هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) در افزایش پذیرش و رشد پس از شکست در دانشجویان دختر دارای تجربه آسیب عاطفی دانشگاه های شهر اهواز انجام شد. روش: در این پژوهش از طرح آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه ی چندگانه ناهم زمان استفاده شد جامعه ی آماری این پژوهش شامل دانشجویان دختر دارای تجربه ی شکست عاطفی دانشگاه های شهر اهواز بود که دست کم 3 ماه تا 1 سال از شکست عاطفی شان گذشته بود. نمونه های پژوهش به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. نمونه شامل سه دانشجوی دختر دارای تجربه شکست عاطفی بود که در پرسشنامه نشانگان ضربه عشق (LTI) نمره بالاتر از 20 کسب کردند. درمان شامل ده جلسه بود که آزمودنی ها قبل از درمان، میانه ی درمان، پایان درمان و یک ماه پس از پایان درمان به پرسشنامه پذیرش و اقدام (باند و همکاران، 2011) و پرسشنامه ی رشد و تکامل پس آسیبی (تدسچی و کال هون، 1996) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی و شاخص تغییر پایا (RCI) تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر افزایش پذیرش و رشد پس از شکست دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی مؤثر می باشد. نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش پذیرش و رشد پس از آسیب تأثیر معناداری دارد.