علوم پزشکی رازی
سال:1382 | دوره:10 | شماره:38 (فوق العاده دو) |تعداد مقالات:25

امروزه می دانیم که انجام ادیومتری تن خالص تنها اطلاعاتی در مورد میزان و نوع کاهش شنوایی در اختیار ما قرار می دهد در نتیجه این سوال مطرح می شود که چگونه یک فرد از شنوایی برای درک گفتار استفاده می کند و ضرورت استفاده از آزمون های درک شنوایی چیست؟ هدف از این مطالعه تهیه و ارزیابی آزمونی برای تعیین سطح مهارت شنوایی افراد مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق در رده سنی 20-5 سال بوده است. پژوهش حاضر که یک مطالعه توسعه ای می باشد، در 2 مرحله صورت گرفت. مرحله نخست شامل تهیه مواد آزمونی و مرحله دوم شامل ارزیابی آن ها بوده است. در ابتدا جهت طراحی مواد آزمونی، معیارهای سازندگان اصلی آزمون Auditory Perception)APT/H وTest for the Hearing Impaired)در نظر گرفته شد بدین ترتیب که با حفظ الگوی اصلی مواد آزمونی، این مواد متناسب با دستور زبان و آواهای زبان فارسی و نیز متناسب با سطح واژگان افراد مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق و با حفظ ویژگی تصویر پذیر بودن آن ها تهیه گردید. پس از آن جهت بررسی روایی محتوا، مواد آزمونی در اختیار 5 نفر از شنوایی شناسان توان بخشی شنوایی قرار گرفت. در مرحله بعد، مواد آزمونی روی 60 دانش آموز مبتلا به کاهش شنوایی ملایم تا عمیق و در 3 مقطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در باغچه بان شماره 18 کرج اجرا شد سپس روایی ساختار (Constract Validity)، روایی معیار (Criterion Validity) و پایایی(Reliability) آزمون بررسی گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری این پژوهش نشان داد که مواد آزمونی طراحی شده از روایی محتوایی خوبی برخوردار هستند (88.4%). بین امتیازهای حاصل از آزمون و میزان کم شنوایی دانش آموزان اختلاف معنی داری وجود داشت(P<0.05). در افراد مبتلا به کاهش شنوایی بیش از 70 دسی بل، تاثیر سن بر امتیازهای آزمون در گروه سنی 12-7 ساله و 17-15 ساله بارز بوده است (0.000=P) اما این تاثیر در گروه سنی 14-12 ساله و 17-15 ساله با کاهش شنوایی کم تر از 70 دسی بل مشاهده نشد (P<0.05). آزمون از روایی معیار مناسبی برخوردار بود (0.00=P) و امتیازهای حاصل از اجرای اولیه و مجدد آزمون، همبستگی معنی داری را نشان داد (0.00=P). در مجموع به نظر می رسد که این آزمون، منحصر به فرد بوده و مراحل مختلف مهارت شنوایی را به طور دقیق مورد ارزیابی قرار می دهد و سادگی در اجرای آن، راه کارهای مناسبی را در زمینه توان بخشی شنوایی افراد مبتلا به کاهش شنوایی در اختیار درمان گران قرار می دهد.

عفونت چرکی مفصل ران می تواند با عوارض فراوانی همراه باشد که از جمله آن تخریب کامل سرو گردن استخوان ران می باشد و برای بهبود این عارضه آرتروپلاستی تروکانتر بزرگ پیشنهاد می شود. در این مطالعه، بیمارانی که با این روش تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انتخاب شدند و نتایج طولانی مدت این نوع جراحی در آنها مورد بررسی قرار گرفت تا بدین ترتیب معایب و مزایای این روش مورد سنجش قرار گیرد. در این مطالعه 15 بیمار که به دلیل درگیری قبلی مفصل ران ناشی از عفونت چرکی، از سال 1364 لغایت 1370 در بیمارستان شفایحیاییان تحت عمل جراحی آرتروپلاستی تروکانتر بزرگ قرار گرفته بودند بررسی شدند. از این تعداد 5 نفر به دلیل عدم شرکت منظم در پیگیریها و نداشتن ارزیابی به مدت حداقل10 سال بعد از عمل در پرونده از مطالعه حذف شدند. از 10بیمار باقیمانده، 6 نفر زن و 4 نفر مرد بودند و متوسط سن آنها هنگام جراحی 5/3سال (2 تا 10 سال) بود. 8 بیمار به روش Wissman و 2 بیمار به روش Regult جراحی شده و بطور متوسط 4/12 سال (16-10) پیگیری شده بودند.براساس نتایج به دست آمده درگیری مفصل ران در تمام موارد در مرحله 4 بود(2 مورد A4 و 8 مورد B4 ) و در 4 نفر درگیری در سمت راست و در 6 نفر در سمت چپ وجود داشت. در 6 بیمار فقط انتقال تروکانتر بزرگ به داخل استابولوم همراه با استئوتومی بخش فوقانی استخوان ران و در سایر بیماران، استئوتومی لگن نیز همراه با آن صورت گرفته بود. در مدت 10 سال بعد از عمل جراحی، 7 بیمار بدون درد بوده یا درد خفیف داشتند و در 3 نفر نیز درد در حد متوسط وجود داشت. میزان متوسط فلکسیون 83 درجه، چرخش به داخل 15 درجه، چرخش به خارج10 درجه و ابداکسیون 25 درجه بود. در هیچ بیماری محدودیت کامل حرکات مفصل دیده نشد. 8 بیمار مبتلا به لنگش بودند که در 3 نفر از آنها حدود 20-10 میلیمتر و در 7 نفر از آنها بیش از 20 میلیمتر(متوسط 39میلیمتر) کوتاهی وجود داشت. در 6 بیمار قسمت فوقانی فمور بطور کامل توسط استابولوم پوشانده شده بود و در 4 بیمار دررفتگی کامل وجود داشت. علامت ترندلنبرگ در 7 بیمار مثبت بود و در 4 بیمار علائم تخریب مفصل مشاهده شد. 9 بیمار قادر به انجام فعالیتهای روزانه خود بوده و از عمل جراحی بطور متوسط یا زیاد رضایت داشتند. نتایج کلی مطالعه براساس معیارهای Hunka در 4 مورد رضایت بخش بود و در 6 مورد رضایت بخش نبود

روش سنگ شکنی داخل حالب Trans Ureteral Lithotripsy)TUL )روشی جدید در ایران محسوب شده و در چند سال اخیر مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این تحقیق بررسی نتایج درمانی این روش طی سال اول راه اندازی بخش اندویورلوژی در بیمارستان شهید هاشمی نژاد بوده است. در این مطالعه تجربی بالینی (Clinical trial)، بیمارانی که از شهریور ماه 1379 تا شهریور 1380 در بیمارستان شهید هاشمی نژاد تحت TUL قرار گرفته بودند، از نظر نتایج، میزان موفقیت و عوارض و نیز مشخصات سنگ و رابطه آن با موفقیت و عوارض بررسی شدند. بدین منظور پرسش نامه ای تهیه شد که حاوی اطلاعاتی در مورد بیماران قبل، حین و تا 3 ماه پس از درمان بود سپس با بررسی پرسش نامه ها، نتایج درمان و عوارض ناشی از آن، در گروه های مختلف بیماران مورد مطالعه قرار گرفت. از بین حدود 270 بیمار، 100 بیمار که به مدت 3 ماه پس از عمل پیگیری شده بودند وارد مطالعه گردیدند. 75 نفر از بیماران مرد و 25 نفر زن بودند (نسبت 3 به 1) و میانگین سنی آن ها 3.4± 41.6 سال و بیش ترین شیوع سنی در 50-30 سالگی و کم ترین میزان شیوع در سن زیر 20 سال (5%) مشاهده شد. TUL در 94 بیمار با موفقیت انجام شد و سنگی باقی نماند. در 4 بیمار تمام یا قسمتی از سنگ باقی ماند که علت آن مهاجرت سنگ به داخل کلیه بوده است و تمام آنها سنگهای حالب فوقانی بودند. در 2 مورد به علت سوراخ شدن حالب، TUL منجر به جراحی باز شد که در 1 مورد پارگی قبل از انجام TUL و به دنبال سعی در انجام رتروگرادپیلوگرافی و گذاشتن کاتتر حالبی رخ داده بود. در سایر موارد TUL به طور کامل موفقیت آمیز بود (94%). عوارض پس از عمل اغلب خفیف و شامل درد پهلو (23%)، تب (12%) و هماچوری (9%) بود که این عوارض با درمان دارویی به راحتی درمان شدند. بررسی TUL در 3 ماه پس از جراحی، شایع ترین عارضه را باقی ماندن ناقص یا کامل هیدرونفروز در 8% موارد نشان داد که در 4% موارد به علت آن باقی ماندن سنگ، در 3% به دلیل باقی ماندن هیدرونفروز (Memory) از قبل و در 1% موارد به علت تنگی احتمالی بود (چون هیدرونفروز نسبت به قبل تشدید یافته بود). استفاده از TUL برای سنگ های حالب تحتانی و میانی روش ایده آل و انتخابی و برای سنگ های حالب فوقانی روش جای گزین پس از ESWL (سنگ شکنی برون اندامی) محسوب می شود که عوارض کم و نتایج قابل قبول دارد.

مالاریا یک بیماری پروتوزئری است که توسط 4 گونه پلاسمودیوم فالسی پاروم، ویواکس، اوال و مالاریه در انسان ایجاد بیماری می کند. انتقال پلاسمودیوم به طور عمده به انسان از طریق نیش پشه آنوفل ماده صورت می گیرد اما راه های انتقال دیگری از جمله انتقال از طریق خون یا سر سوزن آلوده نیز ذکر شده است. ایران از نظر انتقال مالاریا به 3 منطقه تقسیم می شود که عبارتند از: 1- شمال رشته کوه زاگرس 2- جنوب و جنوب غربی 3- جنوب شرقی، به دنبال اقدامات پیش گیرانه در سال 1352 ساکنان شمال رشته کوه زاگرس از نظر مبتلا به مالاریا ایمن شدند و در قسمت جنوبی نیز بیماری مهار شد اما به علت نقص در برنامه مبارزه با مالاریا در سال های 1353 و 1354، میزان آلودگی در قسمتی از مناطق جنوبی کشور به ویژه استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان و قسمت گرمسیری کرمان افزایش یافت و بیماری تبدیل به اپیدمی شد. علاوه بر آن کانون هایی از انتقال مالاریا در شمال کشور ایجاد گردید. از آن جا که تهران و اطراف آن از نظر انتقال مالاریا توسط پشه پاک شده محسوب می شود، در فردی که سابقه خروج از این منطقه را ذکر نمی کند، انتقال مالاریا از طریق نیش پیشه مطرح نمی باشد. بیماری که معرفی می شود آقای 30 ساله، اهل و ساکن تهران بود که با شکایت تب و زردی از 4 روز پیش از مراجعه، بستری گردید. وی از آب ریزش، گلودرد، سرفه، درد منتشر استخوانی و لرز شاکی بود. سابقه مصرف مواد مخدر تزریقی را از 2 سال قبل داشت که از 25 روز قبل از مراجعه اقدام به ترک آن کرده بود. سابقه انتقال خون و مسافرت به خارج از تهران را در طی سال های اخیر نداشت. بعد از انجام نمونه برداری های لازم، بیمار با تشخیص احتمالی اندوکاردیت تحت درمان قرار گرفت که به درمان پاسخ نداد و در نمونه برداری انجام شده از مغز استخوان مالاریای فالسی پاروم گزارش گردید. با توجه به عدم مسافرت بیمار به خارج از تهران و هماهنگی علائم بیمار با علائم محرومیت از مواد مخدر، تشخیص مالاریا کمتر مطرح بود در حالی که در بیمار معتاد تزریقی، انتقال مالاریا می تواند از طریق سر سوزن آلوده صورت گیرد و علائمی شبیه محرومیت از مواد مخدر را تقلید کند که باید در بررسی تب با علت ناشناخته (FUO) در بیماران IVDU ( معتادان تزریقی)، مالاریا جزء تشخیص های افتراقی در نظر گرفته شود.

تغییرات فیبروکیستیک پستان از شایع ترین گرفتاری های پستان بوده و شیوع آن تا 59% گزارش شده است. عامل اساسی در ایجاد این تغییرات، عدم تعادل هورمونی و سن شایع آن 40-20 سالگی می باشد. شایع ترین علائم بالینی آن عبارت است از: توده قابل لمس، تراک ها و کلسیفیکاسیون در ماموگرافی و ترشح شیر از نوک پستان. از نظر آسیب شناسی تغییرات متعددی ممکن است وجود داشته باشد که مهم ترین آنها فیبروز آدنوز و کیست می باشد. تغییرات مستعد کننده بدخیمی به عنوان بیماری پرولیفراتیو در نظر گرفته می شود. در این مطالعه شیوع تغییرات فیبروکیستیک در نمونه های بافتی ماموپلاستی که از سال 1373 لغایت 1381 به بخش آسیب شناسی بیمارستان حضرت فاطمه ارسال شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. هدف از این تحقیق بررسی تغییرات فیبروکیستیک در خانم هایی بود که هیچ گونه علامتی به نفع بیماری پستان نداشتند و تنها جهت عمل زیبایی جراحی شده بودند. تمام نمونه ها توسط یک آسیب شناس مورد مطالعه قرار گرفت. اهمیت این مطالعه در نشان دادن شیوع بالای این تغییرات و عدم اشتباه در تشخیص آن از بدخیمی های پستان می باشد. در این مطالعه پرونده های آسیب شناسی مربوط به این بیماران در بیمارستان حضرت فاطمه در سال های ذکر شده بررسی گردید و مشاهده شد که از 83 مورد نمونه ماموپلاستی فرستاده شده به بخش آسیب شناسی، 39 مورد دارای تغییرات فیبروکیستیک می باشند(47%). بیماران در محدوده سنی 32 تا 57 سال با متوسط سنی 42 سال بودند. مطالعه انجام شده در این زمینه به سهم خود منحصر به فرد می باشد.

استئوسارکوما شایع ترین سرطان استخوان است که اغلب افراد جوان را گرفتار می کند و معمولاً بعد از تشخیص، جراح قطع اندام را به بیمار پیشنهاد می کند که برای وی قابل قبول نیست. هدف از این مطالعه بررسی شانس زنده ماندن (Survival)، کارآیی عضو حفظ شده و عوارض عمل جراحی در بیماران مبتلا به استئوسارکوم اندام با درجه بدخیمی بالا که برای آن ها عمل جراحی حفظ اندام صورت می گیرد بوده است. در این مطالعه 107 بیمار مبتلا به استئوسارکوم اندام بجز لگن که از مهرماه سال 1374 تا مهر ماه 1379 تحت عمل جراحی حفظ اندام قرار گرفته بودند بررسی شدند. برای بازسازی اندام بعد از برداشتن تومور، از آلوگرافت استخوان مفصلی، آلوگرافت استخوانی (Intercalary)، آلوگرافت همراه با مفصل مصنوعی یا فقط پروتز استفاده شد. این بیماران از نظر شانس زنده ماندن، کارایی عضو حفظ شده و عوارض عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت پی گیری بین 2 تا 5 سال (متوسط 37 ماه) بوده است. از این تعداد 75 نفر (70%) زنده بوده و متاستاز قابل تشخیص نداشتند. کارآیی عضو حفظ شده در بیمارانی که برای بازسازی اندام در آن ها از آلوگرافت استخوانی استفاده شده بود در 80% موارد با نتیجه عالی همراه بوده است، در حالی که در موارد آلوگرافت استخوانی مفصلی و پروتزها به ترتیب در 81.5% و 75% موارد نتیجه خوب مشاهده گردید. به طور کلی عوارض بعد از عمل جراحی مانند شکستگی پیچ و پلاک، شکستگی آلوگرافت و عفونت در آلوگرافت استخوانی در 48% موارد، در آلوگرافت استخوانی مفصلی در 44.7% موارد و در پروتز تنها در 12.5% موارد رخ داده بود.

بیمارانی که دچار آسیب حرارتی صورت می شوند به علت تغییر شکل و ظاهر بد پوست صورت در رنج و عذاب به سر می برند. هدف جراحان پلاستیک در این افراد ایجاد ظاهری قابل قبول و نزدیک به حالت طبیعی و هم چنین بازگرداندن سریع تر آن ها به اجتماع و ایجاد حس اعتماد به نفس در آن ها می باشد. بینی عضو برجسته و مرکزی صورت بوده و اثر مهمی در زیبایی دارد. اغلب جراحان معتقدند که عمل جراحی روی بینی دارای اسکار سوختگی یا پیوند پوستی، احتمال نکرون بافت پوششی را افزایش می دهد بنابراین تمایلی به انجام جراحی های زیبایی روی اسکار سوختگی ندارد. در این مطالعه 11 بیمار (8 زن و 3 مرد) که بینی آن ها به طور کامل یا نزدیک به کامل سوخته بود، برای ایجاد ظاهری بهتر و تصحیح انحرافات داخلی یا خارجی تحت عمل کلاسیک رینوپلاستی قرار گرفتند. عمل جراحی کلاسیک رینوپلاستی در بینی سوخته تا کنون توسط هیچ نویسنده ای گزارش نشده است و نتایج این روش برای اولین بار ارائه می گردد. این عمل روی پوست هایی که به شدت سوخته بودند یا قبلا تحت عمل بازسازی بینی یا پیوند پوستی قرار گرفته بودند، صورت گرفت و پس از آن بیماران به مدت 1 سال پی گیری شدند که در این مدت هیچ گونه نکروز پوستی ایجاد نشده بود. اعتقاد ما بر این است که این عمل را می توان در قربانیان سوختگی در صورتی که مانند موارد ذکر شده به دقت انجام گردد، با اطمینان و با نتیجه قابل قبول به کار برد.

سینوویال کندروماتوزیس تومور نادری است که معمولاً سینوویوم مفاصل بزرگ بدن مانند مفصل زانو را درگیر می کند. این تومور در واقع یک متاپلازی غضروفی بافت سینوویوم مفاصل یا غلاف تاندون ها است که مشخصه آن ندول های متعدد می باشد. کلیشه رادیوگرافی در اغلب موارد مناطق کلسیفیه متعددی را نشان می دهد به طوری که قبل از بیوپسی معمولاً تومور قابل تشخیصی می باشد. بیماری که در این مقاله معرفی می شود، آقای 20 ساله ای است که با سابقه 4 ساله مشکل زانو مراجعه کرده بود. در رادیوگرافی ساده، علائم کلسیفیکاسیون یا خوردگی (اروزیون) استخوانی وجود نداشت. بررسی آسیب شناسی نمونه، تغییرات کیستیک سینوویوم همراه با کندروماتوزیس را گزارش کرد. در جریان آرتروتومی هیچ گونه جسم آزاد داخل مفصلی مشاهده نشد و تنها یک توده بزرگ با قطر 10 سانتی متر در داخل مفصل و چسبیده به کپسول مفصلی و سینوویوم وجود داشت که جدا و خارج گردید. این بیمار تظاهری غیر شایع از یک بیماری نادر محسوب می شود.

براساس تعدادی از مطالعات، به کار بردن ویتامینB12 موجب از بین رفتن علائم عصبی در بیماران دیابتی می شود. با توجه به این مطلب که درمان علامتی در پزشکی مطلوب نیست، محققان این طرح بر آن شدند تا مطالعه ای را جهت یافتن مکانیسم های مربوط به این بهبودی و مقایسه سطح ویتامین B12 در بیماران دیابتی خوب کنترل شده با بیماران دیابتی بد کنترل شده انجام دهند. دیابت، شایع ترین بیماری متابولیک است که با عوارض سیستمیک خود شامل ضعف ایمنی، نوروپاتی، واسکولوپاتی، مشکلات سیستم قلبی عروقی، کلیوی، پوست و غیره، اثرات جسمی و روانی عمده ای در بیماران بر جای می گذارد. این عوارض موجب افزایش هزینه های مربوط به درمان، رفع عوارض و کاهش نیروی مفید کار به طور مستقیم و غیرمستقیم می شود. بنابراین نتایج احتمالی مطالعه حاضر بسیار کارا و با صرفه خواهد بود. از سوی دیگر دانستن این واقعیت می تواند منجر به اجرای برنامه های پیش گیرانه گردد که با کیفیت تر، با صرفه تر و مقدم بر درمان می باشد. این مطالعه مقطعی روی 98 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) انجام شد که طی آن پس از گرفتن شرح حال و معاینه بالینی یک نمونه خون جهت اندازه گیری ویتامین B12 و هموگلوبین A1Cاز بیماران گرفته شده و سطح ویتامین B12 در افراد خوب و بد کنترل شده مقایسه می گردید. برای تجزیه و تحلیل نتایج از نرم افزار SPSS استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده میانگین سنی افراد مورد پژوهش 4 ±58.5 سال بود و 55 نفر (56.1%) زن بودند. شایع ترین علائم و نشانه ها عبارت بودند از: نوروپاتی دستکش و جوراب، پرادراری، شب ادراری (nocturia)، رتینوپاتی، پرنوشی، آمبلیوپی، کاهش وزن، پارستزی دیستال، از بین رفتن حس لامسه یا ارتعاش و نفروپاتی. میانگین سطح ویتامین B12 در گروهی که دیابت آن ها خوب کنترل شده بود با افراد بد کنترل شده، اختلاف آماری معنی داری نداشت. همان گونه که انتظار می رفت، نوروپاتی، پرادراری، پرنوشی و رتینوپاتی از شایع ترین علائم بوده اند. وجود رتینوپاتی در 43.4% موارد نیز نکته قابل توجهی می باشد که شاید علت آن بالا بودن متوسط زمان ابتلای این افراد از زمان تشخیص دیابت (10 سال) باشد. در منابع مختلف نیز به این مطلب اشاره شده است که خطر عوارض مزمن دیابت با طول مدت هیپرگلیسمی افزایش می یابد. تاکنون مصرف ناکافی ویتامین12 B به عنوان عامل خطر برای کمبود ویتامین B12 شناخته نشده است. مکمل های کوبالامین، ارزان قیمت و غیرسمی بوده و چنانچه زود شروع شوند، از تاثیرات غیر قابل برگشت عصبی جلوگیری خواهد شد اما با توجه به شیوع کم نقص ویتامین B12 در افراد مبتلا به دیابت نوع دو تجویز پیش گیرانه ویتامین12 B به تمام مبتلایان به دیابت نوع دو، پیشنهاد نمی شود بنابراین طرح های با حجم نمونه بالا، چند مرکزی و کنترل شده جهت شناسایی افرادی که در معرض خطر بیش تری از نظر نقص سطح ویتامین12 B هستند ضروری به نظر می رسد.

در لوسمی حاد تمایز سلول های بدخیم متوقف شده و این سلولها فقط تکثیر می یابند. در سال های اخیر غیر از شیمی درمانی ترکیبی، از عوامل تمایز دهنده، سیتوکین ها و داروهای سیتوتوکسیک در درمان لوسمی حاد به خصوص لوسمی حاد پرومیلوسیتی استفاده شده است. این مطالعه جهت ارزیابی تکثیر، میزان سمیت و تمایز مشتقات آلکالوییدی گیاه اسپند یعنی هارمین و هارمالین روی سلول های لوسمیک 60 HL به صورت تنها یا در ترکیب با ATRA، G-CSF انجام شد. یافته ها نشان داد که هارمین و هارمالین موجب کاهش و توقف وابسته به مقدار (دوز) و زمان رشد سلولی می شوند. کاهش در تکثیر سلول ها در مقدار مطلوب ناشی از خاصیت سیتواستاتیک دارو می باشد. غلظت مطلوب هارمین برای اثرات ضدتکثیری 0.4، 0.8 و 1.6 میکروگرم در میلی لیتر و برای هارمالین 6 و 10 میکروگرم در میلی لیتر بود اما در غلظت های بیش از 6.4 میکروگرم در میلی لیتر برای هارمین و 10 میکروگرم در میلی لیتر برای هارمالین، هر دو ماده سیتوکسیک بودند. ترکیب ATRA و G-CSF با هر یک از غلظت های مطلوب این دو ماده از تکثیر کم تری نسبت به ATRA و G-CSF به صورت همراه با هم برخوردار بود. سلول ها در غلظت مطلوب درجاتی از تمایز میلوییدی را از نظر موروفولوژی و( NBT(Nitroblue tetrazolium نشان دادند. این تمایز نسبت به ATRA، G-CSF به صورت همراه با هم کم تر بود و به طور عمده در رابطه با هارمالین با غلظت 10 میکروگرم در میلی لیتر مشاهده شد. آنالیز فلورسانت با به کارگیری شاخص های 14CD و b 11CD افزایش آن ها را به خصوص در 14CD نشان داد. ترکیب ATRA و G-CSF با هر یک از مواد ذکر شده تاثیری روی تغییرات تمایز نداشت. بر اساس نتایج به دست آمده هر یک از آلکالوییدهای گیاهی نام برده شده در مقدار مطلوب و غیرتوکسیک موجب کاهش تکثیر و به خصوص تمایز در هارمالین همراه بود. به طور کلی بررسی این مواد پنجره ای جدید را جهت درمان آنتی لوسمیک باز کرده است که نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

سی تی اسکن بهترین روش برای تشخیص بیماریهای سینوس های صورت می باشد. سوالی که در این جا مطرح می شود این است که آیا می توان از آندوسکوپی برای تشخیص بیماریهای بینی و سینوس های صورت در مواردی که بیمار تمایل به جراحی ندارد یا برای پیگیری بعد از عمل در بیماران جراحی شده استفاده نمود تا هزینه و میزان اشعه وارد شده به بیمار کم تر شود و در صورت مثبت بودن پاسخ، میزان دقت آن به چه میزان می باشد. هم چنین در این مطالعه تصمیم گرفته شد تا طی مطالعه برای پاسخ به این سوال، درصد فراوانی تعدادی از واریاسیون های آناتومیک و ناهنجاری های ساختمانی بینی و سینوس های صورت نیز مورد بررسی قرار گیرد. در یک دوره 14 ماهه، تعداد 70 بیمار (شامل 140 قسمت) که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، مورد پژوهش قرار گرفتند. برای هر یک از بیماران به طور جداگانه ای رتبه بندی رادیولوژیک و بالینی انجام شد و میزان هم خوانی آن ها بررسی گردید. آندوسکوپی در تشخیص بیماری های سینوس های صورت با رتبه بندی رادیولوژیک و به خصوص ضریب کدورت سینوس ها هم خوانی بسیار خوبی دارد. در تشخیص ناهنجاریهای تیغه و شاخک های بینی، آندوسکوپی به تنهایی وسیله خوبی نیست اما عدم وجود این ناهنجاریها در آندوسکوپی، با سی تی اسکن هم خوانی خوبی دارد. درصد فراوانی ناهنجاری های به دست آمده در مطالعه ما با سایر مطالعات هم خوانی داشت اما شایع ترین سینوس درگیر از نظر بیماری مخاطی در سینوزیت مخاطی و مزمن در مطالعه ما سینوس فکی و بعد از آن سینوس اتمویید قدامی بود در حالی که در سایر مطالعات، شایع ترین سینوس درگیر سینوس اتمویید قدامی و بعد از آن سینوس فکی بوده است.

داروهای سولفونیل اوره به فراوانی در درمان بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو مصرف می شود. گزارش های ضد و نقیضی در مورد ایجاد عوارض قلبی- عروقی توسط این داروها وجود دارد. هم چنین به وجود تفاوت بین داروهای نسل اول و نسل دوم در ایجاد این عوارض اشاره شده است. در این مطالعه اثرات عروقی 2 دارو از خانواده سولفونیل اوره به صورت تجربی (experimental) و آینده نگر (prospective) مورد بررسی قرار گرفت که شامل کلرپروپامید از نسل اول و گلی بن کلامید از نسل دوم بوده است و تاثیر تجویز داخل صفاقی 1 ماهه و 2 ماهه آن ها (کلرپروپامید 8 میلی گرم به ازای کیلوگرم در روز، گلی بن کلامید 0.285 میلی گرم به ازای کیلوگرم در روز) بر پاسخ دهی آئورت مجزای موش های صحرایی نر سالم به فنیل افرین، استیل کولین، ایزوسورباید دی نیترات مورد مطالعه قرار گرفت و با گروه شاهد مقایسه شد. نتایج به دست آمده نشان دادند که به دنبال تجویز 2 ماهه کلرپروپامید در موش های صحرایی نر سالم تغییراتی در عمل کرد آندوتلیوم و عضله صاف رخ می دهد. این تغییرات عبارت بودند از: افزایش معنی دار در اتساع وابسته به آندوتلیوم در پاسخ به استیل کولین و کاهش معنی دار پاسخ انقباضی به فنیل افرین. از آن جا که در تجویز 1 ماهه چنین تغییراتی مشاهده نشد، به نظر می رسد این تغییرات وابسته به زمان باشد و این در حالی است که تجویز 1 ماهه و 2 ماهه گلی بن کلامید تغییری در فعالیت آندوتلیوم و عضله صاف ایجاد نکرده بود. با توجه به این که 50 EC استیل کولین و فنیل افرین در حلقه های آئورت حیواناتی که برای آن ها به مدت 2 ماه کلرپروپامید تجویز شده بود با گروه شاهد تفاوتی نداشت، به نظر می رسد تغییرات ایجاد شده به دنبال تجویز 2 ماهه کلرپروپامید روی پاسخ آندوتلیوم و فعالیت انقباضی عضله صاف، به علت ایجاد تغییر در مشخصات گیرنده های موجود در آندوتلیوم و عضله صاف آئورت نباشد. احتمال دارد این دارو با ایجاد تغییر در اجزای سلولی پس از گیرنده که در انتقال پیام نقش دارند، تاثیر فارماکولوژیک خود را اعمال کرده باشد. تحریک پرولیفراسیون سلول های آندوتلیال توسط داروهای سولفونیل اوره و نیز اثر مهاری گلی بن کلامید بر ورود کلسیم و بر مکانیسم انقباضی با واسطه پروتئین کیناز- C گزارش شده است که می تواند توجیه کننده تغییرات مشاهده شده ناشی از تجویز کلرپروپامید باشد. اگر چه ذکر این نکته لازم است که احتمالاً برای بروز این اثرات توسط گلی بن کلامید مدت زمان بیش تری مورد نیاز است. نتایج این مطالعه نشان داد که حداقل در یک دوره تجویز 2 ماهه این داروها، تغییراتی به نفع ایجاد پرفشاری خون در بستر عروقی مورد بررسی ایجاد نشد.

مفصل زانو، محل شایعی جهت ایجاد استئوآرتریت بوده و علت احتمالی آن این است که این مفصل بیش از سایر مفاصل در معرض وارد شدن ضربه می باشد. استئوآرتریت اولیه هیچ علت خاصی ندارد اما استئوآرتریت ثانویه مربوط به مکانیک غیر طبیعی مفصل می باشد. استئوآرتریت در واقع یک واکنش فیزیولوژیک در مقال نیروهای طولی و مکرر اعمال شده به مفصل می باشد. حس عمقی مفصل زانو از مجموع پیام های آوران از گیرنده های عضلت، تاندول ها، کپسول مفصلی، لیگمان ها، اتصالات منیسکی و پوست ناشی می شود. گیرنده های عضله و مفصل عمده ترین منابع تامین کننده حس عمقی مفصل زانو هستند. در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، ضعف عضلانی و شلی مفصل موجب اختلال حس عمقی می شوند. به علت متفاوت بودن نقش مختلف گیرنده های مکانیکی در تعیین حس عمقی در زایه های مختلف مفصلی، محققان تصمیم گرفتند تا حس عمقی مفصل زانو را با روش های بازسازی فعال و غیر فعال در زاویه های مختلف مفصلی مورد ارزیابی قرار دهند. اهداف این تحقیق عبارت بودند از: 1) آیا تعیین دقت حس عمقی با زاویه های مختلف مفصل زانو درارتباط است. 2) آیا تفاوت معنی داری بین اندازه گیری های بازسازی فعال و غیر فعال مفصلی وجود دارد. در این تحقیق، 30 بیمار مبتلا به استئوآرتریت اولیه زانو در محدوده سنی 50 تا 65 سال به صورت غیر تصادفی انتخاب شدند. برای تعیین حس وضعیت مفصل زانو از دستگاه الکتروگونیامتر و روش بازسازی فعال و غیر فعال زاویه مفصل زانو استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داد که بیماران مبتلا به استئوآرتریت توانایی کمتری در دقت بازسازی زاویه های انتهایی اکستانسیون فعال و غیر فعال مفصلی نسبت به زاویه های ابتدایی دارنده (0.05>P). همچنین تفاوت معنی داری بین اندازه گیری های آستانه تعیین حرکات فعال و غیر فعال مفصلی مشاهده نشد.

تجویز دارو پیش از القای بیهوشی که تحت عنوان پیش درمانی در بیهوشی شناخته می شود به منظور کاهش اضطراب، تسکین درد و تثبیت وضعیت همودینامیک انجام می شود. این امر به خصوص در کودکان موجب کاهش پیامدهای نامطلوب فیزیولوژیک و روانی در زمان جدایی کودک از والدین می گردد و موجب بهبود کیفی القای بیهوشی می شود. جهت تجویز پیش درمانی از روش های مختلفی می توان استفاده کرد که استفاده از قطره های بینی به دلیل آسانی مصرف، دردناک نبودن، جذب سریع دارو و حذف اثر گذر اول کبدی یکی از بهترین آن ها است. یکی از داروهای مناسب جهت پیش داروی بیهوشی سوفنتانیل می باشد. این پژوهش به صورت آینده نگر و یک سویه کور انجام شد و هدف آن بررسی اثر قطره داخل بینی سوفنتانیل در کاهش اضطراب و بی قراری، ایجاد آرامش در کودک هنگام جدایی از والدین و خواب و آرامش در اتاق عمل بوده است. در این مطالعه 60 کودک 2 تا 6 ساله که جهت انجام اعمال جراحی سرپایی به بیمارستان نمازی شهر شیراز مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. به کودکان گروه آزمایش 1.5 میکروگرم به ازای کیلوگرم سوفنتانیل داخل بینی با غلظت 50 میکروگرم در میلی لیتر که با روش لیوفیلیزیشن از آمپول های سوفنتانیل 5 میکروگرم در میلی لیتر تهیه شده بود و به کودکان گروه شاهد به میزان هم حجم آن قطره کلرید سدیم 0.65% داده شد. وضعیت روحی کودکان هر دو گروه، قبل از تجویز دارو (بر اساس معیار ZI) و پس از تجویز دارو (بر اساس معیار ZII) و پاسخ کودک به ماسک بیهوشی (بر اساس معیار ZII) ارزیابی گردید (معیارهای ZI-ZIII در مقاله تعریف شده است). بر اساس نتایج به دست آمده قطره سوفنتانیل داخل بینی پس از 20 دقیقه موجب افزایش آرامش، خواب و کاهش گریه کودک شده و موجب می شود که کودک ماسک بیهوشی را راحت تر قبول کند. هم چنین نشان داده شد که کودکان گروه آزمایش راحت تر از گروه شاهد از والدین خود جدا می شوند. ذکر این نکته لازم است که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. تجویز قطره سوفنتانیل داخل بینی به صورت پیش درمانی می تواند سبب کاهش اضطراب، افزایش خواب و تسهیل القای بیهوشی شود.

اقدام به خودکشی عملی است که به قصد آسیب رساندن هدف دار و آگاهانه به خود، اغلب در افراد خود محور، مضطرب، متخاصم و ناتوان در برقراری ارتباطات صورت می گیرد. با توجه به این که پدیده خودکشی برای سیستم بهداشت و درمان کشور پرهزینه بوده و با معیارهای ارزشی و فرهنگی یک کشور اسلامی مغایرت دارد، بر آن شدیم تا ویژگی های افرادی را که به این علت به اورژانس جیرفت مراجعه کرده بودند مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم. این پژوهش به روش مقطعی در پاییز سال 1380 انجام شد. جامعه مورد بررسی شامل تمام افرادی بود که بدنبال اقدام به خودکشی به بخش اورژانس شهر جیرفت طی مدت ذکر شده آورده شده بودند. بدین منظور پرسش نامه ای برای مصاحبه با بیماران تدوین گردید که حاوی سوالاتی در مورد خصوصیات جمعیت شناسی بیماران، سابقه اعتیاد و افسردگی، روش اقدام به خودکشی و علل آن بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های مجذور خی و دقیق فیشر استفاده گردید. بر اساس نتایج به دست آمده حدود 3% از کل مراجعه کنندگان به بخش اورژانس را، آسیب دیدگی به دنبال اقدام به خودکشی تشکیل می داد. روش به کار گرفته شده در خودکشی در 75% موارد دارو، 20% سم و 5% پارگی عروق با ابزار برنده بوده است. مهم ترین علل اقدام به خودکشی، اختلاف بین والدین (29%)، بیماری فرد (25%)، اختلاف با همسر (18%) و مشکلات اقتصادی (7%) بوده است. حدود 36% افرادی که دست به خودکشی زده بودند، سابقه استفاده از داروهای ضدافسردگی و 16% سابقه اعتیاد به حداقل یکی از مواد مخدر را داشتند. حداقل 36% افراد اعلام کرده بودند که به طور مجدد دست به خودکشی خواهند زد. با توجه به فراوانی بالای اعتیاد و اقدام به خودکشی در این شهرستان و از سوی دیگر نتایج به دست آمده توسط پژوهش گران که نشان داده اند احساس بدبختی، تحقیر، کمبود عاطفی و نابرابری از عوامل موثر در اقدام به خودکشی می باشد، جا دارد که مسئولان تلاش بیش تری را نسبت به برآورد نیازهای بهداشتی و خدمات روان درمانی در نظر گیرند.

بالی شدن ارادی یا Voluntary Winging ناهنجاری بسیار نادری است که هیچ گونه ضایعه عضوی در بیمار وجود نارد و این پدیده یک مجموعه عضوی - روحی (Sychosomatic) می باشد. در این مقاله 3 بیمار مبتلا به بالی شدن ارادی اسکاپولا در محدوده سنی 12 تا 35 سال که در مدت 8 سال به کلینیک شانه بیمارستان شفایحاییان مراجعه کرده و تحت نظر و درمان قرار گرفته بودند گزارش می شوند.

هدف از این پژوهش ارزیابی اثرات درمانی مقادیر 25 و 50 واحدی سم بوتولینوم در درمان شقاق مزمن مقعد و مقایسه تاثیر مقدار دارو در روند بهبودی بیماران بوده است. در این بررسی از نظر آماری، از آزمون مقایسه نسبت ها و chi-square جهت تعیین مقدار سم، بهبودی کامل، بهبودی نسبی و عود بیماری استفاده گردید. شقاق مزمن مقعدی توسط انقباض اسفنکتر داخلی مقعد به وجود می آید. اسفنکتروتومی اگر چه در 85 تا 95% بیماران موفقیت آمیز است، اسفنکتر مقعد را به طور دایم تضعیف کرده و ممکن است با ناهنجاری مقعد و بی اختیاری دفع گاز و مدفوع و عفونت ها همراه باشد. در این مطالعه 69 بیمار که برای آن ها تزریق داخل اسفنکتری سم بوتولینوم نوعDysport)A )انجام شده بود، مورد بررسی قرار گرفتند. پنجاه و هشت بیمار دارای شرایط لازم یعنی شقاق مزمن و ایدیوپاتیک و بدون مشکل مقعدی بودند که وارد این مطالعه غیر تصادفی و آینده نگر شدند. یازده بیمار به علت همراهی شقاق با همورویید و فیستول یا سابقه عمل جراحی روی کانال مقعدی کنار گذاشته شدند. داشتن شرایط لازم برای ورود به مطالعه تنها با معاینه کلینیکی و بدون استفاده از مانومتری تعیین می شد. بیماران بر اساس تزریق مقدار سم بوتولینوم به 2 گروه درمانی تقسیم شدند که گروه اول (34 نفر) با مقدار 25 واحدی و گروه دوم (24 نفر) با مقدار 50 واحدی سم درمان شدند. دو ماه پس از درمان 26 بیمار در گروه اول (76.5%) و 16 بیمار در گروه دوم (66.6%) بهبودی کامل یافتند. بهبودی علامتی یا نسبی در 3 بیمار از گروه 25 واحدی (8.8%) و 2 بیمار از گروه 50 واحدی (8.4%) مشاهده شد. بر اساس آزمون های آماری و آزمون مقایسه نسبت ها تفاوت معنی داری بین 2 گروه دیده نشد. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که تزریق سم بوتولینوم یک روش درمانی ایمن و موثر و هم چنین آسان و ارزان در درمان شقاق مزمن مقعدی است که با عوارض جانبی کمی همراه می باشد. درصد بهبودی در این روش به مقدار سم ارتباطی نداشته و با افزایش مقدار سم بهبودی افزایش نمی یابد. در این مطالعه عوارض موقتی یا دایم و هم چنین عود در بیماران مشاهده نشد

همان طور که می دانیم روش معمول جهت مشاوره حین عمل جراحی از سوی جراح، برش انجمادی است که هدف از انجام آن تعیین خوش خیم یا بدخیم بودن یک ضایعه توموری می باشد. از سوی دیگر برش انجمادی روشی است که نیاز به هزینه و تجهیزات خاص دارد در نتیجه در تعدادی از مطالعات، از روش سیتولوژی به جای آن استفاده شده است که اغلب روی اعضای خاصی از بدن صورت گرفته و تاکنون مطالعات بسیار کمی در رابطه با تمام اعضای بدن انجام گردیده است. با توجه به مطالب ذکر شده در این تحقیق آینده نگر، از روش تشخیصی سیتولوژی حین عمل جراحی و برش انجمادی برای تشخیص بدخیمی در 100 بیمار با درخواست برش انجمادی از هر یک از اعضای بدن استفاده شد و نتایج حاصل از آن مورد بررسی قرار گرفت. از حساسیت، ویژگی و صحت به عنوان معیارهای تشخیصی و از z-test برای مقایسه آماری استفاده شد و نتایج حاصل از روش های تشخیصی ذکر شده با هیستوپاتولوژی به عنوان روش استاندارد و طلایی مقایسه گردید. سیتولوژی حین عمل جراحی دارای حساسیت تشخیصی 95.8%، ویژگی 92.5% و صحت تشخیصی 95% بود اما برش انجمادی ارزش تشخیصی بالاتری داشت به طوری که حساسیت تشخیصی آن 97.2%، ویژگی تشخیصی 96.3% و صحت تشخیصی آن 97% بود که این اختلاف از نظر اماری معنی دار نبوده (P<0.05). این یافته ها ارزش سیتوپاتولوژی حین عمل جراحی را در تشخیص بدخیمی های مختلف تایید کرده و به عنوان یک روش جایگزین برای برش انجمادی به خصوص در مواردی که برش انجمادی از نظر تکنیکی و امکانات لازم در دسترس نمی باشد یا نمونه کوچک و غیر قابل انجماد است توصیه می کند و حتی بهتر است به صورت همراه در جهت کمک به تشخیص و به عنوان یک روش مکمل برای برش انجمادی به کار گرفته شود.

عنصر روی از مدت ها قبل به عنوان یک عنصر کم مقدار که در واکنش های بیوشیمیایی و سیستم های موجود در بدن انسان نقش اساسی دارد، شناخته شده و اهمیت آن در دوران بارداری و پیش آگهی حاملگی در بسیاری از کشورها مورد مطالعه قرار گرفته است. این مطالعه جهت تعیین میزان روی سرم در زنان باردار ایرانی در 3 ماهه سوم و مقایسه این یافته ها با افراد شاهد سالم انجام شده است، در این مطالعه 100 نفر از زنان باردار در 3 ماهه سوم بارداری به عنوان گروه مورد و 50 نفر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. جهت بررسی میزان روی و فراسنج های خون شناسی وابسته به این عنصر، از جمله آلبومین، آلکالن فسفاتاز و همچنین هموگلوبین نمونه های خون از گروه مورد و شاهد گرفته شد. نتایج به دست آمده اختلاف معنی داری را در مورد سطح روی نشان داد (p<0.0001) و در مورد آلبومین نیز ارتباط معنی داری وجود داشت (p<0.0001). ارتباط بین کاهش آلبومین سرم با وضعیت روی در مطالعه حاضر کمبود روی را در مراحل آخر بارداری تأیید می نماید. این یافته ها نشان دهنده سطح پایین تر روی در اواخر 3 ماهه سوم بارداری و ناکافی بودن احتمالی تغذیه مادر، افزایش سطح استروژن و افزایش حجم پلاسما می باشد. اثبات این مطلب که مصرف روی در زنان باردار جهت حفظ سلامتی آن ها ضروری است، نیازمند مطالعه بیشتر بوده و بهتر است این مطالعه روی جمعیت بزرگ تری انجام شود.

پاسخ های بدن بیماران نسبت به تحریکات مختلف با تغییرات وسیع فیزیولوژیک در بدن همراه است. یکی از واکنش های مهم بدن، آزادسازی کاتکول آمین ها به خصوص نوراپی نفرین می باشد که می تواند تغییرات پاتوفیزیولوژیکی در بدن ایجاد نماید. در این مطالعه با ایجاد عمق مناسب بیهوشی تحت مانیتورینگ BIS (مانیتورینگ عمق بیهوشی) و استفاده از اثر داروهای مختلف در القا و نگه داری بیهوشی، تغییرات سطح نوراپی نفرین پلاسما مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور از 2 داروی تیوپنتال و پروپوفول برای القا و ایزوفلوران برای نگه داری بیهوشی استفاده شد و سطح نوراپی نفرین به دنبال تحریکات دردناک خاص، اندازه گیری گردید. در این مطالعه 60 بیمار در محدوده سنی 45-15 سال که برای جراحی انتخابی ترمیم رباط قدامی زانو انتخاب شده بودند و بیماری زمینه ای نداشتند به صورت اتفاقی در 2 گروه (I، II)قرار گرفته و بررسی شدند. عمق بیهوشی بیماران با مانیتورینگ BIS سنجیده شد. برای تمام بیماران میدازولام وریدی تا رسیدن BIS به حد 70 تزریق گردید و نمونه وریدی جهت تعیین سطح نوراپی نفرین پایه گرفته شد سپس در گروه I تیوپنتال و در گروه II پروپوفول تا رسیدن BIS به 40 تجویز گردید. در مرحله بعد 3 میکرو گرم به ازای کیلوگرم فنتانیل جهت ایجاد بی دردی و 0.5 میلی گرم به ازای کیلوگرم آتراکوریوم جهت تسهیل لوله گذاری تراشه به هر گروه داده شد. لوله گذاری تراشه حداکثر در مدت 15 ثانیه صورت می گرفت و افرادی که لوله گذاری مشکل یا طولانی داشتند از مطالعه حذف می شدند. سه دقیقه پس از لوله گذاری جهت اندازه گیری نوراپی نفرین، از بیمار نمونه خون وریدی گرفته می شد. در مرحله نگه داری بیهوشی برای تمام بیماران، ایزوفلوران در محدوده 1.2% تجویز می گردید که پس از ثابت شدن عمق بیهوشی در بیمار (40=BIS)، اجازه برش جراحی پوستی در عمل ترمیم ACL داده می شد و 3 دقیقه بعد نمونه خون وریدی برای تعیین سطح نوراپی نفرین گرفته می شد. به این ترتیب سطح نوراپی نفرین پایه پلاسما، پس از لارنگوسکوپی و پس از تجویز ایزوفلوران و برش جراحی توسط روش ELISA اندازه گیری می گردید. نتایج به دست آمده سطح نوراپی نفرین پایه را در گروهی که پروپوفول دریافت کرده بودند 0.113+ 0.245 میکروگرم در دسی لیتر (میانگین± انحراف معیار) و در گروه تیوپنتال 0.105± 0.210 میکروگرم در دسی لیتر (0.225=Pvalue) نشان داد. سطح نوراپی نفرین پس از لارنگوسکوپی در گروه پروپوفول 0.125 ±0.236 میکروگرم در دسی لیتر و در گروه تیوپنتال 0.118± 0.216 میکروگرم در دسی لیتر (534=Pvalue) و پس از برش جراحی و دریافت ایزوفلوران در گروه پروپوفول 0.102± 0.229 میکروگرم در دسی لیتر و در گروه تیوپنتال 0.128± 0.223 میکروگرم در دسی لیتر (0.716=Pvalue) به دست آمد. با توجه به این نتایج می توان گفت که از نظر تغییرات سطح نوراپی نفرین تفاوت معنی داری در 2 گروه پروپوفول و تیوپنتال و ایزوفلوران وجود ندارد.

تراتوم نارس مدیاستن در اتوپسی جنین، یک یافته بسیار نادر است که تاکنون تنها 2 مورد در مقالات گزارش شده است. این مورد یک جنین دختر 24 هفته بود که به دلیل مرگ داخل رحمی از طریق سزارین خارج شده بود. مادر این جنین خانم 30 ساله با گراوید 2 و پارا 2 بود که به علت عدم حرکت جنین جهت سونوگرافی مراجعه کرده بود در سونوگرافی مرگ داخل رحمی به دلیل هیدروپس فتالیس گزارش گردید. بیمار هیچ گونه سابقه مثبت از سقط قبلی یا ناهنجاری ارثی در فرزند اول را نداشت. یافته های مثبت ظاهری در جنین شامل تورم، سیانوز و پرخونی ظاهری بود، هم چنین یک توده مدیاستینال در کنار قلب بعد از برش کلاسیک دیده شد که اندازه آن 2×2×3 سانتی متر بود. هیپوپلازی هر دو ریه و قلب در نتیجه اثر فشاری توده وجود داشت. در بررسی میکروسکوپیک توده، تراتوم نارس مشاهده گردید.