مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند
سال:1387 | دوره:15 | شماره:4 (پیاپی 37) |تعداد مقالات:20

زمینه و هدف: گرگرفتگی یکی از شایعترین مشکلات دوران یائسگی می باشد. با توجه به مشاهدات ضد و نقیض مصرف داروهای هورمونی، مطالعه حاضر با هدف تعیین داروی غیر هورمونی یعنی فلوکستین بر روی گرگرفتگی و مقایسه آن با دارونما انجام شد.روش تحقیق: در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده، تعداد 80 خانم یائسه در دو گروه (40 نفره) بررسی شدند. یک گروه تحت درمان با 20 میلیگرم فلوکستین روزانه و گروه دیگر تحت درمان با دارونما به مدت هشت هفته قرار گرفتند. مدت و تعداد دفعات گرگرفتگی از یک هفته قبل از شروع درمان و در طی هشت هفته پس از شروع درمان (هفته دوم، چهارم و هشتم) در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای Chi-Square، t و تحلیل همبستگی در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: دو گروه از نظر متوسط دفعات گرگرفتگی و متوسط مدت زمان گرگرفتگی، قبل از شروع درمان، همگن بودند. پاسخ بالینی مثبت در گروه درمان با فلوکستین (75%) بیشتر از گروه تحت درمان با دارونما (42.5%) بود (P=0.01) میزان عوارض جانبی در هر گروه یکسان بود.نتیجه گیری: با توجه به موثر بودن فلوکستین در درمان گرگرفتگی در دوران یائسگی، کم بودن عوارض جانبی، ارزان و در دسترس بودن آن، می توان از فلوکستین به جای هورمون درمانی استفاده کرد.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات اساسی نوزادان نارس اختلال در عملکرد تنفس و اکسیژن گیری به دلیل نارس بودن سیستم تنفسی است. مطالعات مختلف نشان داده اند تحریکات شنیداری مطلوب بر میزان اکسیژن گیری نوزاد نارس از طریق منظم کردن تعداد تنفس و افزایش Saturation Pressure Oxygen (Spo2) تاثیر دارد؛ مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر موزیک لالایی بر درصد غلظت اشباع اکسیژن خون نوزادان نارس انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه تجربی که به صورت کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده انجام شد، نوزادان نارس بستری در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بیمارستانهای امام رضا (ع) و قائم مشهد در سال 1384 مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 40 نوزاد نارس به روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. نوزادان هر دو گروه تا 8 روز و هر روز به مدت 40 دقیقه مورد بررسی و مشاهده قرار می گرفتند. درصد اشباع اکسی‍ژن هر دقیقه از طریق دستگاه پالس اکسیمتری از طریق مشاهده ثبت گردید. نوزادان گروه شاهد مراقبتهای معمول بخش و نوزادان گروه درمان علاوه بر مراقبتهای معمول، روزانه 20 دقیقه آوای لالایی دریافت می کردند. موزیک نیز یک آهنگ لالایی سنتی ایرانی با آوای زنانه بود که با شدت 65-75 دسی بل ارایه گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای کای اسکوار، تی زوجی و تی مستقل و آزمونهای مدل خطی عمومی جهت کنترل متغیرهای مداخله گر در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: متوسط تغییرات درصد غلظت اشباع اکسیژن خون در دوره مداخله نسبت به سطح پایه طی روزهای مطالعه در گروه آزمایش به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P=0.001) بالا بودن درصد اشباع اکسیژن خون بعد از قطع موزیک لالایی در گروه آزمایش ثبات داشت؛ به طوری که در مقایسه تغییرات Spo2 مرحله ارزیابی (بعد از پخش موزیک) نسبت به سطح پایه، اختلاف در دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (P=0.019).نتیجه گیری: آوای لالایی یا موزیک ممکن است در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان به عنوان منبعی قابل پیش بینی و ثابت از تحریکات باشد که صدای غیر قابل پیش بینی محیط را می پوشاند؛ بنابراین سبب کاهش تنش (Stress) تجربه شده توسط نوزاد می گردد. بالا نگه داشتن Spo2 با حداقل مقدار اکسیژن دریافتی، یک هدف پزشکی مهم است؛ چنانچه مداخله ای بتواند بر کمیت و کیفیت تنفس و در نتیجه میزان Spo2 موثر باشد، کمک بزرگی به نوزادان نارس خواهد بود.

زمینه و هدف: ایجاد بی دردی در بیمار یکی از اهداف اصلی بیهوشی می باشد که برای رسیدن به آن از روشها و داروهای مختلفی استفاده می شود. بی حسی نخاعی با لیدوکائین 5% یکی از روشهای ایجاد بی دردی است که طول مدت بی دردی آن حدود 60 دقیقه است. در برخی از اعمال جراحی به بی دردی طولانی تری نیاز می باشد، یکی از روشهایی که باعث افزایش طول مدت بی دردی در بی حسی نخاعی می شود، استفاده از مخدرها می باشد. در این تحقیق اثر بی دردی دو داروی مخدر فنتانیل و سوفنتانیل در بی حسی نخاعی مورد بررسی قرار گرفت تا داروی مناسب تر معرفی شود.روش تحقیق: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد، 80 نفر از مردان 50-60 ساله ای که در بیمارستان 15 خرداد بیدخت در سال 1385 تحت عمل جراحی فتق اینگوئینال قرار گرفتند، به طور تصادفی به دو گروه 40 نفری تقسیم شدند. به منظور ایجاد بی حسی نخاعی در یک گروه از mg فنتانیل 20 (گروه (F به همراه100mg  لیدوکائین 5% و در گروه دیگر از 5mg سوفنتانیل و همان مقدار لیدوکائین استفاده گردید (گروه .(S اطلاعات لازم در پرسشنامه و فرم بازنگری ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری t در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین طول مدت بی دردی در گروه F، 99.37±18.61 و در گروه S 153.62±26.62 دقیقه بود و دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری داشتند  .(P<0.001)در گروه F، هایپوتانسیون در 37.5%، برادیکاردی در 27.5% و تهوع و استفراغ در10 % از نمونه ها اتفاق افتاد ولی در گروه S این موارد به ترتیب 40%، 32.5% و 15% بود. این اختلاف از نظر آماری معنی داری نبود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، طول مدت بی دردی با سوفنتانیل نسبت به فنتانیل در بی حسی نخاعی بیشتر بوده و دو گروه با هم اختلاف معنی داری داشتند. از نظر وقوع هایپوتانسیون، برادیکاردی، تهوع و استفراغ دو گروه با هم تفاوت معنی داری نداشتند؛ بنابراین در مواردی که نیاز به بی دردی بیش از  100دقیقه می باشد، می توان از سوفنتانیل به جای فنتانیل در بی حسی نخاعی استفاده نمود.در این تحقیق، طول مدت بی دردی با سوفنتانیل نسبت به فنتانیل در بی حسی نخاعی بیشتر بود و دو گروه با هم اختلاف معنی داری داشتند ولی از نظر وقوع افت فشار خون، تهوع و استفراغ تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد؛ بنابراین در مواردی که نیاز به بی دردی بیش از  100دقیقه باشد، می توان از سوفنتانیل به جای فنتانیل در بی حسی نخاعی استفاده کرد.

زمینه و هدف: کیفیت زندگی تعداد زیادی از بیماران پس از جراحی قلب همچنان پایین می ماند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش بر مبنای الگوی پرسید - پروسید (PROCEED – PRECEDE) برای افزایش کیفیت زندگی بیماران پس از جراحی بای پاس انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد، تعداد 110 بیمار، شش هفته پس از جراحی بای پاس به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. طراحی برنامه آموزشی مطابق با مراحل الگوی پرسید - پروسید انجام شد. قبل از اجرای مداخله آموزشی، پرسشنامه های سنجش کیفیت زندگیSf-36  و پرسشنامه های خود ساخته و استاندارد مطابق با مراحل الگوی پرسید برای دو گروه تکمیل شد. گروه آزمون، مداخله مورد نظر را دریافت کردند؛ گروه شاهد نیز مراقبتهای معمول را دریافت نمودند. بیماران دو گروه بلافاصله و چهار هفته پس از مداخله آموزشی پیگیری شدند و مجددا پرسشنامه های مربوطه برای آنها تکمیل شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای t، Chi-Square و آزمون آنالیز واریانس در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: یافته ها نشان دهنده وجود تفاوت معنی دار در ابعاد عملکرد جسمانی (P<0.001)، نقش جسمانی (P<0.05)، درد بدن (P<0.05)، سلامت عمومی (P<0.01)، نیروی حیاتی (P<0.01)، عملکرد اجتماعی (P<0.05)، نقش روانی (P<0.01) و سلامت روانی (P<0.01) کیفیت زندگی بیماران گروه آزمون نسبت به گروه شاهد، پس از اجرای مداخله بود.نتیجه گیری: طراحی و اجرای برنامه آموزشی مبتنی بر الگوی پرسید - پروسید، می تواند سبب افزایش کیفیت زندگی بیماران پس از جراحی بای پاس کرونر گردد.

زمینه و هدف: سرطان پستان، شایعترین سرطان در میان زنان است و از هر هفت زن، یک نفر در خطر ابتلا به سرطان پستان قرار دارد. تشخیص زودرس این بیماری در درمان آن بسیار موثر است. یکی از روشهای غربالگری سرطان پستان، خودآزمایی پستان  (Breast Self Examination: BSE)  است. با آموزش این روش ساده به زنان، آنان می توانند در 90% موارد توده های سرطانی را در پستان خود تشخیص دهند و بموقع درمان شوند. این مطالعه به منظور بررسی میزان تاثیر روشهای آموزشی بر آگاهی، نگرش و عملکرد نسبت به خود آزمایی پستان و مقایسه اثر این روشها انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، 90 نفر از زنان بالای 40 سال مراجعه کننده به کلینیک شهید کلانتری تهران، در سه گروه 30 نفره مورد پژوهش قرار گرفتند که دو گروه از آنها به روش بحث گروهی و روش ترکیبی (فیلم، سخنرانی، و رو در رو) تحت آموزش  BSE قرار گرفتند و 30 نفر نیز به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای شامل چهار قسمت مشخصات فردی، سوالات آگاهی، نگرش، عملکرد و یک فهرست کنترل مشاهده ای جهت انجام BSE بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری پارامتریک (آنالیز واریانس یک طرفه و تی زوج) و ناپارامتریک (ویلکاکسون، کروسکالوالیس، و خی دو) در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد آموزش با هر دو روش بحث گروهی و ترکیبی، باعث بالا رفتن سطح آگاهی، نگرش و عملکرد زنان در مورد خودآزمایی پستان می شود (P=0.000)؛ همچنین آنالیز واریانس ها نشان داد که سطح آگاهی، نگرش و عملکرد در آزمون نهایی دو گروه تحت آموزش تفاوت معنی داری با گروه شاهد دارد (P=0.000) آزمون همبستگی ارتباط معنی داری را بین مشخصات فردی و KAP (آگاهی، نگرش، و عملکرد) زنان نشان نداد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، در مورد اثر آموزش بر سطح آگاهی، نگرش و عملکرد زنان نسبت به BSE، استفاده از هر نوع امکانات آموزشی اعم از آموزش فردی، گروهی، روشهای سمعی - بصری در مراکز بهداشتی، درمانی مفید می باشد.

زمینه و هدف: بروسلوزیس در کشور ما علاوه بر آن که شیوع چشمگیری دارد، به عنوان یک بیماری اندمیک نیز محسوب می شود. هر ساله حدود پانصد هزار مورد بروسلوز انسانی که عمدتا ناشی از بروسلا ملی تنسیس(Brucella Melitensis)  می باشند، در دنیا تخمین زده می شود. جهت درمان انواع بروسلوزیس ها، رژیم های درمانی متفاوتی پیشنهاد شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه افت سرولوژی در بروسلوزیس در طول یک سال پس از درمان با دو رژیم استرپتومایسین + داکسی سیکلین و ریفامپین + داکسی سیکلین انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه تجربی بر روی 100 بیمار که بروسلوز در آنها با علایم بالینی و آزمایش ³1.80 رایت و2ME³1.80  تشخیص داده شده بود، انجام شد. این افراد به طور تصادفی یکی در میان تحت درمان با یکی از دو رژیم استرپتومایسین + داکسی سیکلین (50 نفر) و ریفامپین + داکسی سیکلین (50 نفر) قرار گرفتند. بلافاصله، سه ماه، شش ماه و یک سال پس از کامل شدن درمان، آزمایش رایت و 2ME انجام شد و نتایج حاصل در دو گروه با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون (Chi-Square با هم مقایسه شدند. سطح معنی داری P£0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: سن بیماران مورد پژوهش در محدوده 13 تا 78 سال قرار داشت و 46% آنان 39 تا 48 ساله بودند. نتایج آزمایشات قبل از درمان در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت ولی بلافاصله پس از درمان تفاوت معنی داری در دو گروه مشاهده شد (آزمایش رایت P=0.05 و  (P=0.005 2MEو مشخص شد که در گروه اول آزمایشات سریعتر منفی شده بودند. آزمایش رایت سه ماه پس از درمان نیز تفاوت معنی داری را در دو گروه نشان داد ( (P=0.05و شش ماه و یک سال پس از درمان تفاوت معنی داری در دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به کاهش سریعتر تیترها در گروه اول بلافاصله و سه ماه پس از درمان، می توان نتیجه گرفت که رژیم حاوی استرپتومایسین علاوه بر کاهش علایم و بهبودی سریعتر بیماران در کاهش سریعتر سرولوژی نیز موثر می باشد.

زمینه و هدف: در بیماران مبتلا به دیابت، افزایش صدمات اکسیداتیو و اختلالات ناشی از رادیکال های آزاد گزارش شده است. اختلالات ناشی از رادیکال های آزاد در لیپیدهای غشایی با افزایش مالون دی آلدئید (MDA) که فراورده نهایی پراکسیداسیون اسیدهای چرب می باشد، همراه است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر کنترل دیابت بر پراکسیداسیون لیپیدها در افراد مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه مورد - شاهدی 127 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو بر اساس میزان هموگلوبین گلیکوزیله در دو گروه کنترل شده (شاهد، 64 نفر) (%6£HbA1C£%8) و کنترل نشده (مورد، 63 نفر) (%8<HbA1C) قرار گرفنتد. میزان MDA و شاخص های بیوشیمیایی سرم شامل قند خون ناشتا، کلسترول، تری گلیسیرید، LDL-C و HDL-C به همراه متغیرهای سن، طول، مدت ابتلا به دیابت، استعمال سیگار، شاخص نمایه توده بدنی در دو گروه تعیین شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری t مستقل و Chi-square در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: میزان MDA (نانومول در میلی لیتر) در گروه مورد نسبت به شاهد (2.01±0.88, 1.63±1.01) به صورت معنی داری بالاتر بود (P=0.025). قند خون ناشتا بر حسب میلیگرم در دسی لیتر (208.6±61.6, 159.9±33.0) (P=0.001) و تری گلیسیرید سرم (میلیگرم در دسی لیتر) نیز در گروه مورد به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (223.9±131.8, 182.2±95.4) (P=0.043). میانگین سن در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر از گروه مورد بود (57.73±9.25, 54.38±8.59) (P=0.036).نتیجه گیری: نتایج حاصل، افزایش پراکسیداسیون لیپیدها را در بیماران دیابتی کنترل نشده نشان می دهد؛ بنابراین کنترل دیابت به عنوان یک اقدام پیشگیری کننده در جهت کاهش پراکسیداسیون لیپیدها و عوارض دیابت در بیماران دیابت نوع دو می تواند موثر باشد.

زمینه و هدف: صرع پس از سکته مغزی، دومین عامل بیماریهای سیستم عصبی مرکزی است و حدود 0.5 تا 1% مردم دنیا به این بیماری مبتلا می باشند و علت آن تخلیه الکتریکی غیرطبیعی در گروهی از نرون های مغزی است که باعث بروز تشنج های مکرر می شود. از آنجا که اپیدمیولوژی این بیماری با توجه به عوامل مختلفی از قبیل ساختار هرم سنی، نوع و روش تغذیه، تفاوتهای جغرافیایی و غیره متفاوت می باشد، بررسی آن در هر منطقه ای به منظور تسهیل در تشخیص و درمان آن ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اپیدمیولوژیکی و برخی جنبه های بالینی بیماری صرع در بیماران مبتلا به صرع در شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی، 222 بیمار مبتلا به صرع که در فاصله زمانی سالهای 1383 تا 1385 در بیمارستان ولی عصر (عج) بیرجند بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها پس از جمع آوری و ثبت در پرسشنامه، با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون Chi-Square در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: در این پژوهش از 222 بیمار مورد مطالعه 59.5% مذکر و 40.5% مونث بودند. از نظر شیوع سنی، بیشترین فراوانی نسبی مربوط به بیماران 10-19 ساله (36.9%)، و پس از آن 20-29 ساله (23.9%) و کمترین فراوانی مربوط به افراد بین 50-59 سال (2.7%) بود. از نظر سن شروع بیماری، بیشترین فراوانی (38.7%) مربوط به افراد بین 0-9 سال و پس از آن بین 10-19 سال (37.4%) و کمترین میزان مربوط به سنین 50-59 سال (1.4%) بود. از نظر نوع تشنج، 51.4% بیماران تشنج ژنرالیزه و 48.6% تشنج فوکال داشتند. از نظر دست غالب، 77.5% راست دست و 22.5% چپ دست بودند. در این مطالعه بین نوع تشنج و سن شروع بیماری، جنس، دست غالب و سابقه فامیلی ارتباط معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق با توجه به بالا بودن موارد بیماری در سنین فعال جامعه و تاثیرات نامطلوب آن بر زندگی افراد، برای شناسایی بهتر و بررسی دقیق تر بیماری صرع در این منطقه، مطالعه ای گسترده تر با تعداد موارد بیشتر و در فاصله زمانی طولانی تر پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: افت شنوایی ناشی از صدا، یکی از شایعترین بیماریهای شغلی در دنیا محسوب می شود؛ به طوری که امروزه جزو ده بیماری عمده مربوط به کار معرفی شده است. طبق برآورد سازمان جهانی بهداشت، سر و صدا در سراسر دنیا روزانه چهار میلیون دلار خسارت وارد می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین صدا و افت شنوایی در کارگران کارخانجات نساجی تابان یزد انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی از نوع مقطعی، وضعیت شنوایی 100 نفر از کارکنان بخشهای ریسندگی، بافندگی، مکانیکی کارخانه نساجی تابان یزد، از نظر میزان کاهش شنوایی گوش چپ و راست در فرکانس های 250- 500- 1000- 2000- 4000 و 8000 هرتز با استفاده از دستگاه ادیومتری مورد بررسی قرار گرفت؛ همچنین متوسط شدت صدا در شبکه A با استفاده از دستگاه صداسنج در پست های کاری کارگرانی که مورد سنجش ادیومتری قرار گرفته بودند نیز اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماریSPSS  و آزمونهای ANOVA و Less Significant Difference (LSD) در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سن 38.98±10.43 و 13.83±6.1 سال بود. نتایج نشان داد که با فرض ثابت بودن سابقه کار به ازای یک واحد افزایش در شدت صدا، کاهش شنوایی ناشی از صدا (NIHL) به طور متوسط 0.18 و با فرض ثابت بودن صدا به ازای یک واحد افزایش در سابقه کار،NIHL  به طور متوسط 0.37 افزایش پیدا می کند. آزمون ANOVA در سطح اطمینان 95% نشان داد که میزان افزایش NIHL در گروههای شغلی مختلف متفاوت است (P<0.05).نتیجه گیری: در این مطالعه، کاهش شنوایی با درجات مختلف و در همه فرکانس ها در کارگران کارخانه نساجی ایجاد شده بود؛ در حالی که افت شنوایی در محیطهای شغلی از فرکانس 4000 هرتز شروع می شود و بر اساس آنالیز رگرسیون تاثیر سابقه کار در کاهش شنوایی بیشتر از تاثیر صدا می باشد.

زمینه و هدف: یکی از اولین گامهای شناخت نئوپلاسم ها بررسی اپیدمیولوژیک آن است. آگاهی از وضعیت اپیدمیولوژیک انواع نئوپلاسم ها می تواند ما را در برنامه ریزی در مورد آموزش، تحقیق و درمان بر اساس نیازهای منطقه یاری کند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اپیدمیولوژیک نئوپلاسم های ژنیتال داخلی زنان در بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی، 2979 پرونده بیوپسی مربوط به ژنیتال داخلی زنان مراجعه کننده به مراکز آسیب شناسی شهر بیرجند از سال 1375 تا 1385 مورد بررسی قرار گرفت؛ پرونده هایی که گزارش پاتولوژی آنها نئوپلاسم های خوش خیم و بدخیم، ضایعات پره نئوپلازیک و کیست های فیزیولوژیک تخمدان بودند، از بین تمام پرونده های بیوپسی استخراج شدند؛ سپس فرم بازنگری که شامل اطلاعات فردی، محل برداشت نمونه، تاریخ برداشت نمونه، تشخیص آسیب شناسی، تشخیص اولیه و نوع رفتار ضایعه بود، تکمیل گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری Chi-Square و t در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بیشترین موارد آسیب شناسی مربوط به رده سنی 40-59 سال (47%) و ساکن شهر (79.9%) بود. فراوانی نئوپلاسم های بدخیم در روستا دو برابر شهر و ضایعات پره نئوپلازیک سه برابر شهر بود. بیشترین بدخیمی ژنیتال داخلی زنان مربوط به سرویکس بود. در رحم بیشترین فراوانی نئوپلاسم های خوش خیم مربوط به لیومیوم، بیشترین فراوانی ضایعات پره نئوپلازیک، مول کامل و بیشترین فراوانی نئوپلاسم های بدخیم، آدنوکارسینوم بود. در سرویکس بیشتری فراوانی تومورهای خوش خیم، پولیپ آندوسرویکال و بیشترین فراوانی تومورهای بدخیم،Squamous Cell Carcinoma (SCC)  بود. 73.1% از آسیب شناسی  بیماریهای تخمدان، کیست های فیزیولوژیک بودند که 50.7% آنها مربوط به کیست لوتئال بود؛ همچنین تراتوم بالغ با 30.7% بیشترین موارد نئوپلاسم های خوش خیم و کارسینوم های اپی تلیال با 53.5%، بیشترین فراوانی تومورهای بدخیم را به خود اختصاص داده بودند. فراوانی ضایعات بدخیم در طی 10 سال بتدریج افزایش داشت (2.3% در سال 75 و 21% در سال 84).نتیجه گیری: با توجه به فراوانی بدخیمی های سرویکس، بررسی عوامل خطر مثل سن ازدواج، تعداد زایمانها، سطح اجتماعی - اقتصادی و عفونتها ضروری می باشد. همچنین برنامه ریزی جهت انجام صحیح و دقیق غربالگری سرطان سرویکس بخصوص در زنان روستایی از اهمیت بسزایی برخوردار است.

زمینه و هدف: عارضه پای دیابتی و قطع آن از اصلی ترین علل معلولیت به لحاظ جسمانی و عاطفی برای مبتلایان به دیابت است. از آنجا که در این عارضه سهم عمده درمان به خود بیماران واگذار شده است و عملا امکان پذیر نیست که در تمام ساعات شبانه روز تحت نظر پزشک، پرستار و کادر بهداشتی، درمانی باشند، بنابراین راهکار اساسی مراقبت از پا می باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی وضعیت مراقبت از پا بر اساس مدل اعتقاد بهداشتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، تعداد 108 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت کرمانشاه به صورت تصادفی انتخاب شدند. روش گردآوری اطلاعات، پرسشنامه ای مشتمل بر 59 سوال در پنج قسمت اطلاعات فردی، آگاهی، ابعاد مدل اعتقاد بهداشتی (حساسیت، شدت، منافع و موانع درک شده و نیز راهنمای عمل) مراقبت از پا در منزل (به صورت خودگزارش دهی) و فرم بازنگری (Check List) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: 33.3% افراد مورد بررسی تنها موفق به کسب 40% نمرات آگاهی شدند و 14.8% آنان نتواسته بودند حداقل 30% نمرات آگاهی را به دست آورند. حساسیت درک شده در بیماران پایین بود؛ به طوری که 32.4% بیماران خود را در مقابل عارضه پای دیابتی در معرض خطر نمی دانستند و تنها 2.8% آنان از منافع مراقبت از پا به طور کامل آگاه بودند. بین میانگین نمره کسب شده منافع و شدت درک شده با میزان مراقبت از پا ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0.05)؛ به طوری که تنها 2.8% بیماران هر روز مراقبتهای لازم را در خصوص پا در منزل انجام می دادند.نتیجه گیری: در این مطالعه وضعیت آگاهی و نگرش (ابعاد مدل اعتقاد بهداشتی) در حد متوسط و وضعیت عملکرد بیماران در زمینه مراقبت از پا پایین تر از حد متوسط بود. به نظر می رسد استفاده از روشهای مبتنی بر تئوری و مدل نظیر مدل اعتقاد بهداشتی، تئوری Self-Efficacy و ... می تواند در این خصوص موثر باشد.

زمینه و هدف: در حال حاضر دیابت یکی از مشکلات بهداشتی جهانی است؛ ویژگی این اختلال پزشکی هیپرگلیسمی، اختلال در متابولیسم کربوهیدرات ها، چربیها و پروتئین ها به همراه نقص کامل و یا نسبی ترشح انسولین در بدن می باشد. تخمین زده می شود که تعداد مبتلایان به بیماری در سطح جهان در سال 2025 به 300 میلیون نفر بالغ شود. خودکارآمدی، به عنوان یک مفهوم از مفاهیم تئوری یادگیری اجتماعی و یک سازه مهم الگوی اعتقاد بهداشتی، بویژه زمانی که الگو برای پیشگویی تغییرات سبک زندگی در بیماریهای مزمن مورد استفاده قرار می گیرد، در نظر گرفته شده است. مطالعه حاضر با هدف یافتن وضعیت این سازه در بیماران دیابتی شهر یزد و نیز عوامل مرتبط با آن و چگونگی ارتباط آن با وضعبت خود مراقبتی در این بیماران، طراحی و اجرا شد.روش تحقیق: این مطالعه مقطعی، بر روی 120 بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد که به صورت آسان وارد تحقیق شدند، انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای بود بود که پایایی و روایی آن مورد سنجش و تایید قرار گرفته بود و سازه خودکارآمدی درک شده و رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی را ارزیابی می نمود و به روش مصاحبه با بیماران تکمیل گردید؛ همچنین متغیرهای فردی سن، جنس، سطح سواد، شغل، مدت زمان ابتلا به دیابت و نوع دیابت نیز مورد سوال قرارگرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افرار آماریSPSS  و آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، تی، آنالیز واریانس و آنالیز رگرسیون خطی در سطح معنی داری a£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: آزمودنیها به طور متوسط 59.9% نمره قابل اکتساب خودکارآمدی درک شده را به دست آوردند. در میان رفتارهای مختلف، خودمراقبتی دیابت، اعتقاد آزمودنیها به توانایی حفظ میزان قند خون در زمان تنش و درمان صحیح پایین افتادن قند خون در کمترین میزان بود؛ در حالی که در مورد مصرف صحیح قرص و تزریق انسولین طبق دستور، معتقد به بالاترین توانایی در خود بودند. مردان به طور معنی داری از خودکارآمدی بالاتری نسبت به زنان برخوردار بودند؛ با افزایش سطح سواد، خودکارآمدی درک شده نیز افزایش می یافت. کارمندان زن به طور معنی داری از خودکارآمدی بالاتری نسبت به زنان خانه دار برخوردار بودند. خودکارآمدی دارای همبستگی مثبت و معنی داری با رفتارهای خودمراقبتی بود و به تنهایی 38% از واریانس این متغیر را پیشگویی می کرد.نتیجه گیری: اعتقاد آزمودنیها به کارآمدی خود برای انجام رفتارهای خودمراقبتی، در حد متوسط مشاهده گردید. خودکارآمدی به عنوان مهمترین تعیین کننده رفتارهای خودمراقبتی در اشخاص دیابتی از اهمیت زیادی برخوردار است؛ بنابراین ضرورت تقویت آن به خصوص در زنان که در این مقوله ضعیف تر هستند، احساس می شود.

زمینه و هدف: سفالومتری از شاخه های علم آنتروپومتری است. با توجه به اهمیت شاخص های آنتروپومتریک و کاربرد آن در جراحی پلاستیک، پزشکی قانونی، آناتومی و ارتودنسی، این مطالعه به منظور تعیین انواع شکل صورت پسران جوان در گروههای قومی شهرستان گرگان انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه توصیفی - تحلیلی به صورت مقطعی روی 398 نفر پسر 17-20 ساله در دو گروه قومی فارس بومی و ترکمن که از نظر بالینی سالم بودند، به روش سفالومتری انجام شد. در این بررسی طول و عرض صورت توسط سفالومتر مدرج میلیمتر مارتین سالر، با دقت 0.5 میلیمتر و خط کش T اندازه گیری شد و به کمک این ابعاد، شاخص پروسوپیک به دست آمد و بر اساس این شاخص شکل صورت به پنج گروه بین المللی طبقه بندی شد؛ سپس فراوانی و درصد طبقات شکل صورت در دو گروه قومی مورد مقایسه قرار گرفت. در بررسی رابطه شاخصهای ریخت شناسی با گروه قومی از آزمون کای اسکوئر و به منظور مقایسه میانگین اندازه های آنتروپومتریک از آزمون تی در سطح اطمینان (a=0.05)%95 استفاده گردید.یافته ها: شکل غالب صورت در گروه قومی فارس بومی از نوع مزوپروسوپیک (44%) و در گروه ترکمن نیز از نوع مزو پروسوپیک (38.4%) بود. نوع نادر شکل صورت در بالغین مذکر فارس بومی، هایپرلپتوپروسوپیک و هایپر اوری پروسوپیک (4%) و در گروه قومی ترکمن هایپر اوری پروسوپیک (8.6%) بود. میانگین شاخص پروسوپیک در دو گروه قومی ذکر شده تفاوت آماری معنی داری نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه علاوه بر مشخص کردن انواع (تیپ های) صورت در این منطقه، نشان داد تنوع شکل صورت در گروههای قومی، به علت عامل ژنتیکی و وراثت، می تواند متنوع باشد.

زمینه و هدف: بیوپسی گره لنفاوی نگهبان، راهی مفید برای بررسی کردن وضعیت گرهی زیربغلی و تصمیم در به کارگیری دیسکسیون زیر بغل در بیماران مبتلا به سرطان پستان است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی دقت گره لنفاوی نگهبان در تشخیص صحیح وضعیت غدد لنفاوی زیر بغل انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه آینده نگر، در 33 بیمار مبتلا به سرطان پستان که در بیمارستانهای مهر و آیت اله طالقانی شهر تهران تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، ابتدا گره لنفاوی نگهبان در آنها خارج شد و سپس تحت دیسکسیون زیر بغل قرار گرفتند. برای یافتن گره لنفاوی نگهبان از اسکن رادیوایزوتوپ و تزریق رنگ آبی در حین عمل استفاده شد؛ سپس نتیجه درگیری هر دو غده توسط متاستاز توسط متخصص آسیب شناسی مشخص گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون Chi-Square در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی 52.03±8.4 سال بود. در تمام بیماران به کمک اسکن رایدوایزوتوپ و تزریق رنگ آبی گره لنفاوی نگهبان یافت شد. در یافتن متاستاز در غدد لنفاوی زیربغلی، میزان دقت گره لنفاوی نگهبان 90.91% (محدوده اطمینان 95% از 77.88% تا 96.60%)، حساسیت 92% (محدوده اطمینان 95% از %75.03 تا 97.78%) و ویژگی 87.50% (محدوده اطمینان 95% از 52.91% تا 97.76%) بود. نتیجه گیری: میزان موفقیت برای پیدا کردن گره لنفاوی نگهبان بالا است و می توان از بیوپسی گره لنفاوی برای مرحله بندی سرطان پستان در مراکز و بیمارستانهایی که امکانات این روش را دارند، استفاده نمود.

کاردیومیوپاتی حاملگی یا Peripartum Cardiomyopathy (PPCM)، نوعی نادر و اختصاصی از کاردیومیوپاتی اتساعی بالقوه کشنده است که در زنان قبلا سالم اتفاق می افتد و به اختلال سیستولیک بطن چپ منجر می شود. شروع آن اغلب تدریجی و این نارسایی پیشرونده و کشنده است به علت شیوع کم بیماری، مطالعات وسیع اپیدمیولوژی و بالینی در مورد این بیماری انجام نشده است و درک کافی از عوامل ایجادکننده و موثر در پیش آگهی آن وجود ندارد. موارد گزارش شده در ایران نیز معدود بوده و بیش از چند مقاله اغلب گذشته نگر در دسترس نویسندگان این مقاله قرار نگرفت. بیماری که ما در اینجا معرفی می کنیم یک زن 29 ساله حاملگی اول است که با وجود این که معیارهای قطعی PPCM بر مبنای برانوالد را داشت، نه تنها بر خلاف موارد معمول شروع تدریجی نداشت بلکه با شروع حاد و مرگ آور ادم ریه در بیماری بروز نمود که تا روز قبل از عمل سزارین کاملا سالم بود. با وجود علایم بالینی شدید و حاد و کسر جهشی خیلی پایین در بدو مراجعه، پاسخ بیمار به درمان عالی بود و در یک پیگیری دو ساله همچنان خوب بوده و کسر جهشی بطن چپ طبیعی بود.