علوم پزشکی رازی
سال:1383 | دوره:11 | شماره:43 |تعداد مقالات:29

لوسمی حاد پرومیلوسیتی یکی از زیر گروه های لوسمی حاد میلوییدی است که در 15-10%  بیماران رخ می دهد. حدود 30-20% از این بیماران که تحت درمان استاندارد با آل ترانس رتینوییک اسید (ATRA) قرار می گیرند، در کم تر از 1 سال دچار عود می شوند. تری اکسید ارسنیک (ATO) به تنهایی می تواند سبب القای پس رفت کامل بیماری، حتی در بیماران مقاوم به درمان یا دچار عود شود. مطالعات محققان در جهت مشخص کردن مکانیسم های عمل کرد این پاسخ های بالینی نشان داد که ارسنیک به طور مشخص مسیرهای پیام رسانی داخل سلولی به خصوص القای تمایز با دوز پایین و القای آپوپتوزیس با دوز بالا را تحت تاثیر قرار می دهد. تاکنون بررسی آپوپتوزیس به طور مستقیم در سلول های این بیماران صورت نگرفته است و برخلاف مطالعات انجام شده روی رده های سلولی لوسمیک که به طور عمده نشان دهنده عدم تغییر بیان Fas/Apo 1 به عنوان یکی از گیرنده های کلاسیک آپوپتوزیس در طول درمان با ATO هستند، تغییر در بروز این گیرنده آپوپتوزیس به طور مستقیم در بیماران بررسی نشده است. در تحقیق حاضر به منظور بررسی الگوی آپوپتوزیس در سلول های بدخیم این بیماران، از یک روش فلوسایتومتری 3 رنگ و تک لیزری جهت شناسایی سلول های لوسمیک آپوپتوتیک استفاده شد؛ به طوری که در جمعیت ناهمگن سلول های مغز استخوان بیماران، با استفاده از روش Annexin V و AAD-7 جمعیت های اولیه و انتهایی آپوپتوزیس شناسایی شد و در پانل دیگری نیز بیان Fas/Apo I در جمعیت لوسمیک مورد ارزیابی قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده، بیش ترین میزان آپوپتوزیس در هفته های اول تا دوم درمان شناسایی می شود و بیان Fas در سلول های بدخیم این بیماران در زمانی که آپوپتوزیس القا می گردد، نشان دهنده شرکت این گیرنده در القای مرگ برنامه ریزی شده سلولی می باشد.

هدف از این مطالعه مقایسه بیان پروتئینP53  در اشکال مهاجم و غیرمهاجم کارسینوم سلول بازال بوده است. BCC شایع ترین سرطان پوست در سفیدپوستان است که در مردان بیش از زنان دیده می شود. تهاجمی و غیرتهاجمی بودن تومور توسط تعدادی از معیارهای بالینی و آسیب شناسی تعییــن می گــردد. ژن P53 یک ژن مهارکننـده تومور می باشد که احتمالا در کنترل رشد سلولی نقش دارد. جهــش در این ژن سبــب از دســت رفتـن کنتـرل رشـد سلولی و در نتیجـه بدخیمــی می گردد. بررسی ها نشان داده اند که در کارسینوم سلول بازال (Basal cell Carcinoma) در 60-40% موارد، حداقل به طور موضعی واکنش ایمنی مثبت برای P53 وجود داشته است. این مطالعه مقطعی روی 33 نمونه انجام شد و گزارش های آسیب شناسی مربوط به BCC در تمام بیمارانی که در فاصله سال های 1380-1379، نمونه های بیوپسی آن ها به بخش آسیب شناسی بیمارستان حضرت رسول اکرم ارجاع شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. هم چنین اطلاعات مورد نیاز از نظر سن، جنس، محل درگیری، سابقه رادیوتراپی و وجود ضایعات پوستی قبلی جمع آوری شد و لام های آسیب شناسی توسط آسیب شناس از نظر تهاجمی یا غیرتهاجمی بودن براساس معیارهای آسیب شناسی تقسیم بندی گردید. بلوک های پارافینی نمونه های مورد مطالعه با روش ایمونوهیستوشیمی از نظر میزان مثبت شدن پروتئین P53 مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده میزان و شدت مثبت شدن پروتئین P53 در کارسینوم سلول بازال که از نظر بافت شناسی مهاجم بودند (ارتشاحی، مورفه آفرم) بیش از تومورهای غیرمهاجم (Cricums cribed، سطحی) بوده است و این تفاوت از نظر آماری معنی دار مشاهده گردید(chi2p<0.05)  بنابراین شناسایی زودرس پروتئین P53 در مراحل ابتدایی کارسینوم سلول بازال، می تواند موجب شناسایی بهتر پیش آگهی تومور شود.

هر شیرخوار تب دار در 3 ماه اول زندگی باید از نظر رد یا وجود سپتی سمی بررسی گردد که این بررسی شامل رد عفونت مغزی (مننژیت) و عفونت ادراری نیز می باشد. این تحقیق جهت ارزیابی هم زمان بودن پلئوسیتوزیس استریل مایع مغزی نخاعی با عفونت ادراری در این گروه سنی صورت گرفت. در این تحقیق گذشته نگر از 249 شیرخوار بررسی شده با سن زیر 3 ماه، 75 شیرخوار کشت ادرار مثبت داشتند (30%) که از این تعداد برای 44 نفر از آن ها جهت رد مننژیت، پونکسیون مایع نخاعی صورت گرفته بود. شش نفر از شیرخواران (3/10%) که 3 نفر آن ها پسر و 3 نفر دختر بودند، به طور هم زمان کشت مایع مغزی نخاعی و کشت ادراری مثبت داشتند و در تمام موارد اشرشیاکولی از مایع نخاع و ادرار جدا شده بود. بیست و هشت شیرخوار (12 پسر و 16 دختر) از 44 شیرخوار از نظر پلئوسیتوزیس و کشت مایع نخاع منفی بودند (6/63%). در نهایت 10 شیرخوار (7 پسر و 3 دختر) کشت ادرار مثبت همراه با کشت منفی خون و پلئوسیتوزیس استریل مایع نخاع (گلبول سفید بالای 35، 21، 15 عدد در هر میلی لیتر به ترتیب در سن 1، 2و 3 ماهگی) داشتند که 1 شیرخوار قبل از بستری شدن آنتی بیوتیک دریافت کرده بود بنابراین از مطالعه حذف شد. در مجموع 4/20% از کل 44 شیرخوار پلئوسیتوزیس استریل مایع نخاع همراه با عفونت ادراری داشتند. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که احتمال پلئوسیتوزیس استریل مایع نخاع در شیرخواران با سن زیر 3 ماه و مبتلا به عفونت ادراری وجود دارد. در این شیرخواران دوره درمان را می توان براساس مدت درمان عفونت ادراری در نظر گرفت اما تا به دست آمدن اطلاعات و تجربیات بیش تر در این زمینه، این شیرخواران باید به طور دقیق تحت نظر قرار گیرند. اشرشیاکولی شایع ترین ارگانیسم ایجاد کننده عفونت ادراری همراه با مننژیت آسپتیک در این شیرخواران بوده است.

افتراق سلول های مزوتلیال راکتیو و آدنوکارسینوم متاستاتیک در مایعات سروزی، بسیار مهم و گاهی مشکل آفرین بوده و کارسینوامبریونیک آنتی ژن (CEA) یک شاخص توموری با درجه اختصاصی خیلی بالا و حساسیت نسبتا اندک جهت تشخیص این موارد از هم می باشد. این شاخص در 80-50% از آدنوکارسینوم های متاستاتیک مثبت و در سلول های مزوتلیال راکتیو منفی است. در این پژوهش 85 نمونه مایع سروزی که به آزمایشگاه بیمارستان الزهرا (س) اصفهان ارجاع شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. از نمونه ها، بلوک های سلولی تهیه شد سپس رنگ آمیزی هماتوکسیلین ـ ائوزین و مونوکلونال آنتی بادی CEA انجام گردید. براساس نتایج به دست آمده در مورفولوژی ساده، موارد منفی، مثبت و مشکوک به ترتیب 2/68%، 2/21% و 6/10% بود. در رنگ آمیزی مونوکلونال آنتی بادی CEA، از نتایج منفی گزارش شده در مورفولوژی ساده، 8/94% منفی و 2/5% مثبت مشاهده شد. از بین موارد مثبت و مشکوک، نتایج CEA مثبت به ترتیب 4/44% و 50% به دست آمد. با توجه به نتایج این مطالعه، در نمونه هایی که رنگ آمیزی هماتوکسیلین ـ ائوزین منفی و مثبت هستند، انجام شدن رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی ضروری نمی باشد زیرا هزینه این روش بالا بوده و در تشخیص این نمونه ها مفید نمی باشد بنابراین انجام دادن این رنگ آمیزی در موارد مشکوک پیشنهاد می گردد.

رتیکولوهیستیوسیتوز خود محدود شونده مادرزادی نوعی هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس می باشد که پاتوفیزیولوژی و عامل آن به خوبی مشخص نشده است. برخی از مولفان مکانیسم های ایمنی که موجب افزایش تولید سیتوکین ها می شوند را در ایجاد آن موثر می دانند. در این مقاله شیرخوار پسری که از زمان تولد پلاکی با اندازه حدود 5/0×1 سانتی متر با مختصری ترشح در قسمت پروگزیمال سطح داخلی ساعد راست داشت، معرفی می شود که با بیوپسی تشخیص این بیماری برای وی گذاشته شده بود و در مدت 3 ماه خودبه خود از بین رفت.

سرطان کولورکتال شایع ترین سرطان دستگاه گوارش است که حدود 10% از مرگ و میرهای ناشی از سرطان را به خود اختصاص می دهد. هدف از این مطالعه تعیین شیوع سرطان کولورکتال در افراد مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران و مقایسه آن با کشورهای غربی بوده است. در این مطالعه توصیفی و گذشته نگر، پرونده 900 بیمار بستری در بیمارستان امام خمینی تهران طی سال های 80-1360 مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات استخراج شده شامل سن، جنس، سیگار، مرحله بیماری و سابقه خانوادگی بیماری بود که درصد فراوانی آن ها توسط تجزیه و تحلیل آماری با نرم افزار SPSS تعیین شد. از 900 بیمار مورد بررسی 522 نفر(58%) مرد و 378 نفر(42%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 07/51 سال با انحراف معیار 87/14 بود. از کل بیماران 26% سن کم تر یا مساوی 40 سال و 74% سن بیش تر از 40 سال داشتند. در 9/69% بیماران سابقه مصرف سیگار وجود نداشت اما 1/30% سیگار می کشیدند. سابقه فامیلی در 763 بیمار(7/96%) منفی و در 26 بیمار(3/3%) مثبت بود. در بررسی مرحله بیماری، مرحله 1 کم ترین درصد(9/0%) و مرحله 2 بیش ترین درصد افراد مراجعه کننده را داشت(42%). از نظر انتشار آناتومیک سرطان، شایع ترین محل رکتوم(45/64%) در هر دو گروه جنسی بود. با توجه به شیوع بالای بیماری در افراد با سن زیر 40 سال و با وجود گزارش های موجود از کشورهای غربی و جوان بودن افراد جامعه، احتمال مسایل ژنتیکی نهفته و عوامل خطرمحیطی باید در نظر گرفته شود و ارزیابی این عوامل خطر(رژیم غذایی، روش زندگی، عدم فعالیت فیزیکی و …) و غربال گری دقیق بیماران از سنین پایین تر شروع شود. به علت شیوع بالای تومورهای رکتوسیگمویید در مطالعه حاضر، غربال گری با سیگموییدوسکوپ فیبر اپتیک تا حد زیادی می تواند در تشخیص و درمان زودرس بیماران نقش داشته باشد.

روش های مورد استفاده برای سقط جنین شامل 2 گروه از روش های جراحی و طبی می باشد که در گروه طبی، دست یابی به داروهایی با حداقل عوارض جانبی و حداکثر اثربخشی، هدف بسیاری از تحقیقات بوده است. در سال های اخیر پروستاگلاندین ها یکی از درمان های انتخابی جهت القای سقط بوده اند اما با شناخت بهتر مکانیسم انقباضات رحمی و دیلاتاسیون سرویکس و شناسایی اکسید نیتریک به عنوان واسطه مهم این فرآیند، داروهای آزاد کننده اکسید نیتریک مورد توجه بسیار قرار گرفته اند. مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی و با هدف مقایسه اثر قرص واژینال ایزوسوربید دی نیترات(آزاد کننده اکسید نیتریک) و شیاف واژینال پروستاگلاندین بر دیلاتاسیون سرویکس انجام شد. در این مطالعه 148 خانم باردار که اندیکاسیون سقط درمانی در 3 ماهه اول را داشتند، در 2 گروه با تعداد مساوی که از نظر سن بارداری، پاریتی و دیلاتاسیون سرویکس در ابتدای مطالعه، مشابه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. براساس نتایج به دست آمده، تغییر دیلاتاسیون سرویکس در هر یک از گروه ها طی درمان(گروه پروستاگلاندین از 68/0±26/2 سانتی متر به 62/1±57/4 سانتی متر و گروه ایزوسوربید دی نیترات از 63/0±18/2 سانتی متر به 11/1±63/3 سانتی متر) و نیز اختلاف دیلاتاسیون سرویکس در 2 گروه پس از درمان(11/1±63/3 سانتی متر در گروه ایزوسوربید در مقابل 62/1±57/4 سانتی متر در گروه پروستاگلاندین) از نظر آماری معنی دار بوده است(p<0.05). از نظر میزان بروز عوارض جانبی، در گروه پروستاگلاندین درد شکمی بیش از گروه ایزوسوربید دی نیترات بود(p<0.05). با توجه به نتایج این بررسی، شیاف واژینال پروستاگلاندین و قرص واژینال ایزوسوربید دی نیترات هر دو بر افزایش دیلاتاسیون سرویکس موثر هستند اما میزان اثربخشی شیاف پروستاگلاندین و نیز درد شکمی ناشی از آن بیش از ایزوسوربید دی نیترات است بنابراین توصیه می گردد جهت دیلاتاسیون سرویکس قبل از سقط درمانی، با توجه به عوارض و هزینه کم تر ایزوسوربید دی نیترات، ابتدا از این ترکیب و در صورت عدم ایجاد پاسخ مطلوب، از شیاف پروستاگلاندین استفاده شود.

روش بیهوشی یک عامل مهم و تعیین کننده در میزان خون ریزی حین عمل است که می تواند عوارض حین عمل و بعد از آن را تحت تاثیر قرار دهد. دست یافتن به روشی که کم ترین میزان خون ریزی و عوارض را داشته باشد یک هدف مهم برای اغلب جراحی ها به شمار می رود. در این تحقیق سعی شد تا با مقایسه 2 روش بیهوشی در بیمارانی که تحت عمل جراحی اندوسکوپی سینوس قرار گرفته بودند، تفاوت میزان خون ریزی مورد مقایسه قرار گیرد. در این مطالعه 46 بیمار که از نظر تقسیم بندی استاندارد بیهوشی در گروه ASAI قرار داشتند و فاقد هر گونه عامل مداخله گر در میزان خون ریزی بودند و برای اندوسکوپی سینوس به بیمارستان حضرت رسول، واحد تحقیقات گوش و حلق و بینی دانشگاه علوم پزشکی ایران مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند و به 2 گروه مساوی 23 نفری به صورت اتفاقی تقسیم شدند. در گروه اول القای بیهوشی با پروپوفول و رمی فنتانیل و سیس آتروکوریوم صورت گرفت و جهت نگه داری بیهوشی از انفوزیون پروپوفول و رمی فنتانیل استفاده شد. ذکر این نکته لازم است که تمام بیماران قبل از القای بیهوشی 7 میلی لیتر به ازای کیلوگرم مایع دریافت کردند و در صورتی که فشار خون آن ها بالاتر از 90 میلی متر جیوه سیستولیک بود، با TNG فشار سیستولیک به حدود 90 میلی متر جیوه رسانده می شد. معیارهای سنجش خون ریزی حین عمل عبارت بودند از: 1- میزان خون موجود در ساکشن 2- میزان خون موجود در فیلد جراحی 3- تغییرات هموگلوبین بیمار قبل و بعد از عمل 4- رضایت جراح از فیلد عمل که با معیارهای، "کاملا واضح"، "واضح اما کمی خون ریزی دارد"، "خون ریزی در فیلد زیاد است" ارزیابی شد. با توجه به اطلاعات به دست آمده و تجزیه و تحلیل آماری، میزان خون ریزی در 2 گروه پروپوفول ـ رمی فنتانیل و ایزوفلوران ـ رمی فنتانیل تفاوت معنی داری با هم نداشت. تغییرات هموگلوبین قبل و بعد از عمل در 2 روش اخلاف معنی داری را نشان نداد و رضایت جراح از فیلد عمل به صورت بسیار عالی و بدون خون ریزی بود. در نهایت می توان گفــت از آن جا که عوامل بررسی شده تفاوت معنی داری با هم نداشتنــد، هر دو روش پروپوفول ـ رمی فنتانیل و ایزوفلوران ـ رمی فنتانیل میزان خون ریزی را به طور چشم گیری کاهش می دهند (6± 28 میلی لیتر) و از نظر آماری تفاوتی با یکدیگر ندارند.

در این مطالعه مقطعی، 68 کودک (12-1 ساله) مبتلا به فلج مغزی و تشنج طی مدت 2 سال (دی ماه 1380 تا دی ماه 1382) در بیمارستان حضرت رسول مورد بررسی قرار گرفتند. هم چنین 60 کودک که در محدوده سنی مشابه قرار داشتند و تنها مبتلا به صرع بودند در گروه شاهد قرار گرفتند. هدف از این مطالعه یافتن ارتباط بین فلج مغزی و صرع و نیز بررسی فرم تشنج، عوامل مستعد کننده و پیش آگهی تشنج در کودکان مبتلا به فلج مغزی بوده است. سن متوسط شروع تشنج در کودکان مبتلا به فلج مغزی 5/5±13 ماه و در گروه شاهد بالاتر (2/7±32 ماه) بود. در 42 نفر (7/61%) از کودکان مبتلا به فلج مغزی تشنج در سال اول زندگی شروع شده بود. در حالی که در 18 نفر (3/13%) از گروه شاهد شروع تشنج در طی سال اول زندگی بوده است. شیوع تشنج دوره نوزادی در کودکان مبتلا به فلج مغزی نسبت به گروه شاهد بسیار بالاتر مشاهده شد (5/22% در مقایسه با 3/3%). در 95%  از کودکان مبتلا به فلج مغزی تاخیر معیارهای تکاملی وجود داشت در حالی که در گروه شاهد این میزان تنها 20% بوده است. تشنج منتشر (جنرالیزه) شایع ترین نوع تشنج در هر دو گروه بود اما شیوع اسپاسم انفانتیل در کودکان مبتلا به فلج مغزی بالاتر مشاهده شد (7/11% در مقایسه با 6/1%). صرع در کودکان مبتلا به اسپاستیک تتراپلژی بیش از سایر انواع فلج مغزی وجود داشت. کنترل صرع در کودکان مبتلا به فلج مغزی مشکل تر از گروه شاهد بود و این دسته اغلب به 2 یا تعداد بیش تری داروی ضد صرع برای کنترل تشنج نیاز داشتند. درصد تشنج های مقاوم و استاتوس اپی لپتیکوس نیز در این گروه بیش از گروه شاهد بوده است.

زایمان زودرس، علت اصلی مرگ و میر حوالی تولد در سراسر دنیا است که عوارض زیادی مانند خون ریزی داخل بطنی نوزاد، فلج مغزی و هزینه بسیار بالا، بر اهمیت آن می افزاید بنابراین شناسایی زودهنگام زنان در معرض خطر و پیش گیری از بروز آن از اهمیت بالایی برخوردار است. تمام روش هایی که در حال حاضر جهت پیش گویی زایمان زودرس معرفی شده اند، ناموفق بوده اند. این پژوهش به منظور تعیین قدرت تشخیصی β-H.C.G موجود در ترشحات سرویکوواژینال جهت پیش گویی زایمان زودرس صورت گرفت. این تحقیق از نوع بررسی قدرت تشخیصی آزمون بود و روی 354 زن باردار با سن حاملگی 28-24 هفته که به مراکز بهداشتی ـ درمانی شهر ساری از سال 1379 تا 1382 مراجعه کرده بودند، انجام شد. بدین منظور نمونه های تهیه شده از ترشحات سرویکوواژینال به آزمایشگاه انتقال داده شدند و میزان β-H.C.G اندازه گیری گردید و نتیجه در یک فرم اطلاعاتی ثبت شد. تمام خانم ها پی گیری شدند و سن حاملگی به هنگام زایمان در اولین مراجعه پس از زایمان محاسبه و ثبت گردید. در صورت عدم مراجعه، پس از برقراری ارتباط تلفنی قرار ملاقات گذاشته می شد و اطلاعات مورد نیاز، دریافت و فرم مربوطه تکمیل می گردید. در این مطالعه جهت بررسی β-H.C.G ترشحات سرویکوواژینال به میزان 30 میلی واحد در میلی لیتر به عنوان معیار برش(cut off value)  در نظر گرفته شد و پس از مشخص شدن زمان زایمان (قبل از ترم یا ترم) در ویزیت پس از زایمان، حساسیت، ویژگی، قدرت پیش گویی مثبت و قدرت پیش گویی منفی β-H.C.G محاسبه گردید. از 354 نفر، 2/19% (68 نفر) قبل از 37 هفته کامل حاملگی، زایمان کردند. میزان β-H.C.G در میان نمونه ها دارای دامنه صفر تا 196 میلی واحد در میلی لیتر و میانگین 5/37 بود. هفتاد و پنج درصد از افراد گروه پره ترم، دارای β-H.C.G بیش تر از 30 میلی واحد در میلی لیتر بودند در حالی که تنها 5/10% نمونه ها در گروه زایمان ترم،β-H.C.G   بیش تر از 30 میلی واحد در میلی لیتر داشتند. حساسیت، ویژگی، ارزش پیش گویی مثبت و ارزش پیش گویی منفی این تست جهت پیش گویی زایمان زودرس به ترتیب برابر با 75%، 5/89%، 96/63% و  93.77%بود. با توجه به بالا بودن ارزش پیش گویی منفی β-H.C.G در ترشحات سرویکوواژینال به خصوص در خانم های در معرض خطر، جهت پیش گویی زایمان زودرس، استفاده از این تست می تواند بستری شدن غیرضروری و دست کاری های مضر را محدود نماید.

طبق بررسی انجام شده در مورد پلی مورفیسم TaqI در جمعیت قند و لیپید تهران، ارتباط معنی داری بین میزان HDL کلسترول و پلی مورفیسم ژن پروتئین انتقال دهنده کلسترول استریفیه (CETP) در جمعیت تهرانی مشاهده شد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط فراوانی الل B2 و میزان بالای HDL بوده است. از میان جمعیت بررسی شده در مطالعه قند و لیپید تهران، 943 نفر با کلسترول و تری گلیسرید طبیعی انتخاب شدند و منحنی توزیع HDL در این جمعیت رسم گردید. صدک  HDL10در ابتدا، وسط و انتهای منحنی مشخص شد و 356 نفر در 3 گروه با HDL کم، متوسط و بالا قرار گرفتند. هم چنین عوامل موثر در میزان  HDL-C  مانند شاخص توده بدنی (BMI)، فشار خون و مصرف سیگار در این افراد مورد بررسی قرار گرفت. DNA ژنومی در این 3 گروه استخراج شد و قطعه ای از اینترون 1 ژن CETP با روش PCR تکثیر گردید سپس با روش (Restricted Fragment length polymorphism) RFLP  اثر آنزیم TaqI بر این قطعه مورد بررسی قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده، فراوانی اللB2  از ژن CETP در افراد با میزان بالای HDL بیش تر بود و میزان HDL خون محیطی در 3 ژنوتیپ تفاوت معنی داری داشت(P<0.001)  به طوری که در ژنوتیپ B1B1 میزان 36±11 HDL میلی گرم در دسی لیتر و در ژنوتیپB2B2  تا 46±13 میلی گرم در دسی لیتر افزایش نشان داده بود. هم چنین فنوتیپB2B2  از 5/5% در گروه HDL پایین، به 3/17% در گروه HDL بالا افزایش یافته بود. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت که بین سطح بالای HDL-C و پلی مورفیسم ژن CETP در جامعه مورد بررسی ارتباط وجود دارد.

استویید استوما از تومورهای خوش خیم استخوانی است که گرفتاری استخوان اسکافویید و سایر استخوان های کارپ در آن بسیار نادر می باشد. موردی که گزارش می شود مرد جوانی است که با درد مزمن مچ دست مراجعه کرده بود. بعد از معاینات بالینی و مطالعات رادیولوژیک مچ دست، با وجود طبیعی گزارش شدن رادیوگرافی معمولی و سی تی اسکن، با تشخیص احتمالی استویید استومای اسکافویید تحت عمل جراحی قرار گرفت که بعد از برداشتن استویید استوما درد بیمار از بین رفت. به علت نادر بودن گرفتاری اسکافویید با استویید استوما و مشکلات تشخیصی بالینی و تظاهرات غیرمعمول رادیوگرافیک آن، این مورد گزارش شد تا استویید استومای اسکافویید در درد مزمن مچ دست در یک مرد جوان در لیست تشخیص های افتراقی قرار گیرد.

هدف از این مطالعه بررسی حداکثر قطر عرضی بطن سوم مغز در تصویرهای توموگرافی کامپیوتری بیماران مبتلا به اختلال افسردگی عمده و مقایسه آن با افراد سالم (گروه شاهد) بوده است. بدین منظور درمانگاه ها و بخش های روان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران و بخش رادیولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) جهت بررسی انتخاب شدند. در ابتدا طی یک مطالعه مقدماتی، پایایی شخصی و گروهی مجری طرح برای تعیین متغیرهای مطالعه از تصویرهای توموگرافی کامپیوتری انجام شد سپس برای بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های روان پزشکی که مبتلا به اختلال افسردگی عمده بودند و معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، پس از گرفتن رضایت نامه آگاهانه توموگرافی کامپیوتری مغز صورت گرفت. افراد گروه شاهد از بین مراجعه کنندگان به واحد سی تی اسکن بیمارستان حضرت رسول (ص) که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند. در این مطالعه تصویرهای کامپیوتری مغز 30 بیمار و 30 نفر شاهد که با بیماران از نظر سن و جنس هم سان شده بودند، توسط رایانه دستگاه مورد بررسی قرار گرفت و پس از اندازه گیری های خطی، نسبت بطن به مغز با پلانیمتری و دانسیومتری محاسبه شد. داده های مطالعه با استفاده از آزمون t دو دامنه با داده های مستقل و ضریب هم بستگی پیرسون بررسی گردید. مقایسه میانگین حداکثر پهنای بطن سوم بین بیماران و افراد گروه شاهد، تفاوت معناداری را در تمام زیرگروه های سنی و جنسی نشان داد (P<0.5). در مقایسه افراد بیمار و شاهد جوان تر از 40 سال، تفاوت معنا داری در رابطه با اندازه گیری های خطی مربوط به لوب فرونتال و نیز عدد هوکمن و نسبت بطن به مغز مشاهده شد (در تمام موارد P<0.5 بود) اما این تفاوت بین افراد بیمار و شاهد 40 ساله و مسن تر وجود نداشت. بررسی هم بستگی ها نشان داد که هر چه بیماری در سن پایین تری شروع شود و مدت بیماری بیش تر باشد، قطر عرضی بطن سوم (به ترتیب r=-0.37 و (r=0.37 و شیار بین نیمکره ای (به ترتیب r=-0.39 و (r=0.39 اندازه بزرگ تری خواهد داشت. از سوی دیگر با افزایش تعداد حملات بیماری نسبت بطن به مغز و قطر عرضی بطن سوم افزایش می یافت (به ترتیب r=0.5 و (r=0.52 با توجه به نتایج مطالعه حاضر این فرضیه مطرح می شود که اختلال افسردگی عمده با بزرگی بطن سوم مغز همراه بوده و ابتلا به این اختلال، روند کاهش حجم بافت مغزی ناشی از افزایش سن را در لوب فرونتال تسریع می کند اما سبب افزایش آن نمی گردد.

سرطان پستان شایع ترین سرطان عضوی زنان و دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در زنان است که عوامل مختلفی در پیش آگهی آن دخالت دارند. مهم ترین عوامل عبارتند از: درگیری غدد لنفاوی زیربغل، اندازه تومور، میزان فعالیت گیرنده های استروژن (ER) و PR، درجه تومور، نوع هیستولوژیک و سرعت تکثیر سلول ها. تعدادی از عوامل نیز که در حال اثبات شدن هستند شامل پروتئاز، کاتپسین، 2-Her و … می باشند. 2-Her، ساب تایپ 2 از رسپتورهای (Epidermal Growth Factor) EGF می باشد که ممکن است در 34-10% موارد، در سطح سلول های تومورال ظاهر شود و بیان آن به عنوان یک عامل در پیش آگهی بد تومور پستان (احتمالا به علت قدرت تهاجم بالای تومورال 2-Her(+)) در نظر گرفته می شود. هدف از این مطالعه، بررسی رابطه بین شاخص توموری 2-Her و قدرت تهاجمی تومور پستان (متاستاز به غدد لنفاوی زیربغل) بوده است. بدین منظور، تمام موارد سرطان های پستان که طی سال های 82-1380 در انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، از نظر اندازه، وضعیت قاعدگی بیمار، ER، PR، P53، 2-Her، متاستاز غدد لنفاوی زیربغل بررسی شدند. از تعداد کل 134 بیمار، 50 بیمار (3/37%)T1 (اندازه کم تر از 2 سانتی متر)، 62 بیمار (3/46%) T2 (اندازه برابر 5-2 سانتی متر)، 18 بیمار (4/13%) T3 (اندازه بزرگ تر از 5 سانتی متر)، 4 بیمار (3%)  T4(هر اندازه ای از تومور با درگیری پوست یا دیواره قفسه سینه) بودند. تمام سرطان های 4T و 3T پستان متاستاز به غدد لنفاوی زیربغل داشتند و هیچ گونه ارتباطی بین شاخص توموری 2-Her و درگیری زیربغل وجود نداشت. در سرطان های 1T، از 32 بیمار 2-Her(+)، 21 بیمار (7/67%) (+)LN و 11 بیمار (3/32%) (-)LN و از 18 بیمار 2-Her(-)، 3 بیمار (3/16%) (+)LN و 15 بیمار (7/83%) (-)LN بودند. در سرطان های 2T، از 37 بیمار 2-Her(+)، 29 بیمار (3/78%) (+)LN و 8 بیمار (7/21%) (-)LN و از 25 بیمار 2-Her(-)، 7 بیمار (28%) (+)LN و 18 بیمار (-)LN بودند. در سرطان های T2 و T1، ارتباط مستقیمی بین تومورهای 2-Her(+) و درگیری آگزیلا از نظر آماری وجود داشت (Pv<0.05) اما با وضعیت قاعدگی، ER، PR،P53  و نوع پاتولوژی ارتباطی نداشت.

ویروس هپاتیت (HBV) B یکی از علل عمده هپاتیت ویروسی، سیروز و هپاتوسلولار کارسینوما در سراسر جهان بوده و عامل حدود 000/000/1 مرگ در سال می باشد. این ویروس به عنوان دومین کارسینوژن خطرناک بعد از سیگار در جهان مطرح بوده و بر اساس گزارش WHO، 37% از مردم جهان آلوده به HBV هستند. با توجه به این که کارکنان بهداشتی از گروه های پرخطر برای ابتلا و انتقال هپاتیت B بوده و در صورت ابتلا، احتمال انتقال ویروس از این گروه به سایر افراد جامعه بالا است و نیز در حال حاضر بهترین راه پیش گیری از هپاتیت B تزریق 3 دوز واکسن آن می باشد، برآن شدیم تا در این مطالعه تیتر آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت (Anti-HBS)B را در کارکنان بهداشتی بیمارستان فیروزگر شهر تهران تعیین کنیم. در این مطالعه که به روش مشاهده ای توصیفی ـ مقطعی انجام شد، 102 نفر از کارکنان بهداشتی بیمارستان فیروزگر تهران در 6 گروه (هیات علمی، دستیار، کارورز، کارآموز، پرستار و کارمند) به روش نمونه گیری آسان(convenience)  انتخاب شدند و وارد مطالعه گردیدند. شرط ورود به مطالعه دریافت 3 نوبت کامل واکسن هپاتیت B بوده است. پس از خون گیری از افراد مورد مطالعه، نمونه ها به آزمایشگاه بیمارستان فیروزگر منتقل گردید و فرم جمع آوری اطلاعات که شامل سن، جنس، وضعیت تاهل، گروه شغلی در بیمارستان، سابقه مصرف الکل و سیگار، ابتلا به بیماری مزمن کبدی و کلیوی، ابتلا به دیابت، سن ازدواج، مدت زمان گذشته شده از دریافت آخرین نوبت واکسن هپاتیت B بود، برای هر یک از آن ها تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار آماری 5/11SPSS و تست های آماری T، Chi2، Levenes، K.S،Oneway ANOVA  و ضریب هم بستگی پیرسون صورت گرفت. هم چنین از شاخص های فراوانی میانگین، انحراف معیار و خطای معیار استفاده شد. سطح معنی داری، کم تر از 5% در نظر گرفته شـد و از مدل Multiple Linear regression برای پیش گویــی عوامــل موثــر بر تیتـر آنتی بادی استفاده گردید. تیتر Anti-HBS در 102 نفر تعیین شد و میانگین تیتر(%95CI, 57.02-83.84)70.43 ,Anti-HBS به دست آمد. هم چنین تیتر Anti-HBS در 30 نفر (29.4%) کم تر از 10mIu/ml و 72 نفر (6/70%) برابر یا بیش تر از 10mIu/ml بود. هم چنین ارتباط آماری معنی داری بین تیتر Anti-HBS و 2 عامل سن و مدت زمانی که از دریافت واکسن گذشته بود، وجود داشت (P<0.05).  زمان پایدار ماندن پاسخ دهی به واکسن هپاتیت B بعد از دریافت آن به طور دقیق مشخص نیست و پی گیری جهت دریافت 3 دوز کامل، واکسیناسیون در قبل یا زمان شروع به کار در این مراکز و عوامل تاثیرگذار بر پاسخ دهی به واکسن باید مورد توجه قرار گیرد. هم چنین پیشنهاد می شود کارکنان مراکز بهداشتی (HCW) که از گروه های پرخطر ابتلا و انتقال HBV به شمار می روند نسبت به تعیین تیتر Anti-HBS خود پس از تزریق 3 دوز واکسن اقدام نمایند.

دیالیز صفاقی سرپایی یک روش درمانی در درمان بیماران با نارسایی غیر قابل برگشت کلیوی می باشد که در بسیاری از کشورها، توسعه یافته و در کشور ما نیز این روش درمانی به تازگی در ابعاد گسترده تری به کار گرفته شده است. هدف از این مطالعه بررسی کارایی درمان دیالیز صفاقی دایم در ایران، در بیمارانی که از این درمان بهره مند می شوند و نیز بررسی عوارض جراحی و غیر جراحی در بیماران و علل خروج آن ها از درمان مورد نظر بوده است. در این مطالعه توصیفی و گذشته نگر بیماران از نظر جنس، سن و علت (اتیولوژی) بیماری اولیه و دلایل انتخاب بیماران برای این نوع درمان نیز مورد بررسی قرار گرفته اند. این پژوهش در فاصله زمانی دی ماه 1375 تا دی ماه 1382 روی 37 بیمار که با روش درمانی دیالیز صفاقی دایم در مرکز هاشمی نژاد مورد درمان قرار گرفته بودند انجام شد و اطلاعات از پرونده ها استخراج گردید. از 37 بیمار 13 نفر زن و 24 نفر مرد بودند و محدوده سنی آن ها 75-16 سال بود. از این گروه 17 نفر به دنبال نفروپاتی دیابتی، 8 نفر گلومرولونفریت مزمن، 5 نفر نفرواسکلروز هیپرتانسیو، 3 نفر آمیلوییدوز، 2 نفر رفلاکس نفروپاتی و 2 نفر به علت نامعلوم دچار ESRD شده بودند. دلیل انتخاب بیماران برای استفاده از این روش در 20 بیمار Negative selection یعنی اشکال در وضعیت عروقی و عدم امکان انجام شدن همودیالیز یا پیوند کلیه ، در 9 مورد سن بالا و سابقه بیماری ایسکمیک قلب و انفارکتوس میوکارد و در 5 نفر درخواست خود بیماران بوده است. در 3 نفر نیز در مراکز دیگر کاتتر گذاشته شده بود و جهت دیالیز صفاقی سرپایی دایم(CAPD) به بخش معرفی شده بودند. کوتاه ترین زمان درمان 1 هفته و طولانی ترین زمان 5 سال بود. در 3 مورد مرگ در رابطه با این درمان به طور مستقیم رخ داده بود که علت آن ابتلا به پریتونیت شدید و عدم پاسخ به درمان بوده است. در حال حاضر از 37 مورد، 13 مورد هنوز تحت درمان می باشند، در 3 مورد قطع درمان به دلیل اختلال کاتتر و 4 مورد تقاضای خود بیمار، 8 مورد پریتونیت، 4 مورد پیوند کلیه، 3 مورد اختلالات اولترافیلتراسیون و 3 مورد مرگ صورت گرفته بود. نتایج به دست آمده از این مطالعه گزارش های قبلی که CAPD را درمان غیر عملی در کشورهای در حال توسعه معرفی کرده اند تائید نمی کند و نشان می دهد که در حضور یک روش استریل و آموزش صحیح، درمان فوق در گروه بیماران دیابتیک و قلبی عروقی به عنوان یک روش کوتاه مدت قبل از پیوند کلیه، انتخابی است. دلایل عمده قطع درمان شامل پریتونیت، عوارض جراحی و خستگی از ادامه درمان بوده است.

این مطالعه به منظور بررسی ارتباط علائم بالینی و پاراکلینیک بیماران IgA نفروپاتی با طبقه بندی نمای هیستوپاتولوژیک بیوپسی کلیه، در 57 بیمار انجام شد. در این مطالعه توصیفی پرونده 57 بیمار با تشخیص IgA نفروپاتی بین سال های 1377 تا 1380 در بیمارستان هاشمی نژاد مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 43 نفر (4/75%) از بیماران مرد و 14 نفر (6/24%) زن بودند. متوسط سن بیماران 5/10±8/31 سال و محدوده سنی آن ها 17 تا 68 سال بود. نمای هیستوپاتولوژیک بیوپسی کلیه این بیماران براساس کلاس بندی WHO طبقه بندی شد که نتایج آن عبارت بود از: کلاس I: بدون بیمار، کلاس II: 8 نفر(14%)، کلاس III: 18 نفر (6/31%)، کلاس IV: 21 نفر (8/36%)، کلاس  V: 10 نفر (5/17%). در مرحله بعد میزان ارتباط کلاس هیستوپاتولوژیک با میزان کراتینین سرم و پروتئین اوری توسط آزمون آماری اسپیرمن و ارتباط آن با فشار خون بالا و درجه هماچوری (میکرو یا ماکرو هماچوری) توسط آزمون آماری کای اسکوار بررسی گردید. براساس نتایج به دست آمده کراتینین سرم(p<0.001, r=0.6) ، پروتئین اوری (P=0.037, r=0.276) و فشار خون بالا (P=0.036, X2=4.397) با کلاس هیستوپاتولوژیک ارتباط معنی داری داشت اما درجه هماچوری (P=0.725, X2=0.635) ارتباط معنی داری را با کلاس هیستوپاتولوژیک نشان نداد. با توجه به این مطلب به نظر می رسد که کشف بیماری در مرحله خفیف تر بیماری با تغییرات محدودتر هیستوپاتولوژیک در کلیه همراه باشد.

هدف از این مطالعه بررسی عوامل خطر ایجاد کننده دیابت حاملگی (GDM=Gestational diabetes mellitus) بوده است. در این مطالعه مقطعی (cross-sectional) و توصیفی ـ تحلیلی که در سال 1377 و 1378 در بیمارستان فیروزآبادی صورت گرفت، 80 زن حامله طبیعی غیردیابتی به طور تصادفی انتخاب شدند و همراه با 62 بیمار مبتلا به دیابت حاملگی، از نظر سن، وزن قبل از حاملگی یا 3 ماهه اول حاملگی، پاریتی، سابقه خانوادگی دیابت، سابقه ماکروزومی در حاملگی های قبلی، سابقه فشار خون بالا، سابقه ناهنجاری های جنینی و مرگ جنین داخل رحمی(IUFD)  و سقط مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. براساس نتایج به دست آمده بیماران 2 گروه از نظر سن (p<0.0002)، پاریتی (p<0.0001)، وزن قبل از حاملگی (p<0.0001)، سابقه خانوادگی دیابت (p<0.0002)، سابقه ماکروزومی(p<0.00004)  سابقه فشار خون بالا (p<0.0002)، سابقه ناهنجاری جنینی(p<0.0003)  و سابقه IUFD (p<0.0002) اختلاف معنی داری با هم داشتند اما در مورد سقط، اختلاف معنی داری مشاهده نشد. به طور کلی می توان گفت سن بالای 30 سال، تعداد پاریتی بیش تر از 3، چاقی، سابقه خانوادگی دیابت، سابقه ماکروزومی و فشار خون بالا و ناهنجاری جنینی و نیز سابقه IUFD، بیماران را از نظر دیابت حاملگی در خطر بالایی قرار می دهد و حاملگی پرخطر محسوب می شود و این افراد باید طی حاملگی در این رابطه مورد ارزیابی قرار گیرند تا از پیامدهای بد زمان حاملگی پیش گیری به عمل آمده و هشداری نیز برای سلامت آینده بیمار و احتمال ابتلا به دیابت باشد.

فشار خون بالا یکی از مشکلات مهم کشورهای پیش رفته و در حال توسعه محسوب می شود. این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که به منظور تعیین شیوع فشار خون بالا در افراد بالای 18 سال شهر زابل صورت گرفت. نمونه گیری به روش خوشه ای طبقه بندی شده تصادفی انجام شد و طی آن 1530 نفر که شامل 841 زن(55%) و 689 مرد (45%) از افراد بالای 18 سال شهر زابل بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. براساس تعریف JNC-VI و WHO، افرادی که بعد از 2 نوبت اندازه گیری متناوب فشار خون به فاصله 3 روز، دارای فشار سیستولیک بیش تر از 140 و فشار دیاستولیک بیش از 90 میلی متر جیوه بودند و افرادی که داروهای ضدفشار خون مصرف می کردند، به عنوان فرد مبتلا به پرفشاری خون در نظر گرفته شدند. فشار خون از هر دو بازوی چپ و راست در حالت خوابیده اندازه گیری شد و بالاترین میزان به عنوان فشار خون واقعی ثبت گردید. در نوبت اول علاوه بر کنترل فشار خون، قد و وزن نمونه ها اندازه گیری شد و همراه با معاینه بالینی، اطلاعات ضروری بر اساس پرسش نامه تنظیم شده توسط پرسش گران به صورت مصاحبه تکمیل گردید سپس به فاصله حداقل 3 روز، نوبت های دوم و سوم فشار خون اندازه گیری شد. براساس اطلاعات به دست آمده شیوع خام پرفشاری خون در زنان 15% و در مردان 5/12% و در کل جامعه 9/13% بود. شیوع هم سان شده سنی در زنان 4/13%، در مردان 09/11% و در کل جامعه 24/12% بوده است. براساس نتایج به دست آمده 36% از زنان، 52% از مردان و 44% از کل جامعه که مبتلا به پرفشاری خون بودند، از بیماری خود آگاهی نداشتند. آزمون آماری کای مجذور با ضریب اطمینان 99% نشان داد که بین چاقی و فشار خون بالا ارتباط معنی داری وجود دارد. در این مطالعه با ضریب اطمینان 99% بین فشار خون بالا و افزایش سن ارتباط مستقیم و معنی دار آماری مشاهده شد اما رابطه بین فشار خون بالا و جنس معنی دار نبود. به طور کلی می توان گفت که پرفشاری خون در جوامع امروزی با توجه به ماشینی شدن زندگی، یک خطر محسوب می شود بنابراین غربال گری در جامعه، آگاهی دادن به افراد در زمینه شیوه زندگی، تغذیه و پی گیری درمان در مبتلایان به پرفشاری خون امری ضروری می باشد.

شاخص تغذیه سالم جهت ارزیابی کیفیت رژیم غذایی در جوامع مختلف طراحی شده است. هدف از این بررسی تعیین امتیاز شاخص تغذیه سالم در نوجوانان ساکن منطقه 13 تهران و ارتباط آن با دریافت مواد مغذی، گروه های غذایی و مقدار واحد مصرفی آن ها بوده است. در این بررسی 465 نوجوان 18-10 ساله تحت عنوان مطالعه قند و لیپید تهران انتخاب شدند و بررسی وضعیت تغذیه ای به روش تکمیل 2 روز یادآمد غذایی صورت گرفت. شاخص تغذیه سالم براساس 9 جز (گروه های هرم راهنمای غذایی: اجزای 5-1، مقدار درصد چربی از کل کالری، درصد چربی های اشباع دریافتی و کلسترول: اجزای 8-6 و تنوع غذایی: جز 9) محاسبه گردید. دامنه امتیاز هر جز از این شاخص صفر تا 10 و مجموع حداکثر امتیاز این شاخص 90 بود. روش محاسبه شاخص ذکر شده با توجه به اطلاعات موجود در زمینه داده های تغذیه ای، نسبت به شاخص تغذیه سالم طراحی شده در مطالعات قبلی، تعدیل گردید. امتیاز تنوع نیز با توجه به تعداد غذاهای مصرفی در جامعه نوجوان مورد بررسی، تعیین شد. امتیاز شاخص تغذیه به 3 گروه کم تر از 45 (ضعیف)، 72-45 (نیاز به تغییر و اصلاح) و بیش تر از 72 (خوب) تقسیم بندی شد. به منظور تعیین ارتباط شاخص تغذیه سالم با مواد مغذی دریافتی و تعداد سروینگ های مصرفی گروه های هرم راهنمای غذایی از آزمون هم بستگی نسبی استفاده گردید. امتیاز هر جزء از شاخص تغذیه سالم نیز محاسبه و در 3 گروه بالاتر از 8، 8-5 و کم تر از 5 تقسیم بندی شد که میانگین امتیاز شاخص تغذیه سالم در پسران 6/9±9/64 و در دختران 4/9±8/64 به دست آمد. تعداد سروینگ های مصرفی از گروه های مختلف هرم راهنمای غذایی در افرادی که امتیاز این شاخص در آن ها خوب بود، به میزان معنی داری بیش تر از گروهی که نیاز به تغییر و اصلاح داشتند و گروه ضعیف، بیش تر مشاهده شد (P<0.001). میزان چربی اشباع دریافتی و کلسترول مصرفی در گروه خوب نسبت به 2 گروه دیگر کم تر بود (P<0.001). مواد مغذی مصرفی و تعداد اقلام غذایی دریافتی در گروه با امتیاز شاخص تغذیه خوب به میزان معنی داری بالاتر از 2 گروه دیگر به دست آمد (P<0.001). هم بستگی مثبت و معنی داری بین تعداد سروینگ های دریافتی از گروه های نان و غلات (r=0.2, P<0.001)، سبزی ها (r=0.3, P<0.001)، میوه ها (r=0.2, P<0.001)، لبنیات (r=0.3, P<0.001)، گوشت ها (r=-0.1, P<0.001) و هم بستگی منفی و معنی داری بین چربی دریافتی (r=-0.2, P<0.001)، درصد چربی اشباع (r=-0.1, P<0.05) و کلسترول دریافتـی (r=-0.1, P<0.05) با شاخص تغذیه سالم مشاهده شد. تعداد اقلام غذایی مصرف شده هم بستگی مثبت و معنی داری با شاخص تغذیه سالم داشت (r=0.5, P<0.001). هم چنین هم بستگی مثبت و معنی داری بین این شاخص و مواد مغذی دریافتی مشاهده گردید. رژیم غذایی 74% از نوجوانان مورد بررسی نیاز به تغییر و اصلاح داشت، برنامه غذایی 23% از آن ها، خوب بود و 3% از نوجوانان از الگوی غذایی ضعیف پیروی می کردند. شاخص تغذیه سالم ابزاری مناسب جهت ارزیابی کفایت تغذیه نوجوانان محسوب شده و با توجه به آن که برنامه غذایی اغلب نوجوانان جامعه نیازمند اصلاح و تغییر است، دادن آموزش های صحیح تغذیه ای در این گروه سنی ضروری به نظر می رسد.

تومورهای نورواکتودرمال اولیه (Primitive) از جمله تومورهای شایع داخل جمجمه در کودکان هستند که اغلب از طریق مایع مغزی ـ نخاعی به کرانیواسپاینال گسترش پیدا می کنند و به ندرت متاستازهای خارج از سیستم عصبی مشاهده می شود. تاکنون موارد نادری از تومور اولیه اینترااسپاینال گزارش شده است که اغلب آن ها نیز داخل دورا و در ناحیه دم اســب (کودا) بوده اند. در این گزارش علایم بالینی، رادیولوژی، یافته های حین عمل و آسیب شناسی 1 مـورد تومور نورواکتودرمال اولیه که از ریشــه عصـب سینـه ای منشا گرفته و در MRI شبیــه تومور غلاف عصبی (Nerve sheath tumor) بود معرفی می شود.

در بسیاری از اختلالات مربوط به سیستم اعصاب از جمله آلزایمر، ویلسون و بیماری پیک، تغییراتی در غلظت یون های مس و روی در سلول های عصبی ایجاد می شود. از آن جا که میزان یون های داخل سلولی بر پولاریزاسیون و دپولاریزاسیون نورون ها موثر بوده و بررسی ارتباط این یون ها و شرایط پولاریزاسیون و دپولاریزاسیون از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد، در این پژوهش سیناپتوزوم های نواحی مختلف مغز (مخچه، هیپوتالاموس، استریتوم، مغز میانی و کورتکس) تهیه شد و میزان آزاد شدن مس و روی در شرایط دپولاریزاسیون یا کمبود کلسیم اندازه گیری گردید. در این مطالعه مداخله ای از موش صحرایی نر (Rat) استفاده شد بدین ترتیب که پس از کشتن موش ها مغز بلافاصله از جمجمه خارج شده و پس از جدا کردن نواحی مختلف طبق روش های معتبر آزمایشگاهی، سیناپتوزوم تهیه می گردید. سیناپتوزوم های به دست آمده در حضور یون پتاسیم 55 میلی مولار(به عنوان شرایط دپولاریزاسیون) و نیز در حضور (EGTA به عنوان شلاتور کلسیم) انکوبه گردید. پس از پایان انکوباسیون سیناپتوزوم ها به طور مجدد رسوب داده شدند و پس از خاکستر کردن آن ها میزان مس و روی باقی مانده اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که در حضور یون پتاسیم میزان مس باقی مانده در سیناپتوزوم های مربوط به مغز میانی و کورتکس بیش از گروه شاهد و مس و روی باقی مانده در نواحی مخچه، هیپوتالاموس و استریتوم کم تر از حالت شاهد بوده است. در همین شرایط میزان روی باقی مانده در ناحیه مخچه بیش از حالت شاهد مشاهده شد در حالی که نواحی هیپوتالاموس، مغز میانی استریتوم و کورتکس مقدار روی کم تری را نشان داد. در حضور EGTA مس موجود در نواحی مخچه، هیپوتالاموس و استریتوم بیش از حالت کنترل بود و در مغز میانی و کورتکس مقدار کم تری را نشان داد. در سیناپتوزوم های مخچه، استریتوم و کورتکس در حضور EGTA میزان روی بیش تری مشاهده شد در حالی که در هیپوتالاموس و مغز میانی میزان روی کم تر از حد طبیعی بوده است. نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر نشان داد که ارتباط نزدیکی بین فعالیت سلولی و میزان یون های مس و روی موجود در سلول های عصبی وجود دارد به طوری که اختلال در غلظت هر یک از آن ها می تواند موجب اختلال در فعالیت عصبی شده و مشکلات عصبی مختلفی را به وجود آورد.

کلامیدیا پنومونیه یکی از علل عفونت تنفسی تحتانی در کودکان و عامل برونشیت وپنومونی در افراد بالغ و نیز عامل 20-10% از پنومونی های آتیپیک در اجتماع است که ابتلا به آن در تمام سنین دیده می شود. این عفونت سبب فعال شدن حملات آسم شده و نیاز به درمان اختصاصی دارد. کشت این ارگانیسم مشکل است بنابراین روش های سرولوژی برای تشخیص کمک کننده هستند. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی عفونت حاد و ابتلای قبلی به عفونت کلامیدیا در کودکان زیر 14 سال مبتلا به پنومونی و تعیین متوسط سن ابتلا به عفونت بوده است. با درمان موفقیت آمیز پنومونی کلامیدیایی با اریترومایسین و سایر ماکرولیدها نه تنها از میزان بروز موارد پنومونی کاسته می شود بلکه حملات آسم و موارد بستری کاهش می یابد. این مطالعه مورد ـ شاهدی روی نمونه خون 73 کودک زیر 14 سال (35 بیمار مبتلا به پنومونی و 38 شاهد) انجام شد. بررسی آنتی بادی اختصاصی IgG و IgM کلامیدیا با روش ELISA صورت گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده میانگین سن کودکان 87/3±7/3 سال بود و 6/48% پسر و 4/51% دختر بودند. عفونت حاد کلامیدیایی (Chlamydia IgM مثبت) در 48% از کل کودکان و در 57% از کودکان مبتلا به پنومونی مثبت بود. بیش ترین فراوانی در گروه سنی 3-2 سال (40%) و میانگین سنی 7/3 سال مشاهده شد. ایمنی قبلی نسبت به کلامیدیا در 4/27% کل کودکان وجود داشت که بیش ترین فراوانی مربوط به سن بالاتر از 5 سال (50%) بود. ابتلا به عفونت حاد کلامیدیایی در گروه مبتلا به پنومونی به طور معنی داری (p<0.001) بیش از گروه شاهد بود اما ایمنی قبلی تفاوت واضحی نداشت. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت که عفونت حاد کلامیدیایی (Chlamydia-IgM مثبت) با پنومونی یا بدون پنومونی در 50% از کودکان در سن 3 سالگی دیده می شود که تا رسیدن به سن 5 سال این IgG مثبت خواهد شد. با توجه به پاسخ خوب عفونت به درمان خوراکی اریترومایسین، با کنترل این عفونت نه تنها موارد پنومونی کاهش می یابد بلکه از حملات آسم در افراد مستعد کاسته شده یا حداقل تخفیف یافته و موارد بستری بیماری کم خواهد شد.

این مطالعه گذشته نگر، مقطعی ـ توصیفی با هدف تعیین فراوانی انواع سوختگی ها در کودکان و نوجوانان، روی 599 بیمار مبتلا به سوختگی که در سال 1381 به بیمارستان شهید مطهری مراجعه کرده بودند، انجام شد. معیار ورود به مطالعه سن 15 سال و کم تر از آن بود. متغیرهای بررسی شده شامل سن، جنس، علت سوختگی، مدت بستری، درصد سطح سوختگی و میزان مرگ و میر بوده است. از میان 599 بیمار، 167 نفر بستری و 432 نفر سرپایی بودند. متوسط سن بیماران 8/5 سال بود. در بیماران بستری، 6/97% دچار سوختگی حرارتی و 4/2% دچار سوختگی الکتریکی شده بودند اما هیچ یک از آن ها سوختگی شیمیایی نداشتند. در بیماران سرپایی 8/98% دچار سوختگی حرارتی، 9/0% دچار سوختگی الکتریکی و  0.3%دچار سوختگی شیمیایی شده بودند. در این مطالعه تعداد بیماران مرد بیش از بیماران زن بود (6/58% در برابر 4/41%). اغلب بیماران افراد زیر 5 سال بودند و سطح سوختگی(BSA)  در اغلب آن ها، کم تر از 10% و در تعداد کمی از آن ها بیش از 90% بود. میزان مرگ و میر در بیماران 8/4% به دست آمد.

درماتوفیت ها گروهی از قارچ های کراتین دوست هستند که گروه وسیعی از بیماری های پوست و ضمایم آن مانند ناخن و مو را ایجاد می کنند. عوامل قارچی شامل 3 دسته میکروسپوروم، ترایکوفایتون و اپیدرموفایتون بوده که در بین آن ها جنس ترایکوفایتون از اهمیت خاصی برخوردار می باشد و در حدود 24 گونه آن تاکنون شناخته شده است. علاوه بر آن بررسی های مولکولی روی تمایز استرین های گونه ترایکوفایتون روبروم در نمونه های جمع آوری شده در ناخن های یکسان از بیماران مختلف مبتلا به اونیکومایکوزیس، نشان دهنده وجود چندین استرین متفاوت در این گونه بوده است. در این مطالعه نمونه های ناخن از 10 بیمار مختلف مبتلا به اونیکومایکوزیس کشت داده شد و پلیت های کشت که دارای 5 کلنی بودند انتخاب شدند و اسید دی اکسی ریبونوکلئیک (D.N.A) آن ها به طور جداگانه استخراج شد و نتایج با توجه به مراحل مختلف روش مولکولی واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و بر اساس خصوصیت اختلاف در تعداد تکرار ژن های تولید کننده اسیدریبونوکلئیک ریبوزومی (r R.N.A) در منطقه غیرژنی تجزیه و تحلیل شد. در این مطالعه 10 نمونه از ضایعات ناخن مبتلا به اونیکومایکوزیس در اثر ترایکوفایتون روبروم بررسی شد که تنها در 6 نمونه، تعداد 2 استرین مختلف یا بیش تر در یک واریته از گونه ترایکوفایتون روبروم مشاهده گردید. براساس یافته های این پژوهش پیش بینی می شود که در تعداد زیادی از عفونت های قارچی ناخن توسط ترایکوفایتون روبروم، استرین های گوناگون (Multiple strain) وجود داشته باشد. وجود چنین مساله ای در مطالعات اپیدمیولوژیک مربوط به بیماری های قارچی از اهمیت خاصی برخوردار می باشد.