سالمند: مجله سالمندی ایران
سال:1395 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:27

اهداف: با افزایش تعداد افراد سالمند، بیماری های همراه دوران سالمندی و به دنبال آن وابستگی و نیاز به مراقبت نیز در حال افزایش است که این امر اهمیت توجه به موضوع مراقبت خانوادگی و تجارب را دوچندان می کند. از بین مفاهیم مرتبط با مراقبت خانوادگی، مفهوم ارزیابی مراقب از کار خود نقش ویژه ای را در پذیرش، تداوم و پیامدهای مراقبت ایفا می کند. هدف از این مطالعه، مرور مفهوم ارزیابی مراقبت از کلیه جنبه های آن در مراقبان خانوادگی است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مروری سنتی یا حکایتی بود. به منظور مرور مفهوم ارزیابی مراقبت خانوادگی جستجوی رایانه ای کلیه مقالات بدون در نظر گرفتن محدودیت زمان از طریق پایگاه های اطلاعاتی انگلیسی زبان پروکوییست، گوگل اسکالر، پابمد و اسکوپوس با کلیدواژه های Appraisal, Caregiving, Family caregiving, Burden, Satisfaction, Positive aspect, Negative aspect, Older adults, Elderly و پایگاه های اطلاعاتی فارسی زبان مانند پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (SID)، ایران داک و ایران مدکس با کلیدواژه های «سالمند، ارزیابی مراقبت، مراقبت خانوادگی، بار مراقبت و فشار مراقبت» انجام گرفت.یافته ها: ادراک مراقبان از مراقبت می تواند تحت تاثیر عوامل مختلف فردی، اجتماعی و فرهنگی قرار گیرد و همین ارزیابی ذهنی سبب می شود که با وجود استرس زابودن شرایط مراقبت، همه افراد درک یکسانی از شرایط محیط نداشته باشند و برخی تجربیات مثبتی در این شرایط داشته باشند و برخی دیگر استرس را بیشتر از آنچه وجود دارد درک نمایند که باعث ایجاد پیامدهای منفی برای سلامتی و رفاه مراقب می شود.نتیجه گیری: سازه ارزیابی مراقبت، سازه ای چندبعدی است و ابعاد مثبت و منفی دارد. با در نظر گرفتن همه جانبه این مفهوم می توان به درک بهتر و در نهایت، ارزیابی جامع تری از وضعیت مراقبان پرداخت و مداخلات موثر را برای ارتقای سلامت این عزیزان به کار گرفت.

اهداف: سالمندی با بی نظمی جنبه های عملکرد ایمنی همراه است و در این دوران با فرایند پیری پاسخ های ایمنی کاهش می یابد. از آنجا که فعالیت ورزشی می تواند بر عملکرد ایمنی تاثیر داشته باشد و از طرفی پیری با بی نظمی ایمنی پیش رونده همراه است، شناخت درباره اثرات ورزش بر عملکرد ایمنی در دوران سالمندی اهمیت می یابد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات ترکیبی (هوازی - مقاومتی) بر غلظت ایمونوگلوبولین ها و کورتیزول سرمی مردان سالمند غیرفعال بود.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 24 مرد سالمند سالم با دامنه سنی 70-60 سال و نمایه توده بدنی 22-25 کیلوگرم بر مترمربع به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و به طور تصادفی ساده به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. در این پژوهش گروه تجربی، برنامه تمرین ترکیبی را انجام دادند و گروه کنترل همان شیوه زندگی غیرفعال خود را ادامه دادند. برنامه تمرین ترکیبی (هوازی - مقاومتی) شامل: دویدن روی نوارگردان برای مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه به مدت 20 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 70-60 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود. برنامه تمرینات مقاومتی شامل 10 حرکت ایستگاهی به صورت دایره ای شامل: فلکشن ساق، اکستنشن ساق، پرس پا، اسکات، کشش زیر بغل، پرس سینه، حرکت صلیب با دمبل، جلو بازو، پشت بازو و حرکت پارویی با طناب بود که با بار اضافه معادل 70 درصد یک تکرار بیشینه و 10 تکرار در دو وهله متوالی با زمان استراحت 30 ثانیه ای و دودقیقه ای بین هر ایستگاه و وهله صورت گرفت. در این پژوهش، نمونه های خونی 24 ساعت پیش از شروع تمرینات و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین جمع آوری شد. مقادیر ایمونوگلوبولین های سرمی IgG،IgM و IgA با دستگاه نفلومتری و کیت بیندینگ سایت و مقادیر کورتیزول سرمی به روش ایمونورادیومتریک با دستگاه گاماکانتر و کیت RIA اندازه گیری شد. برای برآورد اوج اکسیژن مصرفی، پروتکل ناختون روی دستگاه تردمیل مورد استفاده قرار گرفت. برای مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی، روش تحلیل واریانس اندازه های تکراری به کار گرفته شد و نتایج در سطح معنی داری P<0.05 آزمایش شدند.یافته ها: نتایج نشان داد برنامه تمرین ترکیبی 12.75 درصدی غلظت ایمونوگلوبولین G سرمی سالمندان را کاهش داد (P=0.04). با وجود اینکه غلظت سرمی ایمونوگلوبولین M به واسطه تمرینات ترکیبی، 15.93 درصد کاهش یافت، اما این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.31). علاوه بر این، در سطح IgA سرمی سالمندان تغییر معنی داری مشاهده نشد (P=0.90). غلظت کورتیزول سرمی در گروه تجربی به میزان 8.33 درصد افزایش معنی دار یافت (P=0.001). بر اساس نتایج، تغییرات میانگین های بین گروهی در متغیرهای IgG، IgM و IgA، تفاوت معنی دار نداشت (P>0.05)، اما در مقادیر کورتیزول سرمی بین دو گروه تفاوت معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: انجام فعالیت های بدنی یکی از عوامل موثر بر تغییر روند کار سیستم دفاعی است که این امر به شدت، مدت، نوع تمرین و وضعیت آمادگی جسمانی، نوع تغذیه، حالات روحی و روانی و عوامل هورمونی بستگی دارد. بر اساس نتایج به دست آمده، تمرین شدید و طولانی مدت با افزایش روند کاتابولیکی ممکن است موجب تضعیف سیستم ایمنی شود.

اهداف: ناتوانی در اختصاص توجه به تعادل در تکالیف هم زمان، باعث زمین خوردن سالمندان می شود؛ بنابراین، هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات دو شیوه تمرینی تکلیف دوگانه بر تعادل افراد سالمند بود.مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی بوده است. شرکت کنندگان این تحقیق را 36 نفر از سالمندان 65 سال و بالاتر واجد شرایط شهر کرمان که شرایط انتخاب و ورود به تحقیق را داشتند، تشکیل می دادند. افراد منتخب بر اساس نمره پیش آزمون برگ به طور تصادفی به 3 گروه 12 نفری، تقسیم شدند. گروه های تمرینی شامل گروه تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت ثابت، گروه تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت متغیر و گروه کنترل بودند. گروه تجربی تمرینات را به مدت 4 هفته و هفته ای 3 جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسه تمرینی 45 دقیقه بود. تمرینات شامل سه دسته فعالیت های ایستادنی، انتقالی و راه رفتن بود که بر اساس دو اصل دشواری تکلیف حرکتی و ایمنی فرد و تقسیم بندی تکلیف حرکتی جنتایل انجام شد. برای بررسی تعادل در سالمندان، آزمون زمان راه رفتن و نشستن در دو شرایط تکلیف منفرد و دوگانه و نیز آزمون تعادلی برگ مورد استفاده قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از تحلیل کوواریانس، آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری P£0.05 استفاده شد.یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد در آزمون تعادلی عملکردی و آزمون زمان راه رفتن و نشستن در شرایط تکلیف منفرد، بین گروه کنترل و گروه تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری وجود داشت (P£0.05)، به طوری که دو گروه تمرینی تکلیف دوگانه، عملکرد بهتری را نسبت به گروه کنترل نشان دادند. علاوه بر این، نتایج در مورد آزمون زمان راه رفتن و نشستن در شرایط تکلیف دوگانه نشان داد که بین گروه کنترل و گروه تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر و همچنین بین دو گروه تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری وجود داشت (P£0.05).نتیجه گیری: با توجه به اینکه یافته ها نشان دهنده برتری تمرینات با تکلیف دوگانه به نسبت تمرینات منفرد و همچنین تمرینات تکلیف دوگانه با اولویت متغیر به نسبت تکلیف دوگانه با اولویت ثابت در شرایط تکلیف دوگانه است؛ بنابراین، به نظر می رسد علاوه بر نظریه ظرفیت محدود توجه که توجیه کننده افت عملکرد در نتیجه اجرای تکالیف هم زمان است، سازوکارهای دیگری نیز در این فرایند درگیر است که توانایی اختصاص و توجه در اجرای تکالیف به صورت هم زمان توجیه کننده این برتری و تفاوت است. از این رو می توان با طراحی تمرینات تعادلی مبتنی بر روش های تکلیف دوگانه، به ویژه تمریناتی مبتنی بر توانایی تغییر توجه، توانایی های شناختی و تقسیم مناسب توجه به این تکالیف را بهبود بخشید و با بهبود این توانایی ها خطر زمین خوردن را در این قشر از جامعه کاهش داد.

اهداف: اختلالات خواب در بیماران سالمند بستری در واحدهای مراقبت کرونری شیوع بالایی دارد و این اختلالات به همراه تغییرات وضعیت خواب مرتبط به سن در سالمند تشدید می شود. تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر صدای سفید بر خواب بیماران سالمند بستری در واحد مراقبت کرونری انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر، مطالعه ای نیمه تجربی بود که طی آن 40 بیمار سالمند بستری شده در واحد مراقبت کرونری که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند، از طریق نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. طی این پژوهش، کل مدت زمان خواب در شب و مدت زمان القای خواب بیماران قبل از مطالعه، در روز اول پذیرش و پس از یک هفته بستری در واحد مراقبت کرونری برای دو گروه بررسی شد. در مدت این یک هفته، برای گروه تجربه قبل از خواب به مدت دو ساعت صدای سفید (صدای امواج اقیانوس) پخش شد، اما گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکرد. داده های پژوهش با آزمون های آماری (مجذور کی، تی زوجی و مستقل) با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.یافته ها:میانگین سنی شرکت کنندگان در گروه کنترل 68.75±6.19 سال و در گروه مداخله 67.05±5.15 بود. بیشتر شرکت کنندگان در این طرح سالمندان مرد (57.5 درصد) بودند. بیشتر شرکت کنندگان با تشخیص سندرم حاد کرونری در واحد مراقبت کرونری بستری شده بودند (80 درصد) و 65 درصد از آنان سابقه بستری در بیمارستان را داشتند. در گروه کنترل میانگین مدت زمان خواب سالمندان در شب و بستری شدن در بیمارستان 7.61±0.86 ساعت بود که پس از مطالعه به 4.69±0.56 ساعت کاهش یافته بود. میانگین مدت زمان القای خواب از 20±5.4 دقیقه قبل از مطالعه به 28±5.4 دقیقه پس از مطالعه افزایش یافت که این یافته بیانگر افت معنی دار وضعیت خواب بود در بیماران سالمند پس از بستری شدن در واحد مراقبت کرونری بود (P<0.001). میانگین مدت زمان خواب شبانه قبل از مطالعه در گروه مداخله با گروه کنترل، تفاوت معنی داری را نشان نداد [(P=0.146) 6.75±0.91)]، اما پس از مطالعه، میانگین مدت زمان خواب در گروه مداخله کاهش معنی داری را نشان نداد [(P=0.12) 7.04±0.91)]. مدت زمان القای خواب بیماران سالمند در گروه کنترل نیز از 5±19.14 دقیقه قبل از مطالعه به 17±4.2 دقیقه کاهش یافت (P=0.17). مقایسه مدت زمان خواب شبانه و مدت زمان القا خواب دو گروه پس از مطالعه حاکی از تفاوت معنی دار دو گروه بود (P<0.001).نتیجه گیری: صدای سفید، مجموعه صداهایی با دامنه شدت صداهای متفاوت است. یافته های تحقیق حاضر نشان داد با وجود آنکه صدای سفید وضعیت خواب بیماران سالمند را از نظر آماری تغییر معناداری نداده است، اما از افت ساعت خواب و افزایش زمان القای خواب جلوگیری کرده است. استفاده از صدای سفید با توجه به افزایش آستانه تحریک شنوایی و اثرات القایی آن بر خواب و همچنین هزینه اثربخشی مناسب آن، برای تعداد زیادی از بیماران سالمند بستری در واحدهای مراقبتی قابل استفاده است.

اهداف:پژوهش حاضر با هدف تبیین نگرش های ناکارآمد بیماران قلبی و عروقی بستری در بیمارستان از طریق باورهای فراشناختی معیوب به اجرا درآمد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1391 در بیمارستان شریعتی اصفهان انجام شد. جامعه آماری پژوهش را بیماران قلبی - عروقی بستری در بیمارستان شریعتی اصفهان تشکیل دادند که از میان آنها 87 نفر بیمار قلبی - عروقی به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش را پرسشنامه باورهای فراشناختی معیوب (ولز و کارترایت - هاتن) و مقیاس نگرش های ناکارآمد (وایزمن و بک) تشکیل می داد. داده ها با نسخه 18 نرم افزار SPSS و با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که به ترتیب نیاز به کنترل افکار دارای توان پیش بین معنادار برای رضایت دیگران (P<0.05)، باورهای مثبت درباره نگرانی و کنترل ناپذیری نگرانی دارای توان پیش بین معنادار برای تمرکز بر خود (P<0.05)، باورهای مثبت درباره نگرانی دارای توان پیش بین معنادار برای کمال گرایی (P<0.01)، کنترل ناپذیری نگرانی و اطمینان شناختی دارای توان پیش بین معنادار برای نیاز به تایید دیگران (P<0.01) و باورهای مثبت درباره نگرانی دارای توان پیش بین معنادار برای تمرکز بر موفقیت (P<0.05) هستند.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که باورهای فراشناختی معیوب، توان پیش بینی کنندگی نگرش های ناکارآمد را دارد که برای سلامتی بیماران قلبی - عروقی خطر آفرین است.

اهداف: بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقلی در سنین پیری است که بروز آن با افزایش سن بیشتر می شود. تحقیقات نشان داده است که سیتوکین ها پروتیین هایی هستند که در مسیرهای التهابی نقش ایفا می کنند و میزان آنها در بیماری های التهابی تغییر می کند. بر مبنای این واقعیت که بیماری آلزایمر یک بیماری التهابی است، می توان نتیجه گرفت که سیتوکین ها قادرند بر بروز این بیماری تاثیرگذار باشند. IL-16، سیتوکینی است که نقش آن در پاره ای از بیماری های التهابی به اثبات رسیده است. این ژن یکی از ژن های کد کننده سیتوکین های مسیر التهابی است که می تواند در پاتولوژی التهابی مشاهده شده در اطراف پلاک های پیری ایجاد شده در بیماری آلزایمر ایفای نقش کند و با پاتولوژی بیماری آلزایمر مرتبط باشد. بر این اساس، هدف این مطالعه بررسی اثر دو پلی مورفیسم rs1131445 وrs4072111 از ژن IL-16 بر خطر ابتلا به بیماری آلزایمر دیررس در جمعیت ایرانی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه 144 فرد مبتلا به بیماری آلزایمر که علایم ابتلا به آلزایمر آنها توسط روان پزشک و بر اساس معیارهای مصاحبه بالینی تایید شده بود، به عنوان گروه بیمار و 173 فرد سالم به شرط نداشتن بیماری روانی به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. DNA افراد به روش سالتینگ اوت استخراج شد و واکنش PCR برای تکثیر قطعه موردنظر با استفاده از پرایمرهای طراحی شده در شرایط اپتیمایزشده برای هر پلی مورفیسم انجام گرفت. محصول PCR در ابتدا برای تایید عملکرد صحیح PCR با استفاده از روش الکتروفورز ژل پلی اکریلامید (PAGE) کنترل شد. سپس محصول PCR با روش RFLP به کمک آنزیم محدودکننده موردنظر، برش داده شد و به کمک الکتروفورز ژل پلی اکریلامید، ژنوتیپ نمونه ها تعیین و ژنوتیپ افراد بر اساس روش PCR-RFLP مشخص شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده های به دست آمده از نسخه 1/3/2 نرم افزار OpenEpi و نسخه 11.5 نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته ها: بررسی تحلیل آللی بین دو گروه جمعیت بیمار و سالم ضمن در نظر گرفتن فاصله اطمینان (95 درصد= CI) و سطح معناداری 0.05 برای پلی مورفیسم rs1131445 نشان می دهد که رابطه آلل C با بیماری آلزایمر معنادار نبوده (P=0.656) و ژنوتیپ TC در مقایسه با ژنوتیپ TT، اختلاف معنادار آماری نشان نداده است (P=0.614). با این حال بررسی تحلیل آللی برای پلی مورفیسم rs4072111، بین دو گروه جمعیت بیمار و سالم نشان می دهد که رابطه آلل T با بیماری معنادار است و این آلل در ایجاد بیماری نقش محافظتی دارد (P=0.008). علاو بر این ژنوتیپ TC به عنوان یک حالت محافظتی، رابطه معناداری را با بیماری نشان داد (P=0.007).نتیجه گیری: وجود پلی مورفیسم در برخی از ژن های مسیر التهابی، افراد را مستعد ابتلا به آلزایمر می کند. تغییرات ژنتیکی در توالی DNA از ژن IL-16 منجر به تغییر محصول سیتوکین یا تغییر فعالیت آنها می شود. معناداری ارتباط پلی مورفیسم rs4072111 و بیماری آلزایمر با پیش فرض این مطالعه مطابق بوده است و نقش احتمالی این پلی مورفیسم را در بیماری آلزایمر دیررس نشان می دهد. با وجود این، نبود ارتباط میان پلی مورفیسم rs1131445 و بیماری آلزایمر دیررس با توجه به کوچک بودن حجم نمونه قابل اثبات نیست و برای اثبات آن به حجم نمونه بزرگ تری نیاز است.

اهداف: در دهه های اخیر به دلیل کاهش زادوولد، ارتقای بهداشت و اجرای برنامه های پیشگیرانه و افزایش امید به زندگی، جمعیت افراد سالمند در کشورهای گوناگون افزایش یافته است به گونه ای که از این پدیده، به عنوان خاکستری شدن جمعیت یا سالمندی اجباری یاد می شود. بررسی پیشینه موجود نشان می دهد بیشتر اوقات افراد سالمند با بیماری های جسمانی و مشکلات روانی گوناگونی مانند: مشکلات حرکتی، دردهای مزمن، اختلال در خواب، گوشه گیری و افسردگی رو به رو می شوند. از این رو، ضرورت دارد بخش عمده ای از منابع و خدمات بهداشتی و درمانی هر جامعه ای به افراد سالمند اختصاص یابد و به نیازها و مشکلات آنان بیشتر توجه شود. از این رو، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه کیفیت خواب با میزان افسردگی در افراد مقیم در خانه های سالمندان سه ناحیه شهر تهران در سال 1392 بود.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع طرح های توصیفی - تحلیلی بود که جامعه آماری آن را تمامی افراد مقیم خانه های سالمندان زیرپوشش سازمان بهزیستی استان تهران تشکیل می دادند. نمونه های مورد مطالعه 90 نفر سالمند بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای با رعایت نسبت از سه ناحیه شمال، مرکز و جنوب شهر تهران و با در نظر گرفتن میزان هوشیاری، توانایی پاسخ گویی و تمایل به شرکت در مطالعه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از دو پرسشنامه مقیاس کیفیت خواب پیتزبرگ و مقیاس افسردگی سالمندان استفاده شد و سپس داده های به دست آمده با روش آماری آزمون رگرسیون چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 60 درصد آزمودنی های این پژوهش را زنان سالمند تشکیل می داد. نتایج به دست آمده در خانه های سالمندان سه ناحیه شهر تهران به طور یکسان نشان داد که رابطه معناداری بین کیفیت خواب افراد سالمند با میزان افسردگی آنان وجود دارد. این رابطه در مورد کیفیت خواب به صورت معکوس (P<0.001) معنادار بود و با ابعاد اختلال های خواب، مصرف داروهای خواب آور و اختلال در عملکرد روزانه با افسردگی به طورمستقیم (P<0.001) رابطه معناداری را نشان داد.نتیجه گیری: یک ارتباط علی دوطرفه بین افسردگی و اختلال در خواب وجود دارد، به طوری که بی خوابی می تواند به افسردگی منجر شود و بالعکس. اگر نشانه های افسردگی درمان نشود، به مرور بر کیفیت خواب تاثیر منفی می گذارد و به طور کلی اختلال در خواب با خلق افسرده و کیفیت زندگی پایین ارتباط متقابل دارد. از این رو، به منظور بالابردن کیفیت خواب و کاهش میزان افسردگی افراد مقیم خانه های سالمندان، لزوم برگزاری برنامه های مراقبت ویژه در دوران سالمندی تاکید می شود. همچنین پیشنهاد می شود در پژوهش های آینده، ارتباط بین خواب، سبک زندگی و رفتار روزانه در افراد سالمند مورد بررسی قرار گیرد. از محدودیت های تحقیق حاضر می توان به عدم تعمیم نتایج به تمام جامعه سالمندان به دلیل محدودبودن مطالعه در سه ناحیه شهر تهران، اشاره کرد. همچنین به دلیل کنترل نکردن متغیرهایی مانند: تحصیلات و شرایط اقتصادی افراد سالمند، ممکن است تعمیم پذیری یافته ها محدود شود. در پایان، پیشنهاد می شود در پژوهش های آینده ارتباط بین کیفیت خواب، سبک زندگی و برنامه روزانه در خانه های افراد سالمند مورد بررسی قرار گیرد.

اهداف: ادراک زمان، مهارت شناختی بنیادی و پیچیده ای است که امکان ادراک زنجیره ای از رویدادها و فعالیت ها و پیش بینی وقوع حوادث در آینده را را فراهم می آورد. سرعت گذر زمان تحت تاثیر نحوه عملکرد مناطق مختلف مغز و فرایندهای شناختی پایه از جمله توجه و حافظه قرار دارد. با توجه به تغییر کارکردهای مذکور در سنین مختلف هدف اصلی این پژوهش، تعیین تفاوت ادراک زمان در زنان و مردان جوان و کهنسال بود.مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر از نوع علی - مقایسه ای بود و جامعه مورد مطالعه را کلیه زنان و مردان جوان (30-20 ساله) و کهنسال (70-60 ساله) ساکن شهرهای تبریز و مرند تشکیل می دادند. تعداد نمونه اولیه را 64 نفر دربر می گرفت که در دو گروه 32 نفری (نصف زن و نصف مرد) قرار گرفتند. نمونه گیری این پژوهش به صورت نمونه گیری دردسترس صورت گرفت و در انجام پژوهش از ابزارهای اندازه گیری مانند معاینه مختصر وضعیت روانی، آزمون افسردگی بک و تکلیف بازتولید زمان استفاده شد. ابتدا تکلیف بازتولید زمان برای هر یک از آزمودنی ها به صورت انفرادی به اجرا درآمد. اجرای آزمون افسردگی بک و آزمون معاینه مختصر وضعیت روانی به دلیل جلوگیری از ایجاد خستگی و تاثیر آن در درک زمان، بعد از اجرای تکلیف رایانه ای ادراک زمان صورت گرفت. در تکلیف بازتولید زمانی، تصویر دایره در صفحه نمایش رایانه در مدت زمان های 400، 500 و 600 میلی ثانیه به عنوان زمان کوتاه و 1800، 2000 و 2200 میلی ثانیه به عنوان زمان طولانی ارائه شد. در مجموع، تعداد 80 کوشش (40 کوشش برای بازه زمانی کوتاه و 40 کوشش برای بازه زمانی طولانی) به طور متوالی و تصادفی ارائه شد. پس از ارائه هر محرک، آزمودنی با فشار دادن کلید فاصله صفحه کلید رایانه، مدت زمان حضور محرک را بازتولید می کرد. داده های 30 جوان (15 مرد و 15 زن) و 27 کهنسال (12 مرد و 15 زن) با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه سنی (جوان و سالمند) در متغیر ادراک زمان تفاوت معناداری وجود داشت (P<0.007)، به طوری که سالمندان در هردو بازه زمانی کوتاه و طولانی بازتولید کوتاه تری دارند، اما جوانان بازه زمانی کوتاه را طولانی تر و بازه زمانی طولانی را کوتاه تر از مدت زمان حضور محرک بازتولید کردند. این در حالی است که در متغیر جنسیت بین دو گروه (زن و مرد) تفاوت معناداری وجود نداشت (P<0.244).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد که سن بر ادراک زمان تاثیر می گذارد، به نحوی که زمان ادراک شده در نزد افراد کهنسال کوتاه تر از زمان فیزیکی است. بر مبنای الگوی دروازه توجه در تبیین ادراک زمان، چنانچه منابع توجه کمتری به گذر زمان اختصاص یا ظرفیت حافظه کاهش یابد، برآورد زمان کوتاه تر خواهد بود. بر اساس تغییرات شناختی مربوط به کهنسالی، با افزایش سن توانایی های شناختی افراد کهنسال تقلیل می یابد. از آنجا که شواهد نشان دهنده آن است که پردازش دقیق فواصل زمانی به ظرفیت حافظه و توجه بستگی دارد؛ بنابراین، تغییرات در هر یک از فرایندهای شناختی مذکور می تواند در تفاوت های مربوط به سن در ادراک زمان تاثیرگذار باشد و احتمالا به دلیل همین عوامل، بازتولید زمان در افراد مسن کوتاه تر می شود.

اهداف: اگرچه فرایند فیزیولوژیک سالمندی منجر به بیماری نمی شود، اما معمولا بیشتر افراد به دلیل عدم شناخت کافی یا نداشتن زمینه مناسب، دچار مشکلات متعددی از جمله اختلالات روحی - روانی می شوند که یکی از شایع ترین این مشکلات، افسردگی است. با توجه به روند روبه افزایش جمعیت سالمند در ایران، افسردگی کیفیت زندگی را در این گروه سنی به شدت کاهش می دهد و به دنبال آن، سبب انزواطلبی و دوری از جامعه و فعالیت های اجتماعی می شود. افسردگی علاوه بر سالمند، خانواده را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد و یکی از چالش های مهم اجتماعی آینده محسوب می شود هدف از انجام این مطالعه تعیین رابطه کیفیت زندگی با علایم افسردگی در سالمندان بازنشسته شرکت صنعت نفت اهواز بود.مواد و روش ها: این پژوهش به صورت مقطعی و از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن را 200 نفر از سالمندان بازنشسته صنعت نفت اهواز که با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند، تشکیل می دادند. برای سنجش کیفیت زندگی پرسشنامه کیفیت زندگی (SF-12) و برای علایم افسردگی پرسشنامه افسردگی (GDS) به کاررفت و نتایج پژوهش به روش تحلیل واریانس و رگرسیون چندمتغیره و با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بر اساس نتایج این مطالعه، سالمندان گروه سنی 65-61 سال بیشترین فراوانی را با حدود 46.5 درصد و سالمندان گروه سنی 75-71 سال و 80-76 سال هر یک کمترین فراوانی را با حدود 5 درصد نمونه به خود اختصاص داده بودند. در این مطالعه میانگین سنی نمونه ها 65±4 سال بود. سالمندان گروه های سنی مختلف از کیفیت زندگی و علائم افسردگی تقریبا یکسانی برخوردار بودند و از نظر هیچ یک از متغیرهای وابسته (کیفیت زندگی و علائم افسردگی) تفاوت معنی داری وجود نداشت (P>0.05 و F=1.57). از نظر تحصیلات، بیشترین فراوانی در گروه سیکل با حدود 44 درصد و کمترین فراوانی در گروه فوق لیسانس با حدود 1.5 درصد دیده شدو از نظر سوابق بیماری های داخلی، افراد مبتلا به پرفشاری خون بیشترین فراوانی را با حدود 34 درصد در میان انواع دیگر بیماری ها داشتند. میانگین نمره کیفیت زندگی سالمندان در حد 27.9±6.4 علایم افسردگی 4.35±4.2 بود. بین کیفیت زندگی و افسردگی سالمندان رابطه منفی معنی داری مشاهده شد (P<0.0001). بر اساس یافته های پژوهش حاضر، رگرسیون پیش بینی علایم افسردگی سالمندان از روی مولفه های کیفیت زندگی (کیفیت جسمانی و کیفیت روانی) معنی دار است(P>0.05 و F=1.57). بر اساس نتیج مطالعه حاضر، تفاوت معنی داری از نظر کیفیت زندگی در میان سالمندان بدون بیماری و سالمندان مبتلا به بیماری های دیابت، فشارخون و سرطان وجود داشت. همچنین، میان سالمندان مبتلا به دیابت و سالمندان مبتلا به بیماری سرطان، تفاوت معنی داری از لحاظ کیفیت زندگی وجود داشت.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد در دوران سالمندی بین افسردگی و کیفیت زندگی ارتباط معنی داری وجود دارد؛ بنابراین، با توجه به نتایج مطالعه حاضر باید عوامل مرتبط با کیفیت زندگی سالمندان در مراقبت از این گروه مدنظر قرار گیرد. با ایجاد روابط آرامش بخش برای سالمندان و اشتغال آنان در فعالیت های سازنده، می توان اعتمادبه نفس را در آنها افزایش داد. همچنین با تقویت امید به زندگی به آینده از ایجاد ناامیدی در سالمندان جلوگیری می شود. پیشگیری، کاهش عوامل ایجادکننده افسردگی و درمان افسردگی ممکن است باعث بهبود کیفیت زندگی افراد سالمند شود. به علاوه، انجام مطالعات بیشتر در آینده توصیه می گردد.

اهداف: مطالعات نشان داده است که اجرای یک تکلیف دوگانه هم زمان با راه رفتن حتی در سالمندان سالم، موجب تغییرات زیادی در الگوی راه رفتن می شود. مطالعه پارامترهای فضایی - زمانی و تغییرات آنها در گام برداری ناشی از تکلیف دوگانه، بررسی تقارن در عملکرد پای راست و چپ و مطالعه تغییرپذیری در این پارامترها کمتر موردتوجه محققان قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی تغییرات رخ داده در پارامترهای فضایی - زمانی گام برداری به علت هم زمانی آن با تکلیف دوگانه شناختی در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی بود.مواد و روش ها: داوطلبان شرکت در این پژوهش، شامل 30 سالمند مبتلا به ضعف تعادلی بودند که سن بالای 70 سال داشتند که از طریق آزمون های برگ و MMSE انتخاب شدند. افرادی که در آزمون برگ نمره پایین تر از 52 داشتند، در این مطالعه شرکت کردند و افرادی که در آزمون MMSE نمره پایین تر از 23 کسب کردند، از این مطالعه خارج شدند. پس از آشنایی با نحوه اندازه گیری و کسب رضایتنامه کتبی، شرکت کنندگان در دو وضعیت، راه رفتن طبیعی و راه رفتن با تکلیف دوگانه شناختی، یک مسیر 12 متری را طی کردند. پارامترهای فضایی - زمانی از طریق دوربین های ویکون ثبت شد. سپس با استفاده از نرم افزار پلی گن متغیرهای کادنس، سرعت راه رفتن، طول استپ، طول استراید، زمان استپ و استراید، زمان استنس و نوسان، زمان حمایت یک پا و حمایت دو پا، جداشدن پای مخالف، تماس پای مخالف با زمین و زمان جداشدن پنجه، برحسب درصدی از طول چرخه راه رفتن استخراج شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با روش اندازه گیری مکرر و با سطح معنی داری P<0.05 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد از میان یارامترهای موردبررسی، متغیرهای کادنس و سرعت راه رفتن در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری یافت. با وجود این زمان استپ، زمان استراید، زمان حمایت دوگانه، زمان حمایت یک پا، مدت زمان استقرار و نوسان در راه رفتن با تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05). شاخص عدم تقارن در راه رفتن همراه تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی در پارامترهای کادنس، زمان استراید و طول استراید، افزایش معنی داری داشت و در بقیه پارامترها اختلاف معنی دار نبود. نتایج نشان داد تغییرپذیری پارامترهای گام برداری از یک گام به گام بعدی در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی تغییر معنی داری نشان نداد. به بیان دیگر در این مطالعه با ارائه تکلیف دوگانه، سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی گام های همسانی داشتند. همچنین با وجود کاهش معنی دار در سرعت کلی گام برداری، زمان بندی بین دو مرحله استقرار و نوسان در راه رفتن با ارائه تکلیف هم زمان تغییر معنی داری را نسبت به راه رفتن عادی نشان نداد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی، زمان اتکای دوگانه و زمان استقرار افزایش و نیز سرعت گام برداری کاهش می یابد که با توجه به پیشینه تحقیقات، این عوامل با افزایش بی ثباتی و درنتیجه افزایش خطر سقوط ارتباط دارد. بنابراین در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی، اجرای تکلیف دوگانه هم زمان با راه رفتن می تواند خطر سقوط را افزایش دهد. با توجه به افزایش عدم تقارن در راه رفتن با تکلیف دوگانه، به نظر می رسد هماهنگی و تقارن دوجانبه حساسیت زیادی به تکلیف شناختی هم زمان داشته باشد. این عدم تقارن در عملکرد بین پاها به عنوان خطر سقوط شناخته شده است. ازاین رو، با توجه به نتایج بیان شده می توان نتیجه گرفت که راه رفتن در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی به عملکرد شناختی بیشتری نیاز دارد و انجام تکلیف هم زمان شناختی، موجب تداخل در منابع توجهی و در نتیجه تغییر در الگوی راه فتن می شود. بنابراین پیشنهاد می شود که سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی که با خطر سقوط بیشتری مواجه هستند، از توجه به تکالیف هم زمان شناختی در حین راه رفتن خودداری و فقط بر راه رفتن تمرکز کنند.

اهداف: با افزایش جمعیت سالمندان توجه به مشکلات آنان در جامعه ابعاد تازه و گسترده ای یافته است. در این میان گروه های تخصصی توانبخشی در مراکز مراقبتی، روزانه تلاش می کنند تا با ارائه خدمات به سالمندان تا جای ممکن از ورود آنان به مراکز اقامتی شبانه روزی جلوگیری کنند. سازمان بهزیستی بدین منظور بسته خدماتی خاصی را طراحی و آن را برای اجرا به مراکز ارائه دهنده خدمات ابلاغ کرده است. هدف کلی این مطالعه، مقایسه وضعیت کیفیت زندگی سالمندان قبل و بعد از دریافت بسته خدمات توانبخشی سازمان بهزیستی در مرکز روزانه توانبخشی کهریزک - محمدشهر کرج بود.مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر، روش توصیفی - تحلیلی دوگروهی از نوع قبل و بعد بود و جامعه آماری آن را سالمندان مراجعه کننده به مراکز جامع توان بخشی تشکیل می دادند. در این پژوهش، 50 نفر از سالمندان مراجعه کننده به مرکز روزانه سالمندی کهریزک شماره 2 -واقع در محمدشهر کرج - در سال 94-1393 که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به طور تصادفی در دو گروه 25 نفره مورد و شاهد قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی (SF-36) و فرم جمع آوری اطلاعات جمعیت شناختی بود. کیفیت زندگی قبل، یک ماه و سه ماه بعد از شروع مطالعه در هر دو گروه اندازه گیری و برای تجزیه و تحلیل داده ها از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه میانگین سنی دو گروه مورد و شاهد به ترتیب 66.43 و 68.1 بود. بر اساس آزمون تی، بین میانگین سن در دو گروه مورد و شاهد اختلاف معناداری وجود نداشت. علاوه بر این بین جنسیت، سطح تحصیلات و سابقه بستری نیز قبل از مطالعه اختلاف معناداری دیده نشد. یافته های مطالعه نشان داد در گروه مورد میانگین نمرات کیفیت زندگی در شروع مطالعه، یک و سه ماه بعد به ترتیب 43.95، 56.30 و 74.38 و در گروه شاهد به ترتیب 44.74، 49.79 و 57.82 بود. حداقل نمره کسب شده سالمندان از پرسشنامه کیفیت زندگی 24.72 و حداکثر نمره کسب شده آنان از پرسشنامه کیفیت زندگی 86.11 بود. علاوه بر این، یافته های پژوهش نشان داد که در شروع مطالعه، میانگین کیفیت زندگی در دو گروه مورد و شاهد اختلاف معناداری ندارد، اما ظرف یک و سه ماه بعد از مداخله، این اختلاف معنی دار شد (به ترتیب P<0.015 و P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، خدمات مراقبتی روزانه ارائه شده در مرکز کهریزک موجب افزایش معنادار کیفیت زندگی سالمندان شده است. بر این اساس، می توان گفت که بسته خدماتی سازمان بهزیستی کارآیی لازم را برای مراکز روزانه در توانمندسازی سالمندان دارد.

اهداف: هدف از پژوهش حاضر بررسی معناداری زندگی در بین سالمندان ساکن آسایشگاه های شهر اصفهان بر اساس میزان حمایت اجتماعی ادراک شده آنان از سه منبع خانواده، دوستان و افراد مهم زندگی شان بود.مواد و روش ها: در این پژوهش، تعداد 120 نفر (68 نفر مرد و 52 نفر زن) از سالمندان زن و مرد ساکن آسایشگاه های شهر اصفهان از طریق نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه های معناداری زندگی و حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1988)، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام و چندمتغیری داده ها نشان داد که 28.2 درصد تفاوت های فردی در معناداری زندگی سالمندان به تفاوت های فردی در مولفه های حمایت اجتماعی ادراک شده (خانواده، دوستان و افراد مهم) بین آنها مربوط است که به ترتیب عامل خانواده و افراد مهم، بیشترین تاثیر معنادار را در تبیین تغییرات و پیش بینی معناداری زندگی سالمندان داشته اند. این همبستگی از نظر آماری معنی دار است (P=0.001). همچنین مدل رگرسیونی تبیین شده نیز بر اساس آزمون تحلیل واریانس انجام شده، خطی و معنادار است؛ زیرا مقدار آزمون F برای تعیین معنی داری اثر متغیرهای مستقل بر معناداری زندگی سالمندان 15.353 با سطح معنی داری P=0.001 است. معنی داری ضرایب رگرسیون نشان می دهد خانواده به طورمعنی داری، معناداری زندگی سالمندان را پیش بینی می کند؛ یعنی 19.8 درصد واریانس بین خانواده و معناداری زندگی سالمندان مشترک است که با اضافه شدن مولفه افراد مهم، شدت رابطه به 27.1 درصد افزایش می یابد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد، سالمندانی که در سطح قوی تری از حمایت اجتماعی قرار دارند، احساس معنا در زندگی آنها نیز به طور معناداری بیشتر است. به عبارت دیگر احساس معنا در زندگی، با سطوح حمایت اجتماعی ادراک شده قوی، ارتباط معناداری دارد و به گونه ای بخش مهمی از تفاوت های فردی در معناداری زندگی سالمندان، به تفاوت های فردی در میزان حمایت اجتماعی ادراک شده توسط آنان مربوط است؛ بنابراین، امروزه با توجه به دگرگونی های اجتماعی و ازدیاد مشغله فرزندان و کاهش ارتباط آن ها با والدین سالمند، پیش بینی می شود که کاهش حمایت درک شده از طرف خانواده توسط سالمندان - که مهم ترین مولفه پیش بینی کننده معناداری زندگی از میان دیگر مولفه های حمایت اجتماعی ادراک شده است -، میزان معناداری زندگی آنان را تحت تاثیر قرار دهد. با توجه به گفته های سالمندان در مصاحبه های انجام شده با آنان، نقش کل اعضای خانواده در افزایش کیفیت زندگی سالمندان و دستیابی به تجربه لذت بخش از مولفه های معناداری زندگی محسوب می شود. از این رو، انتظار می رود با افزایش کیفیت و کمیت ارتباط اعضای خانواده با سالمندان، بتوان حمایت مورد نیاز آنان را از طریق خانواده تامین کرد. این امر مستلزم آگاهی و درک کافی اعضای خانواده از شرایط جسمانی و روانی سالمندان است. این مطالعه نشان داد در مجموع با توجه به تاثیرگذاری حمایت اجتماعی ادراک شده سالمندان در معناداری زندگی آنان، توجه بیشتر به مولفه های حمایت اجتماعی ادراک شده در قشر آسیب پذیر سالمند احساس می شود.

اهداف: عیوب انکساری چشم که شامل نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم است، از مهم ترین اختلالات چشم در سرتاسر دنیا است. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اختلال بینایی می تواند منجر به زمین خوردن سالمندان شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر اختلال بینایی حاصل از عیوب انکساری چشم بر شیوع زمین خوردن و کنترل پاسچرال سالمندان بود.مواد و روش ها: سالمندانی که برای معاینات چشم پزشکی به درمانگاه شهرداری منطقه 9 مراجعه کرده بودند، توسط همکاران اپتومتریست باتجربه تحقیق (با استفاده از چارت اسنلن و افتالموسکوپ) مورد معاینات چشم پزشکی قرار گرفتند. در صورت تمایل افراد برای شرکت در مطالعه پس از کسب موافقت آگاهانه، اطلاعاتی در مورد سن، جنسیت ابتلا یا عدم ابتلا به بیماری های چشمی خاص، تاریخچه جراحی چشم و سابقه زمین خوردن طی 12 ماه گذشته توسط پرسشنامه جمع آوری شد. بر اساس نتایج غربالگری بینایی انجام شده در این سالمندان 77 سالمند مبتلا به عیوب انکساری چشم شامل: 19 فرد دوربین (سن 67.47±5.85 سال)، 22 نفر آستیگمات (سن 70.32±5.60 سال) و 36 نفر مبتلا به آستیگماتیسم همراه دوربینی (سن 69.78±7.69 سال) و 23 سالمند (سن 70.5±29.29 سال) بدون هیچ اختلال بینایی خاص وارد مطالعه شدند. 70 درصد شرکت کنندگان خانم و 30 درصد مرد بودند که از نظر سابقه زمین خوردن و کنترل پاسچرال موردبررسی قرار گرفتند. برای بررسی کنترل پاسچرال از آزمون برخیز و برو (TUG) استفاده شد. از افراد خواسته می شد از صندلی بلند شوند، در یک مسیر 3 متری مستقیم راه روند، سپس بازگردند و دوباره روی صندلی بنشینند. زمان پیمودن این مسیر توسط افراد به ثانیه ثبت می شد. آزمون های آماری شامل: تحلیل واریانس برای مقایسه بین گروه ها از نظر کنترل پاسچرال و آزمون خی - اسکوئر برای مقایسه شیوع زمین خوردن هر یک از گروه های مبتلا به عیوب انکساری نسبت به گروه کنترل سالم بود.یافته ها: از جامعه سالمندان موردبررسی در این تحقیق 23 درصد (n=23) در گروه سالم، 19 درصد (n=19) دچار دوربینی، 22 درصد (n=22) مبتلا به آستیگماتیسم و 36 درصد (n=36) دوربین با آستیگماتیسم بودند. 70 درصد شرکت کنندگان خانم و 30 درصد مرد بودند. شیوع زمین خوردن در گروه های سالم، دوربین، آستیگمات و دوربین با آستیگمات به ترتیب عبارت بود از: 15.8، 26.1، 22.7 و 38.09. با وجود اینکه شیوع زمین خوردن در افراد مبتلا به عیوب انکساری چشم نسبت به گروه کنترل بدون اختلال بینایی بالاتر نشان داده شد، اما نتایج آزمون خی - اسکوئر نشان داد بین گروه ها تفاوت معنی داری از نظر شیوع زمین خوردن وجود ندارد (P=0.25). همچنین نتایج تحلیل واریانس نیز نشان داد آزمون برخیز و برو (آزمون کنترل پاسچرال) نتوانست تفاوتی را بین گروه ها نشان دهد (P=0.64).نتیجه گیری: اختلال بینایی حاصل از عیوب انکساری چشم در سالمندان منجر به افزایش زمین خوردن آنها نشد. علاوه بر این، نتایج آزمون TUG نتوانست اختلال تعادل را در این افراد نشان دهد؛ از این رو، مطالعات بیشتری در زمینه ارزیابی کنترل پاسچرال با دستگاه های پیشرفته تر و در نظر گرفتن عوامل خطرساز دیگر لازم است تا عوامل تعیین کننده در زمین خوردن سالمندان با عیوب انکساری چشم بهتر مشخص شود.

اهداف: هدف این مطالعه بررسی میزان ناتوانی و ارتباط آن با افسردگی، اختلال شناخت و روحیه در سالمندان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی که در مرکز روزانه سالمندان موسسه خیریه کهریزک استان البرز (تنها مرکز این استان) به روش نمونه گیری تمام شماری انجام شد، تعداد 90 نفر در مطالعه مشارکت کردند. برای بررسی ناتوانی، ابزار سنجش ناتوانی سازمان بهداشت جهانی نسخه دومپ به کارگرفته شد. این پرسشنامه ناتوانی فرد را در شش حوزه: برقراری ارتباط و درک مطلب، تحرک و جا به جایی، مراقبت از خود، سازش و زندگی با دیگران، وظایف مرتبط با زندگی روزمره و مشارکت اجتماعی موردبررسی قرار می دهد. وضعیت افسردگی با مقیاس افسردگی سالمندان، وضعیت شناختی با آزمون کوتاه شناختی و روحیه سالمندان با آزمون سنجش روحیه سالمندان فیلادلفیا مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با نسخه 16 نرم افزار SPSS و آزمون های خی-2، تی، من - ویتنی، کروسکال والیس و همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: 34.4 درصد (31 نفر) از مشارکت کنندگان را مردان و 65.6 درصد (59 نفر) را زنان تشکیل می دادند و میانگین سنی آنان 72.10±6.66 بود. زنان مجرد 15 برابر مردان مجرد بودند و درآمد مردان تقریبا دوبرابر زنان بو مردان و زنان از نظر سن (P=0.008)، تاهل (P<0.001) و میزان درآمد (P=0.025) اختلاف معناداری داشتند. میانگین نمره ناتوانی سالمندان 20.13±61.66 بود و بین زنان و مردان اختلاف معناداری (P=0.001) وجود داشت. نمره ناتوانی زنان بیشتر از مردان بود. در شش حوزه موردبررسی با ابزار سنجش ناتوانی سازمان بهداشت جهانی نسخه دومپ، بیشترین ناتوانی در حوزه های تحرک و جا به جایی، وظایف خانه و خانواده و مشارکت اجتماعی مشاهده شد. علاوه بر این، میانگین نمره ناتوانی در حوزه های تحرک و جا به جایی (P=0.001)، وظایف خانه و خانواده (P=0.001) و مشارکت اجتماعی (P=0.005) در بین زنان و مردان اختلاف معناداری داشت؛ بدین معنا که نمره ناتوانی زنان بیشتر از مردان بود. در حوزه های برقراری ارتباط و درک مطلب، سازش و زندگی با دیگران و مراقبت از خود اختلاف معناداری بین مردان و زنان مشاهده نشد. همچنین میانگین نمرات ناتوانی در گروه های تحصیلی اختلاف معناداری نداشت. بین میانگین نمره ناتوانی و وضعیت افسردگی (P<0.001)، وضعیت شناختی (P<0.001) و روحیه سالمندان (P<0.001) رابطه معناداری وجود داشت. این رابطه در افسردگی مستقیم و در وضعیت شناختی و روحیه، معکوس بود؛ یعنی با افزایش نمره افسردگی و کاهش نمره وضعیت شناختی و روحیه میزان ناتوانی سالمندان افزایش می یافت. بین ناتوانی و هر سه خره مقیاس روحیه، تهییج (P<0.001)، نگرش به پیری (P<0.001) و نارضایتی از تنهایی (P<0.001)، رابطه معنادار و معکوس بود.نتیجه گیری: ناتوانی سالمندان با افسردگی، وضعیت شناختی و روحیه آنان ارتباط معناداری دارد. بنابراین، با اقدامات پیشگیرانه و درمان به موقع در افسردگی، تقویت حافظه، به تاخیرانداختن اختلالات شناختی با اجرای برنامه های تقویت روحیه، ایجاد نگرش مثبت به پیری و افزایش رضایتمندی از زندگی در سالمندان، می توان میزان ناتوانی آنان را کاهش داد.

اهداف: امروزه سالمندی به یک پدیده مهم جهانی تبدیل شده است و توجه به مسائل این مرحله یک ضرورت اجتماعی محسوب می شود. در این سن خودکارآمدی با ابعاد روانشناختی از جمله احساس تنهایی مرتبط است. سالم پیرشدن حق همه افراد بشر است و این امر بر اهمیت پدیده سالمندی و پیشگیری از مشکلات سالمندان و در نهایت ارائه بهتر مراقبت به این جمعیت آسیب پذیر می افزاید و ارتقای سطح خودکارآمدی و ابعاد روانشناختی سالمندان را از اهداف دست اندرکاران تامین سلامت جامعه قرار می دهد. این مطالعه با هدف مقایسه خودکارآمدی و احساس تنهایی در سالمندان ساکن و غیرساکن آسایشگاه های سالمندی شهرکرد انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی - مقایسه ای بود و نمونه های موردمطالعه را 100 نفر از زنان و مردان بالای 60 سال تشکیل می دادند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه سه بخشی شامل پرسشنامه خودکارآمدی شرر و پرسشنامه احساس تنهایی استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از داده ها نشان داد بیشتر شرکت کنندگان در هر دو گروه از نمونه های این پژوهش، زن 40 نفر (80 درصد) بودند. میانگین سنی واحدهای ساکن در خانواده 75.58±8.22 سال و در آسایشگاه سالمندی 77.78±7.93 سال بود. همچنین با توجه به نتایج، میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی در سالمندان ساکن خانواده (51.76±11.48) بیشتر از سالمندان ساکن آسایشگاه سالمندی (48.44±5.26) بود. بر اساس یافته ها خودکارآمدی با وضعیت اشتغال و رضایت از اعضای خانواده در سالمندان ساکن در خانواده ارتباط معنی داری داشت. همچنین بین خودکارآمدی با گروه سنی، محل سکونت، رضایت از سرای سالمندان و احساس تنهایی با میزان تحصیلات و رضایت از سرای سالمندان نیز ارتباط معنی داری وجود داشت. نتایج نشان داد میزان تنهایی در سالمندان ساکن آسایشگاه سالمندی (121.36±11.01) در مقایسه با میزان تنهایی در سالمندان ساکن خانواده (120.94±24.25) بیشتر است. همچنین در سالمندان ساکن خانواده بین خودکارآمدی و تمام ابعاد احساس تنهایی ارتباط معکوس معنی داری وجود دارد (P=0.001).نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن میانگین نمره خودکارآمدی سالمندان ساکن سرای سالمندان، ضرورت توجه بیشتر مسوولین خانه های سالمندی به نیازهای سالمندان و آموزش های همگانی ترویج فرهنگ نگهداری از سالمندان در کانون خانواده، از موارد بسیار مهم و اساسی است. همچنین با توجه به نتایج حاصل از ارتباط خودکارآمدی و احساس تنهایی، ارزیابی خودکارآمدی به عنوان یکی از موارد تاثیرگذار در ابعاد روانشناختی افراد درنظر گرفته شود؛ زیرا تقویت خودکارآمدی، موجب مدیریت استرس و بهبود سلامت روانی خواهد شد. با توجه به نتایج حاصل از ارتباط خودکارآمدی و احساس تنهایی، ارزیابی خودکارآمدی راهی برای حمایت از خودمراقبتی سالمندان محسوب می شود؛ چراکه تقویت خودکارآمدی موجب مدیریت استرس و بهبود سلامت روانی خواهد شد.

اهداف: سالمندی دوره ای است که با تغییرات فرسایشی تدریجی، پیشرونده و خود به خودی، در بیشتر دستگاه ها و عملکردهای فیزیولوژیک بدن همراه است. از این تغییرات، می توان به تغییرات در دستگاه های درگیر در کنترل تعادل اشاره کرد که می تواند سالمندان را در معرض صدمات جدی ناشی از کاهش تعادل از جمله شکستگی های استخوانی قرار دهد و جامعه را متحمل هزینه های درمانی بالایی کند. از این رو، هدف از این تحقیق بررسی عملکرد حرکتی سالمندان به دنبال تمرینات یوگا و پیلاتس بود.مواد و روش ها: این تحقیق نیمه تجربی با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون گروه های تصادفی انجام شد که در آن مردان سالمند چاق بالای 60 سال (62.2±1.6 سال) به صورت تصادفی به 3 گروه تمرینات یوگا (21 نفر)، گروه پیلاتس (20 نفر) و کنترل (20 نفر) تقسیم شدند. تمرینات یوگا به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته انجام می شد و شامل تمرینات آسانا، تمرینات پرانایاما و تمرینات مراقبه بود. جلسات تمرین پیلاتس به سه مرحله گرم کردن، تمرینات اصلی و بازگشت به حالت اولیه تقسیم و تمرینات در حالات مختلف خوابیده، نشسته و ایستاده اجرا می شد. حرکات از ساده شروع و به تدریج بر شدت آنها افزوده می شد. تمرینات پیلاتس نیز به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته انجام می شد. در این پژوهش، آزمون های عملکرد حرکتی (آزمون قدرت عضلانی اندام تحتانی، تعادل ایستا، تعادل پویا و انعطاف بدنی) به کار گرفته شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مورد استفاده قرار گرفت. برای سنجش تعادل ایستا برحسب ثانیه و صدم ثانیه از آزمون استورک استفاده شد. در این آزمون سالمند روی کف پای برتر می ایستاد و کف پای دیگر خود را روی کناره داخلی زانوی پای اتکا به گونه ای قرار می داد که انگشتان کاملا روبه پایین و دست ها در طرفین روی تاج خاصره قرار گیرد. با علامت آزمونگر آزمودنی پاشنه پای برتر را از روی زمین بلند و تاجایی که می توانست تعادل خود را حفظ می کرد. برای سنجش انعطاف پذیری از آزمون ولز استفاده شد. آزمودنی با پاهای کاملا کشیده روی زمین می نشست و کف پاهایش را به جعبه انعطاف سنج می چسباند و با خم کردن بدن به جلو بدون خم کردن زانوها، با کمک نوک انگشتان هر دو دست اهرم روی جعبه را به طرف جلو حرکت می داد و تا جای ممکن به جلو خم می شد. برای اندازه گیری تعادل پویا، آزمون بالا و پایین رفتن از پله به کارگرفته شد. در این آزمون، آزمودنی ها هفت بار از یک صندلی با ارتفاع 20 سانتی متر بالا و پایین می روند. فرد با یک پا بالا می رود و به دنبال آن پای دیگر را به بالای صندلی می برد و درادامه، ابتدا پای اول و درنهایت، پای دیگر را پایین می آورد. هربار تکرار این حرکات یک مرتبه محسوب می شد و زمانی که آزمودنی هفت مرتبه این کار را انجام می داد، رکورد زمانی ثبت می شد. برای سنجش قدرت عضلانی پایین تنه و پاها، آزمون صندلی ایستاده مورداستفاده قرار گرفت. آزمودنی درحالی که لبه یک صندلی نشسته بود، طی 30 ثانیه می بایست تا حد توان خود می ایستاد و دوباره به وضعیت نشسته برمی گشت. میانگین تعداد دفعات انجام این حرکت در دو دوره زمانی 30 ثانیه ای به عنوان رکورد نهایی محسوب می شد. برای تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.یافته ها نتایج پژوهش حاضر نشان داد پروتکل تمرینی پیلاتس و یوگا موجب افزایش وزن عضلات و کاهش درصد چربی در اندام تحتانی آزمودنی ها می شود (P£0.05) و بهبود معنی داری در نمرات آزمون تعادل ایستا، پویا، قدرت عضلانی اندام تحتانی و انعطاف بدنی به وجود می آورد (P£0.05). این در حالی است که اختلاف معنی داری بین دو گروه تجربی در بهبود عوامل مذکور گزارش نشد (P³0.05).نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، به کارگیری تمرینات یوگا و پیلاتس تعادل ایستا و پویا، قدرت عضلانی اندام تحتانی و... بهبود می بخشد. ازآنجایی که بهبود متغیرهای عملکرد حرکتی مذکور تاثیر بسزایی در جلوگیری از افتادن سالمندان دارد؛ بنابراین، به کارگیری این تمرینات برای سالمندان توصیه می شود.

اهداف: دیابت به عنوان یکی از بیماری های مزمن سالمندان است که بر کیفیت زندگی آنها تاثیر می گذارد. از آنجا که کیفیت زندگی به عنوان یکی از شاخص ها و مولفه های مهم سلامت محسوب می شود، این پژوهش به بررسی کیفیت زندگی سالمندان دیابتی شهر کرمان پرداخته است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی بود که در سال 1392 روی سالمندان دیابتی شهر کرمان انجام گرفت. تعداد 120 نفر از سالمندان دیابتی به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه دوقسمتی شامل مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه استاندارد (SF-36) صورت گرفت و برای تجزیه و تحلیل داده ها نسخه 18 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تحلیل واریانس، تی و ضریب همبستگی به کار گرفته شد.یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد میانگین سنی افراد موردمطالعه 71.5 و نمره کل کیفیت زندگی سالمندان مورد مطالعه 46.48 بود. ابعاد کیفیت زندگی سالمندان موردمطالعه نشان داد بیشترین میانگین در میان ابعاد هشت گانه کیفیت زندگی در بعد سلامت جسمی مربوط به سلامت عمومی و در بعد سلامت روانی مربوط به عملکرد اجتماعی بود. همچنین نمره کل بعد جسمی 44.89، نمره کل بعد روانی 48.07 و بیشترین میانگین در ابعاد سلامت جسمی مربوط به سلامت عمومی (47.87) و در ابعاد سلامت روانی مربوط به عملکرد اجتماعی (49.78) بود. همچنین نتایج حاصل از آزمون تی و تحلیل واریانس یک طرفه حاکی از آن بود که بین جنسیت، تحصیلات، عوارض بیماری دیابت، درآمد، سن بیماران دیابتی، مدت ابتلا به دیابت و شاخص توده بدنی با کیفیت زندگی سالمندان دیابتی رابطه معنی دار آماری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: در جامعه ما، معیار هنجاری برای کیفیت زندگی افراد تعیین نشده است؛ بنابراین، می توان میانگین 50 با انحراف معیار 10 را به عنوان شاخص هنجار و قابل قبول برای وضعیت کیفیت زندگی سالمندان در نظر گرفت. میانگین امتیاز کلی در سالمندان دیابتی موردبررسی (46.48) پایین تر از شاخص موردنظر و در بررسی ابعاد هشت گانه کیفیت زندگی نیز در همه ابعاد، میانگین نمرات کمتر از 50 است. شیوع بیماری های مزمن نظیر دیابت در سنین سالمندی، می تواند به پایین تر بودن میانگین ابعاد جسمی نسبت به ابعاد روانی کیفیت زندگی منجر شود که در این مطالعه به آن اشاره شد. این موضوع که زنان از کیفیت زندگی پایین تری برخوردار بوده اند، می تواند ناشی از نابراری جنسیتی در برخورداری از نظام سلامت باشد و اینکه زنان در مقابل مشکلات و بیماری های روحی و جسمی آسیب پذیری بیشتری دارند که خود موجب کاهش کیفیت زندگی آنان می شود. بین تحصیلات سالمندان دیابتی و کیفیت زندگی آنها نیز تفاوت معنی دار آماری وجود داشت، به گونه ای که هر چه سطح تحصیلات افراد بالاتر بود از کیفیت زندگی بالاتری برخوردار بودند. تاثیر تحصیلات بر کیفیت زندگی می تواند ناشی از افزایش سطح آگاهی افراد در زمینه اهمیت رژیم غذایی، ورزش، مصرف صحیح داروها و کنترل عوامل خطر بیماری های مزمن مانند دیابت باشد. همچنین تحصیلات بالاتر ممکن است از طریق ارتقای طبقه اجتماعی و بالابردن توانایی اقتصادی و خودباوری، کیفیت زندگی را افزایش دهد. افراد با تحصیلات بالاتر می توانند با تکیه بر دانسته های سلامتی خود و به کارگیری روش های خودمراقبتی، موجبات افزایش کیفیت زندگی خود را فراهم آورند. با توجه روند روبه رشد جمعیت سالمندان و افزایش بروز دیابت در این افراد و در راستای بهبود کیفیت زندگی این افراد، پیشنهاد می شود برنامه ریزان و مدیران به امر حمایت جسمی، روانی و اجتماعی از آنها توجه کافی نمایند.

اهداف: برقراری روابط اجتماعی و ایجاد و تقویت شبکه اجتماعی در سالمندان ممکن است منجر به ایجاد سرمایه اجتماعی شود. هدف پژوهش حاضر تهیه نسخه فارسی پرسشنامه سرمایه اجتماعی اونیکس و بولن و ارزیابی میزان روایی و پایایی نسخه فارسی این پرسشنامه در سالمندان بود.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 192 سالمند بالای 60 سال انجام شده است. برای فرایند ترجمه و معادل سازی ابزار سرمایه اجتماعی، پروتکل پروژه بین المللی ابزار کیفیت زندگی به کار رفت. تایید ویژگی های روان سنجی ابزار توسط پرسشنامه های افسردگی سالمندان (5 سوالی)، سلامت اجتماعی و سلامت عمومی انجام شد و داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: در زمینه کیفیت ترجمه (وضوح ترجمه، زبان مشترک، یکسانی مفهومی و کیفیت کلی ترجمه) نتایج نشان داد که از دیدگاه مترجمان 3 و 4 بیشتر گزینه ها دارای وضوح ترجمه (86.6 درصد)، کاربرد زبان مشترک (76.3 درصد)، یکسانی مفهوم (76.3 درصد) و کیفیت کلی ترجمه (78.9 درصد) در حد مطلوب بوده است. همچنین از دید متخصصان در حوزه مناسب بودن ترجمه، پرسشنامه نسخه فارسی مطلوب در بقیه حوزه ها مطلوب و قابل قبول بوده و در هیچ یک از حوزه ها غیر قابل قبول نبوده است. ضریب همبستگی درون رده ای برای نمره خرده مقیاس ها بیش از 0.70 به دست آمد. هم خوانی درونی (ضریب آلفای کرونباخ) برای پرسشنامه 0.96 بوده است. در تحلیل عاملی که در این مطالعه روی سالمندان ایرانی انجام شد، 7 عامل به شکل منسجم شناسایی شدند که تفاوت های مشخصی با ساختاربندی اونیکس داشتند، به طوری که سوالات مربوط به روابط همسایگی با گزینه های مشارکت اجتماعی در یک عامل قرار گرفت و گزینه های مربوط به کارآیی اجتماعی نیز بخشی در عامل مشارکت اجتماعی و برخی در عامل احساس اعتماد جای گرفت. این 7 عامل، در مجموع 48.71 درصد واریانس نمره ها را تبیین می کرد (KMO= 0.835). توزیع واریانس نمره ها برای هریک از 7 عامل به ترتیب عبارت بود از: مشارکت اجتماعی 58.11 درصد، حس اعتماد 48.8 درصد، ارزشمندبودن زندگی 44.8 درصد، روابط کاری 83.6 درصد، پذیرش تفاوت ها 79.6 درصد، روابط خانوادگی 58.6 درصد و انسجام محلی 83.6 درصد. برای تعیین روایی هم زمان مقیاس آزمون افسردگی، سلامت اجتماعی و سلامت عمومی سالمندان بررسی شد که یافته ها نشان داد ارتباط منفی معناداری بین میزان افسردگی و سرمایه اجتماعی کل وجود دارد (P=0.001). همچنین ارتباط مثبت معناداری بین سطح سلامت اجتماعی و وضعیت سلامت عمومی با سرمایه اجتماعی کل (هر دو P=0.001) مشاهده شد.نتیجه گیری: همان گونه که یافته ها نشان می دهد در مطالعه حاضر، فرایند معادل سازی پرسشنامه از کیفیت مطلوبی برخوردار است. نسخه فارسی این پرسشنامه در جامعه از روایی ظاهری (از نظر وضوح و سادگی و قابل فهم بودن هریک از سوالات، پاسخ ها و توضیحات نسخه فارسی پرسشنامه سرمایه اجتماعی و مناسب بودن ترجمه پرسشنامه، مناسب بودن پرسشنامه برای جامعه ایران، قابل فهم بودن پرسشنامه و مناسب بودن پرسشنامه برای نیازسنجی)، روایی افتراقی (همخوانی درونی نسخه فارسی پرسشنامه)، پایایی در دفعات آزمون (نسبی و مطلق) و همخوانی درونی، در حد قابل قبولی است. از این رو، این ابزار برای ارزیابی سرمایه اجتماعی سالمندان مناسب به نظر می رسد.

اهداف: آلزایمر یک بیماری پیشرونده و از بین برنده مغز است که به طور جدی سبب آسیب به بخش تفکر و حافظه انسان می شود. این بیماری، شایع ترین نوع زوال عقل است که شامل مجموعه ای از علائم نظیر: از دست رفتن حافظه، قضاوت و استدلال در افراد است که سبب تغییرات در خلق، رفتار و توانایی ارتباط می شود. مراقبت از مبتلایان به آلزایمر با رفتار و اعمالی که افراد مبتلا به آلزایمر انجام می دهند، در صورت بی کفایتی منابع کنارآمدن فرد، بیشتر برای خویشاوندان استرس زاست. گروه درمانی شناختی - رفتاری در آموزش به کار گرفتن راهبردهای مقابله ای سازگار، نقش مهمی داشته است. بنابراین، هدف این پژوهش بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی - رفتاری بر راهبردهای مقابله با استرس در خویشاوندان مراقبت کننده مبتلایان به آلزایمر بود.مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. 32 مراقب داوطلب مراجعه کننده به انجمن آلزایمر ایران در سال 1390 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل به روش تصادفی گمارده شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه مقابله با استرس (CISS21) بود که پیش از آغاز گروه درمانی و در پایان دوره درمان در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به وسیله گروه ها تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس، تحلیل کواریانس چندمتغیره و اندازه گیری مکرر صورت گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد مولفه های راهبردهای سازگار (مساله مدار و سرگرمی اجتماعی) در اثر گروه درمانی شناختی - رفتاری در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل، به طور معناداری افزایش یافته بود (P=0.001). این در حالی است که مولفه های راهبردهای ناسازگار (هیجان مدار و توجه گردانی) در اثر گروه درمانی شناختی - رفتاری در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل، به طور معناداری کاهش یافته بود (P=0.001). نتایج طرح اندازه گیری مکرر بین 3 مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری نشان داد که اثرات گروه درمان شناختی - رفتاری بر افزایش سبک مقابله ای سازگار (مساله مدار و سرگرمی اجتماعی) و کاهش سبک مقابله ای ناسازگار (هیجان مدار و توجه گردانی) و نیز اثر تعامل بین گروه و تکرار معنادار بود و بین دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به نتایج به دست آمده، گروه درمانی شناختی - رفتاری توانست بر افزایش استفاده از راهبردهای مقابله با استرس سازگار و کاهش استفاده از راهبردهای مقابله با استرس ناسازگار در خویشاوندان مراقبت کننده مبتلایان به آلزایمر تاثیر معنادار داشته باشد و عامل زمان در کاهش اثربخشی گروه درمانی شناختی - رفتاری، از پس آزمون به پیگیری بی تاثیر بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر، گروه درمانی شناختی - رفتاری می تواند استفاده از راهبردهای مقابله با استرس سازگار را افزایش و استفاده از راهبردهای مقابله با استرس ناسازگار را در خویشاوندان مراقبت کننده مبتلایان به آلزایمر کاهش دهد. این امر با عواملی مانند شناخت کامل بیماری آلزایمر و تاثیر آن بر روند زندگی، ایجاد فضایی برای ابراز وجود، ایجاد فضایی برای برقراری تعاملات اجتماعی، پی بردن به اهمیت ورزش و اختصاص زمان برای تفریح، آموختن تن آرامی در شرایط پراسترس، شیوه درک مسائل زندگی، مهارت حل مساله، احساس کنترل، مدیریت زمان ارتباط دارد. با توجه به نتایج مثبت، استفاده از گروه درمانی شناختی - رفتاری به عنوان درمانی کم هزینه برای مراقبت کنندگان مبتلایان به آلزایمر و دیگر گروه های مراقبت کننده مبتلایان به بیماری های مزمن پیشنهاد می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.