محور بودن انسان برای توسعه یک حقیقت انکارناپذیر است و بایستی در بهره برداری از منابع نقش تعیین کننده عامل انسانی را همواره در مد نظر داشت. به تجربه ثابت شده است که زمانی وجود منابع از اهمیت ویژه خود در توسعه می تواند برخوردار باشد که مدیریت علمی و اصولی در تولید و مصرف از آن نیز وجود داشته باشد. کشور ایران با برخورداری از منابع عظیم نفت و گاز نه تنها در منطقه بلکه در سطح بین المللی بعنوان یکی از کشورهای تاثیرگذار در تحولات اقتصادی جهان محسوب می گردد زیرا که هرگونه تصمیم گیری در رابطه با صدور منابع فسیلی در موازنه عرضه و تقاضا در رابطه با انرژی و قیمت آن موثر واقع شده و رشد یا رکود اقتصادی را میتواند در مقیاس جهانی تحت الشعا قرار دهد. در این میان، پرداختن به این ماده حیاتی می تواند یادآور این حقیقت نیز باشد که انتظارات جامعه با افزایش صادرات و روند صعودی گرفتن قیمت ها در چه حدی برآورده گردیده و درآمدهای حاصله از نفت در کم کردن مشکلات مادی و معنوی و ایجاد اشتغال برای جوانان آیا توانسته است از نقش تعیین کننده خود برخوردار شود ؟ چنانچه جواب این سوال چندان قانع کننده نبوده و از منطق کافی برخوردار نباشد مسلما در مدیریت و بهره برداری از منابع و یا در سرمایه گذاری ها، مشکلات عمده ای بایستی وجود داشته باشد که نتیجه گیری از اقدامات و تصمیم گیریها را نتوانسته است در حد مطلوب امکان پذیر سازد.