همدلی به معنای توانایی احساس و درک احساسات درونی فرد دیگر است. این مفهوم نسبتاً ساده به نظر می رسد، اما در واقعیت و شرایطی نظیر کلاس درس، دارای پیچیدگی است. رویکرد همدلانه، فرصت درک بهتر فراگیران را برای معلم فراهم میکند و پیش شرط هرگونه ارتباط واقعی آموزشی است. هدف ما در این تحقیق بررسی این استعداد در معلمان ایرانی زبان فرانسه با استفاده از پرسشنامه بارون کوهن و ویل رایت است. پرسشنامه این دو محقق، ابزاری برای ارزیابی ضریب همدلی برای اندازه گیری آن در بزرگسالان با هوش طبیعی را پیش بینی کرده است. داده های موجود در نظرسنجی با استفاده از نرم افزار تجزیه و تحلیل آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج نشان داد که فرضیه های اساسی این تحقیق تأیید شدند و رشته و گرایش تحصیلی، تجربه و تخصص در تدریس زبان فرانسه به عنوان زبان خارجی تأثیر مثبتی در رشد رویکرد همدلی معلمان ایرانی زبان فرانسه دارد.

از دهه 1990 دیدگاه انتقادی نوینی بر لیست پر شمار دیدگاه های پژوهشی افزوده شده است. گرایشی جدید در کنار کند و کاوهای تاریخی، درون متنی، جامعه شناختی و غیره ظاهر شده است با مرزهای کماکان نا مشخص ولی با هدف بها دادن به رابطه میان ادبیات و دانش. در این رابطه، دانسته ها که گاه به طور نمایان و گاه پوشیده عمل می نمایند، حکم گفتاری عقلانی را دارند که محتوای شناختی آن باید تعیین شود. با این وجود در این مقاله به ارائه راه کردهای پیشنهادی در این حوزه پرداخته نخواهد شد بلکه به تنظیم پیش در آمدی تئوریک درباره پیش فرض های نقد اپیستمیک (علم گرایانه) بسنده خواهد شد. به عبارتی دیگر هدف ما، به شکل مقدمه ایی بر نقد علم گرایانه، مشخص کردن رابطه ی مبنایی و لاینفک بین دانش و ادبیات است.

در اکثر متدهای آموزش زبان فرانسه بعد از آموزش و یادگیری کامل زبان به مطالعه ادبیات پرداخته می شود. همچنین بخش اندکی ازمتدها، کتاب های زبان آموزان و کتابهای راهنمای معلمان به متون ادبی اختصاص داده می شود. مقاله حاضر بر آنست اهمیت و فایده به کارگیری متون ادبی را در متدهای آموزش زبان از آغاز اولین سطوح متدها مورد بررسی قرار دهد. بخشی از مقاله نیز به مطالعه مشکلات زبان آموزان هنگام آموزش متون ادبی خواهد پرداخت و راهکارهایی در جهت حل این مشکلات ارائه خواهد داد.

سبک محاوره که واجد جایگاه پراهمیتی در روابط روزانه فرانسوی زبان ها، به ویژه در جمع دوستان و یا نزدیکانشان است، برای زبان آموزان زبان فرانسه در درک و بیان گفتاری، سرمنشاء بسیاری از مشکلات به شمار می رود. در این پژوهش با دو هدف به این مسیله پرداخته ایم؛ نخست نقد جایگاه کنونی سبک محاوره در کتاب های آموزشی زبان خارجی فرانسه و دوم برداشتن گامی در راستای بهبود مهارت گفتاری زبان آموزان ایرانی که قصد دارند در موقعیت های غیررسمی با فرانسه زبانان ارتباط برقرار کنند. برای دستیابی به این اهداف، دو ابزار گردآوری داده مورد استفاده قرار گرفته اند: آموزش صریح سبک محاوره به دانشجویان کارشناسی زبان خارجی فرانسه و بررسی کتاب های آموزشی سطح B1 و B2 مطابق چارچوب اروپایی مشترک مرجع برای زبان ها. در جستار حاضر که در حوزه زبان شناسی اجتماعی قرار می گیرد، سه گونه تحقیق (تحقیق توصیفی، تحقیق تولیدی و اقدام پژوهی) و روشی ترکیبی (کیفی-کمی) برای تحلیل داده ها به کار برده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهند که دانشجویان شرکت کننده در جلسات برگزارشده، دانش بسنده ای در زمینه سبک محاوره نداشته اند. آزمون آماری بر تفاوت معنادار میان نمرات پیش آزمون و پس آزمون دانشجویان صحه گذاشته و بر این اساس می توانیم بگوییم که آموزش صریح پیشنهادی ما در مورد سبک زبانی محاوره برای دانشجویان موثر بوده است. همچنین جای خالی آموزش نظام مند سبک محاوره در کتاب های آموزشی بررسی شده (Alter Ego3، Alter Ego4، le nouveau Taxi3، le nouvel Edito B1، le nouvel Edito B2، Saison 3، Saison 4) مشهود است.