مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1392 | دوره:15 | شماره:2 (پی در پی 46) |تعداد مقالات:22

زمینه و هدف: شکستگی تروماتیک استخوان ران یکی از علل عمده موربیدیتی و مورتالیتی است. امروزه فیکساسیون این شکستگی با میله های داخل استخوانی قفل شونده روش استاندارد درمانی در بالغین است. این مطالعه به منظور مقایسه درمان شکستگی های شفت ران با میخ داخل کانال قفل شونده به دو روش باز و بسته انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 40 بیمار 50-18 ساله (33 مرد و 7 زن با متوسط سنی 26.3 سال) با شکستگی بسته تنه استخوان ران مراجعه کننده به بیمارستان شهید کامیاب مشهد طی سال های 87-1386 انجام شد. بیماران برای درمان شکستگی با میخ داخل کانال در دو گروه 20 نفری جااندازی باز و بسته قرار گرفتند و به مدت یک سال پیگیری شدند. مدت جوش خوردن، عفونت و میزان جوش نخوردن بررسی شد. نتایج بالینی و رادیوگرافیک با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-13، Student’s t-test و Fisher's exact test تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در طول مدت شش ماه 97.5 درصد یونیون در هر دو گروه به دست آمد. وزن گذاری کامل در گروه با جااندازی بسته طی 12-6 هفته (متوسط 9.3 هفته) و در گروه با جااندازی باز طی 16-12 هفته (متوسط 13.25 هفته) تعیین شد. عوارض شامل نان یونیون (یک بیمار، 5 درصد) در گروه جااندازی باز، عفونت (یک بیمار، 5 درصد) در گروه جااندازی باز، کوتاهی در هر دو گروه (یک بیمار در هر گروه، 5 درصد)، محدودیت حرکت در هر دو گروه (یک بیمار در هر گروه، 5 درصد)، مال روتاسیون در گروه جااندازی بسته (یک بیمار، 5 درصد) بود. در گروه جااندازی بسته، زمان شروع تشکیل کال رادیولوژیک و زمان وزن گذاری کامل نسبت به گروه جااندازی باز کوتاه تر بود (P<0.005)، اما میزان یونیون تفاوت آماری معنی داری نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در تثبیت شکستگی شفت ران با میخ داخل کانال قفل شونده از نظر میزان یونیون نهایی بین دوروش جااندازی باز و بسته تفاوتی نیست.

زمینه و هدف: عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی و مصرف داروهای سرماخوردگی در کودکان بسیار شایع است. استفاده از این داروها نه تنها اثری در بهبود بیماری ندارد؛ بلکه با عوارض جانبی زیادی در این گروه همراه است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر عسل با دیفن هیدرامین در تسکین سرفه کودکان دو تا پنج ساله با عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی دوسوکور روی 126 کودک (60 پسر و 66 دختر) 5-2 ساله با عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی آورده شده به درمانگاه کودکان بیمارستان شریعتی بندرعباس در سال 1389 انجام شد. بیماران با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. کودکان از نظر خصوصیات پایه مانند سن، جنس، مدت زمان بیماری، سابقه واکسیناسیون، وزن، رشد، حال عمومی و معاینات قلبی ریوی یکسان بودند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 63 نفری دریافت کننده (سه بار در روز و دوز سوم یک ساعت قبل از خواب شبانه) عسل و شربت دیفن هیدرامین (5 mg/kg) قرار گرفتند. دو روز بعد معاینه مجدد انجام گردید و تعداد و شدت سرفه طی شب و روز بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-19، independent t-test و chi-square test و تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن کودکان گروه مصرف کننده عسل 45.21±11.39 ماه و گروه مصرف کننده دیفن هیدرامین 43.98±11.95 ماه بود. تعداد و شدت سرفه های شبانه در 97.4 درصد از گروه دریافت کننده عسل نسبت به گروه دریافت کننده دیفن هیدرامین (58.7 درصد) کاهش نشان داد (P<0.02). همچنین تعداد و شدت سرفه های روزانه نیز در 84.1 درصد از گروه دریافت کننده عسل در مقایسه با گروه دریافت کننده دیفن هیدرامین (58.7 درصد) کاهش یافت (P<0.01).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که عسل در تسکین سرفه ناشی از عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی در کودکان 5-2 ساله در مقایسه با دیفن هیدرامین موثرتر است.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از عمل و لارنگواسپاسم از علل شایع و مهم مشکلات بعد از اعمال جراحی است. این مطالعه به منظور مقایسه بروز تهوع و استفراغ و لارنگواسپاسم بعد از عمل جراحی زیرناف در کودکان با دو روش بیهوشی تنفس کنترله و خودبخود انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی دوسوکور روی 192 کودک (125 پسر و 67 دختر) 7-2 ساله کاندید اعمال جراحی زیرناف با کلاس ASA-I و تخمین زمان یک ساعته عمل جراحی در بیمارستان مرکز طبی کودکان تهران طی سال های 88-1389 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تنفس کنترله و خودبخود تقسیم شدند. پس از القای بیهوشی به بیماران گروه اول (تنفس کنترله) آتراکوریوم تزریق شد و بیهوشی با تنفس مکانیکی ادامه داده شد. در بیماران گروه دوم (تنفس خودبخود) بعد از افزایش تدریجی دوز هالوتان و اطمینان از عمق کافی بیهوشی، لوله گذاری داخل تراشه انجام شد و اجازه تنفس خودبخود حین عمل داده شد. بعد از لوله گذاری، بیهوشی تمام بیماران با هالوتان 2-1 درصد و مخلوط N2O/O2 انجام شد. میزان تهوع، استفراغ، لارنگواسپاسم، ترشحات فراوان بعد از عمل در دو گروه ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-13، student’s t-test، chi-square و fisher’s exact test تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میزان تهوع بعد از عمل به طور غیرمعنی داری در بیماران گروه تنفس کنترله (8 درصد) بیشتر از گروه تنفس خودبخود (6.52 درصد) بود. همچنین میزان استفراغ در گروه تنفس کنترله (16 درصد) نسبت به گروه تنفس خودبخود (2.17 درصد) بیشتر بود (95 % CI=1.91-38.41، RR=8.57، P<0.001). میزان لارنگواسپاسم در پایان عمل در بیماران گروه تنفس کنترله (15.21 درصد) بیشتر از گروه تنفس خودبخود (26 درصد) بود (95 % CI=0.05-1.77، RR=0.94، P<0.02) میزان ترشحات فراوان در پایان عمل به طور معنی داری در بیماران گروه تنفس کنترله (52 درصد) بیشتر از گروه تنفس خودبخود (11.95 درصد) بود (95 % CI=16.75-30.80، RR=7.97، P=0.001).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در اعمال جراحی زیرناف در مدتی کمتر از یک ساعت، بروز استفراغ و لارنگواسپاسم در گروه تنفس کنترله بیشتر از گروه تنفس خودبخود است که شاید علت آن تزریق نئوستیگمین در این گروه برای خنثی کردن اثر شل کننده های عضلانی باشد.

زمینه و هدف: علایم یائسگی سلامت روانی، جسمانی، عاطفی، عملکرد اجتماعی و روابط خانوادگی را تحت تاثیر قرار می دهد. به دلیل عوارض نامطلوب هورمون درمانی جایگزین، تمایل به سایر درمان های جایگزین در تسکین این علایم افزایش یافته و استفاده از گیاهان دارویی نظیر فیتواستروژن ها مطلوب به نظر می رسند. این مطالعه به منظور تعیین اثر عصاره ایزوفلاون شبدرقرمز بر علایم یائسگی انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده سه سوکور روی 72 زن یائسه مراجعه کننده به مرکز بهداشتی - درمانی شهید نواب صفوی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از آبان ماه 1389 لغایت فروردین ماه 1390 انجام شد. زنان پس از 2 هفته مشاهده و تعیین نمره اولیه علایم یائسگی با استفاده از شاخص یائسگی کوپرمن (گرگرفتگی و تعریق، احساس گزگز یا بی حسی اندام ها، بی خوابی، عصبانیت، افسردگی، سرگیجه، ضعف و خستگی، دردهای مفصلی و عضلانی، سردرد، تپش قلب و احساس مورمور شدن)؛ به صورت تصادفی در دو گروه 36 نفری دارونما و مداخله (مصرف کننده کپسول حاوی 45 میلی گرم عصاره ایزوفلاون شبدرقرمز) قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت 8 هفته روزانه یک کپسول مصرف نمودند و علایم یائسگی را به صورت هفتگی ثبت نمودند. داده ها با استفاده از نرم افزاری آماری SPSS-18، independent t-test، ANOVA، chi-square و Mann-Whitney test تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: 55 نفر از زنان (27 نفر از گروه دارونما و 28 نفر از گروه مداخله) مطالعه را به اتمام رساندند. میانگین سنی گروه های دارونما 53.92±.21 سال و مداخله 52.96±3.07 سال بود. میانگین سن هنگام یائسگی در گروه های دارونما و مداخله به ترتیب 51.38±2.63 سال و 50.05±1.17 سال بود. میانگین مدت زمان سپری شده از یائسگی در گروه های دارونما 2.69±1.47 سال و گروه مداخله 2.66±1.65 سال تعیین شد. میانگین عوارض یائسگی در پایان هفته دهم در گروه مداخله 13.87±7.22 و در گروه دارونما 16.44±11.59 تعیین گردید که این کاهش از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مصرف کپسول های حاوی عصاره ایزوفلاون شبدرقرمز به مدت 8 هفته سبب کاهش عوارض یائسگی زنان یائسه می شود.

زمینه و هدف: استرس بی حرکتی اثرات گوناگونی بر فعالیت آنزیم های بدن دارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر حفاظتی عصاره آبی گیاه آلوئه ورا بر سطح سرمی آنزیم کراتین کیناز موش های صحرایی نر مواجهه یافته با استرس بی حرکتی حاد و مزمن انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 45 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 200±30 گرم و سن 8 هفته انجام شد. موش ها به طور تصادفی به 9 گروه 5 تایی شامل شاهد، دریافت کننده نرمال سالین، تحت استرس بی حرکتی مزمن، تحت استرس بی حرکتی حاد، تحت استرس بی حرکتی مزمن دریافت کننده نرمال سالین، تحت استرس بی حرکتی حاد دریافت کننده نرمال سالین، دریافت کننده عصاره آبی گیاه آلوئه ورا (600 mg/kg/daily)، تحت استرس بی حرکتی مزمن دریافت کننده عصاره آبی گیاه آلوئه ورا (600 mg/kg/daily) و تحت استرس بی حرکتی حاد دریافت کننده عصاره آبی گیاه آلوئه ورا (600 mg/kg/daily) تقسیم شدند. عصاره آبی گیاه آلوئه ورا با دوز روزانه 600 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ، قبل از اعمال استرس بی حرکتی تجویز شد. حیوانات در بی حرکتی مزمن، روزانه 2 ساعت و به مدت 3 هفته و در بی حرکتی حاد روزانه 8 ساعت و به مدت یک هفته تحت استرس بی حرکتی قرار گرفتند. پس از پایان تجربیات، نمونه های خونی به روش خونگیری از قلب تهیه شدند و سطح سرمی آنزیم کراتین کیناز به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-19 و آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: سطح سرمی آنزیم کراتین کیناز (units/L) در گروه های تحت بی حرکتی مزمن (2368.20±104.96) و حاد (2177.80±234.75) نسبت به گروه شاهد (1240.40±706.40) دچار افزایش آماری معنی داری گردید (P<0.001) و این میزان در گروه دریافت کننده عصاره آبی گیاه آلوئه ورا (1619.80±171.41) و گروه های تحت بی حرکتی حاد و مزمن دریافت کننده عصاره آبی گیاه آلوئه ورا (1619.00±206.03) و بی حرکتی مزمن دریافت کننده عصاره آلوئه ورا (1448.00±106.07) تغییر آماری معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که گاواژ عصاره آبی گیاه آلوئه ورا (600 mg/kg/daily) به موش های صحرایی می تواند از افزایش سطح سرمی آنزیم کراتین کیناز حاصل از استرس بی حرکتی جلوگیری نماید.

زمینه و هدف: دیابت قندی در درازمدت با اختلالاتی در یادگیری، حافظه و شناخت همراه است. این مطالعه به منظور تعیین اثر حفاظتی سیلی مارین بر نقص ایجاد شده در حافظه و یادگیری موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 300-240 گرم انجام شد. موش ها به صورت تصادفی به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (100 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سیلی مارین 10 روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. در پایان، تاخیر اولیه (شاخص اکتساب) و تاخیر در حین عبور (شاخص نگهداری و به یادآوری) در آزمون اجتنابی غیرفعال و درصد رفتار تناوب به عنوان شاخص حافظه فضایی با استفاده از ماز Y تعیین گردید. همچنین میزان مالون دی آلدئید بافت هیپوکامپ مغز حیوانات تعیین شد. داده ها با استفاده از برنامه سیگما استات نسخه 3.5 و آزمون های آماری ANOVA یک طرفه و دوطرفه، Tukey و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: کاهش معنی دار تاخیر در حین عبور موش های دیابتی (P<0.01) و دیابتی تحت تیمار با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم سیلی مارین (P<0.05) در پایان کار مشاهده گردید و این پارامتر به طور معنی دار در گروه دیابتی تحت تیمار با دوز بالای سیلی مارین بیشتر از گروه دیابتی بود (P<0.05). به علاوه درصد تناوب در حیوانات دیابتی به طور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05) و این پارامتر در گروه های دیابتی تحت تیمار با سیلی مارین تفاوت معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی نشان نداد. همچنین موش های دیابتی افزایش معنی دار در سطح بافتی مالون دی آلدئید نشان دادند (P<0.05) و درمان با سیلی مارین با دوز بالا (100 میلی گرم بر کیلوگرم) میزان مالون دی آلدئید را به صورت معنی دار کاهش داد (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر چند تجویز دراز مدت سیلی مارین با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم بر توانایی نگهداری اطلاعات در انبار حافظه و به یادآوری آنها در حیوانات دیابتی در آزمون اجتنابی غیرفعال اثر دارد؛ ولی موجب بهبود حافظه فضایی کوتاه مدت در حیوانات دیابتی نمی گردد و احتمالا سودمند این ماده از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در بافت هیپوکامپ اعمال می شود.

زمینه و هدف: معمولا اولین اثر استرس بر سیستم ایمنی، همراه با افزایش سریع فعالیت سیستم ایمنی است که با افزایش تعداد سیتوکین های التهابی در خون تظاهر می کند؛ ولی متعاقبا کاهش عملکرد سیستم ایمنی را به دنبال دارد. در شرایط التهاب میزان بیان ژن هپسیدین افزایش می یابد تا آهن را از دسترس عوامل پاتوژن خارج کند. این مطالعه به منظور تعیین اثر استرس مزمن ملایم بر بیان ژن هپسیدین در هیپوکامپ موش صحرایی نر بالغ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 30 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-200 گرم انجام شد. موش ها به صورت تصادفی در دو گروه 15 تایی کنترل و استرس مزمن ملایم قرار گرفتند. حیوانات گروه مداخله به مدت سه هفته تحت استرس مزمن ملایم قرار گرفتند. خونگیری پس از پایان پروتکل استرس انجام و سرم برای اندازه گیری غلظت سرمی اینترلوکین (pg/ml) 6- تهیه شد. برای بررسی بیان هپسیدین در هیپوکامپ از روش real time PCR استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون Independent-t-test تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین سطح سرمی اینترلوکین-6 در گروه تحت استرس مزمن ملایم (pg/ml 27.98±0.84) بیشتر از گروه کنترل (pg/ml 18.29±1.18) بود (P<0.05). همچنین میزان بیان هپسیدین در هیپوکامپ گروه مداخله (2.69±0.266 درصد) در مقایسه با گروه کنترل (1±0.105 درصد) افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0.01).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استرس مزمن ملایم سبب افزایش میزان بیان ژن هپسیدین و سطح سرمی اینترلوکین-6 در موش های صحرایی بالغ می گردد.

زمینه و هدف: گیرنده های شبه Toll (TLRs) به عنوان مهم ترین گیرنده ها در ایمنی ذاتی شناخته شده اند. گیرنده TLR4 به عنوان گیرنده اصلی در شناسایی لیپوپلی ساکارید (LPS) باکتری های گرم منفی عمل می کند. دو پلی مورفیسم D299G (SNP rs4986790) و T3991 (SNP rs4986791) در ژن این گیرنده موجب کاهش پاسخ دهی به LPS می شود. این مطالعه به منظور تعیین میزان بیان پلی مورفیسم های مختلف ژن TLR4 در رده سلولی سرطان کولورکتال HT29، HCT116 و CaCo2 به روش فلوسایتومتری انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی انتقال پلاسمید حاوی ژن واریته های مختلف شامل Flag-tagged-TLR4 وحشی، Flag-tagged D299G و Flag-tagged T3991 موتان به سلول های HCT116 توسط معرف Turbofect صورت گرفت. راندمان انتقال ژن توسط پلاسمید GFP ارزیابی شد. میزان بیان واریته های مختلف TLR4 در سلول های دریافت کننده ژن ها از طریق فلوسایتومتری بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-11.5 و آزمون Chi-Square تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: رده های سلولی HT29 و CaCo2 گیرنده TLR4 را در سطح پایینی بیان کردند. در حالی که سلول های HCT116 قبل از انتقال پلاسمید، ژن TLR4 را در سطح قابل ردیابی به روش فلوسایتومتری بیان نکردند. راندمان انتقال ژن GFP به داخل سلول های HCT116 به وسیله آنالیز میکروسکوپی و فلوسایتومتری حدود 80 درصد اندازه گیری شد. براین اساس میزان بیان TLR4 و پاسخ دهی به LPS در سلول هایی که ژن واریته وحشی TLR4 را دریافت کردند؛ به طور معنی داری بیشتر از سلول هایی بود که ژن واریته موتان را دریافت کردند (P<0.05).نتیجه گیری: سطح پایین بیان TLR4 روی سلول های دارای نوع موتان گیرنده نشان داد که این پلی مورفیسم ها روی بیان گیرنده در سلول های سرطان کولون اثر دارند.

زمینه و هدف: ارتباط بین استرس و بیماری های گوارشی به خصوص سندرم روده تحریک پذیر از سال ها پیش مورد توجه است. این مطالعه به منظور مقایسه سبک های دلبستگی و راهبردهای مقابله ای دختران دانش آموز مبتلا و غیرمبتلا به سندرم روده تحریک پذیر انجام شد.روش بررسی: این مطالعه موردی – شاهدی روی 50 دانش آموز دختر مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر و 50 دختر دانش آموز سالم دبیرستان های دولتی شهرستان گرگان در سال 1390 به روش نمونه گیری تصادفی انجام شد. گروه های مورد مطالعه از نظر سن، مقطع و رشته تحصیلی با هم یکسان بودند. از پرسشنامه های معیار Rome III برای تشخیص سندرم روده تحریک پذیر به همراه معاینه و تایید پزشک استفاده شد. برای تمام شرکت کنندگان در مطالعه پرسشنامه مقیاس دلبستگی بزرگسالان Rass و پرسشنامه راهبردهای مقابله ای Lazarus تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-17 و آزمون آماری t تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در گروه مورد میزان دلبستگی اضطرابی (9.78±2.72) و اجتنابی (7.68±1.76) بیشتر از گروه شاهد (به ترتیب 8.1±2.65 و 6.56±1.82) بود (P<0.05). بیشترین سبک دلبستگی در گروه شاهد از نوع ایمن (11±3.89) تعیین شد. میانگین و انحراف معیار راهبردهای مقابله ای دختران گروه مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در مقایسه با گروه شاهد به ترتیب شامل فاصله گرفتن (5.9±1.95 و 7.04±2.44) خود کنترلی (8.32±1.6 و 9.62±2.39) طلب حمایت اجتماعی (6.92±2.42 و 5.54±1.6)، گریز – اجتناب (6.8±1.37 و 9.64±2.81) حل مساله (6.66±1.7 و 8.2±1.85)، ارزیابی مجدد (14.3±1.61 و 16.2±1.81) و پذیرش مسوولیت (4.5±1.58 و 5.67±1.41) تفاوت آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). راهبرد مقابله ای مستقیم در گروه مورد (63.76±9.76) در مقایسه با گروه شاهد (67.58±10.78) تفاوت آماری معنی داری نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در مقایسه با افراد سالم بیشتر از سبک های دلبستگی اضطرابی و اجتنابی (شیوه های مقابله ای منفی) استفاده می کنند.

زمینه و هدف: یکی از زمینه های کاربردی نانوبیوتکنولوژی استفاده از نانو ذرات نقره (Nanosilver particles) به منظور راهکاری نوین در درمان عفونت های میکروبی است. در گذشته گیاهان دارویی با خواص شناخته شده مانند اکالیپتوس به میزان زیادی مورد توجه بوده اند. این مطالعه به منظور تعیین اثر نانو ذرات نقره توأم با عصاره اتانولی اکالیپتوس بر مهار رشد باکتری E.coli انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی برای کشت باکتری E.coli از محیط کشت Nutrient Agar استفاده شد. ابتدا به هر پلیت 50 میکرولیتر از باکتری تلقیح شد. سپس دیسک های آنتی بیوگرام آغشته به غلظت های 3.1، 6.25، 12.5، 25 و 50 ppm نانوذرات نقره با قطر متوسط 4.5 نانومتر به همراه عصاره 100 درصد اتانولی اکالیپتوس در پلیت قرار داده شدند. قطر هاله عدم رشد 24، 48 و 72ساعت و در ادامه در روز ششم و هشتم اندازه گیری و با پلیت کنترل مقایسه گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-15 و آزمون های آماری One-way ANOVA و Tukey تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: قطر هاله عدم رشد باکتری E.coli در روز ششم در گروه کنترل 0.5 میلی متر و در گروه های تجربی با غلظت های 3.1، 6.25، 12.5، 25 و 50 ppm نانوذرات نقره توام با عصاره 100 درصد اتانولی اکالیپتوس به ترتیب 0.55، 0.58، 0.82، 0.83 و 1.02 میلی متر تعیین شد و این تفاوت در گروه های 12.5، 25 و 50 ppm نانوذرات نقره نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مناسب ترین زمان اثر مهارکنندگی رشد باکتری E.coli شش روز بعد از تیمار با ترکیب توام نانوذرات نقره در غلظت ppm 50 با عصاره گیاه اکالیپتوس است.

زمینه و هدف: هموگلوبینوپاتی ها از بیماری های ارثی شایع در سراسر دنیا است که به واسطه جهش در ژن سازنده زنجیره های هموگلوبین به وجود می آیند. تاکنون بیشتر از 1000 نوع نقص در ژن گلوبین شناخته شده است و هموگلوبین D یکی از انواع هموگلوبینوپاتی است که در آن جهش در موقعیت 121 بر روی زنجیره بتا رخ می دهد. این اختلال هموگلوبینی در غرب هندوستان، پاکستان و ایران شایع است. این مطالعه به منظور تعیین جهش های هموگلوبین D به روش مولکولی در استان مازندران انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی آزمایشگاهی روی 51 بیمار دارای باند هموگلوبین D مراجعه کننده به مرکز تحقیقات تالاسمی دانشگاه علوم پزشکی مازندران و مرکز آزمایشگاهی تشخیص پزشکی فجر ساری طی سال های 90-1389 انجام شد. در ابتدا دارا بودن باند در ناحیه S در بیماران توسط الکتروفورز به روش قلیایی و سپس دارا بودن باند هموگلوبین D تایید شد. سپس با آزمایشات مولکولی نوع هموگلوبین D به روش PCR-RFLP تعیین گردید.یافته ها: جهش beta121(GH4)Glu>Gln هموگلوبین D پنجاب در همه 51 بیمار مورد مطالعه مشاهده گردید. همچنین ژن معیوب دو نفر از نوع هموزیگوت بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که همه بیماران با هموگلوبین D دارای هموگلوبین D پنجاب بودند.

زمینه و هدف: ارتقاء رفتارهای خودمراقبتی و خودکارآمدی به عنوان امری حیاتی در مدیریت موفق آسم نشان داده شده است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط خودکارآمدی بیماران با کنترل علایم بیماری آسم انجام شد.روش بررسی: این مطالعه همبستگی روی 257 بیمار (133 مرد و 124 زن) 35-18 ساله مبتلا به آسم مراجعه کننده به کلینیک شیخ الرئیس دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1390 انجام شد. بیماران به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای شامل مشخصات فردی– اجتماعی، پرسشنامه خودکارآمدی بیماران مبتلا به آسم (asthma self efficacy scale)، پرسشنامه کنترل آسم (asthma control questionnaire) و پارامترهای اسپیرومتری بیماران بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-17 و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در بین ابعاد خودکارآمدی بیشترین میانگین مربوط به مصرف منظم داروها (4±0.6) و کمترین میانگین مربوط به بعد رابطه با پزشک (2.7±0.7) بود. در بین ابعاد کنترل آسم بیشترین میانگین به میزان محدودیت در فعالیت به خاطر بیماری در طول هفته گذشته (3±1.1) و کمترین به تعداد پاف اسپری مصرفی در طی روز در طول هفته گذشته (1.5±1.2) اختصاص داشت. مابین خودکارآمدی با کنترل آسم (r=0.378، P<0.01) ارتباط آماری معنی داری یافت شد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در بیماران مبتلا آسم، داشتن اعتماد به توانایی های خود در کنترل علایم بیماری موثر است.

زمینه و هدف: دندان عقل نهفته به ویژه مولار سوم در اکثر شاخه های علم پزشکی دارای اهمیت است. زاویه قرارگیری دندان مولار از اهمیت بالایی در چگونگی درمان و عوارض آن دارد. این مطالعه به منظور تعیین زاویه دندان عقل نهفته در فک تحتانی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی روی 429 بیمار (269 مرد و 160 زن) انتخابی برای جراحی دندان عقل نهفته در استخوان فک تحتانی مراجعه کننده به کلینیک جراحی فک و صورت دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال های 90-1389 انجام شد. قبل از عمل تشخیص توسط معاینه فیزیکی و رادیوگرافی OPG صورت گرفت. مشخصات بیماران شامل سن، جنس، قومیت، زاویه نهفتگی دندان نهفته، اقدامات تشخیصی و درمانی ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های t-test و Chi-Square تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در مجموع 480 دندان عقل نهفته مطالعه شد. میانگین سن بیماران 26.06±6.21 سال بود. فراوانی نهفتگی مولر سوم در مردان (62.7 درصد) شایع تر از زنان (38.30 درصد) بود. دندان عقل نهفته فک تحتانی در 189 فرد (44.1 درصد) سمت چپ، در 200 فرد (46.6 درصد) سمت راست و در 40 فرد (9.3 درصد) به صورت دوطرفه بود. در بررسی زاویه نهفتگی مزیوانگولار (41.7 درصد) و نوع دیستوانگولار (3.5 درصد) به ترتیب بالاترین و کمترین میزان شیوع را به خود اختصاص دادند. در نوع دوطرفه نیز نوع مزیوانگولار-مزیوانگولار (48.8 درصد) شایع ترین نوع بود. همچنین در تمامی قومیت ها نوع مزیوانگولار شایع ترین نوع بود. شایع ترین زاویه قرارگیری دندان عقل نهفته در هر دو جنس از نوع مزیوانگولار بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که شایع ترین زاویه قرارگیری دندان عقل نهفته در فک تحتانی از نوع مزیوانگولار است.

زمینه و هدف: شیوع ناهنجاری های لوله عصبی بر اساس نژاد، موقعیت جغرافیایی و عوامل مستعد کننده دیگر در هر ناحیه متفاوت است. این مطالعه ده ساله به منظور تعیین شیوع ناهنجاری های لوله عصبی و عوامل خطرزای مرتبط با آن در یاسوج انجام شد.روش بررسی: این مطالعه مورد – شاهدی روی نوزادان متولد شده در زایشگاه بیمارستان امام سجاد (ع) شهر یاسوج طی سال های 89-1380 انجام شد. گروه مورد شامل 78 نوزاد با ناهنجاری های لوله عصبی از بین 36755 نوزاد متولد شده انتخاب گردید و 78 نوزاد سالم که در همان مدت و در همان بیمارستان به دنیا آمدند؛ به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. اطلاعات توسط چک لیست ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-19 و آزمون های آماری Chi-square، رگرسیون لجستیک و نسبت شانس (OR) تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: شیوع ناهنجاری های لوله عصبی 2.12 در هزار تولد زنده تعیین شد. در 59 نوزاد (75.65 درصد) آنانسفالی و در 19 نوزاد (24.35 درصد) اسپینابیفیدا مشاهده شد. نسبت جنسی ناهنجاری دختران به پسران 1.5 تعیین شد. بیشترین موارد ناهنجاری های لوله عصبی در مادران رده سنی 36-27 سال (53.85 درصد) یافت شد. تفاوت آماری معنی داری بین تعداد حاملگی و تعداد سقط بین دو گروه مورد و شاهد یافت نشد. 10 مادر (12.8 درصد) از گروه مورد و 7 مادر (8.97 درصد) از گروه شاهد سابقه مصرف دخانیات (قلیان) داشتند که از نظر آماری تفاوت معنی داری نشان نداد. 52 مادر (66.7 درصد) از گروه مورد و 30 مادر (38.5 درصد) از گروه شاهد سابقه عدم مصرف اسیدفولیک داشتند (P<0.001، OR=2.93، 95% CI=1.4-6.15).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که شیوع ناهنجاری های لوله عصبی در یاسوج نسبتا بالا بوده و عدم مصرف اسیدفولیک توسط مادران 2.93 برابر خطر ابتلا به ناهنجاری را می افزاید.

زمینه و هدف: در مورد ضرورت بررسی روتین میکروسکوپیک نمونه های حاصل از جراحی لوزه در کودکان توافق نظری وجود ندارد. این مطالعه به منظور تعیین بدخیمی در بررسی آسیب شناسی بافت های لوزه برداری شده کودکان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی روی 1250 کودک (724 پسر و 526 دختر) 14-2 ساله کاندید عمل جراحی لوزه برداری مراجعه کننده به بیمارستان کودکان تبریز طی سال های 90-1387 انجام شد. متغیرهای سن، جنس، تشخیص بالینی و اندیکاسیون جراحی ثبت شد. از نمونه های حاصل از لوزه برداری، بلوک پارافینی تهیه و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین– ائوزین انجام شد. نتایج هیستوپاتولوژیکی در یکی از گروه های فولیکولار هایپرپلازیا، فولیکولار هایپرپلازیای همراه با عفونت، بدخیمی و وضعیت طبیعی در نظر گرفته شد.یافته ها: هیچ یک از کودکان علایم بالینی اولیه مشکوک به تومور لوزه را نداشتند. شکایات اولیه بیماران شامل تنفس دهانی (92.5 درصد)، خرخر شبانه (93 درصد)، سرماخوردگی و عفونت های راجعه و مزمن (74.3 درصد)، گلودرد (56.4 درصد)، هالیتوزیس (48.2 درصد)، آپنه شبانه (26 درصد)، دیسفاژی (22.2 درصد) و بی اشتهایی (18.2 درصد) بود. کودکان با تشخیص هیپرتروفی لوزه و علائم انسدادی (57 درصد) و هیپرتروفی لوزه و عفونت مکرر (42.2 درصد) تحت جراحی لوزه برداری قرار گرفتند. در بررسی آسیب شناسی همه بیماران هیپرپلازی خوش خیم همراه با هیپرتروفی لنفاوی مشاهده شد و در هیچ کدام از بیماران بدخیمی یافت نگردید.نتیجه گیری: هیچ موردی از بدخیمی در بررسی آسیب شناسی بافت های لوزه برداری شده کودکان یافت نشد و تمام لوزه ها دچار هیپرپلازی خوش خیم همراه با هیپرتروفی لنفاوی بودند.

اگرچه در گزارشات اخیر شیوع خونریزی های ساب آراکنوئید (آنوریسم و اختلال عملکرد شریانی وریدی) حدود 15 مورد در 100 هزار حاملگی ذکر شده؛ حدود 3.1 مرگ های مادری با علل غیرمرتبط با مامایی و 12-5 درصد کل مرگ های مادری را شامل می شود. در این مقاله یک مورد مرگ پس از زایمان ناشی از پارگی آنوریسم مغزی معرفی شده است. خانم باردار، 42 ساله، G5P4Lch4 در تاریخ 21/5/1388 به طور طبیعی زایمان نمود. پس از گذشت یک هفته از زایمان، به دلیل سردرد به پزشک مراجعه نمود. فشارخون وی 130.70 میلی متر جیوه بود و به بیمارستان ارجاع گردید. بیمار با علایم خواب آلودگی، استفراغ جهنده، بازکردن چشم ها با شنیدن صدا و تحریک دردناک، سطح هوشیاری 5 و کما در بیمارستان بستری شد. در سی تی اسکن انجام شده خونریزی وسیع داخل بطن ها و مغز مشاهده شد. بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفت و خونریزی وسیع داخل بطن ها تایید شد. بیمار ده روز بعد دچار ایست قلبی منجر به فوت گردید. با توجه به گزارش حاضر، برای زنانی که دچار سردرد پس از زایمان شده اند؛ بایستی ارزیابی دقیق و سریعی انجام گردد.