علوم پزشکی رازی
سال:1384 | دوره:12 | شماره:46 |تعداد مقالات:25

تشنج ناشی از تب شایع ترین اختلال تشنجی در سنین کودکی است که پیش آگهی خوبی دارد. تئوری های مختلفی در مورد نقش نورورانس میترها و عناصر کمیاب در سرم و مایع نخاع به عنوان پاتوژنز بیماری تشنج ناشی از تب مطرح می باشد. از میان این عناصر می توان به عنصر روی اشاره کرد. هدف از این مطالعه تعیین تغییرات سطح سرمی روی در کودکان با تب و تشنج در مقایسه با گروه شاهد است. در این مطالعه که آینده نگر، تحلیلی و مقطعی است، 92 کودک به 3 گروه تقسیم شدند. گروه الف شامل 34 کودک مبتلا به تب و تشنج (سن 6 ماه تا 5 سال)، گروه ب شامل 40 کودک با تب بدون تشنج (سن 6 ماه تا 5 سال) و گروه ج شامل 18 کودک با تشنج بدون تب (سن 6 ماه تا 5 سال) می باشد. سطح سرمی روی در 3 گروه به روش اسپکروفوتومتری با جذب اتمی(AAS=Atomic Absorption spectrophotometry) اندازه گیری شد و نتایج آن در بین 3 گروه با هم مقایسه گردید. میانگین سطح سرمی روی در گروه الف، ب و ج به ترتیب برابر76.82±24.36 mg.l و 90.12±14.63 و 94.53±17.39 تعیین گردید. بدین ترتیب میانگین سرمی روی در 3 گروه ذکر شده اختلاف آماری معنی دار با هم داشت (P.value=0.006). نتیجه این که سطح سرمی روی در گروه الف به طور قابل ملاحظه ای کمتر از 2 گروه دیگر بود و در گروه ب این سطح کمتر از گروه ج بود. این یافته ها، پیشنهاد می کنند که سطح سرمی روی در طی عفونت کاهش می یابد و این کاهش در کودکان مبتلا به تب و تشنج به طور معنی داری بیش تر از 2 گروه دیگر است (P.value<0.006).

 تریکومونیازیس با عامل تریکوموناس واژینالیس(Trichomonas Vaginalis=T.V.) و باکتریال واژینوز(Baterial Vaginosis=B.V) از شناخته شده ترین بیماریهای منتقل شونده از راه مقاربت های جنسی و تاثیرگذار در بروز زایمانهای زود هنگام و نوزادان کم وزن هستند. با توجه به اهمیت موضوع در مقاله حاضر، فراوانی تریکومونیازیس و باکتریال واژینوس، هم زمانی این 2 آلودگی با یکدیگر، تاثیر آن ها در نازایی، زایمانهای زود هنگام و تولد نوزادان کم وزن در زنان حامله مراجعه کننده به بیمارستان و زایشگاه شهید اکبر آبادی تهران به روش مقطعی بررسی شده است. در مطالعه حاضر، که در مدت 1 سال (از 81.4.1 تا 1382.4.1) و در تعداد 368 زن حامله صورت گرفته است. پس از مصاحبه خصوصی، تکمیل پرسش نامه و معاینه بالینی، از ترشحات دهانه واژن و بن بست خلقی گردن رحم(Postarior fornix)  تمام افراد، نمونه گیری به عمل آمد. از هر نمونه پس از ثبت خصوصیات ماکروسکوپی و تعیین PH، برای تشخیص تریکومونیازیس از 2 روش گسترش مستقیم و کشت بر روی محیط درسه استفاده شد. برای تشخیص باکتریال واژینوزیس علاوه بر اندازه گیری PH و انجام تست اختصاصی ویف (Whiff) برای سنجش بو، از روش رنگ آمیزی و ارزش یابی سلولهای کلیدی(Clue Cells)  استفاده شد. در این مطالعه، از 20 نفر (5.5%) که دارای علایم بالینی بودند، 11 مورد (2.9%) تریکوموناس واژینالیس، 8 مورد (2.2%) باکتریال واژینوز و 1 مورد عفونت قارچی تشخیص داده شدند. آلودگی هم زمان این 2 با هم، یعنیT.V وB.V. مشاهده نگردید. اگر چه بیشترین سن، در افراد مورد بررسی 25 سال بود، ولی ارتباط معنی داری بین آلودگی با سن زن حامله، سن حاملگی، تعداد حاملگی، تعداد سقط، و علایم بالینی مشاهده نشد. تنها 1 مورد (0.3%) از زنان آلوده به T.V دچار زایمان زود هنگام و تولد نوزاد کم وزن شد. یافته ها و نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد ناچیز بودن میزان آلودگی زنان حامله مورد مطالعه ما به تریکوموناس واژینالیس و باکتریال واژینوز در مقایسه با کشورهایی که دارای روابط جنسی آزاد هستند مربوط به ویژگی های فرهنگی، اخلاقی و اعتقادات زنان ایرانی به ارکان خانواده است. این مطالعه نشان داد چون محوطه درون واژن یک اکوسیستم (زیست محیطی) طبیعی است، لذا تنها حضور فیزیکی تریکوموناس واژینالیس و باکتریال واژینوز سبب نازایی نمی شوند، مگر این که به عللی، این شرایط نامتعادل شود. در این مطالعه مشاهده شد در صورت عدم دقت در معاینات بالینی و عدم انجام آزمون های آزمایشگاهی، تراوشات عفونی بیرنگ و یا سفید رنگ واژینال می تواند با تراوشات طبیعی و یا مایع اسپرم به خصوص برای متخصصین تازه کار اشتباه شود.

با وجود این که لوسمی شایع ترین بیماری بدخیم دوره کودکی است ولی لوسمی مادرزادی نوعی از لوسمی است که در 6 هفته اول پس از تولد تشخیص داده می شود و بیماری بسیار نادری است که باید از بیماری میلوپرولیفراتیو موقتی که معمولا در سندرم داون اتفاق می افتد تشخیص داده شود. در بین بیماران گزارش شده لوسمی حاد میلویید (AML) شایع تر از لوسمی حاد لنفوبلاستیک (ALL) است. در 64% موارد AML و 21% ALL، بیش تر بیماران در موقع تشخیص هپاتولاسپلنومگالی شدید، لوسمی پوستی (Leukemia Cutis) و هیپرلوکوسیتوز دادند. ابنرمالیتی سیتوژنیک در بیشتر بیماران وجود دارد (72%) که حدود 42% آن 11q23 است. به طور کلی لوسمی مادرزادی با لوسمی کودکان متفاوت است و پیش آگهی آن خوب نیست و وقتی که این بیماران وارد مرحله رمیشن شوند پیش آگهی AML بهتر از ALL است. شیمی درمانی لوسمی نوزادان باید پیشرفت نماید تا این بیماران دچار بهبودی گردند. تا به امروز 18 مورد لوسمی مادرزادی که خود به خود بدون درمان برطرف شده است گزارش گردیده است که همه آنها لوسمی میلویید(FAB M5,M4) بودند. در مقاله حاضر، ضمن مروری بر لوسمی مادرزادی یک مورد دختر 18 روزه که تظاهرات بیماری از روز اول تولد به صورت ضایعات آبی متمایل به قرمز در نقاط مختلف بدن، هپاتواسپلنومگالی، ایکتر، آنمی و ترمبوسیتوپنی هیپرلوکوسیتوز ظاهر شده بود، معرفی می شود. در لام خون محیطی و نمونه مغز استخوان این بیمار مشخصات ALL L1 دیده شده است. در بررسی ایمونوفنوتایپ، لوسمی غیر اندیفرنسیه گزارش گردید. بیوپسی پوست نیز انفیلتراسیون سلولهای لوسمی را نشان داد.

در مطالعه حاضر، ازمیان روشهای متعدد که برای تجویز داروی هپارین به عنوان پیش گیری و یا درمان بیماریهای مختلف وجود دارند، 2 روش انفوزیون مداوم و تجویز منقطع از نظر تاثیر بر روی APTT در زمان های مختلف با هم مقایسه شده اند تا مزایا و معایب هر یک روشن تر شود. مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی (تجربی مداخله گر) بر روی 423 بیمار انتخاب شده به صورت احتمالی ساده و با سنجش APTT با یک کیت مشخص و استاندارد در ساعت های تعیین شده، انجام شده است. در روش تزریق منقطع 5000 واحد هپارین، سطح نزدیک به مطلوب درمانی در فاصله 1 تا 1.5 ساعت بعد از تزریق حاصل گردید. درمدت زمان قبل از ساعت فوق سطح APTT بسیار بالاتر و در ساعات بعد از آن پایین تر از حدود معیار درمانی و سطح مطلوب قرار داشت. در حالی که سطح APTT در روش انفوزیون مداوم تقریبا ثابت بود. از آن جایی که سطح APTT در گروه با انفوزیون مداوم نسبت به گروه تزریق منقطع ثابت تر و محدوده درمانی لازم، پایدارتر بوده است و بدیهی است این حالت از نظر فارماکودینامیک مد نظر درمان می باشد، لذا روش اول برای پیش گیری از وقوع مجدد ترمبوز و نیز عوارض چون خونریزی و همچنین کاهش موارد نیاز به سنجش مکرر APTT ارجح می باشد.

ویروس هپاتیت B عامل ایجاد هپاتیت، سیروز و سرطان کبد می باشد. هر سال حداقل 800.000 نفر از ابتلا به این ویروس و عوارض آن در سطح جهت فوت می کنند. بیش از 350 میلیون نفر در جهان آلوده به این ویروس هستند و ناقلین منابع اصلی انتشار این بیماری در جامعه می باشند. در کشور ایران به طور متوسط 3%  مردم حامل این ویروس هستند. در حالی که در ایالات متحده و اروپای غربی این آمار در حدود 0.1-0.5% و در خاور دور و کشورهای گرمسیری 5-20% است. اطلاعات کمی در مورد هپاتیت و راه های انتقال و پیش گیری از آن در جامعه وجود دارد و بنابراین آموزش به همه افراد جامعه و به خصوص گروه های در معرض خطر، نقش مهمی در کنترل بیماری در جامعه دارد. این مطالعه با هدف تعیین سطح آگاهی دانش آموزان دبیرستانهای مشکین دشت کرج از راه های سرایت و پیش گیری از هپاتیت B در سالهای تحصیلی 82-83 به صورت مقطعی (Cross sectional) طراحی شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسش نامه ای دارای 24 سوال بود. با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، پرسش نامه ها در بین دانش آموزان دبیرستانی توزیع شد. از بین 300 پاسخ دهنده، 153 نفر (51%) پسر و 147 نفر (49%) دختر بودند. نمره پرسشنامه 48 بود. میانگین امتیاز کلی آگاهی 30.67 و آگاهی از راه های سرایت و پیش گیری به ترتیب 15.13 و 15.63 به دست آمد. میانگین سطح آگاهی دختران 5.24 امتیاز از پسران بیشتر بود (P=0.0005). همچنین با بالاتر رفتن مقطع تحصیلی پاسخ دهندگان میانگین سطح آگاهی نیز افزایش یافت که نشان دهنده ارتباط مقطع تحصیلی و سطح آگاهی دانش آموزان بود(P=0.0005). سطح آگاهی افراد از هپاتیت B در رشته ریاضی از سایر رشته ها بالاتر بود و پس از آن رشته علوم تجربی و در نهایت علوم انسانی قرار داشت که نشان دهنده ارتباط رشته تحصیلی با سطح آگاهی بود (P=0.0005). با توجه به این که میانگین سطح آگاهی افراد پاسخ دهنده به سطح تحصیلات والدین ارتباط نداشت (P=0.0005). با توجه به این که میانگین سطح آگاهی در مقاطع تحصیلی و رشته های مختلف با برتری جنس مونث به طور کلی از 70% امتیاز کلی تجاوز نمی کند، افرادی که در آینده ای نه چندان دور در معرض خطر ابتلا قرار دارند از سطح آگاهی بالایی برخوردار نیستند. در نتیجه نیاز مبرم به برپایی شیوه های آموزش صحیح در این مراکز احساس می شود.

ضایعات فیبرواستخوانی بسیار گوناگون بوده و یک گروه هتروژن از تومورهای فک و صورت است که همیشه مشکلاتی در تقسیم بندی، تشخیص و درمان آنها وجود دارد. این مطالعه برای بررسی فراوانی دیس پلازی فیبروز استخوان و نیز بررسی دقت و ارزش تشخیصی مطالعه بافتی در آن انجام شده است. لذا 15 بیمار با ضایعات استخوانی جمجمه و صورت در مدت 5 سال (81-1377) در بیمارستان حضرت فاطمه مورد بررسی قرار گرفته اند که تشخیص نهایی آسیب شناسی آنها دیس پلازی فیبروز بوده است. در این تحقیق نسبت ابتلای زن به مرد 9.6 بود (محدوده سنی افراد مورد مطالعه 38-16 سال با میانگین 20 سال بود). 12 بیمار ضایعه تک استخوانی و 3 بیمار ضایعات متعدد استخوان های فک و جمجمه داشتند. استخوان فک فوقانی (ماگزیلا) شایع ترین محل درگیری بود. در یک بیمار تغییر شکل ضایعه به بدخیمی (سارکوم استیوژنیک) مشاهده گردید. در ارزیابی مجدد میکروسکوپیک در 10 بیمار، نمای دیس پلازی فیبروز کلاسیک دیده شد که با جزایر استخوانی درهم تنیده (Woven) بدون حاشیه استیوبلاستیک در یک استرومای حاوی سلولهای فیبروبلاستیک مشخص می گردد. در 5 بیمار دگرگونی هایی در نمای بافت شناسی دیده شد. در 3 مورد مناطق محدود یا منتشر استخوان سازی با حاشیه استیوبلاستیک (بنام فیبروم استخوان ساز) ossifying fibroma و در 2 مورد نیز اجسام گرد که نوعی سمنتوم (Cementum) در نظر گرفته می شود، موجود بود. هر دو ضایعه شامل استرومای پر سلول با فعالیت میتوزی بالا بودند. این ضایعات می توانند به عنوان (فیبروم سازنده استخوان و سیمان) Cemento-Ossifying Fibroma طبقه بندی شوند. با نگاهی به شرح حال بالینی و رادیولوژیک این دو بیمار، مشخص شد که این ضایعات تهاجم موضعی بیشتر و بدشکلی استخوانی شدیدتری نسبت به دیس پلازی فیبروز کلاسیک داشتند.

بیماری سل ازدیرباز جزو مشکلات بهداشتی بوده است. این بیماری قادر به مبتلا کردن ارگان های مختلف بدن می باشد و از این بین ابتلای ریوی شایعترین نوع بیماری است. رادیوگرافی ریه از جمله قدیمی ترین و کاربردی ترین روش های تشخیصی برای سل ریوی به شمار می آید. نکته قابل توجه ای که استفاده از عکس قفسه سینه را برای پزشکان جوان و دانشجویان طب پیچیده می سازد، تنوع بالای الگوهای درگیری ریه در جریان بیماری سل است و باید با این نماها آشنایی کامل داشته باشند. پژوهش حاضر از گروه مطالعات مشاهده ای است که به صورت مقطعی اجرا شده و در بیماران مبتلا به سل ریوی بستری شده در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) و فیروزگر انجام شده است. برای گردآوری اطلاعات از فرم جمع آوری اطلاعات استفاده شد که به صورت چک لیست طراحی شده بود و حاوی یافته های لازم برای شناسایی بیماران بوده است. هدف از مطالعه حاضر تعیین فراوانی تراکم پرانشیمی آتکلتازی و لنفادنوپاتی و پلورال افیوژن و دیگر یافته های غیر طبیعی در رادیوگرافی قفسه سینه بیماران مبتلا به سل ریوی بوده است. در این مطالعه 400 بیمار مبتلا به سل مورد بررسی قرار گرفتند که از این تعداد 203 نفر زن (50.7%) و 197 نفر مرد (49.3%) بوده اند. میانگین سنی بیماران برابر با 56.01±18.47 بوده است. خردسال ترین بیمار یک کودک 10 ساله و مسن ترین فرد، یک آقای 90 ساله بوده است. کانون عفونت سل در 66.6% بیماران (265 نفر) واقع در ریه راست، در 15% (60 نفر) ریه چپ و در 18.3% (75 نفر) هر دو ریه بوده است. در 61.8% (247 نفر) ناحیه درگیر در لوب فوقانی ریه در 24.3% (97 نفر) در لوب تحتانی و در 14% نیز در لوب میانی قرار داشته است. فراوانترین یافته عکس ریه، تراکم پارانشیمی (535.7) و پس از آن، الگوی مخلوط (mixed) با فراوانی 28.7% بوده است. یافته های این مطالعه نشان می دهد که رادیوگرافی قفسه سینه یک ابزار اساسی در تشخیص بیماری سل است و تراکم پرانشیمی شایع ترین یافته رادیولوژیک است و آن چه دراین حالت بیمارن مبتلا به سل ریوی را از موارد پنومونی باکتریال افتراق می دهد مزمن شدن علایم (تب و سرفه)، مثبت بودن تست پوستی و عدم پاسخ به درمان با آنتی بیوتیک های مناسب جهت درمان پتومونی های کسب شده از جامعه می باشد.

ماده مخدر شامل مخلوطی از مواد شیمیایی مختلف است که از شیره دانه گیاه خشخاش به دست می آید. اثرات اصلی ماده مخدر به علت مورفین موجود در آن است. در مصرف تدخینی این ماده، بخار مورفین به سرعت از طریق ریه به جریان خون راه یافته و در عرض چند ثانیه به مغز می رسد. از عوارض مصرف طولانی مدت ماده مخدر تدخینی بروز بیماریهای انسدادی مزمن ریه و گاه کورپولمونال است که این عارضه مستقل از مصرف تنباکو می باشد. این موضوع، در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. مطالعه به روش بررسی مقطعی بر روی 22 بیمار دارای شکایت تنفسی که از ماده مخدر تدخینی استفاده می کردند و به درمانگاه ریه بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) دانشگاه علوم پزشکی ایران و درمانگاه ابوریحان سازمان تامین اجتماعی تهران مراجعه کردند، انجام گرفت. بیماران مصرف کننده دخانیات و نیز کسانی که عامل زمینه ای شغلی و یا عامل مشخص دیگری برای ابتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه داشتند، وارد مطالعه نشدند. با استفاده از برنامه SPSS 11.5 نتایج به دست آمده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تعداد 22 نفر بیمار با متوسط سنی 54.8 سال (SD=16.31) بررسی شدند. 17 نفر (77.3%) از سرفه، 8 نفر (36.4%) از تنگی نفس، 7 نفر (31.8%) از خس خس سینه و 5 نفر (22.7%) از خلط شکایت داشتند. متوسط درصد ظرفیت حیاتی با فشار (FVC) بیماران نسبت به میزان پیش بینی شده   785.7(SD=%14.86)، متوسط درصد حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول (FEV1) نسبت به میزان پیش بینی شده 75.96% (SD=%17.59) و متوسط نسبت FEV1/.FVC 71.2% (SD=%12.36) بود. از 22 بیمار مورد مطالعه، 4 نفر (18.2%) اسپیرومتری طبیعی، 16 نفر (72.7%) نمای انسدادی و 2 نفر (9.1%) نمای تحدیدی (Restrictive) داشتند. به این ترتیب از آن جایی که نمای اسپیرومتریک اغلب افراد مورد بررسی نمای انسدادی بوده و نیز در مطالعات بسیار محدودی که انجام شده است، بروز بیشتر بیماری های انسدادی مزمن ریوی (COPD) را در افراد معتاد به مواد مخدر تدخینی گزارش کرده اند، چنین می توان مطرح کرد که تدخین مواد مخدر می تواند در ایجاد بیماری انسدادی ریه نقش قابل توجهی داشته باشد.

آنزیم پارااکسوناز می تواند استرسهای آلی فسفات دار را هیدورلیز نماید. مهم ترین سوبسترای این آنزیم در مطالعات آزمایشگاهی پارااکسون است. درسرم انسان این آنزیم همراه با HDL در خون جریان دارد. به نظر می رسد که کاهش فعالیت پارااکسوناز در انسان ممکن است خطر ابتلای به گرفتگی عروق کرونر را افزایش دهد. تغییرات ژنتیکی در دو آلل اتوزومی پارااکسوناز می تواند باعث کاهش فعالیت آن شود. تغییرات ژنتیکی در آلل های ژن پارااکسوناز 3 نوع فنوتیپ ایجاد میکند که عبارتند از AB,A و B، فعالیت فنوتیپ B بیشتر از 2 فنوتیپ دیگر A وAB می باشد. به جهت فراوانی گرفتگی عروق کرونر در جمعیت ایرانی و نیز موثر بودن آنزیم پارااکسوناز بر روند گرفتگی عروق کرونر، فعالیت و فنوتیپ های مختلف آنزیم و پارامترهای لیپیدی مورد بررسی قرار گرفت. در مطالعه حاضر فنوتیپ های پارااکسوناز در سرم خون افراد ایرانی تعیین گردد و ارتباط میان فعالیت پارااکسوناز و فنوتیپ های آن با عوامل خطر گرفتگی عروق کرونر مورد ارزیابی قرار گرفت. بیماران مورد مطالعه افرادی بودند با بیش از 50% گرفتگی عروق کرونر که به مرکز قلب شهید رجایی  تهران مراجعه کرده بودند و گرفتگی عروق آنها توسط آنژیوگرافی تایید شده بود و نتایج با افراد سال مقایسه گردید. فعالیت پارااکسوناز سرم افراد مورد مطالعه در حضور NaCl و بدون حضور آن و نیز فعالیت آریل استرازی آن اندازه گیری گردید. جهت تعیین فنوتیپ ها از نسبت فعالیت پارااکسوناز به فعالیت آریل استرازی آن استفاده شد. فعالیت پارااکسوناز سرم در گروه بیمار چه در حضور NaCl و چه بدون حضور آن، به طور معنی داری پایین تر بود (به ترتیب P=0.01 وP=0.00) . فعالیت آریل استرازی این آنزیم در 2 گروه بیمار کاهش نشان می داد (P=0.02). توزیع فراوانی فنوتیپهای پارالکسوناز و فعالیت آریل استرازی نیز در گروه بیمار و سالم و نیز بر حسب جمعیت آنها از تفاوت معنی داری برخوردار نبود. میزان تری گلیسرید، VLDL-C در بیماران بیشتر از افراد سالم بود (P=0.00) اما از نظر میزان HDL-C و آپو AI کاهش (به ترتیب p=0.00 و (p=0.01 نشان داد در حالی که از نظر میزان کلسترول تام، LDL-C  و آپو B تفاوت معنی داری بین گروه سالم و بیمار مشاهده نشد. با توجه به کاهش چشمگیر میزان فعالیت آنزیم و عدم تفاوت شاخص فراوانی فنوتیپها در دو گروه بیمار و سالم به نظر رسید که تعیین فعالیت پارااکسوناز در سرم در مقایسه با تعیین فنوتیپهای آنزیم مارکر بهتری برای تمایز بیماران از افراد سالم باشد.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر به کار گیری روش آرام سازی و پیش دارو بر روی تغییرات فشارهای سیستولیک، دیاستولیک، بطن چپ و آئورت در بیماران تحت آنژیوگرافی عروق کرونر بستری شده در بخش های قلب و بعد از آنژیوگرافی بیمارستان شهید بهشتی زنجان در سال 1382 انجام شده است. این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی است، که در آن 40 بیمار تحت آنژیوگرافی عروق کرونر با توجه به شرایط و روش نمونه گیری در دسترس و به صورت تخصیص تصادفی در 2 گروه آرام سازی و پیش دارو مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل برگه اطلاعات دموگرافیک، برگه های ثبت فشار خون در 12-8 و 0.5 ساعت قبل، حین و پس از آنژیوگرافی بود. در گروه آرام سازی، پژوهش گر روز قبل از آنژیوگرافی به صورت فردی روش آرام سازی بنسون را آموزش داده و جهت اطمینان از درک و انجام روش توسط مددجو، در همان روز چندین بار تکرار و تمرین انجام می شد و از مددجو خواسته می شد که 2 تا 3 بار قبل از رفتن به آنژیوگرافی آرام سازی را انجام دهد. در گروه پیش دارو، بیماران داروهای معمول قبل ازآنژوگرافی شامل دیازپام، کلرفنیرامین، متوگلوپرامید و هیدوکورتیزون را دریافت میکردند. در هر 2 گروه فشار خون 12 و8 و 0.5 ساعت قبل، حین و پس از آنژیوگرافی اندازه گیری شد. سپس با نرم افزار آماری (SPSS) تحت ویندوز داده های به دست آمده تجزیه و تحلیل آماری شد. با توجه به نتایج به دست آمده در خصوص متغیرهای فشار خون سیستویک و دیاستولیک، فشار خون سیستولیک بطن چپ، فشار انتهای دیاستولیک بطن چپ، فشار سیستولیک و دیاستولیک آئورت، به وسیله آزمون آماری تی مستقل با π>0.05 بیانگر عدم اختلاف معنی دار آماری در بین دو گروه آرام سازی و پیش دارو بود. از آن جا که در این پژوهش تاثیر آرام سازی بنسون و پیش دارو بر تغییرات فشار خون در بیماران تحت آنژیوگرافی یکسان بود، بنابراین با توجه به ایمنی روش و کاربرد راحت آن پیشنهاد می گردد که قبل از پروسیجرهای تهاجمی این روش آرام سازی به جای پیش دارو جایگزین گردد.

آسپیراسیون اجسام خارجی راه هوایی در کودکان زیر 15 سال رخ میدهد و بیشترین میزان بروز مربوط به گروه سنی 1 تا 3 سال است. با استفاده از روش بیهوشی عمومی یا روش آرام بخشی می توان جسم خارجی را در اتاق عمل خارج کرد. بیماری که معرفی می شود کودک 4 ساله ای بود که طی عمل تانسیلکتومی و آدنوییدکتومی سوزن بخیه شکسته شد و در ناحیه پارافارنژیال قرار گرفت. در رادیوگرافی انجام شده سوزن در این ناحیه قابل مشاهده بود. با استفاده از روش بیهوشی عمومی و توسط فلوروسکوپی پس از 4.5 ساعت سوزن شکسته شده از ناحیه پارافارنژیال خارج گردید.

مقاله حاضر مطالعه ای توصیفی- مقطعی است و چگونگی برخورد با بیماران دچار تب و تشنج طی مدت 1.5 سال (از دی ماه 1381 تاخرداد 1383) در بیمارانی که در بخش کودکان بیمارستان حضرت رسول بستری شده بودند را بررسی نموده است. هدف از این مطالعه انجام ممیزی پزشکی (Medical Audit) و بررسی نمودن میزان در نظر گیری معیارهای پیشنهاد شده از طرف آکادمی طب کودکان آمریکا(American Academy of Paediatrics=AAP) برای نحوه برخورد و ارزیابی استاندارد در کودکان دچار تب و تشنج بستری شده در این مرکز است. پرونده های بیمارانی که با تشخیص تب و تشنج بستری شدند و در محدوده سنی 6 ماه تا 5 سال قرار داشتند جدا گردید و از نظر تست های آزمایشگاهی غیر ضروری، بررسی های رادیولوژیک مغز (CT-scan)، الکتروآنسفالوگرافی و درمانهای غیر ضروری به عمل آمده مطالعه شد. تعداد 83 پرونده بررسی شد که از این تعداد 16 بیمار(19.2%) تب و تشنج کمپلکس و 67 نفر (80.7%) تب و تشنج ساده داشتند. برای همه بیماران، فرمول شمارش خون (CBC) اندازه گیری میزان قند خون، کلسیم و الکترولیت ها (سدیم و پتاسیم) انجام شده بود. الکتروآنسفالوگرافی در 28 (33%)، CT-scan در 19 نفر (22%) انجام شده بود. پونکسیون مایع نخاع برای 71 بیمار (85%) به عمل آمد. متوسط روزهای بستری 3 روز بود. دوز نگاه دارنده داروهای ضد تشنج در 6 کودک (7.3%) به طور غیر ضروری تجویز شده بود. نتایج این بررسی نشان می دهد که انجام تست های آزمایشگاهی و رادیولوژیک و سایر درخواست های غیر ضروری در ارزیابی بیماران دچار تب و تشنج بسیار شایع است که منجر به اتلاف وقت و هزینه قابل توجهی می شود. لذا توصیه می شود که در مواجهه با بیماران تب و تشنج تا حد امکان از استانداردهایی که طی مطالعات وسیع در این زمینه به دست آمده و به صورت معیارهای کاربردی (Practice Guideline) توسط آکادمی طب کودکان آمریکا پیشنهاد شده است بهره گرفته شود و از لیست نمودن روتین آزمایش ها و یا سایر تست های غیر ضروری خودداری گردد و بهتر است در حد امکان با توجه به یافته های بالینی خاص، هر بیمار را ارزیابی نمود.

هلیکوباکتر پیلوری به طور عمده در عمق ژل موکوسی که مخاط معده را می پوشاند و بین لایه موکوسی و سطوح راسی اپی تلیوم مخاطی یافت می شود و با تولید آنزیم اوره آز باعث آمونیاک و دی اکسید کربن از اوره و کاهش اسیدیته معده و شروع یک واکنش التهابی می شود. پروتئازها و فسفولیپازهای مترشحه از این باسیل نیز باعث تخریب لایه موکوسی می شوند. از طرفی شقاق مقعدی هم یک زخم در آندودرم می باشد، در حالی که علت ثابت شده ای که بتوان بیماری را به آن منتسب کرد، برای آن پیدا نشده است. بر اساس فرضیه ای احتمالی همراهی هلیکوباکتر پیلوری با ضایعات لوله گوارش مانند آپاندیسیت و شقاق های مقعدی که یک پروسه التهابی را طی می کنند، وجود دارد. در مطالعه حاضر جهت تعیین فراوانی هلیکوباکتر پیلوری در مبتلایان به شقاق مقعدی بستری در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) اقدام شده است. این مطالعه به صورت بررسی مقطعی (Cross sectional) بر روی کلیه بیماران مبتلا به شقاق مقعدی، بستری در بخش جراحی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در سال 82 انجام گرفته است. از بیماران یک نمونه خون برای آزمایش سرولوژی قبل ازعمل جراحی و یک نمونه بیوپسی از ناحیه شقاق مقعدی در حین عمل جراحی برای بررسی هیستوپاتولوژیک تهیه شد. جهت آنالیز اطلاعات به دست آمده از نرم افزار آماری SPSS 11.5 استفاده شده است. در مطالعه حاضر، تعداد 98 بیمار مبتلا به شقاق مقعدی که جهت درمان تحت عمل جراحی قرار گرفتند، مورد بررسی قرار گرفته اند. میانگین سنی افراد بررسی شده 38.14 سال با SD=13.92 بود. در 42.9% از موارد بررسی شده، نتیجه آزمون سرولوژی آنتی بادی ضد هلیکوباکتر پیلوری منفی بود، در حالی که در 57.1% نتیجه این آزمایش مثبت بود. در کلیه موارد (100%) بیوپسی انجام شده از نظر وجود هلیکوباکتر پیلوری در نمونه بدست آمده منفی بود. از نظر میانگین تعداد دفعات عود، بین افراد سرولوژی مثبت (0.5 دفعه، SD=0.5) و منفی (0.33 دفعه، SD=0.75) اختلاف معنی دار آماری با Pvalue=0.012 به دست آمد. به نظر می رسد مثبت بودن سرولوژی افراد به عنوان یک ریسک فاکتور جهت عود شقاق مقعدی مطرح باشد. در مطالعه انجام شده در هیچ یک از نمونه ها، هلیکوباکترپیلوری یافته نشد و به نظر می رسد به احتمال زیاد هلیکوباکترپیلوری در پاتوژنز شقاق مقعدی، نقش مستقیم و تعیین کننده ای نداشته باشد.

عفونت زخم جراحی دومین علت شایع عفونت بیمارستانی است که از عوامل مرگ و میر است و هزینه های اضافی ناشی از اقامت طولانی در بیمارستان را موجب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی عفونت زخم جراحی در بخش های مختلف و عوامل مستعد کننده  و خطر این عفونت ها در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شده است. بررسی بر روی 960 بیمار بستری شده در بخش های جراحی عمومی، زنان، ارتوپدی، گوش و حلق و بینی و جراحی مغز و اعصاب انجام شد که در بیمارستان های عمومی و تک تخصصی تحت جراحی قرار گرفته بودند. برای بیماران بستری پرسش نامه ای شامل موارد منطبق با اهداف طرح توسط دستیاران تکمیل می گردید. بیماران در دو گروه با عفونت زخم و بدون عفونت بررسی شدند. نتایج با استفاده از نرم افزار Epi 6 استخراج شد و از آزمون های T-Test،Chi Square و Odds ratio برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که از میان عوامل مستعد کننده به ترتیب سو تغذیه، عفونت در نقطه ای از بدن، دیابت، چاقی و مصرف سیگار بیش ترین احتمال بروز عفونت زخم جراحی را به همراه داشتند. سایر عوامل با احتمال کمتر نیز بررسی شدند. عوامل تکنیکی مرتبط با نوع جراحی، محل و عضو جراحی شده و نحوه درمان پیش گیرانه نیز در دو گروه بیماران دارای عفونت و بدون عفونت بررسی شد. در پژوهش حاضر، نرخ عفونت زخم جراحی 8.4% برآورد شد که برابر با آمار جهانی شیوع زخم جراحی (34-5%) بود. اهمیت هر یک از عوامل مستعد کننده در بروز عفونت زخم مورد تاکید بیشتر قرار گیرفت.

قطع عضو زیر زانو یکی از شایعترین موارد قطع عضو در اندام تحتانی به شمار می آید که به دلایل مختلفی مانند بیماری، ضربه و یا بدشکلی های مادرزادی انجام می گیرد. جهت برگرداندن این افراد به زندگی روزمره از پروتزهای زیر زانو به عنوان جانشین اندام از دست رفته استفاده می شود. راحتی و رضایت بیماران از پروتز ارتباط مستقیم با سوکت هر پروتز داشته و طراحی ساخت سوکت خود نیز تابعی از روش های مختلف قالب گیری است. هدف اصلی از انجام مطالعه حاضر، مقایسه میزان رضایت بیماران از سوکت های ساخته شده توسط 3 روش مختلف قالب گیری (تحمل وزن، فشار هوا و جوراب کشی رزین) بوده است. همچنین اهداف دیگر پژوهش شامل ارتباط اندازه گیری ابعادی 3 نوع سوکت ساخته شده با میزان رضایت بیماران و بررسی میزان تغییرات قالب در روشهای مختلف قالب گیری و همین طور ارایه روشهای صحیح برای بهینه سازی ساخت پروتز ها نیز بوده است. تعداد 10 نفر از بیماران آمپوته شده از زیر زانو که بالای 20 سال بودند و آمپوتاسیون آنها یک طرفه بود و حداقل یک سال از زمان آمپوتاسیون می گذشت و پروتز هم گرفته بودند به صورت غیر تصادفی و فقط با مراجعه به کلینیک ارتوپدی فنی انتخاب شدند. سپس به 3 روش مختلف از استامپ آنها قالب گیری به عمل آمد و این قالب منفی به دست آمده تبدیل به قالب مثبت گردید و ازآنها به روش لمینیشن (Lamination) سوکت تهیه شد و سوکت تهیه شده با اتصال به قطعات دیگر، تبدیل به پروتز زیر زانو شده و بیماران با آنها راه می رفتند و میزان رضایت خود را از آنها بیان می نمودند. همین طور از قالب های مثبت اندازه گیری گرفته شد که جهت مقایسه قالب ها با یکدیگر مورد استفاده قرار گرفت. در بررسی نتایج در بخش آمار توصیفی که مقایسه میانگین های اندازه های ابعادی قالب ها و همین طور میزان رضایت را شامل می شد متغیرها دارای اختلافات مشخصی بودند. ولی در بخش آمار تحلیلی نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری این تحقیق که توسط آزمون آماری همبستگی پیرسون انجام گرفت به شرح زیر بود: رابطه قطر قدامی- خلفی انتهای سوکت با میزان رضایت بیمار در روش تحمل وزن با سطح (58%)، به مقدار (0.60) که سطح معنی داری جدول بود بسیار نزدیک بوده ولی رابطه آن معکوس بود. رابطه بین حجم سوکت و میزان رضایت بیمار در روش تحمل وزن با سطح ( 0.70-) به صورت معکوس معنی دار بود، همین طور در روش فشار هوا با عدد (0.66) به صورت مستقیم معنی دار بود. رابطه بین ارتفاع سوکت و میزان رضایت در روش قالب گیری فشار هوا با سطح (0.69) معنی دار بوده و رابطه مستقیمی را نشان داد. علی رغم اختلاف کمی که بین میزان رضایت از روش های مختلف قالب گیری وجود داشت روش قالب گیری فشار هوا دارای میزان رضایت بیشتری نسبت به بقیه روشها بود. همین طور از نتایج به دست آمده از فرضیات می توان گفت در قالب گیری روش فشار هوا، بیماران از سوکت هایی که حجم بیشتر و ارتفاع بیشتری دارند بیشتر رضایت داشتند.

دوز رسیده به پستان غیر درگیر در طی پرتو درمانی پستان در بیماران ماستکتومی شده باعث افزایش بدخیمی ثانویه در آن ناحیه می شود و از آن جایی که در بخشهای مختلف رادیوتراپی در کشور، برای درمان پستان ماستکتومی شده با توجه به نظر رادیوتراپیست و امکانات تجهیزاتی و موقعیت بیمار(Setup)، روش درمانی خاصی مورد استفاده قرار می گیرد لذا در تحقیق حاضر میزان دوز رسیده به پستان غیر درگیر در بیمارانی که ماستکتومی و سپس رادیوتراپی شده اند، در 3 بیمارستان H1,H2 وH3 در شهر تهران اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شد. در تحقیق حاضر که از نوع توصیفی- مقطعی است، 69 بیمار، در محدوده سنی 75-25 سال که ماستکتومی یک طرفه شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه گیری با استفاده از تراشه مکعبی ترمولومی نسنت (Thermo Luminescent Dosimeter=TLD) که در نقاط مختلف روی پستان غیر درگیر قرار داشت، صورت گرفت. برای پرتودهی، دستگاه کبالت- 60 مورد استفاده قرار گرفت. نتایج به دست آمده، نشان می دهند که دوز رسیده به پستان غیر درگیر در بیماران درمان شده در بیمارستان H3 به طور قابل ملاحظه ای کمتر از مقدار آن در بیمارستان H2 بود (P<0.05). اگر چه مقدار دوز در بیمارستان H1 نیز کم تر از آن در بیمارستان H3 بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (P<0.05). در تمام موارد افزایش فاکتورهایی مانند حجم ناحیه درگیر، میزان ضخامت و پهنای قفسه سینه بیمار، باعث افزایش میزان دوز رسیده به پستان غیر درگیر شد. همچنین با نرمالیزه کردن دوز پستان به دوز ورودی و حجم ناحیه درگیر، نیز بیمارستان H2 بیشترین و بیمارستان H3 کمترین مقدار را نشان دادند. به نظر می رسد، مهم ترین عامل افزایش دوز پستان غیر درگیر در بیمارستان H2 طرز خواباندن بیمار بود و لذا پیشنهاد می شود از این روش برای درمان استفاده نشود و حتی الامکان روش درمانی بیمارستان H3 مورد استفاده قرار گیرد.

ویژگی فرماکوکینتیکی منحصر به فرد داروی پروپوفول که باعث بیداری سریع از بیهوشی می گردد، باعث شد که این دارو جای خود را در اعمال جراحی عروق کرونر قلب باز کند. اما دغدغه های ناشی از اثرات بالقوه اینوتروپ منفی این دارو، استفاده از آن را در این بیماران محدود کرده است. در این تحقیق تاثیرات این دارو بر وضعیت همودینامیک در مقایسه با مورفین در بیماران جراحی قلب باز (پیوند عروق کرونر) مورد مطالعه قرار گرفته است. این مطالعه بر روی 60 بیمار با کلاس آ. اس. آ (American Society of Anesthesiology=ASA) II وIII و کسر بازده خروجی بیش از 35% و بدون سابقه سکته قلبی اخیر انجام گرفته است. نحوه انتخاب بیماران جهت دریافت داروی بیهوشی کامل تصادفی بود. در یک گروه، جهت نگه داری بیهوشی حین پمپ قلبی- ریوی پروپوفول به میزان 50μg.kg.min و فنتانیل0.1μg.kg.min به صورت انفوزیون و در گروه دیگر مورفین به میزان 0.3-0.4mg.kg به اضافه میدازولام 0.1-0.15mg.kg به صورت بولوس تجویز شده است. روش القای بیهوشی عمومی در هر دو گروه به صورت یکسان با میدازولام 0.1-0.15mg.kg و مورفین 0.3-0.4mg.kg و سدیم تیوپنتال 3-4mg.kg و پانکرونیوم 0.15mg.kg صورت گرفته و جهت نگهداری بیهوشی از هالوتان به میزان 0.5% و N2O+O2 به نسبت مساوی استفاده شد. لازم به ذکر است که به علت اثرات تضعیف کنندگی منفی هالوتان بر روی قلب 15 دقیقه قبل از شروع پمپ این دارو قطع می شد و حین جداسازی از پمپ و پس از آن نیاز به اینوتروپ بر اساس فشار خون متوسط شریانی و فشار ورید مرکزی (C.V.P) مورد ارزیابی قرار می گرفت، به طوریکه هنگامی که فشار ورید مرکزی بیشتر از 14 میلی متر جیوه و فشار متوسط شریانی کمتر از 80 میلی متر جیوه بود اپی نفرین به صورت انفوزیون با دوز μg.kg.min 0.02 شروع می شد و تا حداکثر 0.5 μg.kg.min افزایش می یافت. از کل بیماران مورد مطالعه، 37 بیمار نیاز به اینوتروپ پیدا کردند که از این تعداد 24 بیمار جهت بیهوشی حین پمپ مورفین دریافت کرده بودند، در حالیکه تنها 13 بیمار، داروی بیهوشی پروپوفول دریافت کرده بودند (P<0.05). این مطالعه نشان داد بیمارانی که مورفین دریافت کرده بودند، جهت جداسازی از پمپ نیاز به اینوتروپ اپی نفرین بیشتری نسبت به گروه پروپوفول داشتند. بنابراین گروه پروپوفول در مقایسه با گروه مورفین ثبات همودینامیکی بیش تر و نیاز به اینوتروپ اپی نفرین کم تری داشتند.

تروما علاوه بر تحمیل هزینه های اجتماعی- اقتصادی بر جامعه، چهارمین عامل مرگ انسان در جهان می باشد. در سال 2000 تروما سبب مرگ بیش از 6.000.000 نفر در جهان شده است. در دهه گذشته در کشور ما با وجود تحولات مثبت در بسیاری از زمینه های بهداشتی و درمانی به مساله ثبت تروما بر پایه استانداردهای بین المللی کمتر توجه شده است. بهبود کیفیت سیستم مراقبت، شناسایی عوامل تروما، تدوین برنامه های کنترل، پیش گیری و ارزیابی ناشی از تروما زمانی امکان پذیر است که نظام ملی ثبت تروما وجود داشته باشد و داده های آن کامل بوده و به موقع جمع آوری گردد. با توجه به اینکه در حال حاضر در کشور نظام کارآمد ملی ثبت تروما که بتواند نیازهای بهداشت و درمان کشور را برآورده کند وجود ندارد، این مطالعه طراحی و انجام شد. این تحقیق به صورت یک مطالعه مقطعی- مقایسه ای در سالهای 82-1381 به منظور مطالعه تطبیقی نظامهای پیش رفته ثبت تروما در جهان و پیشنهاد یک نظام ثبت برای ایران صورت گرفت. در این پژوهش  با استفاده از منابع کتاب خانه ای، شبکه های اطلاع رسانی و مشاوره با متخصصان داخل و خارج کشور نظامهای پیش رفته ثبت تروما در جهان مورد نقد و بررسی قرار گرفت. با توجه به شرایط اقتصادی، فرهنگی و جغرافیایی ایران، محورهایی (اصلی و فرعی) برای نظام ملی ثبت تروما در کشور ما پیشنهاد گردید. این محورها با روش دلفی توسط متخصصان کشور طی 3 مرحله تحت آزمون قرار گرفت. برای مراحل اول و دوم پرسشنامه ای ساخته شد و اعتبار و روایی آن مورد ارزیابی قرار گرفت و در نهایت پس از تحلیل یافته ها نظام پیشنهادی ارایه گردید. در این مطالعه نظام های پیشرفته ثبت تروما در جهان مورد نقد و بررسی قرار گرفته و برای نظام ملی ثبت تروما کشور الگویی در 7 محور اصلی پیشنهاد گردیده است. یافته های پژوهش نشان داد که به منظور بهینه سازی ثبت تروما در کشور، تجدید نظر کلی در اهداف، ساختار، عناصر اطلاعاتی، معیار ثبت ، فرآیند گردآوری داده ها، سیستم طبقه بندی و نیز سیستم کنترل کیفیت داده ها در نظام فعلی ثبت تروما کشور بر اساس الگوی پیشنهادی ضرورت دارد. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت که تطابق با توصیه های بین المللی تحقیقات تروما، کاهش میزان کم ثبتی و افزایش کیفیت را به دنبال دارد که از جمله مزیت های الگوی پیشنهادی در مقایسه با سیستم موجود کشور می باشد.

در این مطالعه تاثیر دوتوکولیتیک آتوسیبان (آنتاگونیست اکسی توسین) و نیفدیپین (مهار کننده کانال کلسیم) در درمان زایمان زودرس و عوارض آنها مقایسه شده است. مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 80 خانم باردار صورت گرفت که به علت دردهای زایمانی، در سن حاملگی 34-26 هفته به بیمارستان شهید اکبر آبادی تهران مراجعه کرده بودند. 40 بیمار در گروه آتوسیبان و 4 بیمار دیگر در گروه نیفدیپین به صورت یک در میان و تصادفی قرار گرفتند. سپس 2 گروه از نظر پاسخ به درمان (پیش گیری از زایمان تا 48 ساعت برای تجویز کورتیکواستراییدها) و عوارض جانبی داروها مقایسه شدند. فاصله زمانی مصرف داروها تا زمان زایمان نیز مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. دو گروه از نظر تاثیر و پاسخ به درمان تفاوت معنی دار نداشتند (میزان تاثیر در گروه آتوسیبان 82.5% و در گروه نیفدیپین 75% بوده است). عوارض جانبی در گروه آتوسیبان 17.5% و در گروه نیفدیپین 40% بوده است که تفاوت آماری معنی دار داشتند (p=0.027). فاصله زمانی بین شروع دارو تا زایمان در گروه آتوسیبان 29.03±16.12 روز و در گروه نیفدیپین 22.85±13.9 روز بود که تفاوت معنی دار وجود نداشته است. از موارد فوق می توان نتیجه گرفت که آتوسیبان داروی موثری برای درمان زایمان زودرس می باشد و هیچ گونه عارضه جدی ندارد، بلکه عوارض مشاهده شده خفیف و در حد تحمل بیمار می باشند. از آن جا که عوارض جانبی نیفدیپین از محدودیت های مصرف این دارو است به نظر میرسد آتوسیبان می تواند به عنوان درمان انتخابی به خصوص در بیمارانی که نیفدیپین را تحمل نمی کنند، بیمارانی که در خطر عوارض قلبی عروقی هستند مثل چند قلویی و در بیماریهای قلبی مطرح باشد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی دقت تشخیص روشهای سیتولوژیکال در ارزیابی سریع نمونه های بافتی تومورهای سیستم اعصاب مرکزی حین عمل، انجام شده است. در این مطالعه 50 بیمار که بر اساس معاینات بالینی و بررسی های رادیوگرافیک در مرکز جراحی مغز و اعصاب بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) برای آنها تشخیص تومورهای مغز یا نخاع مطرح شده بود انتخاب شد و بررسی های سیتولوژیکال شامل تهیه Scrape, Touch وSquash روی نمونه تازه بافت تومور که در حین عمل جراحی تهیه می شد انجام گرفت. سپس تشخیص های سیتولوژیکال با تشخیص های نهایی هیستوپاتولوژیکال همان نمونه ها مقایسه شد. در این مطالعه بین تشخیص های سیتولوژیکال و هسیتوپاتولوژیکال 94% هماهنگی وجود داشت (شامل 73% هماهنگی کامل 21% هماهنگی نسبی و 6% عدم هماهنگی). در این بررسی بیشترین دقت تشخیص روشهای سیتولوژی در مورد مننژیوم ها، تومورهای گلیال، آدنوم هیپرفیز، مدولوبلاستوم و کیست اپی درمویید بوده است.

درمان بیماران مبتلا به فیستولهای پری آنال از نوع بالا (high) به دلیل شیوع و وخامت عوارض جراحی، همواره با مشکلاتی روبرو بوده است. از این تکنیک های جراحی متفاوت برای درمان این بیماران پیشنهاد شده است. مطالعه حاضر بر آن است تا با بررسی نتایج تکنیک ترمیم اولیه اسفنگتر (primary repair) کارآیی این روش را در درمان بیماران مبتلا به فیستول های بالا ارزیابی نماید. مطالعه حاضر، مطالعه مداخله ای و نیمه تجربی است که بر روی 60 بیمار مبتلا به  فیستولهای ترانس و سوپرااسفنگتریک انجام شده است. نمونه ها به روش سرشماری جمع آوری شده اند بطور خلاصه در این تکنیک جراح از فضای اینترااسفنگتریک وارد می شود و مسیر تراکت فیستول را قطع می نماید. با استفاده از punch bipsy ورودی داخلی تراکت و نیز مسیر آن در اسفنگتر داخلی مقعد برداشته شده و سپس ترمیم می گردد. بیماران پس از عمل به مدت 1 ماه تا 4 سال پیگیری شدند و بروز عوارض جانبی در آنها تحت بررسی قرار گرفت . نتایج این بررسی به این صورت بود که ازکل نمونه ها، 42 نمونه مرد و 14 نمونه زن بودند. بیشترین فراوانی گروه های سنی در مردها در دهه سنی چهارم و در زن ها دردهه سنی سوم قرار داشتند. بی اختیاری نسبی گاز شایعترین عارضه عمل جراحی در نمونه های مورد بررسی بود که در 4 بیمار (6.6%) دیده شد. عود و وجود ترشحات مزاحم نیز هر کدام در 2 بیمار (3.3%) دیده شدند. هیچ موردی از بی اختیاری کامل وجود نداشت. تمام نمونه هایی که دچار عوارض ترشحات مزاحم و عود شده بودند مبتلا به فیستول ترانس اسفنگتریک بودند. در مقایسه با دیگر مطالعات انجام شده، فراوانی عوارض جانبی در مطالعه حاضر نه تنها بیشتر از روشهای دیگر نیست بلکه در بعضی موارد کمتر نیز می باشد. در نظرنگرفتن پرسش نامه مخصوص برای ارزیابی عوارض در بیماران و نیز پی گیری کوتاه مدت بیماران در این مطالعه در مقایسه با مطالعات دیگر، میتواند در اختلاف نتایج تاثیر گذار باشد.

در جوامع مختلف، مدت زمانی که زنان، در 2 حیطه شغلی واوقات فراغت صرف فعالیت های فیزیکی می کنند متفاوت است. به طوری که مدت زمانی که صرف اوقات فراغت و انجام فعالیت های فیزیکی مرتبط با آن می کنند کمتر از مقداری است که صرف انجام فعالیت های شغلی می نمایند. پژوهش حاضر با هدف تعیین فعالیت های فیزیکی زنان در 2 حیطه شغلی و اوقات فراغت بر روی 300 زن شاغل در دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی ایران انجام گرفت. این مطالعه به صورت مقطعی بوده و روش نمونه گیری به صورت طبقه ای و گرد آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه به روش خود گزارش دهی بود. اطلاعات در مدت 5 ماه جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که میانگین مدت فعالیت های فیزیکی زنان در محیط شغلی آنها تقریبا 42.7 ساعت در هفته و فعالیت های اوقات فراغت 16.68 ساعت در هفته بود که از این مدت 9.1 ساعت صرف فعالیت های فیزیکی اوقات فراغت می شد. نتایج به دست آمده در خصوص عوامل مرتبط با مدت فعالیت های فیزیکی شغلی (سن، سطح درآمد خانواده، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، سن آخرین فرزند، شاخص توده بدنی، سیگار کشیدن، نوع شغل و نوع فعالیت فیزیکی محیط کار) نشان داد که میانگین مدت زمان فعالیت های فیزیکی شغلی زنان شاغل با توجه به گروههای سنی ، تحصیلی، شاخص توده بدنی، سطح درآمد خانواده مختلف و اشتغال در گروه های شغلی مختلف، فعالیت فیزیکی محیط کار متفاوت بوده است به طوری که میانگین ساعات کار در هفته، در زنان در گروه سنی 30 تا 39 سال نسبت به سایر گروه های سنی بیشتر بود، در زنان با شاخص توده بدنی طبیعی بیشتر اززنان چاق و در زنان با سطح درآمد خانواده پایین و زنان کارگر بیشتر از سایر زنان بود (P.v<0.05). نتایج به دست آمده در خصوص عوامل مرتب با مدت فعالیت های فیزیکی زمان شاغل در اوقات فراغت (سن، سطح درآمد خانواده، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، سن آخرین فرزند، شاخص توده بدنی و سیگار کشیدن) نشان داد که میانگین مدت زمان فعالیت های فیزیکی زنان شاغل در اوقات فراغت در گروه های سنی و سطح درآمد خانواده مختلف، متفاوت است(PV<0.05) به طوری که میانگین ساعات فعالیت های فیزیکی زنان شاغل در اوقات فراغت در هفته در زنان در گروه سنی 39-30 سال نسبت به سایر گروه های سنی کمتر و در زنان با سطح درآمد خانواده خوب نسبت به سایر زنان بیشتر بود. نتایج این مطالعه بیان گر این است که مدت فعالیت های اوقات فراغت زنان شاغل از مدت فعالیت های شغلی کمتر بود و همچنین فعالیتهای فیزیکی اوقات فراغت نیز بسیار اندک بوده است.

اکسید نیتریک به عنوان یک رادیکال آزاد در تنظیم فرایندهای تکاملی، نقش مهمی به عهده دارد. این ماده که توسط آنزیم اکسید نیتریک سینتاز (Nitric Oxide Synthase=NOS) تولید می شود ممکن است نقش نوروترانس میتر، نورومدولاتور و یا ملوکول پیامبر ثانویه را در سیستم عصبی مرکزی به عهده داشته باشد. با توجه به این که میزان تولید اکسید نیتریک (Nitric Oxide-NO) در سنین مختلف جنین و حتی بعد از تولد، متفاوت است در مطالعه حاضر بیان آنزیم اکسید نیتریک سینتاز (NOS) در طی تکامل در وزیکول اپتیک از روز E4 تا E18 با روش های هیستوشیمیایی بررسی شده است. بعد از انجماد توسط کاراپواستات از نمونه ها برش گرفته شد و توسط میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. بیان nNOS ابتدا در روز 14 جنینی (E14) در سلولهای کاجال- رتزیوس (Cajal-Retzius) که در ناحیه مارژینال وزیکول اپتیک قرار دارد، دیده شد. نیکوتین امید ادنین دی نوکلیوتید فسفات دیافوراز (NADPH-d) در این لایه در E14 یافت شد و به تدریج افزایش یافت و از E20 شروع به کاهش نمود. در E16 در وزیکول اپتیک 4 لایه مشاهده شده که واکنش  NADPH-dرا نشان می دادند. در E18 واکنش NADPH-d در بزرگنمایی در لایه پنجم، کاملا مشخص بود. در مراحل بعدی قابل توجه ترین نکته، کاهش واکنش هیستوشیمیایی در ناحیه مارژینال بود که لایه چهارم واکنش کمتری را نسبت به بقیه صفحه کورتیکال نشان میداد. این مشاهدات نشان داد که NO در دوران جنینی سنتز می شود و میزان سلولهای واکنش دهنده با NOS در زمان جنینی متفاوت می باشد. هدف از این پژوهش، روشن ساختن اهمیت نقش NO و میزان آن، در سنین متفاوت بود که یافته ها نقش مهم NO را در تشخیص زمان تکامل وزیکول اپتیک، بررسی وضعیت تکامل و شناخت ناهنجاری های احتمالی در روند تکامل بیان نموده اند.

حاملگی و زایمان تجربه بزرگی در زندگی یک زن محسوب می شود. بسیاری از عوامل خطر زا برای جنین میتوانند به مادر صدمه زنند و میزان مرگ و میر و عوارض مادری را بالا ببرند. از مهمترین عواملی که با مرگ و میر و عوارض نوزادی ارتباط دارد، وزن نوزاد است. بنابراین در اهمیت حیاتی تشخیص وزن جنین و کنترل آن در حین دوران بارداری جای هیچ گونه شکی باقی نمی ماند. با توجه به مطالعات و مشاهدات، ارتباط مستقیم سه متغیر ارتفاع قله رحم، محیط شکم و شاخص توده بدنی مادر با وزن هنگام تولد نوزاد، محرز می باشد. بر این اساس در تحقیق حاضر سعی شده که ارتباط بین این سه متغیر را با وزن هنگام تولد نوزاد به دست آورده و الگوی ارتباطی آن را تعیین نمود تا شاید بتوان روش مناسب جهت تخمین دقیق تر وزن جنین پیشنهاد کرد. اهداف تعیین شده در این مطالعه عبارتنداز: تعیین نمودن ارتباط ارتفاع قله رحم، محیط شکم و شاخص توده بدنی مادر هر کدام جداگانه با وزن هنگام تولد نوزاد و سپس هر سه با هم. همچنین بررسی کردن تاثیر سن، شغل، تعداد حاملگی ها، زایمان ها و سقط های قبلی مادر، سن حاملگی، قد و وزن مادر، تغییرات وزن و شاخص توده بدنی در طول دوران بارداری، پرزانتاسیون جنین، قد، اندازه دور سر و قفسه سینه، جنس نوزاد و نیز اثر سن و وزن کودک قبلی بر روی این ارتباطات. پژوهش حاضر از نوع همبستگی، هم خوانی می باشد. در این پژوهش تعداد 1200 نفر از زنان بارداری که واجد شرایط بودند به طور تصادفی انتخاب شدند و سپس با حضور در بخش های زایمانی بیمارستان بعثت سنندج و شهید فیاض بخش کرج در مدت 2 سال به تکمیل برگه ثبت موارد قبل و بعد از زایمان نمونه گیری انجام گردید که از آن تعداد 1003 مورد در تحقیق شرکت داده شدند. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که ارتباط معنی داری بین ارتفاع قله رحم و وزن هنگام تولد با ضریب همبستگی 0.723 (P=0.000 و t=33.133)، بین محیط شکم مادر و وزن هنگام تولد با ضریب همبستگی 0.530 (p=0.000 وt=19.770 )، بین شاخص توده بدنی مادر و وزن هنگام تولد با ضریب همبستگی 0.25 (0p=0.00 وt=8.118) و همچنین بین ارتفاع قله رحم، محیط شکم و شاخص توده بدنی مادر و وزن هنگام تولد با ضریب همبستگی 0.756 وجود دارد (p1=0.000 و t1=23.94)، (p2=0.000 وt2=10.58)، (p3=0.000 وt3=6.976 ). با توجه به آن که معادله خط ارتباط بین ارتفاع قله رحم، محیط شکم و شاخص توده بدنی مادر با خطای کمتر از 500 گرم از حساسیت 94.2% برخوردار است، لذا نتیجه می گیریم که می توان به عنوان یکی از روش های تخمین وزن بالینی از آن استفاده نمود.

در این گزارش خانم 64 ساله ای معرفی می گردد که به علت وجود یک توده در سمت راست گردن (زیر زاویه فک تحتانی) که از 4 ماه قبل مراجعه رشد آن آغاز شده بود؛ تحت عمل جراحی خارج کردن توده قرار گرفت. در بررسی ماکروسکوپی توده تومورال خارج شده، دارای حدود مشخص، به رنگ قرمز- قهوه ای و قوام آن در برش سفت بود. سطح مقطع غیر یکنواخت و کانون های پراکنده خون ریزی مشاهد شد. همچنین دو عدد غدد لنفاوی ناحیه ای به رنگ کرم- خاکستری با قوام نرم در برش سطح مقطعی غیر یکنواخت دیده شد. در مطالعه ریزبینی تومور به طور غالب دارای نمای zell ballen بود. سلولهای تومورال پلیومورفیک با سیتوپلاسم ایوزینوفیلیک فراوانی و هسته هیپرکروم توسط سلولهای حمایت کننده احاطه شده بودند. در اسلایدهای تهیه شده از غدد لنفاوی کانون متاستاتیک در ناحیه ساب کپسولار ملاحظه شد. در نهایت برای بیمار تشخیص تومور نادر پاراگانگلیومای بدخیم جسم کاروتید مطرح گردید.