مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1394 | دوره:17 | شماره:2 (پی در پی 54) |تعداد مقالات:23

رادیکال های آزاد مولکول های بی ثباتی هستند که در واکنش با سایر مولکول ها منجر به ایجاد صدمات و بیماری های مختلفی می گردند. با این حال برای جلوگیری از فرایندهای فوق، آنتی اکسیدان ها در هر دو شکل آنزیمی و غیرآنزیمی به شکل های مختلف وارد واکنش می شوند. لیکن هر نوعی از رادیکال های آزاد و نیز آنزیم های آنتی اکسیدان با مکانیسم های مختلفی فعالیت داشته و عواملی همچون سن، جنسیت و فعالیت ورزشی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. به طوری که بین زنان مردان، افراد جوان و پیر و نیز بین افراد فعال از نظر آمادگی جسمانی و افرادی فاقد تمرینات جسمانی شاهد پاسخ های مختلفی از فشار اکسایشی و سازگاری ها هستیم. مقاله مروری حاضر به بررسی اثرات فشار اکسایشی و سازگاری های ناشی از فعالیت ورزشی می پردازد.

زمینه و هدف: الگوی ضربان قلب جنین یکی از مهم ترین معیارهای مورد ارزیابی در آزمون بدون استرس است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر دو روش کاهنده اضطراب، آموزش تن آرامی و مهارت های دلبستگی بر فراوانی افت تک گیر و تغییرپذیری ضربان به ضربان قلب جنین انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 126 زن نخست باردار به روش تصادفی در سه گروه 42 نفری کنترل، تن آرامی و دلبستگی قرار گرفتند. پس از 4 هفته مداخله آزمون بدون استرس، دو مرتبه، 30 دقیقه قبل از شروع کلاس و 30 دقیقه پس از پایان کلاس انجام و آزمون کرانلی نیز انجام شد. در گروه کنترل آزمون بدون استرس یک مرتبه در هفته چهارم انجام گردید.یافته ها: فراوانی افت اسپورادیک ضربان قلب جنین در گروه های آموزش دلبستگی، تن آرامی و کنترل قبل از مداخله به ترتیب 23.8 درصد، 19 درصد و 21.4 درصد بود. پس از انجام مداخلات در گروه آموزش دلبستگی مادر و جنین، فراوانی افت تک گیر (11.9 درصد) گزارش شد. کاهش تعداد افت ضربان قلب جنین پس از مداخلات دلبستگی از لحاظ آماری معنی دار نبود. پس از انجام مداخلات تن آرامی 95.2 درصد (40 مورد) بدون افت ضربان قلب جنین و 4.8 درصد (2 مورد) دچار افت شدند (P<0.05).نتیجه گیری: کاهش فراوانی افت تک گیر ضربان قلب جنین و افزایش تغییرپذیری ضربان به ضربان قلب جنین در هر دو گروه مداخله مشاهده شد و در مداخله آموزش تن آرامی ارتباط معنی دار بود.

زمینه و هدف: حل مشکلات روان شناختی کودکان و نوجوانان نه تنها جنبه درمانی دارد؛ بلکه نوعی پیشگیری محسوب می شود. عمده ترین اختلالات دوران کودکی که باعث مراجعه به متخصصین بهداشت روانی می شود؛ از نوع اختلالات رفتاری بوده و شایع ترین آن اختلال سلوک است. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی آموزش والدین بر کاهش علایم اختلال سلوک و بهبود سبک های فرزندپروری والدین نوجوانان 16-14 ساله انجام شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 32 نوجوان به همراه والدین پس از تشخیص علایم اختلال سلوک به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. از پرسشنامه علایم مرضی (CSI-4) و پرسشنامه شیوه های فرزندپروری Robinson در مراحل پیش آزمون و پس آزمون و برنامه مداخله فرزندپروری نوجوانان (ساندرز، 2006) به عنوان بسته آموزشی استفاده شد.یافته ها: علایم سلوک در پس آزمون پس از تعدیل با نمرات پیش آزمون کاهش آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). همچنین در سبک اقتدارمنش فرزندپروری والدین افزایش آماری معنی دار و در سبک سهل گیرانه و استبدادی کاهش آماری معنی داری در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: آموزش فرزندپروری علاوه بر بهبود روابط عاطفی میان والدین و فرزندان به عنوان یک مداخله موثر در درمان اختلالات رفتاری کودکان و نوجوانان مطرح است.

زمینه و هدف: بیماری دیابت در روند خود به نفروپاتی ختم می شود که از علایم آن تغییرات بافت کلیه است. این مطالعه به منظور تعیین اثر دانه گیاه جو بر تغییرات بافتی کلیه جنین های حاصل از بارداری موش های صحرایی دیابتی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 60 سر موش صحرایی ماده بالغ از نژاد ویستار به طور تصادفی در چهار گروه 15 تایی تقسیم شدند. گروه اول (کنترل) غذای معمولی و گروه دوم دانه گیاه جو (روزانه 10 گرم به ازای هر موش) مصرف نمودند. گروه های سوم و چهارم دیابتی شده با استرپتوزوتوسین (45 mg/kg) به ترتیب غذای معمولی و دانه گیاه جو مصرف نمودند. در روز 21 بارداری، جنین ها از شاخ های رحمی خارج و طول سری-دمی و وزن آنان اندازه گیری شد. پس از پردازش بافتی، رنگ آمیزی H&E انجام و بافت کلیه جنین ها از نظر هیستوپاتولوژیکی بررسی شد.یافته ها: تغییرات ایجاد شده در اثر القای دیابت بر بافت کلیه جنین ها شامل پرخونی مویرگ های بافت بینابینی، ضخیم شدن دیواره کپسول بومن، دژنره شدن بافت پوششی لوله های پیچیده دور و نزدیک، شکل گیری ناقص گلومرول ها و التهاب، با مصرف جو تا حد زیادی کاهش یافته بود. طول سری - دمی جنین های گروه تجربی سوم نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05) و تیمار جو در گروه دیابتی چهارم، اثری بر رفع آن نداشت. وزن جنین های گروه های دیابتی سوم و چهارم نسبت به گروه های اول و دوم به طورغیرمعنی داری بیشتر بود. مصرف جو تا حدودی سبب تعدیل وزن جنین ها شد؛ ولی در مقایسه با گروه کنترل این کاهش وزن معنی دار نبود.نتیجه گیری: مصرف دانه گیاه جو در کاهش تغییرات تکوینی بافت کلیه جنین های موش صحرایی دیابتی شده مفید است.

زمینه و هدف: هیپرلیپیدمی و دیس لیپیدمی یکی از عوامل خطرهای شایع همراه با دیابت است و کاهش سطح آن در بیماران دیابتی با استفاده از گیاهان دارویی از اهمیت زیادی برخوردار است. این مطالعه به منطور تعیین اثر گیاه مریم گلی بر سطح گلوکز، لیپیدهای سرم و سطح بافتی مالون دی آلدئید موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با گیاه، دیابتی و دیابتی تحت تیمار با گیاه تقسیم شدند. برای القای دیابت به موش ها، از داروی استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز و داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم حل شده در محلول سالین نرمال سرد استفاده شد. مریم گلی با غذای گروه های تحت تیمار مخلوط شد. سطح گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول توتال، LDL و HDL سرم روز اول و در هفته های سوم و ششم اندازه گیری شد. در پایان کار میزان مالون دی آلدئید و پروتئین در هموژنه بافت کبد اندازه گیری گردید.یافته ها: در هفته ششم میزان گلوکز سرم در دو گروه دیابتی و دیابتی تحت تیمار با مریم گلی به طور معنی داری بیش از نتایج روز اول بود (P<0.05) و تیمار گروه دیابتی با مریم گلی، کاهش معنی داری در سطح گلوکز سرم در مقایسه با گروه دیابتی به وجود نیاورد. میزان تفاوت تری گلیسیرید سرم گروه های دیابتی و دیابتی تحت تیمار با مریم گلی از نظر آماری معنی دار و سطح آن در گروه دیابتی تیمار شده پایین تر بود (P<0.05). مقادیر کلسترول توتال، HDL، LDL، مالون دی آلدئید در موش های دیابتی تیمار شده با مریم گلی تغییر آماری معنی داری با گروه دیابتی نشان نداد.نتیجه گیری: تجویز دراز مدت گیاه مریم گلی به موش های دیابتی فقط موجب کاهش معنی دار تری گلیسیرید سرم گردید و بر سایر چربی ها و گلوکز سرم و بر پراکسیداسیون لیپیدی در بافت کبد اثری ندارد.

زمینه و هدف: مواجهه با محرک های استرس آور موجب ایجاد گستره متنوعی از پاسخ های سازگارانه و تغییراتی در اثرات دارویی اوپیوییدها می شود. مسیرهای عصبی مشترکی توسط مرفین و استرس فعال می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر استرس بی حرکتی مزمن و استرس حاد غرقه سازی در آب بر شدت نشانگان ترک مرفین به دنبال تزریق نالوکسان در موش های وابسته به مرفین انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به چهار گروه هشت تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل بدون استرس مزمن بی حرکتی وابسته به مرفین (گروه اول، کنترل)، وابسته به مرفین با استرس مزمن بی حرکتی روزانه (گروه دوم)، وابسته به مرفین با استرس حاد غرقه سازی در آب (گروه سوم) و وابسته به مرفین با استرس مزمن بی حرکتی روزانه به همراه استرس حاد غرقه سازی در آب (گروه چهارم) بودند. حیوانات در یک دوره 10 روزه (دو بار در روز به فاصله 12 ساعت به میزان (10mg/kg) همزمان با یا بدون استرس بی حرکتی روزانه (یک ساعت در روز) وابسته به مرفین شدند. نشانه های قطع مرفین در روز 11 دو ساعت بعد از آخرین تزریق مرفین به دنبال تزریق داخل صفاقی نالوکسان (2mg/kg) مورد ارزیابی قرار گرفت. استرس غرقه سازی در آب در گروه های سوم و چهارم قبل از تزریق نالوکسان انجام شد.یافته ها: نشانه های کلی قطع مرفین در گروه استرس بی حرکتی مزمن و گروه استرس بی حرکتی مزمن + استرس حاد غرقه سازی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری پایین تر بود (P<0.05). نشانه های درجه بندی شده شامل تعداد انقباضات شکمی و پرش در گروه های استرس بی حرکتی مزمن و استرس بی حرکتی مزمن+استرس حاد غرقه سازی در آب در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت (P<0.05). نشانه های چک شده شامل لیسیدن آلت تناسلی به میزان 25 درصد در گروه استرس بی حرکتی در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: استرس بی حرکتی مزمن با یا بدون استرس حاد غرقه سازی در آب شدت نشانه های وابستگی در مرفین را کاهش می دهد. بنابراین استرس بی حرکتی می تواند به عنوان یک روش در بهبود برخی نشانه های رفتاری به دنبال قطع مرفین به کار گرفته شود.

زمینه و هدف: هورمون های تیروئیدی دارای نقش کلیدی در تنظیم متابولیسم و کارکرد تقریبا همه بافت های بدن هستند. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر عصاره هیدروالکلی گیاه خرفه بر سطح سرمی هورمون های تیروئیدی موش های صحرایی دارای هیپرکلسترلمیا انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 60 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار طی مدت 21 روز انجام شد. موش ها به شش گروه ده تایی شامل کنترل بکر با رژیم غذایی عادی، کنترل مثبت با رژیم غذای چرب، تجربی دریافت کننده رژیم غذای چرب همراه با عصاره الکلی گیاه خرفه با دوز حداکثری 800mg/kg، متوسط 400mg/kg و حداقلی 200mg/kg به صورت تزریق داخل صفاقی و آتورواستاتین به میزان 10mg/kg به صورت گاواژ تقسیم بندی شدند. بعد از پایان دوره، مقادیر هورمون های تری یدوتیرونین (T3)، تیروکسین (T4)، هورمون محرک آزاد کننده تیروئیدی (TSH) و کلسترول سرم اندازه گیری شد.یافته ها: در گروه های تجربی دریافت کننده عصاره گیاه خرفه و آتورواستاتین غلظت هورمون های تیروئیدی افزایش و میزان TSH کاهش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P<0.05). غلظت سرمی کلسترول در گروه های دریافت کننده عصاره و نیز در گروه دریافت کننده آتورواستاتین نسبت به گروه کنترل مثبت کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: عصاره گیاه خرفه احتمالا با افزایش و ترشح هورمون های تیروئیدی در کاهش میزان کلسترول و TSH عمل می نماید.

زمینه و هدف: مکانیسم های مولکولی ارتباط بین ظرفیت هوازی و سطوح گلوکز خون به طور کامل مشخص نیست. این مطالعه به منظور تعیین اثر 12 هفته فعالیت ورزشی بر تغییرات ظرفیت هوازی و گلوکز خون مردان چاق انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی 32 مرد چاق بزرگسال به صورت غیرتصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. شاخص های آنتروپومتریکی، غلظت گلوکز سرم، انسولین ناشتا، ضربان قلب در وضعیت استراحت و ظرفیت هوازی به عنوان مشخصه های آمادگی قلبی- عروقی در شرایط قبل و بعد از 12 هفته تمرین ورزشی هوازی و بی تمرینی به ترتیب در گروه های کنترل و مداخله اندازه گیری شد. از مقادیر انسولین و گلوکز ناشتا برای محاسبه عملکرد سلول های بتا استفاده گردید.یافته ها: برنامه تمرینات هوازی طولانی مدت سبب کاهش آماری معنی دار گلوکز ناشتا (112±10 در مقابل 85±11 میلی گرم بر دسی لیتر) و شاخص های آنتروپومتریکی و افزایش ظرفیت هوازی (26.12±4.11 در مقابل 32±4.41 میلی لیتر در دقیقه به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن) و عملکرد سلول های بتا (83±23 در مقابل 181±35) در گروه مداخله منجر شد (P<0.05). ارتباط آماری معنی داری بین تغییرات در ظرفیت هوازی با تغییرات عملکرد سلول های بتا و گلوکز خون مشاهده شد (P<0.05) و ارتباط بین آنها مستقل از تغییرات در شاخص توده بدن بود. تغییرات در سطح انسولین سرم در پاسخ به برنامه تمرینی معنی دار نبود. برنامه تمرینی همچنین به کاهش معنی دار نمایه توده بدنی منجر شد (P<0.05).نتیجه گیری: افزایش ظرفیت هوازی یا آمادگی قلبی - عروقی به واسطه فعالیت ورزشی به بهبود سطح گلوکز ناشتای خون در افراد چاق در اثر کاهش توده بدن منجر می شود.

زمینه و هدف: زانوی پرانتزی عامل خطری برای بروز آرتروز شناخته شده است و درک متغیرهای بیومکانیکی در حرکت فرود افراد دارای زانوی پرانتزی در پیشگیری از بروز آرتروز در این افراد مفید است. این مطالعه به منظور مقایسه حداکثر نیروهای عمودی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری در حرکت فرود تک پا از ارتفاعات مختلف در مردان با و بدون زانوی پرانتزی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 20 دانشجوی مرد با زانوی پرانتزی و 20 دانشجوی مرد بدون زانوی پرانتزی انجام شد. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس و گونیامتر اندازه گیری شد. آزمودنی ها حرکت فرود تک پا را از سه ارتفاع 20، 40 و 60 سانتی متری روی صفحه نیرو انجام دادند.یافته ها: تفاوت حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پاشنه پا و میزان بار بین دو گروه معنی دار بود (P<0.05)؛ اما در میزان حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین به هنگام برخورد پنجه پا بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تغییرات زاویه مفصل زانو در صفحه فرونتال بر نرخ بارگذاری اثرگذار است. احتمالا افزایش خطر آسیب دیدگی و ابتلا به آرتروز در افراد با زانوی پرانتزی، افزایش نیروهای عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری بالا است.

زمینه و هدف: سکته مغزی کاردیوآمبولیک یک پنجم علل سکته مغزی ایسکمیک را تشکیل می دهد و شایع ترین علت زمینه ساز آن فیبریلاسیون دهلیزی است. مصرف آنتی گواگولان خوراکی (وارفارین) یک راه موثر در جلوگیری از سکته های ایسکمیک است؛ اما عوارض خونریزی دهنده آن نیز شایع است. این مطالعه به منظور ارزشیابی معیار هاسبلد (HASBLED) در پیش بینی خونریزی مبتلایان به ایسکمی مغزی و فیبریلاسیون دهلیزی تحت درمان با وارفارین انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه کوهورت آینده نگر 112 بیمار با فیبریلاسیون دهلیزی غیردریچه ای تحت درمان با وارفارین برای پیشگیری از حوادث کاردیوآمبولیک به مدت یک سال از نظر عوارض خونریزی دهنده ماژور و مینور مورد پیگیری قرار گرفتند تا ارزش پیش بینی کنندگی معیار هاسبلد ارزیابی شود. عوارض خونریزی دهنده ماژور شامل خونریزی های اینتراکرانیال، خونریزی منجر به بستری شدن، افت هموگلوبین بیش از 2 گرم بر دسی لیتر و یا نیازمند به ترانسفوزیون بود. معیار هاسبلد به صورت پرفشاری خون، اختلال تست های کبدی و کلیوی، سابقه سکته مغزی، سابقه خونریزی، نوسانات زیاد تست های انعقادی، سن بیش از 65 سال، مصرف داروهای ضدپلاکتی، مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی و مصرف الکل تعریف شد و به هر متغیر در صورت وجود، نمره یک تعلق گرفت.یافته ها: در پیگیری یک ساله بیماران، 10 بیمار (9.1 درصد) دچار خونریزی ماژور و 28 بیمار (25 درصد) دچار خونریزی مینور شدند. خطر خونریزی ماژور با سابقه خونریزی مینور با نمره هاسبلد ارتباط آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). خطر خونریزی مینور با سابقه مسمومیت با وارفارین و نوسانات زیاد تست های انعقادی ارتباط آماری معنی داری داشت (P<0.05). نمره هاسبلد 3 و بالاتر با احتمال خونریزی ماژور و مینور در آینده مرتبط بود.نتیجه گیری: در صورت وجود نمره معیار هاسبلد 3 و بالاتر، شروع آنتی کواگولان خوراکی (وارفارین) با احتیاط بیشتری تجویز شود.

زمینه و هدف: کم وزنی بدو تولد به عنوان عامل خطر بسیاری از اختلالات و ناتوانی ها در سلامت افراد از جمله انواع اختلالات روانپزشکی در کودکان در نظر گرفته می شود. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین کم وزنی بدو تولد (LBW) و اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) کودکان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه همگروهی تاریخی روی 114 کودک در مقطع دبستان با سابقه کم وزنی بدو تولد و 112 کودک با وزن طبیعی بدو تولد در شهرستان یزد انجام شد. دو گروه از نظر اختلال نقص توجه / بیش فعالی براساس معیارهای DSM-IV مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: 22.8 درصد از گروه کم وزن در بدو تولد و 12.5 درصد از گروه با وزن طبیعی بدو تولد دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی بودند (P<0.05). میانگین تعداد اعضای خانواده کودکان دارای 4.7±0.6 ADHD و کودکان سالم 4.2±0.8 بود (P<0.05). نسبت شانس ابتلا به ADHD در داشتن بیش از یک خواهر یا برادر 3.1 برابر (P<0.001، CI:1.2-7.9 95%) و نیز وجود سابقه فامیلی 5.7 برابر (P<0.001، CI:2.6-12.4 95%) تعیین گردید.نتیجه گیری: ابتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی کودکان دارای سابقه کم وزنی بدو تولد بیشتر از کودکان با سابقه وزن طبیعی بدو تولد تعیین شد.

زمینه و هدف: ژن اینترلوکین(IL-18) 18  که بر روی کروموزوم 11 قرار دارد؛ به عنوان یکی از عوامل خطر بیماری های آلرژیک شناخته شده است. این ژن عضو خانواده اینترلوکین 1 بوده که به عنوان یک عامل القاکننده ترشح اینترفورن گاما (IFN-g) نیز شناخته می شود. همچنین IL-18 به وسیله تولید IgE توسط القای سنتز IL-4 و IL-13 در ماست سل ها، بازوفیل ها و ائوزینوفیل ها سبب بروز واکنش های وابسته به سلول های T کمکی نوع II (Th2 responses) و در نتیجه بروز واکنش های آلرژیک می گردد. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط پلی مورفیسم -137G/C در پروموتر ژن اینترلوکین 18 با بیماری رینیت آلرژیک انجام شد.روش بررسی: این مطالعه موردی-شاهدی روی 293 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک و 218 فرد سالم در استان چهار محال و بختیاری انجام شد. پس از استخراج DNA ژنومی نمونه های خون، اختلاف فراوانی پلی مورفیسم ژن اینترلوکین 18 در ناحیه -137G/C به روش RCR–RFLP انجام گردید.یافته ها: فراوانی ژنوتیپ های GG، GC و CC در گروه مورد به ترتیب 64.2، 32.1 و 3.7 و در گروه شاهد به ترتیب 60.1، 35.5 و 4.4 تعیین شد که اختلاف آماری معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: پلی مورفیسم -137G/C پروموتر ژن اینترلوکین 18 در بروز بیماری رینیت آلرژیک موثر نبود.

زمینه و هدف: علی رغم پیشرفت های حاصله در شناخت فیزیولوژی تولیدمثل انسان؛ دلایل اصلی ناباروری مردان در 50 درصد موارد ناشناخته باقی مانده که به آن ناباروری ایدیوپاتیک اطلاق می گردد و در حدود 7-5 درصد از جمعیت مردان را تحت تاثیر قرار می دهد. محصول ژن ApE1 (apurinic/apyrimidinic endonuclease) یک پروتئین چند عملکردی است که در مسیر ترمیم با برداشت باز (BER) نقش مهمی دارد. پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی T>G در اگزون شماره 5 منجر به جانشینی Asp>Glu در کدون 148 (Asp148Glu) می گردد. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط پلی مورفیسم Asp148Glu ژن ApE1 و ناباروری ایدیوپاتیک در مردان انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مورد- شاهدی نمونه های خون 90 مرد مبتلا به ناباروری ایدیوپاتیک و 90 مرد سالم جمع آوری و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی طراحی شده، با روش PCR Allele-Specific (AS-PCR) مورد بررسی قرار گرفتند و ارتباط بین فراوانی ژنوتیپی و اللی در گروه های مورد و شاهد تعیین گردید.یافته ها: بین پلی مورفیسم کدون 148 ژن ApE1 و ناباروری ایدیوپاتیک مردان در گروه های مورد مطالعه ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج حاکی از عدم ارتباط بین پلی مورفیسم Asp148Glu با ناباروری ایدیوپاتیک مردان بود.

زمینه و هدف: سویه های اشریشیاکلی یوروپاتوژنیک (UPEC) بیشترین عامل ایجاد کننده عفونت های دستگاه ادراری هستند. این سویه ها به دلیل داشتن عوامل ویرولانس خاصی از جمله fimH، iucD، iroN و hlyA توانایی ایجاد بیماری در مجاری ادراری را دارند. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی ژن های کدکننده عوامل ویرولانس و ارتباط آنها با گروه فیلوژنتیکی در اشریشیاکلی جدا شده از بیماران مبتلا به عفونت ادراری انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 100 ایزوله اشریشیاکلی جدا شده از بیماران مبتلا به عفونت ادراری انجام شد. پس از استخراج DNA از نمونه ها به روش جوشاندن، حضور ژن های کدکننده عوامل ویریولانس به روش multiplex-PCR بررسی شد. علاوه بر آن تعیین گروه های فیلوژنتیکی شامل A، B1، B2 و D با استفاده از حضور یا عدم حضور ژن های chuA و yjaA و قطعه TspE4.C2 به روش triple-PCR انجام گردید.یافته ها: مقادیر ژن های ویرولانس fimH، IUCD، Iron و hlyA به ترتیب 95 درصد، 69 درصد، 29 درصد و 32 درصد و مقادیر گروه های فیلوژنی A، B1، B2 و D در بین ایزوله ها به ترتیب 17 درصد، 6 درصد، 55 درصد و 22 درصد تعیین شد. بین حضور ژن های کدکننده عوامل ویریولانس و گروه فیلوژنتیک B2 ارتباط آماری معنی داری یافت شد (P<0.05).نتیجه گیری: ژن های ویرولانس در بین ایزوله های گروه B2 گسترش زیادی نسبت به سایر گروه های فیلوژنتیکی دارد.

زمینه و هدف: میرتازاپین یک داروی ضدافسردگی سروتونینی و نورواپینفرینی است که در درمان افسردگی شدید تجویز می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر ژنوتوکسیسیته و سیتوتوکسیسیته میرتازاپین با استفاده از روش های ناهنجاری های کروموزومی و شاخص میتوزی در لنفوسیت های خونی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی لنفوسیت های خون 4 فرد (2 زن و 2 مرد) در محدوده سنی 26-23 سال با تیمارهای 24 و 48 ساعته در دوزهای 10mg/ml، 25، 40 و 55 به صورت in vitro و با روش Kocaman و Topaktas انجام گردید.یافته ها: میرتازاپین موجب کاهش شاخص میتوزی در همه نمونه ها گردید؛ اما موجب افزایش معنی دار ناهنجاری های کروموزومی در تیمارهای 24 و 48 ساعته نگردید.نتیجه گیری: میرتازاپین اثرات قابل توجه ژنوتوکسیک ندارد؛ ولی دارای ویژگی سیتوتوکسیک در لنفوسیت های خونی است.

زمینه و هدف: بیماری میگرن در سراسر جهان شایع است. در سالیان اخیر کمبود ویتامین D به عنوان مشکل سلامت عمومی شناخته شده است.این مطالعه به منظور تعیین ارتباط سطح سرمی ویتامین D با بیماری میگرن انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 76 بیمار (21 نفر مذکر و 55 نفر مونث) مبتلا به میگرن در محدوده سنی 61-10 سال انجام شد. متغیرهای سن، جنس، دور کمر، شاخص توده بدنی، تعداد بیماری های مزمن و سطح تحصیلات تعدیل شد. سطح سرمی ویتامین D مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: کاهش ویتامین D در 13.2 درصد از بیماران تعیین شد. بین افزایش سطح سرمی ویتامین D با نتیجه سردرد روزانه ارتباط آماری معنی داری مشاهده گردید (P<0.05)؛ اما بین سطح سرمی ویتامین D با شدت میگرن ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: بین سطح ویتامین D با شدت بیماری میگرن ارتباطی وجود نداشت.

زمینه و هدف: عفونت دستگاه تناسلی یکی از شایع ترین علل مراجعه زنان به مراکز بهداشتی درمانی است. ولوواژنیت کاندیدیایی دومین عامل شایع واژنیت ها است. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی و هویت گونه های مولد ولوواژنیت کاندیدیایی و ارتباط آن با یافته های بالینی مرتبط انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 400 زن مراجعه کننده به درمانگاه زنان شهرستان چابهار انجام گردید. ابتلا به ولوواژنیت کاندیدیایی با روش های اسمیر مرطوب و کشت تشخیص داده شد. از محیط سابورو دکستروزآگار، کشت بر روی محیط کورن میل آگار استفاده شد و مشاهده کلنی ها در لوله زایا و تست جذب قند توسط کیت API انجام شد. همچنین یافته های بالینی شامل سوزش و خارش حین مقاربت، سوزش ادرار، ترشحات بدبو، تعداد زایمان واژینال، PH واژن، ظاهر سرویکس، قوام و رنگ ترشحات واژن در مبتلایان به ولوواژنیت کاندیدیایی ثبت شد.یافته ها: 183 نفر (45.8 درصد) از زنان به ولوواژنیت کاندیدیایی مبتلا بودند که گونه مولد آن در 80.87 درصد کاندیدیا آلبیکنس و در 19.13 درصد کاندیدیاهای غیرآلبیکنسی بود. بین یافته های بالینی خارش (85.52 درصد) و سوزش (67.87 درصد) هنگام مقاربت و درد ناحیه هیپوگاستریک (80.53 درصد) با ابتلا به کاندیدیازیس واژن ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0.05). 73 نفر (39.9 درصد) از سوزش ادرار شکایت داشتند. بیشترین موارد ابتلا (43.2 درصد) در گروه با سن ازدواج 20-11 سال بود (P<0.05).نتیجه گیری: بیشترین گونه مولد ولوواژنیت کاندیدیایی، کاندیدیا آلبیکنس و شایع ترین یافته های بالینی خارش و سوزش حین مقاربت، درد ناحیه هیپوگاستریک و سوزش ادرار تعیین گردید.

با توجه به نادر بودن نقص فاکتور VII (Factor VII Deficiency: FVII) در میان اختلالات نادر مادرزادی خونریزی دهنده، اطلاعات کاملی در ارتباط با اختلالات انعقادی، ارزیابی روش های درمانی و اثرات جانبی آن ثبت نشده است. از این رو یک سیستم ثبت Online با نام (STER) Seven Treatment Evaluation Registry تاسیس شده است که به مطالعه این بیماری به صورت یک طرح بین المللی چندین مرکزی مشاهده ای آینده نگر به منظور فراهم آوردن اطلاعات در ارتباط با تاثیر و ایمن بودن روش های درمانی موجود می پردازد. در این مطالعه پنج بیمار با نقص فاکتور VII در استان گلستان طی مدت یک سال مورد بررسی و ثبت قرار گرفتند. تمامی پروتکل های درمانی به بیماران توضیح داده شد و سپس اطلاعات فردی و اطلاعات مربوط به روند درمان و عوارض آن جمع آوری گردید و براساس پروتکل STER در سایت www.targetseven.org ثبت شد.