مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1391 | دوره:14 | شماره:3 (پی در پی 66) |تعداد مقالات:15

سابقه و هدف: روشهای القای لیبر در موارد پارگی کیسه آب در حاملگی ترم متعدد است. از این روشها می توان به اکسی توسین و انواع پروستاگلا ندین ها از جمله میزوپروستول اشاره کرد. میزوپروستول به روشهای مختلف و با دوزهای متفاوت اثرات مختلفی روی القا لیبر در موارد پارگی کیسه آب دارد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر میزوپروستول با اکسی توسین و اکسی توسین به تنهائی در اینداکشن لیبر بیماران باردار با پارگی زودرس کیسه آب انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمائی بالینی بر روی 99 بیمار باردار ترم با پارگی کیسه آب که در 4 ساعت اول بعد از پارگی کیسه آب جهت ختم بارداری در بیمارستانهای آیت اله روحانی و شهید یحیی نژاد، بابل بستری گردیدند و به صورت تصادفی دوسوکور در دو گروه قرار گرفتند، انجام شد. به گروه اول (49 نفر) در ساعت 4 و 8 بعد از پارگی پرده ها دو دوز 50 میکروگرم میزوپروستول خوراکی و به گروه دیگر (50 نفر) تا حداکثر 2 دوز پلاسبو تجویز گردید. در هر دو گروه در صورت عدم شروع دردهای زایمانی، انفوزیون اکسی توسین وریدی جهت اینداکشن لیبر بعد از 12 ساعت از پارگی پرده ها شروع گردید. سپس در دو گروه روش زایمان، علت سزارین، فاصله زمانی پارگی پرده ها تا زایمان، فاصله زمانی ایجاد انقباضات مناسب رحمی و عوارض مادری شامل کوریو آمنیوتیت و تحریک بیش از حد رحم ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: متوسط فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا زایمان در دو گروه مشابه بود (3.4±14.3 ساعت در گروه میزوپروستول در مقابل 3.29±15.6 ساعت در گروه پلاسبو) ( (p=0.061متوسط فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا شروع انقباضات مناسب رحمی در گروه میزوپرستول به طور معنی داری از گروه پلاسبو کوتاهتر بود (3.8±8.06 ساعت در مقابل 3.9±9.8 ساعت، (p=0.027 میزان زایمان طبیعی در گروه میزوپروستول 30 نفر (61.2%) و در گروه پلاسبو 24 نفر (48%) و میزان سزارین در گروه میزوپروستول 19 نفر (38.8%) در مقابل 26 نفر (52%) در گروه پلاسبو بود (p=0.13) که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. عوارض مادری هم در دو گروه تفاوت واضحی نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که میزوپروستول با دوز 50 میکروگرم خوراکی در مقایسه با پلاسبو، شروع دردهای زایمانی را بدون افزایش عوارض مادری یا جنینی تسریع می کند.

سابقه و هدف: دلتا بتا تالاسمی و پایداری ارثی هموگلوبین جنینی (Hereditary Persistence of FetalHemoglobin, HPFH) حالتهای هتروژنی هستند که با افزایش هموگلوبین جنینی (Hemoglobin Fetal, Hb F) همراه می باشند. جهش های مربوطه از نوع حذف ژنی می باشند که با روش های معمول هماتولوژیک قابل تشخیص نمی باشند. این مطالعه به منظور تشخیص مولکولی افراد کم خون دارای حذف خوشه ژنی بتا گلوبین مراجعه کننده به آزمایشگاه ژنتیک بیمارستان کودکان امیرکلا انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 30 بیمار کم خون (14 زن و 16 مرد) با اندکس های هماتولوژیک (MCV<80 fl،MCH<27 pg ، Hb A2 متغیر و Hb F افزایش یافته) که فاقد جهش های شایع ژن بتا گلوبین بودند، انجام شد. نمونه ها با روش مولکولیGap-PCR  برای 3 حذف شایع ژن بتا گلوبین شامل دلتا و بتا تالاسمی سیسیلی، وارونگی-حذف شدگی آسیایی هندی و هموگلوبین لپور بررسی شدند.یافته ها: حذف های سیسیلی، آسیایی-هندی و هموگلوبین لپور هر کدام به ترتیب در 6 نفر (20%)، 6 نفر (20%) و 1 نفر (3.33%) بیماران وجود داشت و در 17 مورد جهش ناشناخته باقی ماند.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که انواع حذف در خوشه ژنی بتا گلوبین در این منطقه وجود دارد. بنابراین با غربالگری قبل از ازدواج و تشخیص پیش از تولد می توان موجب افزایش کارایی برنامه پیشگیری تالاسمی ماژور شد.

سابقه و هدف: ایلئوس یکی از مشکلات اساسی بعد از عمل جراحی می باشد که با افزایش مدت بستری در بیمارستان، درد، اتساع شکمی، عدم توانایی در شروع تغذیه و در نهایت سبب تاخیر در بهبودی می شود. جویدن آدامس بعلت تحریک معده و ترشح شیره های معدی و گوارشی باعث ضعف فرد شده، وی را تحریک به خوردن کرده و در نتیجه حرکات پریستالیسم روده را افزایش می دهد، که ممکن است باعث تسریع بهبود ایلئوس شود. لذا این مطالعه به منظور تاثیر جویدن آدامس در بازگشت عملکرد روده در خانم های سزارین شده، انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه، کارآزمایی بالینی بر روی 100 بیمار پس از عمل جراحی سزارین انجام شد. بیماران واجد شرایط به صورت تصادفی در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. بیماران گروه آدامس به محض هوشیاری روزی سه بار و هر بار یک ساعت تا زمان ترخیص آدامس بدون قند استفاده کردند و گروه کنترل نیز مراقبت های معمول بعد از عمل را دریافت کردند. مشخصات دموگرافیک بیماران، طول مدت عمل، میانگین احساس گرسنگی، دفع گاز، دفع مدفوع و حرکت روده بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: هر دو گروه از نظر نوع بیهوشی، سن، سن حاملگی، مراقبت قبل و بعد از عمل، مدت ناشتا بودن، تعداد زایمان، نوع جراحی و طول مدت عمل و همچنین میزان دریافت سرم همسان بودند. تمام بیماران در گروه آدامس، آن را بدون هیچ گونه عوارض جانبی تحمل کردند. در گروه آدامس نسبت به گروه کنترل، میانگین فاصله زمانی احساس حرکت روده (7.76±21.85 ساعت در برابر 9.56±26.13 ساعت)، احساس گرسنگی (6.05±11.79 ساعت در برابر 7.60±14.52 ساعت)، دفع گاز (6.39±24.83 ساعت در برابر 9.70±29.95) و دفع مدفوع (5.85±30.60 ساعت در برابر 8.95±38.42) به میزان معنی داری کوتاه تر بود (0.05>p).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که بازگشت عملکرد روده بعد از سزارین با جویدن آدامس تسریع می گردد و جویدن آدامس روش مفید، ارزان و قابل تحمل از طرف مادران در مراقبت های بعد از عمل سزارین محسوب می شود.

سابقه و هدف: اینترلوکین 17 یک سیتوکین پیش التهابی(pro-inflammatory)  است که در سلول های مختلفی از جمله نورون های حسی و حرکتی در قشر مغز و توسط هیپوکمپ و نخاع نیز بیان می شود. از آنجائیکه بنظر می رسد سیستم ایمنی و بخصوص سیتوکین ها در تعدیل فعالیت مغز نقش دارند و با توجه به بیان IL-17 در نورون های حسی، این مطالعه به منظور اندازه گیری تغییرات غلظت پلاسمایی این سیتوکین قبل و بعد از القای یادگیری لمسی در موش صحرایی انجام شد تا نقش احتمالی این سیتوکین در پدیده یادگیری لمسی بررسی گردد.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی از 20 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار سفید در محدوده وزنی 160 تا 200 گرم استفاده شد. یادگیری حسی با کمک روش تشخیص شی جدید (بر مبنای میل طبیعی حیوان به لمس شی جدید در مقابل شی آشنا) انجام شد. یک هفته قبل از انجام یادگیری لمسی و همچنین بلافاصله بعد از انجام یادگیری از موش ها خونگیری بعمل آمد تا تغییر سطح سرمی IL-17 قبل و بعد از یادگیری بررسی شود. نمونه خون از گوشه داخلی چشم موش ها توسط لوله موئین جمع آوری شد و پس از جداسازی سرم غلظتIL-17  با تکنیک الایزا (ELISA) بررسی شد.یافته ها: میانگین غلظت پلاسماییIL-17  یک هفته قبل از انجام یادگیری لمسی 71.6±594.4 پیکوگرم بر میلی لیتر بود که بعد از انجام یادگیری 56.5±210 پیکوگرم بر میلی لیتر شد. سطح سرمی این سیتوکین در موش های صحرایی بعد از انجام یادگیری لمسی که با استفاده از تست تشخیص شئ جدید انجام شد، کاهش معنی داری را نشان داد (0.05>p).نتیجه گیری: نتیجه مطالعه نشان داد که اینترلوکین  (IL-17) 17ممکن است در تنظیم اعمال برتر مغز نظیر یادگیری موثر باشد.

سابقه و هدف: گزنه از گیاهان دوپایه است که در طب سنتی ایران به عنوان ضد دیابت معرفی شده است. از آنجائیکه اختلال تنظیم متابولیکی ناشی از دیابت سبب بروز تغییرات پاتوفیزیولوژیک ثانویه در ارگانهای متعدد بدن می شود، لذا این مطالعه به منظور تعیین اثرات محافظتی عصاره برگ گیاه گزنه بر ساختمان مخاط روده باریک بدنبال اثر ضد دیابتی آن انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی از دو گروه 7 تایی موشهای صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم استفاده شد. ابتدا موشهای صحرایی تحت تاثیر تزریق50 mg/kg  استرپتوزوتوسین از طریق ورید دمی قرار گرفتند. حیوانات با قند خون ناشتای بیشتر از 250 mg/dl، بعنوان دیابتی انتخاب شدند. گروه دیابتی به وسیله عصاره آبی برگ گزنه تحت درمان قرار گرفت (mg/kg 4) روزانه بصورت زیر جلدی و گروه دیابتی دیگر به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. دو ماه پس از درمان حیوانات، نمونه خون و بافت روده تهیه شد و به منظور بررسی پارامترها توسط هیستولوژیست رویت گردید.یافته ها: قند خون در گروه تحت درمان از 400±54.2 mg/dl به 78.9±11.9 mg/dl کاهش یافت ((p<0.0004. در حالیکه در گروه کنترل تغییری مشاهده نشد. در گروه کنترل، بر خلاف گروه تحت درمان، نکروز و انفیلتراسیون سلولهای منونوکلئر و بافتهای آسیب دیده مشاهده شد. اپیتلیوم و غدد لیبرکون تخریب شده، پرزها کوتاه و آتروفی شدند، خونریزی و اگزودای فراوان دیده شد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره گیاه گزنه موجب محافظت مخاط روده باریک می شود.

سابقه و هدف: مصرف غذاهای پرچرب باعث افزایش ناگهانی چربیهای خون، استرس اکسیداتیو و تغییرات حاد در عملکرد سلولهای آندوتلیال میشود. با توجه به خواص آنتی اکسیدانی سماق، این تحقیق با هدف تعیین تاثیر سماق بر برخی عوامل آترواسکلروز ناشی از استرس غذائی پرچرب در خرگوشهای هایپرکلسترولمیک صورت گرفته است.مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 24 خرگوش نر نیوزیلندی که به طور تصادفی به 3 گروه 8 تایی رژیم معمولی، رژیم پرکلسترول (1%) و رژیم پرکلسترول همراه با 2% پودر سماق (افزوده شده به غذای مصرفی) تقسیم شدند، انجام گردید. فاکتورهای استرس اکسیداتیو و موثر بر آترواسکلروز از جمله گلوکز، توتال کلسترول، تری گلیسرید (TG)، آپولیپوپروتئین B ((ApoB، لیپوپروتئین با دانسیته پایین (LDL-C)، نیترات، نیتریت، فیبرینوژن و فاکتور هفت و همچنین ترانس آمینازهای کبدی (ALT, AST)، قبل از آزمایش و سه ساعت پس از تیمار در همه گروهها اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: مصرف غذای حاوی 1% کلسترول باعث افزایش توتال کلسترول، فیبرینوژن، تری گلیسرید، گلوکز، نیترات، LDL-C و آنزیم های کبدی ALTو AST شد (0.05>p). مصرف پودر سماق کاهش معنی داری را در سطح گلوکز (30.15%)، LDL-C (%58.17)، توتال کلسترول (29.5%)، آنزیمهای کبدی (ALT، AST) (به ترتیب 20.55% و 17.46%) و فیبرینوژن (17.92%) نسبت به گروه پرکلسترول نشان داد (0.05>p) ولی تغییر معنی داری بر روی تری گلیسرید، فاکتور هفت، نیتریت، نیترات و آپولیپوپروتئین B ایجاد نکرد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مصرف سماق همراه غذا، اثر مفید بر برخی ریسک فاکتورهای آترواسکلروز و استرس اکسیداتیو و آنزیمهای کبدی ناشی از مصرف غذای پرچرب دارد.

سابقه و هدف: پروتئین متصل شونده به فاکتور رشد شبه انسولین 3، یک تنظیم کننده منفی برای فاکتور رشد شبه انسولین است به طوری که با اتصال به IGF1 و مهار آن، مانع از تقسیم سلولی شده و آپوپتوز را القا می کند. مطالعات نشان داده اند که کاهش سطح IGFBP3 با افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ مرتبط است. این مطالعه به منظور ارزیابی میزان شیوع آلل موتانت پلی مورفیسم  IGFBP3rs 2854744در جامعه ایران و بررسی نقش این پلی مورفیسم در افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه مورد-شاهدی 120 بیمار (با نتیجه کولونوسکوپی و پاتولوژی مثبت از نظر ابتلا به سرطان کولورکتال) و 120 نفر گروه شاهد (که نتیجه کولونوسکوپی آنان از نظر ابتلا به سرطان کولورکتال منفی بود)، با استفاده از روش PCR-RFLP، تعیین ژنوتایپ شده و از این نظر مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: در نمونه های بیماران، فراوانی ژنوتیپ های AA, CA, CC در ژن  IGFBP3rs 2854744به ترتیب 33.3%، 47.5%، 19.2% و فراوانی این پلی مورفیسم در نمونه های کنترل، به ترتیب 34.2%، 45.8%، %20 بود. فراوانی آلل C در نمونه های بیمار و کنترل 0.57% و فراوانی آلل A، %0.42 بود که اختلاف معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان می دهد که واریانت پروتئین متصل شونده به فاکتور رشد شبه انسولین rs 2854744، با افزایش خطر ابتلا به بیماری سرطان روده بزرگ ارتباط ندارد.

سابقه و هدف: نوزادان کم وزن 40 برابر بیشتر از نوزادن با وزن بالای 2500 گرم در معرض خطر هستند. این نوزادان معمولا بلافاصله از مادر جدا شده و به بخش مراقبت ویژه نوزادان منتقل می شوند. این جدایی بر تنفس، ضربان قلب و دمای بدن شیرخوار تاثیر می گذارد. همچنین استرس شدیدی را در مادر ایجاد کرده و موجب کاهش عزت نفس مادر می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر مراقبت مادرانه آغوشی بر میزان عزت نفس مادران نوزادان کم وزن در بیمارستان کودکان امیرکلا (بابل) انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی مادران 60 نوزاد کم وزن بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان کودکان امیرکلا که به روش نمونه گیری آسان انتخاب و با روش تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات دموگرافیک والدین، اطلاعات کلی نوزاد و مقیاس عزت نفس با استفاده از پرسشنامه رزنبرگ تکمیل شد. مادران در گروه مداخله شیرخوار را به حالت عمود در وسط سینه خود جهت برقراری تماس پوست به پوست گذاشته و مراقبت مادرانه آغوشی را انجام دادند، اما گروه کنترل از روند جاری مراقبت بخش برخوردار بودند. میزان عزت نفس مادران، در اولین مراجعه به بخش مراقبت ویژه جهت ملاقات نوزاد و هنگام ترخیص در دو گروه مقایسه شد.یافته ها: از 60 مادر شرکت کننده در این مطالعه، 29 نفر (48.3%) دارای تحصیلات دیپلم، 53 نفر (88.3%) خانه دار و 39 نفر (65%) زایمان به روش سزارین داشتند. میانگین نمره عزت نفس مادران در گروه مداخله به هنگام بستری و ترخیص به ترتیب 2.7±22.1 و 1.9±23.4 و در گروه کنترل بهنگام بستری و ترخیص نوزاد به ترتیب 2.2±22.2 و 1.3±22.6 بوده است. تفاوت معنی دار آماری در میزان عزت نفس مادران قبل و بعد از مداخله و به هنگام ترخیص دیده نشد. در ارتباط با وزن تولد نوزادان و میزان عزت نفس مادران ضریب همبستگی پیرسون ارتباط معنی داری را نشان داد (p=0.01 و .(r=0.3نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مراقبت مادرانه آغوشی با میزان عزت نفس مادران رابطه مستقیمی دارد و موجب آرامش، لیاقت و توانمندی بیشتر مادران می شود.

سابقه و هدف: بستری نوزاد در بخش مراقبت ویژه نوزادان سطح بالایی از اضطراب را برای والدین به ویژه مادران نخست زا ایجاد می نماید. بنابراین استراتژی هایی جهت کاهش اضطراب والدین لازم است. تشویق والدین به حضور در کنار تخت نوزاد و مشارکت در امر مراقبت از نوزاد حهت کاهش اضطراب مادر پیشنهاد شده است. این مطالعه به منظور تعیین تاثیر برنامه مشارکتی مادران نخست زا در مراقبت از نوزاد نارس بر اضطراب وضعیتی مادران انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 100 مادر دارای نوزاد نارس (37-30 هفته) مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان اکبرآبادی در سال 1389 انجام شد. افراد مورد مطالعه با روش مستمر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 50 نفری آزمون و کنترل قرار گرفتند. برنامه مشارکتی برای گروه آزمون، در قالب یک جلسه اطلاع رسانی، حضور مادر و مشارکت در مراقبت از نوزاد اجرا شد. امتیاز حاصل از اضطراب وضعیتی بر اساس مقیاس اشپیل برگر، بر مبنای میانگین به بالا، اضطراب بالا و میانگین به پایین، اضطراب پایین، طبقه بندی شد. داده ها در قالب پیش آزمون (24 ساعت پس از بستری نوزاد) و پس آزمون (زمان ترخیص) جمع آوری شده و مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: میزان اضطراب مادران در دو گروه (کنترل=8.1±63.8، آزمون=8.48±65.08) قبل از مداخله اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد (p=0.84) در حالی که بعد از مداخله میانگین اضطراب در گروه آزمون به 6.31±29.96 و در گروه کنترل به 10.37±52.80 کاهش یافت (0.001>p).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مشارکت مادران در مراقبت از نوزاد نارس، در کاهش اضطراب مادری، موثر می باشد. لذا، به کارگیری این استراتژی از سوی مسوولین، با فراهم نمودن بسترهای مناسب در محیط بالینی، ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: بیماری سل خطرناکترین بیماری عفونی حال حاضر جهان است. ایزونیازید و ریفامپین از داروهای مهم خط اول درمان سل می باشند. مقاومت به این داروها در بسیاری از نقاط جهان رو به افزایش است. این مطالعه به منظور تعیین میزان مقاومت و حساسیت دارویی ایزونیازید و ریفامپین در بیماران مسلول مراجعه کننده به بخش سل مرکز بهداشت استان مازندران انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 1345 نفر مراجعه کننده به مرکز سل استان مازندران طی یکسال انجام شد. نمونه های تهیه شده از این افراد بر روی محیط لوین اشتاین جانسون کشت داده شدند. استخراج DNA از کلنی و تعیین مقاومت به ایزونیازید و ریفامپین با روش PCR به ترتیب با استفاده از پرایمر ژن های MUTB-gyrB، inhA،KatG  و rpoB انجام شد.یافته ها: از 1345 نمونه، 65 نمونه کشت مثبت به دست آمد. با استفاده از پرایمر ژن MUTB-gyrB مشخص گردید که از این 65 نمونه، 59 نمونه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشند. مقاومت به ایزونیازید توسط پرایمر ژن inhA در 3 مورد (5.08%) و حساسیت به آن در 56 مورد (94.92%)، توسط پرایمر ژن KatG مقاومت در 4 مورد (6.77%) و حساسیت به آن در 55 مورد (93.23%) مشاهده شد. مقاومت با ریفامپین توسط پرایمر ژن rpoB در 1 مورد (1.7%) و حساسیت به آن نیز در 58 مورد (98.3%) رویت شد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که بیشترین مقاومت نسبت به داروی ایزونیازید وجود دارد و PCR روش مناسبی جهت شناسایی سویه های حساس و مقاوم به ایزونیازید و ریفامپین می باشد.

سابقه و هدف: کریپتورکیدیسم و یا عدم وجود یک یا هر دو بیضه در کیسه اسکروتوم، جزء شایع ترین اختلال اورولوژیک کودکان است. دو عارضه مهم این وضعیت بدخیمی و ناباروری است. سونوگرافی بیشترین روش تشخیصی تصویری می باشد. ولی در مورد بیضه هایی که در سونوگرافی دیده نمی شوند، لاپاراسکوپی بسیار مفید است. این مطالعه جهت بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی و لاپاراسکوپی جهت تشخیص بیضه های غیر قابل لمس انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه تشخیصی بر روی تمامی بیماران با بیضه غیر قابل لمس در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شد. تمام بیماران جهت سونوگرافی ارجاع شدند، در صورت دیده شدن بیضه در سونوگرافی، بیمار کاندید عمل باز و در صورت دیده نشدن در دو سونوگرافی مختلف، بیمار کاندید لاپاراسکوپی شد. کلیه اطلاعات بدست آمده در پرسشنامه وارد گردید و در نهایت نتایج حاصل از عمل جراحی باز و لاپاراسکوپی و سونوگرافی با هم مقایسه گردید.یافته ها: تعداد 108 بیمار با 131 مورد بیضه نزول نکرده، در سنین بین 1 تا 42 سالگی با میانگین سنی 8.99±13.9 سال، مورد مطالعه قرار گرفتند. 78.7% از بیماران مبتلا به بیضه های نزول نیافته یک طرفه و 21.3% مبتلا به بیضه های نزول نیافته دو طرفه بودند. از موارد یک طرفه 47% طرف چپ و 53% طرف راست مبتلا بودند. حساسیت سونوگرافی در مورد بیضه های داخل شکمی 16% و ویژگی آن 97% بوده، در حالیکه حساسیت در مورد بیضه های داخل کانال اینگوینال 85% و ویژگی آن 76% توسط سونوگرافی ارزیابی شده است. همچنین حساسیت و ویژگی لاپاراسکوپی در مورد بیضه های شکمی و داخل کانال اینگوینال 100% بوده است.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که لاپاراسکوپی تشخیصی دارای حساسیت و ویژگی بالایی می باشد و در مواردی مثل بیضه های شکمی که سونوگرافی از تشخیص باز می ماند، می تواند کمک کننده باشد.

سابقه و هدف: کانسر مثانه از جمله سرطانهای شایع می باشد که میزان بروز آن در مناطق مختلف، متفاوت می باشد. این مطالعه با هدف تعیین میزان بروز کانسر مثانه در استان مازندران انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی در طی یک دوره سه ساله بر روی بیماران با تشخیص کانسر مثانه در استان مازندران انجام شد. سن، جنس، شهرستان محل سکونت، درجه کانسر از پرونده های بیماران استخراج گردید و میزان بروز کانسر مثانه در استان مازندران و میزان مورتالیتی یک ساله آن تعیین گردید.یافته ها: در طی سالهای مورد بررسی 310 مورد کانسر مثانه در استان مازندران تشخیص داده شد که 82.3% در مردان و 17.7% در زنان، 45.8% در شرق، 41.7% در مرکز و 12.5% در غرب مازندران مشاهده گردید. میانگین سن افراد مبتلا 13.79±64.95 سال بود. 28.9% در گرید یک، 53.3% در گرید دو و 17.8% در گرید سه قرار داشتند. میزان بروز کانسر مثانه در استان مازندران 11.4 در صد هزار نفر بود 27.1% افراد در طی یکسال بعد از ابتلا فوت نمودند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که میزان بروز کانسر مثانه در مردان بیشتر از زنان بوده و منطقه جغرافیایی نیز در ابتلا به کانسر مثانه موثر است.