با افزایش رشد جمعیت و گسترش شهرنشینی، دیابت به یک معضل جهانی تبدیل شده است. یکی از بزرگ ترین چالش هایی که بیماران دیابتی با آن مواجه هستند، یادگیری نحوه زندگی با دیابت و کنترل قندخون روزانه می باشد؛ از این رو آموزش بیمار جهت توانمندسازی وی در خود مراقبتی و کنترل مطلوب قندخون و در نهایت ارتقای سطح کیفیت زندگی، یک بخش مهم درمان دیابت به شمار می رود. تعداد زیادی از بیماران دیابتی، تصور می کنند که مراقبت و آموزش را بایستی صرفا از پزشک خود دریافت کنند؛ حال آن که مجامع جهانی در طی 25 سال اخیر به نقش پرسنل بهداشتی غیرپزشک در این زمینه بیشتر پرداخته اند؛ به طوری که امروزه به توافق رسیده اند که پرستاران باید نقش موثرتری در درمان و مراقبت از دیابت و عوارض آن بازی کنند. بر اساس نتایج مطالعات کارآزمایی بالینی و مشاهده ای، پرستاران می توانند مراقبت را با کیفیت مطلوب و صرف هزینه کمتر ارایه نمایند. به نظر می رسد با آموزش مدون و سیستماتیک به پرستاران و مراقبین بهداشتی و سپس بهره مندی از توانمندی های آنان جهت ارایه خدمات سازمان یافته تر در بیمارستان ها، واحدهای آموزشی و محیط های مختلف اجتماعی مانند مدارس، می توان حجم زیادی از مراجعات گران و غیرضروری به متخصصین را کاهش داد. تحقق این امر در گرو برنامه ریزی سیاست گذاران سلامت کشور و سامان دهی نظام ارجاع در ارایه خدمات بهداشتی - درمانی در سطوح مختلف است.