مجله تحقیقات دامپزشکی ایران (دانشگاه شیراز)
سال:1381 | دوره:3 | شماره:1 |تعداد مقالات:18

در این بررسی، ابتدا با تجویز خوراکی 100 میلی گرم یدور پتاسیم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به مدت 8 روز، در 4 راس گوساله اقدام به ایجاد هیپومنیزیمی تجربی شد و سپس با انفوزیون داخل وریدی دو میلی لیتر EDTA سدیم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن هیپوکلسمی نیز ایجاد گردید و در حضور هیپومنیزیمی، کلیه مراحل بالینی تب شیر مورد مشاهده قرار گرفت. سپس، اثرات تزریق داخل وریدی نالوکسان بر پارزی زایمانی تجربی، به طور بالینی و اثر آن بر عیار سرمی کلسیم و فسفر خون در دو راس گوساله، در برابر داروی CMP شرکت نصر خراسان مورد ارزیابی قرار گرفت. دامهای درمان شده با نالوکسان، در عرض 11 الی 15 دقیقه پا گرفتند که تفاوت قابل توجهی را با داروی CMP، هم به لحاظ طول مدت، از لحظه درمان تا لحظه پاگیری و هم به لحاظ مقدار داروی مصرفی نشان دادند. در پی موفقیت آمیز بودن نالوکسان در درمان هیپوکلسمی تجربی، موارد بالینی این عارضه در دامداریهای اطراف تهران و ساوه نیز تحت درمان با این دارو قرار گرفتند و از 8 مورد دام بیمار، 5 مورد با تجویز نالوکسان تنها، 100% بهبودی حاصل کردند. در دو مورد، نالوکسان با داروی CMP همراه گشت که در این موارد، مقدار CMP مصرفی بسیار کمتر از توصیه کارخانه سازنده بود. در یک مورد دیگر، علاوه بر کم بودن مقدار نالوکسان، سایر عوامل مستعد کننده پارزی زایمانی، به عنوان دلایل عدم موفقیت کامل در درمان با نالوکسان قلمداد شدند. در مورد نحوه اثر نالوکسان در درمان پارزی زایمانی، پس از تجویز داروی شل کننده عضلانی پنکورونیوم به خرگوش، از نالوکسان جهت برگرداندن فلجی حاصله از دارو، استفاده شد که با موفقیت همراه بود، لذا این فرضیه در ذهن شکل گرفت که شاید نالوکسان اثری شبیه به نئوستیگمین داشته و با افزایش استیل کولین، موجبات رفع پارزی زایمانی را فراهم نموده است که جهت اثبات این فرضیه به آزمایشات بیشتری نیاز می باشد.

سیستم گاباارژیک و استروئیدهای جنسی دارای اثرات متقابلی بر یکدیگر هستند. در این تحقیق اثرات محیطی با کلوفن (آگونیست گیرنده GABAB) و CGP35348 (آنتاگونیست گیرنده GABAB) بر غلظت سرمی استرادیول و پروژسترون در موش صحرایی ماده در فاز پرواستروس مورد بررسی قرار گرفت. به همین منظور از موش صحرایی ماده با وزنی حدود 120±4.5 گرم استفاده شد. داروهای ذکر شده در سه دوز مختلف تزریق و 30 دقیقه پس از تزریق دارو و یا تزریق نرمال سالین در موش های شاهد، 6 نمونه خون به فواصل یک ساعت از ساعت 8 تا 13، تهیه شد. غلظت استرادیول و پروژسترون در سرم به طریقه RIA تعیین گردید. با کلوفن در دوزهای 38، 1 و 8، 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن غلظت استرادیول سرمی را در ساعتهای 8 و 9 صبح بطور معنی داری (P<0.05) افزایش و در ساعتهای 12 و یک بعدازظهر غلظت استرادیول سرمی را بطور معنی داری (P<0.05) کاهش داد. در دوز 15، 4 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در تمام ساعتها باعث کاهش معنی دار (P<0.05) غلظت استرادیول شد. با کلوفن در تمام دوزها موجب کاهش معنی دار (P<0.05) غلظت پروژسترون گردید. همچنین CGP35348 بطور معنی داری (P<0.05) غلظت استرادیول و پروژسترون را در طول دوره آزمایش افزایش داد. نتایج حاکی از نقش گیرنده های GABAB و اهمیت آنها در تنظیم ترشح استرادیول و پروژسترون در موش صحرایی می باشد.

آلودگی های قارچی و میکربی سیست آرتمیا می تواند یکی از دلایل مهم پایین بودن درصد تخم گشایی سیست آرتمیا و در نتیجه از مشکلات عمده در زمینه عمل آوری و پرورش آرتمیا باشد. در این بررسی از مواد ضدعفونی کننده مالاشیت گرین ppm 5 و ppm 50، فرمالین ppm 80 و 800 ppm و کریستال ویوله ppm 3 و ppm  30به همراه هیپوکلریت سدیم ppm 400 استفاده گردید. پس از عمل تخم گشایی سیست آرتمیا در 24 و 48 ساعت انکوباسیون به همراه مواد فوق و نیز با استفاده از تراکم های یک گرم، دو گرم و سه گرم در لیتر، مشخص گردید که فرمالین بصورت همراه با سیست در دوره انکوباسیون و یا فرمالین ppm 800 به صورت غوطه وری سیست در محلول ضدعفونی بمدت یک ساعت می تواند بطور معنی داری بر روی درصد تخم گشایی سیست آرتمیا موثر باشد.

بیماری پولوروم یکی از مهمترین عفونت های سالمونلایی در طیور است که در اثر سالمونلا پولوروم ایجاد گردیده و عمدتا در جوجه ماکیان و جوجه بوقلمونها دیده می شود. در این بررسی، شش گروه 10 قطعه ای از جوجه بلدرچین های 5 روزه با 0.2 میلی لیتر از غلظتهای معین (CFU/ML 108-103) از این باکتری به طور خوراکی تلقیح گردیدند که در بالاترین غلظت، هشتاد درصد از جوجه ها تلف شدند. جهت تعیین انتشار طبیعی عفونت، بیست قطعه جوجه بلدرچین یک روزه به مدت 3 هفته در مجاورت با یک جوجه آلوده قرار داده شدند که در نتیجه دو قطعه از آنها تلف گردیدند. مبتلایان علایمی مشابه آنچه که در ماکیان و بوقلمون دیده می شود از خود بروز دادند. پرخونی و نکروز کبد، بزرگی طحال، پریکاردیت، نودولهای قلبی و ریوی و اندرونه روده کور از مهمترین ضایعات کالبد گشایی بودند. همچنین کلیه ها گاهی اوقات متورم یا کمرنگ تر از حالت عادی با تجمع اورات در میزنای دیده شدند. سالمونلا پولوروم از کبد، طحال، ریه ها، قلب، پانکراس، کلیه ها و روده کور جدا گردید. در نتیجه جوجه بلدرچین های ژاپنی به سالمونلا پولوروم حساس بوده و ممکن است در انتشار آن به ماکیان نقش داشته باشند.

فعال شدن رسپتورهای آلفا و بتا آدرنرژیک در سطوح سلولی غدد بزاقی باعث شروع فرآیند ترشح خارج سلولی می گردد. در تحقیق حاضر چهار گروه خرگوش نر سفید بالغ مورد استفاده قرار گرفتند. حیوانات گروه تست به مدت 18 روز و روزانه تحت تجویز 23 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن ایزوپروترنول و 1.5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن فنیل افرین از طریق داخل صفاقی قرار گرفتند. به دو گروه حیوان شاهد نیز آب مقطر استریل تجویز شد. در پایان آزمایش حیوانات پس از بیهوشی با اتر کشته شده و سپس غدد بزاقی جدا و توزین گردید. آزمایشات بیوشیمیایی بر روی عصاره غدد بناگوشی و تحت فکی نشان داد که بعد از تجویز ایزوپروترنول و فنیل افرین وزن غدد بناگوشی و تحت فکی تحت تاثیر دو دارو به صورت معنی دار افزایش می یابند (به ترتیب با p<0.001 و p<0.01). ایزوپروترنول باعث افزایش پروتئین تام و آمیلاز در غده بناگوشی در مقایسه با شاهد می شود (به ترتیب با P<0.001 و p<0.01). از طرف دیگر، همچنین فنیل افرین نیز باعث افزایش پروتئین تام و آمیلاز در غده بناگوشی می شود (p<0.01). میزان آمیلاز غده تحت فکی گروه شاهد بیشتر بوده و از نظر آماری نیز معنی دار می باشد (p<0.001). میزان آمیلاز غده تحت فکی گروه ایزوپروترنول در مقایسه با شاهد افزایش معنی دار نشان نمی دهد. میزان آمیلاز غده تحت فکی گروه فنیل افرین و ایزوپروترنول در مقایسه با شاهد به ترتیب 754% و 32% افزایش نشان می دهند. الکتروفورز ژل پلی آکریل آمید در حضور سدیم دودسیل سولفات نشان داد که تحت تاثیر ایزوپروترنول و فنیل افرین در غدد بناگوشی و تحت فکی باندهای پروتئینی با اوزان ملکولی بین 70 تا 14 کیلو دالتون در مقایسه با شاهد افزایش می یابند. تحقیق حاضر نشان می دهد که در خرگوش احتمالا فعالیت رسپتورهای بتا - آدرنرژیک در غده بناگوشی و فعالیت رسپتورهای آلفا- آدرنرژیک در غده تحت فکی بالا می باشد. هم چنین این تحقیق نشان می دهد که احتمالا افزایش پروتئین مربوط به افزایش پروتئین های غنی از پرولین می باشد.

در این مطالعه طی دوره زمانی هفت ماهه در کشتارگاه کرمان پس از تعیین سن و جنس 2000 لاشه گوسفند، دژپیه های لمفاوی پیش کتفی، پیش رانی و مغابنی (در دام ماده فوق پستانی) لاشه ها بازرسی گردید که در مجموع تعداد 58 دژپیه از 58 لاشه، غیر طبیعی تشخیص داده شد و از 46 مورد آنها که ضایعات چرکی داشتند کورینه باکتریوم پسودوتربوکلوزیس جدا شد و از 12 مورد باقیمانده باکتریهای استافیلوکوکوس، استرپتوکوکوس و میکروکوکوس جدا گردید. نتایج هیستوپاتولوژی در نمونه هایی که چرکی بودند حاکی از تشکیل گرانولوم های چرکی، تخلیه لمفاوی، ضخیم شدن کپسول دژپیه و نکروز فولیکولی بود. بر اساس نتایج آماری (که با روش مربع کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت)، فراوانی لمفادنیت پنیری در گوسفندان ذبح شده از این قرار بود: فراوانی کلی بیماری 2.3 درصد، فراوانی در دامنه سنی زیر 1.5 سال 0.77 درصد، در گروه 1.5-3 سال 2.23 درصد و در گروه سنی بیشتر از 3 سال 30.1 درصد بود. بر اساس مطالعات آماری با افزایش سن، میزان ابتلا به صورت معنی داری افزایش می یابد (P<0.01). اما در بین دو جنس تفاوتی از نظر فراوانی وجود ندارد (P>0.05). در این بررسی تمامی دژپیه های لمفاوی مبتلا به لمفادنیت پنیری، مربوط به غده لمفاوی پیش کتفی بوده است.

به منظور تعیین مقادیر مرجع برخی عناصر کمیاب در سرم خون طیور گوشتی نژاد آرین، سرم خون 500 قطعه طیور از 10 گله نژاد گوشتی آرین در سنین 50 تا 55 روزگی تهیه و به صورت جدای از یکدیگر مورد آزمایش قرار گرفتند. در این بررسی، نژاد، سن و جنس طیور، یکسان انتخاب گردید تا عملا از تاثیر این عوامل بر روی میزان عناصر کمیاب جلوگیری به عمل آید. نتایج بدست آمده از سنجش عناصر کمیاب به شرح زیر بود: منیزیوم 5.26±2.00 میلی گرم در دسی لیتر، منگنز 0.003±0.002 میکروگرم در میلی لیتر، آهن 213.09±431.13، میکروگرم در میلی لیتر، روی 0.64±1.16 میکروگرم در میلی لیتر، کبالت 2.72±5.46 نانوگرم در میلی لیتر، مس 21.54±32.12 میکروگرم در دسی لیتر و سلنیم 0.186±0.442 میکروگرم در میلی لیتر.

در این بررسی که بر روی کرم های روده بزرگ صد راس گوسفند از اوایل فروردین تا آخر اسفند ماه 1375 صورت گرفت، جنس های جدا شده عبارت بودند از: ترایکیوریس، آسوفاگوستومم، چابرتیا و اسکرجابینما. در بین نماتودها، ترایکیوریس با شیوع 59% بالاترین میزان آلودگی را به خود اختصاص داد و با استفاده از هر دو جنس نر و ماده ترایکیوریس، هفت گونه از این نماتود تشخیص داده شد که عبارت بودند از: ترایکیوریس جورجیوس، ترایکیوریس اوویس، ترایکیوریس دیسکالر، ترایکیوریس وندوه ای، ترایکیوریس اسکرجابینی، ترایکیوریس اینفاندیبولوم و ترایکیوریس گلوبولوزا، حداکثر آلودگی گوسفندها به ترایکیوریس در فصل تابستان و اوایل پاییز مشاهده گردید. میزان آلودگی گوسفندها به آسوفاگوستومم و نولوزوم و چابرتیا اواینا بسیار پایین بوده (به ترتیب 9% و 12%) و بالاترین میزان آلودگی به این نماتودها در فصل زمستان مشاهده گردید. همچنین یک مورد آلودگی به اسکرجابینما اوویس در مرداد ماه مشاهده گردید.

در این تحقیق جداسازی تک یاخته ایکتیوفتیریوس مولتی فیلیس عامل بیماری دانه های سفید در ماهیها و نگهداری آن در محیط کشت مناسب به مدت طولانی که به منظور ساخت واکسن از انگل می باشد برای اولین بار در ایران انجام گرفت. بدین منظور از محیط های کشت مختلف شامل  Eagle’s minimum essential medium (EMEM)با سرم جنین گوساله و ماهی، محیط EMEM بدون سرم جنینی گوساله و ماهی (EMEM-S)، Proteose pepton yeast extract (PPE) ، (PBS) Nutrient broth (NB)، Phosphate buffered saline و آب آکواریوم استفاده گردید و انگل به طور موفقیت آمیزی در محیطی بدون هر گونه میکروارگانیسم دیگر (منوفازیک) در درجه حرارت °C 22±2 با استفاده از محلول پنی سیلین و استرپتومایسین کشت داده شد و زنده ماندن آن بررسی گردید. تروفونت های درون کیست برای حداکثر 20 روز در محیط حاوی 50 درصد EMEM-S و 50 درصد آب مقطر و ترونت ها در محیط EMEM تا حداکثر 114 و حداقل 96 ساعت نگهداری شدند. مدت زمان نگهداری ترونت ها در محیط EMEM که از سرم جنین گوساله و سرم ماهی استفاده شده بود یکسان بود.

بیماری آنسفالومیلیت طیور یکی از بیماریهایی است که گاه گاهی سبب وارد آمدن خساراتی به صنعت طیور کشور می شود. در یکی از دو گله جوجه های تخمگذار نژاد لگهورن در یکی از مرغداریهای استان فارس، از سن یک روزگی تلفات نسبتا بالایی همراه با علایم عصبی مشاهده شد. علایم بالینی در جوجه های مبتلا شامل کسالت، لرزش سر و گردن، عدم تعادل و پیچش گردن بوده است. میزان ابتلا در گله شماره 1 این مرغداری 50 درصد برآورد گردیده و بدلیل عدم دسترسی جوجه های مبتلا به آب و دان تلفات افزایش می یافت. اما در گله شماره 2 همین مرغداری با وجود ارتباط نسبی با گله شماره 1 علایم بالینی مشابهی دیده نشد. علیرغم یکسان بودن جیره های غذایی در هر دو گله سالم و بیمار، مکملهای ویتامینی و معدنی به جیره گله بیمار افزوده شد ولی منجر به بهبودی نگشت. از جوجه های سالم و بیمار هر دو گله خونگیری بعمل آمد و آزمایش HI به منظور تعیین میزان پادتن علیه ویروس بیماری نیوکاسل انجام گردید. اما متوسط میزان پادتن در هر دو گله بطور مساوی 4.5 بود. در نتیجه به منظور تشخیص بیماری جوجه های بیمار و تلف شده مورد کالبد گشایی واقع شدند ولی هیچگونه ضایعه خاص و مشترک به جز خونریزیهای مختصر در دستگاه گوارش مشاهده نگردید. در مقاطع بافت شناسی، افزایش فولیکولهای لنفاوی (مراکز زایگر) در لوزالمعده، پیش معده و قلب جلب نظر می کرد. علاوه بر آن انتشار سلولهای لنفاوی در عضلات سنگدان و نیز تشکیل ساختارهای شعله ای و گلیوز منتشر در لایه مولکولی مخچه و کروماتولیز مرکزی در نرونهای مغز به چشم می خورد. لذا با توجه به ضایعات هیستوپاتولوژیک اختصاصی می توان بر بیماری آنسفالومیلیت طیور تاکید نمود. از سوی دیگر با عنایت به این نکته که دو گله از گله مادر مشترک نبوده اند و با توجه به انتقال عمودی بیماری، عدم ابتلا گله مجاور قابل توجیه است.

یکی از موارد کاربرد رادیولوژی در کنار سایر روش های تشخیصی، استفاده صحیح از روش های حالت گماری است تا بتوان به کمک آن به وجود ضایعات در مفصل کارپ پی برد. در این بررسی مقایسه ای، انواع حالت گماری استاندارد مفصل کارپ در دو راس اسب نر، دورگ 8 و 10 ساله در بیمارستان دانشکده دامپزشکی تهران تجربه گردید. در این تجربه مشخص گردید بوسیله این روش های حالت گماری می توان به سادگی ضایعات و شکستگی های احتمالی مفصل کارپ را در اسب شناسایی نمود و اقدامات مناسب درمانی و جراحی را توصیه نمود.

در این تحقیق باکتری آئروموناس هیدروفیلای جدا شده از ماهیهای چشم قورباغه ای بیمار، از نظر آزمایشهای بیوشیمیایی مورد تایید قرار گرفته و به سه گونه از ماهیهای آکواریومی چشم قورباغه ای، روکین قرمز و چشم تلسکوپی در دو درجه حرارت 20 و 28 درجه سانتیگراد به طور مجزا (جمعا 6 گروه آزمایشی و هر گروه شامل 7 ماهی) به منظور ایجاد عفونت تجربی به صورت تزریقی، خوراکی و غوطه ورسازی با دوز 107 باکتری مورد استفاده قرار گرفت. در گروه شاهد فقط سرم فیزیولوژی استفاده گردید. نتایج حاصله نشان داد میزان تلفات در ماهیهای چشم قورباغه ای به دنبال آلودگی تجربی با آئروموناس هیدروفیلا با روشهای تزریقی، خوراکی و غوطه ورسازی به ترتیب 71.4، 57.1 و 42.8 درصد در درجه حرارت آب آکواریوم 28°C و 28.5،28.5  و بدون هیچ تلفاتی در درجه حرارت آب 20°C بود. میزان تلفات در ماهی های روکین قرمز در عفونت تجربی با باکتری آئروموناس هیدروفیلا 57.1، 57.1 و 14.2 به ترتیب در روشهای تزریقی، خوراکی و غوطه ورسازی در 28°C و 42.8، 28.5، و 14.2 درصد در 20°C بود. میزان تلفات در ماهیهای چشم تلسکوپی به دنبال عفونت تجربی با آئروموناس هیدروفیلا در 28°C به ترتیب 85.7، 42.8 و 42.8 درصد و در 20°C به ترتیب روشهای فوق الذکر 42.8، 28.5 و 28.5 درصد بود. باکتری آئروموناس هیدروفیلای جدا شده از ماهیهای چشم قورباغه ای به ترتیب بیشترین بیماری زایی را برای ماهیان چشم قورباغه ای و چشم تلسکوپی که در درجه حرارت 28°C نگهداری شدند و کمترین بیماری زایی را در ماهی های چشم قورباغه ای که در 20°C نگهداری شدند داشت.

سه قسمت از بدن Cysticerci نوزاد انگل Taenia hydatigena عبارتند از: سر – مایع – دیواره بدن نوزاد مورد تجزیه و آنالیز قرار گرفت. مایع بدن Cysticerci به طور معنی داری داری مقادیر Ca، K، Na، Cl، P، Co2، در مقایسه با دیواره بدن نوزاد و سر آن بوده است و میزان کمتری از ترکیبات ذکر شده به غیر از کلسیم در قسمت سر انگل وجود داشته است میزان کلسیم در قسمت سر بیشتر از بدن نوزاد بوده است Glucose، پروتئین تام BUN و Total Bilirubin و Bilirubin –D و Creatinin در مایع بیشتر نشان داده است. در هر حال مقادیر cholesterol و TG و uric acid در دیواره بدن نوزاد بیشتر بوده است میزان آنزیم های ALP و LD-H و ALT بیشتر بوده در صورتی که AST و CK-H در دیواره بدن نوزاد بیشتر مشاهده گردید. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

آناتومی و بافت شناسی گره دهلیزی بطنی قلب در شش نفر شتر یک کوهانه مورد مطالعه قرار گرفت. گره دهلیزی بطنی قلب شتر در قسمت خلفی پایینی، دیواره بین دهلیزی، در جلوی سینوس کرونری و در پایین گودی بیضی، در قاعده لت دیواره ای والو سه لتی قلب قرار گرفته است. این گره به صورت بیضی نامنظم به طول 6.38±1.41 میلی متر، به عرض 4.08±0.95 میلی متر و به ضخامت 1.11±0.51 میلی متر بوده و حداکثر سطح مقطع آن 16.34±2.94 میلی متر مربع می باشد. از نظر بافت شناسی، این گره به وسیله بافت همبند احاطه شده از الیاف مخصوص میوکارد تشکیل شده است که به صورت گروه ها و دسته های سست و نامنظم به طرز مخصوصی به هم بافته شده اند. سلول های گره تخطط عرضی اندکی نشان داده و فاقد گلیکوژن می باشند. میوفیبریل ها از نظر تعداد در هر رشته کمتر می باشند. گره دهلیزی بطنی به شدت نزدیک به الیاف عصبی و گانگلیون های پاراسمپاتیک می باشد. این گره به وسیله شریان گره ای دهلیزی بطنی خون رسانی می شود. این شریان منشعب از شاخه پروگسیمال دهلیزی راست می باشد. شریان اخیر منشعب از شریان کرونری راست می باشد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)