علوم پزشکی رازی
سال:1382 | دوره:10 | شماره:35 |تعداد مقالات:20

آبسه مغز بیماری ناشایعی است که اغلب به دنبال عوامل زمینه سازی مانند اوتیت، سینوزیت، و ... بروز می کند و میکروبیولوژی آن در سالهای اخیر تغییر کرده است. برای درمان آبسه مغز، علاوه بر جراحی استفاده از آنتی بیوتیکهای با طیف وسیع نیز مورد نیاز می باشد. این درمان قبل از مشخص شدن نتیجه کشت به صورت تجربی و با توجه به شیوع میکروبهای عامل آبسه و حساسیت آنها به انواع آنتی بیوتیک ها انجام می شود که دانستن آن درانتخاب داروی مناسب بسیار موثر خواهد بود. از سوی دیگر دانستن شیوع عوامل زمینه ساز آبسه مغزو درمان به موقع انها در پیشگیری از این بیماری بسیار با اهمیت است. هدف از این پژوهش تعیین عوامل زمینه ساز ابسه مغز درجهت پیشگیری از این بیماری و تعیین میکروبهای عامل ابسه مغز و مشخص کردن حساسیت آنها به آنتی بیوتیکهای رایج در ایران برای انتخاب درمان تجربی مناسب و استفاده بهینه از آنتی بیوتیکها بوده است. مطالعه به صورت توصیفی روی مبتلایان به آبسه مغز که از سال 77 به مدت 3 سال به بیمارستان های حضرت رسول اکرم ص و فیروز گر تهران مراجعه کرده بوند انجام شد. پس از جراحی از چرک آبسه، اسمیر مستقیم وکشت تهیه شد و با استفاده از آنتی بیوتیکهایی که نفوذ خوب یا متوسطی در سیستم عصبی مرکزی دارند و در ایران نیز وجود دارد آنتی بیوگرام تهیه گردید. در مدت 3 سال، 26 بیمار مبتلا به آبسه مغز مراجعه کرده و تحت درمان قرار گرفتند. اسمیر چرک آبسه درهر 26 بیمار مثبت بود. کشت چرک آبسه در 22 مورد6/84% مثبت گزارش گردد که فقط در 3 مورد آن، عفونت مخلوط هوازی وبی هوازی بوده است بیشترین میکروبهای به دست آمده استرپتوکوک فقط در 3 مورد آن، عفونت مخلوط هوازی و بی هوازی بوده است. بیشترین میکروبهای به دست آمده استرپتوکوک (25%)و انتروباکترها(36%)بودند که نسبت به آنتی بیوتیکهای رایج حساس بوده اند. تمام باکتریهای هوازی نسبت به سیپروفلوکساسین حساس گزارش شدند. علت زمینه ای در 15 مورد 5/61% اوتیت/ ماستوئیدیت بوده است. نتایج این بررسی نشان دهنده است که: 1- اوتیت به عنوان عامل زمینه ساز آبسه مغز در مقایسه با سایر مطالعات انجام شده شیوع بیشتری داشته است. 2- روشهای آزمایشگاهی ما در تعیین میکروبهای بی هوازی توانایی لازم را ندارند. 3- اسمیر مستقیم در تشخیص اولیه آبسه مغز بسیار کمک کننده است. 4- احتمالا سیپروفلوکساسین می تواند نقش موثری در درمان عفونتهای سیستم عصبی مرکزی و به خصوص بیماریهای زمینه ساز آبسه مغز داشته باشد.

در کودکان مبتلا به ریفلاکس نفروپاتی، اسکار کلیوی ایجاد شده به دنبال ریفلاکس مثانه به حالب، همراه با افزایش شیوع فشار خون تا بیش از 38% می باشد. در این مطالعه نتایج تست کاپتوپریل در 20 بیمار مبتلا به ریفلاکس نفروپاتی طی 8 ماه بررسی شد. تمام بیماران مبتلا به ریفلاکس مثابه به حالب vur=vesicoureteral Reflux و اسکار کلیوی بودند و در آنها فعالیت رنین پلاسما و پاسخ فشار خون به یک دوز واحد خوراکی کاپتوپریل ارزیابی شد. فعالیت اولیه رنین پلاسما PRA=Plasmar Renine Activity در تمام بیماران بالاتر از حد طبیعی بود که بعد از تجویز کاپتوپریل در دقیقه 90 افزایش یافت. متوسط افزایش PRA در 3 گروه بیماران که فشار خون طبیعی با پرفشاری خون داشتند برابر بود. افزایش PRA در 5 بیمار با فشار خون طبیعی و 2 بیمار با پرفشاری خون چشمگیر بود. همچنین تغییرات فشار سیستولیک قبل و بعد از تجویز کاپتوپریل معنی دار بود (Pv<0.002) طبق نتایج این مطالعه سیستم رنین- آنژیوتانسین در تمام بیماران مورد بررسی حتی بیمارانی که فشار خون طبیعی داشتند، تحریک شده بود بدین معنی که احتمالا ضایعات این سیستم عامل بروز افزایش فشار خون آنها بوده است. بنابراین میتوان از این تست به عنوان یک تست غربالگر برای یافتن بیماران مبتلا به ریفلاکس نفروپاتی که زمینه بروز فشار خون بالا را در آینده دارند، استفاده کرد.

در نگرش جدید به عوامل کنترل حرکتی و نقش عوامل عصبی عضلانی، دیگر توانایی تولید نیرو در عضله به عنوان تنها عامل مهم نبوده، بلکه میزان سرعت، آمادگی سیستم عصبی عضلانی و نوع الگو و همکاری  (Synergy) عضلات در به کارگیری آنها به عنوان عوامل مهمتر در کنترل حرکت، ایجاد ثبات لحظه به لحظه و جلوگیری از صدمه به مفاصل بسیار حائز اهمیت می باشند. هدف از این مطالعه سنجش و تعیین زمان بندی و سطح فعالیت الکتریکی عضلات اطراف مفصل زانو (پهن داخلی و خارجی، رکتوس فموریس، همسترینگ داخلی و خارجی و گاسترکنمیوس) با کاربرد الکترومیوگرافی سطحی برای شناسایی و بررسی نحوه فعالیت و به کارگیری این عضلات در یک سری الگوهای حرکتی فعال و واکنشی بوده است.این تحقیق به روش شبه تجربی روی 40 نفر از افراد سالم  و جوان در دامنه سنی 20 تا 30 سال با میانگین سنی 25.36 انجام شد. این افراد به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند و بطور متوالی و با ترتیب تصادفی در معرض الگوهای حرکتی قرار گرفتند و در حین این کار ثبت الکترومیوگرافی از عضلات صورت گرفت. ثبت الکترومیوگرافی در جهت سنجش زمان و شروع فعالیت  و سطح فعالیت الکتریکی عضلانی (اندازه گیری شاخص IAV) در تمام الگوهای حرکتی روی افراد مورد مطالعه انجام شد. الگوهای حرکتی در 3 گروه قرار داشتند، الگوی حرکات  فعال شامل FSU و LSU، الگوهای حرکتی انفجاری شامل پرش عمودی و پرش به جلو و الگوهای حرکتی واکنشی (بهم ریختگی زاویه ای سطح اتکا) شامل بهم ریختگی قدامی با زانوی صاف و خم و بهم ریختگی خلفی با زانوی صاف و خم بود که از 6 عضله مورد مطالعه به صورت سطحی سیگنال الکترومیوگرافی ثبت گردید. بر اساس نتایج به دست آمده اغلب عضلات در حرکات واکنشی به طور معنی داری سریعتر از حرکات فعال وارد عمل شدند. عضله VM در حرکت بهم ریختگی قدامی 182.6 میلی ثانیه سریعتر از حرکت FSU وارد عمل شد.(P<0.0001)  و عضله مدیال همسترینگ 279.5 میلی ثانیه سریعتر عمل نمود. عضله گاستروکنمیوس در حرکت پرش به جلو 23.154 میکروولت فعالیت داشت در حالی که در حرکت FSU در فاز بالا رفتن ، فعالیت آن 5.46 میکروولت بود. عضلات VM و VL در بهم ریختگی قدامی بطور معنی داری سریعتر از عضلات خلفی وارد عمل می شوند. برای مثال عضله فعالیت 23.3VM میلی ثانیه سریعتر MH بود. در حالی که در حرکات با بهم ریختگی خلفی نتیجه عکس شده و عضلات خلفی سریعتر عمل کردند. عضله همسترینگ داخلی در تمام حرکات واکنشی با سطح فعالیت بیشتری نسبت به همسترینگ خارجی و نسب به خودش در حرکات فعال وارد عمل می شود. در حرکت بهم ریختگی خلفی سطح اتکا، عضله 7.2 MH میکروولت بیشتر از عضله LH فعالیت داشت. نتایج نشان داد که حرکات یادگیری شده از کارایی بالاتری در تصمیم گیری CNS جهت انتخاب الگوی حرکتی برخوردار می باشد و فعالیت های غیر ضروری عضلانی، کمتر صورت می گیرد. عضله گاستروکنمیوس نقش برجسته ای را در حرکات انفجاری و همچنین بهم ریختگی خلفی سطح اتکا دارد که حتی ازمیزان فعالیت عضلات VM و VL نیز در این حرکات بیشتر می باشد. نقش عضله همسترینگ داخلی در حرکات واکنشی کاملا واضح بوه و بطور بارزی بیش از عضله همسترینگ خارجی است. این عضله می تواند به عنوان یک فعال ساز سیستم کنترل وضعیت و ثبات دهنده لگن و تنه  در بهم ریختگی بدن، حتی از ناحیه مچ پا، عمل کند.

فیستول رحم به مثانه یکی از بیماریهای بسیار نادر میباشد که در اغلب موارد گزارش شده به دنبال انجام سزارین، ایجاد می شود. این بیماران اغلب با علائمی مانند بی اختیاری ادرار در مراحل اولیه بیماری و هماچوری دوره ای در مراحل دیررس مراجعه می کنند. استفاده طولانی مدت از IUD از علل بسیار نادر ایجاد فیستول رحم به مثانه در گزارشهای موجود بیماری می باشد. در این مقاله یک خانم 30 ساله با سابقه سزارینهای مکرر و حاملگی با وجود IUD در رحم معرفی می شود که 6 ماه پس از انجام آخرین سزارین با علائم هماچوری دوره ای مراجعه کرده بود. پس از اقدامات انجام شده تشخیص فیستول رحم به مثانه برای وی گذاشته شد که توسط عمل جراحی صورت گرفت. در این مقاله علائم بیماری، معیارهای تشخیصی و عوارض فیستول رحم به مثانه همراه با روشهای مختلف طبی و جراحی برای بیماران مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

در این گزارش، آقای 40 ساله ای معرفی می شود که با سابقه درد پهلو و کاهش وزن در ماههای اخیر مراجعه کرده بود. یافته سونوگرافیک در این بیمار یک توده در آدرنال چپ بود که با ct scan نیز تایید شده بود. پس از بررسی توسط میکروسکوپ نوری و ایمونوهیستوشیمی (Immunohistochemisty) براساس Pheochromocytoma of adrenal gland scaled score = PASS تشخیص فئوکروموسیتم با نمای هیستولوژیک بدخیم گذاشته شد.

بیمار خانم 30 ساله ای بوده که با سابقه وجود توده دراستخوان فک فوقانی سمت چپ از حدود 24 سال قبل مراجعه کرده بود. وی چندین نوبت با تشخیص دیسپلازی فیبرو تحت عمل جراحی قرار گرفته بود و در نهایت با توجه به خونریزی بینی، پروپتوزیس چشم چپ و درد و تورم فک فوقانی سمت چپ تشخیص استئوسارکومای فک فوقانی برای بیمار گذاشته شد.

نقش عفونت هلیکوباکترپیلوری در ضایعات معده و اثنی عشر به خوبی شناخته شده است. در این مطالعه 170 نفر از بیمارانی که به درمانگاه داخلی بیمارستان فیروزآبادی مراجعه کرده بودند و از دیس پپسی شکایت داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران به 2 گروه تقسیم شدند. یک گروه با سن بالاتر از 45 سال با دیس پپسی و گروه دیگر با سن کمتر از 45 سال با دیس پپسی که علائم آنها با درمان هفته ای برطرف نشده بودند، هدف از این مطالعه تعیین فراوانی عفونت هلیکوباکترپپلوری و ارتباط آن با ضایعات اثنی عشر بوده است. 91 بیمار 3/53% زن و 79 بیمار 5/46% مرد بودند. 50% بیماران بی سواد بوده و تنها 9/2% آنها تحصیلات بالاتر از دیپلم داشتند، براساس گزارش پاتولوژی بیماران به 11 گروه تقسیم بندی شدند که 4/29% موارد گاستریت مزمن با فولیکولهای لنفاوی در لامینا پروپرپا همراه با هلیکوباکترپیلوری داشتند و 2 مورد نیز آدنوکارسینوم معده گزارش گردید. 50% بیماران بیش از یک سال مبتلا به دیس پپسی بودند. بدون اینکه هیچ گونه بررسی برای کشف عفونت با هیلکوباکترپیلوری برای آنها انجام شده باشد. تشخیص سریع ضایعات معده و اثنی عشر و ارتباط با هلیکوباکترپیلوری بسیار مهم است زیرا شانس بدخیمی معده بعد از درمان کاهش می یابد.

در این گزارش یک مرد 49 ساله که با توده ای در پهلوی راست و هماچوری میکروسکوپی از 2 ماه قبل مراجعه کرده معرفی می شود. در سونوگرافی یک توده سیستیک با تیغه های نامنظم در قسمت فوقانی کلیه راست و در ctscan توده سیستیک چند حفره ای قدامی در کلیه راست گزارش شد. در بررسی با میکروسکوپ نوزی تشخیص multilocular systic renal cell carcioma گذاشته شد.

در یک مطالعه اپیدمیولوژیک که به صورت مشاهده ای - تحلیلی جهت ارزیابی وضعیت نسبی ایمنی کودکان سالم و واکسینه نشده در برابراوریون انجام شد، تعداد 194 سرم از کودکان شهرستان کرج درمحدوده سنی 4 تا 7 سال به شکل نمونه گیری غیراحتمالی جمع آوری گردید و آزمایش ممانعت از هماگلوتیناسیون روی این سرمه صورت گرفت. برای هر یک از نمونه ها رقت های 128 . 21. 1 آنها با گلوبلهای قرمز خوکچه هندی و آنتی ژنهای ویروس اوریون تهیه شد و در آزمایشگاه روی کشت سلول مورد آزمایش قرار گرفت. سپس نتایج به دست آمده به صورت فراوانی مطلق و نسبی به طور کلی و سپس درگروه های دختر و پسر و گروه هی سنی مختلف به تفکیک بررسی گردید. براساس نتایج به دست آمده معلوم شد که 35% دکان فاقد عیار قابل تشخیص آنتی بادی بر ضد ویروس بوده (عیار کمتر از 2 .1) و با در نظر گرفتن عیار بزرگتر و مساوی 8 . 1 عنوان عیار محافظت کننده حدود 66% کودکان مورد آزمایش در زیر آن قرار دارند. بدین معنی که نسبت به بیماری حساس می باشند. در این زمینه اختلافی بین جنس و نسبت حساسیت به بیماری وجود نداشت. (P<0.05) به دلیل وجد درصد بالایی از کودکان حساس به بیماری پیشنهاد می شود تا توجه بیشتری به امر ایمن سازی کودکان علیه این بیماری معطوف گردد.

از آنجائیکه عدم آگاهی و ترس از ناشناخته های دوران بارداری و زایمان باعث افزایش مداخلات پزشکی می شود و روز به روز شاهد افزایش این مداخلات در خانمهای باردار به خصوص در زمان زایمان هستیم، این تحقیق به هدف بررسی تاثیر کلاسهای آمادگی دوران بارداری بر کاهش عوارض و مداخلات پزشکی روی خانمهای باردار مراجعه کننده به بیمارستان هدایت در سال 80-1379 انجام شد. تحقیق به روش کارآمایی بالینی از نوع sequential randomized control trial روی 200 خانم باردار در 2 گروه آزمایش و کنترل با داشتن شرایط اول زا بودن، سن زیر 35 سال، سن بارداری حدود 20 هفته، عدم سابقه فشار خون، دیابت، حاملگی چند قلویی، مصرف سیگار، دارو وعلائم تهدید به سقط صورت گرفت. مادران به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و شاهد قرار گرفتند و برای مادران گروه آزمایش، آموزش تئوری و تمرینهای عصبی عضلانی در 8 جلسه برگزار گردید اما مادران گروه شاهد فقط تحت مراقبتهای معمول دوران بارداری قرار گرفتند. سپس سلامت روحی وجسمی مادران در حین بارداری واطلاعات حین زایمان و سلامت نوزاد ثبت شد و مورد تجزیه و تحلیل ومقایسه قرار گرفت. یافته ها نشان داند که درد کمر و لگن، خستگی دوران بارداری درخانمهای آموزش دیده کمتر و فعالیت روزانه آنها بیشتر از گروه شاهد است به ترتیب P<0.001 , P<0.001 , P<0.01 از نظر کیفیت خواب و وضعیت روابط زناشویی و اجتماعی تفاوتی بین گروه وجود نداشت. زایمان به روش سزارین 16% در گروه شاهد و زایمان طبیعی 7% در گروه آزمایش بیشتر از گروه مقابل بود. مراحل زایمان شامل فاز فعال و مرحله دوم زایمان در گروه آزمایش کوتاه تر بود و تمام تفاوتهای ذکر شده بین 2 گروه از نظر آماری معنی دار بودند. به ترتیب P<0.04 , P<0.04, P<0.002, P<0.004 همچنین همکاری مناسب در حین زایمان به طور معنی داری در گروه آزمایش بیش از گروه شاهد بود. میزان تجویز دارو یا اکسی توسین، ضد اسپاسم، مسکن و برش پرینه و نیز وزن هنگام تولد و آپگار نوزادان در 2 گروه مشابه بود. براساس نتایج این تحقیق میتوان گفت که افزایش آگاهی وآمادگی در دوران بارداری به مادراین امکان را می دهد که این مرحله مهم از زندگی را با عوارض کمتر و خوشایندتر طی نماید و نیز وی را برای یک زایمان طبیعی آسانتر با کمترین مداخلات پزشکی آماده کند. بنابراین برگزاری کلاسهای آمادگی دوران بارداری ومطالعه انواع روشهای آمادگی دوران بارداری که در سایر کشورها به کار برده می شود توصیه می گردد.

به منظور بررسی تمایل اسیدهای آمینه مجاور (دوتایی) در ساختمانهای دوم از نوع مارپیچ آلفا، مکانهای مورد مطالعه در مارپیچ آلفا بدین شکل انتخاب شدند: N,Ncap,NI,N2,N3,N4,C3,C2,C1,Ccap,C, در این مکانها توالیهای دوتایی مورد بررسی عبارت بودند از N1N2, N2N3, N3N3, N3N4, M1M2, M2M3, C4C3, C3C2, C2C1, C1Ccap, CcapCترجیح قرار گرفتن هر اسید آمینه در هر جایگاه مارپیچ آلفا و ترجیح قرار گرفتن 400 توالی دوتایی درجایگاههای دوتایی مختلف مارپیچ آلفا محاسبه ومقایسه شد، بدین منظور یک بانک اطلاعاتی از مارپیچ آلفا با 3705 مارپیچ طراحی شد و مورد استفاده قرار گرفت. در این بانک مارپیچ ها حداقل دارای 7 اسید آمینه بوده واز مجموعه 696 پروتئین با تشابه کمتر از 25% تشکیل شده بودند. Single local propensity SLP برای همه 20 اسید آمینه در جایگاه های مختلف مارپیچ آلفا محاسبه گردید. علاوه بر این observed Doublet Local propensity DLPO که براساس تکرار اسیدهای آمینه دوتایی استوار است و Expected Doublet local propensity DIPe که به طور مستقیم از روی SLP اندازه گیری میشود نیز محاسبه شد. هرگاه ترجیح قرار گرتفن یک جفت اسید آمینه معین در جایگاه دوتایی خاص از مارپیچ آلفا DLPO بیش از ترجیح محاسبه شده توسط حاصل ضرب جایگاه های تکی در مارپیچ آلفا DLPe باشد یا به عبارت دیگردر صورتی که dlpo>>dlpe باشد. این مسئله تمایل 2 اسید امینه خاص را در مجاورت با یکدیگر در آن جایگاه از مارپیچ آلفا نشان می دهد. نتایج حاصل نشان داد که توالیها یا دوتایی که در آنها DLPE>>DLPE می باشد عبارتند از: Met-Thr در مکان Glu-pro, N Ncap در مکان Pro-Arg, NcapN1 درمکان N1N2 و Lys-His درمکان Thr-Gly, C2C1 در مکان C1Ccap و در نهایت Gin- pro در مکان Ccap علاوه بر این اسید آمینه Gly درمکان Ccap با تمایل زیادی همراه اسید آمینه های یدروفوب در مکان C مشاهده میشود. بررسی تمایل مجاورت اسیدهای آمینه در مارپیچهای آلفا، می تواند در طراحی مارپیچهای آلفای جدید موجود در پروتئینها و ایجاد تغییرات مورد نظر رد مارپیچهای مورد استفاده قرار گیرد.

بیماری که در این گزارش معرفی می شود پسر 11 ساله ترکمنی است که 3 سال قبل به دنبال ترومای بند آخر انگشت چهارم دست چپ دچار یک ضایعه مقاوم به درمان و در نهایت تخریب استخوان و ناخن انگشت محل ضایعه شده بود. در بررسی میکروسکوپی توموری با سلولهای کشیده و برجسته که به صورت دسته دسته و برخی جاها موازی قرار گرفته بودند، مشاهده شد. نواحی کلسیفیکاسیون نیز در نقاط مختلف تومور وجود داشت. برای بیماری تشخیص Calcifying aponeurotic fibroma گذاشته شد. تومور مورد بحث یکی از تومورهای بسیار نادر نسج نرم است که از زمان کشف تاکنون تنها موارد معدودی از آن گزارش شده است. تظاهربالینی تومور نیز در این بیماری بسیار نادر می باشد.

از آنجائیکه شیوع بیماری شانه منجمد نسبتاً زیاد است و کار آیی درمان آن، مبهم می باشد این مطالعه جهت بررسی تاثیر مانیپورلاسیون (دستکاری) یعنی مانور و چرخاندن شانه در بهبود دامنه حرکتی، درد و فعالیتهای روزمره این بیماران صورت گرفت. در این مطالعه که از سال 1375- 1381 انجام شد، 30 بیمار شامل 9 مرد و 21 زن با متوسط 48 سال (40 -69 ساله) تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران در مرحله دوم بیماری شانه منجمد اولیه (ایدیوپاتیک) با متوسط زمان درگیری 9 ماه بودند که بعد از میانگین 17 جلسه فیزیوتراپی با 30% درگیری در سمت غیر غالب بدن در "سرویس شانه" مرکز آموزشی درمانی شهدای هفتم تیر تحت مانیپولاسیون زیر بیهوشی به همراه تزریق استروئید داخل مفصلی قرار گرفته بودند. بیماران با استفاده از روش مطالعه تجربی (مقایسه قبل و بعد از درمان) از طریق مصاحبه و معاینه بررسی شدند. سپس اطلاعات جمع آوری شده با آزمون t زوج مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بعد از متوسط 9 ماه پیگیری از نظر دامنه حرکات، بهبودی در حدود 60 درجه در بالا آوردن از جلو 26 درجه در چرخش به خارج و 2.5 سطح مهره در چرخش به داخل مشاهد گردید. درد در مقیاس 10 درجه ای ، از 7 به 1.5 بهبود یافت و فعالیتهای روزمره شامل، پوشیدن لباس، خوابیدن به پهلوی مبتلا، شستن پشت و غیره بهبودی چشمگیری پیدا کرد و در هیچ یک از بیماران ناپایداری مفصل و عود بعد از مانیپولاسیون همان شانه و عوارضی نظیر شکستگی استخوان بازو و یا پارگی Rotator cuff و در رفتگی مفصل به وجود نیامده و در 29 نفر نتایج خوب و عالی بود. به عنوان یک نتیجه گیری کلی می توان گفت که مانیپولاسیون (مانور و چرخش) شانه در حرکات، فعالیت و درد بیماران بهبودی قابل توجه و سریع ایجاد می کند و بیماران بسیار راضی می شوند.

پسودوهیپوپاراتیروئیدیسم (PHP) به گروهی از بیماریها گرفته می شود که با مقاومت ارگانهای هدف به هورمون پاراتیرویید (PHP) و در نتیجه، هیپوکلسیمی، هیپرفسفاتی و افزایش ترشح PHP مشخص می شود. امروزه انواع مختلف (2، PHP 1C,1B,1A) شناخته شده است که شایعترین نوع آن یعنی 1A همراه با فنوتیپ آلبرایت (صورت گرد، کوتاهی متاکارپها و متاتارس ها و ...) می باشد PHP یک بیماری ارثی است که شیوع انواع مختلف آن در جوامع مختلف متفاوت است. در اینجا این سوالها مطرح است که آیا در کشور ما نیز فنوتیپ آلبرایت در اغلب بیماران PHP دیده می شود؟ آیا PHP همیشه با هیپوکلسمی همراه است؟ از آنجائیکه تاکنون مطالعه ای در مورد PHP در ایران انجام نشده و با توجه به تفاوتهای احتمالی ویژگیهای بیماران در مناطق مختلف جغرافیایی و جهت پاسخ دادن به سوالات فوق بر آن شدیم تا علائم بالینی و یافته های آزمایشگاهی و فراوانی فنوتیپ آلبرایت را در بیماران مبتلا به PHP که در 10 سال اخیر به انستیتو غدد و متابولیسم مراجعه کرده بودند به صورت مشاهد ای - توصیفی بررسی نمایئم. در این مطالعه 10 بیمار مبتلا به PHP شامل 6 دختر (60%) و 4 پسر (40%) با میانگین سنی 82،62 و 13 سال مورد بررسی قرار گرفتند. تظاهرات بالینی بیماران شامال تشنج (70%) پارستری (30%)، اسپاسم کارپوپدال (20 %)، کرامپ عضلانی (20%) کلسیفیکاسیون گانگلیون بازال (20%)، علامت شوسترک مثبت (10%)، کاتاراکت (10%)، درد شکم (10%) و ضعف و بیحالی (10%) بود. یافته های آزمایشگاهی شامل افزایش سطح PHP پلاسما در 100% موارد (متوسط 85،56 1721 کیلوگرم در میلی لیتر)، هیپرفسفاتمی در 90% و هیپوکلسمی در 70% موارد (متوسط 7،3 1،23 میلی گرم در دسی لیتر) بیماران دیده شد. آزمایشهای عملکرد تیروئید در 90% از بیماران انجام شده بود که طبیعی بودند فنوتیپ آلبرایت فقط در یک بیمار (10%) ، کوتاهی قد در30% و چاقی در 10% بیماران دیده شد. 8 بیمار (80%) بلوغ طبیعی داشتند و در 2 بیماری که در سن پیش از بلوغ بودند، صفات ثانویه جنسی ظاهر نشده بود. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت PHP در دختران و در سنین نوجوانی شایعتر است و شایعترین علامت بالینی و یافته آزمایشگاهی در بیماران به ترتیب تشنج و افرایش PTH سرم می باشد. PHP با کلسیم طبیعی در 30% بیماران مشاهده شد که ممکن است به علت پاسخ دهی نسبی استخوانها به PTH باشد. فنوتیپ آلبرایت فقط در 10% بیماران دیده شد که می تواند حاکی از عدم شیوع PHP نوع A1 در بیماران ما باشد و مطالعات وسیعتر در این زمینه ضروری به نظر می رسد . موردی از مقاومت به TSH یا گنادوتروپینها دیده نشد. بنابر این در هر بیمار تشنجی، اندازه گیری کلسیم خون باید از اقدامات اولیه باشد و PHP باید در تشخیص افتراقی قرار گیرد.

بیماری واکنش علیه میزبان GVHD= Graft-vs-Host Disease یک مشکل حاد کلینیکی است که در برخی موارد به دنبال انتقال خون و فراورده های آن رخ می دهد. آمار مرگ و میر ناشی از این واکنش بسیار بالا بوده و در بیش از 90% موارد منجر به مرگ بیمار می شود. رایج ترین و مهمترین شیوه پیشگیری از وقوع GVHD، غیر فعال ساختن لنفوسیتهای خون اهدایی و جلوگیری از تکثیر آنها در بدن میزبان است که این کار بطور عمده با استفاده از پرتوهای گاما صورت می گیرد. با وجود تحقیقات بسیار در این زمینه، دوز لازم برای فعال ساختن کامل سلولهای لفنوسیتی مشخص نیست. در این مطالعه تاثیر پرتوهای گامای حاصل از چشمه کبالت 60 (دستگاه تله ترابی کبالت، انرژی متوسط پرتوگاما: 1.25 Mev) روز درصد حیات (viability) و قدرت همانند سازی لنفوسیتها مورد بررسی قرار گرفت که طی آن سلولهای لنفوسیتی از خون محیطی افراد طبیعی جدا شده و تحت تابش رده های دوز 4000- 500 سانتی گری از پرتو گاما قرار گرفتند. درصد حیات سلولها پس از 24 و 48 ساعت در هر رده از دوز با روش رنگ سنجی تتراولیوم برآورد شد. میزان تکثیر لنفوسیتها در پاسخ به میتوژن فیتوهماگلوتینین با 2 روش Brdu و MTT مورد ارزیابی قرار گرفت. به موازات افزایش دوز تابش، کاهش درصد حیات و کاهش قدرت تکثیر سلولها مشاهده گردید که این افت در دوزهای بالاتر و دوره کشت طولانی تر کاملاً محسوس بوده است مقدار Do برآورد شده با روش رنگ سنجی تترازولیوم در حد 1.44 گری می باشد. تجزیه و تحلیل یافته ها با روش t.-test تفاوت آماری معنی داری را بین تکنیکهای تکثیری به کار رفته نشان نداد (p>0.05) بدین معنی که در هر دو روش کاهش مشابهی در درصد تکثیر سلولهای پرتو دیده ایجاد شده بود. با توجه به فعالیت همانند سازی ناچیز سلولها در رده های بالای پرتودهی، گسترده دوز تابشی مورد نیاز به منظور غیر فعال ساختن لنفوسیتهای خون در محدوده 40000- 3000 سانتی گری توصیه می شود.

سل منتشر به معنای ابتلای همزمان چند عضو مانند پلور، صفاق، مننژ می باشد. پریتونیت سلی معمولاً به شکل سروز تظاهر می کند که در بررسی مایع اگزوداتیو با تعداد 500 تا 3000 سلول در هر میکرولیتر و با ارجحیت لنفوسیت مشاهده می شود. بیمار ما خانم 19 ساله افغانی بود که با تابلوی شکم حاد به اورژانس بیمارستان مراجعه کرده بود. بررسی مایع صفاق 0.0050 عدد سلول با 95% Cells poly Morpho Nuclear PMN را نشان داد و اسمیر و کشت مایع از نظر مایکوباکتریوم مثبت بود با توجه به مطالب فوق بیمار تحت درمان 4 دارویی ضد سل قرار گرفت که بعد از 10 ماه پیگیری هیچگونه مشکلی نداشت.

بخش اورژانس یکی از مهمترین بخشهای بیمارستان است که عملکرد آن می تواند تاثیر فراوانی بر عملکرد سایر بخشهای بیمارستان و رضایت بیماران داشته باشد. سرعت ارائه خدمات در مراکز درمانی بخصوص بخش اورژانس در جهت کاستن از مرگ و میر و معلولیت ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. پژوهشگران نشان داده اند که یکی از مهمترین شاخصهایی که در ارزیابی مراکز اورژانس به کار گرفته می شود زمان انتظار بیماران برای دریافت خدمات تشخیصی و درمان می باشد این پژوهش به صورت مقطعی (Cross- sectional) و با هدف تعیین سرعت ارائه خدمات در بخش اورژانس بیمارستان با هنر کرمان انجام شد. جامعه مورد پژوهش شامل تمام بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس این بیمارستان در بهمن ماه سال 1379 بود. داده ها حاوی سوالاتی در مورد خصوصیات دموگرافیک بیماران، تخصص افراد معاینه کننده، تشخیص اولیه، تشخیص نهایی، زمان انتظار برای تشخیص اولیه و تشخیص نهایی، دریافت خدمات درمانی، دریافت خدمات مشاوره ای و همچنین ترخیص بیمار از بخش اورژانس بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری تی، آنالیز واریانس یک طرفه و مجذور کای استفاده شد . نتایج نشان داد که میانگین فاصله وقوع سانحه تا ورود بیمار به اتاق پزشک دود 67 دقیقه، فاصله بین ورود بیمار به اتاق پزشک دود 67 دقیقه، فاصله بین ورود بیمار به اتاق پزشک تا شروع معاینات 40 دقیقه فاصله درخواست رادیولوژی تا دریافت نتیجه 25 دقیقه فاصله درخواست سی تی اسکن تا دریافت نتیجه 31 دقیقه، زمان تاخیر برای انجام اولین مشاوره 60 دقیقه تاخیر زمانی بین شروع معاینه تا تشخیص نهایی 72 دقیقه زمان ماندن بیماران در اتاق عمل اورژانس و اتاق عمل بزرگ تا آغاز عملیات جراحی به ترتیب 10 و 21 دقیقه بوده است. مقایسه شاخصها با استانداردهای بین المللی نشان دهنده پایین بودن سرعت خدمات رسانی بخش اورژانس کرمان بوده است. بیشترین مراحل وقت گیر در گردش کار اورژانس تشخیص بیماری بود که بخشی از آن ناشی از اشتغال متخصصان در سایر بخشها و عدم هماهنگی بین رشته تخصصی معاینه کنندگان و محدوده تخصصی مورد نیاز بیماران می باشد. با توجه به اینکه 60% مشاوره ها با ارتوپدها صورت گرفته بود برای جلوگیری از اتلاف وقت در تشخیص و درمان بیماران پیشنهاد می گردد که امکاناتی فراهم شود تا اورژانس بتواند از خدمات مستمر متخصص طب اورژانس یاحداقل ارتوپد به جای پزشکان عمومی و انترنها بهره مند گردد.

خونریزی داخل بطنی (IVH=Intraventricular hemorrage) یکی از مهمترین عوارضی است که در نوزادان نارس و کم وزن دیده می شود . شناسایی و درمان به موقع این عارضه تاثیر بسزایی در سرانجام بیماران دارد. این مطالعه با توجه به مطلب و جهت تعیین درصد فراوانی IVH در نوزادان با وزن 2000 گرم یا کمتر و بررسی عوامل مربوط به آن انجام شد. با این هدف که نتایج حاصل از آن بتواند پزشکان بالینی را در تصمیم گیری منطقی یاری کند. در این بررسی که از نوع توصیفی و گذشته نگر بود. از مجموع 12251 نوزادی که در طول سالهای 80-1378 در بیمارستانهای تابع دانشگاه علوم پزشکی ایران متولد شده بودند، 641 نوزاد که دارای وزن 2000 گرم و یا کمتر بودند، مشخص شدند. پس از حذف نوزادانی که قبل از تشخیص فوت شده یا بیمارستان را ترک کرده بودند، در نهایت 200 نوزاد ارزیابی شدند و وجود IVH در تمام آنها با روش سونوگرافی جمجمه تحت بررسی قرار گرفت. درصد فراوانی IVH در نوزادان مورد بررسی ، %280 با دامنه اطمینان %95 (2502 تا %309) درصد فراوانی IVH در این مطالعه نسبت به برخی از مطالعات مشابه در کشورهای دیگر، کمتر بود که علت این می تواند از بین رفتن نوزادان بسیار کم وزن (با وزن کمتر از 1500 گرم) در ایران و انتقال برخی از بیماران به مراکز دیگر (به علت کمبود امکانات مراقبتهای ویژه) باشد.

بدخیمهای مثانه 2/5% کل سرطانها را در ایران تشکیل می دهد که پنجمین بدخیمی شایع درایران است و 92% آن مربوط به ترانزیشنال سال کارسیونوما TCCمی شود.درحال حاضر درایران از بررسی سیتولوژی ادرار دفعی جهت غربالگری و از بررسی بیوپسی مثانه توسط سیستوسکوب (Cystoscope) جهت تشخیص قطعی استفاده می شود. از آنجائیکه انتخاب روش درمان براساس تعیین درجه تومور است و تعیین درجه تومور براساس بیوپسی مثانه صورت می گیرد، دراین پژوهش با پایه قراردادن در جه بندی TCCمثانه به روش بیوپسی از راه سپستوسکوب به بررسی این فرضیه پرداخته شده است که آیا نتایج درجه بندیTCC سیتولوژی ادرار که روشی آسان، ارزان، سریع و غیر تهاجمی میباشد با نتایج درجه بندی TCC به روش بیوپسی مثانه تفاوت دارد یا خیر، در این مطالعه طی 2 سال 375 نمونه سیتولوژی ادار و 105 نمونه بیوپسی مثانه در بیمارستان شهید هاشمی نژاد به روش دو سویه کور (Double blind) بررسی و درجه بندی شد که در نهایت در 38 بیمار سیتولوژی ادار و نیز بیوپسی مثانه از نظر TCC مثبت بود. در این 38 مورد نتایج حاصل از درجه بندی توسط سیتولوژی با نتایج حاصل از درجه بندی توسط بیوپسی مثانه از نظر آماری مقایسه گردید. فرضیه پژوهش توسط آزمون همبستگی پیرسون (Pearson) بررسی شد که نشان دهنده وجود یک همبستگی مثبت و قوی بین درجه بندی TCC توسط سیتولوژی ادرار و درجه بندی توسط بیوپسی مثانه بود (r=0.936) اما به علت ناکامل بودن همبستگی (Zc=1.705) با شرایط این پژوهش نمی توان تنها توسط سیتولوژی ادرار به تعیین درجه TCC مثانه پرداخت.