علوم پزشکی رازی
سال:1380 | دوره:8 | شماره:27 |تعداد مقالات:24

شکایات جسمی یکی از مهمترین تظاهرات بیماران با مشکلات روانی است که به اشکال مختلف خود را نشان می دهد. تظاهرات ریوی از شکایتهای نسبتا شایع جسمی هستند که در این میان تنگی نفس و سرفه مزمن جز شایعترین شکایتهای ریوی محسوب می شوند و خلط خونی از علائم نسبتا نادر می باشد. یکی از اختلالات روانی که با مشکلات جسمی بروز می کند اختلال ساختگی است. در این اختلال بیمار خودآگاه ولی غیر ارادی، یک سری علائم جسمی را از خود نشان می دهد که با این عمل سعی در فریب دادن اطرافیان و پزشک دارد، بدون اینکه چشم داشتی از رفتار خود داشته باشد. در این مقاله 2 بیمار معرفی می گردند که هر 2 نفر، بعلت خلط خونی مراجعه کرده بودند و بررسیهای مختلف تشخیصی، علت جسمی را برای شکایت آنها نشان نداده بود. در نهایت پس از مدتی مشخص شد که منشا خلط خونی، اختلال ساختگی است که در نتیجه آن، بیماران به روانپزشک معرفی گردیدند.

فنوباربیتال دارویی از گروه باربیتوراتها است که بعلت اثرات ضد تشنجی و تسکین دهنده آن کاربرد وسیعی در بیماریهای عصبی خصوصا در درمان صرع دارد. مصرف این دارو در زمان بارداری احتمال بروز ناهنجاریهایی از قبیل هیپوپلازی و گاهی اوقات آپلازی ناخنها و بند آخر انگشتان دستها و پاها، شکاف کام، شکاف لب و ناهنجاریهای قلبی را در نوزادان به همراه دارد. فنی توئین نیز یک داروی ضد صرع است که اثرات  تراتوژنیک گسترده آن شناخته شده تر از فنوباربیتال می باشد و در قالب سندرم جنینی هیدانتوئین تظاهر می کند. این مقاله در مورد نوزادی است که مادر او مبتلا به بیماری صرع بوده و در تمام طول بارداری فقط از داروی فنوباربیتال استفاده می کرده است. نوزاد فوق علاوه بر شکاف یک طرفه کام و لب، علائمی از سندرم جنینی هیدانتوئین از قبیل پایین قرار گرفتن گوشها و دفورمیتی لاله گوش، فاصله چشمها از هم، ریشه بینی پهن، گردن کوتاه و تغییر در چینهای کف دست را نیز داشت.

یکی از علل سیانوز در کودکان، بالا بودن فشار شریان ریوی (pulmonary hypertension: PH) می باشد. PH ممکن است اولیه و یا ثانویه باشد. نوع ثانویه PH بدنبال مشکلات مختلفی روی می دهد که یکی از آنها، اختلال در تهویه ریوی می باشد و از علل نادر در این گروه سندرم مادرزادی کاهش تهویه مرکزی (Congenital central hypoventilation syndrome) یا  Ondines curse است. در این گزارش کودک 6 ساله ای معرفی می گردد که بعلت خستگی زودرس و سیانوز خفیف مراجعه کرده بود. در بررسیهای انجام شده، افزایش فشار شریان ریوی وجود داشت که بر اساس یافته های بدست آمده تشخیص Ondines curse برای بیمار مطرح گردید.

این مطالعه تحقیقی است که بشکل کارآزمایی کنترل شده تصادفی و متقاطع جهت ارزیابی اثرات مصرف صبحانه بر میزان تمرکز و حافظه کوتاه مدت انجام شد. در این مطالعه 2 گروه 19 نفری از دانش آموزان دبستانی پایه دوم (8 ساله) مورد بررسی قرار گرفتند. تستهای استاندارد تمرکز (آزمون اعداد) و حافظه (بیاد آوردن کلمات و تداعی معانی)، در 2 مرحله قبل و بعد از صبحانه و در هر دو گروه بطور همزمان انجام شدند. در مرحله دوم (پس از 1 روز فاصله) گروهها جابجا و آزمونهای جدید ارائه شدند. صبحانه بر اساس 20% میزان انرژی توصیه شده (RDA= Recommended Dietary Allowances) و توسط غذاهای محلی و قابل دسترس تهیه و راس ساعت 8 صبح داده شد و پس از 1 ساعت آزمون دوم انجام گردید. متغیرهای بررسی شده شامل اطلاعات مربوط به قد و وزن دانش آموزان، داده های اجتماعی- اقتصادی خانواده (سطح سواد، شغل والدین و نوع منزل مسکونی)، تعداد اتاقهای منزل، ساعتهای خواب و بیداری نمونه ها، تعداد فرزندان و کل افراد خانواده، نظر والدین و معلم در مورد وضعیت تحصیلی و فعالیتهای جسمی و اجتماعی کودک، معدل ثلث و سال گذشته، امکانات رفاهی منزل نظیر تلویزیون و کامپیوتر، عادت به مصرف صبحانه و اشتهای کودک و نیز شام وی بودند. نتایج بدست آمده، بهبود امتیازات تست تمرکز و حافظه را در گروهی که صبحانه مصرف کرده بودند نشان داد بطوریکه در هر دو گروه بیش از 2 نمره بر امتیازات آنها افزوده شد (P<0.05). در گروهی که صبحانه دریافت نکرده بودند، امتیاز تست حافظه اندکی افت نشان داد که از نظر آماری معنی دار نبود اما قابل توجیه بود. از آنجائیکه 2 گروه، شباهت زیادی با یکدیگر داشتند و هیچیک از متغیرهای اولیه بین آنها تفاوت معنی داری را نشان نداده بود، می توان نتایج حاصل را بخوبی و با اطمینان بیشتر به مصرف صبحانه ربط داد.با توجه به اهمیت تامین تغذیه سالم برای کودکان بویژه به کمک منابع محلی و قابل دسترس و نیز امکان تعمیم این گونه نتایج در سطح وسیعتر در داخل کشور، به عقیده نویسندگان مقاله، این پژوهش می تواند بعنوان یک Pilot Study مد نظر قرار گیرد.

سلولهای کشنده طبیعی (NK) بخشی از ایمنی ذاتی هستند که بعنوان اولین خط دفاعی، نقش بارزی در از بین بردن سلولهای سرطانی و سلولهای آلوده به ویروس دارند. هدف ما از این پژوهش بررسی تاثیرات ناشی از تغییر در ظاهر شدن مولکولهای HLA کلاس I بر سطح یاخته های سرطانی، در میزان حساسیت به عملکرد سایتوتوکسیسیته سلولهای NK است. در این بررسی یاخته های سرطانی رده MDA-MB-468 مشتق شده از آدنوکارسینومای پستان انسان، بعنوان نمونه انتخاب شدند که تمامی آللهای آنتی ژنهای لکوسیتی انسان (HLA کلاس I) را نشان می دهند. جهت آزمایش و تشخیص بروز HLA کلاس I از آنتی بادی مونوکلونال W6/32 متصل به فلوروکروم فلورسین F.I.T.C استفاده گردید. نتایج توسط تکنیک فلوسایتومتری تک رنگ مورد آنالیز قرار گرفت (سلولهای NK از ”خون محیطی“ افراد داوطلب بدست آمد). نتایج مطالعات ما نشان داد که میزان ظاهر شدن مولکولهای HLA کلاس I بر سطح یاخته های رده سرطانی MDA-MB-468، پس از کشت در مجاورت اینترفرون گاما، افزایش می یابد و بین این افزایش با فعالیت سایتوتوکسیسیته طبیعی سلولهای NK همبستگی مستقیم (r =1) و کامل وجود دارد. بنابراین بر پایه یافته های موجود، این احتمال وجود دارد که بر سطح سلولهای NK گیرنده هایی حضور داشته باشند که با شناسایی مولکولهای HLA کلاس I غیر خودی و یا لیگاندهای ناشناخته دیگری که با القای اینترفرون گاما افزایش می یابند. سبب فعال شدن سلولهای NK و در نتیجه باعث از بین رفتن یاخته های هدف شوند.

انفارکتوس اولیه یا خودبخود قسمتی از امنتوم، جز گروه کوچک و نادری از اورژانس های حاد شکمی است که در اثر اختلالات عروقی چادرینه یا گاهی پیچ خوردگی امنتوم ایجاد می شود. بیماری ممکن است بدنبال یک عمل جراحی شکمی، ایجاد چسبندگی و حرکت چادرینه حول محور چسبندگی ایجاد شود یا اینکه پیچ خوردگی بدون هیچگونه علت ظاهری اتفاق افتد؛ که در هر دو صورت چه اولیه چه ثانویه به چسبندگی، منجر به ایجاد گانگرن و انفارکتوس چادرینه می گردد و علائم شکم حاد جراحی را ایجاد می کند. موردی که گزارش می شود، دچار انفارکتوس قسمتی از امنتوم بصورت اولیه شده بود که ناشی از پیچ خوردگی نبوده و بطور خودبخود ایجاد گردیده بود؛ این نوع انفارکتوس از 2 نوع دیگر کمیابتر است و از 100 سال پیش که این بیماری شناخته شد، کمتر از 150 مورد آن در دنیا گزارش گردیده است. اهمیت بیماری در این است که از آپاندیسیت حاد غیر قابل افتراق می باشد و تشخیص قطعی، فقط در زمان لاپاراتومی داده می شود. در این موارد آپاندیس سالم است و مقداری مایع سرمی خونی، در شکم وجود دارد و قسمتی از امنتوم دچار نکروز شده است که مشاهده آن جراح را بایستی به تشخیص قطعی، هدایت نماید. در این مورد، انفارکتوس قسمتی از امنتوم در یک مرد 37 ساله چاق گزارش می شود که درمان پیشنهادی، آپاندکتومی و برداشتن قسمت نکروزه چادرینه بزرگ است.

آنتروکولیت نکروزان (NEC) از جمله شایعترین بیماریهای اکتسابی و خطرناک دستگاه گوارش در نوزادان است. این بیماری بطور عمده در نوزادان نارس (سن کمتر از 37 هفته حاملگی) دیده می شود و پاتوژنز آن نامشخص است. از جمله فاکتورهای مستعد کننده بیماری، ایسکمی دستگاه گوارش، آسفیکسی، هیپوتانسیون، سندرم دیسترس تنفسی (RDS)، کاتتریزاسیون شریان نافی، هیپوترمی، بازماندن مجرای شریانی، شروع زود تغذیه خوراکی و عفونت هستند. علائم بیماری شامل، عدم تحمل تغذیه خوراکی، تاخیر در تخلیه معده، اتساع شکم، تندرنس شکمی، وجود خون مخفی در مدفوع، لتارژی، آپنه و دیسترس تنفسی هستند که در موارد پیشرفته شوک، اسیدوز متابولیک، باکتریومی و اختلال انعقادی منتشر داخل عروقی (DIC) نیز دیده می شود. عفونت در اتیولوژی بیماری نقش مهمی دارد و مطالعات مختلفی در مورد اثرات مصرف پیشگیرانه آنتی بیوتیکهای خوراکی گروه آمینوگلیکوزیدها صورت گرفته است. با توجه به نتایج متناقض در مطالعات مختلف، ما بر آن شدیم که تاثیر جنتامایسین خوراکی را در پیشگیری از NEC در نوزادان نارس مورد مطالعه قرار دهیم. این مطالعه در بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) روی 40 نوزاد نارس که سابقه سندرم دیسترس تنفسی، آسفیکسی، کاتتریزاسیون شریان نافی داشتند انجام شد. این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی بود و نوزادان بطریقه sequential انتخاب و بصورت تصادفی به 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. به گروه تجربی روزانه 5mg/kg جنتامایسین خوراکی با غلظت 2.5mg/ml در محلول دکستروز 5% در 2 روز منقسم و به مدت 21 روز داده شد. حجم معادل از محلول دکستروز 5% نیز به گروه کنترل با همان روش داده شد. در گروه کنترل از 20 نفره، 5 نفر دچار NEC شدند که این میزان معادل 25% بود و از این میزان 2 نفر فوت کردند (40%). در گروه تجربی از 20 نفر، 3 نفر (15%) دچار NEC شدند. از این تعداد 1 نفر (5%) فوت کرد. نتیجه این مطالعه نشان داد که مصرف جنتامایسین خوراکی اثرات مثبتی در پیشگیری از بروز NEC در نوزادان نارس دارد.

بیماری منیر یا هیدروپس اندولنفاتیک ایدیوپاتیک، یک بیماری گوش داخلی است که با مجموعه ای از علائم شامل حملات ناگهانی سرگیجه، کاهش شنوایی حسی- عصبی مواج، وزوز گوش و احساس پری در گوش مشخص می شود. اساس پاتولوژیک این بیماری تخریب لابیرنت غشائی، بدنبال هیدروپس اندولنفاتیک می باشد. یک حمله کلاسیک معمولا از چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد ولی احساس عدم تعادل ممکن است تا مدتها ادامه داشته باشد. الکتروکوکلئوگرافی یا ثبت فعالیتهای الکتریکی تولید شده توسط حلزون و عصب شنوایی، آزمونی است که می تواند اطلاعات مفیدی را در مورد عملکرد گوش داخلی ارائه نماید. (ABR)Auditary Brainstem Response نشاندهنده عملکرد قسمتی از مسیر شنوایی است که در تشخیص بیماریهای مختلف کوکلئر استفاده می شود. در این مطالعه تغییرات الکتروکوکلئوگرافی و ABR در 100 بیمار که مبتلا به بیماری منیر بودند، بررسی شده است. بطور کلی بیماران منیر در 67% موارد افزایش نسبت SP/AP را نشان می دهند (پتانسیل تجمعی =SP، پتانسیل فعالیت=AP). در بررسی ABR انجام شده در 54% بیماران دامنه موج V به I کمتر از 2 بوده است.

در این مطالعه اثرات تراتوژنیک رتینوئیک اسید (RA)، بر تکامل لوله عصبی موش، نژاد Balb.c، مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به استفاده RA در ترکیبات دارویی و از طرفی اهمیت زیاد سیستم عصبی مرکزی، تاثیر تراتوژن دارو از دیدگاه ماکروسکوپی و میکروسکوپی مورد مطالعه قرار گرفت. به این منظور موشهای مورد مطالعه در گروههای دست نخورده (شاهد)، کنترل و 2 گروه تجربی قرار گرفتند.در روز هشتم حاملگی به موشهای گروه تجربی، Al-trans RA محلول در DMSO(Dimethylsulfoxide) در دوزهای mg/kg 60 و 40 و به موشهای گروه کنترل، فقط DMSO به روش داخل صفاقی تزریق شد.گروه شاهد هیچ گونه ماده ای دریافت نکردند. روز صفر حاملگی، زمان پیدایش پلاک واژینال تعیین گردید. سپس در روز دهم حاملگی با انجام عمل سزارین جنینها خارج و مورد بررسی قرار گرفتند. شاخصهای ماکروسکوپی شامل بررسی شکل ظاهری، اندازه و تعداد جنینها و شاخصهای میکروسکوپی شامل بررسی تکامل لوله عصبی، تغییرات سلولهای نورواپی تلیال و ارزیابی مورفومتری لوله عصبی بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که RA موجب ناهنجاریهای Craniofacial و کاهش اندازه و تعداد جنینها در گروههای تجربی می گردد که با افزایش دوز RA رابطه مستقیم دارد. همچنین با دوز mg/kg 40 در برخی از نمونه ها و با دوز mg/kg 60 در کلیه نمونه ها عدم انسداد لوله عصبی مشاهده گردید. همچنین تغییرات سلولی و پراکندگی با افزایش دوز شدت یافته بود.

بیمار خانم 58 ساله ای بود که با شکایت بزرگی قدام گردن و علائم انسداد راه هوایی فوقانی، در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) بستری شده بود. در رادیوگرافی قدامی خلفی و جانبی گردن فشردگی راه هوایی مشاهده گردید که در سونوگرافی و سی تی اسکن نیز، وجود یک توده در ناحیه پاراتروفانکس، تا ناحیه قدام در محل تیروئید و به ابعاد 10×4.5 سانتیمتر تایید شد. پس از انجام آسپراسیون سوزنی (FNA) و بیوپسی تشخیصی، پلاسموسیتوم برای بیمار پیشنهاد گردید، که با مطالعات ایمونوهیستوشیمیایی روی بافتهای بدست آمده از عمل جراحی، این تشخیص تایید شد. این مورد نادر در صورت تشخیص بموقع و درمان رادیوتراپی، می تواند قابل کنترل و حتی قابل علاج باشد. IHC در سازمان انتقال خون ایران انجام شد.

تنوع چشمگیر داروهای ضد فشار خون از یک سو و نتایج متفاوت مطالعات کلینیکی از سوی دیگر منجر به اعمال سلیقه های مختلف در تجویز این داروها شده است. از جمله مواردی که در انتخاب نوع داروها موثر می باشند برنامه تجویزی قابل قبول برای بیمار، قیمت مناسب، عوارض دارویی، سلیقه پزشک و نیز بیماریهای زمینه ای هستند. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر عوامل مختلف مثل سن، جنس، بیماری زمینه ای و نیز تخصص پزشک، روی این انتخاب بوده است. به این منظور در یک مطالعه توصیفی و مقطعی بصورت تصادفی سهمیه ای، 38 تن از پزشکان عمومی و متخصصین داخلی و قلب جهت همکاری انتخاب شدند و بوسیله پرسشنامه، اطلاعات لازم در مورد داروهای ضدفشار خون مصرفی بیمار، توسط پزشکان وارد شد و سپس اطلاعات حاصل از 400 پرسشنامه، بر اساس اهداف و فرضیات مطالعه، به کمک آمارهای توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که بتابلوکرها شایعترین داروی مصرفی در 48% بیماران هستند و مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE inhibitors)، اغلب برای بیمارانی که دارای بیماری زمینه ای هستند تجویز می گردند. پزشکان متخصص داخلی و قلب تمایل بیشتری به درمان چند دارویی نسبت به پزشکان عمومی داشتند.بطور کلی نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که پزشکان شهر همدان در مورد تجویز داروهای ضدفشار خون از الگوی مصرفی پیشنهادی کمیته استاندارد بین المللی (JNC) تبعیت می کنند.

گرفتگی عروق کرونر قلب (CAD) یکی از علل مرگ و میر در بیماران دیابتی غیروابسته به انسولین (NIDDM) می باشد. یکی از عوامل خطرزا در ابتلا به CAD، غیر طبیعی بودن لیپیدها است. با توجه به شیوع بالای NIDDM و CAD در مردم کشورمان، در این مطالعه، سطح لیپیدها و لیپوپروتئین ها در سرم خون 2 گروه از بیماران (گروه CAD+/NIDDM+ و گروه CAD+/NIDDM-) اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه گردید. هر کدام از گروه های CAD+/NIDDM+ و CAD+/NIDDM- شامل 50 بیمار بودند که گرفتگی عروق کرونر در آنها توسط آنژیوگرافی مورد تایید قرار گرفته بود. همچنین یک گروه کنترل که شامل 30 نفر فرد سالم بود، در نظر گرفته شد که این افراد مبتلا به CAD و دیابت نبودند (CAD-/NIDDM-). غلظت کلسترول و تری گلیسرید و HDL-c سرم خون، با استفاده از روش آنزیمی و استفاده از اتو آنالیزر اندازه گیری گردید. سطح سرمی لیپیدها و لیپوپروتئین های سرم خون، در گروه  CAD+/NIDDM+ در مقایسه با گروه CAD+/NIDDM-  تفاوت معنی دار آماری نداشت. سطح HDL-c سرم در گروه CAD+/NIDDM+  در مقایسه با افراد سالم پایینتر بود (P<0.01). افزایش معنی داری در نسبتهای TC/HDL-c و LDL-c/HDL-c در گروه CAD+/NIDDM+ و گروه  CAD+/NIDDM-در مقایسه با افراد سالم وجود داشت. در این مطالعه مشاهده شد که سطح سرمی لیپیدها و لیپوپروتئین ها در بیماران دیابتی مبتلا به CAD در مقایسه با بیماران غیر دیابتی مبتلا به CAD، تفاوت معنی دار آماری ندارد، بنابراین بنظر می رسد که غیر طبیعی بودن لیپیدها در بیماران دیابتی با ابتلا به CAD ارتباطی ندارد اما سطح سرمی HDL-c و نسبتهای TC/HDL-c و LDL-c/HDL-c در بیماران دیابتی و غیر دیابتی مبتلا به CAD، در مقایسه با افراد سالم تفاوت معنی داری را نشان داد. با توجه به نتایج این مطالعه باید گفت که پارامترهای ذکر شده، در پیگیری پیشرفت CAD در بیماران دیابتی اهمیت دارد.

از بین علل آسیت می توان به انواع سیروتیک و بدخیم اشاره نمود. روش قراردادی تشخیص این 2 نوع آسیت، پاراسنتز می باشد که روشی وقت گیر و تهاجمی است. در مقایسه با این روش، سونوگرافی روشی ساده و در دسترس است که با صرف وقت اندک، می توان نتایج ارزشمندی از آن بدست آورد. هدف از این مطالعه، پی بردن به ارزشمند بودن بررسی سونوگرافیک جدار کیسه صفرا در افتراق آسیت سیروتیک و بدخیم از هم می باشد. برای این مطالعه در مدت 1.5 سال، از میان مبتلایان به آسیت سیروتیک و بدخیم مراجعه کننده به بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران، تعداد 50 بیمار انتخاب شدند، که نماهای سونوگرافیک جدار کیسه صفرا و ضخامت جداری آن مورد بررسی قرار گرفت. در تمام بیماران سیروتیک ضخامت جدار کیسه صفرا بیش از 5 میلی متر بود که در 69% آنها جدار ضخیم و 2 لایه و در 31%، جدار ضخیم و تک لایه مشاهده شد. در حالیکه در 71% مبتلایان به بدخیمی، جدار کیسه صفرا دارای ضخامت نرمال بود. این بررسی نشان داد که نمای سونوگرافیک جدار کیسه صفرا و بررسی میزان ضخامت آن در تشخیص آسیت سیروتیک از بدخیم بطور قابل ملاحظه ای حساس و اختصاصی می باشد.

لارینگوسکوپ مکینتاش بیش از نیم قرن است که بعنوان یکی از شایعترین انواع لارینگوسکوپ ها جهت لوله گذاری بیماران استفاده می شود. در رابطه با آسیب به دندانها، حتی با وجود متخصصین مجرب بیهوشی نیز نمی توان از آسیب به دندانهای پیشین فوقانی جلوگیری کرد. بطور کلی 3 فاکتور مهم در این آسیب دخالت دارند که عبارتند از: 1- آناتومی دهان و دندان بیمار 2- مهارت متخصص بیهوشی 3- نوع تیغه لارینگوسکوپ. هر 3 فاکتور بطور همزمان در بروز این آسیبها دخالت دارند. بر اساس این مطلب، در این تحقیق ما لارینگوسکوپ مکینتاش را جهت کاهش آسیب به دندانها تغییر دادیم (قسمت ابتدایی تیغه برداشته شد). در 100 بیمار مورد مطالعه پس از القای بیهوشی برای لارینگوسکوپی 1 بار از لارینگوسکوپ استاندارد و 1 بار از نوع تغییر یافته استفاده کردیم. در بهترین نمای مدخل گلوت، فاصله بین هر دو لارینگوسکوپ تا دندانهای پیشین مرکزی فک بالا بوسیله کولیس اندازه گیری شد. نمای مدخل گلوت بر اساس درجه بندی CORMACK-LEHANE تعیین شده بود. کلیه این اعمال توسط یک متخصص بیهوشی انجام گرفت و در صورتیکه در فاصله بین 2 لارینگوسکوپی، درصد اشباع اکسیژن شریانی پایینتر از 90% می شد، لارینگوسکوپی قطع و بیمار اکسیژن 100% می گرفت. در 23 مورد از 100 مورد، تیغه لارینگوسکوپ استاندارد کاملا با دندانها تماس داشت یعنی فاصله بین تیغه تا دندان صفر بود. در مقابل تنها در 2 مورد از 100 مورد، تیغه، لارینگوسکوپ تغییر یافته، با دندانها برخورد پیدا کرد. نمای لارینگوسکوپی در تیغه استاندارد بدین ترتیب بود: درجه 1، 84 نفر- درجه 2، 11 نفر- درجه 3، 5 نفر و درجه 4، صفر (هیچ بیماری نداشتیم). نمای لارینگوسکوپی در تیغه تغییر یافته شامل درجه 1، 38 نفر- درجه 2، 44 نفر- درجه 3، 18 نفر- درجه 4، صفر بود. اولین اقدام موفقیت آمیز جهت لوله گذاری بیماران زمانی که از لارینگوسکوپ تغییر یافته استفاده شد، 72% بود اما زمانی که از لارینگوسکوپ استاندارد استفاده شد در تمام موارد اولین اقدام موفقیت آمیز بود. با توجه به مسائل فوق باید گفت که تغییر در تیغه لارینگوسکوپ باعث افزایش فاصله دندانها از تیغه لارینگوسکوپ و در نتیجه کاهش فشار و آسیب به دندانها می گردد. اما از سوی دیگر، این تغییر باعث افزایش درجه نمای لارینگوسکوپی شده که نشان دهنده کاهش دید آزمایش کننده است.

از آنجائیکه تعیین سن جنین جهت ارزیابی رشد جنین و جلوگیری از عوارض ناشی از زایمان پیش از موعد و بارداری طول کشیده اهمیت دارد و از طرفی جدول مرجع در این زمینه تا اندازه جنینهای ایرانی، بخصوص در 3 ماهه سوم حاملگی مطابقت ندارد، موضوع این تحقیق جهت بررسی انتخاب گردید. در یک مطالعه آینده نگر و توصیفی، 817 مورد بارداری (200 نفر در 3 ماهه دوم و 617 نفر در 3 ماهه سوم) با  LMP دقیق (اولین روز آخرین قاعدگی) در مدت 1 سال بررسی شدند. در این مطالعه، اندازه طول استخوان ران بوسیله دستگاه سونوگرافی real time با پروب 5-3.5 مگاهرتز، اندازه گیری شد. سن جنین با استفاده از LMP تعیین، و سپس شاخصهای مرکزی و پراکندگی این اطلاعات محاسبه گردید. جهت پیشگویی نهایی سن جنین بر اساس اندازه هایی که بدست آمده بود از روش آماری Linear Regression استفاده شد و نتایج بدست آمده با نتایج مطالعه Hadlock (مهمترین و رایج ترین جدول که در این مورد استفاده می شود)، مقایسه شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که طول استخوان ران در جنینهای این مطالعه تا هفته 22 حاملگی، با جدول Hadlock مطابقت دارد ولی از هفته 22 به بعد، طول استخوان ران در جنینهای این مطالعه کوتاهتر از جنینهای مورد مطالعه Hadlock می باشد. با توجه به یافته های فوق پیشنهاد می گردد جهت تعیین سن جنینهای ایرانی از جدول حاصل از این مطالعه استفاده شود.

عفونت های حاد تنفسی (ARI) از علل مهم مرگ و میر در کودکان می باشد. در اغلب کشورها ARI بیشتر از بیماریهای حاد دیگر، از جمله اسهال و بیماریهای گرمسیری اتفاق می افتد. بر اساس تخمین سازمان بهداشت جهانی در سال 1990، ARI عامل 4.3 میلیون مرگ در کودکان بوده است که بطور عمده در ارتباط با پنومونی رخ داده است. نوع و شدت پنومونی به عوامل مختلفی از جمله سن، فصل، وضعیت ایمنی و عوامل محیطی بستگی دارد. پنومونی در اغلب موارد توسط میکروارگانیسمها ایجاد می شود اما عوامل غیر عفونی نیز می توانند در آن دخیل باشند که عبارتند از: آسپیراسیون غذا یا اسید معده، جسم خارجی، حساسیت و پنومونی ناشی از داروها. در یک مطالعه گذشته نگر، پرونده بیمارانی که با تشخیص اولیه پنومونی، طی سالهای 1369 تا 1372 بستری شده بودند، بررسی شد. 457 مورد با تشخیص اولیه پنومونی بستری شده بودند که تشخیص پنومونی بر اساس معاینه بالینی و نتیجه رادیوگرافی داده شده بود و در بعضی موارد کشت مثبت خون، ادرار و ترشحات راههای تنفسی به تشخیص کمک کرده بود. این بیماران از نظر سنی، به 3 گروه، صفر تا 3 ماه، 4 ماه تا 5 سال و 6 تا 16 سال تقسیم شدند که 147 مورد در گروه اول، 266 مورد در گروه دوم و 44 مورد در گروه سوم قرار گرفتند.از نظر جنس، 273 مورد مرد و 184 مورد زن بودند. پنومونی مکرر در 30 مورد دیده شده بود که در 14 مورد علت آن شناخته نشد و در سایر موارد آسم، فلج مغزی، ریفلاکس گاسترو ازوفاژیال، جسم خارجی، آترزی مری، لوسمی لنفوبلاستیک حاد و تشنج علت پنومونی مکرر شناخته شدند.علایم بالینی به ترتیب شیوع عبارت بودند از: سرفه، تب، افزایش تعداد تنفس، شیرنخوردن، استفراغ، بی حالی و سیانوز. میزان رشد بر حسب نمودار رشد اندازه گیری شده بود که 75% بیماران، درجاتی از FTT داشتند. 58.8% درجه حرارت بالاتر از طبیعی و 80.1% تاکی پنه داشتند.از نظر علایم آزمایشگاهی، ESR در 66% افزایش یافته بود. باندمی در 147 مورد و کشت مثبت در 78 مورد دیده شد که کشت خون در 24 مورد، کشت ادرار 24 مورد، کشت مایع مغزی- نخاعی 9 مورد و کشت ترشحات راههای تنفسی، چشم، گوش، پوستول و کشت مدفوع، کلا 21 مورد، مثبت بود. در آنالیز گازهای خون شریانی، هیپوکسی و اسیدوز متابولیک مشاهده شد. رادیوگرافی قفسه سینه، در هر سه گروه سنی انفیلتراسیون منتشر را نشان داده بود. درمان آنتی بیوتیکی در 373 مورد انجام شده بود که در 95.7% موارد کمتر یا مساوی 14 روز و در 4.3% موارد بیشتر از 14 روز بود. مرگ ناشی از پنومونی در 31 مورد (7%) و در سنین کمتر از 3 ماه و مبتلایان به FTT اتفاق افتاده بود. از آنجاییکه عفونت تنفسی شدید در شیرخواران جوان کوچکتر از 3 ماه و افراد مبتلا به سوء تغذیه و FTT بیشتر اتفاق می افتد، لذا بهتر است هر چه زودتر آنتی بیوتیک مناسب شروع شود تا در موارد فوق از مرگ و میر پنومونی، جلوگیری گردد.

با توجه به شیوع تالاسمی ماژور در کشور ما و با در نظر گرفتن اینکه عوارض قلبی ناشی از اضافه بار آهن، از مهمترین علل مرگ و میر در این بیماران می باشد، بر آن شدیم تا عوارض قلبی را در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور در شهر کاشان در طی سالهای 1378 تا 1379 بررسی نمائیم. باید به این نکته اشاره شود که مطالعه مشابهی تاکنون در این منطقه انجام نشده بود. این پژوهش به روش توصیفی و آینده نگر، روی 17 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور انجام شد. تمام بیماران، مورد بررسی کامل و غیرتهاجمی قلبی عروقی (شرح حال، معاینه فیزیکی، الکتروکاردیوگرافی (ECG)، پرتونگاری قفسه سینه (CXR) و اکوکاردیوگرافی کامل 2 بعدی و داپلر M-Mode رنگی) قرار گرفتند. در گروه شاهد، اندازه گیری فشار خون شریانی و بررسی اکوکاردیوگرافیک کنش (Function) دیاستولی در 17 فرد سالم که از نظر سن و جنس با گروه بیماران مشابه بودند، انجام شد. داده های بدست آمده ثبت و انحراف معیار تعیین شد و P value کمتر از 0.05 معنی دار محسوب گردید. از 17 بیمار، 11 نفر مرد و 6 نفر زن بودند که سن آنها بین 18 ماه تا 25 سال (میانگین 14 سال) بود در شرح حال، 88% بیماران از ضعف و خستگی شکایت داشتند. در تمام بیماران فشار خون شریانی بین منحنی 5% تا 25% برای قد، جنس و سن قرار داشت. ECG و اندازه قلب در CXR به ترتیب در 82% و 76% بیماران طبیعی بود.یافته های غیر طبیعی در ECG عبارت بودند از هیپرتروفی بطن چپ در 2 بیمار و بلوک دهلیزی بطنی درجه یک در 1 بیمار (که در ECG 6 ماه قبل وجود نداشت). در اکوکاردیوگرافی، دژکنشی (dysfunction) دیاستولی و سیستولی به ترتیب در 82% و 11% از بیماران ملاحظه گردید. دژکنشی دیاستولی، پیش از دژکنشی سیستولی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور رخ می دهد. ECG و پرتونگاری قفسه سینه ابزار حساسی برای شناسایی زودرس اختلال در کنش دیاستولی بیماران نمی باشند. اما اکوکاردیوگرافی بهترین ابزار غیر تهاجمی جهت بررسی کنش بطنها بویژه کنش دیاستولی می باشد و انجام آن برای شناسایی زودرس عوارض قلبی در این بیماران توصیه می گردد.

این مطالعه به منظور تعیین شیوع ناباروری زوجها (اولیه و ثانویه)، تعیین پی آمد بارداری و جستجوی خدمات درمانی در این زمینه و بررسی برخی عوامل دموگرافیک زنان در یک جمعیت تعریف شده، انجام شده است. در این مطالعه 1200 زن متاهل بین سنین 40 تا 50 سال که ساکن در مناطق تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ایران (غرب تهران) بودند توسط مصاحبه- پرسشنامه و با روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شدند. 26 پرسشنامه که بطور صحیح و کامل پر نشده بود از مطالعه حذف گردید. بنابراین میزان پاسخ دهی 98 درصد بود. نوع مطالعه مقطعی (Cross-sectional) بود و داده ها توسط نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت. از 1174 زن بررسی شده 87.3% مشکلی در باروری نداشتند. 98 نفر (8.3%) نازایی اولیه را تجربه کرده و 43 نفر (3.7%) دچار نازایی ثانوی بودند (با تعریف 1 ساله نازایی). از 98 زن (8.3%) با تجربه نازایی اولیه، 80 نفر (6.8%)، و از 43 زن (3.7%) با نازایی ثانوی 33 نفر (2.8%) در نهایت باردار شدند و 49 نفر (4.2%) مشکل ناباروری حل نشده داشتند. 63% زنان با مشکل در ناباروری، از پزشک متخصص کمک گرفته بودند و 7% به طور کلی بدنبال خدمات درمانی در این زمینه نبودند.بین جستجوی خدمات درمانی و شغل و تحصیلات زنان ارتباط معنی داری وجود نداشت. شیوع کلی نازایی زوجها 12% بود که بیش از 3/2 آنها در نهایت باردار شدند. شیوع نازایی اولیه بیش از نازایی ثانوی بود و تنها 63% زنان برای حل مشکل ناباروری خود به پزشک متخصص مراجعه کرده بودند.

بعلت شیوع فراوان اریون در کشور ایران (ناشی از عدم تزریق معمول واکسن در کودکان) و عوارض ناشی از آن که عمدتا بصورت مننگوآنسفالیت تظاهر می یابد، بر آن شدیم تا یک مطالعه طولی، جهت بررسی میزان بروز، سیر و عوارض مننگوآنسفالیت اریونی روی تمام کودکان کمتر از 15 سال که با تشخیص مننگوآنسفالیت اریونی در 2 بیمارستان رسول اکرم و فیروزآبادی طی سالهای 1376-1374 بستری شده بودند انجام دهیم. بر حسب مدت زمان بستری و عوارض، بیماران به 2 گروه بدخیم و خوش خیم تقسیم شدند. 70% بیماران در گروه خوش خیم بودند که در عرض 5 روز بدون هیچ عارضه ای، مرخص گردیدند. 30% باقیمانده در گروه بدخیم بودند که فوت کرده یا بعد از 5 روز با عارضه (تشنجهای مکرر، هیدروسفالی، سربلیت، فلج عصب 7، کری حسی عصبی و ...) مرخص شدند. بین 2 گروه از نظر سن، جنس، فصل ابتلا و تغییرات مایع نخاع مقایسه انجام گرفت که متوسط سن ابتلا در گروه بدخیم بالاتر از گروه خوش خیم بود. هر 2 مورد خوش خیم و بدخیم، در فصل بهار بیشتر دیده شدند، فرم خوش خیم در بهار و تابستان بیشتر و فرم بدخیم در فصل زمستان و بهار یکسان بود. در پاییز موردی از آن دیده نشد. نسبت ابتلا به مننگوآنسفالیت در پسر/ دختر 4 به 1 بود، تفاوتی از نظر جنس بین گروه خوش خیم و بدخیم وجود نداشت. یافته های مثبت مایع نخاع (مننژیت آسپتیک) بنفع فرم خوش خیم بوده است (P<0.01). نتیجه اینکه در 30% موارد مننگوآنسفالیت اریونی، احتمال وقوع فرم بدخیم وجود دارد. باید به این نکته اشاره کرد که عوارض اریون در این مطالعه بیشتر از کشورهای توسعه یافته بوده است.

این مطالعه که یک مطالعه آینده نگر می باشد، جهت بررسی اثر ضد میکروبی پوویدون آیودان روی فلور نرمال ملتحمه و مقایسه آن با نرمال سالین، روی 100 بیمار که در بیمارستان حضرت رسول تحت عمل جراحی چشم قرار گرفته بودند طی 1 سال انجام شد. از 100 بیمار که تحت عمل جراحی داخل چشمی قرار گرفتند، 67 مورد عمل کاتاراکت و لنز داخل چشمی و 33 مورد عمل ویترکتومی عمیق داشتند. قبل از پرپ و درپ از کلدوساک تحتانی نمونه برداری و کشت انجام شد. سپس بیماران بطور تصادفی به 2 گروه 50 نفری تقسیم شدند، که در گروه اول کلدوساک ها با 10 سی سی محلول نرمال سالین و در گروه دوم با 10 سی سی محلول پوویدون آیودان 5% به مدت 1 دقیقه، شستشو داده شدند. پس از خاتمه عمل نیز در هر 2 گروه نمونه برداری از کلدوساک تحتانی انجام شد. نمونه ها به آزمایشگاه میکروب شناسی ارسال و برای تشخیص آنها از روشهای میکروبیولوژی استفاده گردید. سپس نتایج مورد بررسی آماری قرار گرفت. در این بررسی 85% کشتها قبل از عمل مثبت بود و شایعترین میکروارگانیسمی که در محیط کشت رشد کرده بود، استافیلوکوک اپیدرمیدس بود. در مجموع استفاده از پوویدون آیودان در مقایسه با نرمال سالین، بطور قابل ملاحظه ای تعداد موارد کشت مثبت از ملتحمه را پس از عمل کاهش داده بود (76.2% در مقایسه با 46.5%). در مقایسه این 2 گروه، از نظر شستشوی ملتحمه و ارتباط آن با نوع عمل این نتیجه بدست آمد که در گروه کاتاراکت اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت (75% در گروه پوویدون آیودان در مقابل 55.2% در گروه نرمال سالین)، در حالیکه این اختلاف در گروه ویترکتومی کاملا معنی دار بود (78.6% در گروه پوویدون آیودان در مقابل 28.6% در گروه نرمال سالین 0.021=P). از نظر مدت زمان عمل، با توجه به نوع شستشوی ملتحمه با یکی از این 2 محلول دیده شد، در مواردی که مدت عمل 2 ساعت و یا کمتر بود بین 2 گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت در حالیکه در مدت عمل بالای 2 ساعت، در گروه پوویدون آیودان بطور قابل ملاحظه ای در صد منفی شدن کشت ها بیش از گروه نرمال سالین بوده است. (75% در مقابل 35.5%، 0.037=P). با توجه به طیف وسیع ضد میکروبی، در دسترس بودن، ارزان بودن و عوارض بسیار کم محلول پوویدون آیودان 5%، توصیه می گردد جهت شستشوی ملتحمه، قبل از اعمال جراحی چشمی، از آن استفاده شود و یا اینکه حداقل در عملهای طولانی مدت (مانند ویترکتومی) بکار برده شود.