علوم پزشکی رازی
سال:1395 | دوره:23 | شماره:149 |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: آل ترانس رتینوئیک اسید (ATRA) دارای فعالیت های بیولوژیکی مختلفی از جمله تعدیل گر ایمنی در تعدادی از بیماری های التهابی و خودایمن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آل ترانس رتینوئیک اسید در درمان دیابت خودایمن در موش و تاثیر آن در بیان ژن peroxisome proliferator-activated receptor gamma (PPARg) بود.روش کار: دیابت بوسیله چندین دوز متوالی و کم استرپتوزوتوسین (STZ) در موش های نر C57BL/6 القا شد (روزانه 40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن برای 5 روز متوالی). بعد از القای دیابت، موش ها تحت درمان با ATRA به مدت 21 روز (روزانه 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به صورت داخل پریتوئن) قرار گرفته و سطح قند خون در روزهای 0، 7، 14 و 21 پس از ابتلا به دیابت حاصل از القای STZ اندازه گیری شد. سلول های طحالی از نظر میزان تولید سایتوکاین ها بوسیله تست الایزا و تغییرات سیستم ایمنی در طحال توسط semi-quantitative RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروه ها استفاده گردید. در تمام بررسی ها p<0.05 به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: درمان توسط ATRA مانع از افزایش قند خون در موش های دیابتی شد. درمان با ATRA به طور قابل توجهی باعث مهار تولید سایتوکاین های پیش التهابی IL-17 و IFN-g گردید در حالی که باعث افزایش سطح سایتوکاین ضد التهابی IL-10 و افزایش بیان ژن peroxisome proliferator-activated receptor gamma (PPARg) در طحال در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد.نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهد که ATRA ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ناشی از القای توسط STZ در موش داشته باشد.

زمینه و هدف: امروزه آموزش الکترونیکی به بیماران به شکل آسان و گسترده و جذاب تر به همراه متن، صدا، تصویر و فیلم به صورت یک روش آموزشی نوین انجام می شود. ولی با وجود مزایای بی شمار اثربخشی آموزش الکترونیک در خودمراقبتی بیماران، در عمل مشاهده می شود که در محیط های بالینی و حتی آموزشی، عملکرد افراد حرفه ای در زمینه آموزش به بیمار مناسب نیست و به دلیل عدم آگاهی بیماران از نوع بیماری و فرآیند آن، باعث بستری شدن مکرر آن ها می شود. این مطالعه با هدف مرور مطالعات در زمینه ضرورت کاربرد یادگیری الکترونیکی و اثربخشی آن در خودمراقبتی بیماران انجام شد.روش کار: مطالعه حاضر به صورت مروری- روایتی بود و جستجوی متون از پایگاه های اطلاعاتی Iranmedex، Scientific Information Database (SID)، Irandoc، Pubmed، Eric، google scholar، Magiran، و کلمات کلیدی آموزش، اثربخشی، الکترونیک، بیمار، خود مراقبتی و توسط دو نفر ارزیاب، در فاصله سال های 2000 تا 2015 انجام شد. از میان 87 مقاله، 24 مقاله معتبر و مرتبط موضوع، وارد مطالعه شدند.یافته ها: آموزش به بیماران به منظور استقلال هر چه بیشتر آنان در خودمراقبتی و با هدف اصلی کمک به بیماران باید انجام شود. عوامل مرتبط با بیماران از جمله انتخاب مکان و زمان آموزش، انگیزه و آمادگی برای یادگیری، شرایط فرهنگی، وضعیت اقتصادی- اجتماعی، میزان پذیرش، میزان درک و تحصیلات، تعامل آسان با مراقبت کننده خود و عوامل مرتبط با سیستم آموزشی از جمله عملکرد نظام های مراقبتی، اختصاص تسهیلات لازم، نیروی انسانی مناسب و کارآزموده، اختصاص وقت و امکانات، لزوم شناسایی مخاطبان و نیازهای خاص آن ها، جذابیت بیشتر با استفاده از آموزش های ترکیبی و چند رسانه ای، در اثربخشی این نوع آموزش مورد تاکید است. ولی عواملی مانند حمایت ناکافی و سن بالای بیماران، کم سوادی در کشورهای در حال توسعه، آموزش ناکافی و پیگیری های نامنظم از اثربخشی این روش می کاهد.نتیجه گیری: آموزش پرسنل بهداشتی برای آموزش الکترونیکی بیماران و طراحی آموزشی و فراهم سازی امکانات، برای ارتباط تعاملی با بیماران و آموزش به بیماران برای استفاده از سیستم آموزش الکترونیکی به همراه ارائه محتوا ضروری است.

زمینه و هدف: شواهد نشان دهنده افزایش مشکلات خواب و کاهش کیفیت خواب در زنان است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر یک دوره تمرین حرکات موزون هوازی بر کیفیت خواب زنان جوان غیر فعال اجرا گردید.روش کار: 24 زن جوان سالم غیر فعال به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. کیفیت خواب شرکت کنندگان با استفاده از پرسش نامه کیفیت خواب پیتزبورگ ارزیابی گردید. برنامه تمرینی شامل هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه بین 50 تا 60 دقیقه با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون های تی مستقل و زوجی مورد پردازش قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان دهنده افزایش معنی دار کیفیت کلی و کفایت خواب گروه تمرین بود (به ترتیب، p=0.000 و (p=0.000. همچنین، میزان تاخیر در به خواب رفتن، اختلالات خواب و اختلال در عملکرد روزانه گروه تمرین، به طور معناداری کاهش یافت (به ترتیب، p=0.032، p=0.007 و (p=0.006. 8 هفته تمرینات هوازی موزون منجر به افزایش معنی دار کیفیت کلی و کفایت خواب و کاهش معنی دار اختلالات خواب و اختلال در عملکرد روزانه گروه تمرین نسبت به گروه کنترل شد (به ترتیب، p=0.000 و p=0.000؛ p=0.001 و (p=0.029.نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، شرکت منظم در تمرینات حرکات موزون هوازی، موجب بهبود کیفیت خواب و کاهش اختلالات خواب زنان جوان غیرفعال می شود. از این رو، پیشنهاد می شود انجام تمرینات حرکات موزون به عنوان راهبردی موثر جهت افزایش کیفیت خواب زنان جوان غیرفعال مورد استفاده قرار گیرد.

ژن درمانی به عنوان راهکاری نوید بخش برای درمان طیف گسترده ای از بیماری هایی غیر از اختلالات نادر وراثتی و تک ژنی توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. بدین منظور می بایست اسیدهای نوکلئیک به سلول های هدف انسانی ارائه و بیان شود. این مقاله به مرور تاریخچه، مسائل پراهمیت، پیشرفت های اخیر و آینده ی ژن درمانی می پردازد.نخستین کارآزمایی بالینی موفق ژن درمانی در دهه 1990 میلادی برای درمان یک اختلال ژنتیکی ارثی به نام (Severe CombinedImmunodeficiency-SCID) انجام گرفت. در سال های بعد تعداد کارآزمایی ها فزونی یافت. بااین حال مطالعات اولیه انتظارات را برآورده نکرد. پیشرفت های اخیر در زمینه ی حامل های انتقال ژن موجب گردید رویای ژن درمانی بیماری های وخیم لاعلاج مجددا به واقعیت نزدیک شود.پیش از اینکه ژن درمانی بتواند به عنوان روشی مقبول جهت درمان بیماری ها عمومیت یابد ابتدا نیاز است برخی از موانع داخل سلولی و خارج سلولی برطرف شود. امروزه طیف وسیعی از حامل ها جهت انتقال ژن توسعه یافته اند. چندین وکتور ویروسی و غیرویروسی ایمن برای درمان موفقیت آمیز برخی بیماری های ارثی، نقص ایمنی، چشمی و سرطان ابداع و استفاده شده است. وکتورهای ویروسی برای ژن درمانیِ بیماری هایی که به بیان طولانی مدت ژن نیاز دارند مناسب است. اگرچه اثربخشی وکتورهای غیرویروسی کمتر از ویروسی هاست اما آن ها اختصاصیت بیشتر، ایمنی زایی کمتر و توانایی انتقال ژن های با طول بیشتر را دارند.در مجموع، پیشرفت های اخیر راهکارهای مختلف ژن درمانی توانسته است تاحدودی انتظاری که سال هاست از ژن درمانی می رود را به واقعیت نزدیک کند و امیدواری فراوانی را برای موفقیت های بیشتر آینده فراهم آورد. به نظر می رسد ژن درمانی راه حل نهایی قرن حاضر برای درمان بسیاری از بیماری های انسانی است.

زمینه و هدف: استفاده از سلول های بنیادی خون بند ناف بعنوان یکی از منابع سلولی جهت درمان بیماری های هماتولوژی و سایر بیماری ها مرتب رو به افزایش است. موفقیت پیوند و طول عمر بیمار بعد از دریافت سلول های خون بند ناف بستگی زیادی به تعداد کل سلول های تک هسته ای (TNCs) و درصد تعداد سلول های CD34 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن گیرنده پیوند دارد. اجرای یک روش استاندارد برای جمع آوری و نگهداری خون بند ناف قبل و در طول مدت جداسازی سلول ها بسیار حیاتی و حساس می باشد. هدف این تحقیق تاثیر درجه حرارت و زمان های مختلف نگهداری خون بند ناف قبل از پروسه جدا سازی بر روی تعداد کل سلول ها و درصد زنده ماندن آن ها و امکان بروز لخته بود.روش کار: در این آزمایش 30 نمونه خون بند ناف به صورت تصادفی از زایمان های انجام شده در بیمارستان های سطح تهران جمع آوری و به بانک خون بند ناف ارسال گردید. تعداد کل سلول ها و درصد سلول های زنده آن ها محاسبه و از نظر لخته به روش چشمی بررسی گردید و هر نمونه به 4 قسمت تقسیم و در درجه حرارت های 4، 12، 22 و 37 درجه نگهداری شد و بعد از 12، 24، 48 و 72 ساعت تعداد کل سلول ها، درصد زنده ماندن آن ها و بروز لخته بررسی گردید. جهت تحلیل تاثیر زمان و دماهای متفاوت بر روی کیفیت محصول نهایی و با توجه به در نظر گرفتن چندین زمان و دمای متفاوت از جداول آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA استفاده گردید.یافته ها: تعداد کل سلول ها در شروع کار بین 5-10 میلیون در میلی لیتر بود و مشاهده گردید که درصد زنده بودن سلول ها در 4 درجه حرارت بعد از 24 ساعت کاهش یافت که از نظر آماری (p<0.005) معنی دار بود ولی در 12 درجه و 24 درجه حرارت پس از 24 ساعت کاهش مختصری داشت که از نظر آماری (p>0.005) معنی دار بود درصد زنده بودن سلول ها در 37 درجه بعد از 24 ساعت کاهش شدید داشت که از نظر آماری (p<0.005) معنی دار بود.نتیجه گیری: در این مطالعه مشاهده گردید درجه آسیب پذیری سلول ها در محیط خارج از بدن در فاصله گرفتن خون تا جدا سازی و فریز ارتباط مستقیم با زمان نگهداری و درجه حرات آن دارد که از نظر آماری (p<0.005) معنی دار بود ولی تغییرات درجه حرارت و زمان نگهداری تاثیری در ایجاد لخته نداشت. نتایج ما پیشنهاد می کند بهترین درجه حرارت برای نگهداری خون بند ناف 12-22 درجه تا زمان 48 ساعت می باشد.

زمینه و هدف: به خوبی شناخته شده است که تفاوت در مصرف انرژی برای بافت های سالم و سرطانی وجود دارد. این تفاوت ها منجر به تغییرات کوچک ولی مشخص در دمای محلی می شود، به همین دلیل تصویر برداری حرارتی مادون قرمز (ترموگرافی) در تشخیص انواع مختلفی از سرطان از جمله سرطان پستان کاربرد دارد. در کشور ما به دلیل وجود برخی از مشکلات گوناگون از جمله مسائل فرهنگی و اعتقادی داشتن نمونه تصاویر حرارتی از پستان مشکل بوده و در حال حاضر رسیدن به داده های مناسب امری زمان بر خواهد بود. به منظور صحت سنجی الگوریتم های تشخیص سرطان از روی تصاویر ترموگرافی، نیاز به شبیه سازی پروفیل حرارتی فوق به عنوان یک پایگاه داده احساس می شود. یکی از راه ها جهت به دست آوردن پایگاه داده مطلوب استفاده از تصاویر حرارتی شبیه سازی شده از پستان به وسیله کامپیوتر است.روش کار: روش انجام این کار به این صورت است که ابتدا با استفاده از نرم افزارهای آماری اطلاعات نقطه به نقطه از حجم پستان را به دست آورده، سپس به مش بندی آن با استفاده از نرم افزار گمبیت می پردازیم، پس از آن مش ایجاده شده را وارد نرم افزار فلوئنت کرده و به شبیه سازی پستان نرمال پرداخته می شود. سپس تومور با قطر مشخص 2 سانتی متر به شکل کره در عمق مشخص 6 سانتی متری قرار داده می شود و پروفیل حرارتی شبیه سازی شده از یک پستان سرطانی به دست خواهد آمد. همچنین این تومور را در عمق های مختلف قرار داده و تغییرات دمایی روی سطح پوست را مورد ارزیابی قرار خواهیم داد.یافته ها: به وضوح مشخص می شود که وجود تومور تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی پروفیل حرارتی شبیه سازی شده از پستان خواهد داشت. با این روش بدون داشتن تجهیزات پیشرفته حرارتی می توان انواع مختلفی از پستان های سرطانی را شبیه سازی کرده و جهت بهبود تجهیزات حرارتی، کالیبراسیون الگوریتم های تشخیصی و همچنین اعتبار سنجی از آن ها به کار برد.نتیجه گیری: از روی پروفیل حرارتی شبیه سازی شده مشخص می شود که وجود تومور و عارضه، توزیع حرارتی بر روی سطح پستان را بر هم می زند.

زمینه و هدف: مصرف میان وعده های کم ارزش در میان دانش آموزان رواج دارد. از آنجا که این الگوی مصرف اغلب در بزرگسالی ادامه می یابد و با بروز بیماری های مزمن در ارتباط است، لذا این مطالعه با هدف تاثیر آموزش براساس نظریه رفتار برنامه ریزی شده بر میزان مصرف میان وعده های کم ارزش در دانش آموزان پسر شهرستان چناران در سال 1393 انجام شده است.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با شرکت 50 دانش آموز پسر سال هشتم شهرستان چناران که به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند، انجام شد. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری گردیدند. متغیرهای مورد بررسی قبل، بلافاصله و یک ماه پس از مداخله ارزیابی شدند. سپس داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS18 و آزمون های آماری مجذور کای، آزمون T-test Paired، آزمون تی مستقل، آزمون من ویتنی و ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بعد از مداخله در مصرف میان وعده های کم ارزش در گروه آزمون کاهش دیده شد و تغییر معنادار در نمره آگاهی از 4.72±2.48 به 6.40±2.29، (p<0.001)، هنجار انتزاعی از 10.56±2.87 به 13.36±3.98، (p=0.001)، کنترل رفتاری درک شده از 14.88±3.19 به 17.24±3.13، (p=0.001) و قصد رفتاری از 6.12±1.42 به 7.24±2.24، (p=0.004) در گروه آزمون دیده شد، اما در مورد نمره نگرش این تغییرات معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که مداخله آموزشی بر مبنای سازه های تئوری رفتار برنامه ریزی شده قادر است آگاهی، هنجار انتزاعی و کنترل رفتاری درک شده دانش آموزان را درباره مصرف میان وعده های کم ارزش غذایی تغییر دهد و موجب کاهش مصرف آن ها گردد.

زمینه و هدف: شواهد زیادی نشان داده است که تمرین ورزشی هوازی می تواند عمل و آزاد سازی برخی از انتقال دهنده های عصبی از جمله اپیوییدها را در مغز تغییر دهد. در این پژوهش تاثیر ورزش استقامتی (شش هفته دویدن روی تردمیل) و سولفات منیزیم خوراکی بر روی آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک بررسی شده است.روش کار: موش های نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 250±20 گرم و تعداد 30 سر با سولفات مرفین با غلظت 0.4 گرم در لیتر آب آشامیدنی پس از 21 روز، معتاد به مرفین شدند. از تمرینات ورزشی استقامتی به مدت شش هفته به منظور تمرین دهی حیوانات استفاده شد. در پایان هفته های دوم، چهارم و ششم پروتکل تمرینی، نالوکسان هیدروکلراید به میزان 3 میلی گرم در کیلوگرم به حیوانات تزریق شد. سولفات منیزیم به مقدار 10 گرم به ازای هر لیتر آب به مدت شش هفته در آب آشامیدنی حیواناتی که سولفات منیزیم مصرف می کردند، حل شد. از دستگاه Tail-flick به منظور ارزیابی تاثیر تمرین و سولفات منیزیم بر روی آستانه درد استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان دادند که تمرین ورزشی دویدن روی تردمیل (p<0.05) و مصرف سولفات منیزیم (p<0.01) باعث افزایش معنی داری در آستانه درد در موش های معتاد در سندرم ترک شد. همچنین تاثیر همزمان تمرین ورزشی و مصرف سولفات منیزیم بر روی آستانه درد، بیشتر از تاثیر هر کدام به تنهایی بود.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق به نظر می رسد ورزش استقامتی همزمان با مصرف سولفات منیزیم می تواند در کاهش درد ناشی ازسندرم ترک مفید واقع شود.

آمیوتروفیک لترال اسکلروز (Amyotrophic Lateral Sclerosis- ALS) یک بیماری پپشرونده نورودژنراتیواست که در آن به علت تخریب نورون های حرکتی بیمار دچار ضعف و آتروفی عضلانی فزاینده و کاهش وزن می شود. در این بیماری علائم درگیری نورون محرکه فوقانی و هم تحتانی (Upper and Lower Motor Neuron) به شکل همزمان دیده می شود. طیف وسیع تظاهرات آتیپیک ALS می تواند منجر به بررسی های پرهزینه و تاخیر بیمورد در تشخیص گردد. گاها در MRI مغز بیماران ALS ضایعات متعدد ماده ی سفید (White matter) دیده می شود. در بعضی از موارد نیز الیگوکلونال باند (Oligoclonal Bands- OCB) در مایع مغزی نخاعی (Cerebrospinal Fluid- CSF) مثبت است. علائم Upper motor neuron، ضایعات ماده سفید مغز و الیگوکلونال باند مثبت در CSF می تواند باعث اشتباه گرفتن ALS با مالتیپل اسکلروز (Multiple Sclerosis-MS) شود. همچنین بعضی از علائم ALS مشابه واسکولیت های درگیر کننده ی سیستم مرکزی عصبی (Central Nervous System- CNS) است. ما یک مورد ALS در یک مرد 48 ساله را گزارش می کنیم که با علائم دی پارزی اسپاستیک پیشرونده ی تحت حاد و ضایعات White matter مغز با ظن اولیه ی MS و واسکولوپاتی CNS تحت پیگیری قرار گرفته بود.

زمینه و هدف: فقر آهن از شایع ترین کمبودهای تغذیه ای در دنیا است و کم خونی فقر آهن (IDA=Iron deficiency anemia) جزء شایع ترین بیماری خونی می باشد، به طوری که %15 از جمعیت کل جهان را درگیر کرده است. مطالعه حاضر جهت بررسی ارتباط بین کم خونی فقرآهن و هیپوتیروئیدی اولیه و نیز تعیین میزان شیوع هیپوتیروئیدی اولیه و کم خونی فقرآهن به ترتیب در بیماران مبتلا به کم خونی فقرآهن و هیپوتیروئیدی اولیه انجام شده است.روش کار: مطالعه حاضر بر روی 50 بیمار انجام شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول بیمارانی که دچار IDA بوده و از لحاظ هیپوتیروئیدی مورد بررسی قرارگرفتند و گروه دوم بیمارانی مبتلا به هیپوتیروئیدی بوده و از لحاظ IDA مورد بررسی قرار گرفتند. از تمامی بیماران مذکور آزمون های آزمایشگاهی جهت اثبات هیپوتیروئیدی و کم خونی فقر آهن به عمل آمد.یافته ها: از کل 24 بیمار منتخب مبتلا به هیپوتیروئیدی 12 مورد (%50) مبتلا به آنمی فقر آهن یافت شد که بیشتر از نرمال جامعه (%15) می باشد و از کل 26 بیمار منتخب مبتلا به آنمی فقر آهن 8 مورد (%30.8) مبتلا به هیپوتیروئیدی یافت شد که در افراد نرمال جامعه %5 می باشد و نشان می دهد که در هر دو گروه درگیری همزمانی این دو بیماری بیش از افراد نرمال جامعه است.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه و شیوع بالای هیپو تیروئیدی اولیه در بیماران مبتلا به فقر آهن و همچنین شیوع بالای فقر آهن در بیماران مبتلا به هیپو تیروئیدی اولیه به نظر می رسد که هیپوتیروئیدی اولیه و فقر آهن دارای ارتباطی با یکدیگر باشند؛ بنابراین ریسک ابتلا همزمان به کم خونی فقر آهن و هیپوتیروییدی وجود دارد.

زمینه و هدف: اختلال لیپید از مشکلات اصلی افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و از دلایل اصلی بیماری های قلبی و عروقی می باشد. در این مطالعه ارتباط بین پلی مورفیسم CETPTaq1B و HDL-c در افراد دارای اختلال لیپیدی و طبیعی مبتلا به دیابت نوع 2 ساکن تهران با دریافت های مختلف چربی بررسی شد.روش کار: در این مطالعه مقطعی مقایسه ای 184 نفر مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی شدند. اطلاعات از تکمیل پرسشنامه بسامد خوراک، انجام بررسی های تن سنجی و اندازه گیری سطوح لیپیدی سرم بدست آمد. پلی مورفیسم با روش PCR-RFLP بررسی شد. از آزمون های Chi-Square، ANOVA و ANCOVA جهت تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.یافته ها: فراوانی ژنوتیپ B1B1 بر اساس وضعیت پروفایل لیپید افراد تفاوت معنی دار داشت (p=0.014). بین پلی مورفیسم و سطح HDL-c ارتباط معنی داری دیده نشد. برهمکنش بین پلی مورفیسم و مقدار مصرف چربی کل بر سطح HDL-c در افراد بدون اختلال لیپید وجود داشت (Pinteraction=0.028)، اما در افراد دارای اختلال لیپید برهمکنشی دیده نشد. در افرادی که چربی کل پایین تری دریافت می کردند، در ژنوتیپ B2B2 نسبت به ژنوتیپ B1B1 سطح HDL-c به طور معنی داری بالاتر بود (p=0.030).نتیجه گیری: ژنوتیپ B1B1 احتمال ابتلا به اختلال لیپید در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 را بالا می برد. دریافت چربی کل رژیم غذایی بر ارتباط بین پلی مورفیسم CETPTaq1B و سطح HDL-c در بیماران بدون اختلال لیپید موثر است.