مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک
سال:1379 | دوره:3 | شماره:4 (پیاپی 13) |تعداد مقالات:9

مولوسکوم کنتاژیوزوم یک بیماری ویروسی با شیوع 1-5 درصد در دوران کودکی است که توسط نوعی پاکس ویروس ایجاد می شود. پاپول های نرم به رنگ پوست با مرکز سفید و فرو رفته از مشخصات بیماری بوده که بیشتر روی تنه، گردن و زیر بغل ایجاد می شود. نظر به اینکه گاهی تعداد ضایعات و شدت بیماری و نیز امکان سرایت آن، در بین والدین ایجاد نگرانی هایی می نماید، ضرورت انجام این مطالعه در کودکان مهدهای شهر اراک احساس شد. در این مطالعه از تعداد 1625 کودک مورد مطالعه، 32 نفر مبتلا به مولوسکوم بودند که شیوع کلی آن %1.96 محاسبه شد. در پسران شیوع %2.08 و در دختران %1.82 بود. شایع ترین سن ابتلا 2-3 سال و بیشتر نواحی تنه به صورت متعدد مبتلا بود.

شایعترین ناهنجاری مادر زادی مری، آترزی مری همراه TEF یا بدون TEF می باشد. شروع بیماری در کتب مرجع از 1/3000 تا 1/4500 تولدها ذکر شده است. بیماری 5 فرم دارد شایعترین نوع آن TEF همراه با آترزی مری است که %86.5 بیماری را تشکیل می دهد. سایر انواع عبارتند از آترزی مری بدون TEF %7.7، TEF بدون آترزی مری %4.2، آترزی مری به همراه TEF پروگزیمال %0.8 و آترزی مری به همراه TEF پروگزیمال و دیستال 0.7 می باشد. اغلب بیماران در همان اول زندگی کشف می شوند. به جز فرم TEF پروگزیمال همراه با آترزی مری که ممکن است ماه ها تا سال ها بدون علامت باقی بماند. تشخیص بیماری توسط بررسی رونتوگرام قفسه سینه صورت می گیرد. 27 تا 50 درصد بیماران آنومالی های همراه دیگری دارند که علت اصلی مرگ بیماران است. در این مطالعه که به صورت مقطعی (Cross-Sectional) صورت گرفت یک صد نوزاد متولد شده در بیمارستان (زایشگاه) طالقانی اراک از تاریخ 79.1.1 لغایت 79.9.31 مورد بررسی قرار گرفت و از تعداد 1753 نوزاد متولد شده، 6 بیمار مبتلا به TEF بودند که بیماری 5 نفر از نوع TEF دیستال همراه با آترزی و یک مورد نوع H بود. درصد شیوع بیماری در بین متولدین %0.34 بود. نسبت شیوع بیماری در پسران به دختران دو به یک و میزان بقا بیماران (Survival) %83.3 بود. هیچ کدام از بیماران آنومالی همراه دیگری نداشتند. %83.3 بیماران طبیعی (Nature) و %16.6 نارس بودند. زمان تشخیص بیماری در تمام بیماران در طی سه روز اول تولد و زمان جراحی بین روز دوم تا چهارم بود. پس از جراحی هیچ کدام از بیماران دچار عوارض پس از عمل نشدند. با مقایسه نتایج به دست آمده با مقادیر درج شده در کتب مرجع به نظر می رسد که شیوع بیماری در شهرستان اراک بالاتر از مقادیر جهانی است. مقایسه سایر نتیجه های به دست آمده نیز قابل تامل می باشد.

رضایتمندی بیماران مفهومی است که امروزه در مراقبت های پزشکی اهمیت ویژه ای یافته است. می توان گفت مراقبت های بهداشتی که به بیماران ارایه می گردد دارای کیفیت بالایی نیست مگر آن که بیماران از آن خدمات راضی باشند. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که با هدف تعیین میزان رضایت بیماران بستری از خدمات ارایه شده در بیمارستان انجام شده است. نمونه گیری به روش تصادفی طبقه بندی شده با تخصیص مناسب بود و مطالعه بر روی 2400 بیمار بستری در کلیه بیمارستان های تابعه که به صورت تصادفی ساده از هر بخش انتخاب شده بودند انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه ای مشتمل بر 87 سوال در زمینه خدمات ارایه شده در واحدهای مختلف بیمارستانی بود که به روش مصاحبه با بیمار تکمیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار تی تست آنالیز واریانس، میانگین های چند گانه، کای دو و شاخص های مرکزی استفاده شد.نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین میزان رضایت بیماران بستری در بخش های مختلف بیمارستان های امیرکبیر، طالقانی، امام سجاد آشتیان و والفجر تفرش تفاوت آماری معنی داری وجود دارد (P<0.05).بین میانگین رضایتمندی بیماران از بیمارستان های مختلف تابعه دانشگاه تفاوت آماری وجود دارد (P=0.04) و بیشترین میزان رضایت بیماران مربوط به بیمارستان امیرکبیر اراک است.بین میانگین رضایتمندی بیماران از مراکز آموزشی درمانی با مراکز درمانی تفاوت آماری معنی دار مشاهده نشد. بین متغیرهای تعداد دفعات بستری و تعداد روزهای بستری با میانگین رضایتمندی بیماران رابطه معکوس وجود داشت. در مقایسه بین میانگین رضایتمندی بیماران از واحدهای مشابه در بیمارستان های مختلف، آزمون های آماری تفاوت را در بین واحدهای پرستاری و مامایی بیمارستان ها نشان داد (P<0.05). در مقایسه بین میانگین رضایتمندی بیماران از بخش های مشابه بیمارستان ها، میانگین رضایتمندی از بخش های نوزادان (P=0.04) و اطفال (P<0.05) در بیمارستان های مختلف نسبت به سایر بخش ها تفاوت آماری معنی دار نشان داد.در نتیجه مهمترین عامل در تفاوت رضایت بیماران از بیمارستان های مختلف مربوط به حجم مراقبت های پرستاری و مامایی می باشد.

بیماری تب فامیلی مدیترانه ای (FMF) یک بیماری ارثی است که با حملات تب و سروزیت مشخص می شود.در اغلب موارد بیماران به طور سرپایی پیگیری می شوند لذا ممکن است فارغ التحصیلان پزشکی حتی متخصصین در دوران تحصیل با چنین بیماری برخورد نداشته باشند و به اشتباه فکر کنند چنین بیماری در ایران وجود ندارد. معرفی مورد به علت نادر بودن بیماری و رفع ذهنیت بالا می باشد.بیمار یک پسر 16 ساله بود که از 8 سال قبل دچار حملات متناوب درد شکم، سر درد، بثورات جلدی و ارتریت بوده است. فاصله حملات از 2 سال یک بار تا 2 بار در هفته متغیر بوده و سابقه آپانوکتومی را در 8 سال قبل داشته است. به علت ارتریت با تشخیص تب روماتیسمی ماهیانه پنی سیلین دریافت می کرده است.آزمایشات در حین حملات نشانگر لوکوسیتوز، سرعت سدیمانتاسیون بالا و CRP مثبت بود. CT شکم و ترانزیت روده باریک طبیعی بود. با مصرف کولشیسین 0.5 mg دو بار در روز حملات بیمار متوقف شد. به نظر می رسد آپاندیسیت و تب روماتیسمی بیمار در واقع تظاهری از حملات FMF بوده است.

گزارش زیر در مورد پسر 17 ساله ای است که مبتلا به لوپوس جلدی است. بیمار به دنبال عمل آپاندیسیت در یک ماه قبل، دچار ضایعات پوستی منتشر در سراسر بدن و آرتریت درد مفاصل کوچک و بزرگ دست و پا شد. در هنگام مراجعه از بی اشتهایی شدید رنج می برد. در ضمن بیمار از فوتوفوبی شکایت داشت و در حین بستری شدن دچار ترومبوفلبیت ساق پا شد که با درمان، بی اشتهایی بیمار بهبود یافت و آرتریت و ترومبوفلبیت نیز متعاقبا به درمان لوپوس پاسخ دادند.

عیب انکساری اختلالی است که در آن تصویر یک شیئی دقیقا بر روی شبکیه تشکیل نمی شود و لذا فرد تصویر واضحی از شی مورد نظر نمی بیند. تشکیل تصویر واضح به خصوص در اطفال و کودکان جهت تکامل سیستم عصبی بینایی آنها حائز اهمیت فراوان است و هرگونه اختلالی موجب ضایعات جبران ناپذیر در سیستم عصبی بینایی می گردد.در این مطالعه که در هفت مدرسه ابتدایی پسرانه شهر اراک انجام شد در مجموع 753 نفر دانش آموز پسر بین سنین 6-11 سال توسط آزمون غربالگری تعیین قدرت تیزبینی مورد بررسی قرار گرفتند. شیوع به دست آمده عیب انکساری در این مطالعه %9.5 بود. شایعترین نوع ناهنجاری انکساری نزدیک بینی خالص (%56.9) بود. سابقه خانوادگی در %65.3 افراد با عیب انکساری مثبت بود.

جای گذاری وسایل داخل وریدی امروزه یکی از روش های متداول تهاجمی در مراقبت های درمانی است و یکی از شایع ترین عوارض آن فلبیت می باشد. این مطالعه به منظور تعیین میزان شیوع و مقایسه خطر ایجاد فلبیت در بیماران بر حسب زمان جای گذاری وسایل داخل وریدی در طی 24، 48، 72 و 96 ساعت انجام شد. 350 بیمار بستری در بخش ارتوپدی با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه بود. داده ها با روش های آماری توصیفی تحلیلی و آزمون بقا تجزیه و تحلیل شد. میزان شیوع فلبیت %31 بود. میزان خطر ایجاد فلبیت در فواصل زمانی 24، 48، 72 و 96 ساعت به ترتیب 0.0034، 0.0046، 0.0154 و 0.0187 درصد بود که با افزایش زمان جای گذاری وسایل داخل وریدی افزایش یافته بود. آزمون تحلیل بقا اختلاف معنی داری را بین مقادیر فوق نشان نداد (P>0.05).با توجه به خط مشی کنونی جهت باقی ماندن وسایل داخل وریدی تا حداکثر 72 ساعت و نتایج به دست آمده (عدم وجود اختلاف معنی دار بین ساعات فوق از نظر ایجاد فلبیت)، لازم است مطالعات وسیع تری در این زمینه انجام گیرد. نتایج مشابه راهی جهت اوقات صرف شده پرسنل پرستاری جهت برقراری خطوط داخل وریدی و کاهش هزینه های تحمیلی به بیمار و جامعه می گردد.

اسهال یکی از علل اصلی ناخوشی و مرگ و میر در جهان می باشد. دستورالعمل های استفاده از محلول های مایع درمانی خوراکی (ORS) و روش تغذیه در مرحله حاد گاستروآنتریت توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) چاپ و ارایه شده است. هدف های مطالعه عبارت بودند از بررسی دانش و نحوه اجرای دستورالعمل های سازمان بهداشت جهانی، تاثیر محل تحصیل (تهران در مقابل شهرستان ها) و محل کار (مطب در مقابل بیمارستان) در برخورد پزشکان با گاستروآنتریت بدین منظور پرسشنامه ای چند گزینه ای تهیه و در همایش سالانه متخصصین کودکان توزیع گردید.در کل 87 نفر از متخصصین کودکان اقدام به تکمیل پرسشنامه نمودند. نتایج به دست آمده از تکمیل پرسشنامه ها حاکی از آن بود که %73 پزشکان از دستورالعمل های سازمان بهداشت جهانی آگاه بودند و %60 آنان از دستورالعمل ها پیروی می کردند. همچنین در مورد نحوه برخورد با گاستروانتریت، %83 پزشکان متخصص کودکان، ORS را برای درمان کم آبی این بیماری به کار می بردند و %60 آنان معتقد بودند که رژیم غذایی کامل در گاستروآنتریت مناسب نمی باشد. علاوه بر این، %37 متخصصین در حین گاستروآنتریت، تغذیه را به طور موقت قطع می نمودند.این یافته ها اشاره به آن دارند که اقداماتی برای اجرای دستورالعمل های تغذیه ای مورد نیاز است.