پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1391 | دوره:15 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

هدف: گروه A روتاویروس، مهم ترین عامل ویروسی گاستروانتریت و اسهال شدید در نوزادن و کودکان و مسوول حدود 600 تا 870 هزار مرگ در سال است، بنابراین تشخیص و درمان این بیماری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بازآرایی ژن ها طی پاساژهای متوالی ویروس با نسبت بالای عفونت زایی در کشت سلول و همچنین در عفونت های مزمن در بیماران با نقص ایمنی تشخیص داده شده است. در این مطالعه روش RT-PCR برای ردیابی، تشخیص و تکثیر ژن های روتاویروس استاندارد و بازآرایی شده راه اندازی شده است.مواد و روش ها: RNA روتاویروس از رده سلولی MA-104 آلوده استخراج شد و حضور ژنوم توسط الکتروفورز ژل پلی آکریل آمید 10 درصد و رنگ آمیزی نیترات نقره، مشخص شد. تکثیر توالی کامل ژن های کد کننده NSP1, 2, 3، با واکنش RT-PCR، برای روتاویروس استاندارد و بازآرایی شده، با آغازگرهای اختصاصی انجام گرفت.نتایج: بازآرایی در ژن های NSP1, 3 با تغییر الگوی مهاجرت این قطعات در ژل، توسط الکتروفورز در ژل پلی آکریل آمید نشان داده شد. طول کامل محصولات ژن های کد کننده NSP1, 2, 3 برای روتاویروس استاندارد و بازآرایی شده تکثیر شد و برای تعیین توالی ارسال شد. نتایج، شکل گیری قطعات ژنومی بازآرایی شده، طی پاساژ متوالی روتاویروس گاوی سویه RF را نشان داد.نتیجه گیری: تکثیر متوالی ویروس با نسبت بالای عفونت زایی در کشت سلول و همچنین عفونت های مزمن در گروه های هدف با نقص ایمنی در تکامل آن نقش دارد و از طرف دیگرروش های استفاده شده برای تعیین ویژگی به طور مداوم در حال تحول و تعریف مجدد است. با در نظر گرفتن تحقق موفقیت مطالعات روتاویروس و اهمیت زیاد توسعه واکسن های روتاویروسی، مطالعه بیشتر جزئیات بازآرایی و جمع آوری داده برای فهم بهتر ویژگی های آنتی ژنیک و مولکولی ویروس لازم است. مطالعه حاضر اهمیت تنوع ژنتیکی را نشان داده و می تواند اطلاعات ارزشمندی در زمینه تکثیر، تنوع، زیست شناسی و تکامل روتاویروس را فراهم نماید.

هدف: در اثر پیشرفت های اخیر در فناوری نانو، می توان نانوموادی با عدد اتمی بالا نظیر نانوذرات طلا، را در سلول های سرطانی متمرکز کرد و از خصوصیت افزایش دز جذبی آن ها به عنوان حساس کننده پرتویی بهره گرفت. هدف از این مطالعه بررسی ضریب افزایش دز جذبی در حضور نانوذرات طلای پگ دار شده در پرتودهی سلول های سرطانی رده MCF-7 با استفاده از پرتوی ایکس ارتوولتاژ بوده است.مواد و روش ها: نانوذرات طلا با قطر میانگین 47 نانومتر سنتز و به مولکول پلی اتیلن گلیکول متصل شد. 50 میکروگرم به ازای هر میلی لیتر از نانوذرات طلای پگ دار شده در دوره های زمانی مختلف 1، 2، 6، 12 و 24 ساعت با سلول های MCF-7 انکوبه و میزان سمیت زایی آن ها مقایسه شد. سپس نانوذرات طلای پگ دار شده با غلظت 50 میکروگرم به ازای هر میلی لیتر به مدت زمان های 12 و 24 ساعت با این سلول ها انکوبه شد و میزان حساس کنندگی پرتویی آن ها طی اعمال 2 گری با باریکه های پرتوی ایکس 120، 180 و 200 کیلو ولت پیک و با استفاده از روش MTT ارزیابی شد.نتایج: مطالعات سمیت زایی نشان داد که نانوذرات طلا اثر سمیتی معنی داری بر زیست پذیری سلولی ندارد؛ اما اختلاف معنی داری در میزان بقای سلول ها در گروه های تابش دهی شده در حضور و عدم حضور نانوذرات طلا مشاهده شد به طوری که میانگین ضریب افزایش دز جذبی برابر 0.06±1.22 به دست آمد. همچنین نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین استفاده از باریکه های پرتوی ایکس 120، 180 و 200 کیلو ولت پیک در ایجاد حساس کنندگی پرتویی وجود ندارد اما افزایش مدت زمان انکوباسیون می تواند ضریب افزایش دز را بهبود بخشد.نتیجه گیری: با به کارگیری نانوذرات طلا، می توان با کاهش دز تجویزی، اثر کشندگی مشابهی را در سلول های سرطانی به دست آورد.

هدف: اشریشیا کلی سویه O157:H7 یکی از مهم ترین بیماری زاهای تولید کننده بیماری کولیت خونریزی دهنده در انسان است. دام های اهلی اصلی ترین مخزن این باکتری هستند. پروتئین های اینتیمین،Tir و EspA از مهم ترین عوامل بیماری زایی این باکتری محسوب می شوند. پروتئین EspA در ساخت کانال ارتباطی نقش داشته و مانند یک رابط سبب انتقال پروتئین Tir به سلول میزبان می شود و پروتئین اینتیمین که در غشای باکتری جای گرفته است با متصل شدن به پروتئین Tir به غشای میزبان منتقل و منشا اصلی آن نیز باکتری مهاجم است، سبب اتصال محکم و اختصاصی باکتری به سلول میزبان می شود. این اتصال باعث ایجاد ضایعه تخریب دیواره سلول میزبان می شود. انجام تحقیق بر این اصل است که تولید دو عامل اصلی بیماری زایی که باعث اتصال باکتری به میزبان می شود به صورت دوگانه و تجویز آن به عنوان یک ایمنی زای خوراکی می تواند با تحریک مناسب سیستم ایمنی هومورال و به ویژه مخاطی میزبان مانع کلونیزاسیون باکتری اشریشیا کلی O157:H7 در مدل حیوانی شود.مواد و روش ها: ابتدا به صورت تئوری یک سازه ژنی حاوی قسمت هایی از اینتیمین (I) و Tir (t) با استفاده از یک رابط جدا کننده پپتیدی به یکدیگر متصل و ژن آن به طور مصنوعی ساخته شد. این ژن مصنوعی بر اساس کدون های گیاه توتون بهینه سازی و سپس تحت کنترل پروموتر CaMV35S در ناقل بیانی گیاه کلون و پس از آن تراریختی و باز زایی گیاه توتون با آن انجام گرفت. سپس حیوان مدل با برگ های گیاه تراریخت تغذیه شد.نتایج: ایمن سازی حیوان با استفاده از بافت گیاه تراریخت حاوی این ایمنی زای دو گانه موجب تحریک و تولید IgG سرمی بر علیه باکتری فوق شد.نتیجه گیری: روش تغذیه و ایمن سازی با ایمنی زاهای خوراکی می تواند به عنوان یک ابزار مناسب برای ایجاد ایمنی و احتمالا محافظت حیوانات در برابر حضور و بیماری زایی باکتری اشریشیا کلی O157:H7 عمل نماید.

هدف: کامپوزیت زیست تخریب پذیر پلی کاپرولاکتون/ نشاسته می تواند به منظور مهندسی بافت استخوان مورد استفاده قرار گیرد. تاثیر ترکیب درصد اجزا بر خواص این کامپوزیت دارای اهمیت است.مواد و روش ها: کامپوزیت پلی کاپرولاکتون/ نشاسته با ترکیب درصد پلی کاپرولاکتون /80 نشاسته 20، پلی کاپرولاکتون /70 نشاسته 30 از طریق حل کردن در کلروفرم و تبخیر حلال ساخته شد.نتایج: ترکیب شیمیایی کامپوزیت پلی کاپرولاکتون/ نشاسته به کمک انتقال فوریه فروسرخ مشخصه یابی شد. به منظور بررسی زیست فعالی کامپوزیت پلی کاپرولاکتون/ نشاسته ایجاد هیدروکسی آپاتیت روی سطح در محلول شبیه سازی شده بدن ارزیابی شد. نتایج حاصل از آزمون فشاری بیانگر این بود که ضریب کشسانی و استحکام فشاری این داربست در حد استخوان ترابکولار انسان است. میزان کاهش جرم نمونه ها در آب و همچنین سرعت تخریب نشاسته در محلول بافر فسفات سالین ارزیابی شد و بررسی ها بیانگر این بود که وجود جزء نشاسته و درصد آن بر سرعت تخریب تاثیر می گذارد. همچنین آزمون های MTT و آلکالین فسفاتاز نشان داد که این کامپوزیت سمیتی ندارد و فعالیت های استخوانی سلول های استئوسارکوما رده G-299 را افزایش می دهد.نتیجه گیری: با توجه به افزایش رشد و فعالیت سلول های استخوانی و توانایی تشکیل آپاتیت روی سطح کامپوزیت و همچنین خواص مکانیکی آن، این کامپوزیت دارای این پتانسیل است که به عنوان جایگزین های استخوان استفاده شود. به علاوه سرعت تخریب پذیری کامپوزیت پلی کاپرولاکتون/ نشاسته با تغییر در ترکیب درصد اجزای سازنده آن قابل کنترل است و می توان از این کامپوزیت به عنوان داربست مهندسی بافت استخوان استفاده کرد. نمونه با درصد جرمی 30.70 به علت پاسخ سلولی مناسب تر و خواص مکانیکی بهتر نسبت به نمونه 20.80 بهینه محسوب می شود.

هدف: یکی از بحران های امروزی آلودگی محیط زیست است. سرب یکی از مهم ترین آلوده کننده های محیط زیست است که تماس طولانی مدت با آن آثار زیان باری برای انسان در پی دارد. استفاده از مواد ضد اکسایشی مانند عصاره زردچوبه ممکن است از ایجاد صدمات جلوگیری کند. بنابراین در مطالعه حاضر سطوح گلوتاتیون پراکسیداز و پروتئین کربونیل بافت های کلیه و طحال پس از مصرف مصرف عصاره زردچوبه و ورزش در موش های در معرض سرب بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 60 سر موش نر صحرایی به صورت تصادفی به 6 گروه 1) کنترل، 2) شم (حلال عصاره زردچوبه)، 3) سرب، 4) تمرین+سرب، 5) عصاره زردچوبه +سرب، 6) تمرین+ عصاره زردچوبه +سرب دسته بندی شدند (هر گروه شامل 10 سر موش). برنامه تمرینی دویدن پیش رونده روی نوارگردان بدون شیب به مدت 8 هفته، هر هفته 5 جلسه با سرعت 15-22 متر در دقیقه و به مدت 25-64 در دقیقه اجرا شد. عصاره زردچوبه 3 روز در هفته و مجموعا 8 هفته به مقدار 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تزریق شد. مقادیر گلوتاتیون پراکسیداز و پروتئین کربونیل در بافت های کلیه و طحال با روش الایزا سنجش شد.نتایج: میزان پروتئین کربونیل بافت های کلیه و طحال در گروه سرب نسبت به گروه های شم، تمرین، عصاره و ترکیبی افزایش و در گروه های تمرین، عصاره و ترکیبی نسبت به گروه شم کاهش نشان داد (به ترتیب F=4.787،P=0.002  و F=6.970، P=0.000). گلوتاتیون پراکسیداز در بافت های کلیه و طحال گروه سرب نسبت به گروه شم کاهش ولی در گروه های، تمرین، عصاره و ترکیبی نسبت به گروه شم افزایش نشان داد (به ترتیب F=2.466، P=0.051 و F=2.11، P=0.086).نتیجه گیری: مصرف عصاره زردچوبه و ورزش منظم به تنهایی باعث مهار کامل آثار اکسایشی در بافت های کلیه و طحال نشد ولی استفاده از ورزش و عصاره زردچوبه به طور همزمان می تواند در کاهش آثار زیان بار سرب موثر باشد.

هدف: آفلاتوکسین در صنایع غذایی، دامپروری و حوزه پزشکی اهمیت دارد و آسیب های اقتصادی فراوانی را سبب می شود. مطالعات زیادی روی عصاره ها و ترکیبات گیاهی برای کاهش رشد میکروارگانیسم های مولد آفلاتوکسین، عدم تولید سم توسط این ارگانیسم ها و سرکوب نمودن ژن اصلی مولد این توکسین یعنی aflR در جریان است. از گیاهانی دارای اهمیت در طب سنتی ما که آثار ضد میکروبی از خود نشان داده، شیرین بیان است. هنوز گزارشی از آثار یا مکانیسم های اثر آن بر قارچ های آسپرژیلوس مولد آفلاتوکسین وجود ندارد. مطالعه کنونی به بررسی اثر عصاره شیرین بیان بر مهار رشد آسپرژیلوس پارازیتیکوس و بیان ژن alfR توسط این ارگانیسم می پردازد.مواد و روش ها: پس از کشت آسپرژیلوس پارازیتیکوس در محیط محرک تولید آفلاتوکسین، حداقل غلظت بازدارندگی از رشد قارچ تحت اثر عصاره شیرین بیان اندازه گیری شد. غلظت آفلاتوکسین در محیط های کنترل و تیمار شده به روشHPLC سنجیده شد. همچنین این قارچ از محیط محرک توکسین جدا و mRNA آن استخراج شد. سپس با استفاده از آغازگرهای عمومی cDNA آن سنتز و تغییر در بیان ژن aflR به طور کمی و با استفاده از PCR در زمان واقعی بررسی شد. در نهایت تجزیه و تحلیل آماری توسط SPSS نسخه 14 صورت گرفت.نتایج: با افزایش غلظت عصاره شیرین بیان میزان تولید میسلیوم قارچ کاهش یافت. بیشترین میزان مهار کنندگی از رشد قارچ در غلظت 500 میلی گرم بر میلی لیتر مشاهده شد. تجزیه و تحلیل نتایج HPLC نشان داد که موثرترین غلظت عصاره شیرین بیان، غلظت 10 میلی گرم بر میلی لیتر بود که باعث مهار تولید توکسین به میزان 99.99 درصد شد. سنجش کمی بیان ژن aflR تحت تاثیر عصاره شیرین بیان نشان داد که بیان این ژن تا میزان 40 درصد مهار شده است.نتیجه گیری: به طور کلی عصاره شیرین بیان می تواند به طور چشمگیری تاثیرات مهارکنندگی بر بیان ژن aflR و تولید آفلاتوکسین در قارچ آسپرژیلوس پارازیتیکوس داشته باشد.

هدف: اهداف این مطالعه ارزیابی اثرات محرومیت غذایی به عنوان یک استرس اجتماعی بر ساختار بیضه به علاوه بررسی اثر بهبود دهنده ملاتونین به عنوان ترکیبی آنتی اکسیدان بر آثار محرومیت غذایی بوده است.مواد و روش ها: مطالعات بر روی 42 سر رت نر انجام گردید که در 7 گروه تقسیم شدند. گروه ها عبارتند از کنترل (C)، شم که سالین دریافت کردند، ملاتونین (M)، محرومیت غذایی به میزان یک سوم غذای معمول و دارای مواجهه (FD)، گروه محرومیت و جدا شده از سایر حیوانات (FDi)، گروه محروم با تزریق ملاتونین (FDM)، گروه محروم با جداسازی و تزریق ملاتونین (FDMi). پس از 14 روز طول دوره آزمایشی بافت بیضه ها با دو روش ایمنوهیستوشیمی و تانل مورد ارزیابی با میکروسکوپ نوری قرار گرفت. ارزیابی بیوشیمیایی بیضه ها بر روی مقادیر دو ماده مالون دی آلدیید و گلوتاتیون انجام شد. جهت ارزیابی آماری از آزمون آنووای یک طرفه و توکی استفاده گردید. مرز معنی داری بین گروه ها P<0.05در نظر گرفته شد.نتایج: نتایج گروه شم به علت تشابه با نتایج گروه کنترل، حذف شد. محرومیت با مواجهه موجب افزایش مالون دی آلدیید (P<0.01) و کاهش گلوتاتیون بافتی (P<0.001) و افزایش مرگ سلولی (P<0.01) در بیضه شد. محرومیت در شرایط جدا شدگی تغییری در عوامل استرس اکسیداتیو نسبت به گروه کنترل ایجاد نکرد. ملاتونین موجب کاهش مرگ سلولی در گروه های دارای محرومیت (P<0.05) و کاهش مقدار مالون دی آلدهید (P<0.05) شد.نتیجه گیری: محرومیت غذایی به همراه مواجهه موجب افزایش مرگ سلولی در بافت بیضه شده است اما محرومیت در شرایط جدا شدگی این اثر را ایجاد نکرد، این عوارض را می توان به احساس نابرابری در اثر مواجهه نسبت داد. با توجه به اثر ملاتونین بر شرایط محرومیت همراه با نابرابری، و کاهش مرگ سلولی، دخالت مکانیسم های استرس اکسیداتیو در استرس «محرومیت غذایی همراه با نابرابری» مورد تاکید قرار می گیرد.

هدف: BMP-7 عامل رشد چند منظوره ای است که اغلب به دلیل خواص استخوان زایی خود شناخته شده است. به دلیل قیمت بالا، دسترسی به این پروتئین برای مصارف درمانی محدود است. تاکنون تولید هترولوگ پروتئین نوترکیب BMP-7 در تعدادی از سیستم های بیانی انجام یافته است. در مطالعه حاضر شکل جدیدی از پروتئین در میزبان های پروکاریوتی و یوکاریوتی بیان شده است.مواد و روش ها: برای بیان در سیستم بیانی پروکاریوتی، پروتئین جدید به فضای پری پلاسمی باکتری اشریشیا کلی ترشح شد و تخلیص توسط ستون تمایلی انجام گرفت. برای بیان در سیستم بیانی یوکاریوتی، قطعه cDNA با طول کامل به سلول یوکاریوتی CHO منتقل شد و کلون های پایدار انتخاب شد. بیان پروتئین نوترکیب در هر دو سیستم بیانی توسط آزمون وسترن بلات تایید شد.نتایج: پروتئین نوترکیب جدید به صورت دایمر با وزن مولکولی 36-38 کیلودالتون در سلول یوکاریوتی و به صورت مونومر با وزن مولکولی 16 کیلودالتون در سیستم بیانی اشریشیا کلی تولید شد. تجزیه و تحلیل کمی با استفاده از الایزا نشان داد که سطح بیان جهش یافته در سیستم بیانی یوکاریوتی و پروکاریوتی به ترتیب 40 و 135 نانوگرم در هر میلی لیتر از محیط کشت است.نتیجه گیری: در این مطالعه سطح بیان پروتئین در اشریشیا کلی حداقل 3 برابر میزان بیان در سلول یوکاریوتی بود. با این وجود بهینه سازی های بیشتر برای به دست آوردن مولکول دایمر در اشریشیا کلی مورد نیاز است. نتایج مطالعه مذکور نشان داد که بیان پری پلاسمی ممکن است برای تولید پروتئین های پیچیده مانند BMPs مناسب باشد.