علوم پزشکی رازی
سال:1396 | دوره:24 | شماره:165 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: بیمارستان از اجزای بسیاری برای ارائه خدمت به بیماران تشکیل شده است و روابط بین این اجزا بایستی از یکپارچگی لازم برخوردار باشد، زیرا نقص در هر یک از اجزا منجر به ایجاد مشکل در روند ارائه خدمت به بیمار می گردد. بخش اورژانس بیمارستان ها در شرایطی که حیات انسان به مخاطره می افتد، می بایست در جهت رفع آن عوامل و نجات جان افراد نیازمند، به کمک های فوری پزشکی اقدام نماید. عواملی همچون نیروی انسانی، فضای فیزیکی و تجهیزات پزشکی ضروری و تسهیلات مناسب می توانند معرف آمادگی و کارایی بخش اورژانس و ملاک مقایسه بیمارستان ها قرار گیرد. هدف از این پژوهش بررسی وضعیت نیروی انسانی، فضای فیزیکی و تجهیزات پزشکی و گردش کار بخش اورژانس در بیمارستان های ملکی سازمان تامین اجتماعی در سال 1395 می باشد. روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی انجام گرفته است. در بخش توصیفی به بررسی مشخصات دموگرافیک سرپرستان بخش اورژانس و در بخش تحلیلی به بررسی رابطه بین متغیرهای مستقل با متغیر وابسته پرداخته است. این پژوهش بر روی مسئولین فنی اورژانس، سرپرستاران، مترون و پزشکان شاغل در بخش اورژانس انجام شده است. جامعه آماری شامل بخش اورژانس 70 بیمارستان ملکی سازمان تامین اجتماعی می باشد. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آزمون کای اسکوئر و نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه و تحلیل شده است. یافته ها: در این پژوهش از مجموع 549 نفر، مردان 8/57 درصد (310 نفر) و زنان 2/42 درصد را تشکیل دادند. میانگین (انحراف معیار) سنی پاسخ دهندگان حدود (2/6) 40 سال و میانگین (انحراف معیار) سنی مردان (2/6) 7/40 سال و زنان (9/5) 9/38 سال بود. در این مطالعه بیمارستان های منتخب با کسب میانگین امتیاز 33/83 در وضعیت مطلوب قرار داشتند. شاخص های تجهیزات پزشکی، فرآیند گردش کار و شاخص های کیفی به ترتیب با کسب میانگین امتیاز های 7/85، 5/85 و 5/90 درصد در حد مطلوب و شاخص های نیروی انسانی و فضای فیزیکی به ترتیب با کسب میانگین امتیاز های 75 و 8/77 درصد در حد نسبتاً مطلوب قرار داشتند. همچنین بین نیروی انسانی بخش اورژانس و شاخص های کیفی نیز رابطه معنادار و مستقیم وجود داشت (05/0p<)، بدین معنا که با بهبود شاخص نیروی انسانی در بخش های اورژانس، عملکرد این بخش ها نیز بهبود می یابد. نتیجه گیری: اکثر بیمارستان های مورد مطالعه از نظر شاخص ها، در وضعیت مطلوب قرار داشتند، اما در خصوص برخی شاخص ها از جمله نیروی انسانی و فضای فیزیکی مناسب در برخی بیمارستان ها مغایرت هایی به صورت نسبی در مقایسه با استانداردهای موجود مشاهده گردید که نیاز به توجه ویژه و مستمر در این زمینه دارد. لذا با توجه به ماهیت بیمارستان ها و آمادگی بخش اورژانس برای مقابله با حوادث، توجه به استانداردها و رعایت اصول ایمنی آن ها امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.

زمینه و هدف: بسیاری از افراد در رویارویی با مشکلات زندگی فاقد توانایی های لازم هستند و این امر آنان را آسیب پذیر نموده و در معرض انواع اختلالات روانی و رفتاری قرار می دهد. این مطالعه به مهارت های زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران پرداخته است. روش کار: این مطالعه مقطعی، از نوع توصیفی-مقایسه ای و محیط پژوهش آن دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی ایران، در سال های 95 و 96 بود. جامعه پژوهش کلیه دانشجویان دانشگاه و نمونه 342 نفری آن افرادی هستند که به صورت تصادفی طبقه ای از جامعه پژوهش انتخاب شده اند. پرسشنامه طرح شامل 7 متغیر جمعیتی و پرسشنامه 142 سوالی، 5 گزینه­ ای مهارت های زندگی شامل 19 خرده­ مقیاس بودکه به گزینه ها وزن های صفر تا 4 اختصاص یافت. برای تجزیه و تحلیل از روش های آمار توصیفی و تحلیلی شامل آزمون های تی تست، آنالیز واریانس (شکل ناپارامتری آن ها)، کای دو و ضریب همبستگی در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معنی داری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شدند. یافته ها: میانگین همه مولفه ها بالاتر از متوسط و در کل مولفه ها میانگین 5/2 (15/0=SD) بود. میانگین نمرات مهارت های زندگی زنان در غالب مولفه ها بیشتر از مردان بود ولی بین میانگین دو جنس اختلاف معنی دار موجود نبود. میانگین مولفه های روابط بین فردی (045/0=p) و مهارت های مربوط به رعایت و بکارگیری نکات ایمنی (035/0=p) بین مقاطع مختلف تحصیلی و همچنین میانگین مولفه های مهارت های مربوط به ارتباط های انسانی (031/0=p) و مهارت در حل مساله (040/0=p) بین دانشکده های محل تحصیل دانشجویان با هم اختلاف معنی دار داشتند. بین میانگین مولفه ها و نوع اسکان پاسخ دهندگان و تاهل آن ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد اما افراد خوابگاهی میانگین پایین تری داشتند. همچنین سن نیز با مهارت های زندگی ارتباط قوی و معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: دانشجویان در برخی از مهارت های مورد نیاز در زندگی ضعیف بوده و نیاز به آموزش دارند. این مساله در دانشجویان مرد و مجرد بیشتر به چشم می خورد.

زمینه و هدف: تعیین پایایی میان مشاهده گر و درون مشاهده گر یکی از مسائل مهم در تحقیقات می باشد که برای اعتبار بخشی طبقه بندی ها الزامی می باشند. هدف مطالعه حاضر، تعیین پایایی میان مشاهده گر و درون مشاهده گر در میان متخصصین ایرانی است. روش کار: رادیوگرافی و سی تی اسکن 160 بیمار دچار شکستگی لگن توسط سه متخصص ارتوپدی از نظر تعین موقعیت آناتومیک شکستگی و تعیین نوع شکستگی بر اساس طبقه بندی یانگ و برگس مورد ارزیابی قرار گرفتند و میزان توافق میان و درون مشاهده گر برای آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: شایع ترین محل آناتومیک شکستگی راموس های پوبیس و شایعترین نوع شکستگی LC I بود. در موارد شکستگی ایلیوم و ساکروم استفاده از سی تی اسکن بطور معنا دار دقت تشخیص را افزایش داده بود. در تعیین نوع شکستگی، میانگین توافق میان مشاهده گر با استفاده از رادیوگرافی (52/0 – 28/0) 35/0 و با استفاده از رادیوگرافی و سی تی اسکن (76/0 – 44/0) 49/0 بدست آمد. کمترین توافق در شکستگی های LC II و APC II مشاهده شد. در همین موضوع، میانگین توافق درون مشاهده گر برای سه مشاهده گر با استفاده از رادیوگرافی (58/0 – 31/0) 40/0 و (51/0 – 32/0) 41/0 و (55/0 – 36/0) 44/0 بود و همین مقادیر با استفاده از سی تی اسکن بترتیب (77/0 – 39/0) 54/0 و (72/0 – 42/0) 53/0 و (73/0 – 46/0) 55/0 بدست آمد. نتیجه گیری: پایایی درون و میان مشاهده گر در تقسیم بندی یانگ و برگس در حد قابل قبول می باشد و نتایج بدست آمده از مشاهده گران ما تقریباً مشابه با مطالعات خارجی موجود می باشد.

زمینه و هدف: مونوسیت ها یکی از اجزای مهم سیستم ایمنی هستند که در پاسخ های التهابی و پاسخ های ایمنی ذاتی نقش مهمی ایفا می کنند؛ بنابراین جداسازی این سلول ها در تحقیقات ایمنی شناسی دارای اهمیت فراوان بوده و به همین دلیل روش های مختلفی برای جداسازی این سلول ها ابداع شده است. یکی از کم هزینه ترین و آسان ترین روش ها جداسازی با استفاده از خاصیت چسبندگی این سلول ها است که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است. روش کار: در این روش بعد از جداسازی سلول های تک هسته ای خون محیطی، با استفاده از خاصیت چسبندگی مونوسیت ها به سطح پلاستیکی این سلول ها از سوسپانسیون سلولی جدا سازی شدند و سپس با استفاده از آنتی بادی های اختصاصی نشاندار با رنگ فلورسنت (PE، FITC) متصل شونده به مارکرهای اختصاصی CD11b و CD14 بر سطح مونوسیت ها رنگ آمیزی گردید و درصد خلوص سلول های جداسازی شده مشخص شد. یافته ها: پس از جدا سازی مونوسیت ها و بررسی آن ها با دستگاه فلوسایتومتری نتایج بیانگر این موضوع بود که 2/90 درصد از سلول های جداشده دو مارکر CD11b و CD14 را بیان می کردند. نتیجه گیری: گرچه روش های جداسازی مختلفی برای مونوسیت ها وجود دارد اما هرکدام دارای مزیت ها و معایبی هستند. یکی از آسان ترین و کم هزینه ترین این روش ها جداسازی براساس خاصیت چسبندگی این سلول ها است که امکان جداسازی این سلول ها با درصد خلوص بالا را فراهم می کند.

در سال های اخیر، توجه زیادی به برخی از بیماری های نوروبیولوژیکی کودکان از جمله اوتیسم (Autism Spectrum Disorder) جلب شده است. اوتیسم بیماری است که منجر به ایجاد مشکلاتی درگفتار، انجام مهارت های اجتماعی و نیز بروز حرکات تکراری، کلیشه ای و رفتارهای بی هدف می شود. اوتیسم شامل اختلالات پیچیده ای است که پاتوژنز آن ها بطور دقیق مشخص نشده است. در طی دهه ی 1970، شیوع اوتیسم در ایالات متحده ی آمریکا معادل 3-1 در هر ده هزار تولد گزارش شده است. در اوایل قرن 21 شیوع اوتیسم به 1 در 150 رسیده است. به دلیل شیوع بالای اوتیسم و نیز افزایش پیش رونده ی آن، شناسایی مکانیسم های پاتوفیزیولوژیکی دخیل در اوتیسم که بتواند تظاهرات بالینی آن را توضیح دهد، ضروری به نظر می رسد. شناخت بیومارکرهایی که در پاتوژنز اوتیسم نقش دارند، می تواند کمک شایانی در تشخیص دقیق تر، به موقع و نیز درمان های بهتر و موثرتر برای مبتلایان فراهم آورد. با توجه به این که بیماری اوتیسم یک طیف گسترده ای از اختلالات است و مکانیسم های دخیل در آن مشخص نشده است، این مطالعه سعی دارد تا علاوه بر مروری بر مکانیسم های دخیل در پاتوفیزیولوژی اوتیسم، روش های تشخیص و درمان های رایج، ارزشمندترین بیومارکرهای اوتیسم را معرفی نماید. از آنجایی که درمان افرادی که از بیماری اوتیسم رنج می برند یک چالش مهم به حساب می آید، امید است با شناخت بیشتر بیومارکرهای اوتیسم، اهداف درمانی امیدبخشی حاصل آید.

شیوع انتروباکتریاسه تولیدکننده کارباپنماز در طی یک دهه ی گذشته با افزایش چشمگیری روبه رو بوده است. شناسایی این دسته از باکتری ها بدلیل اینکه همیشه یک میزان حداقل غلظت مهاری برای کارباپنم ها در طیف مقاومتشان نشان نمی دهند، اهمیت دارد. به همین دلیل شناسایی این باکتری ها در آزمایشگاه میکروبیولوژی بالینی یک موضوع با اهمیت برای انتخاب طرح درمانی مناسب و اجرای اقدامات کنترل عفونت است. غربالگری باکتری های تولیدکننده کارباپنماز با استفاده از روش های مختلف فنوتیپی، بیوشیمیایی و مولکولی انجام می گیرد، با این حال هر یک از این روش ها دارای مزایا و معایب خاص خود می باشند. هدف از این مطالعه مروری بررسی و معرفی روش های رایج موجود جهت شناسایی کارباپنماز ها می باشد.

زمینه و هدف: متوتروکسات یک آنتاگونیست اسید فولیک است که به طور گسترده به عنوان یک عامل شیمی درمانی سایتوتوکسیک برای لوسمی و سایر بدخیمی ها استفاده می شود. متوتروکسات (MTX) منجر به عوارض جانبی سمی حاد در بافت ها می شود. در این مطالعه، اثرات محافظتی ویتامین C بر عوارض ناشی از MTX در بیضه های موش صحرایی بررسی شد. روش کار: در مجموع 31 رت به 4 گروه؛ شامل کنترل، درمان با MTX، MTX و سپس درمان با ویتامین C، ویتامین C و سپس درمان با MTX تقسیم شدند. مطالعه به مدت 4 هفته تکمیل شد و موش های صحرایی با توجه به گروه هایشان روزانه دوزهای2mL/kg SF، mg/kg 100 ویتامین C و 10mg/kg MTX به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. میانگین قطر لوله های سمینیفروس، ضخامت سلول های اپیتلیال ژرمینال و میانگین نمره بیوپسی بیضه توسط آزمون هیستولوژیک هر گروه تعیین شد. تفاوت بین میانگین برآورد شده برای گروه های تجربی با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) بین گروه ها مقایسه شد. یافته ها: گروه ویتامین MTX+ C شباهت بیشتری با گروه کنترل نشان داد. نتایج به دست آمده از لحاظ آماری معنی دار بود، نتایج به دست آمده در بین گروه ها به ترتیب برای میانگین قطر لوله سمینیفروس، ضخامت سلول های اپیتلیال ژرمینال و میانگین نمره بیوپسی بیضه از لحاظ آماری معنی دار بود. در مقایسه با گروهی که ویتامین C را پس از درمان MTX دریافت کردند، مقادیر پارامترها در گروهی که ویتامین C را قبل از شروع درمان MTX دریافت کردند، به طور معنی داری بیشتر بود. نتیجه گیری: ویتامین C باعث کاهش آسیب های هیستولوژیکی ناشی از MTX می گردد، به ویژه هنگامی که قبل از MTX درمانی استفاده شود.

زمینه و هدف: بیماری آلزایمر شایع ترین شکل زوال عقل است و پپتیدهای آمیلوئیدبتا نقش محوری در بیماری­ زایی آن ایفا می­ کنند. اخیراً، ورزش منظم به عنوان یکی از سازوکارهای غیردارویی مهم برای مقابله با بیماری آلزایمر مطرح شده است. با این حال، نقش پیشگیرانه ورزش کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر پیش­ آماده­ سازی ورزشی 4 هفته­ ای بر سطح آمیلوئیدبتای محلول و اختلال حافظه در رت­ های مبتلا به بیماری آلزایمر القاء شده با تزریق Aβ 1-42 است. روش کار: هشتاد و چهار سر رت 8 هفته­ ای نر با میانگین وزن 20 ± 195 گرم در ابتدا به صورت تصادفی به دو گروه تمرین هوازی یا استراحت به مدت 4 هفته تقسیم شدند. سپس، هر گروه به 3 زیرگروه بیماری آلزایمر، شم و بدون تزریق تقسیم گردید. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، تزریق Aβ 1-42 یا DMSO به درون هیپوکمپ صورت پذیرفت. 7 روز پس از جراحی، رت­ های هر گروه به طور تصادفی یا قربانی شده (7 سر رت) یا تحت آزمون رفتاری (7 سر رت) قرار گرفتند. بدنبال جمع­ آوری نمونه­ های خونی در رت­ های قربانی، بافت هیپوکمپ استخراج گردید و سطوح Aβ 1-42 در پلاسما و هیپوکمپ، و همچنین مقادیر پلاسمایی پروتئین مرتبط با گیرنده ی لیپوپروتئینی با چگالی کم-1 محلول (sLRP-1) اندازه­ گیری شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد که در گروه ورزش­ + بیماری آلزایمر، سطح Aβ 1-42 مغزی کمتر و سطح Aβ 1-42 پلاسمایی بیشتر از گروه آلزایمری بود (001/0>p). همچنین، سطح sLRP-1 پلاسمایی در گروه ورزش­ + بیماری آلزایمر بیشتر از گروه آلزایمر بود (001/0>p). بعلاوه، یادگیری و حافظه فضایی به طور معنی­ داری در گروه ورزش­ + بیماری آلزایمر بهتر از گروه آلزایمر بود (01/0>p). نتیجه ­ گیری: به نظر می­ رسد که 4 هفته پیش­ آماده­ سازی ورزشی می­ تواند با افزایش پاکسازی آمیلوئیدبتای محلول از مغز، افت یادگیری و حافظه فضایی را تقلیل دهد.

زمینه و هدف: التهاب سیستمیک در سالمندان با افزایش فاکتورهای التهابی از جمله اینترلوکین 18، پروتئین واکنشگر C و خطر بیماری های قلبی-عروقی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرینات مقاومتی بر سطوح اینترلوکین 18 و پروتئین واکنشگر C (C-reactive protein) (CRP) مردان سالمند بود. روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی، از میان 40 مرد 65 تا 80 ساله غیر ورزشکار، به طور تصادفی 20 آزمودنی انتخاب و به دو گروه تمرین مقاومتی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی مقاومتی شامل 8 حرکت، با 10 تا 12 تکرار و شدت های 50، 60 و 70 درصد یک تکرار بیشینه، سه جلسه غیر متوالی در هفته و به مدت 12 هفته بود. نمونه خون در دو مرحله پیش آزمون و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در پایان هفته 12 برای اندازه گیری سطوح پلاسمایی اینترلوکین 18 و پروتئین واکنشگر C جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری 05/0 p≤ و نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند. یافته ها: میزان سطوح سرمی IL-18 (034/0p=) و CRP (012/0p=) با میانگین± انحراف معیار 006/29± 811/211 و 212/0± 390/5 گروه تمرینی (مقاومتی) در مقایسه با گروه کنترل با میانگین± انحراف معیار 137/12± 101/261 در IL-18 و 018/0± 507/6 در CRP کاهش معنا داری پیدا کرده بود. نتیجه گیری: با احتیاط می توان گفت تمرینات مقاومتی سطوح سرمی IL-18، CRP مردان سالمند را کاهش می دهد. بر این اساس انجام این تمرینات برای سالمندان مفید خواهد بود.

زمینه و هدف: اختلالات تکاملی می­ تواند در ابعاد مختلف رشدی کودک شامل گفتاری، حرکتی، ذهنی و رفتاری رخ دهد و منجر به بروز مشکلاتی از قبیل تأخیر در تکلم، فلج مغزی، عقب ماندگی ذهنی و غیره شود. هدف از این مطالعه تعیین و شناسایی عوامل خطر شاخص­ های رشد شیرخواران با رگرسیون چندک می­ باشد. روش کار: در این مطالعه مقطعی اطلاعات رشد 224 کودک شامل اندازه­ های اندازه­ های وزن، قد و دورسر که در مراکز بهداشتی شهر کرج (در سال­ های 94 و 95) پرونده داشتند، جمع­ آوری و بررسی شد. برای تحلیل از رگرسیون چندک استفاده و شاخص­ های رشد در چندک­ های مختلف تحلیل گردید. تحلیل داده­ ها با نرم­ افزار R نسخه 2-2-3 انجام شد. یافته­ ها: متغیر سن مادر هنگام تولد بر وزن، متغیر تعداد اعضای خانواده بر قد و متغیر تحصیلات مادر بر اندازه دور سر کودکان پسر و متغیرهای شاخص توده بدنی مادر و سن مادر هنگام تولد بر وزن، متغیر تحصیلات مادر بر قد و متغیرهای سن مادر هنگام تولد و تعداد اعضای خانواده بر اندازه دور سر کودکان دختر تأثیرات معنی­ داری را در چندک­ های مختلف داشتند. نتیجه­ گیری: رگرسیون چندک با برازش خطوط رگرسیونی مختلف متغیرهای معنی­ دار را شناسایی نمود. یافته­ ها نشان داد که متغیرهای سن مادر هنگام تولد و در ادامه تحصیلات مادر مهم­ ترین متغیرهای اثرگذار بر شاخص­ های رشد شیرخواران بودند و لذا پیشنهاد می­ شود که مسئولان حوزه­ ی سلامت کودک و مادر برای بهبود آن سیاست­ گذاری نمایند.