هدف این مقاله بررسی اثرات کلان الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی (WTO) به صورت کمی است. برای این منظور از یک الگوی تعـادل عمـومی قـابل محاسبه (CGE) استفاده می شود. نتایج بدست آمده نشان می دهد که الحاق به WTO موجب افزایش درآمد ملی به میزانی کمتر از نیم درصد خواهد شد که حدود دو پنجم آن به امتیازات حاصل از دسترسی به بازارهای صادراتی مربوط می شود. آثار الحاق بر مصرف خصوصی و سرمایه گذاری کل بسته به نحوه صرف درآمد حاصل از حذف سوبسید ارزی متفاوت است. اخذ امتیاز دسترسی به بازارهای جهانی به تنهایی میتواند موجب افزایش 17 درصدی صادرات غیرنفتی ایران گردد. اما در چشماندازی وسیعتر مشاهده میشود که صادرات غیرنفتی ایران بیش از آن که تحت تاثیر الزامات WTO و امتیازات حاصل از الحاق به آن قرار داشته باشد، به سیاست های داخلی از جمله صادرات نفتی و چگونگی مدیریت درآمدهای آن وابسته است. مشخصا تقویت پول ملی حاصل از افزایش صادرات نفتی میتواند به شکل سوبسید به واردات و مالیات بر صادرات عمل نماید و در نتیجه سایر سیاست ها برای توسعه صادرات را در حاشیه قرار دهد.