ارمغان دانش
سال:1395 | دوره:21 | شماره:2 (پی در پی 109) |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: در دهه های اخیر تحقیقات زیادی در جهت جلوگیری از آثار تخریب پرتوهای یونیزان بر روی بافت های بدن صورت گرفته که یکی از آنها استفاده از مواد محافظت کننده در مقابل پرتو قبل از تابش اشعه می باشد. در این پژوهش اثرات پاراآمینوپروپیوفنون (PAPP) به عنوان محافظت کننده در مقابل پرتو بر تغییرات هورمون های گنادوتروپین و تستوسترون مورد بررسی قرار گرفته است.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 70 سر موش صحرائی نر بالغ ویستار انجام شد. موش ها به طور تصادفی به 10 گروه هفت تائی تقسیم شدند. به گروه کنترل آب و غذا داده شد و هیچ ماده آزمایشی خاصی خورانده یا تزریق نشد. گروه شاهد حلال (اتانول 96 درصد) تزریق شد. گروه های 3، 4 و 5، به ترتیب مقادیر 10, 20, 40 میلی گرم بر کیلوگرم پاراآمینوپروپیوفنون (APP) تزریق شد. گروه 6: تحت تاثیر اشعه گاما (به میزان 2 گری) قرار گرفتند. گروه 7، 1 سی سی اتانول دریافت کردند پس از گذشت نیم ساعت تحت تاثیر اشعه گاما (به میزان 2 گری) قرار گرفتند. گروه های 8، 9 و 10: این گروه ها به ترتیب PAPP با غلظت 10, 20, 40 mg/ml/kg تزریق شد. بعد از گذشت نیم ساعت تحت تاثیر اشعه گاما (به میزان 2 گری) قرار گرفتند. همه تزریق ها برای مدت 3 روز انجام شد. از تمام گروه ها در پایان دوره آزمایش خون گیری شد و میزان هورمون های تستوسترون، FSH و LH مورد سنجش قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری دانکن تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در گروه تیمار با اشعه گاما با شدت 2 گری، میزان هورمون های LH FSH, و تستوسترون در مقایسه با گروه کنترل به صورت معنی دار (P≥0.05) کاهش یافت. در گروه های تیمار شده با پاراآمینوپروپیوفنون (PAPP) و تشعشعات گاما، از غلظت کم به زیاد (APP)، به تدریج بر سطح هورمون های FSH LH,، تستوسترون افزوده شده به طوری که در غلظت حداکثر، سطح هورمون به سطح کنترل نزدیک شده است.نتیجه گیری: PAPP توانسته آسیب های ناشی از تشعشعات گاما بر میزان هورمون تستوسترون، LH و FSH را کاهش دهد و اثر حفاظتی آن وابسته به دوز مصرفی می باشد. به نظر می رسد PAPP با کاهش اکسیژن رسانی و ایجاد هیپوکسی، سلول ها و بافت ها را از اثرات زیانبار رادیکال های آزاد که تحت تاثیر تشعشعات گاما حاصل می شوند حفظ می کند.

زمینه و هدف: فعالیت ورزشی یک جز مهم از سلامتی است و یک شیوه جدایی ناپذیر برای مدیریت بیماران دیابت ملیتوس است. این پژوهش با هدف مقایسه دو شیوه تمرین (تمرین شدید تناوبی و ترکیبی بر سطوح قند خون، انسولین و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت ملیتوس بود.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت ملیتوس (سن 45 تا 60 سال، قند خون ناشتای بالاتر از 126 میلی گرم بر دسی لیتر) به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (17 نفر) و تمرین شدید تناوبی (17 نفر) و کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. گروه همزمان قدرتی- استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با 60 درصد حداکثر ضربان قلب (MHR) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70 درصد یک تکرار بیشینه (1-RM) انجام دادند. گروه تمرین شدید تناوبی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته 4 تا 10 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه ای بر روی ارگومتر را با حداکثر تلاش انجام دادند. گروه کنترل هیچ گونه فعالیت منظم ورزشی نداشتند. در پایان 42 نفر از آزمودنی ها موفق به اتمام دوره تحقیق شدند و 10 نفر آن ها به دلیل بیماری و عدم شرکت در تمرینات حذف شدند. سطوح قند خون ناشتا و انسولین 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از اتمام آخرین جلسه تمرینی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی وابسته و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که میزان قند خون ناشتا در گروه تمرین تمرین شدید تناوبی کاهش معنی داری داشت (0.000=p). میزان قند خون ناشتا در گروه تمرین همزمان قدرتی- استقامتی کاهش معنی داری نداشت (p=0.062). نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری را نشان نداد (p=0.171). میزان انسولین ناشتا (p<0.001)، مقاومت به انسولین (p=0.000) در گروه تمرین شدید تناوبی پس از مداخله تمرینی کاهش معنی داری داشت. میزان انسولین ناشتا (p=0.001)، مقاومت به انسولین (p=0.000) در گروه تمرین همزمان قدرتی- استقامتی پس از مداخله تمرینی کاهش معنی داری داشت. نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری را در متغیر های انسولین ناشتا (p=0.036) و مقاومت به انسولین (p=0.008) نشان داد.نتیجه گیری: تمرین شدید تناوبی و همزمان قدرتی-استقامتی می توانند اثرات مثبتی بر سطوح قند خون، انسولین و مقاومت به انسولین زنان دیابت ملیتوس داشته باشند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک شایع ترین اختلال اندوکرینی می باشد، که 15.6 درصد زنان را در ایران تحت تاثیر قرار می دهد. گیاه شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L.) دارای اثرات فیتواستروژنیک و ضدیابتی می باشد. در مطالعه حاضر اثرات تجویز عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان بر میزان قندخون، تری گلیسرید و کلسترول در رت های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 50 سر رت ماده بالغ نژاد اسپراگ داولی، با سیکل جنسی منظم وارد مطالعه شدند. گروه های مورد مطالعه شامل: گروه نرمال: که حلال لتروزول نرمال سالین (2 میلی لیتر بر کیلوگرم) روزانه به مدت 21 روز به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه لتروزول: لتروزول (1 میلی گرم بر کیلوگرم) محلول در نرمال سالین (2 میلی لیتر بر کیلوگرم) به مدت 21 روز، پس از آن نرمال سالین (2 میلی لیتر بر کیلوگرم) روزانه به مدت 30 روز به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه های تیمار 1 و 2 که لتروزول (1 میلی گرم بر کیلوگرم) به مدت 21 روز، سپس عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان به ترتیب به مقدار (200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم)، روزانه طی 30 روز به صورت خوراکی دریافت کردند. در پایان مطالعه، خونگیری از قلب انجام و مقادیر سرمی گلوکز، تری گلیسرید و کلسترول اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین سطح سرمی قند خون در گروه لتروزول نسبت به گروه نرمال افزایش (P<0.01) و در گروه های تیمار 1 و تیمار 2 نسبت به گروه لتروزولکاهش یافت (P<0.05). میانگین سطح سرمی تری گلیسریدو کلسترول بین گروه های مورد مطالعه اختلاف معناداری نشان نداد.نتیجه گیری: تیمار با عصاره ریشه شیرین بیان احتمالا می تواند موجب بهبود اثرات سو دیابت ناشی از سندرم تخمدان پلی کیستیک شود، اما تاثیر آن بر دیس لیپیدمی در سندرم نیازمند بررسی های بیشتر می باشد.

زمینه و هدف: درمان با آینه مداخله درمانی نسبتا جدیدی است که بر حرکت دادن عضو معیوب در مقابل آینه متمرکز است و ابزار مهمی برای بهبود ثبات در طول توانبخشی به شمار می آید. پژوهش حاضر در صدد بررسی اثر 12 جلسه برنامه منتخب آینه درمانی بر متغیرهای کینتیک کنترل پاسچر افراد قطع عضو در شرایط دستکاری اطلاعات حسی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون، گروه های تصادفی 14 (7 نفر کنترل و 7 نفر آینه درمانی) قطع عضو شرکت کردند. آزمودنی های حاضر در گروه کنترل صرفا فعالیت های روزانه، و آزمودنی های گروه آزمایش علاوه بر انجام فعالیت های روزانه، تحت انجام یک مداخله درمانی تمرینات تعادلی که رو به روی آینه انجام می شد، قرار گرفتند. جهت ارزیابی کنترل پاسچر آزمودنی ها از آزمون سازماندهی حسی توسط دستگاه پاسچروگرافی که نمره تعادل را بر اساس متغیرهای هم راستایی، جابجایی مرکز ثقل و استراتژی نشان می دهد، استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس عاملی ترکیبی با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد کنترل پاسچر در پس آزمون گروه آینه درمانی نسبت به گروه کنترل در هر شش وضعیت ارزیابی حسی افزایش داشته است. همچنین نمره هم راستایی و استراتژی در وضعیت اول (وجود سه حس بینایی، دهلیزی و عمقی) و دوم (حذف بینایی و دستکاری حس دهلیزی و عمقی) در مرحله پس آزمون برای گروه آینه درمانی بیشتر و نمره جابه جایی مرکز ثقل کمتر از وضعیت های دیگر بود. در وضعیت ششم (دستکاری حس دهلیزی و عمقی) در پس آزمون گروه کنترل، نمره هم راستایی و استراتژی کمتر و نمره جابه جایی مرکز ثقل بیشتر از وضعیت های دیگر بود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد 12 جلسه برنامه منتخب آینه درمانی باعث بهبود تعادل در افراد قطع عضو زیر زانو می شود. همچنین انجام یک دوره برنامه آینه درمانی باعث کاهش دامنه نوسان، افزایش هم راستایی و استراتژی می شود که نشان دهنده افزایش تعادل در افراد قطع عضو می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.