مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1392 | دوره:15 | شماره:1 (پی در پی 45) |تعداد مقالات:24

زمینه و هدف: الکتروشوک درمانی یکی از روش های بسیار موثر درمان اختلالات روانپزشکی است. اثر درمانی آن مستلزم ایجاد یک تشنج عمومی حداقل به مدت 25 ثانیه است. دانستن میزان اثر داروهای بیهوشی روی تشنج ناشی از الکتروشوک درمانی و پیشگیری از تغییر وضعیت همودینامیک متعاقب آن بسیار مهم است. این مطالعه به منظور تعیین اثر لیدوکائین وریدی بر طول مدت تشنج و تغییرات همودینامیک بیماران تحت الکتروشوک درمانی انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 72 بیمار غیرمعتاد (45 زن و 27 مرد) 40 - 20 ساله دارای اختلالات روانی با کلاس فیزیکی ASA I ,II که توسط متخصص روانپزشکی منتخب الکتروشوک درمانی بودند؛ در بخش روانپزشکی بیمارستان هاجر شهرکرد در سال 1389 انجام شد. پس از وصل کردن پالس اکسی متری و اندازه گیری فشارخون و نبض، بیماران به طور تصادفی به دو گروه 36 نفری تقسیم شدند. بیماران گروه اول (مداخله)، دو دقیقه قبل از بیهوشی لیدوکائین به میزان 1.5 mg/kg به صورت وریدی دریافت نمودند. بیماران گروه دوم (دارونما) به میزان همان حجم داروی گروه اول، نرمال سالین دریافت نمودند. برای القای بیهوشی در همه بیماران از تیوپنتال سدیم 2 mg/kg، آتروپین 0.5 mg و سوکسینیل کولین 1 mg/kg استفاده شد. در دقایق 3 و 5 بعد از انجام الکتروشوک درمانی دوباره فشارخون و نبض بیماران اندازه گیری و ثبت شد. طول مدت تشنج از زمان شروع انقباضات عضلانی ظاهر شده در صورت تا خاتمه کامل انقباضات محاسبه شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-11.5 و آزمون های آماری t مستقل و t وابسته تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین طول مدت تشنج در گروه مداخله 38.77±11.33 ثانیه و در گروه دارونما 29.86±6.91 ثانیه تعیین شد(P<0.0001) . تغییرات فشارخون سیستولی گروه های مداخله و دارونما در دقیقه سوم به ترتیب 146.38±16.01 میلی متر جیوه و 128.88±13.04 میلی متر جیوه، فشارخون دیاستولی 79.86±6.70 میلی متر جیوه و 87.63±5.79 میلی متر جیوه و تعداد ضربان قلب 91.91±9.92 دفعه در دقیقه و 102.86±13.06 دفعه در دقیقه تعیین گردید(P<0.05) . همچنین در گروه های مداخله و دارونما در دقیقه پنجم به ترتیب تغییرات فشارخون سیستولی 113.47±9.97 میلی متر جیوه و 122.36±13.01 میلی متر جیوه، فشارخون دیاستولی 73.47±4.27 میلی متر جیوه و 77.63±6.26 میلی متر جیوه و تعداد ضربان قلب 84.41±4.60 دفعه در دقیقه و 93.19±12.53 دفعه در دقیقه بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تجویز لیدوکائین به میزان 1.5 mg/kg سبب افزایش زمان تشنج می گردد و تعداد نبض و میزان فشارخون را کاهش می دهد.

زمینه و هدف: اوتیسم یکی از انواع اختلالات رشدی است که مشکلاتی از قبیل اختلال در ارتباط و نیز تعامل با محیط پیرامون از جمله علائم برجسته آن است. این مطالعه به منظور تعیین اثر روش درمانی پاسخ محور در کاهش علائم کودکان پسر مبتلا به اوتیسم شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباط و نیز رفتارهای خودتحریکی و کلیشه ای انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 18 پسر 12 - 8 ساله مبتلا به اوتیسم مدرسه پیک هنر در کلینیک توانبخشی ذهن زیبا تهران در سال 1390 انجام شد. بیماران از طریق نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 9 نفری درمان پاسخ محور و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت دوماه تحت 20 جلسه درمان پاسخ محور قرار گرفتند. سه حوزه اصلی اختلال در کودکان مبتلا به اوتیسم شامل تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباط و نیز رفتارهای خودتحریکی و کلیشه ای با استفاده از آزمون (autism diagnostic interview - revised) ADI-R به عنوان پیش آزمون و پس آزمون ارزیابی گردید. برای گروه کنترل درمانی انجام نشد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-16 و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: مقایسه میانگین و انحراف معیار گروه مداخله پس از مداخله در هر سه حوزه تعاملات اجتماعی (18.58±0.450)، اختلال در ارتباط (17.13±0.46) و نیز رفتارهای خودتحریکی و کلیشه ای (1.92±0.36) در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب با مقادیر 26.33±0.466، 23.11±0.484 و 6.16±0.375 و با گروه مداخله قبل از مداخله تفاوت آماری معنی داری نشان داد (P<0.01).نتیجه گیری: این مطالعه نشان دهنده موثر بودن روش درمان پاسخ محور در کاهش مشکلات ارتباطی و رفتاری پسران مبتلا به اوتیسم است.

زمینه و هدف: اختلالات بیش فعالی و نقص توجه (attention deficit hyperactivity disorder: ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی است. داروی ریتالین یا متیل فنیدیت هیدروکلراید از جمله داروهایی است که به صورت گسترده و طولانی مدت در کودکان برای درمان این اختلال به کار می رود. این مطالعه به منظور تعیین اثر متیل فنیدیت بر بافت تخمدان و سطح گنادوتروپین های هیپوفیز موش های آزمایشگاهی ماده نابالغ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 40 سر موش سوری ماده نژاد BALB/c نابالغ در سن سه هفتگی با وزن تقریبی 15 - 12 گرم انجام شد. موش ها با تعداد مساوی و به صورت تصادفی در یک گروه کنترل و سه گروه تجربی قرار گرفتند. گروه های تجربی I،II  و III داروی خوراکی متیل فنیدیت هیدروکلراید را با دوزهای 2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 60 روز به روش گاواژ دریافت نمودند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. پس از پایان مطالعه، موش ها مجددا توزین شدند. سپس سطح سرمی هورمون های استروژن (pg/ml)، پروژسترون (ng/ml) و گنادوتروپین های هیپوفیز اندازه گیری شد. تخمدان ها برای آماده سازی بافتی از بدن خارج و طول، عرض، ضخامت و مساحت آن ها تعیین و ساختار بافتی تخمدان مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-17 و آزمون های ANOVA و توکی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین تفاوت توزین ابتدا و انتهای مطالعه وزن بدن (گرم) گروه های تجربی (14.92±1.45) I و (14.54±1.80) III در مقایسه با گروه کنترل (20.02±0.84) تفاوت آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). بین میانگین ابعاد تخمدان ها در گروه های تجربی I،II  و III نسبت به گروه کنترل کاهش آماری معنی داری وجود داشت (P<0.05). میانگین سطح هورمون استروژن در گروه تجربی (pg/ml 173.3) I نسبت به گروه کنترل (pg/ml 483) کاهش آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). میانگین سطح هورمون (Mlu/ml) FSH در گروه های تجربی نسبت به کنترل از نظر آماری معنی دار نبود. میانگین میزان هورمون پروژسترون گروه تجربی I و III (21.9 و ng/ml 37) نسبت به گروه کنترل (ng/ml 69.2) کاهش آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). میانگین سطح هورمون (mlu/ml) LH در گروه های تجربی نسبت به کنترل از نظر آماری معنی دار نبود. در بافت تخمدان گروه های تجربی I و III در مقایسه با کنترل سلول های غیرطبیعی در بین سلول های لوتئینی گرانولوزا، تغییر در ساختار سلول های لوتئینی گرانولوزا و اختلال در رشد فولیکول ها مشاهده شد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در معرض قرارگیری موش های نابالغ با متیل فنیدیت هیدروکلراید منجر به کاهش وزن بدن، کاهش رشد تخمدان ها، تغییر در هورمون های تخمدان ها، کاهش در گنادوتروپین های هیپوفیز و تغییرات در ساختار بافتی تخمدان می شود.

زمینه و هدف: آنتراسیکلین ها یک گروه از آنتی بیوتیک ها با منشا میکروبی می باشند که در شیمی درمانی استفاده می شوند و کاربرد بالینی بسیار وسیعی دارند. داکسوروبیسین یا آدریامایسین یکی از قوی ترین داروهای آنتراسیکلین است که برای درمان سرطان مورد استفاده قرار می گیرد. هرچند کاردیوتوکسیسیتی وابسته به دوز ایجاد شده به وسیله این دارو استفاده از آن را محدود کرده است؛ اما مکانیسم عملکرد این دارو به طورکامل مشخص نشده است. ژن های Bcl2 و Bax از جمله ژن های کلیدی مسیر داخلی آپوپتوز می باشند. این مطالعه به منظور تعیین اثر داروی داکسوروبیسین بر بیان ژن های آپوپتوز Bcl2 و Bax قلب موش صحرایی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 20 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 10 - 9 هفته ای با وزن تقریبی 200 - 180 گرم انجام شد. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه 10 تایی کنترل و آزمایش تقسیم شدند. به گروه آزمایش 15 میلی گرم بر کیلوگرم از داکسوروبیسین طی دو هفته به صورت داخل صفاقی طی 6 دوز مساوی و هر دوز برابر 2.5 mg/kg تزریق شد. سه هفته بعد از آخرین تزریق، فیبروز درون میوکارد و بیان ژن های Bcl2 و Bax به ترتیب به وسیله رنگ آمیزی تری کروم ماسون و Real Time-PCR مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های تی مستقل،Kaplan-Meyer  و Mann-Whitney تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: داکسوروبیسین فیبروز درون میوکارد (16.14±1) را به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل (1±0.79) افزایش داد (P<0.01). همچنین نتایج حاصل از Real Time- PCR نشان دادند که در گروه داکسوروبیسن بیان ژن آنتی آپوپتوتیک Bcl2 در مقایسه با گروه کنترل (به ترتیب 0.1±0.07 و 1) کاهش پیدا کرده است. همچنین میزان بیان ژن پروآپوپتوتیک Bax در گروه داکسوروبیسین در مقایسه با گروه کنترل (به ترتیب 2.1±0.1 و 1) (P<0.01) افزایش یافت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که داکسوروبیسین فیبروز درون میوکارد را افزایش می دهد و موجب کاهش بیان ژن Bcl2 و افزایش بیان ژن Bax می گردد.

زمینه و هدف: فشار روانی پس از سانحه (post-traumatic stress disorder: PTSD) نوعی عارضه روانی است که در پی مواجهه با سوانح شدید بروز می کند و منجر به بروز اختلالات حافظه می گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر بتااسترادیول بر حافظه ترومایی ناشی از القای فشار روانی (PTSD) پس از سانحه توسط القای تک استرس طولانی مدت به همراه شوک (SPS&S) در موش صحرایی نر انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 70 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 250 - 200 گرم انجام شد. در آزمایش اول 30 سر موش در سه گروه 10 تایی کنترل، شوک و القای تک استرس طولانی مدت به همراه شوک (SPS&S) قرار گرفتند. گروه SPS&S دو ساعت در مقیدکننده نگهداری شدند و 20 دقیقه برای شنای اجباری در آب قرار گرفتند و 15 دقیقه بعد با اتر بیهوش شدند. حیوانات پس از 30 دقیقه در دستگاه ترس شرطی (CFS) قرار گرفته و شوک الکتریکی یک میلی آمپری به مدت 4 ثانیه دریافت کردند. در گروه شوک، حیوانات فقط شوک الکتریکی دریافت کردند. حیوانات گروه کنترل از محل نگهداری خارج و آزمایش شدند. حیوانات همه گروه ها، 1، 2 و 3 هفته بعد، به مدت 3 دقیقه بدون دریافت شوک در CFS قرار گرفتند و میزان بی حرکتی آن ها (برحسب درصد) ثبت شد. در آزمایش دوم 40 سر موش در 4 گروه 10 تایی (شم و روغن کنجد، شم و استرادیول، SPS&S و روغن کنجد،SPS&S  و استرادیول) قرار گرفتند و تزریق زیرجلدی بتااسترادیول و روغن کنجد با دوز 90 mg/kg بلافاصله، یک و دو هفته پس از به کارگیری مدل SPS&S صورت گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های تکمیلی حداقل تفاوت معنی دار (LSD)، آنالیز واریانس دوطرفه و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: پس از سه هفته، مدل SPS&S منجر به افزایش معنی داری در میزان بی حرکتی (حافظه ترومایی) نسبت به گروه های دریافت کننده شوک الکتریکی و کنترل گردید (P<0.05). این پاسخ در اثر تزریق مکرر بتااسترادیول کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تزریق مکرر بتااسترادیول با دوز 90 mg/kg میزان بی حرکتی ناشی از القای PTSD با استفاده از مدل SPS&S را کاهش می دهد و می تواند از شکل گیری حافظه ترومایی جلوگیری کند.

زمینه و هدف: با توجه به نقش هیپوکامپ در حافظه و یادگیری، این مطالعه به منظور تعیین اثر 3 و 4 متیلن دی اکسی مت آمفتامین (MDMA) بر نورون های ناحیه CA1 هیپوکامپ موش صحرایی نر بالغ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد Sprague dawely با وزن تقریبی 250 - 200 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفی به سه گروه 6 تایی کنترل سالم، کنترل شم و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل شم، نرمال سالین را با دوز 1 cc/kg و گروه تجربی MDMA را با دوز10 mg/kg ، دوبار در روز به صورت داخل صفاقی، به مدت هفت روز دریافت کردند. در روز هشتم با روش پرفیوژن داخل قلبی و با استفاده از پارافرمالدئید 4 درصد موش ها فیکس شدند و بافت مغز خارج گردید. ناحیه هیپوکامپ راست از نظر تعداد سلول سالم به وسیله میکروسکوپ نوری (رنگ آمیزی کرزیل ویوله) و شاخص های مرگ سلولی به وسیله میکروسکوپ الکترونی بررسی شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های آنالیز واریانس و توکی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین و انحراف استاندارد تعداد سلول های سالم در ناحیه CA1 هیپوکامپ در گروه کنترل شم (199±38.7) و کنترل (210±40.38) تفاوت آماری معنی داری نسبت به هم نداشتند؛ اما این میزان در گروه تجربی (98±25.1) کاهش آماری معنی داری نسبت به دو گروه کنترل و شم نشان داد (P<0.001). در بررسی با میکروسکوپ الکترونی گروه های شم و کنترل دارای الکترون دانسیته هسته و سیتوپلاسم نرمال، تراکم کروماتین و میتوکندری طبیعی بودند و واکوئلیزاسیون سیتوپلاسمی و ادم غشائی دیده نشد؛ اما در گروه تجربی تغییرات فراساختاری با مشخصات آپوپتوز شامل کاهش کریستاهای میتوکندری، پراکندگی کروماتین هسته و کاهش ارگانل های سیتوپلاسمی مشاهده گردید.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مصرف 3 و 4 متیلن دی اکسی مت آمفتامین منجر به کاهش تعداد سلول های سالم و مرگ سلولی با مشخصات آپوپتوز در ناحیه CA1 هیپوکامپ می گردد.

زمینه و هدف: بیماری دیابت منجر به بروز اختلالات شناختی، یادگیری و حافظه ای می شود. پالماتین هیدروکلراید، آلکالوئیدی ایزوکینولین است که دارای آثار فارماکولوژیکی متعدد از جمله اثر ضددیابت و آنتی اکسیدان است. این مطالعه به منظور تعیین اثر پالماتین هیدروکلراید بر اختلالات شناختی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 240±40 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفی به چهار گروه 8 تایی کنترل دیابتی، دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید، کنترل سالم و غیردیابتی تیمارشده با پالماتین هیدروکلراید تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز 55 mg/kg القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار روزانه با پالماتین هیدروکلراید با دوز 10 mg/kg/bw به مدت شش هفته به صورت زیرجلدی انجام گردید. با نمونه گیری از سیاهرگ دمی میزان قند خون در هفته های 1، 3، 5 و 7 پس از تزریق استرپتوزوتوسین سنجش شد. در پایان، گروه ها با آزمون های رفتاری شناخت فضایی (spatial recognition) و شناخت اجسام (objective recognition) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با نرم افزار آماری prism-5.0 و آزمون های one way ANOVA و Tukeyتجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در آزمون شناخت فضایی، تعداد ورود حیوان به بازوی جدید Y maze در گروه دیابتی تیمارشده با پالماتین هیدروکلراید در هر دو هفته ششم و هفتم افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه دیابتی داشت (P<0.05). تعداد ایستادن در بازوی جدید نیز در هفته ششم و هفتم افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه دیابتی نشان داد (P<0.05). در آزمون شناخت اجسام نیز گروه دیابتی تیمارشده با پالماتین هیدروکلراید، در تعداد بررسی جسم جدید، افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه دیابتی نشان دادند (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز پالماتین هیدروکلراید با دوز 10 mg/kg/bw روزانه به مدت شش هفته منجر به بهبود اختلالات شناختی از جمله حافظه و یادگیری در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می شود.

زمینه و هدف: مصرف کاربامازپین در طی بارداری می تواند باعث القاء تعدادی از ناهنجاری هایی جنینی گردد. از طرفی مطالعات اخیر حاکی از افزایش سطح هموسیستئین خون در اثر مصرف کاربامازپین است. این مطالعه به منظور ارزیابی سطح سرمی هموسیستئین موش های کوچک باردار در معرض داروی کاربامازپین و ارتباط احتمالی آن در ایجاد ناهنجاری های جنینی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 40 سر موش ماده نژاد BALB/c با وزن 30 - 25 گرم و سن تقریبی دو ماه انجام شد. موش های باردار به دو گروه کنترل و دو گروه تجربی (10 سر موش در هر گروه) تقسیم شدند. گروه های کنترل معمول و حامل (منفی)، نرمال سالین و محلول یک درصد تویین 20 در نرمال سالین و گروه های تجربی I و II داروی کاربامازپین را به میزان 30 و 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن را به صورت تزریق داخل صفاقی از روز ششم تا روز پانزدهم بارداری روزانه دریافت کردند. موش ها در روز 18 بارداری ابتدا با کلروفرم بیهوش و پس از خونگیری از قلب مادرها، جنین ها برای تعیین ناهنجاری خارج و بررسی شدند. هموسیستئین نمونه های سرم خون مادران توسط کیت به روش الایزا بررسی شدند. داده های با استفاده از نرم افزار SPSS-18 و آزمون های Chi-Square،ANOVA  و Tukey تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: سطح سرمی هموسیستئین موش های باردار گروه های تجربی I (10.56±1.31 میکرومول بر لیتر) و تجربی II (11.11±1.64 میکرومول بر لیتر) در مقایسه با گروه کنترل معمولی (5.99±1.33 میکرومول بر لیتر) و کنترل منفی (5.89±1.25 میکرومول بر لیتر) افزایش معنی داری داشت (P<0.006). میانگین وزن بدن و طول سری دمی جنین ها در گروه های تجربی نسبت به کنترل دارای کاهش معنی دار بودند (P<0.05) و ناهنجاری های خاصی از قبیل اختلال در اندام ها، ناهنجاری های صورت، اختلال در ستون مهره ها و ناهنجاری های شدید دیگری مشاهده شد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که افزایش هموسیستئین را می توان به عنوان یک عامل خطر احتمالی در ایجاد ناهنجاری های جنینی مرتبط با کاربامازپین مطرح کرد.

زمینه و هدف: چاقی و رژیم غذایی با چربی اشباع شده بر لیپوپروتئین های سرم اثر منفی می گذارد. بهترین روش برای درمان چاقی و کاهش لیپوپروتئین های سرم استفاده از رژیم غذایی حاوی اسیدهای چرب اشباع نشده توام با ورزش های استقامتی است. این مطالعه به منظور تعیین اثر 8 هفته تمرین هوازی و مصرف بادام زمینی بر سطح سرمی لیپوپروتئین های مردان دارای اضافه وزن و چاق انجام شد.روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 36 مرد چاق و دارای اضافه وزن با میانگین سنی 41.82±3.4 سال و نمایه توده بدنی 32.38±2.50 در شهرستان گالیکش استان گلستان در سال 1388 انجام شد. افراد به صورت غیرتصادفی هدفمند انتخاب شدند. آزمودنی ها به سه گروه 12 نفری کنترل، تمرین هوازی (گروه تجربی اول) و تمرین هوازی توام با مصرف روزانه 50 گرم بادام زمینی (گروه تجربی دوم) تقسیم شدند. نمونه خون اخذ شده قبل و بعد از دوره تمرینی از نظر کلسترول تام (TC)، تری گلیسرید (TG)، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL-C)، لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL-C) و لیپوپروتئین با چگالی خیلی پایین (VLDL-C) مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. داده ها با استفاده از SPSS-16 و آزمون های ANOVA و LSD تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میزان کاهش سطح میانگین کلسترول تام، تری گلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی پایین و لیپوپروتئین با چگالی خیلی پایین در گروه تجربی دوم نسبت به دیگر گروه های مورد مطالعه از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده بهبود سطح سرمی لیپوپروتئین به ویژه تری گلیسرید و لیپوپروتئین با چگالی خیلی پایین در اثر تمرینات هوازی توام با مصرف بادام زمینی در مردان دارای اضافه وزن و چاق بود.

زمینه و هدف: مرالژی پارستتیکا (Meralgia Paresthetica)، ابتلا عصب پوستی - خارجی ران (Lateral Femoral Cutaneous Nerve) است که در صورت تشخیص داده نشدن یا تاخیر در درمان؛ موجب ناتوانی چشمگیر می شود. درمان جراحی گزینه ای ضروری برای موارد شکست درمان دارویی است. این مطالعه به منظور مقایسه عود نشانه های بالینی دو روش جراحی آزادسازی با جابجایی و قطع عصب پوستی خارجی ران در درمان مرالژی پارستتیکا 14 بیمار مقاوم به درمان دارویی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقایسه ای روی 14 بیمار (7 مرد و 7 زن) مبتلا به مرالژی پارستتیکا با درد مقاوم و عدم موفقیت درمان دارویی پس از دو ماه، در مرکز جراحی اعصاب بیمارستان پورسینا رشت طی سال های 87 - 1380 انجام شد. بیماران به صورت متوالی و غیراحتمالی انتخاب شدند و با انتخاب خودشان تحت دو نوع عمل جراحی آزادسازی با جابجایی عصب (نورولیز) یا قطع عصب (نورکتومی) قرار گرفتند. پس از جراحی، بیماران به مدت 18 ماه پیگیری و از نظر عود نشانه های بالینی یا بهبودی مقایسه شدند.یافته ها: عمل نورکتومی روی 9 بیمار (6 زن و 3 مرد) و عمل نورولیز روی 5 بیمار (1 زن و 4 مرد) انجام شد. میانگین سن بیماران 46.4±9.8 سال با دامنه سنی 65 - 33 سال بود. همچنین سن زنان 47.14±11.2 سال و مردان 45.6±9 سال بود و اختلاف آماری معنی داری نداشتند. مدت بروز نشانه های بیماری 18.14±11.9 ماه با دامنه 48 - 6 ماه بود. این زمان در زنان 16.4±10.3 ماه و در مردان 19.9±13.9 ماه بود و اختلاف آماری معنی داری نداشتند. تمام 5 بیمار عمل شده به روش نورولیز در زمان 3.8±3.4 ماه (دامنه سه هفته تا نه ماه) پس از عمل دچار عود بیماری شدند. تنها بیمار زن گروه نورولیز پس از 9 ماه علایم عود بیماری را نشان داد و میانگین و انحراف معیار زمان عود بیماری در مردان (4 نفر) 2.75±2.4 ماه بود. هیچ بیماری از گروه جراحی به روش نورکتومی در مدت پیگیری، نشانه های بالینی عود بیماری را نشان نداد. همچنین احتمال موفقیت عمل نورولیز 3 درصد و احتمال عدم موفقیت عمل نورکتومی 0.2 درصد تعیین گردید.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در قطع عصب پوستی خارجی ران بزرگسالان برای درمان مرالژی پارستتیکا مقاوم به درمان دارویی، طی پیگیری 18 ماهه در مقایسه با نورولیز به عنوان روش درمانی مناسب پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: نمایه گلیسمی به عنوان شاخص اندازه گیری میزان و بار گلیسمی به عنوان شاخص اندازه گیری کیفیت کربوهیدرات دریافتی است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط نمایه و بار گلیسمی با عوامل خطر بیماری های قلبی عروقی در بزرگسالان تهرانی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی روی 2284 فرد (1327 مرد و 957 زن) با سنین 84 - 19 سال ساکن در منطقه 13 تهران طی سال های 87 - 1384 انجام شد. نمایه گلیسمی و بار گلیسمی با استفاده از پرسشنامه بسامد خوراک تعیین شد. عوامل خطر بیماری های قلبی عروقی شامل شاخص های تن سنجی، فشارخون، قندخون ناشتا (میلی گرم در دسی لیتر)، گلوکز 2 ساعته (تست تحمل گلوکز)، کلسترول تام (میلی گرم در دسی لیتر)، تری گلیسرید سرم (میلی گرم در دسی لیتر)،HDL-C  سرم (میلی گرم در دسی لیتر)، و LDL-C سرم (میلی گرم در دسی لیتر) بود. نمایه توده بدن بیشتر یا مساوی 30 چاق در نظر گرفته شد. میانگین دریافت های غذایی به صورت تعدیل شده برای انرژی، جنس و سن در سه هک های دریافت نمایه گلیسمی و بار گلیسمی با استفاده از آزمون general linear model analysis of covariance محاسبه شد داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-15 و آزمون های one - way analysis of variance، کای اسکوئر، Partial correlation و linear regression تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین دریافت نمایه گلیسمی 68.3±13.5 و بار گلیسمی 244.8±97.6 بود. نمایه گلیسمی و بار گلیسمی رابطه معکوس با دریافت غلات کامل و رابطه مستقیم با دریافت غلات تصفیه شده، میوه ها، لبنیات و قندهای ساده داشت. پس از تعدیل شیوه زندگی و عوامل تغذیه ای، نمایه گلیسمی رابطه مستقیمی با غلظت تری گلیسرید سرم و HDL-C در افراد چاق داشت و بار گلیسمی ارتباط مستقیمی با گلوکز ناشتای خون و گلوکز 2 ساعته در بین افراد غیرچاق داشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که نمایه گلیسمی در افراد چاق ارتباط معنی داری با افزایش غلظت تری گلیسرید سرم و کاهش غلظت HDL-C سرم دارد. بار گلیسمی در افراد غیرچاق ارتباط معنی داری با کاهش گلوکز ناشتای خون و گلوکز خون 2 ساعته داشت.

زمینه و هدف: ضایعات رنگدانه ای و خال های سطحی پوست صورت مشکلات زیادی را از نظر زیبایی و درمانی ایجاد می کنند. این مطالعه به منظور تعیین اثر سرمادرمانی بر لنتیگو و خال سطحی صورت انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی روی 100 بیمار مبتلا به لنتیگو و خال سطحی صورت با اندازه حداکثر 2 میلی متر که به درمانگاه پوست بیمارستان امام رضا (ع) مراجعه نمودند؛ طی سال های 85 - 1384 انجام شد. پس از عکسبرداری ضایعه توسط USB microscope M2 (Scalar) تیپ پوستی بیمار تعیین شد. سپس هر ضایعه با نیتروژن مایع به وسیله اپلیکاتور پنبه ای به مدت 2 ثانیه درمان شد. درمان بیماران در طی سه بار مراجعه به فواصل یک ماه پیگیری و ارزیابی شد. نتایج درمان در چهار گروه تشدید پیگمانتاسیون، بدون پاسخ، پاسخ نسبی و پاسخ کامل طبقه بندی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-11.5 و آزمون ناپارامتری ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در مجموع 298 ضایعه در 96 بیمار زن و 4 بیمار مرد مورد درمان قرار گرفت. متوسط سن بیماران 30±11.7 سال بود. بر اساس معیار فیتزپاتریک 15 بیمار تیپ پوستی 2، 50 بیمار تیپ پوستی 3 و 35 بیمار تیپ پوستی 4 داشتند. سه ماه پس از درمان بهبودی کامل در 6 درصد، بهبودی نسبی در 58 درصد، عدم پاسخ به درمان در 31 درصد و افزایش رنگدانه در 5 درصد از بیماران دیده شد. پاسخ درمانی در تیپ پوستی 2 نسبت به تیپ های 3 و 4 از نظر بالینی بهتر ارزیابی گردید؛ ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین بین پاسخ به درمان و سن بیماران اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سرمادرمانی با استفاده از نیتروژن مایع به عنوان یک روش ساده، ارزان و بی خطر در درمان ضایعات پیگمانته سطحی در 64 درصد موارد با پاسخ کامل و یا نسبی همراه است.

زمینه و هدف: فشار ورید مرکزی (central venous pressure: CVP) یکی از پایش های ضروری طی عمل جراحی پیوند عروق کرونر است. گذاشتن کاتتر ورید محیطی و اندازه گیری فشار آن (peripheral venous pressure: PVP) به نسبت کاتتر ورید مرکزی راحت تر، کم عارضه تر و کم هزینه تر است. این مطالعه به منظور مقایسه فشار ورید مرکزی با فشار ورید محیطی جلوی آرنج در جراحی پیوند عروق کرونر قلب در سه مرحله زمانی قبل از پمپ، روی پمپ و بعد از پمپ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 84 بیمار (58 مرد و 26 زن) با کلاس فیزیکی ASA III داوطلب پیوند عروق کرونر قلب مراجعه کننده به بیمارستان شفا کرمان طی دی ماه 1386 تا مرداد ماه 1387 انجام شد. پس از برقراری بیهوشی با فنتانیل با دوز 10 میکروگرم در کیلوگرم، دیازپام با دوز 0.2 میلی گرم در کیلوگرم، اتومیدیت با دوز 0.4 میلی گرم در کیلوگرم، آتراکوریم با دوز 0.5 میلی گرم در کیلوگرم و یا پاولن با دوز 0.1 میلی گرم در کیلوگرم برای تمام بیماران تنفس کنترله برقرار شد. نگهداری بیهوشی با سوفنتانیل (یک سی سی) و میدازولام (یک میلی گرم در 10 کیلوگرم) صورت گرفت. سپس کاتتر ورید مرکزی برای تمام بیماران گذاشته شد. وریدهای ناحیه جلوی آرنج ورید بازیلیک با کاتتر کانوله گردید. هر دو کاتتر به یک سیستم اندازه گیری متصل شدند. سپس برای هر بیمار CVP و  PVPهم زمان و به فواصل هر 20 دقیقه در سه مرحله زمانی قبل از پمپ، روی پمپ و بعد از پمپ اندازه گیری شد. میانگین مقادیر و سپس هماهنگ یا ناهماهنگ بودن تغییرات ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری STATA-10 و آزمون آماری ANOVA و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین CVP قبل از پمپ 6.8±0.9 میلی مترجیوه و میانگین 8.8±1 PVP میلی مترجیوه و ضریب همبستگی این دو متغیر 0.67 بود و اختلاف میانگین CVP و ±2 PVP میلی مترجیوه تعیین شد(P<0.05) . میانگین CVP روی پمپ 3.9±1 میلی مترجیوه و میانگین 7.6±1 PVP میلی مترجیوه و ضریب همبستگی آن ها 0.46 بود. اختلاف میانگین این دو متغیر ±3.7 میلی مترجیوه بود (P<0.05). میانگین CVP بعد از پمپ 6.5±1 میلی مترجیوه و میانگین 8.5±1 PVP میلی مترجیوه و ضریب همبستگی آنها 0.72 بود. اختلاف میانگین این دو متغیر ±2 میلی مترجیوه بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که CVP و PVP در جراحی پیوند عروق کرونر قلب حتی در شرایط روی پمپ که تغییرات همودینامیک شدیدتر است؛ با یکدیگر رابطه دارند و جهت تغییرات آن ها با یکدیگر هماهنگ است. لذا PVP می تواند به عنوان یک جایگزین مفید بالینی برای تخمین CVP به کار رود.

زمینه و هدف: شناسایی آلرژن های شایع در هر منطقه برای پیشگیری و درمان بیماری های آلرژیک ضروری است. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی عوامل قارچی در افراد مبتلا به رینیت آلرژیک در شهرکرد انجام شد.روش بررسی: این مطالعه موردی - شاهدی روی 62 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک و 62 بیمار با علل غیررینولوژی در دامنه سنی 60 - 5 سال مراجعه کننده به کلینیک آموزشی گوش، حلق و بینی بیمارستان آیت اله کاشانی شهرکرد در سال 1388 انجام شد. از بیماران نمونه های خون و ترشحات بینی گرفته شد. سپس میزان IgE نمونه های خون با روش ELISA اندازه گیری شد. اسمیر مستقیم و کشت از ترشح بینی در محیط کشت سابوره برای وجود و یا عدم وجود قارچ انجام شد. سپس خصوصیات ظاهری کلنی و نیز خصوصیات بیوشیمیایی نوع قارچ مشخص گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های کای اسکوئر و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: از مجموع 62 بیمار گروه مورد 30 نفر مرد (48.3 درصد) و 32 زن (51.7 درصد) و از مجموع 62 بیمار گروه شاهد 27 مرد (43.6 درصد) و 35 نفر زن (56.4 درصد) بودند. از گروه مورد در 15 نفر (24 درصد) و از گروه شاهد در 5 نفر (8 درصد) پس از کشت ترشحات بینی، قارچ جدا گردید (P<0.05). بیشترین قارچ جداشده از گروه مبتلا به رینیت آلرژیک 5 مورد (8 درصد) آسپرژیلوس و پس از آن 4 مورد (6.5 درصد) پنی سیلیوم بود. در اسمیر مستقیم بررسی قارچ، در 14 نفر (23 درصد) از گروه مورد (6 مرد و 8 زن) و 5 نفر (8 درصد) از گروه شاهد (2 مرد و 3 زن) عناصر قارچی دیده شد (P<0.05). بین جنس و درصد رشد قارچ نمونه های کشت داده شده در دو گروه مورد و شاهد اختلاف آماری معنی داری یافت نشد. میزان IgE در 19 نفر (31 درصد) از افراد مبتلا به رینیت آلرژیک بالاتر از 100 IU/mLit بود و این میزان در 3 نفر (4.8 درصد) از گروه شاهد مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که قارچ ها می توانند از عوامل ایجاد کننده رینیت آلرژیک باشند.

زمینه و هدف: سکته مغزی خاموش در افرادی که برای اولین بار دچار سکته مغزی می شوند؛ شایع است. برخی از مطالعات بر نقش احتمالی ضایعات خاموش در موارد سکته مغزی ایسکمیک تاکید می کنند. این مطالعه به منظور تعیین عوامل خطر سکته مغزی خاموش در مبتلایان به سکته مغزی ایسکمیک انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 203 بیمار (94 مرد و 109 زن) مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک بستری (اولین دفعه)، در بیمارستان شفا کرمان طی سال 1390 انجام شد. تشخیص بیماری با معاینه بالینی و سی تی اسکن و MRI مغزی انجام شد. برای هر بیمار پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک و عوامل خطری نظیر پرفشاری خون، دیابت، هیپرلیپیدمی، مصرف سیگار، بیماری های ایسکمیک و غیرایسکمیک قلبی و نیز وجود سکته مغزی خاموش تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون رگرسیون لجستیک تک متغیره و چندمتغیره مدل رو به جلو تجزیه تحلیل شدند.یافته ها: میانگین سنی بیماران 62.56±17.35 سال با دامنه سنی 22 - 99 سال بود. 66 بیمار (32.5 درصد) سابقه پرفشاری خون، 26 بیمار (12.8 درصد) سابقه هیپرلیپدمی، 40 بیمار (19.7 درصد) سابقه بیماری دیابت، 27 بیمار (13.3 درصد) سابقه ایسکمی قلبی و 16 بیمار (7.9 درصد) سابقه بیماری قلبی داشتند. همچنین 16 بیمار (7.9 درصد) سیگاری بودند و 31 بیمار (15.3 درصد) سکته مغزی خاموش داشتند. احتمال ابتلا به سکته مغزی خاموش در بیماران مبتلا به هیپرلیپدمی 3.7 برابر افرادی بدون عارضه هیپرلیپدمی بود (P<0.05)، (95%CI: 1.556 - 12.780). بین سکته مغزی خاموش و عوامل خطرساز سکته مغزی رابطه آماری معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که سکته مغزی خاموش در 15.3 درصد از بیماران مبتلا به سکته ایسکمیک مغزی وجود دارد. کنترل هیپرلیپیدمی می تواند نقش موثری در پیشگیری از بروز سکته مغزی خاموش داشته باشد.

زمینه و هدف: فلزات سنگین از طریق فعالیت های صنعتی به محیط زیست وارد می گردند و باعث آلودگی اکوسیستم های طبیعی می شوند. شناسایی باکتری های مقاوم به فلزات سنگین نقش مهمی در رابطه با آلودگی محیط و در نهایت پاکسازی آن ایفا می نماید. این مطالعه به منظور تعیین مقاومت باکتری های جداشده از فاضلاب شهری و پساب کارگاه مسگری شاهین شهر اصفهان به آنتی بیوتیک ها و فلزات سنگین سرب، مس، کادمیم و نیکل انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی آزمایشگاهی روی نمونه های پساب تصفیه خانه فاضلاب شاهین شهر اصفهان و کارگاه مسگری در آزمایشگاه بیوتکنولوژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان اصفهان طی سال های 91 - 1390 انجام شد. برای جداسازی باکتری های مقاوم به فلزات سرب، مس، کادمیم و نیکل رقت های متوالی از نمونه تهیه و 0.5 میلی لیتر از هر رقت روی محیط حاوی غلظت 0.5 میلی مولار از هر فلز در 3 تکرار کشت داده شد و الگوی مقاومت هر کدام از باکتری های جداشده بر اساس تعیین حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد (minimum inhibitory concentration: MIC) و مقاومت به آنتی بیوتیک های پنی سیلین، سولفامتوکسازول، افلوکساسین، نئومایسین، استرپتومایسین، سفتریاکسیون، سفرادین، ونکومایسین، آمپی سیلین، لینکومایسین، کانامایسین و کلیندامایسین تعیین گردید.یافته ها: در بین باکتری های مقاوم به فلزات جداسازی شده، بیشترین جمعیت مربوط به باکتری های مقاوم به فلز سرب بود (P<0.05). بالاترین میزان مقاومت در پساب تصفیه خانه نسبت به فلز نیکل (MIC: 24 mM) مربوط به گونه ای از کلبسیلا و کمترین میزان مقاومت مربوط به گونه ای از اسینتوباکتر (لووفی)، پروویدنسیا و برانهاملا (MIC: 2 mM) بود (P<0.05). در فاضلاب شهری بیشترین میزان مقاومت نسبت به فلز مس (MIC: 2 mM) مربوط به گونه ای از کلبسیلا (پنومونیه) مشاهده شد. حداقل میزان مقاومت نسبت به فلز مس (MIC: 1 mM) در پساب کارگاه مسگری و مربوط به گونه ای از سودوموناس بود. مقاوم ترین باکتری های جداشده (کلبسیلا، موراکسلا و اشریشیا کلی) به آنتی بیوتیک های لینکومایسین، کانامایسین، استرپتومایسین، کلیندامایسین، وانکومایسین، سفرادین و نئومایسین نیز مقاوم بودند.نتیجه گیری: افزایش فلزات سنگین در پساب مسگری و فاضلاب شهری منجر به افزایش مقاومت میکروارگانیسم ها در محیط می شود.

زمینه و هدف: پرتوگیری ناشی از پرتوهای طبیعی مانند پرتوهای کیهانی و مصنوعی از جمله رادیوگرافی، می تواند آثار مضری بر سلامت انسان و سایر موجودات زنده داشته باشد. این مطالعه به منظور سنجش توزیع نسبی آهنگ دز معادل پرتو ایکس سالن انتظار بخش رادیولوژی مراکز آموزشی - درمانی و خصوصی شهر اردبیل انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی روی بخش های رادیولوژی و سالن های انتظار چهار مرکز آموزشی - درمانی و سه مرکز تخصصی رادیولوژی - سونوگرافی شهر اردبیل در سال 1390 انجام شد. نمونه های انتخابی از نوع تصادفی بود. داده ها بر حسب آهنگ دز معادل توسط سروی متراطاقک یونیزان دیجیتال، مدل 451 شرکت فلوک ساخت کشور هلند به دست آمد. دامنه ثبت دز معادل پرتو برای این مدل اطاقک یونیزان در محدوده 500 - 0.5 میکروسیورت بر ساعت بود. صحت کار این دزیمتر بین 0.1 و 100 درصد از مقیاس نشان داده شده توسط دستگاه و دقت کار این دزیمتر 0.1 میکروسیورت بر ساعت بود. دزیمتری در نقاط مختلف سالن انتظار مراکز پرتونگاری با در نظر گرفتن متغیرهایی از جمله نوع رادیوگرافی، شرایط تابش، تعداد اکسپوز و مدت زمان انتظار برای انجام رادیوگرافی انجام شد. بر اساس میانگین مقادیر ثبت شده از مجموع نقاط مورد مطالعه، آهنگ دز معادل پرتو محاسبه گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-18 و آزمون Chi-Square تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: کمترین مقدار آهنگ دز به یک مرکز تخصصی رادیولوژی - سونوگرافی با مقدار 0.2 میکروسیورت بر ساعت و برای هر رادیوگرافی 0.00275±0.0004 میکروسیورت بر ساعت تعلق داشت. بیشترین مقدار آهنگ دز در سالن انتظار یکی از مراکز خصوصی رادیولوژی - سونوگرافی با مقدار 0.4 میکروسیورت بر ساعت و برای هر رادیوگرافی 0.016±0.0006 میکروسیورت بر ساعت تعیین شد. در مجموع از هفت مرکز مورد مطالعه دو مرکز آموزشی - درمانی با میانگین دز معادل 0.25 میکروسیورت بر ساعت در حد طبیعی(P<0.001)  و دو مرکز آموزشی درمانی دیگر همراه با سه مرکز خصوصی میانگین دز معادل بالاتر از 0.3 میکروسیورت بر ساعت ارزیابی شدند (P<0.0001).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که افزایش آهنگ دز بالاتر از 0.3 میکروسیورت بر ساعت می تواند با حفاظ گذاری متناسب بخش ها و طول عمر کاری دستگاه های بخش رادیولوژی مرتبط باشد.

زمینه و هدف: مطالعات زیادی برای دستیابی به عوامل موثر در کاهش عوارض ناشی از ایسکمی در مبتلایان به سکته مغزی صورت گرفته است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط سطح سرمی منیزیم توتال بدو ورود با پیامد بالینی بیماران مبتلا به سکته مغزی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - مقطعی روی 316 بیمار (170 مرد و 146 زن) مبتلا به سکته مغزی بستری در بخش اورژانس بیمارستان امام حسین (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران از فروردین 1389 لغایت خرداد 1390 انجام شد. بیماران از نظر اطلاعات دموگرافیک، وجود بیماری زمینه ای، داروهای مصرفی، سطح منیزیم توتال بدو ورود و پیامدهای بالینی سه ماهه اول و سه ماهه دوم مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-18 و آزمون های کای اسکوئر، فیشر و پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: متوسط سن بیماران 65±15.8 سال با دامنه سنی 102 - 14 سال بود. ضعف اندام (69.9 درصد) شایع ترین شکایت بالینی و همی پارزی (63.6 درصد) شایع ترین علامت در بدو مراجعه بیماران بود. شایع ترین یافته در پیگیری سه ماهه مرگ (16.8 درصد) و در پیگیری سه ماهه دوم سکته مجدد (2.5 درصد) بود. بین سطح سرمی منیزیم توتال و پیامد سه ماهه اول و سه ماهه دوم در برش های (cut-point) مختلف منیزیم ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. همچنین بین سطح سرمی منیزیم توتال و سن، جنس و بیماری های همراه ارتباط آماری معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که اگر سطح سرمی منیزیم توتال در محدوده طبیعی و یا هیپومنیزیمی علامتدار باشد؛ اثری روی پیامد سه ماهه اول و سه ماهه دوم بیماران ندارد.

زمینه و هدف: وجود یک سیستم تریاژ کارآمد از نیازهای اساسی بخش اورژانس در راستای افزایش بهره وری و کاهش عوارض ناشی از تاخیر در دسترسی به موقع خدمات است. این مطالعه به منظور ارزیابی دقت نسخه فارسی سیستم پنج سطحی (ESI) (emergency severity index) در تریاژ مراجعین به بخش اورژانس بیمارستان امام حسین (ع) انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تریاژ پنج سطحی برای تمامی مراجعین (613 مرد و 437 زن) بخش اورژانس بیمارستان امام حسین (ع) تهران از فروردین ماه لغایت تیر ماه سال 1390 انجام شد. داده ها توسط یک پرسشنامه و به طور مجزا توسط یک پرستار و یک متخصص اورژانس ثبت شد و سپس مورد مقایسه قرار گرفت. برای تعیین میزان توافق بین مشاهده کنندگان (inter-rater agreement) تریاژ انجام شده توسط متخصص اورژانس و پرستار، ضریب کاپا مورد قیاس قرار گرفت و برای تعیین روایی، حساسیت و ویژگی تریاژ پنج سطحی از نرم افزار STATA-11.0، آزمون های Chi-Square و Fisher و رسم جدول roctab استفاده شد و با پیامد بیماران مقایسه گردید.یافته ها: کاپای محاسبه شده برای تعیین میزان توافق بین مشاهده کنندگان بین تریاژ پرستار و پزشک برابر (95%CI: 0.79 - 0.83) 0.81 تعیین شد. حساسیت و ویژگی تریاژ به ترتیب برای سطح یک 100 درصد و 99.8 درصد، سطح دو 53.2 درصد و 97.5 درصد، سطح سه 90.7 درصد و 93.7 درصد، سطح چهار 67.1 درصد و 98.3 درصد و سطح پنج 98 درصد و 94 درصد تعیین شد. همچنین همپوشانی بالایی بین سطح تریاژ و پیامد بیماران مشاهده گردید (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که سیستم تریاژ پنج سطحی از دقت و صحت بالایی در تریاژ و همچنین تخمین پیامد بیماران برخوردار است و می تواند به عنوان یک سیستم کارآمد در تریاژ بیمارستانی مورد استفاده قرار گیرد.