مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان
سال:1388 | دوره:14 | شماره:2 (مسلسل 52) |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: نظر به اثرات شبه انسولینی نمک های وانادیم، این ترکیبات به عنوان یک عامل درمانی در درمان دیابت شیرین در مدل های حیوانی بیماری مورد مطالعه قرار گرفته اند. این تحقیق به منظور بررسی فراساختار سلولهای بتای پانکراس موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین و معالجه شده توسط وانادیل سولفات انجام گرفت.روش بررسی: دیابت در موشهای صحرایی ویستار بوسیله تزریق داخل سیاهرگی چهل میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن از استرپتوزوتوسین ایجاد گردید. معادل محلول تزریقی در گروه دیابتی، نرمال سالین به داخل سیاهرگ دم موش های گروه شم تزریق شد. حیوانات به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. وانادیل سولفات به آب آشامیدنی گروه های مداخله با غلظت نیم میلی گرم بر میلی لیتر به مدت یک هفته و سپس یک میلی گرم بر میلی لیتر تا سه ماه اضافه گردید. گروه های کنترل در این دوره زمانی آب معمولی دریافت کردند. حیوانات مورد مطالعه به مدت دو ماه نگهداری و سپس کشته شدند. جزایر لانگرهانس پانکراس توسط هضم کلاژنی از بخش برون ریز جدا، در گلوتار آلدئید تثبیت و فراساختار سلولهای بتا در برشهای نازک توسط میکروسکپ الکترونی مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: وانادیل سولفات منجر به بهبود علایم دیابت از جمله کاهش قند پلاسما و آب مصرفی در موش های دیابتی شد. موشهای دیابتی کنترل در طول مطالعه دیابتی باقی ماندند. تغییری در وضعیت قند پلاسما و آب مصرفی در موشهای گروه شم دیده نشد. بررسی فرا ساختار سلولهای بتای پانکراس موشهای دیابتی معالجه شده در میکروسکپ الکترونی بیانگر سلولهای سالم با توزیع کروماتین طبیعی، شبکه اندوپلاسمی خشن توسعه یافته، افزایش گرانولهای سیتوپلاسمی نابالغ و نداشتن هیچ نوع علامتی دال بر آسیب سلولی بود. انفیلتراسیون لنفوسیتی در جزایر لانگرهانس گروه مداخله مشاهده نگردید. در جزایر گروه دیابت کنترل انفیلتراسیون لنفوسیتی و در سلولهای بتا، سیتوپلاسم واکوئله، پیکنوزیس هسته و علایم مرگ سلولی نظیر نکروز دیده شد. در گروه شم معالجه شده تغییر خاصی جز افزایش گرانولهای سیتوپلاسمی دیده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه بهبود علایم دیابت در موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین در اثر معالجه با وانادیل سولفات با حفظ فراساختار سلولهای بتای پانکراس همراه است

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت بیماری هیداتیدوز در جمعیت های انسانی و دامی، بررسی حاضر با هدف شناسایی آنتی ژن تشخیصی کیست هیداتیک با استفاده از روش ایمونوبلاتینگ انجام گرفت.روش بررسی: بدین منظور بعد از تهیه کیست هیداتیک گوسفندی، چهار نوع آنتی ژن مایع خام، مایع جوشانده، آنتی ژن هموژنیزه پروتواسکولکس و آنتی ژن دیواره کیست هیداتیک تهیه گردید. نمونه های سرمی مثبت و عاری از آلودگی در بازرسی کشتارگاهی تهیه شد. الکتروفورز پادگن ها توسط روش (SDS-PAGE) با استفاده از سیستم ژل ناپیوسته با ژل جداکننده به غلظت 12% و ژل متراکم کننده به غلظت 5% در مجاورت نشاندار با وزن مولکولی مشخص صورت گرفت. در استفاده از روش وسترن بلاتینگ برای شناسایی پادگن اختصاصی، یک ورقه از غشا نیتروسلولز بر روی ژل انتقال یافت و تحت الکتروفورز قرار گرفت. بعد از انتقال پروتئین ها به غشا نیتروسلولز از شیرخشک بدون چربی بعنوان بافر مسدودکننده و سپس بترتیب از آنتی بادی اولیه و ثانویه و از سوبسترای دی آمینو بنزیدین جهت مشخص شدن باندهای اختصاصی استفاده شد.یافته ها: بررسی نتایج الگوی الکتروفورتیک چهار آنتی ژن تهیه شده از کیست هیداتیک نشان داد در آنتی ژن خام مایع کیست 9 باند پروتئینی از 14 تا بیش از 116 کیلو دالتون وجود دارد که در بین آنها چهار باند با وزن مولکولی 18، 23، 40 و 64 کیلو دالتون مشخص تر و مشترک با پادگن مایع جوشانده هستند. در الکتروفورز آنتی ژن دیواره 9 باند از 14 تا بیش از 116 کیلو دالتون و در پروتواسکولکس 10 باند پروتئینی با وزن مولکولی بیشتر از 35 کیلو دالتون وجود داشت.نتیجه گیری: در ایمونوبلاتینگ آنتی ژن مایع خام یک باند پروتئینی با وزن مولکولی 35 و در آنتی ژن دیواره کیست 3 باند 30، 33 و 46 کیلو دالتون بعنوان آنتی ژنهای اختصاصی شناسایی شدند.

زمینه و هدف: تزریق های مکرر در بتاتالاسمی سبب تجمع آهن اضافی در بدن شده که این تجمع در قلب سبب عوارض جدی و مرگ می شود. دفروکسامین یک درمان استاندارد است ولی تزریق روزانه 12-8 ساعت از این دارو بصورت زیر جلدی سبب درد موضعی و عدم پذیرش دارو از جانب بسیاری از بیماران شده لذا نیاز به یک داروی دیگر جهت بهبود سورویوال و پذیرش دارو احساس شد. دفریپرون داروی خوراکی تایید شده بوده سبب دفع آهن از سلولها از جمله میوکارد می شود. هدف این مطالعه مقایسه اثرات دفروکسامین با ترکیب دفریپرون و دفروکسامین بر شاخص های اکوکاردیوگرافی بیماران است.روش بررسی: در این مطالعه با ویژگی کار آزمایی بالینی تصادفی شده 40 بیمارتالاسمیک دارای معیارهای ورود، به دوگروه 20 نفره تقسیم شدند در گروه کنترل تنها دفروکسامین زیر جلدی 6 روز در هفته و در گروه مداخله سه روز دفروکسامین تزریقی و 4 روز در هفته دفریپرون خوراکی تجویز شد. در ابتدا و انتهای مطالعه شاخص های اکوکاردیوگرافی اندازه گیری و با هم مقایسه شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده از تست های آماری t-test و ویلکاکسون استفاده شد.یافته ها: میانگین سن گروه مداخله 1/5±6/15 سال وگروه کنترل 6±1/14 سال بود. اندکس RVD (دیامتر بطن راست) در گروه کنترل  18/7±7/6mmدر ابتدای مطالعه و 6/6±8/20 در انتهای مطالعه بود که تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. در گروه مداخله RVD در ابتدا 81/5±5/19 و در انتها 7/4±18 بود که تفاوت معنی دار نبود. سایر اندکسها شامل دیامتر انتهای سیستولی و انتهای دیاستولی بطن چپ و دیامتر ریشه آئورت و EF و Fs بطن چپ و همچنین اندکس های دریچه ای دارای تفاوت آماری معنی دار در دو گروه نبود. عوارض دارویی بروز نکرد.نتیجه گیری: تغییر روش درمانی از دفروکسامین تزریقی به روش آسانتر یعنی تجویز یک روز در میان دفروکسامین دفریپرون خوراکی سبب عوارض قلبی و بدتر شدن اندکس های اکوکاردیوگرافیک نمی شود.

زمینه و هدف: از زمان کشف امواج پرفرکانس و به کارگیری آنها در صنایع مختلف همواره اثرات سوء آنها در سلول های زنده مورد توجه محققین بوده است. گسترش اختلالات تولید مثلی امکان مرتبط بودن استفاده از امواج میکروویو را با این اختلالات مطرح نموده است. بیضه ها یکی از بافتهای فعال بدن می باشند که می توانند تحت اثر این امواج قرار گیرند و از طرفی سن فرد در زمان مواجه شدن با این امواج می تواند بر میزان اثرات، نقش مهمی داشته باشد. لذا هدف این تحقیق بررسی تاثیر امواج نشتی از اجاق میکروویو بر میزان هورمون تستوسترون مترشحه از بیضه ها در موش صحرایی در دو مقطع سنی بالغ و نابالغ می باشد.روش بررسی: در این تحقیق 18 موش بالغ (سن حدود 2ماه) و 18 موش نابالغ (سن حدود یک ماه) مورد استفاده قرار گرفت. هر گروه سنی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه های آزمایش روزانه سه نوبت و هر بار سی دقیقه در مدت دو ماه در مجاورت دستگاه مایکروفر با فرکانس 2450 مگاهرتز قرار گرفتند. گروه های کنترل نیز در شرایط مساوی از نظر نور و دما در محیط آزمایشگاه نگهداشته شدند. در پایان دوره با خون گیری از قلب، سرم تهیه و با استفاده از روش RIA میزان تستوسترون سرم ها اندازه گرفته شد و داده های حاصل با استفاده از تست T از نظر آماری مقایسه گردید.یافته ها: نتایج نشان داد میزان تستوسترون سرم ها در گروه های نابالغ کمتر از گروه کنترل می باشد ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. در حالی که گروه های بالغ میانگین تستوسترون درگروه آزمایش به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل می باشد (05/0 >p).نتیجه گیری: امواج میکروویو نشتی از اجاق میکروفر سبب کاهش تولید تستوسترون در موشهای بالغ گردید، که این کاهش می تواند به دلیل اثر مستقیم بر سلول های لیدیگ بیضه یا اثر غیرمستقیم بر هیپوفیز و هیپوتالاموس باشد.

زمینه و هدف: بیوپسی کبد یکی از روشهای تشخیصی مهم در برخورد با بیماریهای کبدی است. درد شایعترین عارضه یا نتیجه بیوپسی کبد بوده و می تواند منجر به موربیدیتی واضح شود. یافتن روشی جهت کاهش میزان درد بیوپسی کبد در بیماران و به تبع آن کاهش میزان عوارض در آنها همواره مد نظر محققین بوده است. مطالعات بسیار محدودی در زمینه استفاده پیشگیرانه استامینوفن در بیوپسی کبد گزارش شده است. این مطالعه با هدف تعیین اثر استامینوفن کدئین بر درد بعد از بیوپسی کبد در دوره زمانی 24 ساعت بعد از بیوپسی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور بود که در سال 1387 در بخش گوارش و کبد بیمارستان توحید سنندج به انجام رسید. جامعه آماری شامل تمام افرادی بود که اندیکاسیونی برای بیوپسی کبد داشتند و حجم نمونه برابر 44 نفر بود (23 نفر گروه مداخله و 21 نفر گروه کنترل) که با روش بلوک بندی تصادفی وارد مطالعه شدند. معیار خروج شامل هرگونه کنترااندیکاسیون برای انجام بیوپسی کبد و نیاز به وارد کردن دو بار یا بیشتر سوزن بیوپسی، بود. جهت ثبت میزان درد در زمانهای 0،1 ، 3 ، 6 و 24 ساعت بعد از بیوپسی از روش استاندارد VAS استفاده گردید. پس از تایید کمیته اخلاق در پژوهش دانشگاه علوم پزشکی کردستان، 1 ساعت قبل از انجام بیوپسی کبد درمان پیشگیرانه با استامینوفن کدئین یا پلاسبو در بیماران انجام شد. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها وارد نرم افزار آماری SPSS شد و با استفاده از آمار توصیفی و تست های آماری X2، t-test، ضریب همبستگی پیرسون و در صورت غیر نرمال بودن داده ها از تست های ناپارامتریک جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید.یافته ها: میانگین شدت درد در زمانهای صفر، یک، سه، شش و بیست و چهار ساعت پس از بیوپسی در گروه مداخله بیشتر از گروه دارونما بود، اما تفاوت آماری معنی داری در دو گروه وجود نداشت (P>0.05). شدت درد بعد از بیوپسی در هر دو گروه در خانم ها بیشتر از آقایان بود، اما تفاوت معنی داری بین دو جنس از نظر شدت درد وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: مطالعه حاضر و مقایسه آن با مطالعات مشابه نشان می دهد که استامینوفن کدئین در کاهش شدت درد ناشی از بیوپسی کبد موثر نمی باشد. انجام مطالعات کارآزمایی بالینی آتی جهت تعیین اثر ضد دردی دیگر داروهای مسکن توصیه می گردد.

زمینه و هدف: افسردگی یکی از قدیمی ترین، شایعترین و شدیدترین اختلالات خلقی روانپزشکی می باشد. خطر ابتلا به این اختلال در زنان 25-10 درصد و در مردان 12-5 درصد می باشد. چون دیابت و عوارض آن در ایجاد افسردگی موثر است و افسردگی نیز در بوجود آمدن دیابت نقش دارد، لذا کنترل قند خون در بیماران افسرده و دانستن تاثیر داروهای ضد افسردگی روی قند خون کمکی به این بیماران می باشد. این مطالعه جهت مقایسه اثر فلئوکستین و ایمی پرامین روی قند خون ناشتای بیماران افسردگی اساسی در اراک طراحی شده است.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه کار آزمایی بالینی است که به صورت تصادفی از بین بیماران افسردگی اساسی مراجعه کننده به مرکز درمانی شهید هاشمی سنجانی اراک، بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR انتخاب شده و در دو گروه 40 نفری A (روزانه mg 20 فلئوکستین) و B (روزانه mg 100ایمی پرامین) قرار گرفتند. از بیماران در سه نوبت قبل از شروع درمان، 4 و 8 هفته بعد از درمان قند خون ناشتا اندازه گیری شد. بعد از جمع آوری داده ها از آزمونهای آمار توصیفی و K-S (کلموگرونف اسمیرنوف) ،آزمون T دو گروه وابسته , T مستقل تجزیه و تحلیل بعمل آمد. اصول اخلاقی هلسینکی در کلیه مراحل تحقیق رعایت شد. P<0.05 معنی دار به حساب می آمد.یافته ها: اختلاف آماری معنی داری بین میانگین قند خون ناشتا بین دو گروه A و B در نوبت اول و دوم بدست نیامد در صورتیکه در نوبت سوم معنی دار بود (P<0.01) اما اختلاف بین نوبت اول و دوم گروه A معنی دار نبود (P<0.05)، هر چند کاهش معنی داری در میانگین قند خون ناشتا نوبت اول و سوم گروه A وجود داشت (P<0.05). همچنین افزایش معنی داری در میانگین قند خون ناشتا نوبت دوم و سوم نسبت به میانگین قند خون ناشتا نوبت اول در گروه B وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: در بیماران افسردگی اساسی پس از 8 هفته درمان با فلئوکستین کاهش قند خون ناشتا نسبت به ایمی پیرامین داریم و پس از 4 و 8 هفته درمان با ایمی پرامین افزایش قند خون ناشتا مشاهده می شود. بنابراین در بیماران افسرده هیپرگلیسمیک (دیابتیک) فلئوکستین و در بیماران افسرده هیپو گلیسمیک ایمی پرامین توصیه می شود.

زمینه و هدف: مطالعات انجام شده در کشورهای در حال توسعه نشان داد که مواردی از علایم بیماری های مزمن انسدادی ریه در افرادی دیده می شود که سابقه مصرف سیگار و مواجهه های شغلی و صنعتی در آنها وجود نداشته، اما در برونکوسکوپی های انجام شده در آنها پلاک های آنتراکوز گزارش گردیده است. این مطالعه با هدف مقایسه تظاهرات بالینی و پاراکلینیکی بیماران مبتلا به برونشیت آنتراکوتیک با بیماران مبتلا به COPD ناشی از دود سیگار انجام شد.روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه مقطعی بود. جامعه آماری شامل تمام بیمارانی بود که به علل مختلف تحت برونکوسکوپی تشخیصی قرار گرفتند که شامل 170 نفر بود که از بین آنها مشخصات دموگرافیک، تظاهرات بالینی و رادیوگرافیک 40 بیمار که در برونکوسکوپی تشخیص برونشیت آنتراکوتیک داشتند و سابقه تماس با دود چوب و سایر سوخت های حیوانی را داشتند، با 45 بیمار مبتلا به COPD که تعریف بالینی، اسپیرومتریک و رادیوگرافیک COPD ناشی از سیگار را داشتند و در برونکوسکوپی پلاک آنتراکوز نداشتند و با دود چوب و سایر سوخت های حیوانی تماس نداشتند، مورد مقایسه قرار گرفتند. داده ها پس از جمع آوری، وارد رایانه شد و با استـفاده از نرم افزار آماری SPSS و آمار توصیـفی و تست های آماری کای دو، تست دقیق فیشر و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بیماران برونشیت آنتراکوتیک 70% خانه دار، 75% خانم و 80% ساکن روستا بودند. در حالیکه در بیماران COPD، 40% کشاورز، 4/84% مرد و 8/57% ساکن روستا بودند (P<0.05). وجود علایم بالینی سرفه، هموپتیزی، تعریق و کاهش وزن در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بیشترین یافته رادیولوژیک در بیماران برونشیت آنتراکوتیک انفیلتراسیون ریه (5/77%)، درگیری ریه راست (5/67%) و کدورت رتیکولار ریه (40%) بود و در بیماران COPD بیشترین موارد شامل افزایش مارکینگ برونکوواسکولار ریه (100%)، شواهد پرهوایی (5/92%) و کلسیفیکاسیون ناف ریه (5/12%) بود. بیشترین یافته ها و پلاک های آنتراکوتیک در برونکوسکوپی بیماران برونشیت آنتراکوتیک در برونش لوبار (6/94%)، برونش اصلی (1/37%) بود و در 4/36% بیماران دفورمیته دیده شد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، در بیماران مراجعه کننده با علایم بیماری های مزمن انسدادی که شرح حال مشخصی از ریسک فاکتورهای شغلی و سایر ریسک فاکتورها را ندارند، اخذ شرح حال دقیق از سابقه برخورد با دود چوب و فضولات حیوانی و همچنین زندگی در مناطق روستایی به عنوان ریسک فاکتورهای عمده برونشیت آنتراکوتیک باید مد نظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: CagA در 60 تا 80% هلیکوباکترپیلوری ها دیده می شود. سوش هایی که دارای CagA می باشند، به نظر می رسد دارای ویرولانس بیشتری هستند. هدف از انجام این پژوهش مقایسه میزان ریشه کنی با رژیم چهار دارویی در ژنوتیپ های cagA + و cagA بوده است. روش بررسی: بیمارانی که به دلیل سوء هاضمه (Dyspepsia) در بخش آندوسکوپی بیمارستان حضرت رسول (ص) تحت آندوسکوپی قرار گرفته بودند و نتیجه آزمون هلیکوباکتر پیلوری آنها مثبت بود، وارد مطالعه شدند. در 56 بیماری که تست اوره آز سریع (RUT) آنها مثبت گزارش گردید و مبتلا به عفونت هلیکوباکتر پیلوری بودند، آزمون شناسایی آنتی بادی CagA انجام گردید. بیمارانی که RUT آنها مثبت بود به مدت 2 هفته تحت درمان چهار دارویی (امپرازول/ مترونیدازول/آموکسی سیلین/ بیسموت) قرار گرفتند. دو ماه پس از پایان دوره درمانی آزمون تنفسی اوره (UBT) انجام گرفت.یافته ها: از مجموع 56 بیمار مبتلا به عفونت HP 36 فرد (3/64%) دارای آنتی بادی علیه CagA بودند. در 15 بیمار (8/26%) علیرغم درمان نتیجه تست UBT مثبت بود و در 41 نفر (2/73%) آزمون منفی گزارش گردید. در گروهی که+ CagA بودند، 25 بیمار (44/69%) ریشه کنی و درگروهی که -CagA بودند، 16 بیمار (80%) ریشه کنی اتفاق افتاده بود. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (05/p>0).نتیجه گیری: وجود CagA بعنوان فاکتور پیش آگهی دهنده موفقیت درمان در رژیم سه دارویی مطرح شده است ولی در مورد درمانهای چهار دارویی مطالعات کافی در دسترس نمی باشد. در مطالعه حاضر بین وجود CagA و ریشه کنی ارتباط معنی داری وجود نداشت.

زمینه و هدف: افسردگی بعد از زایمان، بیماری ناتوان کننده ای است که در روابط اجتماعی شخص و توانایی نگهداری نوزاد نقش مهمی دارد. با شناخت زودرس اختلال و درک عوامل مرتبط با آن می توان اقدامات پیشگیرانه و درمانی را مد نظر قرار داد، که نتیجه آن سلامت مادر و کودک، خانواده و جامعه خواهد بود. این پژوهش با هدف بررسی افسردگی پس از زایمان و ارتباط آن با ناخواسته بودن بارداری و جنس نوزاد در زنان زایمان کرده تحت پوشش درمانگاه عرصه پزشکی جامعه نگر دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال 1386 انجام شد.روش بررسی: مطالعه از نوع مقطعی است. مجموعا تعداد 531 خانم که دارای حاملگی بار اول بوده و 40-10 روز بعد از زایمان جهت کنترل به درمانگاه عرصه پزشکی جامعه نگر مراجعه کردند، از نظر افسردگی بررسی شدند. نمونه ها بصورت سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه افسردگی پس از زایمان ادینبرگ (EPDS) و یک فرم اطلاعاتی مربوط به اطلاعات دموگرافیک، جنس نوزاد، خواسته یا ناخواسته بودن بارداری و سابقه افسردگی بود که از طریق مصاحبه تکمیل گردیدند. تجزیه و تحلیل داده ها با به کارگیری نرم افزارSPSS انجام شد و از آمار توصیفی برای توصیف داده ها و از آزمون آماری مجذور کای برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: در این پژوهش 531 زن زایمان کرده مورد بررسی قرار گرفتند که 7/40 درصد دارای افسردگی پس از زایمان بودند، بین افسردگی پس از زایمان با ناخواسته بودن بارداری و سابقه افسردگی ارتباط معنی دار آماری وجود داشت (002/0=P). ولی بین افسردگی پس از زایمان و جنس نوزاد ارتباط معنی دار آماری مشاهده نشد.نتیجه گیری: افسردگی پس از زایمان در جامعه ما شیوع بسیار بالایی دارد به نحوی که تقریبا نیمی از مادران را درگیر می سازد. لذا به نظر می رسد که غربالگری از نظر افسردگی پس از زایمان باید به عنوان یک جزء اساسی در مراقبت های پس از زایمان درآید. همچنین مادران دارای بارداری ناخواسته و سابقه افسردگی باید تحت مراقبت های ویژه در طی بارداری و پس از زایمان قرار گیرند.

زمینه و هدف: یکی از محدودیت های کاربرد شل کننده های عضلانی غیر دپولاریزان در تسهیل لوله گذاری داخل تراشه، طولانی بودن زمان شروع فلج عضلانی است. با این فرض که افدرین با افزایش اندکس قلبی و جریان خون عضلات، ممکن است باعث کوتاه شدن زمان شروع شلی عضلانی ناشی از تزریق آتراکوریوم شود، ما این کار آزمایی بالینی دو سو کور تصادفی شده را طراحی کردیم.روش بررسی: شصت بیمار در رده سنی 60-18 سال و در وضعیت فیزیکی ASA I, II در دو گروه مساوی مداخله و شاهد وارد مطالعه شدند. علایم حیاتی پایه همه بیماران ثبت شده و سپس همه بیماران میدازولام و فنتانیل به عنوان پره مدیکاسیون، دریافت کردند. در گروه مداخله 1 دقیقه قبل از القای بیهوشی با پروپوفول و آتراکوریوم، افدرین µg/kg70 و در گروه شاهد با حجم برابر، سالین نرمال تزریق شد. شلی عضلانی با استفاده از محرک عصبی و بر اساس الگوی تحریک TOF روی عصب اولنار ارزیابی شد. زمان تزریق آتراکوریوم تا زمان صفر شدن پاسخ های TOF (TOF=0)، در همه بیماران ثبت شد. سنجش TOF توسط یک فرد ثابت و با روش لمسی انجام گرفت. یافته های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS تحت آنالیز آماری با Student's t-test و Chi-Square Test قرار گرفت.یافته ها: بیماران دو گروه از لحاظ سن، جنس، وضعیت فیزیکی ASA و علایم حیاتی پایه با هم مشابه بودند (p>0.05). میانگین زمان ایجاد فلج عضلانی لازم برای لوله گذاری داخل تراشه (از زمان تزریق آتراکوریوم تا صفر شدن TOF)، در گروه مداخله کمتر از گروه شاهد بود (59/21±1/185 در مقابل 63/20±43/258 ثانیه) و این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار بود (p<0.001).نتیجه گیری: تزریق داخل وریدی افدرین، باعث کوتاه شدن زمان شروع شلی عضلانی ناشی از تزریق آتراکوریوم (همانند شل کننده های عضلانی غیر دپولاریزان دیگر، نظیر وکورونیوم و روکورونیوم) می شود.

زمینه و هدف: کودکان به مناسبت ویژگی های خاص دوره سنی شان کاملا آسیب پذیر هستند و اطلاع یافتن از وضع تغذیه دانش آموزان سبب برنامه ریزی بهتر در بخش آموزش و پرورش و سیاست گذاری های بهداشتی خواهد شد. تغذیه صحیح عامل مهمی در یادگیری است و باعث رشد تحصیلی و افزایش بازدهی در سرمایه گذاری آموزشی و در نهایت بهره وری ملی می شود. در این تحقیق وضع تغذیه کودکان دبستانی استان کردستان و برخی عوامل موثر بر آن مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: این تحقیق یک مطالعه مقطعی (توصیفی- تحلیلی) است که در آن تعداد 1100 دانش آموز به صورت تصادفی چند مرحله ای خوشه ای جهت بررسی انتخاب شدند. و بر اساس دیدگاه آموزش و پرورش استان به سه منطقه برخوردار و نیمه برخوردار و کم برخوردار تقسیم بندی گردید. شاخص های وزن برای سن؛ قد برای سن و وزن برای قد کودکان محاسبه و با استاندارد NCHS مقایسه گردید. برخی داده ها با پرسش از دانش آموزان یا پرسش از والدین آنها و یا استخراج از پرونده دانش  آموزان جمع آوری گردید. برای ورود داده ها به کامپیوتر و تجزیه و تحلیل آنها نرم افزارهای SPSS و 2000 Epi-info بکار گرفته شد. جهت تعیین ارتباط و مقایسه وضع تغذیه با متغیرهای مستقل از آزمون کای دو و آنالیز واریانس استفاده گردید.یافته ها: شیوع سوء تغذیه در رابطه با شاخص های وزن برای سن؛ وزن برای قد و قد برای سن را به ترتیب 5/27، 3/32 و 9/36 درصد نشان داد. بر اساس نتایج این مطالعه بین شغل مادر و سوء تغذیه مزمن (قد برای سن) و همچنین وزن برای قد دانش آموزان با رابطه معنی داری وجود داشت (01/P<0). بین میزان سواد پدر و مادر دانش آموزان و شاخص قد برای سن و وزن برای قد رابطه معنی دار مشاهده گردید (01/P<0). سایر نتایج این مطالعه نشان داد که بین مصرف هفتگی گوشت و سوء تغذیه مزمن دانش آموزان (05/P<0) و مصرف هفتگی پنیر و شیر (01/P<0) نیز رابطه معنی داری وجود داشت. بین میزان مصرف نوشابه و سوء تغذیه مزمن دانش آموزان نیز رابطه معنی داری تایید گردید (01/P<0). میان مصرف تنقلات بی ارزش مانند پفک و وزن برای قد دانش آموزان نیز رابطه معنی دار وجود دارشت (01/P<0).بحث و نتیجه گیری: سوء تغذیه در بین دانش آموزان استان نسبت به سایر نقاط دنیا از شیوع بالایی برخودار است، اما در مقایسه با برخی از نقاط کشور از وضعیت مناسبتری برخوردارند.