گوارش
سال:1380 | دوره:5 | شماره:(پیاپی 30-29) |تعداد مقالات:8

در بیماران چینی مبتلا به هپاتیت B، لامیودین باعث گردانش سرمی (Sroconversion) آنتی ژن e (ساخته شدن Anti e) تا سه سال شده است. در یک پژوهش دو سر کور لامیودین در 358 بیمار چینی مبتلا به عفونت HBV ی مزمن، کاربرد لامیودین باعث بهبود در واکنش های نکروزی التهابی (Necro inflammation) و جلوگیری از پیشرفت فیبروز شده است. این مطالعه در حال حاضر چهارمین سال خود را می گذراند. درصد منفی شدن میزان گردانش سرمی HBeAg در 58 بیماری که سه سال متمادی روزانه 100mg لامیودین دریافت می کردند به ترتیب در پایان سال های اول، دوم و سوم 23%، 29% و 40% بود.

بیماران مبتلا به بیماری های التهابی روده (IBD) غالبا سوالاتی در مورد بچه دار شدن مطرح می کنند. اثر بیماری و داروها بر باروری و بارداری میزان مخاطرات ناشی از مصرف داروها و روش های تشخیصی بر زنان باردار و شیرده نیز از پرسش هایی است که نیاز به دریافت پاسخ های مناسب دارند. باروری: بیشتر بررسی ها نشان داده اند که زنان و مردان مبتلا به IBD از نظر باروری تفاوتی با افراد معمولی ندارند. کاهش نرخ زاد و ولد که در زنان مبتلا به IBD در بعضی مطالعات دیده شده است بیشتر ناشی از انتخاب بیماران است تا حاصل اثرات بیماری بر باروری.

مقدمه: اسلاژ صفراوی برای اولین بار با اولتراسونوگرافی در سال 1970 شرح داده شد. طبق تعریف اسلاژ صفراوی مخلوطی از مواد بخصوص و صفرا بوده که زمانی که مواد صفراوی در صفرا رسوب می کنند ایجاد می شوند. ترکیب آن متنوع بوده ولی کریستال های منوهیدرات کلسترولی، بیلروبینات کلسیم و دیگر املاح کلسیم شایع ترین اجزا آن هستند. تابلوی کلینیکی اسلاژ صفراوی نماهای بالینی متفاوتی دارد، گاهی به طور کامل برطرف می شود و گاه بعد از دوره های تولید و تحلیل به طرف سنگ کیسه صفرا سیر می کند. اسلاژ صفراوی ممکن است سبب عوارضی مثل کولیک صفراوی، پانکراتیت حاد و کوله سیستیت حاد شود. شرایط کلینیکی و عوامل منجر به تشکیل اسلاژ صفراوی شامل کاهش سریع وزن، حاملگی، درمان با سفتریاکسون و اکترتاید و پیوند ارگان های Solid (توپر) یا مغز استخوان می باشند.

مقدمه: در گذشته مطالعه ای بر روی شیوع بیماری سلیاک در ایران و تا جایی که ما می دانیم در کشورهای آسیایی در جمعیت سالم صورت نگرفته است. طراحی و روش ها: هدف این مطالعه بررسی فراوانی سلیاک در اهداکنندگان سالم خون ایرانی بوده است. از 2000 دهنده خون که به ظاهر سالم بودند و به سازمان انتقال خون تهران برای اهدای خون مراجعه کرده بودند، خونگیری به عمل آمد (بین نوامبر 98 و فوریه 99). Total IgA برای همگی سنجیده شد و افرادی که دچار کمبود IgA بودند از مطالعه خارج شدند. برای همگی IgA-AGA انجام شد و برای مواردی که مثبت بودند، (EMA) IgA anti-endomysial Ab انجام شد. برای افرادی که هر دو تستشان AGA) و (EMA مثبت گزارش شد، بیوپسی روده باریک به عمل آمد. نمونه های پاتولوژی بر اساس طبقه بندی جدید Marsh (1999) درجه بندی شدند. یافته ها: در 49 مورد تست AGA مثبت گزارش شد (38 مرد و 11 زن با میانگین سنی 38.6 سال) از این 49 نفر در 12 نفر EMA هم مثبت گزارش شد. تمام مواردی که دارای سرولوژی مثبت برای هر دو تست AGA) و (EMA بودند (12 نفر) در بیوپسی علائم مطابق با حساسیت به گلوتن را نشان دادند. 3 نفر از 12 نفر Marsh I، 4 نفر از 12 نفر Marsh II و 5 نفر از 12 نفر Marsh IIIa را نشان دادند. نتیجه: این مطالعه نشان می دهد که فراوانی بیماری سلیاک در اهداکنندگان به ظاهر سالم خون در ایران یک نفر از 166 نفر است که از کشورهای غربی رقمی بالاتر به نظر می رسد. با وجود علایم ایمونولوژیک و بافت شناسی به علت عدم وجود علایم عمده گوارشی این بیماران مورد درمان با رژیم فاقد گلوتن قرار نگرفتند. گرچه باید به دنبال موارد علامت دار بود، به نظر نمی رسد نیازی برای غربالگری در جمعیت سالم باشد. تمشی درمان برای موارد آتیپیک باید بر اساس دستورالعمل های تعریف شده و اطلاعات دقیق باشد.

مقدمه: بیماری هپاتیت اتوایمون یک بیماری خودایمنی هپاتوسلولر با علت ناشناخته است که شیوع آن را 0.69 در صدهزار نفر در سال ذکر می کنند. این بیماری از نظر بالینی، آزمایشگاهی و هیستولوژیک دارای تظاهرات متنوع و گوناگون است و این تظاهرات متنوع، تشخیص این بیماری و افتراق آن از سایر بیماری های مزمن کبدی را مشکل می سازد. به همین منظور بررسی تظاهرات، علائم آزمایشگاهی و پاسخ به درمان این بیماران جهت شناسایی مشی بیماری و مشخصات بالینی آن اهمیت زیادی دارد. مواد و روش کار: بررسی حاضر به صورت آینده نگر بر روی 39 بیمار مبتلا به هپاتیت اتوایمون که به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه کرده اند انجام گرفته است. در این بررسی علائم بالینی، علائم آزمایشگاهی، پاسخ به درمان و عوارض درمان در این بیماران مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج: بیماران مورد بررسی اغلب زن بوده اند و بین 15 تا 30 سال سن داشته اند. در حدود 20% بیماران همراهی با یک بیماری خود ایمنی دیگر مشاهده شده است. شایعترین علایم بالینی این بیماران به ترتیب خستگی پذیری، زردی، اختلالات قاعدگی (در خانمها) و علائم گوارشی (تهوع و استفراغ، بی اشتهایی و ...) بوده است. در این بیماران بررسی تست های کبدی در اغلب موارد نشان دهنده اختلال در این تست ها بوده است. شایعترین اتوآنتی بادی مشاهده شده در این بیماران ASMA بوده است (43.6%). در بررسی سرولوژیک 46.2% بیماران از نوع 1، 15.4% موارد از نوع 2 و 38.5% موارد از نوع تمایز نیافته بودند. در بیوپسی کبد بیماران با توجه به درجه بندی M-HAI 52.4% بیماران از نوع خفیف، 38.1% از نوع بینابینی و 9.5% از نوع شدید بودند. در مرحله بندی انجام شده اغلب بیماران از نوع متوسط بودند. در مورد درمان، پاسخ درمانی 2 ماهه در 71% بیماران، پاسخ درمانی 6 ماهه در 79.3% بیماران و پاسخ کامل به درمان در 73% بیماران مشاهده شده است. در 17.9% موارد بیماری، عود بعد از یک پاسخ کامل مشاهده شده است که در این موارد پس از درمان مجدد 75% پاسخ درمانی در 2 ماه، 80% پاسخ درمانی در 6 ماه و 40% پاسخ درمانی کامل داشته اند. 

زمینه و اهداف: شیوع سرطان پیوستگاه معدی – مروی در غرب رو به افزایش است. پس زنش معدی – مروی (GERD) به عنوان یک ریسک فاکتور عمده برای این نوع سرطان مطرح است. در این مطالعه آینده نگر، شیوع یافته های بالینی، بافت شناختی و اندوسکوپیک GERD و تغییرات پیش بدخیم در بیماران ایرانی ارجاع شده جهت اندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی (UGIE) مورد بررسی قرار گرفته است. روش ها: بیماران ارجاع شده به کلینیک اندوسکوپی جهت UGIE، در صورت تمایل به مطالعه راه یافتند. علایم بالینی ثبت شدند، UGIE انجام شد و از هر گونه ضایعه مشکوک در امتداد Z-line نمونه برداری صورت گرفت. نتایج: از 344 بیماری که به مطالعه راه یافتند، 269 نفر (135 زن، 134 مرد، میانگین سنی: 41.6) مورد بررسی قرار گرفتند. در 209 نفر (%77.6) حداقل یکی از علایم بالینی اصلی GERD وجود داشت و 207 نفر (%76.1) ازوفاژیت اندوسکوپیک داشتند. سیزده بیمار (%5) در محل پیوستگاه، متاپلازی روده ای اختصاص یافته داشتند (SIM-GEJ) و در 3 مورد دیسپلازی غده ای (Glandular dysplasia) مشاهده شد (2 مورد گرید پایین، یک مورد گرید بالا). هیچیک از علایم بالینی پیشگویی کننده وجود یافته های بافت شناختی یا اندوسکوپیک نبودند. در بیماران دارای دیسپلازی، درجات بالاتری از ازوفاژیت اندوسکوپیک وجود داشت. نتیجه گیری: پس زنش معدی – مروی در میان بیماران ایرانی ارجاع شده جهت اندوسکوپی تشخیصی، شایع است. شیوع SIM-GEJ در این جمعیت با آمار گزارش شده از غرب همخوانی دارد.

مقدمه: آشالازی یک بیماری حرکتی مری است که با آپریستالیس و شل شدن ناکامل دریچه تحتانی مری (LES) مشخص می شود. در مطالعات قبلی ارتباط معنی داری بین فشار (LES) و علایم بالینی ثابت نشده است. به منظور بررسی ارتباط علایم و فشار (LES) در بیماران مبتلا به آشالازی، مطالعه حاضر صورت پذیرفت. روش: طی 4 سال از 1377 تا 1380، تمام بیماران آشالازی مراجعه کننده به بیمارستان دکتر شریعتی تهران وارد مطالعه شدند. پس از بررسی کامل تشخیصی که شامل معیارهای بالینی، رادیوگرافیک، اندوسکوپیک، و مانومتریک بود، علایم بالینی بیماران بر اساس پنج علامت اصلی از صفر تا 15 درجه بندی شد. سپس همه بیماران تحت بررسی مانومتریک قرار گرفتند و فشار اسفنکتر تحتانی مری آنها ثبت شد.نتایج: 115 بیمار با متوسط سنی 37.7 (90–12) سال (67 مرد و 48 زن) وارد مطالعه شدند. متوسط علایم بالینی 9.32 (14.00 – 3.00) و متوسط فشار (LES) قبل از درمان mmHg 56.3 (107.8 – 8.0) بود. آزمون رگرسیون خطی ارتباط معنی دار (p<0.002) را با ضریب رگرسیون 0.290 بین علایم بالینی و فشار (LES) ثابت کرد. جنس مونث، سن کمتر یا برابر 40 و مدت زمان شروع بیماری تا تشخیص کمتر از 2 سال، عوامل موثر بر این ارتباط بودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد درجه بندی علایم بالینی می تواند به عنوان عامل پیش بینی کننده مناسبی برای فشار (LES) مطرح شود و فشار بازال (LES) می تواند عامل موثری در کاهش یا افزایش علایم بالینی بیمار باشد. برای اثبات این ارتباط پس از درمان نیز به مطالعات بیشتری نیاز است.