مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1390 | دوره:10 | شماره:1 (مسلسل 38) |تعداد مقالات:11

پیش زمینه: تشخیص سندروم کانال مچی با معاینات بالینی و تایید تشخیص با یافته های الکترودیاگنوستیک انجام می شود. سونوگرافی نیز یک روش غیرتهاجمی برای تشخیص این بیماری می باشد. هدف از این تحقیق بررسی ارتباط سونوگرافی و مطالعات الکترودیاگنوز در تشخیص این سندروم بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر 76 دست کاندید عمل جراحی سندروم کانال مچی ایدیوپاتیک (گروه مطالعه) و 80 دست سالم (گروه شاهد) در یک مرکز درمانی کرمان مقایسه شدند. سطح مقطع عصب با سونوگرافی مدیان تعیین و تست های الکترودیاگنوستیک و نمره «داش» (DASH) در گروه مطالعه قبل از عمل و 6 ماه پس از عمل انجام شد. در گروه شاهد نیز مقطع عصب با سونوگرافی تعیین گردید. ارتباط یافته های سونوگرافی با تست های الکترودیاگنوز و نمره «داش» در بیماران بررسی و با گروه شاهد مقایسه شدند.یافته ها: بین اندازه عصب مدیان در سونوگرافی در دو گروه (p=0.0001)؛ و بین نمره «داش» در گروه بیمار قبل از جراحی و آخرین پیگیری (p=0.001) تفاوت معنی دار وجود داشت. سونوگرافی در تشخیص سندروم کانال مچی %95 حساسیت داشت و %93 اختصاصی بود. بین یافته های سونوگرافی و شدت بیماری در مطالعات الکترودیاگنوستیک همبستگی ضعیف وجود داشت (p=0.01 و r=0.38) بین سطح مقطع عصب و یا شدت بیماری در مطالعات الکترودیاگنوز با نمره «داش» قبل و بعد از عمل ارتباط معنی دار مشاهده نشد (p³0.05).نتیجه گیری: سونوگرافی وسیله تشخیصی مناسب در سندروم کانال مچی می باشد، ولی بین میزان سطح مقطع عصب و یافته های الکترودیاگنوز با نمره عملکرد رابطه وجود ندارد. در این مورد که آیا سونوگرافی می تواند جایگزین مطالعات الکترودیاگنوز باشد، تحقیقات بیشتری لازم است.

پیش زمینه: آگاهی نسبت به سندروم های فشاری سمت اولنار کم است و معمولا نادیده گرفته می شوند. طول زائده و واریانس اولنا در بروز این سندروم ها بی تاثیر نیست. با توجه به اینکه اطلاعات مرتبط با این عوامل در جمعیت ایران کم است؛ این مطالعه به منظور سنجش طول زائده اولنا و واریانس اولنا در بالغین سالم انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر طول زائده و واریانس اولنا در نمای رخ مچ دست 140 مراجعه کننده (100 مرد و 40 زن) با میانگین سنی 33 سال (45- 18 سال) در یک مرکز درمانی شیراز بررسی شدند. به منظور اندازه گیری طول نسبی زائده اولنا از اندکس نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت(styloid-capitate ratio) ، و برای ارزیابی پتانسیل ایجاد تاثیر فشاری از اندکس زائده استیلوئید اولنار (Ulnar styloid process index) استفاده شد. داوطلبین از نظر فشرده شدن انتهای مچ توسط زائده اولنا با دو تست فشاری معاینه شدند.یافته ها: میانگین طول زائده اولنا 5.38±1.45، میانگین نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت 0.24±0.06، میانگین اندکس زائده استیلوئید اولنا 0.34±0.11 بود. میانگین طول زائده اولنا در %71.40 کلیشه ها و اندکس زائده استیلوئید اولنا در %56.42 بیش از میانگین بودند. واریانس اولنا در %19.3 خنثی (%23 مرد، %10 زن)، %12.1 مثبت (%11 مرد، %15 زن) و %68.6 منفی (%66 مرد، %75 زن) بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد اندازه طول زائده بلند اولنا با داشتن نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت بیشتر از 0.24±0.06 یا بیش از 6 میلی متر، می تواند عامل مهم درد سمت اولنار در جمعیت ما باشد.

پیش زمینه: انکندروم شایع ترین تومور خوش خیم استخوانی دست است که با تظاهرات متفاوتی مانند تورم، درد، بدشکلی و شکستگی ظاهر می شود. درمان های جراحی متفاوتی برای این تومور گزارش شده که به منظور جلوگیری از شکستگی و پیشرفت بدشکلی بوده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج درمان بیماران انکندروم با روش کورتاژ به تنهایی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، 17 بیمار با میانگین سنی 32 سال که طی 6 سال با تشخیص انکندروم دست در یک مرکز درمانی تهران جراحی شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی بیماران با روش خارج کردن تومور بدون پرکردن حفره حاصل درمان شدند. بیماران از نظر دامنه حرکت، قدرت مچ دست و طبقه بندی پرتونگاری «توردی» (Tordai) بررسی شدند.یافته ها: در پیگیری 15.2 ماهه (88- 12 ماه) در هیچ موردی عود تومور دیده نشد و تمامی بیماران دامنه حرکت انگشت قبل از عمل را بدست آوردند.نتیجه گیری: جراحی انکندروم دست با کورتاژ تنها و بدون پرکردن حفره حاصل، نتایج رضایت بخشی از نظر احتمال عود و قدرت حرکت انگشتان بدست خواهد آورد.

پیش زمینه: هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج شکستگی کالکانئوس به روش جااندازی باز با تثبیت داخلی و توصیف عوارض و مشکلات پس از جراحی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه شبه تجربی، 20 بیمار با میانگین سنی 35.5 سال (69- 15 سال) با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس درجه دو و سه طی 5 سال در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی با روش جااندازی باز با تثبیت داخلی قرار گرفتند. مشخصات بیماران و زوایای «بوهلر» و «گیسان» قبل و بعد از عمل اندازه گیری و با روش های آماری مقایسه شدند.یافته ها: بین زوایای «بوهلر» و «گیسان» قبل و بعد از جراحی تفاوت معنی داری وجود داشت (p= 0.000) و جراحی باز همراه با تثبیت داخلی به میزان زیادی بر اصلاح این زوایا تاثیر گذاشت. بررسی بیماران با «سیستم امتیازدهی انجمن پا و مچ پای امریکا» (AOFAS) و «مقیاس عملکرد پا» (FFI) در یک پیگیری 6- 4 ماهه نشان داد %80 بیماران نتایج عالی و خوب و %20 نتیجه متوسط کسب کردند. به طور کلی 7 بیمار دچار عوارض پس از جراحی شدند که با موفقیت کنترل شد.نتیجه گیری: نتایج درمان شکستگی کالکانئوس با استفاده از جراحی جااندازی باز با تثبیت داخلی، اثر مثبت داشت و با مطالعات قبلی همسو بود.

پیش زمینه: تاکنون روش های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی آینده نگر، 12 بیمار دچار اختلاف طول فمور به دلیل شکستگی قبلی شرکت داده شدند. ابتدا میله داخل کانال و پس از استئوتومی فمور، ثابت کننده خارجی جاگذاری شد. پس از رسیدن به طول مورد نظر، ثابت کننده خارجی خارج گردید و پیچ ها یا میله داخل کانال انتهایی جاگذاری شدند. در پیگیری 2 ساله، میزان افزایش طول و میزان بروز عوارض بررسی گردید.یافته ها: میانگین افزایش طول استخوان 4.2 سانتی متر (6- 3 سانتی متر) بود. هشت بیمار دچار عفونت سطحی محل پین و یک بیمار دچار استئومیلیت شدند. موردی از جوش نخوردگی، تاخیر در جوش خوردن، بدجوش خوردن و شکستگی دیده نشد. بین افزایش مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و بروز عفونت سطحی محل پین همبستگی معنادار وجود داشت (r= 0.821، p= 0.001).نتیجه گیری: استفاده همزمان از میله داخل کانال و ثابت کننده خارجی برای افزایش طول استخوان فمور باعث کوتاه تر شدن مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و در نتیجه افزایش پذیرش و راحتی بیمار و کاهش میزان عوارضی مانند شکستگی و انحراف محوری می گردد.

پیش زمینه: سیستم های غیرسیمانی در تعویض مفصل ران جایگزین مناسب شیوه های سیمانی در بیماران جوان تر می باشد، اما در مورد مسن ترها اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج عملکرد و عوارض دو شیوه سیمانی و غیرسیمانی در سالمندان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، بیماران سنین بالای 65 سال که طی سه سال به علت شکستگی گردن فمور یا استئوآرتریت مفصل ران جهت تعویض کامل مفصل در سه مرکز درمانی بستری شده بودند، بررسی شدند. برای سنجش پیامد عملکرد از «نمره لگن هریس» استفاده شد. بیماران از نظر بروز عوارض زودرس (ترومبوفلبیت اندام تحتانی، دررفتگی، هماتوم و عفونت) و دیررس (شل شدگی آسپتیک، دررفتگی، و عمل مجدد) ارزیابی شدند.یافته ها: از 209 بیمار واجد شرایط 96 بیمار (%45.9) به روش سیمانی و 113 بیمار (%54) به روش غیرسیمانی جراحی شدند. مدت زمان پیگیری 5 سال و 2 ماه (82- 51 ماه) بود. در مجموع 8 بیمار (%3.8) عوارض زودرس داشتند که 5 بیمار در گروه سیمانی و 3 بیمار در غیرسیمانی بودند. در 2 مورد عارضه دیررس (شل شدگی در گروه سیمانی و دررفتگی برای غیرسیمانی) مشاهده شد. در پیگیری نهایی «نمره لگن هریس» در گروه سیمانی و غیرسیمانی به ترتیب 84.01±41.71 و 85±5.02 بود (p³0.05).نتیجه گیری: در بیماران سنین بالای 65 سال، تعویض مفصل ران غیرسیمانی می تواند نتایج عملکردی رضایت بخش در حد روش تعویض مفصل سیمانی داشته باشد.

تومور براون یک ضایعه استئولیتیک ناشی از افزایش تولید هورمون پاراتیروئید می باشد. در این گزارش به توصیف یک مرد 20 ساله با علایم ضعف بسیار شدید عضلانی و شکستگی های شانه و مفصل ران می پردازیم که تومور براون متعدد در بیشتر استخوان های وی مشاهده شد.

تورنیکه وسیله ای است که به کمک آن جلوی ورود و خروج خون به اندام گرفته می شود. استفاده از آن در اعمال جراحی به سال 200 قبل از میلاد، یعنی امپراطوری رومی ها بر می گردد. این روش در آن زمان مخصوصا در قطع اندام مورد توجه قرار گرفته بود. انواع تورنیکه در طول تاریخ مورد استفاده جراحان قرار گرفته اند و مرتبا تغییراتی در طراحی آن داده شده است. حتی اگر امروزه استفاده از تورنیکه در جراحی های ارتوپدی، عروق و پلاستیک متداول نباشد، می توان آن را امری بسیار شایع دانست و این امر کمک بسیار زیادی به جراحان کرده است. تورنیکه بدون عوارض و خطر نیست و جراح بایستی از این عوارض و روش استفاده از آن آگاهی کامل داشته باشد. در این مقاله به تورنیکه بادی، موارد استفاده و عوارض آن پرداخته شد.