اصول بهداشت روانی
سال:1390 | دوره:13 | شماره:1 (پیاپی 49) |تعداد مقالات:11

مقدمه: امروزه پرخاشگری نوجوانان به یکی از مهمترین مسایل اجتماعی تبدیل شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین ابعاد والدینی غیرحمایتی (طرد، تهدید و سهل گیری)، خودتنظیمی و پرخاشگری نوجوانان با استفاده از روش مدل یابی ساختاری است.روش کار: روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بود. به این منظور، 192 دانش آموز (96 دختر، 96 پسر) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های فرزندپروری، خودتنظیمی و مقیاس رفتار اجتماعی را تکمیل کردند. برای ارزیابی مدل پیشنهادی از روش مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) و بر اساس نرم افزار Amos ویرایش 16 استفاده شد.یافته ها: بین پرخاشگری دختران و پسران تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05). همچنین نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی از برازش قابل قبولی برخوردار است. دو بعد والدینی غیرحمایتی (طرد و سهل گیری) و خودتنظیمی به عنوان متغیرهای پیش بین معنی داری برای پرخاشگری نوجوانان محسوب می شود. خودتنظیمی نوجوان تا حدی اثرات ابعاد والدینی غیرحمایتی را بر پرخاشگری آنان میانجیگری می کند.نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان داد که همسو با مدل مفهومی، ابعاد والدینی غیرحمایتی به طور مستقیم و غیرمستقیم (خودتنظیمی) با پرخاشگری نوجوانان رابطه دارد.

مقدمه: نارضایتی شغلی منجر به کاهش عملکرد و اشتباهات کاری زیادی در کارکنان می شود. این پژوهش با هدف بررسی رابطه تنش های شغلی، راهبردهای مقابله با تنش، تاب آوری و سلامت روانی با رضایت شغلی و نقش پیش بینی کننده این متغیرها در تبیین رضایت شغلی در تکنسین های بی هوشی انجام شد.روش کار: در یک مطالعه مقطعی 120 نفر از تکنسین های شاغل در اتاق عمل بیمارستان های تابعه دانشگاه های علوم پزشکی تهران و ایران در سال 1388 به صورت داوطلبانه و به شیوه در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه های تنش شغلی (JSS)، راهبردهای مقابله با تنش موس و بیلینگز، تاب آوری کونور و دیویدسون (CD-RISC)، سلامت روانی (GHQ) و مقیاس رضایت - نارضایتی شغلی (JSDS) بر روی آزمودنی ها انجام شدند. نتایج با استفاده از روش های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه به صورت گام به گام تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین تنش شغلی، راهبرد مقابله ای مهار جسمانی و فقدان سلامت عمومی با رضایت شغلی رابطه معکوس و معنی دار و بین تاب آوری، راهبردهای مقابله ای حل مساله و جلب حمایت اجتماعی با رضایت شغلی رابطه مستقیم و معنی داری وجود دارد (P<0.05). نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که راهبرد مقابله ای حل مساله به صورت مستقیم و تنش شغلی به صورت معکوس می توانند رضایت شغلی را به طور معنی داری تبیین کنند (P<0.01).نتیجه گیری: کاهش تنش شغلی و افزایش استفاده از راهبرد حل مساله باعث افزایش رضایت شغلی تکنسین های بی هوشی می شود.

مقدمه: یکی از ویژگی های شخصیتی که روی عملکرد دانشجویان تاثیر می گذارد، نشانگان ایمپاستر (وانمودگرایی) است. کلانس و ایمز برای نخستین بار پدیده وانمودگرایی را معرفی کردند و معتقدند که این پدیده یکی از انواع موانع پیشرفت و موفقیت محسوب می شود. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین مولفه های هوش هیجانی و عزت نفس با نشانگان ایمپاستر در بین دانشجویان رشته پزشکی انجام پذیرفت.روش کار: این تحقیق از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن، تمام دانشجویان پزشکی دانشگاه گیلان و دانشجویان ایرانی رشته پزشکی در دانشگاه ایروان (ارمنستان) در سال تحصیلی 89-1388 بودند که از طریق روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 146 نفر از دانشجویان دانشگاه گیلان و 54 نفر از دانشجویان دانشکده پزشکی ایروان به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل مقیاس هوش هیجانی شوت، آزمون عزت نفس کوپراسمیت و مقیاس نشانگان ایمپاستر کلانس بود. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی و رگرسیون همزمان مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بین عزت نفس با نشانگان ایمپاستر همبستگی معنی دار و معکوس وجود دارد (P<0.0001). در بین مولفه های هوش هیجانی، مولفه ارزیابی و بیان هیجان و بهره برداری از هیجان، رابطه مثبت و معنی داری با نشانگان ایمپاستر دارد (P<0.009) و بین مولفه تنظیم هیجان با نشانگان ایمپاستر رابطه معنی داری مشاهده نشد (P=0.2). همچنین در بین متغیرهای پیش بین تنها ضریب همبستگی مولفه بهره برداری از هیجان دانشجویان پزشکی دانشگاه گیلان و دانشکده پزشکی ایروان با هم تفاوت معنی داری داشت.نتیجه گیری: افراد دارای نشانگان ایمپاستر، با وجود شواهد بیرونی موفقیت ها، در درونی سازی موفقیت های خود ناتوان هستند و عزت نفس نامطمئن، از ویژگی های این افراد می باشد.

مقدمه: پژوهش حاضر جهت بررسی تاثیر مداخله بازی درمانی عروسکی بر مهارت های ارتباطی کودکان مبتلا به اختلالات فراگیر رشد انجام شده است.روش کار: پژوهش به شیوه اقدام پژوهی طرح محور و در قالب طرح شبه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد انجام پذیرفته و جامعه آماری آن کودکان درخودمانده سنین پیش دبستانی سال تحصیلی 89-1388 شهر مشهد بوده اند. 10 نفر به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون در جلسات بازی درمانی عروسکی با میانگین 22 جلسه شرکت داده شده و پیش و پس از مداخله، آزمون مقیاس ارتباط اجتماعی اولیه برای دو گروه اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون های آماری یومن ویتنی و رتبه های علامت دار ویلکاکسون تحلیل گردیدند.یافته ها: در خرده آزمون های ارتباط چشمی در حیطه درخواست رفتاری آغازگرانه (P=0.012)، درخواست های آغازگرانه سطح پایین (P=0.012)، پاسخ به یک تعامل اجتماعی (P=0.015)، درخواست های رفتاری آغازگرانه کلی (P=0.011) و در خرده مهارت انجام درخواست ها (P=0.005) بازی درمانی عروسکی به گونه ای معنی دار اثربخش بوده است. در خرده آزمون های دستیابی به اشیا (P=0.355)، درخواست کردن آغازگرانه (P=0.214)، اشاره به اشیا (P=1.00) و در مورد خرده آزمون دادن اشیا (P=0.074) مداخله اثربخش نبوده است. همچنین یافته های کیفی برگرفته از گزارش والدین نیز حکایت از اثربخش بودن مداخله دارد.نتیجه گیری: مداخله بازی درمانی عروسکی بر مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده اثربخش.

مقدمه: سطح آگاهی از هیجان ها و توان فرد برای صحبت درباره خود، به نحوه پاسخدهی والدین به هیجان های فرزندان شان بستگی دارد. مطالعه حاضر به بررسی رابطه بین آلکسی تایمیا و دلبستگی به مادر در نوجوانان می پردازد.روش کار: پژوهش از نوع توصیفی همبستگی است که در آن 120 دانش آموز نوجوان (60 دختر و 60 پسر) 15-13 ساله در سال تحصیلی 88-1387، به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای از مدارس ناحیه 2 شهر رشت انتخاب شدند. پرسشنامه آلکسی تایمیای تورنتو- (TAS-20) 20و پرسشنامه دلبستگی (IPPA) به طور همزمان در اختیار دانش آموزان قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره استفاده شد.یافته ها: مولفه اعتماد به مادر با مولفه توانایی تشخیص و تمییز احساس، رابطه منفی معنی دار (P=0.012)، با توانایی بیان احساس (P=0.01)، تفکر برون مدار (P<0.001) و نمره کل آلکسی تایمیا (P=0.001) رابطه مثبت و معنی دار داشت. مولفه ارتباط با مادر با توانایی تشخیص و تمییز احساس، رابطه منفی و معنی دار (P=0.01) و با توانایی بیان احساس (P=0.04)، تفکر برون مدار (P<0.001) و نمره کل آلکسی تایمیا (P=0.009) رابطه مثبت و معنی دار داشت.مولفه نمره کل دلبستگی با توانایی تشخیص و تمییز احساس رابطه منفی و معنی دار (P=0.006) و با تفکر برون مدار (P=0.001) و نمره کل آلکسی - تایمیا (P=0.007) رابطه مثبت و معنی دار داشت. تحلیل نتایج رگرسیون نشان داد که مولفه های ارتباط و بیگانگی با مادر می تواند آلکسی تایمیا را پیش بینی کند.نتیجه گیری: فراهم کردن رابطه امن و تامین کننده نیازهای کودک در اوایل زندگی وی، تاثیر مطلوبی بر سلامت جسمی، روانی، هیجانی و اجتماعی کودک در سال های بعدی زندگی می گذارد.

مقدمه: سوال اصلی پژوهش حاضر این است که چرا برخی از بیماران دچار آسیب مغزی تروماتیک (TBI) پس از فروکش کردن مشکلات جسمی، گرفتار اختلالات روانی ثانوی بر TBI می شوند و برخی دیگر این تشخیص را دریافت نمی کنند.روش کار: در این پژوهش که از فروردین تا بهمن ماه 1388 در مرکز آموزشی درمانی پورسینای شهرستان رشت انجام شد، 238 بیمار دچار TBI‏ (43 زن و 195 مرد) طی یک مطالعه توصیفی طولی به شیوه نمونه گیری غیراحتمالی و پیاپی با ابزارهای مقیاس اغمای گلاسگو، مقیاس پیامد گلاسکو، خرده مقیاس های تکمیل تصاویر و گنجینه واژگان آزمون هوشی تجدید نظر شده بزرگسالان و کسلر، معاینه مختصر وضعیت روانی و پرسشنامه سلامت عمومی 28 موردی تحت ارزیابی های جراحی اعصاب و روان شناختی قرار گرفتند. پس از گذشت 4 ماه پی گیری 65.1 درصد (155 نفر) جهت تعیین ماهیت اختلال روانی ناشی از TBI با استفاده از چک لیست مصاحبه ساختار یافته بالینی بر پایه ضوابط تشخیصی چهارمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی به یک روان پزشک ارجاع شدند.یافته ها: بین دو گروه بیماران واجد و فاقد اختلالات روانی 4 ماه پس از TBI از نظر متغیرهای سطح هوشیاری (P<0.001)، مدت زمان نقص هوشیاری (P<0.003)، مدت زمان بستری در بخش ویژه (P<0.005)، مجموع مدت بستری در بیمارستان (P<0.013) و سطح سازش یافتگی عمومی پس از تروما (P<0.0001) تفاوت معنی دار وجود دارد.نتیجه گیری: با طراحی برنامه های مداخله ای موثر و گنجاندن آن در فرآیند توانبخشی ‏عصبی رفتاری پس از ‏TBI‏ ‏و نیز ارزیابی این بیماران حداقل در مقطع زمانی 4 ماهه پس از تروما می توان خطر بروز اختلالات روانی را کاهش داد.

مقدمه: والدین کودکان مبتلا به درخودماندگی با چالش های بسیاری رو به رو هستند که آنها را در معرض پیامدهای منفی روانی قرار می دهد. مشارکت والدین در برنامه های درمانی کودکان می تواند این آشفتگی ها را کاهش دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه آموزش والدین و پروراندن مهارت ها بر خودکارآمدی مادران کودکان پیش دبستانی مبتلا به درخودماندگی انجام شده است.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پی گیری با گروه شاهد است که طی سال های 89-1388 اجرا گردید. نمونه آماری این پژوهش 21 نفر از مادران کودکان 3 تا 7 ساله مبتلا به درخودماندگی بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به تصادف در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون به مدت 11 جلسه تحت آموزش به شیوه بحث گروهی قرار گرفتند. تمام شرکت کنندگان، پرسشنامه جمعیت شناختی و مقیاس احساس صلاحیت والدین را در جلسات پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری (70 روز) کامل کردند. نتایج این پژوهش توسط آزمون تحلیل واریانس مختلط تحلیل گردید.یافته ها: آموزش مادران، موجب افزایش معنی دار خودکارآمدی مادران در دوره پس آزمون و پی گیری نشد (P=0.86). همچنین این برنامه بر افزایش رضایت والدین (P=0.49) و میزان صلاحیت والدینی (P=0.70) موثر نبود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، برنامه آموزش والدین و پرورندان مهارت ها بر افزایش خودکارآمدی والدین موثر نبوده است.

مقدمه: بی حوصلگی یک پدیده روانی است که عوارض متعددی نظیر افت در عملکردهای حرفه ای و تحصیلی به دنبال دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین پیش بینی کننده های بی حوصلگی در نوجوانان بود.روش کار: این مطالعه به شیوه همبستگی و در سال 1388 انجام شد. تعداد 182 (96 دختر و 86 پسر) دانش آموز مقطع راهنمایی و دبیرستان شهرستان خرم آباد در سنین 12 تا 18 سال به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای سنجش بی حوصلگی از مقیاس ارزیابی بی حوصلگی و برای بررسی عوامل بی حوصلگی از پرسشنامه عوامل بی حوصلگی شامل 4 مولفه خانه، مدرسه، اجتماع و دروس، استفاده شد. داده ها با استفاده همبستگی ساده و تحلیل رگرسیون چند متغیره تحلیل شدند.یافته ها: عامل خانه (b=0.23) و مدرسه (b=0.23) به طور معنی داری با بی حوصلگی ارتباط داشتند (P<0.01). در دختران عامل خانه (b=0.39) و در پسران عامل مدرسه (b=0.30) ارتباط معنی داری با بی حوصلگی داشتند (P<0.01). بررسی میانگین هر کدام از عامل ها نشان داد که در عامل خانه سختگیری والدین، مشاجره یا جر و بحث والدین، نداشتن کاری برای انجام دادن و نداشتن وسیله ای برای سرگرمی و در عامل مدرسه رفتار سختگیرانه و خشک معلمان و تکالیف زیاد درسی، از میانگین بالاتری برخوردار بودند.نتیجه گیری: با جمع بندی از نتایج این پژوهش به نظر می رسد که نارسایی در روابط بین فردی، سختگیری ها و عدم انعطاف در محیط خانه و مدرسه، پیش بینی کننده های مهم بی حوصلگی در این دو محیط به حساب می آیند. لذا برای مواجهه با بی حوصلگی و پیشگیری از اثرات سوء آن در نوجوانان، باید به این دو عامل توجه خاص نمود.