Journal of Sabzevar University of Medical Sciences
Year:2011 | Volume:18 | Issue:3|Papers Count:14

زمینه و هدف: افزایش مشارکت سلول های بنیادی عصبی در ترمیم اندوژن آسیب های میلینی یکی از مهم ترین استراتژی ها برای درمان های نوین بیماری ام اس است. افزایش cAMP با فعال کردن PKA و همچنین مستقل از آن، ظرفیت ترمیمی مغز را افزایش می دهد. در مطالعه حاضر، اثر تزریق داخل صفاقی آنالوگ فعال آن (dbcAMP) بر مهاجرت سلول های بنیادی عصبی در مدل EAE بیماری ام اس بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی برای القای EAE، mg MOG 300 با complete freunds adjuvant) CFA) مخلوط و به صورت زیر جلدی به 33 موش تزریق شد. همزمان با تزریق اول و 48 ساعت بعد از آن، سم سیاه سرفه (pertusis toxin: PT) به صورت i.p. تزریق شد. موش های گروه کنترل فقط CFA و PT را دریافت کردند. گروهی از موش های القا شده dbcAMP را با دوز 10 mg/kg از روز 9 تا 14 یا 9 تا 21 به طور داخل صفاقی دریافت کردند. علائم کلینیکی روزانه بررسی شدند. از روش ایمونوهیستوشیمی و شاخص مولکولی نستین برای شناسایی سلول های بنیادی عصبی استفاده شد. تعداد سلول های Nestin+ در برش های ساجیتال نواحی اطراف بطن جانبی (SVZ) و پیاز بویایی (OB) شمارش شد. آنالیز داده های آماری با استفاده از GraphPad Prism Version 5 انجام گرفت. برای مقایسه علائم کلینیکی بین گروه های EAE و تیمار شده با dbcAMP از آزمون تی غیر زوجی استفاده شد، همچنین برای مقایسه آماری تعداد سلول های Nestin+ از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و پس آزمون توکی استفاده شد.یافته ها: القای EAE باعث ایجاد علایم کلینیکی، فلجی دم و پاهای عقب شد. dbcAMP باعث کاهش شدت و علائم EAE شد. بیشترین درجه بیماری در گروهی که پس از القا،dbcAMP دریافت کرده بودند 0.13±0.66 و در گروه کنترل 0.2±2.5 در روز 21 بعد از القا بود .(n=6) با القا EAE تعداد سلول های nestin+ در ناحیه SVZ تغییر معناداری نکرد اما در پیاز بویایی افزایش یافت. با پیشرفت بیماری در گروه EAE در روز 21 بعد از القا، تعداد این سلول ها در بطن جانبی کاهش جزیی یافت (1.20±5.66) و افزایشی در تعداد این سلول ها در گروه EAE که از روز 9 تا 21 بعد از القا،dbcAMP  دریافت کرده بودند دیده شد (2.3±9). با پیشرفت بیماری در روز 21 بعد از القا، تعداد این سلول ها در پیاز بویایی افزایش یافت (2.04±19.5) و تفاوت این گروه با گروه کنترل معنادار شد .(n=3) وقتی dbcAMP از روز 9 تا 21 تزریق شد، افزایش بارزی در تعداد سلول های Nestin+ مشاهده شد (2.73±40) که این تغییر در مقایسه با گروه کنترل و گروه 21 EAEمعنادار بود .(n=3)نتیجه گیری dbcAMP :با افزایش تعداد سلول های بنیادی عصبی و القای مهاجرت بیشتر آن ها از SVZ بطن های جانبی به پیاز بوبایی و نواحی آسیب باعث تسریع فرایند ترمیم میلین شده و علائم بیماری را کاهش می دهد.

زمینه و هدف: مهار گسترش یابنده (Spreading depression; SD) یک دپولاریزاسیون نورونی-گلیالی است که در بروز اختلالات نورولوژیک همچون صرع و میگرن همراه با اورا نقش مهمی دارد. شروع و گسترش SD تحریک پذیری شبکه عصبی را تعدیل می کند. هدف مطالعه حاضر بررسی خصایص الکتروفیزیولوژیک سلول های عصبی ناحیه آمیگدال جانبی در دوره تحریک پذیری ثانویه بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، از 6 راس موش صحرایی نر استفاده شد. بعد از خارج کردن مغز حیوانات تحت بیهوشی عمیق، در برش هیپوکمپ – بادامه - قشر نو موش صحرایی با KCl، مهار منتشر شونده ایجاد می گردید. در این برش، با کاربرد آنتاگونیست گیرنده GABAA (بیکوکولین) در غلظت زیر آستانه تشنج (1.25 mmol/L) به مدت 45 دقیقه،SD  در ثبت خارج سلولی منجر به ایجاد پتانسیل های میدانی Ictal و Interictal و در ثبت داخل سلولی، منجر به القا انحراف دپولاریزاسیون متناقض (Paroxysmal Depolarization Shift; PDS) می شود. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تی زوجی و آنالیز واریانس یک طرفه توسط نرم افزار Sigma Stat 3 استفاده گردید.یافته ها: بعد از ایجاد مهار منتشر در ناحیه آمیگدال جانبی، پتانسیل استراحت غشا قبل (0.5±60.3-) و بعد (0.78±52.8-) از ایجاد مهار منتشر در راستای دپولاریزاسیون بود (P<0.001) و بسامد فعالیت خود به خودی نیز قبل (40.2±164.1) و بعد (45.1±227.2) از ایجاد مهار منتشر به طور معناداری افزایش یافت (P<0.05) و بیشتر یاختته های عصبی از سریع به آهسته سازش تبدیل شدند.نتیجه گیری: نتایج بر نقش احتمالی مهار منتشر به عنوان ساز و کاری برای وقوع صرع در بافت های عصبی مستعد با افزایش تحریک یا کاهش مهار دلالت دارد.

زمینه و هدف: پیشنهاد شده است که مولکولهای چسبان سلولی به عنوان شاخص التهابی جدید در پیش بینی و پیشگویی بیماری های قلبی عروقی از حساسیت و دقت بالاتری نسبت به شاخص های سنتی پیشگویی کننده بیماری های قلبی عروقی برخوردارند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی غیر تداومی بر میزان مولکول چسبان سلولی (sICAM-1) و پروفایل لیپیدی (LDL-C، HDL-C، TG، TG) دانشجویان پسر غیر ورزشکار و بررسی همبستگی بین این متغیرها بود.مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تجربی است. از میان پسران غیر ورزشکار، 20 دانشجوی پسر واجد شرایط با اخذ رضایت نامه کتبی آگاهانه به طور تصادفی در دو گروه مداخله (n=12) و کنترل (n=8) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با مدت و شدت مشخص و به طور پیشرونده اجرا شد. نمونه های خونی قبل از اجرای اولین جلسه و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و هر دو پس از 14 ساعت ناشتایی جمع آوری شد. داده های حاصل با نرم افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون تی مستقل و همبسته تجزیه و تحلیل شده و از ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی همبستگی بین متغیرهای وابسته استفاده شد. سطح معناداری برای آزمون های آماری 0.05>a در نظر گرفته شد.یافته ها: هشت هفته فعالیت ورزشی استقامتی غیرتداومی موجب کاهش 14 درصدی میزان (P=0.0001) sICAM-1 و 10 درصدی LDL-C (P=0.0001)، 6 درصدی کلسترول تام (P=0.001) و 40 درصدی تری گلیسیرید (P=0.0001) و افزایش 23 درصدی (P=0.001) HDL-C در گروه مداخله شد. با وجود این، همبستگی معناداری بین تغییرات sICAM-1 و تغییرات شاخص های سنتی پیشگویی کننده بیماری قلبی-عروقی (HDL-C،LDL-C ،TG ، TC) مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: هشت هفته فعالیت ورزشی استقامتی غیر تداومی می تواند موجب کاهش میزان sICAM-1 و بهبود پروفایل لیپیدی شود. کاهش شاخص التهابی sICAM-1 و بهبود پروفایل لیپیدی می تواند در پیشگیری، کنترل و کاهش آترواسکلروز نقش موثری داشته باشد.

سابقه و هدف: محرک های میکروبی، فیزیکی و شیمیایی می توانند باعث ایجاد التهاب در پالپ دندان شوند. اگر این التهاب به حدی رسد که در کلینیک آن را از نوع برگشت ناپذیر تقسیم بندی نمایند به ناچار معالجه ریشه دندان، گزینه انتخابی خواهد بود. اگر بتوان با روش درمان پالپ زنده نسبت به معالجه چنین دندان هایی اقدام نمود، روش درمانی ساده تر و کم هزینه تر خواهد شد. هدف این تحقیق مقایسه سه روش درمانی گوناگون اعم از معالجه ریشه دندان و یا پالپوتومی در درمان بیماری التهاب پالپ دندان است. از آن جا که داده های گمشده ای در زمان های پیگیری 6 و 12 ماهه وجود داشته است، تحلیل داده ها با در نظر گرفتن مکانیسم گمشدگی تصادفی انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه که به روش کارآزمایی بالینی انجام شد، 615 بیمار به طور تصادفی سه درمان پالپوتومی با CEM (205 نفر)، پالپوتومی با MTA (207 نفر) و معالجه ریشه دندان (203 نفر) را دریافت کردند. وجود ضایعه پری اپیکال در سه زمان پایه، 6 ماهه و 12 ماهه به صورت رادیوگرافی بررسی شد. پس از بررسی مکانیسم گمشدگی، از معادلات برآوردی تعمیم یافته موزون برای تحلیل داده ها استفاده شد. برای انجام این کار نرم افزار SAS نسخه 9.1 مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: میزان موفقیت درمان پالپوتومی با ماده MTA در پیگیری 6 و 9 ماهه به ترتیب معادل 96 و 95 درصد، میزان موفقیت درمان پالپوتومی با ماده CEM در پیگیری 6 و 12 ماهه به ترتیب معادل 92 و 93 درصد و میزان موفقیت معالجه ریشه دندان در زمان های 6 و 12 ماهه به ترتیب معادل 78 و 82 درصد به دست آمد که برتری معنادار پالپوتومی با دو ماده MTA و CEM در مقایسه با معالجه ریشه دندان را با استفاده از معادلات برآوردی تعمیم یافته موزون نشان داد (P<0.05). پالپوتومی با MTA و CEM از نظر میزان موفقیت تفاوت معناداری نداشتند. وجود ضایعه پری اپیکال در زمان پیگیری شش ماهه در سه گروه CEM، MTA و RCT به ترتیب معادل 8، 4 و 22 درصد و در زمان پیگیری یک ساله به ترتیب معادل 7، 5 و 18 درصد گزارش شد که این اختلاف از نظر آماری بین دو روش پالپوتومی معنادار نبود ولی با معالجه ریشه دندان تفاوت معناداری نشان داد (P<0.05). متغیرهای سن و جنسیت اثر معنادار آماری بر بروز ضایعه پری اپیکال نداشتند (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از مدل بندی چندگانه آماری در خصوص مقایسه میزان موفقیت درمان های سه گانه پس از بررسی مکانیسم گمشدگی و از بین بردن اثر مقادیر گمشده نشان داد که درمان پالپوتومی با استفاده از دو بیومتریال CEM و MTA نسبت به درمان استاندارد معالجه ریشه دندان از موفقیت بیشتری برخوردار است.

زمینه و هدف: رابطه کیفیت دلبستگی با آسیب های روانشناختی از جمله حوزه هایی است که مجموعه وسیعی از پژوهش های روانشناختی را به خود اختصاص داده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه سبک های دلبستگی در دانشجویان با علایم افسردگی بالا و عادی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مورد-شاهدی و جامعه آماری دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه تربیت معلم تهران در سال تحصیلی 89-1388 بود. نمونه پژوهش شامل 82 نفر (41 نفر افسرده به عنوان گروه مورد و 41 نفر غیر افسرده به عنوان گروه شاهد) بود. ابزار گردآوری داده ها شامل مقیاس فسردگی بک (BDI)، مصاحبه بالینی و مقیاس دلبستگی کولینز و رید (1990) بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس چند متغیره و به کمک نرم افزار SPSS.16 انجام شد.یافته ها: میانگین نمرات دانشجویان افسرده و غیره افسرده در سه سبک دلبستگی ایمن، ناایمن اجتنابی و ناایمن دوسوگرا به ترتیب عبارت بود: 4.33±55.44، 2.16±12.59، 2.77±13.13، 4.23±18.69، 3.01±13.35 و 1.67±88.44. میانگین نمرات گروه افسرده در سبک دلبستگی ناایمن دوسوگرا بیشتر از گروه غیر افسرده (0.02>P، F=5.95) و میانگین نمرات گروه غیر افسرده در سبک دلبستگی ایمن بیشتر از گروه افسرده بود (0.001>P، 14.18). بین میانگین نمرات دو گروه در سبک دلبستگی اجتنابی تفاوت معناداری دیده نشد (0.19>p).نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، افراد غیر افسرده از سبک دلبستگی ایمن و افراد افسرده از سبک دلبستگی ناایمن دوسوگرا برخوردارند.

زمینه و هدف: تندرستی معنوی به عنوان یکی از عوامل موثر بر پیامدهای سلامتی انسان، در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. بر اساس متون، تندرستی معنوی پرستاران بر انجام مراقبت معنوی تاثیر می گذارد. لذا هدف این پ‍‍ژوهش کیفی، تبیین تجربه تندرستی معنوی پرستاران انکولوژی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه کیفی از نوع پدیدار شناسی، 24 پرستار انکولوژی شاغل در 12 بیمارستان آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی ایران، تهران و شهید بهشتی به عنوان شرکت کننده وارد مطالعه شدند. داده ها توسط 20 مصاحبه نیمه ساختاریافته و دو جلسه گروه متمرکز متشکل از 16 پرستار با تنوع سنی و جنسی کافی جمع آوری شده و توسط تحلیل محتوای کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: در پایان فرایند تحلیل، 11 طبقه اصلی اعتقاد به دین، قرآن و آخرت، اعتقاد به خدا، پیامبران و امامان، درک فلسفه و قوانین خلقت، خدا شناسی و استعانت از خدا، جستجو و پرستش خدا، سلامتی کامل، پرستاری عالمانه و ایثارگرانه، احساس رضایت از زندگی، به کمال و تعالی رسیدن، معنی و هدف در زندگی و منابع انرژی درونی پدیدار شد.نتیجه گیری: پرستاران انکولوژی تندرستی معنوی را به صورت اعتقاد به خدا و قرآن، درک راز خلقت و تلاش برای خداشناسی (تندرستی مذهبی) و کسب سلامتی کامل، پرستاری آگاهانه، رضایت از کار و زندگی و یافتن معنی و هدف زندگی (تندرستی وجودی) تجربه می کنند.

زمینه و هدف: مومیایی یا مومنایی ماده نیمه جامدی است که از درز کوه های جنوب استان کرمان استخراج شده و دارای ترکیبات آلی و معدنی متعددی می باشد. این ماده در طب سنتی جهت درمان التهاب مفاصل، شکستگی ها، زخم ها و درد ستون فقرات مورد استفاده قرار می گیرد. در مطالعه حاضر، اثر موضعی مومیایی بر روند التیام زخم های جلدی در خرگوش با توجه به جنبه های میکروسکوپیک و ژئومتریک مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 5 سر خرگوش سفید و سالم استفاده شد. در هر راس خرگوش سه جفت زخم تمام ضخامت پوستی در دو طرف ستون مهره ایجاد شد. زخم های سمت راست به عنوان گروه کنترل (بدون مرهم) و زخم های سمت چپ به عنوان گروه درمان (مرهم گذاری با مومیایی) در نظر گرفته شد. یک جفت زخم قدامی به ابعاد 2.5 در 2.5 سانتی متر جهت ارزیابی ژئومتریک و دو جفت زخم خلفی توسط پانچ 10میلی متری مدور جهت ارزیابی هیستوپاتولوژیک ایجاد گردید. میانگین داده های حاصل از ارزیابی ژئومتریک بین گروه های درمان و کنترل توسط نرم افزار SPSS 16 و آزمون های آماری آنالیز واریانس، اندازه گیری مکرر و آنالیز تی استیودنت مورد ارزیابی قرار گرفت. سطح معناداری p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از بررسی میکروسکوپیک به صورت توصیفی بین گروه های مذکور مقایسه شد.یافته ها: نتایج حاصل از ارزیابی ژئومتریک در طول 4 هفته مطالعه نشان داد که میانگین درصد التیام زخم در گروه درمان (0±100%) به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (0.91±94.45%) بوده است (P<0.05). در ارزیابی میکروسکوپیک در روزهای 7 و 14 بعد از ایجاد زخم نیز مشخص گردید که میزان آماس در گروه درمان با سرعت بیشتری فروکش کرده و وسعت بافت پوششی تازه تشکیل در گروه درمان بیشتر از گروه کنترل بود. همچنین شواهدی از حضور باکتری در بستر زخم در گروه کنترل مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، مومیایی می تواند اثرات مفیدی در روند التیام زخم های پوستی داشته باشد.