زمینه و هدف درمان های محافظه کارانه آرنج تنیس بازان مجموعه ای از روش های غیرجراحی هستند که برای درمان التهاب اپی کندیل خارجی استخوان بازوی افراد مبتلا به سندرم آرنج تنیس بازان از آن ها استفاده می شود. هدف از این مقاله تعیین اثرات درمان های محافظه کارانه بر شاخص های درد، عملکرد و قدرت مشت کردن افراد مبتلا به سندرم آرنج تنیس بازان بود. مواد و روش ها: در این مرور نظام مند مبتنی بر شواهد، از فرآیند PICO (Patient, Intervention, Comprison, Outcome) استفاده شد. پایگاه های اطلاعاتی PubMed، ISI web of knowledge و Scopus در بازه زمانی سال های 2000 تا 2017 به صورت پیشرفته مورد جستجو قرار گرفتند. مقالاتی که واجد معیارهای ورود بودند مورد مطالعه و مداخله قرار گرفتند. یافته ها: از میان 76 مقاله اولیه بازیابی شده، 18 مقاله معیارهای ورود به مطالعه را دارا بودند که از میان آن ها 15 مقاله در گروه فیزیوتراپی و سه مقاله در گروه اسپیلنت قرار داشتند. از بین این مطالعات چهار مقاله مربوط به اثر درمانی لیزر، چهار مطالعه مربوط به شاک ویودرمانی، دو مطالعه مربوط به آکوپانچر، سه مطالعه مربوط به مدالیته های ترکیبی و سه مقاله مربوط به بریس (Brace) بودند. هم چنین در یک مطالعه، اثر تنس (TENS؛ Transcutanous electrical nerve stimulation) و در مطالعه دیگر، اثر تکنیک های بانداژ بررسی شده بود. نتیجه گیری: انواع مدالیته های درمانی با مکانیزم های عملکردی متفاوت برای درمان افراد مبتلا به سندرم آرنج تنیس بازان موثر است و مداخلات ترکیبی نسبت به تک مداخلات ارجحیت دارد. هم چنین ارجحیت یک نوع مداخله خاص به طور قطعی بر مداخله دیگر گزارش نشده است و عوارض جانبی خاصی در خصوص مدالیته ها نیز بیان نشده است.