. رویکردهای موثر تشخیصی و درمانی برای این مشکل ناتوان کننده در بین قشر فعال جامعه ضروری است.

پیش زمینه و هدف: بررسی تاثیر داروی تامسولوسین در درمان طبی سنگ های دیستال حالب.مواد و روش کار: در کل تعداد 96 بیمار با سنگ ناحیه دیستال حالب یا UVJ به طور تصادفی به دو گروه مطالعه (50 بیمار) و شاهد (46 بیمار) تقسیم شدند. بیماران گروه شاهد فقط مجاز به مصرف آزادانه مایعات (هیدراتاسیون) و شیاف مسکن ایندومتاسین 100 میلی گرم هنگام درد بودند. به بیماران گروه مطالعه علاوه بر هیدراتاسیون و مسکن روزانه 0.4 میلی گرم کپسول تامسولوسین تجویز شد. تمام بیماران از نظر مقدار مسکن مصرفی، دفع سنگ و مدت زمان دفع سنگ مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: دفع خود به خودی سنگ در 62.5 درصد (30 نفر از 46 نفر) از افراد گروه شاهد و 82 درصد (41 نفر از 50 نفر) از گروه مطالعه رخ داد که تفاوت معنی داری نداشتند (P>0.05). متوسط زمان دفع سنگ در گروه شاهد 8.03±4.7 روز (محدوده زمانی 2 تا 28 روز) و در گروه مطالعه 5.07±3.7 روز (محدوده زمانی 1 تا 23 روز) می باشد که اختلاف معنی داری نشان دادند (P<0.05). متوسط میزان مصرف مسکن در گروه شاهد 4.31±2.3 در گروه مطالعه 2.15±1.48 عدد می باشد که تفاوت معنی داری داشتند (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه گر چه افزودن داروی تامسولوسین به درمان conservative سنگ های دیستال حالب در دفع سنگ های دیستال حالب اختلاف معنی داری بین دو گروه شاهد و مطالعه نشان نداد، اما در کاهش مدت زمان دفع سنگ، کاهش درد بیماران، و نیز کاهش نیاز به مسکن سودمند بوده است.

مقدمه: نفروپاتی ناشی از ویروس BK یکی از علل مهم اختلال عملکرد کلیه پیوندی است که اولین بار سال 1995 گزارش شد. میزان ویرمی با ویروس BK در بیماران پیوند کلیه حدود %13 می باشد و نفروپاتی ناشی از BKV در %1-8 بیماران پیوند کلیه دیده می شود. اما تاکنون گزارشی در این زمینه از ایران وجود ندارد.مواد و روش کار: این تحقیق یک مطالعه توصیفی - تحلیلی بود. در طی تحقیق نمونه های بیوپسی بیماران پیوند کلیه توسط میکروسکوپ نوری و ایمونوهیستوکیمیستری ارزیابی گردید. کلیه اطلاعات آزمایشگاه پاتولوژی و اطلاعات بیماران از طریق بررسی پرونده بیماران در پرسشنامه ثبت شد. برای هر یک از داده ها میانگین و انحراف معیار محاسبه شد. در تمامی آنها احتمال خطای کمتر از 0.05 درصد معنی دار تلقی شد. در این مطالعه از آزمون X2 و  T-test استفاده گردید.یافته ها: 160 نمونه پاتولوژی مربوط به بیوپسی کلیه پیوندی 160 بیمار در این طرح بررسی شدند. 109 بیمار مرد (%68.1) و 51 بیمار زن (%31.9) بودند. سن بیماران در محدوده سنی 59-9 با میانگین سنی 35.5±11.6 بود. میانگین وزنی بیماران 58.4±10/kg67 بود (در محدوده 18-85kg). میانگین سطح ساندیمون 116.3±209.9  بود. میانگین فاصله پیوند تا بیوپسی کلیه 13.6±10.67 month بود. میانگین کراتینین بیماران 2.61±1.69mg/dl بود (0.6-10.6mg/dl). 21 نمونه پاتولوژی (%13.1) از نظر ویروس BK مثبت بودند. 29 بیمار دچار ESRD شده بودند.بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه شیوع BKN بالاتر از آمارهای کشورهای غربی است. نفروپاتی BKV به طور معمول در سال اول بعد از پیوند رخ می دهد نتایج ما ارتباط معنی داری بین فاصله زمانی بیوپسی تا پیوند کلیه و شیوع BKN نداشت. استفاده از داروهای ایمونوساپرسیو مانند MMF و تاکرولیموس باعث افزایش عفونت به BKV می شود. اما در این مطالعه بین شیوع BKN و مصرف داروی MMF ارتباط معنی داری وجود نداشت. در مطالعات قبلی BKN باعث افزایش شیوع ESRD در بیماران پیوند کلیه می شود . نتایج ما از این نظر با مطالعات دیگر هماهنگی دارد.

پیش زمینه و هدف: دیابت یکی از بیماری های مزمن و غیر واگیر است که شیوع آن در حال افزایش است. یکی از عوارض این بیماری، که بیشتر در دیابتی های نوع یک بروز می کند، رتینوپاتی است که در صورت عدم تشخیص و درمان زود هنگام، امکان کم بینایی و حتی نابینایی را نیز نتیجه می دهد. شناخت عوامل موثر بر بیماری رتینوپاتی، تشخیص و کنترل آن می تواند کمک زیادی برای بهبودی و جلوگیری از پیشرفت بیماری نماید.مواد و روش کار: این مطالعه از نوع تحلیلی مقطعی می باشد. تعداد 116 بیمار دیابتی نوع 1،که سن زمان تشخیص دیابت آنها کمتر از 30 سال بود و برای معاینات چشم پزشکی به بیمارستان چشم پزشکی فارابی مراجعه کرده بودند به صورت تصادفی انتخاب شدند و شدت رتینوپاتی هر دو چشم به صورت جداگانه معاینه و به چهار طبقه: سالم، خفیف، متوسط تا شدید و پرولیفراتیو تقسیم شدند، هم چنین متغیرهای کمکی (اثرگذار) بر شدت رتینوپاتی برای هر بیمار از طریق معاینه، پرسش و یا مطالعه پرونده بیمار اندازه گیری شدند.یافته ها: توزیع درصد شدت رتینوپاتی برای چشم چپ، %45.6 سالم، %30.2 خفیف، %15.51 متوسط - شدید و %8.6 پرولیفراتیو و برای چشم راست %42.24 سالم، %31.03 خفیف، %17.24 متوسط - شدید و %9.48 پرولیفراتیو به دست آمد که همبستگی شدت رتینوپاتی در دو چشم معنی دار بود (r=0.701، P<0.0001). در تحلیل عوامل موثر بر رتینوپاتی، طول مدت بیماری، سن در زمان تشخیص، فشار خون، جنس، شاخص توده بدن، دوز انسولین روزانه، پروتینوری و ادم ماکولای با شدت رتینوپاتی رابطه معنی دار داشتند و متغیرهای تعداد ضربان نبض، محل سکونت، عیوب انکساری و فشار داخل چشم رابطه معنی دار یافت نشد.بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که دیابت نوع 1 با کنترل ضعیف، طولانی مدت بودن بیماری، جنس مرد، فشار خون بالا، شاخص توده بدن، دوز انسولین، وجود پروتینوری و ادم ماکولای از عوامل پیشرفت و ابتلای رتینو پاتی محسوب می شوند که با گزارش های ارایه شده در مقالات مختلف هم خوانی دارد. کنترل عوامل سیستمیک و متغیرهای اثرگذار ذکر شده و معاینه منظم توسط متخصصان داخلی و چشم پزشکی جهت کنترل و جلوگیری از بروز و پیشرفت رتینو پاتی دیابتی توصیه می شود.

شایع ترین مفصلی که در بدن دچار دررفتگی می گردد شانه می باشد. %95 دررفتگی های شانه قدامی هستند. دررفتگی دو طرفه در شانه بسیار نادر است نوع خلفی بیشتر به دنبال تشنج اتفاق می افتد. دررفتگی دو طرفه قدامی تروماتیک شانه نادرتر است. و علت آن غیر معمول بودن مکانیسم تروما می باشد. تاکنون تنها 8 مورد دررفتگی دو طرفه قدامی تروماتیک گزارش شده اند که از بین آن ها فقط 2 مورد بدون شکستگی بوده اند. یک مورد دررفتگی تروماتیک دو طرفه قدامی شانه بدون شکستگی معرفی و مکانیسم آن شرح داده می شود.

ما یک مورد غیر معمول متاستاز لنفوم غیر هوچکین به آلت تناسلی را گزارش کردیم. بررسی متون و مقالات نشان داد که تنها کمتر از 200 مورد ضایعه متاستاتیک به آلت تناسلی گزارش شده است به غیر از نئوپلاسم های اولیه از پوست، مجرای ادراری و خون شایع ترین متاستاز نئوپلاستیک به آلت تناسلی به ترتیب شیوع شامل مثانه، پروستات، رکتوم و نواحی رکتوسیگموئید و کلیه در این بیماران بوده است. شیوع تومورهای اولیه از مکان های دیگر که به آلت تناسلی متاستاز بدهند بسیار نادر است.

آلکاپتونوری یک بیماری اتوزومی مغلوب بوده و ویژگی آن کاهش سطح هموژنتزیک اسید اکسیداز می باشد. این کاهش منجر به بروز خصوصیاتی مانند تیرگی رنگ ادرار، اکرونوزیس به معنی تغییر رنگ بافت ها به علت تجمع هموژنتزیک اسید در بافت همبند و نیز آرتروپاتی می باشد.در این گزارش، بیمار 62 ساله مبتلا به اکرونوزیس آلکاپتونوریک معرفی می شود که با آرتروپاتی دژنراتیو مفاصل هیپ و زانو، ناهنجاری های ستون فقرات مشابه اسپوندیلیت آنکیلوزان و سنگ های کلیوی مراجعه کرده بود. برای بیمار جایگزینی مفصل هیپ انجام گرفت.