علوم پزشکی رازی
سال:1382 | دوره:10 | شماره:37 |تعداد مقالات:19

این مطالعه به منظور تعیین اثر 2 دوز مورفین اینتراتکال بر زمان خروج لوله از نای و نیز میزان نیاز به داروی ضد درد پس از جراحی پیوند عروق کرونر انجام شد. این پژوهش آینده نگر، تصادفی و دو سویه کور روی 60 بیمار در محدوده سنی 40 تا 70 سال با ASA کلاس II و III که نیاز به جراحی اورژانس و منعی برای انجام بیهوشی نخاعی نداشتند، صورت گرفت. در هیچ یک از افراد بیماری همراه دریچه ای قلب و اعتیاد به مواد مخدر و الکل وجود نداشت. در این بررسی بیماران به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند که شامل گروه شاهد و 2 گروه دریافت کننده مورفین به میزان 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم (گروه اول) و 7 میکروگرم به ازای کیلوگرم (گروه دوم) به صورت اینتراتکال در شروع عمل جراحی بودند. میان تجویز میدازولام و فنتانیل حین عمل به 15 میکروگرم به ازای کیلوگرم و 30 میکروگرم به ازای کیلوگرم محدود گردید. پس از خاتمه عمل، لوله تراشه بیماران در بخش مراقبتهای ویژه توسط افرادی که اطلاعی از نوع داروی تزریقی نداشتند، براساس برنامه یکسان خارج گردید. زمان لازم برای خارج کردن لوله تراشه بیماران و میزان نیاز به داروی مورفین وریدی توسط شخصی که اطلاعی از نوع داروی تزریقی اینتراتکال نداشت ثبت گردید. براساس نتایج به دست آمده بیماران 3 گروه از نظر سن، وزن و قد تفاوت معنی داری با هم نداشتند. زمان خارج کردن لوله 204±456 دقیقه برای گروه شاهد، 204±335 دقیقه برای گروه اول و 245±414 دقیقه برای گروه دوم به دست آمد (P=0.19). میزان نیاز به مورفین وریدی پس از عمل جراحی در گروههای اول و دوم و شاهد به ترتیب 8/7±8/18، 4/6±3/13 و 5/6±28/3 بود (P=0.001). بررسی گازهای خون شریانی در 3 گروه در بخش مراقبتهای ویژه، متوسط میزان فشار دی اکسیدکربن شریان را 1/4±40، 5/6±6/46 و 8/4±9/47 در گروههای شاهد، اول و دو نشان داد (P=0.001) (مقادیر میانگین ± انحراف معیار هستند). به عنوان نتیجه گیری کلی میتوان گفت با وجود کاهش در میزان نیاز به مورفین وریدی پس از عمل جراحی به دنبال تجویز اینتراتکال آن، اثرات واضحی در افزایش زمان باقی ماندن لوله تراشه پس از انجام جراحی پیوند عروق کرونر مشاهده نگردید. این مطالعه پیشنهاد میکند که دوز 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم اینتراتکال، دوز مناسبی جهت فراهم نمودن بی دردی مناسب پس از علم جراحی بدون ایجاد تأخیر در زمان خروج لوله از نای با حداقل اثرات تضعیف تنفسی می باشد.

سندرم بالانتین سندرمی است که با هیدروپس شدید جنینی و جفتی و به دنبال آن هیدروپس مادر، خود را نشان میدهد. این سندرم علل مختلفی دارد و در واقع میتوان گفت هر عامل که هیدروپس فتالیس شدید ایجاد نماید، ممکن است به سندرم بالانتین منجر شود. علائم آن شامل افزایش ناگهانی و سریع وزن و تورم شدید و اولیگوری مادر همراه با وجود آلبومین در ادرار و فشار خون پایینتر از 140 میلیمتر جیوه و رقیق شدن خون می باشد. در این مقاله موردی از حاملگی همراه با سندرم بالانتین گزاش میشود که بیمار تخمدانهای تحریک شده و پلی کیستیک داشت و در نهایت جنین به روش سزارین متولد شد اما چند ساعت بعد از تولد فوت کرد.

آنمی آپلاستیک یک سندرم بالینی به صورت پان سیتوپنی در خون محیطی است که در اثر کاهش یا عدم تولید سلولهای خونی، بدون وجود شواهدی از بیماری دیگر در مغز استخوان ایجاد می شود. این بیماری به 2 شکل اکتسابی و ارثی (مانند آنمی فانکونی) وجود دارد. در این پژوهش، میزان بقا و عوامل مؤثر بر آن در مبتلایان به آنمی آپلاستیک اکتسابی تعیین شده است. این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی به صورت گذشته نگر روی 224 کودک مبتلا که طی سالهای 1356 تا 1379 به درمانگاه خون بیمارستان کودکان حضرت علی اصغر(ع) تهران مراجعه کرده بودند، انجام شد و علاوه بر وضعیت فعلی بیماران از نظر بقا و مشخصات ضمیمه ای، علائم و نشانه ها و آزمایشهای زمان تشخیص و نوع درمان نیز ثبت گردید. در نهایت جهت برآورد میزان بقا از جدول عمر نمودار کاپلان مایرو به منظور تعیین عوامل مؤثر بر بقا از تستهای آماری log rank و cox regression استفاده شد. میزان بقای 5و10 ساله در کودکان مبتلا به ترتیب 55% و 6/41% به دست آمد. در تجزیه و تحلیل 2 متغیره، بقای کم با مقدار مطلق نوتروفیل کمتر از 100 در میکرولیتر (P=0.001) و ESR بالاتر از 60 میلیمتر در ساعت در ارتباط بود (P=0.04) و وجود رنگ پریدگی در هنگام تشخیص، رابطه مثبتی با بقا داشت (P=0.04). در تجزیه و تحلیل چند متغیره، ارتباط مثبت رنگ پریدگی با بقا [EXP(B)=0.41] و نیز رابطه بقای کم با مقدار نوتروفیل کمتر از 100 در میکرولیتر [EXP(B)=5.18] به اثبات رسید، میزان بقای محاسبه شده در این پژوهش، در مقایسه با مطالعات سایر کشورها در محدوده کمترین میزان بقاهای ثبت شده قرار داشت.

سندرم پیش از قاعدگی (PMS=Premenstrual syndrom) مجموعه ای از علائم جسمی و روانی است که در نیمه دوم سیکل قاعدگی رخ می دهد و در حدود 95% از زنان با شدتهای مختلف به آن گرفتار می شوند. علائم این سندرم در 5% موارد بسیار شدید بوده به طوری که با فعالیتهای روزانه و اجتماعی مبتلایان تداخل ایجاد می کند. با توجه به اینکه علت اصلی آن نامشخص بوده و از سوی دیگر جمعیت زیادی از زنان به آن مبتلا هستند، درمان آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این زمینه درمانهای مختلفی وجود دارد که یکی از آنها تجویز مکملهای مختلف از جمله کلسیم می باشد و توجه زیادی به آن جلب شده است. هدف از این بررسی تأثیر تجویز کلسیم مکمل بر کاهش علائم مختلف این سندرم بوده است. در این بررسی ابتدا پرسش نامه 2 صفحه ای شامل سؤالاتی در مورد 20 علامت مربوط به PMS در میان 100 نفر از دانشجویان دختر گروه پزشکی و پیراپزشکی که دارای این علائم بودند، توزیع گردید و از آنها خواسته شد تا در مدت 3 سیکل پی در پی به سؤالات پاسخ دهند. سپس به این گروه 100 نفری در 3 سیکل متوالی در طی 5 روزی که علائم سندرم حداکثر میزان را در طی سیکلهای قبل داشت، قرص جوشان کلسیم یک گرم روزانه داده می شد و در این مدت پرسشنامه حاوی سؤالات از نظر شدت یا کاهش علائم توسط افراد مبتلا تکمیل می گردید. پس از 3 ماه پرسشنامه ها جمع آوری شد و نتایج به دست آمده با توجه به تغییرات ایجاد شده در شدت علائم، مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. از 20 علامت مورد بررسی که در سندرم پیش از قاعدگی وجود دارد، شدت 12 علامت با مصرف کلسیم در طی 3 سیکل قاعدگی به طور معنی داری کاهش پیدا کرد یا به طور کامل از بین رفت. از بین این علائم 5 علامت شامل خستگی، اختلال در خواب، تحریک پذیری، افسردگی و تغییر اشتها مربوط به علائم روانی و خلقی و 7 علامت شامل خشک پوست، حساسیت پستان، آکنه، افزایش وزن، سر درد، درد مفاصل، درد کمر مربوط به علائم جسمی بودند. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت مصرف روزانه 1000 میلی گرم کلسیم در نیمه دوم سیکل قاعدگی به مدت 5 روز در زنان مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی موجب کاهش و تخفیف 62% از علائم روانی خلقی و 61% از علائم جسمی می شود. بنابراین با انجام تحقیقات وسیعتر در این زمینه، می توان در تمام زنانی که از این سندرم رنج می برند با تجویز روزانه 1000 میلی گرم کلسیم به میزان قابل توجهی شدت علائم در آنها را کاهش داده و از اختلال در زندگی و فعالیتهای اجتماعی آنها پیشگیری کرد.

هدف از این کار آزمایی بالینی تصادفی مقایسه اثر 2 روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب روی تعادل استاتیک بوده است. در مطالعه مقدماتی، تکرارپذیری نتایج حاصل از آزمون تعادل استاتیک با استفاده از یک نمونه 20 نفری از مردان جوان و سالم مورد بررسی و تأیید قرار گرفت. سپس یک نمونه 30 نفری از مردان سالم و جوان به روش غیراحتمالی ساده انتخاب شد و افراد به روش تصافی منظم به 2 گروه 15 نفری تقسیم شدند. برای یک گروه به مدت 6 هفته و به تعداد 3 جلسه در هفته و 15 دقیقه در هر جلسه با سرعت انتخابی دویدن به جلو و برای گروه دیگر با همان حجم تمرین دویدن به عقب انجام شد. آزمون مورد استفاده در این مطالعه برای تعادل استاتیک، آزمون رومبرگ تصحیح شده (Modified Rhomberg) بود که در 4 مرحله به فاصله های زمانی 2 هفته ای ارزیابی صورت گرفت و نتایج به دست آمده در هر گروه توسط آزمون آماری "t زوج" و بین 2 گروه توسط آزمون آماری "t مستقل" با یکدیگر مقایسه گردید. نتایج به دست آمده نشان دهنده بهبودی معنی دار آزمون در هر گروه و عدم وجود اختلاف معنی دار بین 2 گروه بعد از 6 هفته بود. همچنین در گروه دویدن به عقب، آزمون، پیشرفت سریعتری را از نظر زمانی نشان داد.

سلولهای کشنده طبیعی (Natural killer cell=NK) با واسطه سیتوتوکسیسیتی می توانند اهداف خود را بدون وجود آنتی ژنهای سازگار نسجی (Myajor histocompatibility complex=MHC) شناسایی کنند. سلولهای کشنده طبیعی اولین خط دفاعی در از بین بردن سلولهای سرطانی و سلولهای آلوده به ویروس می باشند. با توجه به اهمیت سلولهای کشنده طبیعی، این مطالعه با هدف بررسی و تعیین میزان این سلولها (NK) با نشانه CD16+ + CD56+ در خون محیطی افراد سالم انجام شد. بدین ترتیب که نمونه های خون محیطی از 500 داوطلب زن و مرد در گروههای سنی 60-18 سال جمع آوری گردید. برای آنالیز نمونه ها از روش فلوسایتومتری و آنتی بادی مونوکلونال دو رنگی CD16+ +CD56+ ضدسلولهای کشنده طبیعی (NK) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج، آزمونهای آماری و نرم افزار SPSS به کار برده شدند. میانگین سلولهای NK با نشانه CD16+ + CD56+، در آقایان02/7±15093 و در خانمها برابر با 5089±1303 به دست آمد (P<0.05). میانگین میزان سلولهای کشنده طبیعی در گروههای مختلف سنی بدون در نظر گرفتن جنس با کمترین میزان در گروه سنی 31 تا 40 ساله دیده شد که در مقایسه با گروه سنی 51 تا 60 ساله اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.001). بررسی و تعیین سلولهای کشنده طبیعی در خون محیطی نشان دهنده اهمیت جنس، سن و نژاد در ارزیابی و عملکرد سیستم ایمنی می باشد. بنابراین از نتایج این مطالعه میتوان در آزمایشگاههای کشور و مراکز تحقیقاتی جهت ارزیابی بیماریهای عفونی. سرطانها و سایر بیماریها استفاده نمود.

نیتریک اکساید (NO) مولکول کوچک تقریباً ناپایدار و رادیکال آزاد چربی دوستی است که توسط سلولهای متفاوت پستانداران ساخته می شود و در بدن آنها دارای اعمال متفاوتی از جمله واسطه عصبی و اثر سیتوتوکسیک می باشد. این مولکول در مجرای معدی روده ای به عنوان واسطه شیمیایی اعصاب غیر آدرنرژیکی غیر کولینرژیکی (NANC) عمل می کند و این اعصاب مهاری مسؤول شل شدن عضله صاف در این سیستم هستند. علاوه بر آن NO روی سلولهای عضله صاف از طریق اثر در فاز Gl سیکل سلولی اثر مستقیم دارد. این احتمال وجود دارد که در تنگی هیپرتروفیک پیلور در کودکان (IHPS) که یکی از اختلالات شایع دوران نوزادی می باشد، کمبود ساخته شدن NO یکی از علل ایجاد کننده آن باشد. در این مطالعه جهت بررسی اثر نیتریک اکساید روی لایه عضلانی حلقوی پیلور جنین موش صحرایی از ماده مار کننده تولید (N-nitro-L-arginine methyl ester=L-NAME) NO استفاده شد. به این ترتیب که L-NAME به طور روزانه در نرمال سالین حل شده و به موشهای صحرایی باردار نژاد Sprague-Dawley در هفته آخر باردرای به میزان 80 و 20 میلی گرم به ازای کیلوگرم به صورت داخل صفاقی تزریق می گردد. سپس جنینها در روز 21 حاملگی از رحم خارج و معده و دوازدهه آنها از بدن در آورده می شد. پس از انجام مراحل ثابت کردن و پاساژ بافتی و تهیه مقاطع سریان 5 میکرونی، رنگ آمیزی تری کروم ماسون و پاپ نیکولا صورت گرفت و لامها در زیر میکروسکوپ نوری بررسی شدند. تجزیه و تحلیل آماری نتایج حاصل از مطالعات ماکروسکوپی و میکروسکوپی نشان داد که مقدار 80 میلیگرم به ازای کیلوگرم L-NAME، در گروه تجربی یک، باعث بروز تغییرات معنی داری (P<0.01) شامل کاهش رشد داخل رحمی، تخریب اندام تحتانی، هیپرتروفی و هیپرپلازی پیلور می شود.

امروزه بیماری سل با وجود تمام داروها و وسایل مجهز تشخیصی، هنوز شایعترین عامل کشنده تک عاملی میکروبی محسوب می شود. بیشترین تعداد کودک یتیم در دنیا دست آورد این بیماری است. سازمان بهداشت جهانی در سال 1993 سل را فوریت جهانی اعلام کرد زیرا مقاومت به چند دارو (Multi Drug Resistancc=MDR) خطر مجدد تبدیل سل به یک بیماری که درمان آن مشکل است را مطرح کرده بود. از جمله علل شکست جهانی و بروز MDR (مقاومت به چند دارو) تأخیر در درمان و اشتباهات مختلف درمانی می باشد. با وجود این خطرات، هنوز احتمال کنترل جهانی این بیماری وجود دارد و آن پیاده کردن راهکار درمان کوتاه مدت تحت نظارت مستقیم (Directly Observed treatment short Course=DOTS) می باشد. برای اجرای این طرح همکای تمام بخشها، به خصوص بخش خصوصی ضروری است. آموزش در تمام جنبه های بهداشتی درمانی به خصوص پزشکان یکی از پایه های مهم این طرح بوده که برنامه ملی کشوری بر آن استوار است. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر یکی از روشهای آموزشی بر آگاهی و نگرش پزشکان عمومی صورت گرفت. این مطالعه که به صورت شبه تجربی تک گروهی قبل و بعد بوده است روی 340 پزشک عمومی شاغل در بخش خصوصی شهرستان کرج که به روش نمونه گیری ساده تصادفی انتخاب شده بودند، انجام شد. روش تعیین سطح نگرش و آگاهی، پرسشنامه خود ایفا و روش آموزشی، خودآموزی به کمک کتاب راهنمای ملی مبارزه با سل بود. این مطالعه نشان داد که اغلب پزشکان در مرحله اول، نگرش مثبتی نسبت به این برنامه داشتند اما سطح رضایت بخش آگاهی پزشکان بسیار پایین بود (8/1%). آموزش به روش خودآموزی روی آگاهی و نگرش پزشکان تأثیر داشت، به طوری که میانگین درصد امتیاز آگاهی و نگرش با متغیرهای دموگرافیک و سابقه کار در بخش دولتی معنی دار نبود. بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه، روش خودآموزی تأثیر مثبتی بر نگرش پزشکان و به خصوص آگاهی آنها در رابطه برنامه ملی مبارزه با سل دارد.

پاسخهای بدن بیمار نسبت به تحریکات دردناک با تغییرات وسیع فیزیولوژیک در بدن همراه است. یکی از پاسخهای بدن بیمار نسبت به تحریکات دردناک با تغیرات وسیع فیزیولوژیک در بدن همراه است. یکی از پاسخهای مهم بدن، آزادسازی نوراپی نفرین در خون است که میتواند موجب بروز تغییرات سیستمیک مانند اسپاسم کرونر، افزایش انعقادپذیری، بر هم خوردن تعادل عرضه و تقاضای میوکارد و غیره گردد. در مطالعات متعددی سعی شده است تا با استفاده از داروهای مختلف و ایجاد عمق مناسب بیهوشی از ایجاد این تغییرات جلوگیری به علم آمده یا از شدت آن کاسته شود. در این مطالعه بالینی اثر 2 داروی پروپوفول و تیوپنتال بر میزان آزاد شدن نوراپی نفرین به دنبال لارنگوسکوپی بررسی شده است. بدنی منظور 60 بیمار با ASA class I و در محدوده سنی 15-45 سال که برای جراحی غیر اورژانس انتخاب شده بودند، به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. در این مطالعه سنجش عمق بیهوشی توسط مونیتورینگ BIS انجام می شد. در ابتدا برای تمام بیماران میدازولام به عنوان پیش دارو تا رسیدن سطح BIS به 70 تزریق شده سپس اولین نمونه خون گرفته می شد. در مرحله بعد به یک گروه تیوپنتال و در گروه دیگر پروپوفول تا رسیدن سطح BIS به 40 تجویز می گردید. پس از تزریق 5/0 میلی گرم به ازای کیلوگرم آتراکوریوم و 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم فنتانیل به هر دو گروه لوله گذاری صورت می گرفت و 3 دقیقه بعد نمونه دوم خون گرفته می شد. به این ترتیب نوراپی نفرین پایه و بعد از لارنگوسکوپی، توسط روش ELISA اندازه گیری می گردید. نتایج به دست آمده میانگین سطح نرواپی نفرین پلاسما بعد از لارنگوسکوپی (SD) را در گروه پروپوفول (125/0) 236/0 میکروگرم در دسی لیتر و در گروه تیوپنتال (118/0) 216/0نشان داد (P=0.534). بدین معنی که انتخاب داروی مناسب باید براساس شرایط بیمار، عوارض جانبی دارو و برآورد هزینه های بیمار صورت گیرد.

درمان مناسب شکستگیهای 3 و 4 قطعه ای بخش فوقانی استخوان بازو (براساس تقسیم بندی Neer) هنوز مورد بحث بوده و دارای عوارض زیادی می باشد. این شکستگیها را به خصوص در افراد جوان می توان با روشهای مختلف بازسازی استخوان تحت درمان قرار داد اما بروز عوارضی مانند کاهش دامنه حرکتی بدجوش خوردن، نکروز آواسکولار سر هومروس و… به دنبال آن شایع است. در افراد مسنتر و با فعالیت کمتر یا در شکستگیهای همراه با خردشدگی می توان تعویض نیمه مفصل را انجام داد، اما این درمان گران قیمت بوده و در کشورهای در حال توسعه یا توسعه نیافته دارای محدودیتهای زیادی می باشد. در این مطالعه نتایج درمان این شکستگیها با روش بخیه زدن قطعات به یکدیگر یا Transosseous Suture Fixation) T.O.S.F )مورد بررسی قرار گرفته است بدین منظور طی سالهای 1376 تا 1381، 28 بیمار با شکستگی 3 یا 4 قطعه ای قسمت فوقانی استخوان بازو با یا بدون در رفتگی سراستخوان بازو در محدوده سنی 20 تا 68 سال (متوسط 2/43 سال) تحت درمان با روش T.O.S.F قرار گرفتند و 25 نفر از آنها برای مدت متوسط 39 ماه (3 ماه تا 6 سال) پیگیری شدند. این شکستگی قبل از عمل براساس رادیوگرافی هماره با سی تی اسکن تشخیص داده شده بود در این روش عمل ثابت کردن شکستگی با نخهای غیرقابل جذب یا دیر جذب شماره 5-USP انجام می شد و بلافاصله پس از عمل براساس تحمل بیمار حرکات شانه آغاز می گردید. اطلاعات اولیه از پرونده و سایر اطلاعات از آخرین پیگیری براساس معاینه بالینی و رادیوگرافی ساده به دست آمده سپس تجزیه و تحلیل صورت گرفته، در بررسی نتایج یک مورد جوش نخوردن تکمه بزرگ دیده شد اما موردی از ایجاد ضایعه عصبی یا عروقی حین عمل، عفونت یا نکروز آواسکولار مشاهده نگردید. میزان بدجوش خوردن 32%، متوسط دامنه حرکتی در خم کردن، 157 درجه، در باز کردن 21 درجه، در چرخش خارجی 31 درجه، در دور کردن 132 درجه و در چرخش داخلی تا مهره L2-L3 به دست آمد. میزان موفقیت در درمان براساس سیستم درجه بندی Neer در 64% موارد عالی، 20% رضایت بخش و 12% غیر رضایت بخش بود. این روش در 4% موارد با شکست روبرو شده بود. اما 72% از بیماران به شغل قبل از علم خود بازگشتند. روش T.O.S.F درمان شکستگیهای فوق نتایج قابل قبول و عوارض اندکی دارد و در تمام گروههای سنی زمانی که به علت خردشدگی شدید با وجود پوکی استخوان نمیتوان عمل ثابت کردن را به صورت محکمتری انجام داد، می توان از این روش درمانی استفاده کرد. همچنین میتوان این درمان را به عنوان یک جایگزین قابل قبول برای تعویض نیمه مفصل به خصوص در کشورهای در حال توسعه به کار برد.

این عقیده وجود دارد که قرار گرفتن در معرض پرتوهای یونیزان در دراز مدت می تواند سبب تغییر سیستم ایمنی شده و در نهایت خطر بروز سرطان را افزایش دهد. در طی چند دهه گذشته برخی از دانشمندان بیان کرده اند که مقادیر کم اشعه نه تنها زیان آور نیست بلکه میتوان اثرات سودمندی هم داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر پرتوگیریهای شغلی (مقدار کم و طولانی مدت اشعه) روی سیستم ایمنی سلولی و هومورال بوده است. در این مطالعه 48 نفر از پرتونگاران به ظاهر سالم، با مقدار اشعه دریافتی کمتر از حداکثر مقدار مجاز سالانه 50 میلی سیورت (mSv) و 18 نفر از افراد غیر پرتونگاری سالم به عنوان گروه کنترل که از نظر سن و جنس و درجه شغلی با هم مشابه بودند مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد گلبولهای سفید، پلاکتها، لنفوسیتها، انواع زیر گروههای لنفوسیتی (56/16CD، 8CD، 4CD، 3CD، 19CD)، CD3-HLA-DR، نسبت CD4/CD8 و غلظت سرمی C4، C3، lgA، IgM، lgG در هر دو گروه اندازه گیری شد که روش اندازه گیری برای زیر گروههای لنفوسیتی تکنیک فلوسیتومتری و ایمونوگلوبولینها و کمپلمانها روش اندازه گیری برای زیر گروههای لنفوسیتی تکنیک فلوسیتومتری و ایمونوگلوبولینها و کمپلمانها روش ایمونوتوربیدیمتری، بوده است. در هر دو گروه با افزایش سن، سلولهای CD8 کاهش و نسبت CD4/CD8 افزایش نشان داد اما هیچگونه تغییری که وابسته به اشعه دریافتی باشد، مشاهده نگردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که پرتوهای یونیزان در مقادیر بسیار کم که پرتونگاران در معرض آن می باشند نمی تواند تأثیری روی سیستم ایمنی داشته باشد.

استئوآرتریت زانو باعث شلی کپسولی - لیگامانی، ضعف و آتروفی عضلانی میشود و این عوامل نیز موجب اختلال در مکانیسمهای حفاظتی عصبی - مفصل، اعمال نیروی اضافی در مفصل، افزایش درد و ناتوانی و اختلال تعادل می شوند. اختلال تعادل در این بیماران به علت اختلال حس عمقی و کاهش قدرت عضله چهار سر رانی است. هدف از این تحقیق، مقایسه تأثیر 2 برنامه تقویت عضلانی و بازآموزی کنترل عصبی - عضلانی در بهبود شاخصهای درمانی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بوده است. در این تحقیق، 30 بیمار مبتلا به استوآرتریت اولیه زانو در محدوده سنی 50 تا 65 سال به صورت غیرتصادفی انتخاب شدند و پس از تقسیم شدن به 2 گروه، تحت برنامه درمانی خاص خود قرار گرفتند. برای تعیین حس وضعیت مفصل زانو از دستگاه الکتروگونیامتر و برای بررسی تعادل این بیماران از دستگاه ثبات بیودکس استفاده گردید. برای بررسی میزان درد و سطح فعالیتهای روزمره این بیماران، پرسشنامه ای در اختیار آنها قرار داده شد. نتایج تحقیق نشان داد که هر دو برنامه درمانی در بهبودی شاخصهای درمانی این بیماران به طور معنی داری مؤثر است (P<0.05) اما برنامه درمانی کنترل عصبی - عضلانی، به طور قابل ملاحظه و معنی داری مؤثرتر از برنامه درمانی رایج می باشد (P<0.05).

در این مطالعه تکنیک جدیدی که طی سالهای 1367 تا 1378 برای آرترودز مفصل کتفی - سینه ای در 6 بیمار (8 شانه) مورد استفاده قرار گرفته است توضیح داده می شود. این بیماران به علت ابتلا به دیستروفی عضلانی صورتی - کتفی - بازویی دچار بالی شکل شدن استخوان کتف (اسکاپولا) بودند. در این تکنیک از ترکیب پلاک و سیم فلزی برای ثابت کردن استخوان کتف به دنده ها استفاده شد. ضرورتهای انجام جراحی شامل بالی شکل شدن کتف، درد شانه، محدودیت حرکات فعال شانه و اختلال در فعالیتهای روزمره بوده است تا در نتیجه آن دامنه حرکتی، قدرت شانه و توانمندی در انجام کارهای روزمره افزایش یابد. پس از جراحی دامنه حرکات فعال در تمام بیمارن افزایش یافت و میانگین دامنه فعال حرکتی در فلکسیون از 64 به 104 درجه و در ابداکسیون از 5/67 به5/112 درجه رسید. عارضه عمل جراحی هموتوراکس بود که در یک بیمار ایجاد شد. در پیگیری بیماران با میانگین زمانی 5/32 ماه (از 14 تا 55 ماه)، با گذشت زمان، تغییری در نتایج درمانی مشاهده نشد.

سندرم البرایت  (Mccune-Albright)بیماری است که با فیبروز دیسپلازی منتشر، بلوغ جنسی زودرس و پیگمانتاسیون پوست تظاهر می کند. یافته های بالینی عبارت اند از: پیگمانتاسیون پوست (café-au-lait) که در ابتدای تولد ظاهر می شود .2– فیبروز دیسپلازپلی استئوتیک که شایعترین محل درگیری آن پروگزیمال ران می باشد. 3- اختلال در کار غدد داخلی که به شکل پرکاری چند غده خود را نشان می دهد .4- ناهنجاری اندامها و شکستگی متعدد و راجعه که از مشکلات ارتوپدی این بیماران می باشد . با وجود شیوع کم فرم پلی استئویک (3-2 مورد در یک میلیون) درمان ناهنجاری اندام مورد بحث بوده و اغلب موارد عود ناهنجاری به دنبال درمان بطور شایع دیده می شود . بیمار مورد بحث دختر 19 ساله ای است که به دنبال بروز صفات ثانویه جنسی در 2 سالگی و پیگمانتاسیون پوست در بدو تولد که مورد توجه نیز بوده است، تحت بررسی قرار گرفت . بیمار به علت شکستگی مکرر پروگزیمال ران چپ تا 5 سالگی تحت درمان غیر جراحی بود اما پس از آن برای وی کورتاژ و پیوند استخوانی و ثابت کردن داخلی با پلیت صورت گرفت . در طول مدت پیگری مشاهده شد که با وجود ثابت کردن داخلی پیشرفت ناهنجاری و در نتیجه کوتاهی اندام تحتانی چپ به میزان 10 سانتیمتر رخ داده است به همین دلیل بیمار در سن 19 سالگی بطور مجدد تحت عمل جراحی والگوس استئوتومی ساب تروکانتریک و ثابت کردن با پلیت و اتوگرافت ایلیاک و استنئوتومی Close wedge سوپراکوندیلر قرار گرفت.

پیشگیری از عفونت هپاتیت ب در بیمارانی که همودیالیز می شوند از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است اما انجام این کار مهم، مشکلات اجرایی زیادی را به همراه دارد که از جمله آن می توان به کاهش اثربخشی واکسن هپاتیت ب در این بیمارن و کاهش تیتر آنتی بادی (HbsAb) به سطح غیر محافظت کننده پس از گذشت مدت زمان نامعلوم، اشاره کرد که این عوامل لزوم بررسی مکرر تیتر آنتی بادی در فاصله های زمانی مشخص (به عنوان مثال 6 ماه) و تجویز مجدد واکسن در مواقع مورد نیاز را نشان می دهد. این مطالعه با هدف برریس عوامل مؤثر بر اثربخشی واکسن هپاتیت ب در بیمارانی که همودیالیز می شوند صورت گرفت. این تحقیق مورد - شاهدی روی 121 بیمار مراجعه کننده به بخش همودیالیز بیمارستان شهید هاشمی نژاد تهران انجام شد. 64 نفر در گروه مورد (تیتر آنتی بادی کمتر از  10mIU/ml) و 57 نفر در گروه شاهد (تیتر آنتی بادی بیشتر یا مساوی  10mIU/ml)، قرار گرفتند. یک پرسشنامه که شامل اطلاعات دموگرافیک، آزمایشگاهی، مدت زمان همودیالیز، سابقه بیماری دیابت و مصرف سیگار بود با استفاده از اطلاعات موجود در پرونده ها و همچنین پرسش از بیماران تکمیل گردید. سپس اطلاعات به دست آمده با استفاد از نرم افزار آماری SPSS10 و EPI Info6 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای آنالیز نتایج از شاخصهای فراوانی نسبی، میانگین، انحراف معیار و خطای معیار و همچنین از تستهای Kolmogorov-Smirnov, Levene, chi2 و t و ضریبهای همبستگی پیرسون اسپیرمن و برای بررسی عوامل پیشگویی کننده از مدل Multiple Linear Regression استفاده شد. از 121 بیمار مورد بررسی، 56 نفر زن و 65 نفر مرد بودند. فراوانی گروه خونی Rh مثبت در گروه مورد به طور معنی داری بیش از گروه شاهد (P=0.010 و odds ratio=2.63) و فراوانی افراد سیگاری در گروه مورد به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (P=0.031 و odds ratio=0.27). با توجه به نتایج به دست آمده افزایش وزن (P=0.015 و r=0.225) و سن (P=0.006 و r=0.253) به طور معنی داری سطح خونی آنتی بادی را در بیماران کاهش می داد و سن بیمار و Rh از جمله عوامل پیشگویی کننده تیتر آنتی بادی در مدل رگرسیونی بوده اند. سن بالا، سوء تغذیه و گروه خونی Rh مثبت از عوامل خطر کاهش اثر بخشی واکسن هپاتیت ب در بیمارانی که همودیالیز میشوند، هستند بنابراین در بیمارانی که این عوامل خطر وجود دارند مراقبتهای بیشتر و پیگیری دقیقتری در طول زمان مورد نیاز می باشد.

3- بتا - هیدروکسی - دلتا - 5 استرویید دهیدروژناز، مهمترین آنزیم کلیدی در بیوسنتز هورمونهای استروییدی است که در تبدیل پرگننولون به پروژسترون در مسیر بیوسنتز هورمونهای جنسی نقش دارد. این کمپلکس آنزیمی دومین آنزیم شرکت کننده در مسیر بیوسنتز هورمونهای استرویید است که در این پژوهش یک روش ساده برای اندازه گیری فعالیت آن در بیضه موش آزمایشگاهی ارائه شده است. برای انجام این تحقیق مقادیر زیاد پرگننولون همراه با غلظتهای متفاوت هموژنه بافت بیضه موش آزمایشگاهی انکوبه شد. مخلوط واکنش شامل پرگننولون، کوآنزیم نیکوتین آمید دی نوکلئوتید و ایزونیتر و تترازولیم در 150/0 مولار بافر تریس با PH=8 و همچنین آنزی استخراج شده از بیضه موش آزمایشگاهی بود که به مدت5/1 ساعت در دمای 37 درجه انکوبه شد و جذب نوری آن در طول موج 495 نانومتر توسط اسپکتروفتومتر اندازه گیری گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که فعالیت 3- بتا - هیدروکسی استرویید دهیدروژناز از زمان و غلظت پروتئین محل آنزیمی به صورت خطی تبعیت می کند. لازم به ذکر است که روش به کار رفته در این مطالعه حساسیت کافی برای اندازه گیری فعالیت آنزیم استرویید دهیدروژناز بیضه موش آزمایشگاهی را داشت.

آنزیم گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) که مسؤول تبدیل گلوتامیک اسید به گاما آمینوبوتیریک اسید است یک نوروترانسمیتر مهاری غالب در سیستم اعصاب مرکزی می باشد. پروتئین GAD و2ایزومر مولکولی دارد که وزن مولکولی یکی از آنها 65 کیلودالتون (GAD65) و دیگری 67 کیلودالتون (GAD67) است. ژن GAD65 روی کروموزوم 10 قرار دارد و در سلولهای بتای پانکراس بیان می شود. در بیماران IDDM غلظتهای بالای GADA مشاهده می شود و GAD65 نقش مهمی در پیشگویی دیابت IDDM ایفا می کند. سنتز این اتو آنتی ژن در سلولهای بتا توسط غلظتهای زیاد گلوکز تحریک شده و افزایش می یابد، بنابراین افزایش علمکرد سلولهای جزایر بتای پانکراس سبب افزایش بیان ژن و سنتز پروتئین GAD65 در این سلولها شده و منجر به تولید آنتی بادی بر ضد آن میگردد (Anti-GAD). در برخی از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو میزان Anti-GAD65 افزایش یافته (Anti-GAD مثبت) و بیمار بعد از مدت کوتاهی به انسولین وابسته میشود. در این مطالعه میزان آنتی بادی ضدگلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (Anti-GAD65) در 50 نفر از بیماران دیابتی نوع دو ایرانی و 32 نفر از وابستگان درجه اول آنها و 56 نفر از افراد سالم تعیین و مقایسه گردید. تعیین میزان Anti-GAD با روش ELISA صورت گرفت. میانگین میزان Anti-GAD در افراد سالم 01/7±64/6 نانوگرم در میلی لیتر و در افراد بیمار 59/13±76/10 نانوگرم در میلی لیتر و در وابستگان درجه اول آنها 1/32±71/19 نانوگرم در میلی لیتر به دست آمد. با در نظر گرفتن Cut off، درصد فراوانی Anti-GAD مثبت در بیماران 18% و در وابستگان درجه اول آنها 9/21% بود و هیچ یک از افراد طبیعی، تیتر مثبت Anti-GAD65 را نداشتند. از نظر فراوانی، میزان Anti-GAD مثبت در بیماران نسبت به افراد سالم افزایش معنی داری را نشان داد (P<0.001) که این حالت در وابستگان درجه اول بیمار نسبت به افراد سالم نیز وجود داشت (P=0.001). براساس نتایج حاصل از این مطالعه به نظر میرسد که تخمین میزان Anti-GAD می تواند به عنوان یک ابزار مفید در پیشگویی ابتلا به دیابت و وابستگی آن به انسولین به کار گرفته شود.

بیماری که در این مقاله معرفی میشود دختر 15 ساله ای است که با درد و تورم شدید گردن همراه با ضعف شدید حرکتی در هر چهار اندام مراجعه کرده بود. با توجه به تخریب شدید مهره های C1، C2 و C3 در قسمت قدامی و خلفی و همچنین بی ثباتی شدید بخش فوقانی ستون فقرات گردنی، بیمار در 2 مرحله خلفی (با هدف رفع فشار از نخاع و جوش خوردن و پایدار کردن خلفی و تهیه بیوپسی) و قدامی (با هدف برداشتن تومور و جوش خوردن و پایدار کردن) تحت عمل جراحی قرار گرفت. خوشبختانه بیمار از نظر عصبی به طور کامل بهبود یافت و در حال حاضر قادر به راه رفتن بدون کمک می باشد و جوش خوردن کامل ستون فقرات نیز صورت گرفته است.

بیماریهای قلبی - عروقی همچنان یک مشکل عمده بهداشتی و اجتماعی در کشور ما محسوب می شود. مطالعات زیادی به بررسی عوامل خطر این بیماری پرداخته اند که تعدادی از آنها رابطه عوامل مختلف تغذیه ای و غیرتغذیه ای را با این بیماری بیان کرده اند. هدف از این بررسی تعیین شاخصهای پیش بینی کننده عوامل خطر بیماریهای قلبی عروقی در افراد ساکن منطقه 13 تهران بوده است. از بین افراد مورد بررسی در مطالعه قند و لیپید تهران، دریافتهای غذایی افارد به روش 2 روز یاد آمد به طور تصادفی ارزیابی و ثبت گردید. پس از حذف افراد کم گزارش ده و بیش گزارش ده، 486 فرد بزرگسال بالای 20 سال در مطالعه باقی ماندند. در باین افراد اطلاعات مربوط به تن سنجی (قد و وزن) و مصرف دخانیات، سطح تحصیلات، فشارخون و سطح چربیهای خون جمع آوری شد و جهت تعیین عوامل خطر بیماری قلبی - عروقی از مدل رگرسیون خطی و روش گام به گام استفاده گردید. براساس نتایج به دست آمده (Body mass index) BMI و (Wast to hip Ratio) WHR با افزایش سن در زنان افزایش یافته بود (به ترتیب P<0.01 و (P<0.05 توزیع افراد در گروههای مختلف سنی از نظر سیگار کشیدن و سطح تحصیلات متفاوت بود. نتایج حاصل از مدل رگرسیون خطی ارتباط قوی و مثبتی را بین BMI و کربوهیدرات مصرفی با تری گلیسرید) به ترتیب P<0.05،β =1.1  و P<0.05،β=2.4 ) همچنین ارتباط قوی و مثبتی را بین وزن و سن و کلسترول مصرفی با LDL (P<0.05، β =1.1  و P<0.05، β =1.6 و P<0.01، (β =0/7 نشان داد. در این مطالعه مشاهده شد که تعدادی از عوامل تغذیه ای و غیر تغذیه ای با بعضی از عوامل خطر بیماریهای قلبی و عروقی در جامعه مورد بررسی، در ارتباط هستند که توجه به این عوامل جهت پیشگیری و کاهش بروز بیماریهای ذکر شده از اهمیت زیادی برخوردار می باشد.